Nie, to nie tak! Faceci są tymi, od "pokerowej" twarzy, a dziewczyny to te, które zawsze się rumienią, spuszczają wzrok i przygryzają dolną wargę. I tak właśnie być powinno. Amen.
- Czy ja wiem...? Jedno jest pewne, razem stanowimy ciekawe połączenie. - zaśmiał się, ujmując jej dłoń. - Może wręcz trochę niebezpieczne i nieprzewidywalne? - dodał po chwili namysłu, uśmiechając się tajemniczo. - No to hop. - potwierdził, gdy stanęli na krawędzi klifu. Już po chwili, dziko piszcząc i krzycząc z uciechy, lecieli w dół, w stronę zburzonych, szarych fal kłębiącego się oceanu.

Jak na zamówienie, przygryzła dolną wargę, słysząc o ich zgranym duecie. Nie będzie zaprzeczała prawdy! W końcu poczuła jak splatają się dłonie.
- Nieprzewidywalne? Niebezpieczne? Chrzanić to Will. - powiedziała ze śmiechem. Jednak zanim skoczyli, mocno się do niego przytuliła, chcąc czuć się bezpiecznie. Abstrakcyjne! Ich lot trwał stosunkowo długo, aby przypadkiem nie przeżyli jakiegoś niepożądanego wypadku, puściła Willa i wylądowali w wodzie, podtapiani falami tajemniczego oceanu. Cassandra wynurzyła się po chwili.
- Ale bomba!

Splecione dłonie. Banalna rzecz. A jak oprzeć się wrażeniu, że owe dłonie tak idealnie do siebie pasują i tak właśnie powinno być? Gdy Cass do niego przylgnęła, przypomniało mu się, jak boi się wody, choćby wtedy, w łazience. Nie miał nic przeciwko, tylko ogarnęły go wątpliwości, czy w takich okolicznościach skakanie z klifu jest aby na pewno dobrym pomysłem. Ale cóż, trochę za późno na zmianę zdania. Wynurzył się z szatańskim uśmiechem. Mało co sprawiało mu tyle uciechy, co duża dawka adrenaliny.
- To dopiero jest coś! - stwierdził uradowany. - I co teraz? Płyniemy gdzieś? - zapytał po chwili. Nie był pewny, czy daliby radę bez wypadków wejść po ścianie skalnej, więc chyba lepiej było gdzieś popłynąć.

Przeżyła najdłuższą chwilę swoim życiu. Nie wynurzał się. Jej serce mimowolnie zaczęło niesamowicie szybko bić. Nagle poczuła się niesamowicie... niepoważne i nieodpowiedzialnie. Naraziła go na niebezpieczeństwo, a teraz... go nie ma.
- William! - krzyknęła przerażona, przeczesując dłońmi wodę i nurkując co chwile, jednak sól nie pozwala jej nic zobaczyć. W końcu wynurzył się z niemałym uśmiechem - Przestraszyłeś mnie! Nigdy tak nie rób! - dodała, ochlapując go wodą. Przez chwilę naprawdę myślała, że go zabiła. W końcu uniosła dłoń do klatki piersiowej, próbując się uspokoić. - Tak, tylko daj mi chwilkę - dodała, wyrównując oddech.

Wcale nie chciał jej nastraszyć, to nie tak. Po prostu tak bardzo kochał ocean, że nie chciał wypłynąć tak od razu, zanurkował głębiej niż normalnie i czekał, aż woda sama go wypchnie na powierzchnię. Podpłynął bliżej jej i protekcjonalnie ją objął, jakby się obawiał, że zaraz dostanie ataku paniki i zacznie się topić. Cała sytuacja zdziwiła go, ale również rozbawiła.
- Przepraszam, nie chciałem być przyczyną skoków Twojego ciśnienia... - powiedział, marszcząc brwi. - Naprawdę sądziłaś, że coś mi się stało? - zapytał z niedowierzaniem.

Pokiwała potulnie głową i szybko go objęła, jakby chcąc sprawdzić, czy naprawdę żyje, może przez wpływ uczniów Hufflepuffu ma wizje, a tak naprawdę trzyma go martwego? Gdy poczuła jego zapach i wbrew pozorom ciepłotę ciała, zaczęła się uspokajać. Prawda była taka, że za bardzo się już z nim zżyła. Nie potrafiłaby tego nieść obojętnie, czasami zazdrościła tego ślizgonom - chłodu ich serca niewiele było w stanie rozmrozić.
- Tak... Ty po prostu... tak długo... - spuściła wzrok, wstydząc się tego, co teraz mówi, że zaczęła panikować.

Przez chwilę naprawdę zaczął rozważać, czy opcja, w której staje się tragicznie zmarłą ofiarą niewinnej zabawy, jest prawdopodobna. Dziwne, ale nigdy wcześniej nie myślał o tym, że może się utopić. Tak po prostu utopić. A jak to było ze Ślizgonami? Czy cechowali się chłodem serca czy takowe pozory wynikały z silnej osobowości i stosunkowo łatwego znoszenia wszelkiego rodzaju cierpienia? Mało kto zauważał, że większość wychowanków domu Salazara, miała wyjątkowo trudne dzieciństwo, a to przecież głównie w tym okresie kształtuje się światopogląd i psychika ludzi.
- Już wszystko jest dobrze, spokojnie. - próbował ją uspokoić, głaszcząc po głowie niczym małe, przerażone dziecko, które teraz do złudzenia przypominała.

Wzięła głęboki oddech, już była spokojna. Chłód wody dodatkowo ją jeszcze odprężał i te pozornie silne uderzenia fal... Odnalazła jego dłoń, ujmując nieśmiało.
- Wiesz - powiedziała cicho, unosząc głowę do góry. Czy naprawdę zachowywała się, jak malutka dziewczynka, która nie może znaleźć ulubionej bajki? - Nie pasuje do Ciebie taka śmierć. - uśmiechnęła się blado. Gdy już zebrała się w sobie, nie potrafiła mu powiedzieć, że gdyby był obojętny, to by tak nie panikowała. A podobno była otwarta, podobno odważna i zawsze niezwykle szczera. Jednak Will onieśmielał ją jak nikt inny. Przygryzła dolną wargę - Płyniemy? - spytała niepewnie, bojąc się, że gdy tylko otworzy usta prawda wyjdzie na jaw.

Chyba tylko tu Mark jeszcze nie był na Malediwach, a słyszał podniecone szepty ludzi, mówiących o tym miejscu. W swoich okularach przeciwsłonecznych, przewiewnej koszuli, i krótkich spodenkach, zawędrował aż na klif.
Choć nie było już aż tak gorąco, jak południem lub popołudniem, to i tak było nieznośnie ciepło. może marudził tak tylko dlatego, że przyzwyczjony był do zimniejszych klimatów? Tego nie wiedział...
Gdy doszedł na skraj klifu, otworzył szeroko oczy z zachwytu. Jeszcze nie widział tak pięknego widoku zachodzącego słońca. Usiadł, i patrzył na nie z aprobatą jak głupi, czekając, aż ktoś zwróci mu uwagę...

Postanowiła się wybrać na spacer po wyspie i poznać trochę te miejsce. Nie zwiedziła jeszcze fascynującego, lecz i także niebezpiecznego klifu. Wszystkie inne miejsca zwiedzone, lecz klif nie. Dawno już powinna to wcześniej zrobić. Rozglądała się co jakiś po tym miejscu, obserwując go bardzo dokładnie. Co jakiś czas szli tu ludzie i mijali ją, zresztą ona ich też.
- Myślałam, że będę tu tylko sama... Że to będzie moja wyspa samotności... - szepnęła, kiedy ujrzała młodego mężczyznę, który najwyraźniej nie wiedział, co zrobić ze sobą. Wiatr porwał jej niebieską wstążkę, a włosy zostały natychmiast rozpuszczone. Delikatny wietrzyk bawił się nimi...

Obejrzał się za siebie, i przyznał ze zdumieniem, że spotkał znajomą mu Puchonkę. Szybko wstał, odrywając wzrok od słońca, i postanowił się przywitać, jak on to miał w zwyczaju. Trochę zaczynała irytować go już ta grzeczność do wszystkich ludzi, czy to Ślizgonów, czy Gryfonów. Założył na nos okulary przeciwsłoneczne, i powiedział:
-Cześć, jestem Mark. My chyba już się znamy. - Delikatnie się uśmiechnął. Nie potrafił rozpoznać miny Puchonki, więc czekał na reakcję, bo sam nie wiedział czy się na niego obraziła, czy nie.

- Elianna - mruknęła - Miło mi Cię też poznać. Czemu tutaj siedzisz? Też uznałeś te miejsce za swoją samotnię? - mruknęła do niego i przybliżyła się o jeden krok. Wiatr nie przestawał wiać i robiło się coraz chłodniej, acz przyjemniej. Zauważyła obok siebie dwa duże kamienie, na jednym z nich postanowiła usiąść.
- Zamierzasz stać i męczyć nogi, czy przysiądziesz się do mnie? - spytała uprzejmie i uśmiechnęła się do niego.

Uśmiechnął się szeroko. Zauważył, że dziewczyna stała się milsza, od ich ostatniego spotkania, to dobrze. Lubił bardziej uprzejmych ludzi, niż zrzędliwych takich jak Ślizgoni. Może dla tego za nimi nie przepadał.
Gdy usłyszał jej propozycję, posłał jej życzliwy uśmiech, i usiadł na pokazanym przez nią kamieniu. może ni było na nim zbyt wygodnie, ale w sumie lepzse to, niż stanie. Poprawił swoje okulary, bo lekko mu spadły, aby móc w pełni oglądać zachód słońca, przepiękne zjawisko. Jednak milczał, czekając aż rozmowę zacznie dziewczyna...

- Zawsze chciałam pomalować pędzlem zachód słońca... Proszę mamy zachód słońca, ale brak mi pędzli, kartki czy farb - zasmuciła się Elianna i dała włosy za delikatne, małe uszy. Dziewczę nosiło śliczne kolczyki z srebra w kształcie rybek. Ponad to na ręce dziewczyny wisiała również bransoleta w kształcie tych samych ryb.
- Jakie Ty masz zainteresowania? Może interesujesz się malarstwem, lub literaturą? Mugolską też czytam czasem - powiedziała szczerze dziewczyna i spojrzała na mężczyznę. W sumie nigdy z Gryffindoru bliżej nikogo nie poznała. Może to był jej błąd? W sumie co jej szkodzi...

Poczuł na sobie delikatny wietrzyk wiatru, i lekko zadrżał. Może i na Malediwach były gorące noce, ale ze swoim ubiorem troszkę przesadził. Gdy usłyszał jej głos, ściągnął swoje okluary przeciwsłoneczne, i włożył je do kieszeni. Na jej pierwsze słowa o zachodzie słońca lekko się zaśmiał. Rzeczywiście, on też miał ochotę żeby namalować ten wyjątkowy zachód słońca. Rzadko można oglądać tak piękne zjawisko.
Gdy zapytała się o jego zainteresowania, odpowiedział:
-Szczerze to mam wiele hobby, ale przede wszystkim jest to Quiditch, rysowanie i malowanie. Chociaż do tych dwóch ostatnich zajęć nie przyznaje się innym ludziom. - Powiedział z uśmiechem na twarzy. - Podoba ci się literatura mugolska? Nigdy takiej nie czytałem. - Zapytał, rozglądając się do okoła. Jak dotąd zauważył tylko koleżankę Cass, i jakiegoś Ślizgona, którego nie znał.

- Czasami pogoda robi nam problemy różne - westchnęła Elianna i spojrzała na niego, kiedy akurat schował okulary do kieszeni.
- Quidditch... czytałam o tym zjawisku wiele książek, ale szczerze to latać na miotle każdy potrafi. - zaśmiała się szyderczo. Dobrze pamiętała pewne zdarzenie... I dlatego do dzisiaj ma uraz do mioteł. Wszystkich.
- My jednak wolimy latające samochody... niż miotły. No chyba, że matka, ale ona to całkiem co innego... Wiedźma pochodząca z starego rodu... A ty masz rodziców ? Jakieś rodzeństwo? - dopytywała się jego.

Gdy dziewczyna opowiadała o Quiditchu, Mark zauważył, że dzieczyna za nim nie przepada. Zauważył, że słońce już powoli znika za horyzontem, a niebo zaczyna robić się czarne. Później pewnie trudno będzie mu wrócić do domu. Ponownie zadrżał, gdy poczuł zimny wiatr na swojej skórze.
Gdy zapytała go o rodzinę, nie miał za bardzo co opowiadać. Jego rodzina nie cieszyła się jakąś wielką popularnością, ale za to jego rodzice odnosili sukcesy w szkole.
-Mam rodziców. - Uśmiechnął się. - mama pracuje w Mungu, a tata w Ministerstwie jako auror. Nie jest bardzo znany. Mam o dwa lata starszgo brata, jest zawodnikiem Quiditcha, zawodowym, chociaż nie znanym. A twoi rodzice gdzie pracują? I masz jakieś rodzeństwo? - Też postanowił odtyptać Eliannę.

- Gdy byłam mała mój młodszy o rok brat zginął w pożarze. Nie wiadomo kto nawet był sprawcą wielkiego pożaru, bo zginęli aż dwadzieścia czarodziejów. Pisali o tym w Proroku Codziennym. Ledwo go pamiętam, a rodzice... Cóż... Matka pracuje na ulicy Pokątnej w sklepie z dziwnymi rzeczami... A ojciec... w Departamencie Tajemnic tam w Ministerstwie Magii.. Nie wiele mówi o swojej pracy... Zresztą, kiedy wyjeżdżałam ostatnio zrobił się strasznie ostrożny i dziwny... Boję się o niego, bo nie odpisali mi nawet na list. Nie wiem, co się dzieje w domu przez to... Nie powinnam wyjechać na wyspę... Matka jest szalona i może głupie rzeczy zrobić... ojciec wcale nie gorszy... - wyszeptała Elianna i dziewczyna posmutniała. To fakt, że w domu Bryantów nie zawsze było kolorowo. Eli już jako dzieciak dostała wała liczne klapsy od ojca, czy uwagi od matki. Często za byle co. Spojrzała na młodego mężczyznę, jakby szukała w nim nadziei; pomocy, bo nie wiedziała, co zrobić z rodzicami, co zrobić ze sobą. Westchnęła i zauważyła, że powoli robi się już ciemno i nieprzyjemnie. Dziewczyna zajrzała do lnianej podróżnej torby i upewniła się, że w razie czego ma na pewno różdżkę. Ucieszyła się kiedy ją ujrzała. Przestała się bać.

Mark wsłuchał się w opowieść Elianny, która z słowa na słowo robiła się coraz bardziej smutna. Chciał ją jakoś pocieszyć, lecz nie za bardzo miał pole manewru.
Spojrzał w niebo. Zrobiło się już czrne jak smoła, i zauważył pierwszą gwiazdę polarną, któa migotała na niebie.
-Nie przejmuj się nimi. Ojciec i matka pewnie chcą dla ciebie jak najlepiej. W końcu zrozumią, że byli dla ciebie za ostrzy. W końcu ja też miałem podobną sprawę, w twoim wieku. Rodzice nie pozwalali mi wiele rzeczy, pod pretekstem, że jestem mały. Więc postanowiłem coś z tym zrobić. Powiedziałem im że nie jestem już takim małym dzieckiem, i że sam sobie poradzę. Zadziałało. Może ty też spróbujesz. Wzbudzić w nich pozcucie winny, jak cię traktują. - Skończył, i posłał jej swój firmowy uśmiech.

- Wiesz, co? Czas wrócić do domków naszych jednak - powiedziała nagle i wstała. Wyciągnęła różdżkę z torby po omacku. Czarodziej z różdżką to pewniejszy czarodziej w końcu. No i bezpieczniejszy.
- Lumos! - krzyknęła Elianna, a z końca różdżki mignęło światło, które rozświetliło im otoczenie, bo same gwiazdy już nie dawały rady.
- To co idziemy? - powiedziała i wyciągnęła rękę w stronę chłopaka, żeby mu pomóc wstać.

Mark spojrzał na dziewczynę. Miał zamiar jeszcze chwilę tam pobyć, ale jeśli chciała, iść, to nie będe jej przeszkadzał. Nie będzie też zostawiał dziewczyny samej o tak późnej porze, jest zbyt dobrze wychowany.
-Możemy iść. - Powiedział, i skorzystał z wyciągniętej ręki dziewczyny, aby się podnieść. Ruszyli w stronę domków...

Megan idąc samą krawędzią klifu napawała się pięknym widokiem. To wszystko aż zapierało dech w piersiach. Meg przeczesała włosy dłonią, po czym usiadła, a jej nogi luźno wisiały nad oceanem. Wiatr przyjemnie chłodził jej rozgrzane policzki. W tak ciepłe dni Megan zawsze ubierała na siebie zwiewne sukienki.

Jak do tej pory, na Malediwach nie spotkało ją nic szczególnego. Zdecydowanie czas to zmienić. Dlatego w końcu postanowiła się udać w miejsce, które jak do tej pory kojarzyło jej się jedynie ze zdesperowanymi samobójcami, którzy skakali z klifu by uleczyć złamane serce.
Lekko zmrużyła oczy, powoli, trochę zachowawczo zbliżając się do niewielkiej, ale bardzo foremnej skały, na której z pewnością będzie się stosunkowo dobrze siedziało.
Jak pomyślała, tak zrobiła. Rozsiadła się wygodnie na skale, jeśli w tych warunkach można w ogóle mówić o wygodzie, i zadarła głowę ku górze. Obserwowała obłoki, leniwie sunące po niebie.
Z zamyślenia wyrwał ją mocny chlupot wody o skałę. Nieznacznie się wzdrygnęła i przeniosła swój wzrok na wzburzoną taflę wody. Tak to jest z wodą, jej humory są prawie nie do przewidzenia. Uśmiechnęła się pod nosem i lekko przekrzywiła głowę. Było na tyle płytko, że Apple mogła dostrzec podwodną faunę i florę.
Tak, to miejsce zdecydowanie ją urzekło.

Megan patrząc w dal, nie mogła nadal uwierzyć, że znajduję się na Malediwach. W tak przepięknym miejscu. Woda mieniła się w różnych kolorach przez padające światło promieni słonecznych. Była taka czysta, że aż chciało się do niej skoczyć, lecz na pewno nie z takiej wysokości. Megan umiała pływać, ale nie aż tak, prędzej roztrzaskałaby się o jakąś skałę. Meg lekko się przechyliła aby lepiej widzieć cały ten przepiękny krajobraz, który malował się na dole. Jednego czego nie widziała, a było sławne na całych wyspach to niesamowite jaskinie. Tak, właśnie tam uda się jutro. Dzisiaj już jej nogi mówią " nie". Chodząc to po plaży, to pływając i wdrapując się na ten klif Megan uświadomiła sobie jak słaba jest jej kondycja i jak bardzo musi popracować nad nogami. Nigdy nie była wolna, wręcz przeciwnie, jej energia na to nie pozwalała. Jednakże Meg zaniedbała nie co swoje życie fizyczne, a tutaj może to nadrobić, jak najbardziej. Megan słysząc czyjś oddech, odwróciła się powoli i spojrzała na siedzącą gryfonkę. Widać było, że dziewczyna także napawała się w tym jakże przepięknym widokiem.
- Ładnie tu, prawda? - zagadnęła, po czym na jej twarzy ukazał się szeroki uśmiech.

Na Malediwach byli już całkiem długo, ale mimo tego Aud nie zdążyła zwiedzić całej wyspy. Klif planowała już wcześniej, ale wcale nie musiała tam iść. Skok odpadał, nie dałaby rady wydostać się na brzeg, to wiedziała. Na skały ciągnęła ją tylko i wyłącznie ciekawość i chęć odpoczęcia od krzyków i hałasu, nieodłącznych na plaży czy targu. Rzeczywiście, na górze nie było tłoczno, dostrzec można było tylko kilku pojedynczych uczniów, których kojarzyła z Hogwartu, ale nieznajomych mugoli nie zdołała wypatrzyć.
Rudowłosa podeszła do krawędzi i ukucnęła, przytrzymując się podłoża. Wychyliła się i spojrzała w dół, stwierdzając przy tym, że jest dosyć wysoko. Nie bała się wysokości, ale do strachu przed wodą rozbijającą się o skały miała usprawiedliwienie. Wzdrygnęła się lekko na myśl, iż ktoś popycha ją do wody. Pewnie zemdlałaby jeszcze przed uderzeniem w taflę. Muszę nauczyć się pływać. Zauważyła, że ostatnio często to sobie powtarza.
Sama nie wiedziała, dlaczego nie odchodzi od krawędzi. Równie dobrze mogła przejść w bardziej bezpieczne miejsce.

Apple usłyszała dość głośny plusk wody, który z pewnością nie miał nic wspólnego z większą falą.
Czyżby trafiła na samobójcę? No cóż, ostatnio słyszy się o wielu osobach, które chcą odebrać sobie życie z równie głupich powodów. Tym razem to złamany paznokieć czy serce?
Pokiwała energicznie głową, wyrywając się z tych dziwnych myśli. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że jakaś dziewczyna, którą kojarzy z widzenia, właśnie coś do niej mówi.
Spojrzała na nią z delikatnym, charakterystycznym uśmiechem, zakładając kosmyk włosów za ucho.
- Tak, to miejsce ma właśnie ten klimat, którego szukałam na Malediwach. - uśmiechnęła się ponownie, tym razem znacznie szerzej.