Przez błonia szła niewysoka szatynka, której włosy delikatnie połyskiwały ruzym refleksem w jesiennym słońcu. Ubrana zwyczajnie i do tego w żółtej bluzie z logiem Huffelpuffu doszła nad jezioro. Usiadła w korzeniach ogromnego drzewa i wyciągnęła z torby ołówek i szkicownik. Patrząc na jezioro i gory zaczęła szkocować. Przy okazji rozmyśolała o Piotrze, jego wuju... O smoku znalezionym w górach... gdzie teraz byli? co robili? Jej ryzunek nabierał kszałtów... Był już zarys gór i delikatne fale na tafli jeziora.
A co z Markiem? Po tem jak wyslała mu list z wiadomością, iż z nim zrywa sie nie odezwał... Nie widziałą go od lat, a jednak dalej wracała do niego myslami. Dlaczego? Moze dlatego, ze byl jedną z nielicznych ludzi w zamku z ktorymi miała jakieś blizsze kontakty?

Poraz kolejny szukał odpoczynku, aż patrząc wciąż na trawę, zawędrował tutaj. Lubił szkolne jezioro, w którym niezawsze woda była ciepła; drzewa też lubił. Były takie wygodne! Miał na sobie białą koszulę i zawiązany dość niechlujnie niebieski krawat. Na nóżkach miał ciemne, luźne jeansy, a na głowie tak zwany przez siebie samego busz. Właściwie to nietylko on go tak nazywał, ale żeby nie przedłużać zostawmy to tak.
Błękitnymi oczami wodził po mokrej nieco, śliskiej trawie i ciemnej, brązowej ziemi. Właściwie to już nieco ochłonął po tej "sprawie". Hogwarckiej Plotkary na razie ani śladu, cud i miód. Nie zauważył nawet, gdy wpadł na Puchońską dziewczynę, o bardzo sławnym i znanym mu z pewnością nazwisku. Kojarzył ją z korytarza szkolnego, ale nigdy nie wymienił z nią więcej niż kilku zdań.
- Wybacz, zagapiłem się - odparł, podnosząc łepetynkę do góry. Dzisiaj nie był w aż tak złym nastroju. W ogóle nie myślał o Maxie, dziwne?

Z zadumy wyrwał ją nagłe popchniecie, a później czyjś glos dobiegający gdzieś z góry. Podniosła głowę i ujrzała Krukona o błękitnych oczach i "niechlujnie ułożonych" (jakby to powiedziałą Lisa) włosach.
-E... nic się nie stało...- powiedziała zdezorientowana.
A jednak nie obeszło się bez szkód. Jej piękny obrazek, który zaczynał przpominać wyraźnością fotografię, zostal zniszczony! Przez sam środek biegła szkarana, ciemna kreska, któr powstałą, gdy chłopak an nia wpadł. dziewczyna przez chwilę patrzyła tem po na kartke, po czym wyciągnęła z torby samogumującą gumkę.
-Wygumuj tylko tą jedną kreske.- powiedziała, a przybór szkolny zaczął wykonywać jej polecenia.
-A nad czym tak myślałeś, jesli mogę spytać?- spytała podnosząc głowe i patrząc na Edwarda.

Wiele osób lubi, gdy pyta się je o myśli. Jednak Ed do takich osób nie należał. Stanowczo unika takich rozmów. Spowiadanie to w kościele, gdzie owszem chodził. Do Dianki nic nie miał, a bo niby czemu? Nawet sympatyczna mu się wydawała z widzenia. No właśnie, z widzenia, bo znać, to jej nie znał. Miała w rękach piękny rysunek. No właściwie, to znawcą obrazków Edek nie był, ale z pewnością nie narysowałby czegoś podobnego. W życiu! Nie miał zamiaru odpowiadać na pytanie dziewczynym, bo zwyczajnie, myślał o wszystkim i o niczym. Tak naprawdę, kiedy wpadł na Puchonkę, to myślał o tym, co zje na obiad, ale to chyba nie jest taka ważna informacja, bez której nie da się żyć?
- A co tam rysujesz? - postanowił uciec od tematu Krukon. Może tamta da mu spokój i opowie o swoim wbitnym dziele?

Wybitne dzieło? To ześ jej schlebił... Diana nie naciskała, nie była przecież Eleną. Uśmiechnęła sie tylko delikatnie wyczówając zmiane tematu.
Gumka już skończyła swoją pracę, więcleżała spokojnie obok dziewczyny na trawie.
-To nic takiego, takie tam bazgroły...- odpowiedziałą rumieniąc się i przyciskając blok do siebie.
Nie przywykła do pochwał i podobnego zaiteresowania, po prostu tego nie lubiła.
-Moze usiądziesz?- spytaął wskazujac korzenie obok siebie między ktorymi można było wygodnie usadowić swoje cztery litery.

A mógł usiąść, dlaczego nie? W odpowiedź na zapytanie Puchonki, przycupnął między korzeniem obok niej, obluźniając krawat. Zazwyczaj nie przeszkadzał mu w siedzeniu, ale poczuł, że mu doskwiera. Właściwie nie miał tematu do rozmów, ale obrazek, jak najbardziej mu się podobał.
- Ładny jest, czego chcesz! - odparł, kładąc się obok dziewczyny i prostując nogi.
Ciekawe, czy na prawdę Puchoni są tacy mili. Od jakiegoś czasu z nimi nie rozmawiał, przez osobę o imieniu zaczynającym się na Z.

Chłopak usiadł obok niej, a nawet się położył. I nadal uparcie twiedził, ze obrazek jest ładny...
-To na prawdę nic takiego...- odpowiedziała cihutko rumieniąc sie jeszcze bardziej. Broń boże niech sobie nie myśli, że to dlatego, ze się położył! Po prostu było jej dziwnie jak chwalił jej dzieło. oparła notatnik o zgięte w kolanach nogi. Pech chciał, że akurat w tym momencie zawiał wiatr porywając kartki z jej obrazkami. Szybko chwyciła różdżke i wycelowała w lecące artki.
-Accio rysunki- powiedziała, a arkusze od razu do niej róciły.
-A wlaściwie to co cię sprowadza nad jezioro?- spytała chwili ciszy.

Po tym, jak dziewczyna wmówiła mu, że to nic takiego, i jak przyleciały do niej kartki, poczuł się trochę senny. Nie było późno, ale od wschodu słońca sterczał na nogach. Nie będzie spał, nie! Ziewnął parę razy, kulturalnie zasłaniając usta dłonią.
Co go sprowadza nad jezioro? No właśnie, co? Nie był tego do końca pewien, może dlatego, że było mu w cholerę nudno i nie miał dokąd iść? A może po spokój? Nie wiadomo, no!
- Sam nie wiem - odpowiedział szczerze, unosząc w górę nieznacznie kąciki ust - A ty? CO ciebie tutaj sprowadziło? - zadał pytanie, unosząc lewą brew w górę, i zmywając uśmiech z twarzy.

uśmiechnęła się delikatnie jak chłopak ziewał.
-Przyznaj się, od której jesteś na nogach?- spytała przyglądając mu sie. Cienie pod oczami, zaczerwienione patrzałki... Oj chłopcze, chłopcze... coś ty robił?
Zastanowiła sie nad pytaniem chłopaka.
-Po prostu... dobrze mi się myśli przy wodzie, a to ostatnimi czasy jedyne spokojne miejsce na całym teenie miasta...- odpowiedziała zamyślona.
Spojrzałą tęsknie w stronę lasu, ale zaraz się opamietała... zauważył to spojrzenie? Miała nadzieję, ze nie. Brakowało jej lasu... centaurów, jednorożców i innych sworzeń. jednak ostatnio jest tam bardzo niebezpiecznie. Duch lasu nie chce nikogo wpuścić i do tego te bitwy między centaurami... Tak nie może być, musi się to skonczyć! Jednak nikt nie potrafi tego zakończyć...

Ellie i Drake wreszcie dotarli nad jezioro, a ponieważ wszędzie było śniegu po kolana, zajęło im to więcej czasu niż zwykle. W końcu udało im się dostać w okolice drzewa, pod którym lubili przesiadywać w te cieplejsze dni, ale czas całej ich wyprawy wydłużył się o piętnaście minut - tym sposobem, pomimo temperatury, od której kostniały palce, Ellie była cała spocona i najchętniej zdjęłaby te wszystkie grube ubrania, po czym rzuciła się w śnieg. Przeprawa przez te wszystkie śniegi była naprawdę męcząca!
Dysząc ze zmęczenia, puchonka wystawiła twarz na śnieżną wichurę. Do głowy wpadł jej wyjątkowo genialny i jakże oryginalny pomysł - jak się okazuje, śnieg działał na wyobraźnię!
Pochyliła się i ulepiła niezbyt foremną śnieżkę, po czym z uśmiechem cisnęła nią w Drake'a. Czasem w Ellie budziło się takie wewnętrzne dziecko - och, jak bardzo chciałaby się cofnąć w czasie i znów beztrosko brykać z Drake'iem w Bentham!
Nistety wewnętrzne dziecko puchonki nagle ucichło, a Ellie uświadomiła sobie co zrobiła - rety, rety, przecież Drake wciąż miał na rękach pudełko z babeczkami! No niestety, ale pomysł ze śnieżką nie okazał się taki genialny za jaki puchonka go wzięła, a śnieg wydał się jej nagle jakoś mniej użyteczny, jeśli chodzi o pobudzanie wyobraźni.
CO TO BĘDZIE, CO TO BĘDZIE, czy babeczki dalej będą się nadawały do zjedzenia?

Tak, Drake nie dość, że musiał również przedzierać się przez te zaspy, kiedy wichura targała nim na prawo i lewo, to jeszcze był odpowiedzialny za babeczki czekoladowe! Cały kartonik ich niósł, ręce mu odpadały, siły tracił! Tchu mu brakło, ciało mu zamarzało! Ale robił to, robił to dla Ellie, taki z niego złoty chłopak jest. I niech nikt nie mówi inaczej!
Kiedy śnieżna kula trafiła Bennetta, ten się tylko zaśmiał.
- No ładnie, zaczynasz wojnę, kiedy jestem bezbronny? - spytał z rozbawieniem, po czym spojrzał w dół na ich pyszne wypieki. No trochę śniegu się do nich dostało, ale to nic, dadzą radę!
W końcu przystanął przed rozłożystym drzewem i umieścił kartonik na jednej ze śnieżnych zasp. Była tak zmarznięta, że babeczki nie miały szans się zapaść w odmęty śniegu!
Potem sięgnął po jeden z łakoci i spróbował. Mmmm. Wciąż pyszne.
- Nic im nie jest, może mają tylko trochę więcej lukru śniegowego - zażartował, pomiędzy kęsami. Jeny, jak teraz najedzą się tych smakołyków, to potem już nie będą mogli na nie patrzeć! Ale to nic.
Odgarnął włosy do tyłu i patrzył się na Ellie, jednak nie przerywając jedzenia.
- Podrzucić cię na drzewo? - spytał niby poważnie, ale... kto go tam wie!

Kiedy Drake poinformował ją o tym, że babeczkom nic nie jest, Ellie odetchnęła z ulgą. Przed momentem naprawdę przeżywała chwile grozy. Gdyby faktycznie zniszczyła to ich szczęście w postaci czekoladowych muffinek... brr, nie do wybaczenia.
- Jaką wojnę, najwyżej bitwę! - odparła mu również z rozbawieniem i podeszła do zaspy na której Drake położył pudełko. Wzięła jedną z babeczek, otrzepała ją ze śniegu, który osadził się na wierzchu i wsadziła do ust. Tak, wypieki znikały w zastraszającym tempie i jeśli tak dalej pójdzie, Drake i Ellie wrócą do zamku z pustym pudełkiem. A szkoda, bo samo patrzenie na te rarytasy sprawiało przyjemność!
- Na drzewo? - zapytała z powątpiewaniem w głosie, spoglądając do góry. - Tak, w sumie czemu nie! - wzruszyła ramionami i dokończyła babeczkę z uśmiechem. Nie wiedziała czy Drake mówił na poważnie, ale... tyle lat przychodzą pod to drzewo, a nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek na nie weszli. Poza tym mieli idealne warunki, jeśli ktoś z nich spadnie, a ten drugi nie zdąży odpowiednio zareagować, to śniegu było tyle, że lądowanie nie chyba nie byłoby bardzo bolesne. Oczywiście, o ile nie spadnie się na oblodzoną zaspę, przykładowo taką na której leżało pudełko z muffinkami.
- Oczywiście, jeśli wejdziesz na nie za mną. - zaznaczyła.

Tak, Drake też przeżył chwilę grozy, jednak starał się pozować na mężnego mężczyznę, który nie boi się niczego, sami rozumiecie! Musiał wspierać słabszą płeć psychicznie, swoją postawą i w ogóle wszystkim, całym sobą! Dopiero kiedy posmakował tych pysznych babeczek to wiedział, że są ocaleni. Jakkolwiek dziwnie to nie brzmi.
A potem pałaszował ten czekoladowy cud wypieków, obserwując Ellie, jak również się do tego zabierał. Jednak o dziwo nie chciał być nachalny, dlatego co jakiś czas spuszczał wzrok na swoje stopy, albo rozglądał się dookoła. Odkąd... no, w każdym razie od jakiegoś czasu pilnował się bardziej niż zwykle jeżeli chodzi o kontakty ze swoją najlepszą przyjaciółką. Podświadomie częściej zaczął się obawiać, iż przekracza granice i zostaje zdemaskowany. Nonsens, wiadomo, ale on czuł się z tym naprawdę niekomfortowo. Co jednak skrzętnie ukrywał.
- Nie ma sprawy - odezwał się ostatecznie, uśmiechając się bardzo cwaniacko! Bo w tym momencie przełknął ostatni kęs muffinka, by podejść do Ellie i unieść ją tak, aby ta znalazła się na drzewie.
Konary były nieco śliskie i zimne, ale to nic, to nic! Przeżyją... chyba. W każdym razie Bennett podał siedzącej już dziewczynie pudełko ze słodkościami, po czym sam się wdrapał na miejsce tuż obok. Nie było aż takie wysokie, bez przesady.
- I jak? - spytał, kiedy w końcu obydwoje znaleźli się na właściwym miejscu.

sorka pisałam na szybko xd

Przedstawicielka płci słabszej przez chwilę spoglądała na mężnego mężczyznę z wahaniem, bo miała pewne obawy co do tego, czy konary na pewno ich udźwigną... niby śnieg, niby ewentualne miękkie lądowanie, ale Ellie jak zwykle musiała ocenić sytuację ze wszystkich stron, rozważyć wszystkie za i przeciw - tak, miała obawy nawet jeśli chodziło tylko o zwykłe wspinanie się na drzewo. Zanim jednak zdołała podzielić się z przyjacielem konkretnymi obawami, Bennett już ją uniósł, a Ellie faktycznie nie chcąc zaliczyć upadku, jeszcze na dodatek przygniatając przyjaciela, wślizgnęła się na gałąź, po czym wzięła od Drake'a pudełko ze słodkościami.
- Hmmm... - rozejrzała się, jednocześnie próbując za bardzo się nie ruszać. Konar na którym usiedli rzeczywiście może i nie był umieszczony zbyt wysoko, ale już z tego punktu rozciągał się piękny widok na jezioro, które zimą podobało się Ellie chyba nawet jeszcze bardziej niż latem. Gdyby tylko nie było tak lodowato, można by siedzieć i podziwiać godzinami. Oczywiście, jeśli by się miało z kim!
- Wiesz, ja to się dziwię, że przez tyle lat siedzieliśmy zawsze pod drzewem, jakoś nie przyszło mi do głowy, żeby można się było tu wspiąć! - powiedziała, otwierając pudełko i wkładając babeczkę do ust. Och nie, tak mało już ich zostało! No nie da się ukryć, dobre tempo pałaszowania mieli! Aleale te babeczki naprawdę poprawiały humor, czyżby ktoś dodał do nich jakiś magiczny składnik? Chociaż... może to nie były babeczki...?

Za to Drake kompletnie nie zastanawiał się nad tym, czy będzie miękkie lądowanie po upadku. Nie brał tego nawet pod uwagę. Co się złego może stać? Drzewo było niskie, rozłożyste i miało grube krawędzie. Żyć nie umierać! Poza tym żadne z nich nie było ciężkie. A Ellie to już w ogóle była lekka jak piórko! Jej siedzisko na pewno nawet nie odczuwało żadnego ciężaru, ot co. Chociaż, jak już się nawżerali tych wszystkich babeczek to może i dupy im urosły, heheh. Ale dla takich rarytasów warto było!
Zastanowił się nad jej słowami. Rzeczywiście nigdy się tu nie wspinali. I on również nigdy o tym nie myślał. Dopiero dziś, przy minus czternastu stopniach pomyślał, że w sumie to mogliby wejśc na to drzewo! Przecież jest ku temu idealne. I jak tu siedział, był co do tego przekonany. Bo widok na jezioro był stąd po prostu przepiękny. Aż na moment przerwał jedzenie, by popodziwiać ten krajobraz dookoła.
- No właśnie nie rozumiem dlaczego. Przecież tu jest obłędnie! Oprócz marznącego tyłka - odpowiedział jej na pytanie, kończąc jedzenie swojego muffinka. Jemu zdecydowanie humor poprawiała obecność puchonki, ale jej chyba raczej słodkości, a nie on. A nawet jeżeli on, to nie w takim znaczeniu jakie wszyscy by chcieli. A przynajmniej Drake by chciał. Dlaczego uczucia muszą być takie trudne, hm? - Ale nie ma bata Ellie, jak się ociepli, będę cię tu targał, aż zaczniesz błagać o litość - zaśmiał się na samą myśl o głupocie, jaką przed chwilą powiedział. Ale przy niej nie musiał się krępować, mógł mówić, że trawa jest niebieska i wszystko byłoby w porządku. - Nie jest to co prawda tak fajne jak pokój śmiechu, ale mam nadzieję, że jest choć trochę lepiej? - zagadał z troską i w końcu obrócił głowę w kierunku dziewczyny.

Gdyby Ellie znała odpowiedź na to, dlaczego uczucia są takie trudne, pewnie nie byłaby tą samą Ellie - to, czego Hemingway nie mogła odpowiednio sklasyfikować, bądź do końca poznać czy wybadać, automatycznie stawało się dla niej czymś nie do ogarnięcia. Być może to właśnie była odpowiedź na to, dlaczego puchonce było tak trudno zrozumieć samą siebie - większości swoich uczuć nie potrafiła sklasyfikować.
- Marznący tyłek można wytrzymać, gorzej z brakiem babeczek. - odparła, zawieszając smutne spojrzenie na pudełku, które już nie długo pewnie zrobi się puste. No co poradzić, miło się patrzyło, ale pałaszowało jeszcze lepiej!
- Ach, jak się ociepli, możemy przychodzić tutaj codziennie, bo masz rację, widok obłędny. - westchnęła cicho z zachwytu, po czym przysunęła się bliżej Drake'a i oparła na jego ramieniu głowę. Na tak wielce szalone i nieprzemyślane gesty i zachowania mogła sobie pozwolić tylko przy nim! - Poza tym, to miejsce wydaje się idealnym do nauki, przynajmniej jak się zrobi ciepło! - dodała, bo uznała to za ogromny atut tegoż miejsca. Nauka przecież odgrywała tak ważną rolę w życiu Ellie!
- Tak, już zdecydowanie lepiej. - odparła, głęboko i niespokojnie wzdychając. Naprawdę było już jej lepiej. Sytuację ratował przede wszystkim fakt, że Eileen czuła, iż ma w Drake'u prawdziwą podporę - a to, wierzcie lub nie, może podbudować bardziej nawet niż wpieprzenie całego kartonu babeczek czekoladowych.

W tym byli uderzająco do siebie podobni - Drake odczuwał wiele uczuć, ale żadnych nie potrafił do niczego przyporządkować i zrozumieć. Dlatego nawet nie spostrzegł się, kiedy przyjaźń do Ellie zamieniła się w coś więcej. W zasadzie to dopiero niedawno odkrył, cóż to za emocje nim targają, kiedy jest w pobliżu puchonki. I generalnie to czasem tego cholernie żałował, bo może do tej pory żyłby w błogiej nieświadomości i... obudziłby się pewnie, gdyby Hemingway mu powiedziała, że ktoś się jej oświadczył i generalnie wtedy byłoby trochę na to wszystko za późno. Ale z drugiej strony, czy teraz było lepiej? I tak musiał się z tym kryć, chcąc zachować przyjaźń między nimi. Jak długo to jeszcze potrwa? Taki układ musi w którymś momencie pęknąć, nie ma innej opcji. Och, jaka szkoda, że bohaterowie nie wiedzą, iż ta chwila niebawem nadejdzie!
- No tak - potwierdził trochę smutno jej tezę a propos babeczek. Były przepyszne, normalnie pewnie by się już przejadł, ale one miały w sobie coś takiego, co sprawiało, że chcesz więcej i więcej i... och, zostawi je już dla Ellie, niech poprawiają jej humor. Dlatego dokończył ostatniego muffinka na dziś i generalnie to czuł się już pełny. Hmmm, a jeżeli rozbolą ich od tego brzuchy? No nic, będą umierać wspólnie - razem romantyczniej raźniej.
- O tak, nie ma to jak pisanie eseju na drzewie - dodał z rozbawieniem, bo już to widział oczami wyobraźni. Poczuł się dziwnie, kiedy ułożyła głowę na jego ramieniu - bo miał ogromną ochotę ją objąć i pocałować i... na Helgę, opanuj się, Bennett. Zamiast tego jedynie uśmiechnął się lekko pod nosem.
- To super. Już się bałem, że będę musiał cię przegonić dookoła jeziora - rzucił na zakończenie, próbując się nie śmiać. To byłoby całkiem zabawne!

Biedactwa, w tym momencie jeszcze nie wiedzieli jaki los ich spotka - na razie mogli w prawie, że beztrosce machać nóżkami i rozkoszować się ostatnimi babeczkami! Szkoda, że ta sielanka nie potrwa długo, heheheh.
Och, ta opcja ze ślubem na pewno by się Ellie nie spodobała, zwłaszcza z tym mostem. Dziewczyna pewnie rzuciłaby się za nim, udowadniając, że puchoni potrafią być nie mniej odważni niż ci pyszniący się przed wszystkimi gryfoni! Poza tym, to takie dziwne - na dobrą sprawę nigdy nie wyobrażała sobie siebie na ślubnym kobiercu (może i raz w roli pana młodego obsadziła Jiro, ale to na razie pewnie wolałaby pominąć) w sumie do kiedy jeszcze nie miała wątpliwości co do czysto przyjacielskich uczuć do Drake'a, wyobrażała sobie siebie i przyjaciela jako staruszków w Bentham - nawet biznes mały jakiś swój mieli! Tylko jakoś... byli przyjaciółmi, nikim więcej. A teraz, kiedy wyobrażała sobie swoją przyszłość, jakoś trudno było jej obsadzić siebie i Drake'a w roli tylko przyjaciół. Ach, jakie to dziwne!
- A pewnie! To przecież o wiele fajniejsze niż pisanie eseju w tych naszych lochach, przyznaj! - odparła również z rozbawieniem. Rety, po raz kolejny (w ciągu swojego życia, warto zaznaczyć) Ellie zauważyła, że wystarczy przy Drake'u być, żeby uśmiech wykwitał na ustach - no cóż, przynajmniej jej. A wywołać szczery (!) uśmiech na ustach Eileen... to była prawie sztuka! Szkoda, że ta radość już niedługo minie... ups!
- Eee, pewnie i tak złapałbyś mnie zanim zdążyłabym obiec jedną czwartą z połowy jeziora. - poderwała głowę z jego ramienia i podniosła spojrzenie błękitnych tęczówek na twarz przyjaciela. Szkoda, że nie mogła teraz słyszeć jego myśli, bo po skonfrontowaniu z własnymi... no cóż, uznałaby pewnie, że w jakiś sposób były podobne i to nawet bardziej, niż mogło się takiej Ellie zdawać.

Drake nigdy nie wyobrażał sobie swojego ślubu, bo generalnie faceci tego nie robią. Poza tym, wcześniej się tym nie interesował, a odkąd odkrył uczucie do Ellie, uznał, że na zawsze będzie samotny. Bo ona miała być jego najlepszą przyjaciółką, nie chciał jej stracić przez jakieś wyznania miłosne. A skoro się kogoś kocha, a nie może się z nim być, a nawet chce się przyjaźnić, to raczej ciężko jest się odkochać i zakochać w kimś innym, prawda? Zresztą, to wcale nie jest takie proste, łatwe i przyjemne, dlatego nawet, jeżeli Drake bardzo chciałby się pozbyć uczuć do puchonki, to i tak by mu się to nie udało. Musieliby się chyba nigdy więcej nie zobaczyć, a po pierwsze tego by nie chciał, a po drugie nie byłoby to gwarancją, iż uczucia znikną. Niestety!
Musiał więc cierpieć, kiedy była tak blisko i tak daleko jednocześnie. Starał się sobie jednak wmawiać, że wszystko się ułoży, że da radę, że... to nie będzie nic trudnego. Przyjaźnić się ze swoją miłością. Tak, jest silny, poradzi sobie. Och, w jakimże błędzie był!
- No tak, to prawda. Ciągle ciemno i w ogóle nieprzyjemnie - odparł na jej słowa, krzywiąc się nieznacznie. Pomimo, iż dormitorium Hufflepuffu było naprawdę przytulne, to... nie, lochy nie były czymś, co Bennett lubił. Zdecydowanie. Poza tym mieli zbyt blisko do ślizgonów!
On też się uśmiechał, bo przy Ellie czuł, że żyje. Pomimo, iż było masakrycznie zimno, szczególnie w tyłek, a babeczki się kończyły. Wszystko było piękniejsze i fajniejsze, kiedy była obok.
- Ha, zakład? - spytał zadziornie. Bo, szczerze mówiąc, ale chyba dupa przymarzła mu do gałęzi, poruszałby się trochę. Ale ona może trochę sceptycznie podejść do jego planów.

Takie to w moim stylu, odpisać na zły post, hehs. No ale!
Tak, tak przyjaźń w zamian za miłość zaawsze się sprawdza, oczywiście! No i potwierdzają to właśnie Ellie i Drake, jak widać się takie tajniaczenie się wychodzi wszystkim na zdrowie, ACH. Szkoda, że do czasu, heheh.
- Otóż to! Co prawda... blisko nam do kuchni, ale wiesz, jednak też za blisko do ślizgonów. - westchnęła, odpowiadając w temacie puchońskiego dormitorium. To bardzo niebezpieczne przecież, mieć sypialnie tak blisko sypialni tych zielonych przedstawicieli hogwarckiej społeczności - co by było, gdyby POŁĄCZONO DOMY? Nie, tego Ellie nawet nie chciała sobie wyobrażać.
- Hmmm.... - udała, że się zastanawia, aleale spryciula, bo już podjęła decyzję! Chciała Drake'a potrzymać w przeogromnej niepewności, chociaż owe trzymanie nie mogło trwać zbyt długo - dupa Ellie również postanowiła bliżej zaznajomić się z gałęzią, miejmy nadzieję, że puchonce uda się w ogóle oderwać od drzewa. - Dobra! - rzuciła i ostrożnie, bo ostrożnie, ale w miarę swoich możliwości szybko, rzuciła się do schodzenia z drzewa. Kiedy już wreszcie znalazła się na śniegu, pomachała Drake'owi i puściła się w szaleńczy bieg dookoła jeziora. Była prawie pewna, że chłopak ją zaraz złapie (pozdrawiamy kondycję puchonki), ale nawet pod tymi wszystkimi warstwami ubrań zaczynało być dziewczynie zimno - a taki bieg to doskonała okazja do rozgrzania się, o!
Poza tym, to jej tak bardzo przypominało te dziecięce lata - och, ile by ona dała, aby do tych lat powrócić. No cóż, albo przynajmniej do tych chwil, które spędzała właśnie na takich beztroskich zabawach. Z Drake'iem.

Och, przecież to byłby cudowny pomysł, połączyć domy! TAKI SLYTHERHUFF, to cudowny dom przecież! I sami cudowni ludzie by do niego uczęszczali, ekhm. No, aż się nie mogę doczekać. Mimo, iż wiem, że to się nigdy nie spełni, co za smutek, żal i rozpacz.
- Tak, to nasi najwięksi konkurenci jeżeli chodzi o babeczki czekoladowe - potrwierdził jej najgorsze przypuszczenia, kiwając mądrze i poważnie głową, pogrążając się w udawanej zadumie nad ich nieszczęsnym losem. Ach, no nic, przetrwali tyle lat w sąsiedztwie z zielonymi, że dadzą radę wytrwać jeszcze trochę!
Kiedyś tak, sądził, iż dziewczyna zeskoczyłaby szybko z drzewa i pognała dookoła jeziora, ale potem przecież wydorośleli, zrobili się bardziej leniwi i w ogóle... włącznie z nim tak naprawdę. Dlatego jakże się zdziwił, kiedy Ellie wpierw podjęła jego słowa analizie, a potem zeskoczyła i pognała w stronę zbiornika zamarzniętej wody to... aż osłupiał! Porzuciła muffinki na rzecz biegu i uciekania przed nim, Bennettem!
Chwilę tak siedział i nie ogarniał, po czym odłożył kartonik ze słodyczami i również zeskoczył z gałęzi, co na szczęście nie potwierdziło dramatycznej hipotezy o tym, iż tyłek przymarzł mu do drzewa. I wtedy pobiegł za uciekającą puchonką, nie bacząc na to, iż resztki czekoladowego nieba zostały bez opieki. Nie sądził w sumie, aby ktokolwiek wpadł na pomysł, aby szukać tych słodkości na jakimś drzewie, bez przesady. To znaczy, głównie to miał nadzieję, bo wtedy Ellie mogłaby mu tego nie wybaczyć!
W każdym razie pobiegł za nią i chwilę zajęło mu dogonienie jej, ale rzeczywiście się udało. Złapał ją za rękę, przewracając dwójkę w jedną ze śnieżnych zasp. Leżeli sobie na plecach, a Drake się śmiał i próbował wyrównać oddech. Niebo było szarawe, ale to nic. I tak było pięknie, bo miał swoją najlepszą przyjaciółkę obok.
Ech.

Ano dokładnie! Ale wiesz, GRYFFPUFF też nieźle brzmi! Podejrzewam, że do niego również chodziliby super kul ludzie, hihi. Moooże kiedyś, może nawet w niedalekiej przyszłości, Ellie i Drake, tradycyjnie wpieprzając babeczki, wpadną na taki pomysł z połączeniem domów, a ponieważ są wybitnie uzdolnionymi puchonami, kiedyś zrewolucjonizują system Hogwartu i bum, będziemy mieć właśnie taki ustrój, ha! Tak się na pewno stanie, jestem tego pewna.
Ellie nawet samą siebie ostatnio zadziwiała, ale to chyba z powodu lekkiego rozstroju nerwowego. Bieganie kółek wokół zamarzniętego jeziora zawsze spoko, prawda? Oczywiście, czasem trzeba było też się wykazać rozsądkiem, dlatego jasnym było, że będą musieli wrócić bo babeczki na drzewo, bo jak to tak? Pewnie jakiś ślizgon z lornetką czaił się niedaleko, na pewno miał chęć na ICH muffinki. Na pewno.
Kiedy Drake'owi udało się złapać Hemingway (tak, nie było to absolutnie nic dziwnego, cóż za smuteczek) i już razem leżeli sobie na śniegu, marznąć prawdopodobnie jeszcze bardziej niż wtedy, kiedy siedzieli na gałęzi, do Ellie też doszło, jak bardzo jest teraz zadowolona. Może jeszcze nie była szczęśliwa, ale zadowolona, a to już właśnie połowa sukcesu!
- Och nie, jeśli przymarzniemy do tej zaspy, to umrzemy bez babeczek, nieeee - zaśmiała się z własnego żartu, który był naprawdę błyskotliwy i niesamowicie górnolotny, ale przy Drake'u jakoś nie szczególnie uważała na to co mówi. Jakaś równowaga musi być - przy innych nie odzywała się prawie wcale, a przy tym jednym puchonie paplała to, co jej ślina na język przyniosła.

Ech, pomimo tego marznącego zimna, wspaniale było spędzać z nią czas. Drake był bardziej niż zadowolony, ale on to wiadomo, nie miał problemów z Jiro. To znaczy, dobra, najchętniej by mu przypierdolił, no ale wiecie, o co chodzi... jego nikt nie zdradził, nie był celem żadnego zakładu. Żył sobie spokojnie swoim życiem, nikt się nim nie interesował i tak było najlepiej. Bo niestety, ale w Bentham nie było już tak kolorowo. Masa dziennikarzy, paparazzi i tym podobnych wciąż działała. Bo ich ojciec wciąż reżyserował świetne filmy i wciąż był na topie. Co bywało niesamowicie męczące. Ale i tak dobrze, że nie mieli tak ciężko jak prawdziwi celebryci! Bo gdyby jeszcze łaziły za nimi jakieś rozchichotane fanki to chyba skoczyłby z wieży...
No, ale tymczasem to leżał sobie w prawie zamarzniętej zaspie śniegu ze swoją najlepszą przyjaciółką i śmiał się wniebogłosy, oddychając ciężko. Dopiero po dłuższej chwili zdołał się uspokoić i spojrzał na swą towarzyszkę, przekręcając głowę na bok. Och, czy ona musi być taka piękna i tak go dekoncentrować?...
- Nie pozwolę na to! - odparł ostatecznie, tubalnym głosem, składając niemą przysięgę, robiąc odpowiedni gest ręką. A potem poderwał się, uniósł puchonkę na ramionach i polecieliiiii! Wpierw oczywiście po babeczki, a potem już do zamku. Trzeba się ogrzać przy kominku w pokoju wspólnym, o.

z/t

Słoneczny dzień. Idealna pora na spędzenie czasu nad jeziorem. Amy sięgnęła po jedną z grubszy książek i wygodnie usadowiła się pod drzewem.
-Nareszcie chwila odpoczynku- pomyślała.
Dziewczyna często rozmyślała na swoim życiem. Czy mogłaby je jakoś zmienić na lepsze. Rówierz teraz o tym myślała. Po niespełna pięciu minutach zabrała się za lekturę-Lochy.
Przez dłuższy czas spokojnie czytała, bez żadnych zmartwień. Jednak poczuła się obserwowana. Podniosła wzrok i ujrzała...

Luke szedł sobie spokojnie brzegiem jeziora, trzymając w lewym ręku opasłą książkę "Quidditch przez wieki", którą nie dość, że znał na pamięć, to jeszcze w większości pooblepiał karteczkami. W każdym bądź razie, szedł i rozglądał się za dogodnym miejscem na spoczynek, w duchu licząc, iż natknie się na jakąś ludzką istotę, wartą jego uwagi.
Na twarzy chłopaka pojawił się uśmiech, gdy pod sporym drzewem ujrzał uroczą, rudowłosą niewiastę. Młody Williard zastanawiał się chwilę, lecz doszedł do wniosku, iż dziewczyna mogła przemknąć obok niego kiedyś korytarzem.
Żwawym krokiem zbliżył się do nieznajomej, stwierdzając, iż może być od niego o rok młodsza. W myślach wykluczył jej pobyt w Gryffindorze.
Kiedy stanął przed rudowłosą, ta podniosła na niego wzrok znad swojej powieści. Luke od razu zauważył w jej oczach niepewność i nieśmiałość. Natychmiast pogratulował sobie w duchu idealnego wyboru i bezceremonialnie usiadł obok dziewczyny.
- Witaj, jestem Luke Williard... Co tu robi taka ładna dziewczyna z książką? Na pewno wiele osób ugania się o twoje towarzystwo, czemu więc spędzasz czas sama?- zagadnął przyjaźnie, puszczając nieznajomej oczko. Przy okazji stwierdził, że ta piękność ma niesamowicie niebieskie tęczówki.

A dziewczyna właśnie wracała z pewnego eksperymentu, którego wyniki mogłaby określić zupełnie jako zadowalające. Żałowała jedynie, że probówka eksplodowała, parząc przy okazji odrobinę jej palce.. i z tego była już zdecydowanie mniej zadowolona. Jednak nadal uważała, że wyniki badań są idealne i z tego tytułu może odpocząć.
Wyszła więc z zamku, oddychając świeżym powietrzem. Włosy spięła w koński ogon, i zostawiła je. Uważała, że nie ma sensu ich rozpuszczać, skoro może jej się coś przypomni i znowu będzie chciała przyprowadzać eksperyment?
Przy okazji, ubrała się w ciuchy, które miała pod ręką, ale i tak wyglądała nawet ładnie. Dobrze, że wyrzuciła fartuch splamiony na czerwono. Wyglądało to jak krew, a był to zwykły barwnik..ale i tak pewnie część ludzi by uciekała przed nią w popłochu. Uśmiechnęła się lekko na samą myśl, uważając, że następnym razem musi tak koniecznie zrobić. Przez swoje zamyślenie, dotarła do całkiem ustronnego miejsca, w którym przebywały dwie osoby. Zaciekawiona, postanowiła podejść w ich stronę i przystanęła w odległości dwóch, trzech kroków, obserwując uczniów. W jej oczach czaiły się psotne ogniki, a na wargach zdradziecki uśmiech. Oznaczało to, że krukonka miała dzisiaj niezwykle dobry humor. Nie rozpoczynała jednak z nimi konwersacji, tylko ich obserwowała, i wydawać by się mogło, że samo ich obserwowanie budzi w niej niezwykłe pokłady wesołości.