Lekko zamówiła.. Gdzie jej powaga i elegancja. Wzięła głowę do góry i udawała jakąś damę.
- Witaj! Jestem Morgane - podała rękę Śluzgonowi, a później wybuchła śmiechem - zapomnieliśmy o czymś.. Zboczeniec mam nadal mówić? -wyszczerzyła się- Może.. wiecie, że nie wiecie, że ja wiem, że Ci źli wiedzą, że wiem, że jestem zła i o tym wiem, a wy nie wiecie kim jestem naprawdę? - powiedziała tak specjalnie, by zmieszać towarzystwo. Usiadła i założyła noga na nogę. Odchyliłą włosy do tyłu co musiało idelanie wyglądać.
- Dzikie zwięrzęta? Może jestem wilkołakiem... - pokazała im język. Tak tej nocy i Morgane była dziecinna. Chyba to było doskonale widać, ale przecież nie wolno od tak w sobie uśpić tego małego kochanego niewinnego dziecka.

- No nie... Znowu ta marchewka. - Przewróciła oczami, po czym wyszeptała do Morg:
- Już drugi raz wycina mi numer z marchewką. - Zaśmiała się, równocześnie wstając ze śniegu.
- Hmmm... Ty się jeszcze pytasz dlaczego zbok? No dobra... sama nie wiem dlaczego. Ona to wymyśliła. - Wskazała palcem na Krukonkę. Kolejny dziecinny gest. Brakowało jeszcze, żeby zaczęła tupać i obrażać się na cały świat. Usiadła koło chłopaka i zapatrzyła się w ogień.
- Morg, dobrze się czujesz? - Spytała, słysząc z ust dziewczyny bezsensownie sensowną wypowiedź. - Czyli jednym słowem jesteś kimś wyjątkowym, a my nie wiemy kim. Tak?

Zaśmiała się podając mi rękę ooo zobaczymy. Moja twarz się zmieniła znowu byłem tym uroczym arystokratycznym uroczym draniem co zawsze a oczy patrzyły w ten tajemniczy nieokreślony sposób który intrygował większość kobiet. Ba lata praktyki w kontroli mimiki i opanowania własnych uczuć w takich chwilach bywały niebywale pomocne.
- Miło mi Nataniek Kruk jest do twoich usług panienko zawsze i wszędzie o ile cię na nie stać.
Delikatnie ująłem dłoń dziewczyny i schyliłem się do dwornego pocałunku...
- Być może jesteś ( uśmiech wrócił mi na znów wesołą twarz) -ale czy to przeszkadzało by gdybyś była nawet tym strasznym wilkołakiem żebym też dostał kubek czekolady?
-O tajemnicach zawsze lepiej się rozmawia popijając cokolwiek choćby nawet to bo widzisz bywa nawet my maluczcy mamy swoje tajemnice.
Popatrzałem z uśmiechem na gryfonkę

Mrugnęla kilka razy do Elliott i zrobiła zeza.
- Dzisiaj chyba nei za dobrze ze mną.. to te polarne powietrze - pokazała jej język - Ah... Sama nie wiem o co mi chodziło. Zbyt trudny język nawet na mnie.. - złapała się za głowę. Może jednak coś dzisiejszego ranka brała.. Nie. To nie w stylu Morgane.
- Już się robi - powiedziała trochę nie pewnie. Wyjęła z plecaka trzeci kubek. Wzięła garnek i nasypała do niego śniegu. Znów użyła zaklęcia unoszącego tak, by garnek był na wysokości języków ogniska.
- Dzyń - udawała głos mugolskiego piekarnika. Pociągnęła róźdżkę do siebie i garnuszek wylądował koło niej. Wstała i zaczęła szukać swój ukochany kubeczek.
- Przepraszam na chwilkę! Zaraz wracam.. Dla Was czas nie będzie mnie - pokazała im język i zeskoczyła z miejsca gdzie siedzili. Szukała zaginionego kubka z jakieś 15 minut. Ukrył się na jakiejś gałęzi, a znaczy zawisł na niej. Oczyściła go i powoli wracała. Ciekawe co zauważy jak będzie na ich wysokości... Widziała, że nic specjalnego.

Przewróciła oczami. Nigdy nie wiedziała, czy chłopak jest dżentelmenem czy tylko takowego udawał. Strasznie ją to denerwowało.
- Morg, lepiej nie rób więcej zeza, bo ktoś cię klepnie w tył głowy i ci tak zostanie. - Wyszczerzyła się do przyjaciółki. - Pozwolisz, że również zrobię sobie czekoladę? Poprzednia niestety wylądowała na ziemi.
Spojrzała na miejsce, w którym leżał teraz pusty kubek po czekoladzie, po czym nie czekając na odpowiedź sięgnęła po garnuszek i powtórzyła wszystkie czynności, które wykonywała wcześniej Krukonka. Odprowadziła wzrokiem dziewczynę, gdy ta weszła w las.
- Tylko się nie zgub! - Wykrzyknęła jeszcze, po czym spojrzała na towarzysza.
- A więc masz na imię Nataniel. Nie sądzisz, że to trochę nie fair, że dowiedziałam się o tym z opóźnieniem? - spytała z udawanym wyrzutem na chłopaka.

-Wybacz gryfku ( skłoniłem lekko głowę) ale nasze ostatnie spotkanie było dość zbyt żywiołowe by spokojnie się przedstawić. Uśmiechnęłam się machinalnie tym nieszczerym uśmiechem osoby wiedzącej że jest w otoczeniu jeszcze jednej osoby trzeciej. Udawałem że na prawdę miło wspominam tamto spotkanie, a moje oczy spoglądały ze spokojem i zainteresowaniem na dziewczynę...
Przyznaje zaimponowała mi swoim zachowaniem ... nie jestem być może najlepszy w swoim fachu ale pokazała wtedy na korytarzu i dziś w lesie sporo zimnej krwi i odwagi oraz nie zachwianej pogody ducha by zyskać mój szacunek.
Popiłem łyczek z kubka grzejąc o niego dłonie i spojrzałem za siebie rozglądając się po okolicy.Miałem nadzieje że nic nie wylezie z lasu i nie popsuje mi miłej pogawędki ale starałem się zachować czujność...
- Więc mój kuzyn dał ci spokój czy mam się nim zająć? ( spytałem spokojnie tonem jak o pogodę lub drogę na przystanek)

Przyglądała się uważnie twarzy Nataniela. Nie cierpiała gestów i grymasów, których nie umiała rozszyfrować. A chłopak uśmiechnął się właśnie niby przyjaźnie, ale jednak było w nich coś nieszczerego. Ehh... zastanowi się nad tym później.
- Cóż... jak na razie, to twój kuzyn dał mi kwiaty. Może chciał być po prostu miły, a może chciał tym coś osiągnąć. Nie mam pojęcia co, ale na razie nie sądzę, żeby chciał we mnie rzucić Avadą. - Zaśmiała się cicho, zdając sobie sprawę, że ten pomysł byłby dość absurdalny. Wzięła łyk rozgrzewającego napoju i odchyliła głowę do tyłu, by popatrzeć na księżyc.
- Uwielbiam noc. - Wyszeptała, wpatrując się w srebrzystą tarczę strażnika owej pory dnia. Granatowe niebo usiane było gwiazdami. Rozpoznała kilka gwiazdozbiorów, które widoczne były również z okien jej domu w Dolinie Godryka. Jak ona za nim tęskniła. Ile to już razy pragnęła chwili zapomnienia na hipogryfie? Niezliczenie wiele. Ale niestety... Zobaczy je dopiero w wakacje. Skrzywiła się lekko.
- Wiesz... często chciałabym wyrwać się z tego świata i zapomnieć o wszystkim. Chociaż na chwilę. Ale zawsze okazuje się, że te nadzieje są płonne. Wtedy w jeszcze szybszym tempie wracają wspomnienia, które nie pozwalają mi spokojnie przespać nocy. Dzisiaj, pewnie z nawału przeżyć, udało mi się choć na chwilę to spowodować. Zapomnieć. I nagle okazuje się, że to wcale nie jest lepsze. - Bo wspomnienia kształtują człowieka i jego charakter. Dlaczego mu to powiedziała? Och... nie miała zielonego pojęcia. Zresztą, co może się takiego stać? Nic. Rozejrzała się w poszukiwaniu przyjaciółki, lecz nigdzie jej nie ujrzała.Z cichym westchnieniem przeniosła wzrok na chłopaka i chichocząc pod nosem wytarła mu chusteczką kącik ust, gdzie ubrudził się czekoladą.

Wysłuchałem ją z uwagą po czym zamyślony spojrzałem w niebo zastanawiając się co powiedzieć bo rzadko ktoś mówił do mnie tak otwarcie... Patrzałem w gwiazdy tak znajome i inne zarazem od tych z Bieszczad. Tak także kochałem noc. Jest to poniekąd pora mojej pracy . Długie cienie sprzyjają nożom a mrok kłamstwu... Nie tym razem pozwolę sobie zdjąć na chwilę maskę kłamcy. Na twarzy odmalował mi się smutny cień uśmiechu a oczy patrzyły tęsknie w niebo.
- Mówisz o ucieczce? Tak znam te myśli ale powiedz co dobrego niesie ze sobą ucieczka od problemow. Im dalej od nich odchodzisz ty więcej wali ci się ich na głowę ... Można uciec ale nie od siebie samego i swoich koszmarów ..., no chyba że tam ale to już w ostatnia drogę za którą niema już nic.
Gorycz przepełniła moje słowa a oczy raziły rozpaczą i smutkiem.
- A czego on może chcieć?
- Miewamy zachcianki w naszej rodzinie , kiedyś widziałem jak dla przyjemności moja ciotka uwiodła 15 latka z mugolskiej wioski by po tygodniu nakarmić młodym kochankiem nasze psy, gdy już się znudził. Więc może ma na ciebie chrapkę bo i tak raczej nie zabije nas w szkole więc równie dobrze skoro mamy tu żyć razem pewnie chce cie uśpić a może ma ochotę na ciebie? ( Spojrzałem na dziewczynę z lekkim rozbawieniem) Nazywają nas diabłami z Bieszczad nie bez powodu ... Źli a czasem dla zachcianki troskliwie opiekuńczy Krukowie zawsze byli częścią tych gór ... A myślę że te diabły ze śląska nie różniły się aż tak od nas
- Więc jak ? Już zaczęłaś z nim grę ?

- Ucieczka? Nie daje nic. Tak, jak mówisz... Jedynie pogorszy sprawę, ale zapomnienie... czy ja wiem. Gdybym mogła na chwilę zapomnieć o cieniach życia, śmierci wyciągającej macki po moich najbliższych, to może przyniosłoby to choć nutkę ukojenia. Tylko na chwilę, dzień chociażby. Nie na zawsze, bo wspomnienia kształtują i pomagają w pewnych sytuacjach. Przynajmniej wiesz, że nie popełnisz już takiego samego błędu. - Ogień delikatnie oświetlał otaczający nas las, rzucając dość niepokojące cienie. Nie bała się... Wręcz przeciwnie. Było intrygująco i przyjemnie.
- Może... Myślisz, że jest aż tak zły? Może poznałeś tylko jedną jego stronę. Pana Hyde'a. Może czas odkryć coś, co schował głęboko w sobie, bojąc się, co pomyśli świat? Nikt nie jest idealny. Diabły z Bieszczad? - zaśmiała się cicho, ale zaraz ucichła i spojrzała na chłopaka chytrze. - Skąd mogę mieć pewność, że on to ten zły, a ty, to ten dobry?
- Grę? Wiesz... jestem aniołem w ludzkiej postaci. - Zachichotała. Nigdy tak nie sądziła i sądzić nie będzie. W życiu. - A tak szczerze... dopiero się rozkręcam. Zobaczymy, kto będzie górą.

-W porządku masz rację , bo nie jestem tym dobrym ale się staram i mam nadzieje że mój Doktor Dżekil już na zawsze zaśnie gdzieś głęboko...
Westchnąłem głęboko i spojrzałem na iskry tańczące na mroźnym wietrze unosząc się nad ogniskiem jak małe gwiazdy... Tak krótko istniały ale ... Uśmiech przeciął mi twarz lepiej być iskrą pełną ciepła przez chwilę niż gwiazdą na lodowatym niebie pełnym pustki...
- Może masz rację ... sporo ale to twoja sprawa a nóż jest miłym chłopakiem o dobrym sercu... - Lubie cie Elliott więc się martwię o ciebie
- Aniołem ? Uśmiech oczy zabłysły mi lekkim blaskiem ... a wiesz co może masz racje , ale czemu więc mówisz z diabłem?
Tak ciekawa noc ciekawiło mnie gdzie znikła jej kumpela i obserwowałem las ale ta mała gryfonka ciekawiła mnie coraz bardziej

Szła z kubkiem od dłuższego czasu. Niepodal krzaków zauważyła centaura. Ten wymienił jej groźne spojrzenie i pobiegł gdzieś dalej. Morgane nie wystraszyła się! Wręcz uśmiechnęła się promiennie do centaura. Była ciekawa jak one wróżą z gwiazd. W końcu tylko tym w pełni żyją. Nie da się z niby pogadać, ale można je obserwować. Gdyby miała więcej czasu to właśnie to, by robiła. Powoli wracała szlakiem kórym przyszła po kubek.
-Jak on daleko poleciał-pomyślała.
Usłyszała końcówkę rozmowy Ell i pana zboczeńca.
- Czemu anioł może zadawać się z diabłem? No proszę... Każdy ma drugą szansę - Uśmiechnęła się miło w ich kierunku. Ognisko strzelało iskrami. Światło jakie dawało musiało podreślać urodę Elliott. Miała one cieplejszego koloru rude włosy niż Morg. Aczkolwiek Morgane włosy też podkreślały płomienie. Dziewczyna szybko zrobiła sobie czekoladę i usiała koło przyjaciół..

- Cóż... jesteś na dobrej drodze.
Gwiazdy... czym tak naprawdę były? Ciałami niebieskimi, które "wisiały" daleko, w kosmosie. Jasnymi punkcikami na niebie, które tylu ludziom dodawały otuchy. Ale skąd tak właściwie się to wzięło? Skąd wziął się mit o spełnianiu życzeń przez spadającą gwiazdę? Zawsze ją to intrygowało, ale nigdy nie miała dość czasu, żeby poszukać odpowiedzi. Kiedyś słyszała, że kurz to pył, który zostawiają po sobie spadające gwiazdy.
- Dziękuję ci za troskę. - Uśmiechnęła się do chłopaka, patrząc mu w oczy. Chwilę potem na jej twarzy pojawił się chytry uśmieszek. - Widzisz... ominęłam jeden istotny fakt. Upadłam. A upadły anioł niedaleko ma do piekła. To wyrzutek. Ani tu, ani tu go nie chcą. Za dobry na piekło, za zły na niebo. Błąka się po ziemi szukając miejsca dla siebie. Granica między mną, jako upadłym aniołem, a tobą jako diabłem, się zaciera. Tyle że diabeł jest umiejscowiony w hierarchii. Jako ten zły. Tacy jak ja są letni. A to jest najgorsze. Nie mogą się zdecydować, do jakiej grupy chcą należeć. Mają w sobie cząstkę wszystkiego i niczego, co sprawia, że są nijacy.
Odwróciła głowę w stronę przyjaciółki i lekko się do niej uśmiechnęła, ciesząc się, że nic jej się nie stało. Oparła głowę na ramieniu Morg i zastanowiła się, czy rzeczywiście jest taka nijaka. Może jednak źle zinterpretowała słowa swojego mentora. Może można mieć w sobie cząstkę tego i tamtego, będąc przy okazji osobą określoną. W końcu nikt nie jest do końca zły, ani do końca dobry. Granica między tym się zaciera.
- A może upadli to po prostu ludzie... Może tak naprawdę wszyscy jesteśmy tacy sami i dążymy do tego samego innymi ścieżkami? - Cichy głosik, zawsze upierdliwy, teraz wyjątkowo ciepły, odezwał się w jej głowie.

-Możliwe ale jakkolwiek miła jest ta rozmowa wciąż zastanawiam się jak chcesz bawić się z kimś takim jak on nie kalecząc ani nie brudząc sobie dłoni ...
- Bo uwierz nie można być wiecznie pomiędzy. W kocu każdy musi się opowiedzieć kim jest i na czym stoi. Ja to zrobiłem i ciebie też to czeka gryfku...
- Zbierajmy się jest już późno a jeśli mnie słuch nie myli dokoła zaczęły się kręcić centaury i sądząc po ich odgłosach nie są w dobrych nastrojach...
Mroczny uśmieszek wykwitł na twarzy ślizgona ...
- No chyba że zostaniemy i sprawdzimy na co nas stać ... jeszcze nigdy nie walczyłem z centaurem to może być ciekawe...

- Nie wiem, może... naprawdę nie wiem. Ale coś wymyślę. Co do stron... zdaję sobie z tego sprawę, ale odwlekam to jak tylko się da. Opowiem się po którejś stronie i nie będzie odwrotu. - Uśmiechnęła się słabo. Rozejrzała się wokoło i rzeczywiście ujrzała niepokojące cienie. Westchnęła cicho. Było tak przyjemnie. Ognisko, miła pogawędka i księżyc. Czego chcieć więcej?
- Cóż w innych okolicznościach chętnie bym to sprawdziła, ale dzisiaj nie chciałabym sobie zawracać tym głowy. Sielanka mnie rozleniwiła. - Przeciągnęła się jak kot. - Co proponujecie?

-Proponuje zjeść śniadanie ... noc powoli mija a niedługo zaczną się zajęcia...
Spojrzałem na dziewczynę z błyskiem w oczach ... tak to może być ciekawe
- Więc jak mówiłaś że znasz się nieco na samoobronie ... co powiesz na sparing...
a twoja przyjaciółka będzie sędziować?
Szelmowski uśmiech pojawił się na mojej twarzy.
- Anioły to wcale nieźli wojownicy

- Mm... masz rację, już niedługo będzie świtać. - Skrzywiła się lekko, myśląc o tym, że już niedługo będzie trzeba wrócić do zamku i iść na zajęcia.
Spojrzała w oczy Natanielowi i chwilę się zastanawiała. Ostatnie wydarzenia spowodowały, że rzadko mogła sobie na takie coś pozwolić. Miała nadzieję, że nie wyszła z wprawy.
- Jeśli Morg nie ma nic przeciwko, to czemu nie... - Przeniosła wzrok na Morg i wpatrywała się w dziewczynę. - Jeśli nie masz na to ochoty, to możemy wrócić do zamku, a my poćwiczymy kiedy indziej. Dla osób postronnych może się to wydawać nudne.

Wstałem otrzepując ubranie ze śniegu i wyprostowałem się na te moje marne 180 cm. wzrostu. Sprawdziłem teren dookoła i cofnąłem się nieco by mieć miejsce na ewentualny uniki .
-Więc jak Elliott zaczynamy?
Blask niemal zgasł w moich oczach lecz szybko odpędziłem mordercze odruchy...
Sparing miał być przyjemnością a nie walką na śmierć i życie, a ja zamierzałem w pełni odczuć wolność niczym nie skrępowanej zabawy jaką mógł się stać.

Patrzyła na przygotowania Nataniela do sparingu. Rzuciła ostatnie spojrzenie na Morg, uśmiechając się przepraszająco. Dawne zapędy do tego typu zabaw, strasznie ją do siebie przyciągały. Nawet teraz, po śmierci osoby, która ją tego nauczyła. Cały czas patrząc chłopakowi w oczy odłożyła na bok kubek napoju, wstała i stanęła naprzeciw niego.
-Pamiętaj, w oczach przeciwnika bardzo często można dostrzec jego intencje i przyszłe działania. Znajomy głos uspokoił jej myśli. Spięła na próbę wszystkie mięśnie i następnie je rozluźniła.
- Zaczynamy. Tylko się sprężajmy, bo Morgane się z nami zanudzi. - Mrugnęła do Ślizgona na znak, że może wykonać pierwszy ruch.

Patyk wydobyty z rękawa błysną w powietrzu ... Lekki gest otwarcia jak przy szermierce i czerwony promień przeciął mrok wstającego dopiero świtu. W stronę twarzy przeciwniczki poleciał szybki lecz mocny czar drętwoty.
Czuł się znakomicie już dawno nie miał okazji poćwiczyć dla czystej przyjemności i zabawy... Oczy natomiast nie wyrażały nic poza radością czerpaną ze sparingu...

Różdżka wyciągnięta z tylnej kieszeni spodni, wykonała taki sam gest. Dziewczyna lekko się zdziwiła, że chłopak zna się na fechtunku. Delikatnie się zagapiła i nie zdążyła wytworzyć tarczy, ale w ostatnim momencie odskoczyła na bok. Drętwota o mało nie zahaczyła o jej rękę.
- Nie wiedziałam, że interesujesz się szermierką... - Nie lubiła ćwiczyć w milczeniu. Cisza przywodziła na myśl raczej stypę, a nie zabawę. W stronę Nataniela poleciało Impedimento, a na twarzy dziewczyny zakwitł uśmiech.

Uchylił się na lekko ugiętych nogach ... lecz widać było że tak nonszalanckie z pozoru uniknięcie czaru kosztowało go sporo wysiłku .Zaczął zataczać lekkie koła dookoła przeciwniczki
- Szermierka wyrabia odruch uników panienko ... oraz pozwala na kreatywne myślenie w walce ... Uśmiechną się do przeciwniczki i błyskawicznie wyrecytował formułę następnego czaru....
-Combustus Oris!
Szybkim ruchem wskazał ognisko które znajdowało się pomiędzy nimi i w ułamku sekundy utworzył swoją ognistą kopię która ruszyła w stronę dziewczyny...

- Coś o tym wiem z własnego doświadczenia. - Zaśmiała się delikatnie ciągle mając Nataniela na oku. Obserwowała jego poczynania z rosnącym zainteresowaniem.
- Aquamenti - woda wytrysnęła z jej różdżki i błyskawicznie zgasiła ogień, który wyczarował chłopak.
- Obscuro - Zdezorientowanie. Ulubiony moment Elliott. Żeby zdobyć przewagę najlepiej zadziwić przeciwnika, zrobić coś, czego się nie spodziewa.

-Celny strzał ...
Opadł na niżej na kolana i odbijając się przetoczył skokiem nad ogniskiem opadając przy dziewczynie... Jednocześnie celując w śnieg i ziemię pod jej stopami...
Brak wzroku był utrudnieniem ale lata szkolenia pozwalały mu nadrabiać brak tego zmysłu słuchem i węchem i wyczuciem całym ciałem ruchu powietrza ( był w końcu lekko ubrany mimo mrozu)...
Zawsze nienawidził wielogodzinnych szkoleń z zawiązanymi oczami . Gdy wracał z nich wiele razy ledwie mógł chodzić z powodu ran i siniaków lecz teraz dawało mu to przewagę zaskoczenia nad pewną wygranej sprytną dziewczyną
-Glacius wypowiedział celując w miejsce gdzie sądząc po odgłosach i zapachu znajdowała się dziewczyna chcąc jeśli nie jej nogi to przynajmniej zamrozić powierzchnię pod jej stopami.

Podskoczyła ze szczęścia, kiedy zaklęcie trafiło w chłopaka. Jednak to uczucie nie trwało długo, gdyż Nataniel nie wyglądał na takiego, któremu opaska na oczach przeszkadza. No nic... Ona też nie potrzebowała oczu, by widzieć. No może nie do końca "widzieć", ale orientować się w otoczeniu. Co ją podkusiło, żeby zakładać dzisiaj martensy? No co? Te buty utrudniały ruch i przez nie kroki były głośniejsze.
- Moment! - Podbiegła do ogniska i szybkim ruchem zmieniła buty na ukochane i wychodzone trampki. Podśpiewując wróciła na plac boju i oberwała w rękę Glaciusem. Cudownie... Co ona zrobi z zamarzniętą ręką? No co?
- Lumos Solem - Przyłożyła różdżkę do owej ręki i czekała, aż lód się roztopi. W końcu!
- Glacius Opis - Pięć lodowych ptaszków poleciało w stronę Ślizgona, zataczając się dookoła. Cóż... kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie.

Cudowna zabawa dziewczyna była zdolna i to niebywale ... mało tego wiedziała że na ślepo może mieć kłopot z zablokowaniem wszystkich pocisków nie uciekając się do zaklęć siódmoklasisty, czego nie zamierzał robić by nie psuć zabawy I atak jego własnym pomysłem ?Cóż Miała poczucie humoru i gust w czarach niema co. Uśmiechną się wrednie rzucając nietypowe kontr zaklęcie...
-Erecto ! Nagłym ruchem poderwał sporą połać śniegu i ustawił tą bezładną masę do pionu tworząc prowizoryczną tarczę na drodze ptaszków ... które uderzając w nią zamarzając śnieg utwardzając go
-Diffindo ! Korzystając z odgrodzenia od dziewczyny rozciął czarem magiczną przepaskę której nie dało się ściągnąć inaczej niż czarem...
- Ładne zagranie ale czym teraz mnie zaskoczysz?
Oczy błyszczały mu ciekawością i zapałem do dalszej zabawy

- Niczym specjalnym. - Wzruszyła ramionami, choć dobrze wiedziała, że Nataniel tego nie zauważy zza swojej "tarczy".
- Spongify - Wycelowała różdżkę w siebie. Odbiła się od ziemi i przeskoczyła nad śniegową zasłoną. Pech chciał, że wpadła prosto na chłopaka i zbiła go z nóg. Usłyszała dziwne odgłosy z tyłu. Kiedy się odwróciła, ujrzała górę śniegu, spadającą wprost na nich.
- Impedimento - Śnieg poruszał się wolniej, więc miała czas, by przeturlać się wystarczająco daleko, by ich nie zasypało.
- Pan wybaczy... - Szybko wstała i podała mu rękę, śmiejąc się w duchu. - Przyznaj się, tego się nie spodziewałeś. Prawda?