Anissa była trochę zdenerwowana niepowodzeniem przy próbie pomocy Anjali. Niby wiedziała, że nie może się pochwalić szczególnymi zdolnościami w rzucaniu czarów, ale nienawidziła przegrywać. Cóż. Była na to zbyt ambitna i zawzięta. Dlatego zobaczywszy, że jakaś blondynka pomaga Narayanan, postanowiła, że nie może być gorsza. Dostrzegła w tłumie osób Katherine, której pomachała i podbiegła w jej stronę, widząc, że musi walczyć aż z dwoma topkami na raz. Skrzywiła się na samą myśl, widząc jeszcze dookoła rzucane przez nie petardy. Ta lekcja zaczynała być trochę chaotyczna. Jednakże o dziwo dziewczyna nie narzekała, w końcu była pośród innej kultury, może Brytyjczycy nie byli zbyt zorganizowani? Choć ostatnio trzeba było przyznać, że nie natknęła się na żadne dziwne sytuacje podczas zajęć. Może te były więc wyjątkiem.
W każdym razie stanąwszy przed stworzeniem, Ana machnęła różdżką wypowiadając odpowiednie zaklęcie i tym razem pomoc się udała. Nareszcie. Na jej twarz wypełzł tryumfalny uśmiech. Teraz ślizgonce powinno się udać.

Pomoc: Katherine Russeau
Pomoc - kostka: 2

Efekty petardy były bardzo przykre, ciągłe kichanie z pewnością nie pomagało w zachowaniu dumnej i wyniosłej postawy. Kurwa, co za życie taka myśl przebiegła przez umysł dziewczyny we wszystkich językach jakie znała. Ciężko było nawet wypowiedzieć jedno pełne zdanie w obecnej formie. Anissa wykazała się refleksem i szybko przyszła z pomocą po unieszkodliwieniu swojego topka, niestety jej pomoc nie okazała się być skuteczną. Topek nadal był nietknięty, a kichanie nie ustępowało. Udało jej się lekko uśmiechnąć do Arabki, co by pokazać, że nic się nie stało, a jej wysiłki są docenione. Chwilę później w tym całym rozgardiaszu pojawiła się inna dziewczyna, której udało się unieszkodliwić topka. Kichanie ustało. Gryfonka...Cóż pewnie noszenie sari a nie mundurka z wyraźnym logo Slytherinu ma swoje plusy, nie tak łatwo wywnioskować przez pierwsze pięć sekund do jakiego domu dziewczyna należy. Jeszcze raz wyciągnęła różdżkę i wypowiedziała
-Visco nocturna-
Tym razem dziewczyna uniknęła petardy na całe szczęście, a więc tego co bała się najbardziej.
-Dziękuję rzuciła lekko pochylając głowę w stronę Gryfonki. Ah ta hinduska uprzejmość!

Poprzednie zadanie: udane
Pokonanie topka - kostka: 2
Petarda: -

Akcentowanie: 6
Utrzymanie różdżki: 6
Pewność: 1
Ilość sukcesów + ew. kostki: 2


Spóźniona biegła w stronę kamiennego kręgu, gdzie dziś miały być zajęcia z zaklęć. Cass nawet się podobało, że dziś nie będzie musiała siedzieć ciągle w ciemnej klasie i się uczyć. Lekcja na świeżym powietrzu stanowiła miłą odmianę, którą Cassie postanowiła wykorzystać i zjawić się na lekcji. Pojawiając się obok nauczyciela popatrzyła na niego przepraszającym wzrokiem i orzekła:
- Bardzo przepraszam za spóźnienie, zapomniałam, że dziś lekcja, a jak sobie już przypomniałam to zapomniałam, że jest tu, a nie w Sali od zaklęć. – Gdy uklękła na jedno kolano zapytała się jakiegoś ucznia co dziś robimy, a on wszystko jej wytłumaczył. Gdy wyciągnęła różdżkę poczuła, że coś jest nie tak. Głos jej drżał, gdy wymawiała zaklęcia. Trzymała się za gardło, próbowała coś zrobić – nic się nie dało. Przynajmniej rękę miała sprawną i trzymała różdżkę pewnie. Nie myśląc o akcentowaniu dziewczyna pewnie rzucała zaklęciem. Przecież to nic trudnego! Zaklęcia jednak odbijały się od kamienia nie czyniąc nikomu krzywdy. A szkoda!

Był zły na to, że coś go trafiło, ale chyba bardziej niż na topka, wkurzał się ze względu na swoją niedołężność. Jak można być taką ślamazarą, żeby trafiła Cię jakaś bzdurna petarda? No cóż, Rasheed najwyraźniej odkrywał nowego siebie na tej lekcji, a to oblicze wcale mu się nie podobało. Jakby tęsknił za byciem jakąś ofermą czy coś, to zawsze mógł stanąć z boku i poobserwować tych wszystkich ludzi, którzy chyba postawili sobie za cel, aby być jakimiś gorszymi od niego. Nie przeszkadzało mu to, wręcz nawet odpowiadało, więc było okej. Zza swoich długich i pięknych włosów, starał się dojrzeć cokolwiek interesującego, a „tym czymś” okazała się Katherine, która jak rycerz na białym koniu pomogła mu w odpędzeniu topka.
- Nie, zostaje światową gwiazdą mody wśród transseksualistów i właśnie sprawdzam jak czułbym się w nowym looku. - odparł dość absurdalnie, próbując pokryć żartem własne zażenowanie, ale w sumie nie było tragedii, bo znowu miał starcie z petardą. Tym razem uniknął jej w widowiskowy sposób, a zaklęcie TAK DLA ODMIANY nie wyszło. Nie przejął się jednak specjalnie i spróbował ponownie, a tym razem nie miał problemów ani z celnością, ani z rzuceniem zaklęcia. A masz ty wredny gnomie z zapałkami.

Poprzednie zadanie: udane
Pokonanie topka - kostka: 5 -> 4

Uśmiechnęła się na słowa Rasheeda, no bo fakt, było to zabawne nie? Później ktoś jej pomógł, a nie był to nikt inny jak Anissa.
-Dzięki Anisso- rzuciła do dziewczyny i uśmiechnęła się do niej z wdzięcznością. Zaraz potem znowu zamierzyła się na znienawidzonego topka, ale niestety nie trafiła w niego. Nic się bowiem nie stało, a topek rzucił w nią petardą. Tym razem zrobił to trafnie a ona nie potrafiła i nie zdołała tego uniknąć. W pierwszej chwili nic się nie stało, ani nie miała pazurów jak kobieta z rekordu Guinessa, ani też włosów niczym Rasheed w owym momencie, jednakże zaczęła widzieć wszystko na czarno-biało i wzrok co chwilę jej się rozmywał. Nie wiedziała do kogo podeszła ale była to chyba Anjali.
-Czuję się jak na haju, widzę na czarno-biało i ekran mi ucieka. Gubię obraz- powiedziała nie bardzo wiedząc jak ma to ustrojstwo przerwać.

4,5

Amelia była lekko zdziwiona, widząc, jak słabo idzie innym. Sama chyba opanowała już swoje zaklęcie do refleksji. Uśmiechnęła się lekko do siebie, podchodząc do dziewczyny, która była.. cóż, Ślizgonką. Bardzo rzadko zdarzało jej się pomagać przedstawicielom tego domu bezinteresownie, toteż dzisiaj wszyscy, którzy znali ją chociaż odrobinę lepiej, musieli być w szoku. Amelia wymamrotała jakieś zaklęcie, po którym dziewczyna widziała już o niebo lepiej - to znaczy na kolorowo i wyraźnie oraz zabrała się za atakowanie jej topka.
- Visco nocturna! - powiedziała tak pewnie, z lekkim uśmiechem na twarzy, wymawiając zaklęcie z idealnym akcentem. Różdżkę także trzymała nieruchomo, tak, jakby chciała być w dwustu procentach pewna, że zaklęcie się uda. Udało się. Topek kulił się przed nią ze strachu. Pannie Wotery zrobiło się go odrobinę szkoda i postanowiła jak najszybciej odejść ze swojego "miejsca zbrodni". - Nie musisz mi dziękować - rzuciła tylko do Katherine i już jej nie było. Wiedziała, że nie usłyszy tego słowa, szczególnie od tej dziewczyny. Nie było jej potrzebne. Ważniejszy był fakt, że to ona opanowała zaklęcie perfekcyjnie, a nie Katherine.

Pomoc: Katherine Russeau
Pomoc - kostka: 6

Vacheron po próbie przestraszenia kamienia, obserwowała poczynania innych i ledwo powstrzymywała się od zaśmiania się, kiedy kilkakrotnie zaklęcia odbiły się od skały i trafiły w któregoś z topków, przysmażając im nieco tyłki. Doprawdy, te małe złośliwce nie mogły już bardziej pragnąć dorwania się do swoich petard, niż w tej chwili. Zebrało się całkiem sporo osób, więc pierwszy etap zajął trochę czasu, który Freya poświęciła na dalsze próby prawidłowego wypowiedzenia i zaakcentowania formułki. Kiedy nadszedł czas na następną część zajęć, topki były już naprawdę poirytowane. Gdy nadeszła pora Szwajcarki, nie czekała nawet, aż topek dobędzie petardy, której niemiłe skutki widziała u innych.
- Visco nocturna! – powiedziała natychmiast, celując różdżką w stworzenie i z zadowoleniem obserwując, że poszło nawet lepiej niż z kamieniem, bo oto przestraszony topek zastygł w miejscu i ani myślał atakować ją dalej. Na koniec rozejrzała się czy ktoś nie potrzebuje pomocy, ale nikogo takiego na razie nie zauważyła, więc stanęła sobie z boku, poza zasięgiem petard, dumna jak paw.

Poprzednie zadanie:udane
Pokonanie topka - kostka: 4
Petarda: -

Poprzednie zadanie: udane
Pokonanie topka - kostka: 2, 2
Petarda: -

Stephen z niecierpliwością czekał na kolejny ciąg wydarzeń. Po zastraszeniu kamienia, co było trochę absurdalnym pomysłem, przeszła kolej do topków, które mieli najzwyczajniej w świecie pokonać. Petardy nie były największym zmartwieniem Stephena więc niewiele myśląc wybrał jednego za cel i podbiegł do niego.
-Visco nocturna! - mruknął skupiając się na wszystkich aspektach, które profesor kazał poprzednio przećwiczyć. Tym razem jednak mu się nie udało. Cholera.
Wycelował jeszcze raz w małego potworka i powtórzył formułkę. Znowu nic. Cholera.
Stephen był tak wściekły, że prawie złamał różdżkę. Pieprzone zaklęcia.

Panna Wotery była dzisiaj taką dobrą duszyczką wszystkich ludzi. Nie wiadomo dlaczego nagle zechciała wszystkim pomóc. Było to z jej strony miłe i bezinteresowne. Ludzie dawno nie mieli okazji oglądać takiej Amelii. Od jakiegoś czasu chodziła całymi dniami smutna, naburmuszona i w ogóle mało chętna do jakichkolwiek relacji międzyludzkich. Westchnęła ciężko, gdy zobaczyła kolejną duszyczkę, które zaklęcie zdecydowanie nie wychodziło. Podeszła do chłopaka, uśmiechając się do niego lekko.
- Zobacz, jak to się robi - zaśmiała się cicho i wyciągnęła różdżkę, celując nią w topka. - Visco Nocturna! - zawołała cicho, wymawiając dwa słowa z należytym akcentem i należytą pewnością siebie. Idealnie. Topek spojrzał na nią przestraszony, skulił się w sobie i więcej już nie próbował atakować nikogo petardami. - Widzisz, cały pic polega na tym, żeby odpowiednio sztywno trzymać rękę i dobrze wymówić zaklęcie. Spróbuj teraz Ty - uśmiechnęła się lekko, wskazując mu ręką kolejnego topka, który zdecydowanie czekał na pokonanie go. Odsunęła się trochę, patrząc czy aby ktoś inny nie potrzebuje znów jej pomocy.

Pomoc: Stephen Charles Shaw
Pomoc - kostka: 2

Najchętniej wcale nie rzucałaby tego zaklęcia na topki, ale w momencie kiedy profesor je uwolnił, wszystkie zabrały się do atakowania, więc co było robić? Mogła tylko powtarzać sobie, że to w obronie własnej... a, że to zaklęcie, a nie inne? Cóż, to już inna sprawa, ale przecież nie mogła tez tak olewać zadania skoro już przyszła na lekcję. Stworzonko szybko zmierzało w jej stronę, ale nie zdążyło nawet skoczyć, czy co one tam robią, kiedy trafiło w niej dobrze wypowiedziane u udane zaklęcie Laury.
Rozejrzała się, wszędzie dookoła latały petardy, co chwila w kogoś trafiając i wyglądało na to, że bardzo dziwacznie działają na swoje ofiary. Ślizgonka patrzyła czy może by komuś nie pomóc, bo widziała, że dużo osób to robiło i wiadomo, może jakieś ekstra punkty dla domu otrzyma za bycie super pomocną? Ale jak na razie nikogo takiego w pobliżu nie było, dlatego stała trochę głupio, zastanawiając się co dalej.

Poprzednie zadanie: udane
Pokonanie topka - kostka: 3
Petarda: -

Poprzednie zadanie: udane
Pokonanie topka - kostka: 4
Petarda: -
Gittan nie jest jakąś łamagą na zaklęciach? To aż dziwne! Rasheed powinno być Ci łyso! Gittan nie mogła powstrzymać się od uśmiechu aż tak była dumna. Pokiwała głową, słysząc słowa profesora. Nie uśmiechało się jej wywoływać strach u takiego obrzydlistwa. Zwłaszcza, że znów groziło jej poparzenie. Chciała odskoczyć na bok, gdy topki zostały uwolnione i szukały swoich ofiar. Wyciągnęła różdżkę przed siebie, trzymając sztywno rękę. Świetnie, pierwszy punkt zaliczony. Była tak zniesmaczona wyglądem topka i jego podłym charakterem, że z odpowiednim akcentem wypowiedziała formułę zaklęcia. Naprawdę chciała już stąd iść! Dumna jak paw odeszła kilka kroków od całego zamieszania, obserwując, czy ktoś nie potrzebuje pomocy.

Archibald bronił się przed wrednymi topkami, zjawiskowo trafiając te atakujące go,  przeróżnymi zakleciami. Niewerbalnymi, co by nawiązać do ostatnich zajęć! W każdym razie stworzenia w końcu przestały go nękać, widząc, że żadne petardy nie są mu straszne, i zajęły się uczniami, co pozwoliło profesorowi na obserwowanie ich zmagań. Wyglądali trochę komicznie. Zarówno ci, którzy oberwali magicznymi petardami, jak i ci, którzy ich unikali, byli skupieni na swoim zadaniu. Owszem, miał ubaw, ale z czegoś mieć musiał!
W natłoku niecelnych promieni zaklęć nie miał okazji aby ogarnąć ewentualne pytania, jakie mogli mu zadawać uczniowie (tzn. jeśli coś pominęłam, to przepraszam...) i ostatecznie stwierdził, że czas na zakończenie zajęć. Unieszkodliwiał kolejne topki, wiążąc je magiczną liną, aż wreszcie wszystkie wylądowały w jednym miejscu, jeszcze bardziej wzburzone, niż na początku. Pomógł tym, którzy pomocy potrzebowali.
- Świetnie, na tym zakończymy. Dobrze wam poszło - powiedział, kiwając krótko głową, co miało być aprobatą. Huhu! - Efekty po magicznych petardach znikną za dwie, góra trzy godziny. No cóż, jeśli ktoś ma pytania, śmiało może mi towarzyszyć w drodze do zamku, a resztę żegnam i życzę miłego dnia!

/zt dla wszystkich!

---

Przepraszam za zwłokę, ostatnio czas ucieka przez palce! Punkty przyznam niedługo, zarówno dla domów, jak i do kuferków.

Dopiero co zaczął się rok szkolny, a w Hogwarcie wrzało. Uczniowie rozmawiali o spędzonych wakacjach, masie zadanych prac domowych i szlabanach. Musieli szybko wprawić się w szkolny rytm dnia, nie mając czasu na własne przyjemności.
Takiego problemu na pewno nie miała Kayden A. Chaismore. Gryfonka uwielbiała Quidditcha i najwyraźniej ta dyscyplina sportowa miała dla niej największe znaczenie, gdyż właśnie wybierała się na boisko, by tam potrenować. Wystarczyła odrobina szczęścia, którego dzisiaj nie posiadła, bowiem w kamiennym kręgu wpadła na Clarissę Wright. Puchonka dosłownie wyskoczyła jej znikąd - Mistrz Gry nie wie, co mogła robić - i staranowała Kayden. Jak to się skończyło, wie tylko los.
Zaczyna Kayden, Powodzenia!

Wreszcie. Wreszcie mogła polatać, poczuć wolność i wiatr we włosach. Ach, jakże wspaniale! Średnio obchodził ją fakt, że rok szkolny już się zaczął, a zajęcia trwały. Jedna opuszczona lekcja nie zaniży jej poziomu inteligencji, a także nie doprowadzi do katastrofy. Toteż Alfa, która wróżbiarstwa nie znosiła całym swoim lwim sercem, szła właśnie na boisko Quidditcha, potrenować trochę. W końcu była szukającą, a tak odpowiedzialne zadania, wymagają treningu. Szczególnie, jeśli jesteś Alfą i nie bierzesz pod uwagę opcji przegranego meczu, a przecież te już niedługo się zaczną! Szła, trzymając miotłę w ręku i czuła, że czeka ją cudowne parę godzin latania. Przechodziła właśnie przez kamienny krąg, kiedy... Trach! Wpadła na nią jakaś dziewczyna. Gryfonka straciła równowagę i runęła na ziemię, wypuszczając miotłę z ręki.
- Kurwa! - Wrzasnęła, widząc, jak jej ukochany Nimbus toczy się po ziemi. -Jeśli się chociaż obiła, to radzę ci spierdalać, zanim wstanę! - Obrzuciła dziewczynę złowrogim spojrzeniem. Zerwała się z ziemi i lustrując ją wzrokiem, podniosła miotłę. Na szczęście, była cała, w idealnym, nienaruszonym stanie.
- Masz szczęście. - Warknęła, nadal nie mogąc opanować złości. W gruncie rzeczy, bardziej obawiała się o miotłę, niż swój stan zdrowia. Dopiero po chwili poczuła ból gdzieś w okolicach kręgosłupa, spowodowany prawdopodobnie upadkiem i skrzywiła się. W takim stanie nie będzie przecież mogła trenować! Jeszcze jedno złowrogie spojrzenie na dziewczynę, która była przyczyną tej katastrofy.
- Lepiej wymyśl jakieś zaklęcie przeciwbólowe, albo inne, żebym mogła iść tam, gdzie chciałam. Bo na razie, to wszystko mnie napierdala. - Rzuciła w jej stronę i westchnęła ciężko.

Clarissa właśnie miała wolną godzinę, postanowiła przejść się na spacer. Była wyjątkowo szczęśliwa, miała wspaniały humor. Szła i równocześnie śpiewała sobie swoją ulubioną piosenkę. Miała ochotę spotkać kogoś znajomego i wyciągnąć go nad jezioro. Czuła wielką potrzebę by coś namalować, ale mieć również obok kogoś kto rozśmieszałby ją. Zastanawiała się czy w ogóle jej to wyjdzie, zawsze ma się dużo planów, a potem co nic nie wychodzi. Właśnie była w trakcie refrenu, gdy poczuła jak do czegoś, a raczej do kogoś dobija. Zachwiała się i upadła na ziemię. Nie mogła uwierzyć, że znów jej się to przytrafia. Czy ona zawsze musiała do kogoś dobijać. Czemu to właśnie ona musi mieć takiego pecha. Spojrzała na dziewczynę z którą się zderzyła. Kojarzyła ją, była to gryfonka w jej wieku. Widząc wściekłą minę dziewczyny, zaczęła się trochę bać.
-Przepraszam, przepraszam, ja zawsze muszę mieć takiego pecha. Wiesz po prostu to że na kogoś wpadam to taki mój wrodzony talent, a może raczej przekleństwo.-zaczęła się tłumaczyć,-Ale to nie jest tylko moja wina, ty też powinnaś uważać-uniosła się trochę. Mimo to szybko wstała, wyciągając rękę w stronę dziewczyny proponując pomoc. Gdy usłyszała uwagę o miotle przerażona spojrzała na nią. Odetchnęła z ulgą gdy okazało się że wszystko w porządku.
-Ja też cała się poobijałam i nie narzekam-powiedziała -Najlepiej będzie pójść do skrzydła szpitalnego, albo po prostu odpuść sobie dzisiaj trening-zasugerowała

Kącik jej ust już zamierzał unieść się ku górze, kiedy dziewczyna zaczęła tak gorliwie przepraszać. Przecież nie będzie Alfa wyzywać kogoś, kto najwyraźniej nie wypowiada jej wojny, a wręcz próbuje naprostować sytuację. Jednakże w momencie, gdy usłyszała coś o tym, że ona  również powinna uważać, znów spojrzała na nią złowrogo.
- Te, młoda. -  Tak miała w zwyczaju zaczynać zdania, kiedy popadała w irytację. Niezależnie od tego, czy druga osoba była od niej pięć lat młodsza, czy o trzy starsza. Albo w jej wieku. Ważne, żeby pokazać swoją wyższość, bo nie bez kozery kazała nazywać się Alfą! - To ty na mnie wpadłaś, wyskakując zza jakichś, kurwa, kamieni, to się teraz nie migaj! - Zmrużyła oczy, a kiedy dziewczyna podała jej rękę, twarz Kayden złagodniała odrobinę. Jednakże nie przyjęła propozycji, bo jak na przedstawiciela rodu Chaismorów, uniosła się dumą. Wstała więc sama, bez niczyjej zbędnej pomocy, a gdy dziewczyna wspomniała coś o odpuszczeniu treningu, uniosła wysoko brwi. Ona miałaby zrezygnować? Przez jakiś głupi upadek? Ha! Dobre sobie.
- Nie żaaartuj. - Rzuciła, przeciągając ostatnie słowo, po czym obdarzyła ją czymś w rodzaju... Uśmiechu? Tak, chyba inaczej nazwać tego grymasu nie można. - Jestem szukającą, muszę trenować. Zaczął się rok szkolny, a wraz z nim mecze. Nie mogę sobie odpuścić, to nie piaskownica! - Kiwnęła głową na potwierdzenie swoich słów, po czym dumnie uniosła ją ku górze. Zlustrowała sprawczynię katastrofy swoim badawczym spojrzeniem, jakby zastanawiając się, czy warto zamienić z nią jeszcze parę słów. No, w końcu, jeśli nie uciekła z krzykiem, słysząc dobitnie słowa Alfy, które wypłynęły z jej ust parę minut temu, to może nie jest aż taka zła? W końcu do odważnych świat należy.
- Alfa – Przedstawiła się i wyciągnęła ku niej swoją dłoń. - Dobrze latasz? - Na twarzy Gryfonki błądził uśmiech. I to nie byle jaki uśmiech! Taki, który zwiastował jakiś misterny plan!

-Ej ej, spokojnie, nie musisz na mnie tak patrzeć, przecież ja nie zrobiłam niczego specjalnie-powiedziała widząc jej złowrogie spojrzenie. Nie zareagowała na to że dziewczyna odrzuciła jej pomoc, w sumie spodziewała się tego. Nie rozumiała jej, przecież zawsze trzeba być gotowym na wszystko. Clara jednak uśmiechnęła się lekko teraz gryfonka będzie już wiedziała że musi być czujna, bo Clarissa niespodziewanie wpada na ludzi. -Skoro jesteś szukającą i nie możesz zrezygnować, to co narzekasz że cię coś boli, już dawno powinnaś być na miotle i latać po boisku ćwicząc, by twój dom wygrał w tym roku.-powiedziała specjalnie chcąc zobaczyć reakcje dziewczyny -Marnujesz teraz tylko czas na rozmowę ze mną-uśmiechnęła się jeszcze szerzej i wyprostowała uważnie obserwując dziewczynę. Zastanawiała się czy może sobie już nie pójść, ale w sumie mimo tego, że ta dziewczyna ciągle na nią najeżdżała i próbowała zwalić winę na nią, Clara polubiła ją. Gdy dziewczyna przedstawiła się, zaskoczyło ją to trochę, ale nie potrafiła nie uśmiechnąć się jeszcze szerzej. -Clarissa, albo po prostu Clara- uścisnęła dłoń dziewczyny, gdy usłyszała pytanie dotyczące latania, zaczęła się śmiać -Zabawne, ja nie latam.-powiedziała poważnym głosem gdy już się uspokoiła. Gdy zobaczyła że dziewczyna się uśmiecha zaczynała się powoli bać.

Och. Alfa zmrużyła oczy i uniosła dumnie głowę na słowa Clary o tym, że powinna już dawno być na boisku, zamiast tkwić przy tych cholernych kamieniach i rozmawiać z nią.
- No i, kurwa, właśnie idę trenować! - Rzuciła ze złością, mocniej zaciskając dłoń na miotle. - A ty się nie wychylaj, bo sama dobrze wiem, co powinnam robić. - Posłała jej złośliwy uśmiech, po czym pewnym krokiem ruszyła w stronę boiska. Kiwnęła tylko głową, kiedy Puchonka przedstawiła się. Choć poirytował ją trochę ten dziwny uśmieszek na twarzy, postanowiła go tym razem zignorować. Czy jej imię było ś m i e s z n e? Może miała jeszcze przedstawiać się Kayden?! Skoro mama obdarzyła ją tak wdzięcznym imieniem ,,Alpha'', które idealnie oddawało charakter tej lwicy? Ach, niektórzy to doprawdy, nic nie rozumieją! Kiedy Clara wyznała, że nie lata na miotle, westchnęła ciężko. Czyli nie będzie miała z kim się ścigać. Cholera! Na złość jej dziś robią, czy co? Wywróciła oczami i ruchem głowy skinęła na Puchonkę, co by uświadomić ją, że powinna ruszyć za Alfą.
- To mówisz, że nie latasz na miotle. - Rzuciła, idąc żwawym, równym krokiem w stronę boiska. Może jej kuzyn miał rację? Może ona rzeczywiście wygląda tak, jakby miała ,,dynamit w dupie''? Parsknęła cichym śmiechem na wspomnienie tej sytuacji, po czym znów zwróciła się do Clary. - A nie chcesz spróbować? Może nie mam super cierpliwości, ale mogę cię czegoś nauczyć. Przyjmujesz wyzwanie? - Zmrużyła zadziornie oczy, po czym posłała jej prowokujący uśmiech. - Wiesz, jestem szukającą Gryfiaków. Coś tam umiem. A ty z jakiego jesteś domu? Zakładam, że nie Slytherin, a na czerwoną też mi nie wyglądasz, bo gdybyś była od lwów, zapewne już dawno byśmy się pobiły. Czy coś. - Wzruszyła ramionami i wsadziła ręce do kieszeni. Taka prawda! Wszak Gryffoni słyną ze swojego ognistego temperamentu i ogromnych pokładów niekończącej się też energii. A także z pochopnych decyzji. Cóż, Alfa była typową przedstawicielką domu.

Clara zaśmiała się widząc jak dziewczyna się złości -Wiesz strasznie łatwo cię zdenerwować-uśmiechnęła się -A jak dalej tak będziesz ściskać tą miotłę to jeszcze ją złamiesz-zauważyła. Prychnęła gdy dziewczyna powiedziała jej że ma się nie wychylać. Co ta Alpha sobie w ogóle myśli, że tak do niej mówi. -Wiesz mogę mówić co tylko mi się podoba-powiedziała lekko zdenerwowana. Przyglądała się Gryfonce, przez chwilę zastanawiała się czy aby się nie ewakuować, gdy ta wspomniała o lataniu. Samo myślenie o tym że miała by znowu wsiąść na miotłę sprawiało że miała zawroty głowy. Że niby ona miałaby unosić się kilkanaście metrów nad ziemią, latając, a na dodatek w towarzystwie Alphy, którą można strasznie szybko wyprowadzić z równowagi. O nie nie, nie ma mowy, niech sobie znajdzie kogoś innego. Czym niby Clara jej zawiniła że ta wymagała od niej aż tyle. -O nie nie, dziękuję ale wiesz obawiam się że nie wyszłybyśmy z tego obie całe i zdrowe,.-powiedziała, zaczynając ostrożnie się wycofywać -Ależ ja jestem święcie przekonana, że jesteś wspaniałą szukającą i pewnie masz ogromny talent, ale może lepie sama sobie potrenuj.-uśmiechnęła się, lecz po chwili upadła na ziemię, potykając się o niewielki kamień, który stał na jej drodze ucieczki. Mimo wszystko Clarissa się zaśmiała. -No jak to jakiego, jestem z Hufflepuff'u, który słynie z cierpliwości i pokojowego nastawienia.-powiedziała, chcąc zrobić taką małą aluzję

- Trzy rzeczy, z których słyną Gryffoni. - Alfa wyciągnęła dłoń i zaczęła wyliczać. - Odwaga. Szczerość. I impulsywność. - Uśmiechnęła się szeroko. - Z jakiegoś powodu trafiłam do tego domu. Nie miej mi za złe, że szybko popadam w irytację. Równie szybko mi przechodzi. Zazwyczaj... - Zmarszczyła na chwilę brwi, przypominając sobie wszystkie te sytuacje, w których złościła się na kogoś dłużej, niż dwa dni. Rzeczywiście nie było ich wiele. Kąciki jej ust powędrowały ku górze, a brwi również uniosły się lekko. A więc nie przyjmie wyzwania, szkoda!
- Okej. - Rzuciła krótko, po czym dodała. - Masz jakiś uraz do latania? - Wypaliła, w ogóle nie myśląc nad swoimi słowami. W końcu mogło się coś stać, prawda? Może to drażliwy temat? Niestety, Alfa nie była jedną z tych, które zastanawiają się, zanim coś powiedzą. Jak to szło? Co na myśli, to na języku. Tak, zdecydowanie. Cała Kayden. Drgnęła nieznacznie, kiedy Clara przewróciła się i pospiesznie wyciągnęła ku niej swoją dłoń.
- Ach, mogłam się tego spodziewać. - Posłała jej promienny uśmiech. - Chociaż, wiesz co? Puchoni, to zazwyczaj tacy tchórzliwi są i jak tylko podniesiesz głos, to zwieszają pokornie głowę. - Wzruszyła ramionami i wydęła lekko dolną wargę. Tak, jakby zupełnie ją to nie obchodziło. Clara była poniekąd trochę inna. Nie uciekła spanikowana, kiedy Alfa zaczęła wrzeszczeć, kląć, grozić i w ogóle robić wszystko to, co większość wychowanków Helgi przyprawia o dreszcze. Chociaż, może to tylko stereotyp? Tak, czy inaczej, ona niestety często kierowała się właśnie stereotypami. Układała sobie czyjś obraz w głowie, a później trudno było go naprostować.
- Nic ci nie jest? - Wiecie, ona w gruncie rzeczy potrafiła być całkiem miłym lwem. O ile umiesz do niej podejść. - Taki dzisiaj wypadkowy dzień dla nas, co nie? - Posłała jej iście Gryffoński, przyjazny uśmiech.

-Wiesz nie z jakiegoś powodu, całkowicie pasujesz do Gryfonów, szczerze nie wyobrażam sobie ciebie gdziekolwiek indziej-uśmiechnęła się. Próbowała wyobrazić sobie spokojną i cierpliwą Alphe, lecz jakoś nie wychodziło jej to. Była pewna że dziewczyna już zawsze będzie jej kojarzyć się z wybuchowym charakterem, co przecież wcale nie jest złe. Clarice zawsze uważała że lepiej być nieprzewidywalnym, niż nudnym. -Może nie tyle co uraz, znaczy wiesz spadła parę razy z miotły, ale obeszło się bez większych urazów-powiedziała -Po prostu mam lęk wysokości- wybełkotała ściszonym głosem, jej policzki pokryły się szkarłatnymi rumieńcami. Nie była nawet pewna czy dziewczyna ją słyszała, miała nadzieję, że nie, w sumie Clara rzadko kiedy przyznała się komuś że ma lęk wysokości, wstydziła się trochę tego, no a co dopiero było w obecności Gryfonki, która w powietrzu kilkadziesiąt metrów nad ziemią czuła się pewnie jak w domu. Ścisnęła dłoń dziewczyny i z jej pomocą wstała. Musiała przyznać, że Alpha może nie zrobiła na niej od początku dobrego wrażenia, ale polubiła ją. Ale gdy zaczęła mówić że Puchoni są tchórzliwi, poczuła się urażona i taką też minę zrobiła. -Wcale, że nie jeśli by tak było to już dawno bym tutaj nie stała tylko uciekała jak najszybciej się da,-powiedziała obrażonym tonem głosu -A jak widać jednak tu jestem i z tobą rozmawiam-uniosła dumnie głowę i spojrzała dziewczynie w oczy -Załatw mi miotłę a polatam z tobą.-powiedziała pewnym głosem. Choć jeśli miała by być szczera, to wcale nie była co do tego taka pewna i przekonana. Wiedziała że to się źle skończy, ale nie mogła sobie przecież pozwolić by Gryfonka ją obrażała i uważała że jest tchórzliwa. Co to, to nie, nie z nią, jeszcze ona jej pokaże. -Nie wszystko w porządku,-mimo tego że nadal była zdenerwowana uśmiechnęła się do Alphy -Tak racja, to co skombinujesz mi tą miotłę i idziemy?-zapytała, zapominając o tym że wcześniej wspomniała o swoim lęku, miała nadzieję że dziewczyna tego nie słyszała.

Alfa uśmiechnęła się szeroko, a po chwili pokręciła w różne strony, jakby nad czymś rozmyślając.
- Wiesz, prawie cała moja rodzina, to Ślizgoni. - Wydęła lekko dolną wargę. - Moi kuzyni zawsze zastanawiają się, za jakie grzechy muszą mieć w rodzinie Gryffonkę. - Westchnęła ciężko i parsknęła cichym śmiechem. Kiedy Clara wyznała, że ma lęk wysokości, na twarz Alfy wpłynął wyraz czegoś, jakby... Zrozumienia? Tak, to było chyba coś w tym stylu. Wbrew pozorom, bywała dość wyrozumiała, ale raczej nakłaniała ludzi do pokonywania lęków. W końcu sama również się bała. Ciemności chociażby, ale mimo wszystko, wiele razy już wędrowała nocami po Zakazanym Lesie, co by udowodnić swoją odwagę.
- Ach. - Kiwnęła głową, jakby na dowód tego, że rzeczywiście zrozumiała. - No tak... Ale wiesz co? Trzeba pokonywać takie rzeczy. Lęki nie powinny być czymś, co nas ogranicza, a raczej czynnikiem motywującym. - Zmarszczyła brwi i odchyliła lekko głowę, słysząc to, co właśnie powiedziała. - Czasami zastanawiam się, czy nie powinnam zostać jakąś poetką, bo takie zajebiste zdania układam. - Roześmiała się głośno, po czym wywróciła oczami na słowa Puchonki. Oczywiście, że zdarzają się wyjątki od reguły. Ona mówiła o typowych wychowankach Helgi, takich stereotypowych!
- No wieeem. - Rzuciła przeciągle, kiwając głową z dezaprobatą. - Mi chodziło o to, że oni w większości tacy są. Już udowodniłaś, że się różnisz. - Uniosła wysoko brwi, kiedy dziewczyna podjęła tak odważną decyzję i... Od razu zyskała w oczach Alfy, która właśnie uśmiechnęła się szeroko, a w jej oczach można było dostrzec błysk.
- Nieźle. - Już wzięła głęboki wdech, żeby coś powiedzieć, kiedy uświadomiła sobie, że... Przecież nie ma drugiej miotły. Skąd tu teraz wziąć miotłę? Przechyliła nieco głowę, wędrując oczami wyobraźni po Hogwarcie. W poszukiwaniu potrzebnego przedmiotu, rzecz jasna. Po chwili uniosła lekko swoje ramiona w geście bezradności.
- Nie mam pojęcia, skąd ją wziąć. Jesteś pewna, że nie masz gdzieś swojej? W końcu, skoro kiedyś latałaś, to na pewno musiałaś mieć miotłę...

-Naprawdę, Ślizgoni ?-powiedziała zaskoczona -Wiesz nie wyobrażam sobie ciebie jako wychowanki Slytherina-uśmiechnęła się lekko -Czy twoja rodzina też jak nie lubi mugoli ?-zapytała mając na myśli swojego ojca, który ich nie znosił. Gdy zobaczyła jak dziewczyna parska śmiechem, na jej wyznanie lęku, oburzyła się nieco, lecz gdy po chwili na twarzy zauważyła wyraz zrozumienia, rozluźniła się lekko i sama nawet też zaczęła się śmiać. Jak dziewczyna zaczęła mówić o pokonywaniu swoich lęków, uśmiechnęła się, właśnie to za chwilę miała zrobić. Co prawda może nie dlatego żeby stawić czoła swojemu lękowi, tylko żeby okazać Alphie że się myli . Kiedy usłyszała uwagę Alphy, że ta powinna zostać poetką, zaśmiała się wyobrażając sobie Gryfonkę nad pergaminem z piórem, co jakiś czas tracącą cierpliwość -O tak poetka byłaby z ciebie dobra-powiedziała. Mimo że dziewczyna szybko traciła cierpliwość, Clara potrafiła sobie wyobrazić Alphe jako poetkę. -Dobra może parę by się trafiło, ale myślę że większość się wyróżnia,-powiedziała, zastanawiając się nad tym. Uśmiechnęła się na uwagę dziewczyny, Clarissa jeszcze raz zastanowiła się czy na pewno chcę się w to pakować. Przypomniała sobie, że przecież ma swoją starą miotłę w domitorium. Była to ostatnia szansa ucieczki, ale przecież przed chwilą jeszcze robiła wrzuty dziewczynie, że ta zarzuca jej że jest tchórzliwa. Nie mogła pozwolić by Alpha tak myślała -A no rzeczywiście mam, to czekaj tu ja po nią pójdę.-powiedziała -Wracam do 10 minut.-i znikł biegnąc o zamku. Biegła korytarzami najszybciej jak potrafiła omijając szeroko ludzi. Dotarła do wieży Hufflepuffu, weszła do domitorium i zaczęła szukać miotły, po pięciu minutach zorientowała się że trzyma ją przecież pod łóżkiem. Zostawiła torbę i wzięła miotłę, wybiegając szybko z pokoju. Po jakimś czasie była z powrotem z miotłą w ręce. -No to jestem gotowa-uśmiechnęła się wskazując miotłę, która była zadbana i wyglądała na nieużywaną. -Mam nadzieję że przez ten czas co mnie nie było uzbroiłaś się w cierpliwość, bo wiesz że może być ciężko-zaśmiała się

Wzruszyła ramionami. Czy jej rodzina nie lubiła mugoli? Raczej była do nich neutralnie nastawiona, aczkolwiek znalazłyby się pewnie przypadki beznadziejne, które oceniały człowieka pod kątem czystości krwi. W każdej grupie jest jakaś czarna owca, nie?
- Nie sądzę. - Wydęła lekko dolną wargę i zamyśliła się na chwilę. - Wiesz, moja krew jest czysta tylko w jednej czwartej tak samo, jak moich Ślizgońskich kuzynów. Nie mam pojęcia, jakim cudem trafili do wężów, ale jakoś się udało. - Parsknęła cichym śmiechem, a na jej twarz wpłynął szeroki uśmiech, kiedy Clara stwierdziła, że Alfa byłaby całkiem dobrą poetką. Oczywiście, że to zawód zupełnie nie dla niej, ale ćś! Każdy komplement jest dobry, a już na pewno dla Kayden, która z pewnością lubiła być chwalona.
- Ci, których znałam do tej pory, właśnie tacy byli. Niepewni, zagubieni, wiecznie się czegoś obawiali i generalnie żyli w ciągłym strachu przed wszystkim. - Szczerość, szczerość, szczerość. Niech się Clara nie poczuje urażona! Alfa po prostu we krwi ma przekazywanie w sposób dobitny tego, co ma na myśli. - Ale może po prostu spotkałam nieodpowiednich ludzi. Nieważne. - Posłała jej szeroki uśmiech, a kiedy dziewczyna ruszyła w poszukiwania swojej miotły, Gryfonka usiadła na jednym z kamieni. Niestety, jak wszyscy wiemy, miała w sobie pokłady niewykorzystanej jeszcze energii, więc już po chwili wstała i zaczęła chodzić, rozglądać się, dreptać, a to wszystko w zawrotnym tempie. Całe szczęście, że Clara wróciła dość szybko, bo Alfa już zaczęła się niecierpliwić! A to nowość, nie?
- Cierpliwość? - Uniosła wysoko brwi. - Nie wymagaj ode mnie tak wiele, ale nieee martw się. Damy radę, może nawet pokonasz swój lęk? Wiesz, da się pozbyć fobii, ale trzeba do tego łamania granic i innych takich. No to wsiadaj! - Rzuciła gdzieś w stronę Clary i jednym, szybkim ruchem przywołała swoją miotłę, na której już parę sekund później siedziała z błogim uśmiechem na twarzy.
- Latanie, to naprawdę zajebista sprawa! Nie bój się, śmiało!

Uśmiechnęła się do dziewczyny. Tak sobie pomyślała, że gdyby kiedykolwiek wcześniej ktoś pokazałby Alphe Clarze na korytarzu, to ta na pewno nie pomyślałaby, że mogłyby się zakolegować, a tymczasem jednak wyglądało na to że to już się dzieje. Nie skomentowała w żaden sposób wypowiedzi Gryfonki o swoich kuzynach.
-Tak, na to wygląda, ale nie bój się już ja sprawię, że zmienisz zdanie na temat Puchonów.-odwzajemniła uśmiech dziewczyny. -Wiesz może niektórzy po prostu woleli ci się nie narażać, widząc jaki masz wybuchowy charakter-zaśmiała się
Wyobraziła sobie takich bezbronnych uczniów, którzy widząc jak Alpha się niecierpliwi, lub złości się na kogoś, zaczynają uciekać. W sumie ona tak nie zareagowała tylko dlatego, że już była wprawiona w radzeniu sobie z ludźmi z którymi się zderza. Jak to się mówi lata praktyki. Zaczęła się śmiać jeszcze bardziej. Gdy już nieco się uspokoiła, podzieliła się swoimi myślami.
-Właśnie widzę że z tą cierpliwością może być kiepsko-uśmiechnęła się, przypominając sobie wcześniejszy widok Alphy chodzącej i rozglądającej się dookoła, czekając na nią. -Tak, pewnie, pewnie, może go pokonam-powiedziała bez entuzjazmu
Gdy Gryfonka przywoływała miotłę przyglądała jej się uważnie, nie tylko zresztą wtedy, bo jak na nią wsiadała równie bacznie obserwowała dziewczynę.
-Wiesz zależy dla kogo, ja nie uważam latania za taką fajną sprawę.-zaśmiała się nerwowo
-No dobra trzeba się wziąć w garść i w końcu coś z tym zrobić-powiedziała sama do siebie.
Z przywoływanie miotły nie było aż tak źle, odtworzyła sobie w pamięci lekcję lata sprzed paru lat i udało jej się za drugim razem. Niepewnie wsiadła na miotle i ku własnemu zdziwieniu jeszcze z niej nie spadła, uśmiechnęła się lekko i spojrzała na Alphe z nie lekkim przerażeniem w oczach.
-I co teraz? Naprawdę w górę?-zapytała, i tak znając odpowiedź

Wywróciła tylko oczami na jej pierwsze słowa, choć gdzieś tam po twarzy Alfy błądził tryumfalny uśmiech. Poniekąd lubiła, jak ludzie mieli przed nią respekt, aczkolwiek z kolei nie aż tak wielki, by uciekali z krzykiem za każdym razem, jak podniesie głos. No bez przesady, nie chciała aż tylu wrogów!
- Wiesz, każdy ma dobre i złe strony. - Zaczęła niezwykle filozoficzną refleksję na temat życia i ludzkiej egzystencji. Chyba naprawdę powinna zmienić profesję i zostać poetką. - Ja na przykład jestem niecierpliwa, ale potrafię zarazić optymizmem. A ty? - Zapytała, będąc już w powietrzu, a kiedy Clara nadal wahała się nad tym, czy wsiąść na miotłę, czy może nie, westchnęła ciężko.
- Dawaj, dawaj! - Krzyknęła gdzieś z góry, krążąc nad nią i latając to gdzieś w prawo, to w lewo, co jakiś czas znikając za drzewem. - Życie przecieka ci przez palce, a strach tylko paraliżuje i miesza w życiu. Uwierz mi, że jak się go pozbędziesz, będzie ci dużo łatwiej! - Posłała jej promienny uśmiech i ruchem ręki zachęciła Clarę, by rzeczywiście uniosła się w górę. Wyzwania trzeba przyjmować, a jeśli ich nie przyjmujesz – jesteś tchórzem. Takiego zdania była Alfa i postanowiła właśnie trochę ją sprowokować.
- Co, tchórzysz? Jak inni Puchoni? Czyli jednak nie jesteś inna? Tak właśnie myślałam. - Wzruszyła ramionami i uniosła brwi, a na jej twarz wpłynął ironiczny uśmiech. - Pokaż, że jesteś od nich lepsza i potrafisz wygrać z tym, czego się boisz. Dawaj! - Uśmiechnęła się nieco cieplej. Wiedziała, co działa na ludzi. Co może ich zmotywować, a co zniechęcić. A Clara wydawała się być jedną z tych osób, które za wszelką cenę nie chcą być umniejszane do roli stereotypowego, lękliwego przedstawiciela Domu Borsuka. - Na co czekasz?