-Skretyniałych ? - Uniosła w górę brew, marszcząc jednocześnie czoło. Czy dziewczyna nie była aby za surowa ? Wiele jest osób, którzy poszczycić się mogą mianem idioty, ale nie wszyscy.
- Jesteś za krytyczna. - Stwierdziła uśmiechając się delikatnie. - W Hogwarcie jest kilka sympatycznych osób, wystarczy dobrze poszukać.
- Racja, widziałam ostatnio tablicę. - Przyznała potrząsając głową. - Nie radzicie sobie zbyt dobrze.

- Nie, patrzę i widzę właśnie to: masę idiotów. Jest zaledwie kilka czy kilkanaście wyjątków, a przynajmniej wśród tych poznanych przeze mnie. - powiedziała. - Nie szukam osób "sypatycznych" - prychnęła z oburzeniem. - Ja w ogóle nikogo nie szukam. Samotność to wymarzony stan. A jeśli już mogę na kogoś patrzeć bez obrzydzenia, nie jest on sympatyczny! Kurczę, dziewczyno, jakkolwiek ci na imię, wydawałaś się do rzeczy, a tu wyskakujesz z takim tekstem! Na co komu bycie sympatycznym? Wolę inteligencję i trochę trzeźwego realizmu. I dojrzałości, o tak.
Skrzywiła się, zdegustowana.

Hanna zupełnie zdezorientowana spoglądała na dziewczynę, która najwyraźniej rozwścieczona postanowiła uświadomić jej...właściwie to nawet nie wiedziała co. Po prostu coś mówiła, a rudowłosa starała się to wszystko przyswoić i zrozumieć, choćby i na swój sposób.
- Jestem Hanna. - Wtrąciła się wydymając wargi niezadowolona, że puchonka zwraca się do niej w ten sposób.
- Więc skoro Twoje poszukiwania można uznać za otwarte, to nie spodziewaj się zbyt wielu chętnych osób. - Stwierdziła z przekąsem, zaraz jednak poprawiła się, słysząc, że jednak samotność będzie dla niej dobrą opcją. - Wcale nie muszę się odzywać ! Możesz udawać, że jestem królikiem i wtedy będziesz sobie siedzieć w samotności.
Rudowłosa zadrżała niespokojnie, groźnym wzrokiem obserwując sylwetkę dziewczyny, jednak po chwili odwracając wzrok aby ukryć zirytowanie, które ogarnęło ją po tej krótkiej rozmowie.

Uniosła brwi w zaskoczeniu. A więc jednak ta dziewczyna (Hanna, tak?) pokazała pazurki! No i świetnie.
- A więc, Hanno, chyba nie słuchałaś mnie zbyt uważnie. Ja nikogo nie szukam, więc odpuść sobie tego typu gadki, bo powoli przekraczasz granicę dobrego smaku. Poza tym czy powiedziałam coś złego o tobie? Nie? Więc o co ci chodzi? Jeśli chcesz udawać królika, droga wolna, ale po co się tak unosić? - spytała i roześmiała się dźwięcznie niczym z jakiegoś doskonałego żartu. - Kultra wymaga rozmawiania z ludźmi, poza tym czasem mi to dobrze robi, w to nie wątpię.
Już chciała przeprosić, kiedy przemknęło jej przez myśl, że to i tak nie ma znaczenia. Nie potrzebuje kumpelek na imprezy, na które nie chodzi, do rozmów o chłopakach, z którymi nie flirtje. Westchnęła cicho i spojrzała jej w oczy.
- Życie nie jest takie proste, jak może się niektórym wydawać.

- Skoro już mówisz o kulturze, wypadałaby abyś także się przedstawiła. - Zadarła w górę podbródek i wyginając usta w zgrabną podkówkę, która mniej więcej oddawała zirytowanie jaki rodziło się w jej duszy. - Nie lubię rozmawiać z kimś gdy nie jest mi znane.
Rudowłosa powoli poczęła się niecierpliwić i jednocześnie nabierała ochoty aby wyciągnąć różdżkę i ugodzić puchonkę jakimś zaklęciem, którego ona jeszcze nie opanowała. Zagranie iście ślizgońskie, choć zapewne nie dla niej, bo owszem posiadała kilka cech zielonych, ale były mało szkodliwie dla otoczenia i przydawały się w sytuacjach w których wręcz pożądany jest spryt niż w knuciu intryg przeciwko innym.
Dopiero ostatnie zdanie, które wypowiedziała dziewczyna, sprawiło, że Hanna nagle zapałała do niej sympatią, który zapewne szybko ulotni się gdy puchonka znów powie coś, co urazi naszą drogą pannę Glau.
- Uwierz, że zdążyłam się przekonać.

- Rose - powiedziała, kiwając głową z lekkim wahaniem. - Jedna z wielu dziewczyn, które poznasz, żeby za kilka dni zapomnieć, jak dano im na imię.
Westchnęła. Czyżby Hanna chciała trafić do Skrzydła Szpitalnego? W końcu co jak co, ale Rose trochę umiała, w końcu sporo czasu spędzała na lekcjach i wśród podręczników. Ale nie dyskutujmy, kto by wygrał, bo tego powiedzieć nie możemy. Przynajmniej jak na razie.
- Naprawdę? - spytała, unosząc z rozbawieniem brwi. A czy molestował cię ojczym, bił rodzony ojciec, a matka cię za to wszystko znienawidziła?, przemknęło jej przez myśl. - Cóż, w takim razie współczuję.

- Przeważnie nie poznaję zbyt wielu osób. - Odparła zgodnie z prawdą analizując ostatnie nowe znajomości i stwierdziła, że Rose była pierwszą, którą mogła okrzyknąć mianem nowo poznanej. - A Twoje imię jest tak proste, że zapamiętam na pewno.
Odgarnęła z czoła kilka kosmyków włosów, które wiatr pchał wprost do jej oczu i po raz pierwszy podczas krótkiej rozmowy uśmiechnęła się delikatnie, choć bynajmniej nie do dziewczyny.Po prostu las w tym właśnie momencie wydawał się tak uroczy, że trudno było choć nie unieść kącików ust w górę choć odrobinę.
- Rose to skrót od Rosalinda ? - Zmarszczyła czoło zastanawiając się nad pytaniem, które wypowiedziała głośno tylko dlatego, że miała nadzieję iż dziewczyna raczy odpowiedzieć. - Niepotrzebnie. Każdy ma złe chwile, ale zawsze uważałam, że bez nich nie da się docenić tych dobrych.

- Mam się z tego cieszyć czy wręcz przeciwnie? - spytała ze śmiechem, niezbyt sympatycznym, raczej dość ponurym, ale to jednak zawsze coś. Zdecydowanie robiła postępy, oby się nie zagalopowała! - Rose to skrót od Rose Elizabeth Harm. Wiesz, może w twoim życiu ta zasada się sprawdza, ale ja w ciągu ostatnich kilku lat nie mogę sobie przypomnieć ani jednej naprawdę dobrej chwili. Ale pewnie jestem po prostu nienormalna - powiedziała, wzruszając ramionami i krzywiąc swoje piękne wargi.

- Może powinnaś. - Odparła krótko wzruszając ramionami i obejmując ramionami kolana podciągnięte pod brodę. Czy ta dziewczyna na prawdę musiała być aż tak cyniczna, a każde jej słowo przesiąknięte ironią. To nie tylko irytowało, ale i po jakimś czasie zaczynała niezwykle nużyć.
- Może ich nie dostrzegasz. - Zauważyła. - Nie potrafisz cieszyć się z drobnych rzeczy ? Każdy podmuch wiatru czy promyk słońca jest niezwykły jeśli tylko zacznie się go dostrzegać. Powinnaś skupiać się na dobrych rzeczach, a nie na złych.

Tym razem jej śmiech był na tyle głośny, że poniósł się echem po całym lesie. Był on wręcz serdeczny. Naprawdę rozbawiła ją ta dziewczyna.
- Hanno, doprawdy przeszłam w życiu naprawdę wiele złych sytuacji i wybacz, po czymś takim naprawdę nie chce mi się cieszyć takimi głupotami. To cudownie, że jesteś optymistką i tak dalej, ale widocznie życie nie dało ci po mordzie tak, jak to zrobiło moje, więc błagam, nie dawaj mi mnóstwa dobrych rad, które nie mają żadnego zastosowania, bo jest to po prostu zbędne - powiedziała ze szczerym , choć trochę gorzkim uśmiechem.

Gdy dźwięczny śmiech dziewczyny poniósł się echem pomiędzy drzewami rudowłosa spojrzała na Rose nieco zdezorientowana. Właściwie puchonka wydawała się jej niezwykle dziwna.
- Nie tylko Tobie jest ciężko, weź to pod uwagę. - Wycedziła nerwowo stukając palcami w niebieskiego trampka. - Więc zamiast użalać się nad sobą zrobiłabyś coś co je zmieni.
Zadarła brodę głęboko urażona nie racząc dziewczyny nawet krótkim spojrzeniem. Biedna Hanna produkowała się niezwykle z mądrymi radami tylko po to by w efekcie końcowym zostać wyśmianą.

Ignorując fochy Hanny i tak naprawdę prawie wcale ich nie zauważając, oparła się o drzewo.
- Wątpię, żebyś przeszła przez chociaż ułamek tego, co ja. I nie mówię, że to źle ani nie zamierzam użalać się nad sobą, więc może skończmy tę rozmowę. Nie wszystko da się zmienić... Nie da się zmienić przeszłości, a nawet, gdybym mogła to zrobić, pewnie by mi się nie udało. Są rzeczy, na które nie mamy wpływu.
Westchnęła zrezygnowana.

Westchnęła głośno i teatralnie. Zapewne nie znając historii przeszłości Rose nie mogła jej zrozumieć dlatego też słowa dziewczyny wydawały się jej śmieszne. Tak młoda osoba nie mogła nosić na sobie aż takiego emocjonalnego bagażu.
- Oczywiście, że są. - Potwierdziła unosząc delikatnie kąciki ust w górę. - Są też te na które mamy ogromny wpływ.

...bo kto mógłby ją zrozumieć i uwierzyć jej na słowo? Może to dlatego większość uznawała ją po prostu za dziwaczkę (którą zresztą była). Ona nie zamierzała latać po szkole i zwierzać się wszystkim na około. Ludzi godnych zaufania jest bardzo niewielu na świecie, tak przynajmniej sądziła. Większość prędzej czy później opowie komuś Twoje sekrety w postaci pikantnej plotki i nawet, jeśli zrobi to w zaufaniu, to potem kolejne osoby rozpowiedzą to po całym zamku. Dlatego Rose nie zamierzała popełniać tej głupoty, za którą uważała zwierzanie pierwszym lepszym ludziom. Nawet na przyjaciołach można się przecież zawieść...
Nie skomentowała nawet jej wypowiedzi, uznając jej treść za na tyle oczywistą prawdę, że nie warto nawet w tym temacie się powtarzać. Zaczęła oglądać swoje dłonie suche od zimna. Zdawała się być tym pochłonięta bez reszty, jakby zapomniała, że nie jest sama.

Hanna obserwowała dziewczynę w milczeniu, co jakiś czas głęboko zastanawiając się, co też dziewczyna skrywała w zakamarkach swojego umysłu. Jej wyobrażenie na temat jej przeszłości były niezwykle barwne i każda z pewnością byłaby wspaniałą historią godną opisania w książce, ale niestety żadna nie była trafna.
- Chcesz rękawiczki ? - Przerwała ciszę, krótkim pytaniem, rzuconym od niechcenia i jednocześnie dłonią powędrowała do kieszeni w której znajdowały się dwie grube, wełniane rękawiczki w kolorze błękitu.

Spojrzała na nią ze zdziwieniem szeroko otwartymi oczami.
- Dlaczego chcesz mi je dać? Przecież potraktowałam cię jak śmiecia - powiedziała bez ogródek. Zazwyczaj ludzie już po kilku chamskich odzywkach prychali i odchodzili, rzuciwszy jej niesympatyczne spojrzenie. Nie potraktowała jej lepiej, a jednak ta dziewczyna wciąż tu była i jeszcze chciała jej dać te grube rękawiczki (swoją drogą okropnie brzydkie), jakby naprawdę interesowały ją zmarznięte dłonie Rose.

- Bo jest Ci zimno w dłonie. - Odparła spoglądając na nią jak na idiotkę i mówiąc powoli jakby oczywista rzecz była dla niej zwyczajnie nie do pojęcia. - Poza tym jestem miła, powinnaś spróbować.
Wyciągnęła z kieszeni rękawiczki (one były piękne !) i rzuciła je w stronę dziewczyny, mając nadzieję, ze je złapie. Przecież straszne byłoby gdyby wylądowały na ziemi. Tu w lesie podłoże zapewne sprawiłoby, że od razu nadawałby się tylko do wyrzucenia.

...ale one już nadawały się tylko do wyrzucenia, przynajmniej w mniemaniu Rose. Ten okropny błękit! Nie no, bądźmy poważni. Kto chciałby nosić coś TAKIEGO? /Hanno, nie bij, buahahhaha. Jestem okrutna! *szyderczy śmiech*/
- Nie czuję takiej potrzeby, ale... dzięki - powiedziała z wahaniem i założyła TO OBRZYDLISTWO. Dodatkowo drapiące! Ale cóż, podobno ma spróbować być miła, więc nie skomentowała głośno tego faktu. Pfeh!

- Nie podobają Ci się ! - Wykrzyknęła z wyrzutem ledwo powstrzymując się aby nie wstać i nie zedrzeć ich z dłoni dziewczyny. Jak mogła tak po prostu spojrzeć na nie jakby były zwykłym kawałkiem materiały i nie zachwycić się nimi ! Piękny materiał, który dodatkowo był ciepły wręcz idealny jest na jesienne spacery.Czy to czasem nie powinno być nazwane brakiem gustu puchonki ?
- Są ładne. - Skomentowała zadzierając drobny nos w górę i mocniej naciągając czapkę na głowę.

- Kiepska ze mnie aktorka, co? - spytała, czerwieniąc się, a jednocześnie na jej twarz wypłynął lekki uśmiech. Nieopatrznie zgubiła gdzieś swoją skorupkę ironii, sarkazmu i chamstwa, którą zwykle broniła się przed choć odrobiną ciepła i sympatii. - Wybacz, ale... jak mogłaś TO kupić? Rozumiem, że to niechciany prezent, dlatego mi go użyczasz - powiedziała, oskarżycielsko wskazując na nią palcem. - To zwykły spisek! I nie licz na to, że ci je oddam. Za późno.

- Kariery filmowej na pewno byś nie zrobiła. - Oznajmiła jej uśmiechając się szeroko. Mogłaby poćwiczyć choć trochę, aby trzymając rękawiczki w dłoniach nie krzywić się, co chwilę, jednak i tak zapewne nie wyćwiczyłaby w sobie umiejętności, które inni mają od urodzenia.
- TO jest modne. - Westchnęła głośno jakby chciała narzekać na brak gustu Rose, choć po bliższym przyjrzeniu się rękawiczką musiała uznać, że na pewno nie są zbytnio urodziwe, ale na pewno nie ohydne jak twierdziła puchonka. - Każda mugolska dziewczyna takie nosi.
- Czyli jednak Ci się podobają ! - Wykrzyknęła klaszcząc w dłonie. - Bierzesz jej, żeby po nocach spać w nich, bo boisz się, że jeśli założysz je przy ludziach, ktoś Ci je weźmie.
Jej teoria może i była całkowicie pozbawiona jakiejkolwiek taktyki, ale przynajmniej rudowłosa wspaniałe bawiła się, wymyślając scenariusz.

- Zazwyczaj nie jestem taką beznadziejną aktorką, wybacz. Ty za to jesteś żenującym psychologiem! Po prostu chcę je sprzedać innym modnym nastolatkom - powiedziała ze śmiechem. - Wybacz, Hanno, ale teraz muszę cię opuścić. Dziękuję za - zawahała się. Chciała chyba powiedzieć coś ważnego, ale poprzestała na: - rękawiczki. Oddam ci je w najbliższym czasie - powiedziała i uśmiechnęła się prawie niedostrzegalnie. - Miłego dnia. Uważaj na siebie, to w końcu Zakazany Las - mruknęła i odszeszła. Już po minucie znikła dziewczynie z oczu.

Uniósł lekko podbródek, żeby przyjrzeć się ogromnym konarom.
Zimowe Królestwo, pomyślał widząc leżący wszędzie śnieg. Normalnie obawiałby się, że gałęzie złamią się pod jego ciężarem, ale teraz jakoś nie był ostrożny.
Jak się tu znalazł? Był tu tylko raz, ale zapamiętał miejsce. Teleportował się, tak po prostu. Nie wiadomo po co. Zachciało mu się może jakiejś odmiany. Ciągle ten Hogwart i Hogwart... Zakazany Las był czymś innym. Malała szansa, że trafi się na jakiegoś uczniaka szalejącego proszkami natychmiastowej ciemności.
Las był piękny i straszny zarazem. Matias właśnie spostrzegł na zaśnieżonej ściółce ślady jakiegoś zwierzęcia. Dałby sobie głowę uciąć, że to był Błotoryj, w końcu przekonał się na własnej skórze. Stworzonko przypominające kłodę drewna wbiło mu ostre zęby w stopę, z łatwością dziurawiąc buta.
- Snufflifors - powiedział celując różdżką w zwierzę, a ono zamieniło się w mysz; Matias szybko strzepnął ją z buta, po czym mamrocząc coś pod nosem usiadł pod drzewem, aby przyglądnąć się zakrwawionej nodze.

Weszła całkiem przypadkiem do wschodniej części lasu(aha jasne xD). Bardzo lubiła zakazany las! Mogła ćwiczyć tutaj różne zaklęcia przeprowadzone na lekcji bądź te co przeczytała w podręczniku czy ciekawej książce. Była gdzieś daleko w krzakach czy coś. Nie szła główną ścieżką. Wiedziała, że jej nikt nie widzi, bo sama nikogo nie widziała, a jest bardzo spostrzegawcza. Znalazła się w lesie chyba po to, by wziąć odrobinkę drewna na prezent dla Carmen. Chciała jej coś wyżrzeźnić w nim. Zauważyła świerzo ułamaną brzozę... Ciekawe czemu? Nie zastanowiła się i po prostu odrobinkę jej ucięła i schowała drewno do plecaka.
-Abdico Visus- wyszeptała. Jej ciało powoli zrobiło się niewidzialne. Zachichotała. Przeszła przez główną ścieżkę. O, kolega jest.. Wyczuła, że coś jest nie okey. Popatrzyła na jego nogę. Cholibka... krwawi! Co zrobić, co zrobić.. Wiedziała przecież - magia! Cicho podeszła od tyłu do niego. Serce waliło jej jak szalone. Ciśnieniomierz mogłaby zabić.. swoim rytmem serca. Oby był nie do usłyszenia.
-Ferula - powiedziała znów prawie niesłyszalnym tonem - uważaj na siebie - zatroszczyła się tak zwykle. Trochę rozważała czy warto to zrobić czy nie.. jednak zaniepokoiła się. Każdy chyba tak, by postąpił? Morgane cała w skowronkach jeszcze bliżej podeszła do przyjaciela i dała mu całusa w policzek. Pewnie później poczuje zapach truskawki. Zachichotała jak jakaś dobra wróżka(taaa taka świrnięta z "Wigilijnego show".. uwielbiam *-*). Popatrzyła czy na pewno jest wszystko z nim już okey. Noga opatrzona to mogła już zniknąć. Co uczyniła. Szybko pobiegła i się zmyła z tego miejsca. Już jej tu nie było.

Jak ona kochała księżyc! Był cudowny. Szczególnie teraz, gdy na niebie nie było ani jednej chmury, a gwiazdy, jak jego strażnicy, wisiały koło niego bez przeszkód, doskonale widoczni z ziemi. Często się zdarzało, że to właśnie jemu spowiadała się z tego, co leży jej na sercu. Nie był tylko jakimś tam ciałem niebieskim. Był jej powiernikiem. Choć to trochę dziwne. Zapatrzyła się w niego, co spowodowało, że nie zauważyła wystającego z ziemi korzenia. Runęła jak długa na ziemię. Nic by sobie z tego nie zrobiła, gdyby nie to, że na śniegu były widoczne ślady krwi. Mrużąc oczy spojrzała przed siebie. Niedaleko od niej, pod drzewem siedział jakiś chłopak. A tak... To Matias. Założyciel SOMM, którego była członkinią. Pospiesznie wstała, obejrzała się na Jane i machnęła głową wskazując na chłopaka. Po chwili podeszła do niego.
- Wszystko w porządku? - Spytała marszcząc brwi.

Zobaczył na obandażowaną stopę. Nie wiedział jakim cudem wepchnie ją do buta, bo pewnie już spuchła.
Zastanawiał się kto poprawił jego stan zdrowia, aczkolwiek na pewno nie w pozytywnym znaczeniu. Raczej miał na uwadze niezrozumiałą agresję wobec niego. Może i pomógł, ale... Kto wie? Może to jakaś pułapka?
Zacisnął palce na różdżce, jednak nie wiedział w co ma celować. Nic nie widział, a błotoryj zamieniony w mysz dawno uciekł.
We właściwym kierunku naprowadził go zapach truskawek, ale nie powiedział nic. Nie chciał drapać komuś, kto tego nie chciał.
Jak się okazało, ten rzadko uczęszczany szlak był bardzo pospolity... To nic, Zakazany Las tez był dla ludzi.
- Powinienem raczej zapytać o to ciebie, panno Redbird. - powiedział próbując wstać. To nieuprzejme mówić do kogoś, kiedy się siedzi, a druga osoba stoi. Podparł się o drzewo, prawie nie dotykając stopą podłoża.
Kojarzył Gryfonkę, ponieważ wyraziła chęć obrony mugoli, a tego Matias nie zapomniał. Ponadto, jej nazwisko kojarzyło mu się z Gryffindorem.
Uśmiechnął się trochę krzywo, bo poczuł jak ból w stopie aż pulsuje. Nie założy buta, to było pewne.
- Błotoryj. - mruknął na usprawiedliwienie. - Nie zauważyłem go.