Spojrzała na Morg, która wyraźnie się odprężyła. Zaśmiała się razem z nią, lecz z innego powodu. Jednak chwilę potem mina jej zrzedła. Jane powiedziała głośno o uczuciach, które ona chowała jak najgłębiej było można w sobie. Chciała jak najszybciej zmienić temat. Taka już była. Nienawidziła ujawniać swoich negatywnych odczuć, a już na pewno wolała o tym nie myśleć w samotności. Jednak wiedziała, że tak będzie. Kiedy znajdzie się sama w łóżku, będzie rozmyślać. W końcu dojdzie do wniosku, że poczeka na rozwój sytuacji lub postanowi poszukać owego niebezpieczeństwa. Zawsze tak było.
- Spróbowałabyś mieć nas dość. - Zrobiła groźną minę i pogroziła dziewczynie palcem. Chciała rozluźnić atmosferę. - A! No i pamiętaj, że ja cię obronię. Lepszego ochroniarza nie znajdziesz. - Wypięła dumnie pierś i zachichotała.
W końcu westchnęła, nie mogła przemilczeć tej ostatniej kwestii.
- Wiem Jane, wiem. Mój PP sądzi podobnie. Jednak... oni też się czasem mylą, wiesz? Miejmy nadzieję, że tym razem tak właśnie jest. - Przytuliła dziewczynę jedną ręką, drugą wyciągając w stronę Morg.

Zrobiła głupkowatą minkę. Nie wiedziała kto to ten cały "Pan psycholog". Ktoś tutaj był chory? Miał problemy? Odrobinkę rozmyślała co, by było gdyby czarodziej wybrał się do mugolskiego psychiatry.. Można takie kawały porobić! Jednak Morg nie znała ani jednego dobrego kawału..
- Kto to ten psycholog? - wyrwała nagle głosno pytanie złamując swoją głupią maskę. Oparła głowę o Elliott często tak robiła przyjaciołom. Zresztą dziewczyny były tego już światkiem. Była zaciekawiona odpowiedziom.
- Ale by tutaj się przydało ognisko... - wyszeptała. Zjadłaby takie kiełbaski z ogniska polane tanim dorbym mugolskim czerwonym sosem.. Chwila jak on się nazywał?.. Ketchup! Mówiono, że jest zrobiony z pomidorów, ale wcale z nimi nie ma nic wspólnego.

Wcale nie zdziwiła się, że Morg zrobiła głupkowatą minę. Zupełnie jakby miała je za wariatki.
- Pan Psycholog jest mieszanką intuicji i sumienia. Albo inaczej... taki cichy i niesamowicie upierdliwy głosik w twojej głowie, który bez przerwy się mądrzy. Tak, wiem. To brzmi głupio. - Zaśmiała się. Wcale by się nie zdziwiła, gdyby teraz Morg uciekła do zamku, krzycząc coś o wariatkowie.
- A ognisko? To da się zrobić.
Dookoła było dość dużo gałązek. Wystarczyłoby je osuszyć i podpalić.

Dziewczyna czuła, że Eli na siłe próbuje zmienić temat.
- Elliott...wiesz coś o czym ja nie wiem ?-spytała ostrożnie.
Słysząc pytanie Morg, Jane zaśmiała sie.
- Taki gostek, co siedzi u nas w głowie i mówi nam co mamy robić, żeby było dobrze. -wyjaśniła Morg. Westchneła cicho, przytulając się do Eli.
- Cokolwiek się zdarzy, nie jesteś sama -powiedział jej PP.
Dzięki -odparła w myślach.
Hmm...gadam sama ze sobą, jest już naprawde źle.

No to PP w głowie Morgane często nadawał. Wcale nie uważaja ich teraz za wariatki.. Wręcz przeciwnie. Robiła z siebie jakieś stworzenie samotne i nie potrzebujące wygadania się. Okey... Była jak kot. Chodziła swoimi drogami, ale można być przecież stadem. Człowiek istota potrzebująca stada.
- Jane... Nie zawsze musimy wszystko wiedzieć - puściła oczko do Ell..
- Incarcorpus - wyszeptała i uniosła kilka gałązek naraz. Ustawiła je dzięki zaklęciu w kopiec. Drewno już było. Terz trzeba było to wysuszyć - Silverto - powiedziałą pewniej. Gałęzie były już suche. Ucieszyła się z akcji. Na koniec wyprostowała rękę, by lepiej wycelować w środek kopca.
-Lacarnum Infalamar - powiedziała głośno i kulkę ognia przeniosła na drewno. Ognisko szybko się rozpaliło. Ognień był taki cudowny.. Pomarańczowy.. Określał ten kolor charakter Elliott i kolor wszystkich tutaj dziewczyn.. Mogłyby taki nawet założyć! To by było zabawne.. "Klub dzikich lisic". Chociaż gdyby coś takiego zrobić mogłoby mieć to złe skutki. Gałęzie zaczęły pstrykać przez temperaturę ognia. Zrobiło się tak przyjacielsko. Wzięła torbę i wyjęła o wiele większą od niej paczkę jakiś mugolskich chipsów.
- Chcecie? - zapytała przeuroczo.

Wyszczerzyła się do Jane.
- Może tak, a może nie. Kto to wie? - Powiedziała zaczepnie, unosząc brwi. Przyglądała się poczynaniom Morg i zastanawiała się, co też ten rudzielec sobie teraz myśli.
Usiadła na konarze, na którym wcześniej siedział Matias i sięgnęła po jednego chipsa. Dzięki ognisku las nie wydawał się już taki nieprzyjazny, ale Elliott zdawała sobie sprawę, że może ono przyciągnąć do nich jakieś dzikie stworzenia. Starając się wyglądać naturalnie spięła wszystkie mięśnie. Miała jednak nadzieję, że żadne zwierze się do nich nie zbliży.
- Mmm... jak ja dawno nie jadłam chipsów. - Uśmiechnęła się.

Jane nadal czuła na plecach czyjeś spojrzenie. Miała tego po dziurki w nosie.
- Dziewczyny, nie obraźcie się, ale ja już będe lecieć. Jestem zmęczona -powiedziała, po czym przytuliła Elliott, później Morg i ruszyła w las, wracając do zamku.

Spojrzała zatroskana na Jane. Może jednak powinna jej była powiedzieć o chłopaku schowanym między drzewami. Nie wiedziała czy to by poskutkowało, ale ruda przynajmniej wiedziałaby na czym stoi. Przytuliła się do niej.
- Do zobaczenia! Uważaj na siebie! - Krzyknęła jeszcze, gdy Jane zniknęła za drzewami. Spojrzała na Morg.
- Mam nadzieję, że nic jej się po drodze nie stanie.

Pomachała Jane, a gdy już szła nie patrząc na nie...
-Salvio Hexia - powieciała cicho. Wzięła różdżkę blisko ust i chuchnęła tak jakby była jakimś pistoletem. Zaczęła się śmiać.
- Tak na wszelki wypadek - wyjaśniła - Wiesz... W sumie ja też.. Chcesz gorącą czekoladę? Mam taką sypką z mlekiem w proszku w składzie.. Mhmm - nie chciała zbytnio, by się wydało, że ma taki zaczarowany plecak, ale Elliott mogła zaufać. Wyjęła mały harcerski garnek i sypką czekoladę.. Czekała co powie przyjaciółka.

Gest Morg przypominał jej westerny, które kiedyś oglądała z Zoey. Nie lubiła ich, ale zawsze ją śmieszyła ta dziwna filozofia kowbojów. Uśmiechnęła się na samo wspomnienie o tym.
- Bardzo chętnie. Szczerze mówiąc, nie piłam nic od rana. - Zaśmiała się. Dopiero teraz poczuła, że jej usta są strasznie suche. - Czy ty masz w tej torbie wszystko? Bo wiesz... jakbyś znalazła tam jakiś fortepian albo no nie wiem... radio chociażby, to ja bardzo chętnie się teraz nimi zaopiekuję. - Pokazała rudej język. Nie umiała pozbyć się tego głupiego zwyczaju. Mogłaby chociaż udawać dojrzałą.

Można być dorosłym i wesołym wariatem.. Takim pozytywnym, nie chorym psychicznie.
Morgane zrobiła komicznie udawaną minkę, że wylicza rzeczy na palcach jakie ma w torbie. Potrwało to kilka minut. Sięgnęła do plecaka.. Wyjęła radio! Takie starodowane radio. Nastawiła falę i włączyła się jakaś muzyka. Tak, tak.. Elektronika jest w szkole zabroniona. Trudno. Morgane spakowała cały swój pokój do tego plecaka.
- Pasuje taka muzyka ? - zaśmiała się. Wzięła trochę śniegu do garneczka i wsypała czekolady. Uniosła miksturę nad języki ognia i zaczęła robić czekoladę. Zaklęcie to Incarcorpus..
Muzyka, chipsy, czekolada... a bezpieczeństwo? Auć.. Wyjęła znów różdżkę i rzuciła to samo zaklęcie na nie co na Jane. Zaśmiała się znowu.
- Wole być bardziej ostrożna.. - powiedziała dość surowym tonem. Po czym wybuchła piszczącym śmiechem.

Patrzyła z szeroko otwartymi oczami, jak Morg wyciąga z torby radio. Przecież tylko żartowała. Nie podejrzewała, że dziewczyna może mieć coś takiego. No cóż, widocznie ma tam wszystko. Przez chwilę słuchała muzyki płynącej z urządzenia.
- No... ujdzie. - Przewróciła oczami. Już dawno nie spędziła tak miłego wieczoru. O rzuceniu zaklęcia myślała już wcześniej, jednak sama nie umiała go jeszcze rzucać. Ostatnia próba skończyła się podpaleniem swojego ukochanego szalika.
- Ależ tak... ostrożność przede wszystkim. - Zaśmiała się, nawet nie spróbowawszy wcześniej zrobić poważnej miny, bo wiedziała, że to raczej niemożliwe.

Zerknęła jak patrzy na nią Elliott. Zaśmiała się.
- Wyciągnąć coś bardzo dziwnego z tej torby? - rozbawiła się. Różdżką przeciągnęła tak, że garnek w którym robiła się czekolada wylądowała przy dziewczynach. Słodycz napoju była już gotowa! Dobrze, że Morgane po ostatnim razie spakowała kubki do torby. Przelała elegancko do kubeczka Ell i podała jej. Sama zaczęła pić, że była zachłanna to poparzyła się w język. Biedna Morg.. Wyciągnęła jezyk z buzi i jak pies zaczęła dyszeć. Musiała wyglądać tak głupkowato..

Wzięła od Morg kubek czekolady, ale odłożyła go na razie na bok. Zapatrzyła się w ogień, który piął się wytrwale ku górze. Nagle usłyszała koło siebie sapanie. Odwróciła się w stronę przyjaciółki, która najwidoczniej oparzyła się czekoladą w język, który teraz chłodził się na zewnątrz. Zaśmiała się i sięgnęła po trochę śniegu. Rzuciła go w kierunku rudowłosej i trafiła idealnie w poparzony mięsień.
- To powinno pomóc. - Uśmiechnęła się uroczo, po czym upiła łyk swojego napoju. Był przyjemnie gorący.

Tak pomogło! Sięgnęla po chipsy. . Niezbyt pasowały do czekolady..
- Powiedz mi teraz o co chodzi.. Kto tam jest? - zagadała nagle. Zrobiła wielkie oczy oczekując na jej odpowiedź. Odrobinkę się napiła czekolady.
-Ciekawość mnie kiedyś zabije-pomyślała.

Wzięła kolejny rozgrzewający łyk czekolady, ale słysząc pytanie Morg o mało jej nie wypluła.
- Skąd podejrzenie, że tam ktoś jest? - Zapytała, gdy w końcu udało jej się przełknąć napój. Spojrzała na dziewczynę zaciekawiona.

Gdy się o coś takiego pyta... łatwo odgadnąć ludzkie sumienie.
- Ciekawość, intuicja, podejrzenia.. - popatrzyła na nią tak niewinnie - uważaj, żebyś się nie zabiła - zaśmiała się.
- Po dzisiejszym dniu wszystko dla mnei jest możliwe.. nawet jakiś zbok niewidzialny patrzący na nas - jakoś tak samoistnie podwyższyła ton głosu patrząc w przestrzeń. Tak... Morg odwaliło.. Jeśli ktos ma być tutaj chory to chyba ona.
- Żartuje...! - przeciągnęła słowo - Byłam ciekawa twojej reakcji - wybuchnęła śmiechem. Bardzo ją bawiła reakcja Elliott.

- Zabić się? Ja? Nie ma takiej możliwości. - Zaśmiała się. Co do niewidzialnego zboczeńca patrzącego na nich. Część z tego było prawdą. Chłopak był niewidzialny i na nie patrzył, ale czy był zboczeńcem... tego nie wiedziała. Już miała jej o tym powiedzieć, ale zamarła gdy Morg zaczęła się śmiać. Zamarła z szeroko otwartymi ustami. Musiała śmiesznie wyglądać, ale cóż. Zamknęła je i też zaczęła się śmiać.

Ech były takie beztroskie a gryfonka na prawdę miała zimną krew.Siedziałem na gałęzi ponad ich głowami bawiąc się świetnie ich rozmową ... Chłód był dotkliwy ale nie na tyle by móc mi zaszkodzić więc mogłem jeszcze tu zostać trochę i pilnować dziewczyn.
- No no panienka Jane się oddala ...
Wypuściłem za nią kilka zaklęć ochronnych i dalej spokojnie obserwowałem sytuacje dookoła. Poniekąd był to niezły trening a samo podkradnięcie się tak blisko do już czujnych dziewczyn było mimo wszystko wyzwaniem godnym miana udanego treningu.
Tylko jak mnie znalazła... wyszeptałem bezgłośnie pytanie które mnie nurtowało od dłuższego czasu, by po chwili uśmiechnąć się promiennie nad sprytem Elliot.

Piła nadal swoją czekoladę. Trzymała kubek obiema dłoniami.
Roześmiała się bardzo głośno, aż tak, że pewnie Elliott nigdy nie słyszała tak głośnego śmeichu! Ach! Ta jej reakcja jest bezcenna. Ten dziubek który zrobiła z przerażenia! Morgane nie wytrzymała i schyliła się, by złapać się za brzuch, a to dało w efekcie to, że jej kubek poleciał w górę. Wysoko, wysoko! Ciekawe na kogo... ups.. Na co trafi!
- Elliott! Ogłaszam Ciebie mistrzynią najzabawniejszej mimiki! - wykrzyczała te słowa, by przedrzeć się przez własny śmiech. Musiała wyglądać jakby męczyła się własnym chichotem, prawidłowo! Brzuch jej za chwilkę przeżyje jakieś trzęsienie ziemi.. Mogła tyle tych chipsów nie jeść! Biedna krukonka zrobiła się cała czerwona. Nabrała powietrza i zakrztusiła się własnym śmiechem. Już sobie wyobrażała pewnien papierek:
"Powód śmierci:Zakrztuszenie się własnym śmiechem." Po czym nastąpiła większa eksplozja salw śmiechu. Po 10 minutach spoważniała.
- Jak chcesz to niech kolega się ujawni!! - wykrzyczała i znowu wybuchnęła śmiechem. Miała taką głupawkę, że aż się popłakała. Biedny ich "ochroniaż" musiał łapać się za głowę przez to co mówiła Morgane. . Jak się czegoś nie wie i nie zdaje się z tego sprawy to można z tego CZEGOŚ robić niezłe żarty. Tak i o to było i z tym przypadkiem.
-Ciekawe gdzie jest ten kubek? - męczyło ją to pytanie..

Patrząc na Krukonkę, nie mogła powstrzymać śmiechu. Śmiała się trochę z siebie, trochę z Morg i trochę z chłopaka na drzewie, który najprawdopodobniej dostał kubkiem. Cóż... pozbiera się. Wybuchła jeszcze większym chichotem, kiedy przed jej oczami pojawiła się owa wizja. Potrąciła łokciem kubek, którego zawartość się wylała. Sama też spadła z konara i teraz leżała na śniegu, trzymając się za bolący brzuch.
- Morg... chcesz... mnie... zabić? - Wysapała między kolejnymi salwami śmiechu. W końcu udało jej się uspokoić. Nie było łatwo, ale od czego jest racjonalne myślenie. Pewnie słyszeli je aż w Hogwarcie. Leżała bez ruchu na śniegu, wpatrując się w gwiazdy i księżyc. Jak ona kochała tę porę dnia. Dzień nie miał w sobie za grosz tajemnicy. Za to noc... niemożliwe było jej odkrycie. Czasami zastanawiała się czy tam, we wszechświecie istnieją inne formy życia. Byłoby nawet fajnie, gdyby nie chciały one wymordować rodzaju ludzkiego.
- Może łączenie czekolady z chipsami nie było najlepszym pomysłem.

Łup! Mniej więcej taki odgłos wydał śnieg gdy wpadłem w zaspę pod drzewem ... Mało rzeczy może zdziwić płatnego zabójce ale kubek z gorącą zawartością trafiający w nos tak! Ładny mi zawodowy najemnik ze mnie skoro padam pod ciosem czekolady rzucanej na oślep...Parodia. Na szczęście dziewczyny były tak zajęte śmiechem że nawet nie za uwarzyły jak gramoliłem się poobijany na nogi. A śmiech cisną mi się na usta. Może to ta atmosfera odmóżdżenia panująca w tej szkole zaczynała działać powoli albo udzielił mi się nastrój dziewczyn, bo poczekałem aż przestaną chichotać i zmiąwszy czar odezwałem się z uśmiechem...
- Jeden do jednego Elliott. Ładny rzut, ale wypraszam sobie atakować mnie czekoladą ( dodałem z udawanym wyrzutem)

Popatrzyła zdziwiona na chłopaka. Moment... Elliott zmarszczyła brwi.
- Coś mi się wydaje, że oszukujesz. Niby kiedy zasłużyłeś sobie na punkt? - Zapytała, udając, że nie słyszy pretensji w jego głosie.
Popatrzyła na Morg. Dziewczyna wpatrywała się w Ślizgona z otwartymi oczami i ustami.
- Chyba jednak ty zostaniesz mistrzem najśmieszniejszej miny. - Wyszczerzyła się. - A oto jest nasz niewidzialny zbok, ten o którym mówiłaś.

- Ja mam Ciebie zabić? Żartujesz - walnęła Ell śnieżką jak już leżała po za miejscem siedzenia Morg. Po czym sama upadła tak jak jej kolezanka po prostu mięśnie brzucha nie wytrzymały i cała postawa ciała poleciała do tyłu. Dziewczyna widziała do góry nogami jak ktoś nadchodzi. Jeszcze nie miała pewności czy to ktoś czy jakieś przewidzenie. Ciekawe.. Akurat w radiu leciała mroczna muzyczka z rodu agenta 007..
Gdy owy zboczeniec się ujawnił zapadła cisza ze strony Morgane. Zrobiła wielkie oczy jak zauważyła ośnieżałego chłopaka i w dodatku w jej czekoladzie która poleciała jej w górę. Kącik jej ust poszedł w górę.
- Ohh... Dziękuję! - położyła dumnie rączki na klatce piersiowej - Ty ale ten zbok to nie zbok, hę? - nie mogła wytrzymać. Popatrzyła na Elliott i podniosła jedną brew. Morg była mistrzynią w zmienianiu humorów i nastrojów u siebie. Jednak zrobiła się czerwona przez przypomnienie sobie własnych słów:
"Jak chcesz to niech kolega się ujawniCHOLIBKA!- pomyślała. Popatrzyła krzywo na Elliott...
- Moja droga.. Kim jesteś, że masz własnego osobistego ochroniarza? - była na tyle świetną aktorką, że mogli się nabrać na jej powagę sytuacji. Po chwili zdjęła swoją maskę i uśmiechnęła się uroczo.. Kto jak kto, ale Morgane nie da się wystraszyć ani sszokować. Inna osoba pewnie już dawno, by uciekła. Cóż... Taka prawda. To towarzystwo było chyba za specyficzne.. Szkole groziło głupawkowe ataki terrorystyczne.

Przyjrzała się sceptycznie chłopakowi.
- Morg, nie mam pojęcia czy ten zbok jest prawdziwy, czy jednak to tylko nasza wyobraźnia. - Zrobiła poważną minę i rzuciła Ślizgona śnieżką. Keidy trafiła w cel, uśmiechnęła się. - Jest prawdziwy. Pozostaje tylko pytanie czy jest zbokiem.
- Nie patrz tak na mnie. Bo się zamknę w sobie. - Pokazała jej język. Znowu... Robi się dziecinna. I mniej czujna. Oj, niedobrze. Musi iść gdzieś poćwiczyć.
- A ja... no cóż. Jestem poszukiwanym na całym świecie mordercą po operacji plastycznej oraz zmianie płci. A on nie jest moim ochroniarzem, tylko współpracownikiem. - Powiedziała groźnym głosem i zachowując poważną minę spojrzała dziewczynie w oczy. - A ty jesteś naszą kolejną ofiarą. A zapomniałabym... jesteśmy kanibalami. Co ty na to?

-Ekhm (odchrząknąłem) tak zgadza się .. eee to znaczy moja pani wielki gar na rosół naszykowany ale proszę o wybaczenie szefie nie możemy jaszcze zjeść tego kruczka bo... Zabrakło marchwi.
Paplałem jak porąbany a humor miałem coraz lepszy a moje zielone oczy błyszczały od blasku rzucanego przez ognisko. Cóż szlak trafił w tym momencie cały mój profesjonalizm i ogólnie jak zacząłem przypominać sobie życie. Dotąd byłem dość ponurym gościem a tu proszę popełniam błędy, spadam z drzewa i w ogóle śmieje się do rozpuku ale zaczynałem czuć że żyje Modliłem się by to uczucie już nigdy nie znikło... Spoważniałem lekko i przysiadłem na jednej z kłód wyciągając ręce do ognia
- No a powarzenie pilnuje żeby was nic nie zjadło bo w tym lesie żyją całe stada dziwnego tałatajstwa a wy beztrosko hasacie po nim jak po podwórku...
- A ogólnie czemu zbok co ? Jeśli ktoś cie śledzi to nie koniecznie zawsze zboczeniec ( W myślach dodałem zabójca)
Słuchając rozmowy zauważałem że krukonka dużo wie i niby mówi w żartach tłumacząc się przeczuciami ale miałem powoli powody domyślać się że to jednak coś więcej...
(W myślach dodałem dalej - więc jak nauczysz mnie też tej sztuczki?)