Przewrócił oczyma, jakby jakakolwiek ironia do niego nie docierała. Z równie przymilnym uśmiechem przysunął się odrobinę bliżej. Cóż, nie mógł pozwolić, aby odrobina tej irytującej postawy Richarda w jakikolwiek sposób zepsuła jego niecny plan. Być może biedaczek jest tak zakompleksiony, że wszystkich odrzuca? Ah, okropności, należałoby go z tego tymczasowo wyleczyć.
- Ależ mój piękny, skąd! Twoja pasja i miłość jest zachwycająca! To prawdziwa sztuka móc zobaczyć kogoś, kto wiernie oddaje się miłościom w każdej porze i pogodzie!

Richard zastygł na chwilę wpatrując się w chłopaka w niemym szoku. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że po prostu gapi się z lekko rozchylonymi z zaskoczenia ustami. Otworzył i zamknął usta odchrząkując cicho i zbierając myśli. Przewrócił oczami odwracając głowę i ukrywając lekki uśmieszek
- Z czego powinienem wysnuć wniosek że twoje pasje i miłości to spacerowanie po nocy i narzucanie się niczego nie podejrzewającym ofiarom?

Westchnął dramatycznie i machnął dłonią w iście ifatylnym geście.
Jeśli komuś się wydawało, że był w stanie pokonać w takich gierkach Księcia, to był w największym błędzie, jaki możnabyło uczynić. O ile Książę ma ochotę, to będzie brał to, czego tylko chce. A ten student - nieco niewychowany i prostacki - w tej chwili idealnei nadawał się na listę przymusowych adoratorów.

Posłał mu promienny uśmiech, który mógl ociekać lukrem.
- Jestem wampirem i w istocie, poluje nocami na swoje ofiary. Nie chciałem ci tego mówić, ale gdybyś mógł podsunąć swoją szyję, mój drogi...

Richard powstrzymał się od śmiechu. Musiał przyznać że dzieciak potrafił być całkiem zabawny. Miał tylko nadzieję że to raczej talent a nie jego naturalne zachowanie - w tym wypadku bardzo szybko stał by się zbyt irytujący by go znosić. Ostentacyjnie przyciągnął bliżej książkę
- Hmmm, zdecydowanie moja szyja i inne części ciała są poza twoim zasięgiem. A zgodnie z prawem powinienem zgłosić że na terenie szkoły włóczy się nie zarejestrowany wampir..

Uśmiechnął się szeroko, choć uśmiech ten szybko znikł, na powrót zastąpiony słodką miną. Oho, to była ciekawa reakcja. Nie spodziewał się po takim kujonie jakiegokolwiek przejawu poczucia humoru.
Jakże miło mu było, gdy ktoś próbował podjąć się rozgrywanej sztuki!
Kątem oka zerknął na książkę, którą wprawnie ignorował. Cóż, żadna książka nie była ciekawsza od Jego Wysokiej Mości.
- Ach? Mnie? Taki ze mnie miły wampir, co to prosi tylko o skrawek szyi... Czyż nie warte jest to uwagi studenckiej bardziej, niźli książka? Takową możesz mieć cały czas, mnie tylko nocą...

Richard powoli zamknął książkę i obrócił głowę spoglądając na chłopaka z lekkim rozbawieniem. Przez chwilkę zastanawiał się czy młody sam siebie słyszał?
- Ciekawa oferta "miły wampir którego mogę mieć nocą" tak?
Uniósł brew tym razem nie ukrywając uśmieszku
- Obawiam się że przyjęcie takiej oferty na pierwszym spotkaniu było by raczej pochopne z mojej strony...

Przygryzł lekko wargę i spojrzał na niego, niewinnie mrugając.
- Mam wrażenie, że kilka nocy może być jeszcze bardziej kuszącą ofertą, niż tylko jedna...

Nie od razu po prawdzie zrozumiał, co w jego slowach było tak dwuznaczne, nie dał jednak tego po sobie znać. Wciąż to jego słowo musi być tym górującym, niezależnie od czegokolwiek.
- Ach, a jako wampir bywam raczej delikatny, jeśli tego się obawiasz - zamruczał żartobliwie, nie spuszczając dość ciekawskiego spojrzenia z Richarda.

Tym razem nie odwracał spojrzenia, wpatrując się w Narcissa. Był ciekaw kiedy chłopak załapie jak BARDZO dwuznacznie brzmiała jego oferta, posłał mu leniwy uśmiech
- Owszem.. kilka nocy brzmi zdecydowanie bardziej zachęcająco Narcissie.
Szybko zdecydował że udział w całej tej wampirycznej zabawie mógł by być niezłą rozrywką, przynajmniej na ten moment. Gwałtownie przechylił się w stronę chłopaka, patrząc mu prosto w oczy i zatrzymując swoją twarz zaledwie centymetry od jego
- Kto powiedział, że interesują mnie tylko delikatne wampiry?

Szybko przygryzł wargę, jak sobie tłumaczył - by nie zdradzić się uśmiechem pełnym satysfakcji. Nie był jednak w stanie spostrzec, jak zdradziecki rumieniec ukradkiem wkardł się na jego blade policzki.
- Mój piękny, nie osądzam twoich gustów, jako wampir jednak mogę powiedzieć, że nie chciałbym pozbawić się tak smakowitych posiłków tylko przez wzgląd na przypadkową nieroztropność...

Zdecydowanie, tak właśnie smakuje kolejne zwycięstwo! Z pewnością ten chłopak niedlugo będzie należał do Księcia. Ach, słodyczy, która rozlewasz się wraz z dumą!

Z satysfakcją ocenił pojawiający się na bladych policzkach rumieniec. Oh tak, teraz zdecydowanie Narciss wyglądał jak porcelanowa laleczka. Richard uśmiechnął się lekko i odsunął od chłopaka siadając wygodnie
- To z pewnością była by dla ciebie wielka strata... ale nie przypominam sobie bym zgadzał się na dokarmianie bezpańskiego wampirka?

Przyglądał mu się drobną chwilę bez slowa, z coraz bardziej zadowolonym uśmieszkiem. Być może nie będzie jednak tak łatwo? Był jednak przekonany, że każdy mu ulegnie a potem tylko prosi...

Zaśmiał się cicho i nagle chwycił go lekko pod brodę, obracając go ku sobie.
- Czyżbyś nie wyraził już zainteresowania? - zamruczał cicho, muskając lekko palcem jego wargę. - Aż żal, że krwi nie pije się z warg.

Powoli oblizał wargi z premedytacją muskając czubek palca chłopaka. Uniósł lekko głowę odsuwając się od palców Narcissa i uśmiechając leniwie
- Nikłe zainteresowanie to jeszcze nie zgoda... będziesz musiał bardziej się postarać wampirku.
Bez pośpiechu zaczął pakować swoje książki
- Posiłek na który się zapracuje smakuje lepiej...

Mimowolnie cofnął rękę, gdy poczul jego język.
Ah, szlag! Na sekundę zmarszczył brwi, zirytowany swoją nie do konca perfekcyjną reakcją, szybko jednak postarał się o powrót uśmieszku.
Wstał, zarzucając kaptur i wyciągając z kieszeni różdżkę.

- Prawdą jest również to, że niektóe posiłki wręcz czekają na posmakowanie - uśmiechnał się i przelotnie dotknął jego ramienia, tylko po to, by po chwili odsunąć się o krok. - Nie mogę doczekać się następnego nocnego spaceru, Richardzie.

Odwrócił się szybko i pospiesznie odszedł, rozświetlając sobie drogę dopiero po chwili, gdy znajdywał się już w bezpiecznej odległości. W końcu nie mógł pozwolić, by to jego zostawiono samego.
W końcu to Książę pierwszy opuszcza scenę.

Roześmiał się cicho gdy chłopak tak szybko uciekł. Spokojnie spakował książki i wstał otrzepując szatę. Zabrał swoje rzeczy i szybkim krokiem skierował się do zamku i do swojego dormitorium. Mimo wszystko nie uważał wieczoru za stracony. Trochę rozrywki i oderwania od nauki jeszcze nikogo nie zabiło, a laleczka okazał się ciekawym i zabawnym towarzystwem.

Tak jak zakładał, błonia były zupełnie opuszczone. Jedynie z daleka było widać osoby opuszczające most, jednakże każdy z nich kierował się do zamku. Co też wedle Valentina idealnie się składało. Zwykle nie chciało mu się chodzić po tutejszych błoniach, bowiem zawsze były nadmiernie zapełnione uczniami, jakby Ci tylko czekali, by zając co poniektóre ciekawsze miejsca. Tak czy owak, teraz to było nieistotne, bowiem było wręcz odwrotnie.
Rudowłosy przerwał swój spacer dopiero gdy dotarł pod kamienny krąg. Nawet nie pamiętał, czy kiedykolwiek spędził w tym miejscu dłużej niż pięć minut, jednakże naszła go ochota na odmienienie tego. Zapewne dlatego, że to miejsce zaszczytnie było można określić mianem nietypowego. No a raczej przynajmniej tak relatywnie.
Chłopak nieśpiesznie usiadł na jednym z wysokich kamieni, które tworzyły cały krąg i ponownie odczepił od marynarki swój stary zegarek. Pierw zdjął przyciemniane okulary, odkładając je na bok. Następnie uniósł szkiełko w już dość wiekowym czasomierzu. Ostrożnie przesunął nieco dwie cienkie wskazówki, by inaczej je nastawić, które to posiadał. Po chwili zatrzasnął wieczko i nieco znudzone spojrzenie wbił w jakieś widoki przed nim, między palcami ciągle przekładając owy przedmiot.

Rozłożony na szczycie kręgu obserwował młodzieńca, Ciekawy osobnik pomyślał. Spokojnie poprawił się na głazie, nie należał do najwygodniejszych ale za to dawał możliwość obserwacji nie będąc widocznym, w końcu gałęzie robiły za daszek zasłaniając go przed widokiem, a głaz emitował przyjemne ciepełko, z którego skrzętnie korzystał. popijał sobie ognistą bardziej jako smakowanie niż schlewanie się z powodu porażki na rzecz żabojadów. Spokojnie wyprostował się i z góry patrząc na młodzieńca, przyjął bardziej widoczną pozycje.
-Ciekawa wynik turnieju- odezwał spokojnym głębokim głosem.

Od razu po napisaniu odpowiedzi na list od siostry ruszyłem na miejsce spotkania. I tak nie miałem jak inaczej spędzić czasu, nie mogłem sobie wyobrazić leżenia na łóżku lub rozpakowywania do końca paczek które dostałem z domu. A samodzielne snucie się po szkole także nie mogło pomóc na mój nastrój, czułem się dziwnie, pod wieloma względami rozdarty. Wiedziałem czego pragnę, ale nic poza tym, może rozmowa z siostrzyczką mi pomoże. Wziąłem wino i dwa kubki ze sobą, dawno nie wziąłem łyka alkoholu, obawiałem się swojej reakcji, ale siostra na pewno mnie przypilnuje jeśli miałbym zrobić coś głupiego. Usiadłem na jednym z kamieni i wyciągnąłem tabliczkę gorzkiej i bardzo ostrej czekolady, o dziwo nie musiałem szukać jej jak miałem w zwyczaju. Jadłem i starałem się jednocześnie nie myśleć nad tym co pojawiało się w mojej głowie, miałem nadzieję że wszystko stanie się jaśniejsze po spotkaniu z siostrą.

Śpieszyłam się jak mogłam, doskonale zdawałam sobie sprawę, że i tak się spóźnię. Ostatnio naprawdę często mi się to zdarzało. Nie chciałam znać szczegółów, bardziej zależało mi na podniesieniu samopoczucia brata. Sama doskonale wiem, co to jest ból i czasami wygadanie się komuś przynosi ulgę. Nie złe rozumowanie, nie "czasami" ale praktycznie zawsze.
Zobaczyłam go jak lekko pochylony odgryza kawałek czekolady. Pewnie gorzkiej... Z zatroskanym wyrazem twarzy podbiegłam i objęłam go delikatnie. Mając na uwadze, że gdzieś w odmętach jego szaty może się kryć jego przepiękna kobra.
- Och Yavanie...
Wyszeptałam mu prosto do ucha i puściłam go.
Teraz dopiero przyjrzałam się mu dokładniej, co on narobił? W moich oczach skrywało się zrozumienie, ale jego postawa, a raczej to, w jaki sposób trzyma się w pionie lekko mnie zaniepokoiło.
- Dobra nie będę owijała w bawełnę . Co miało znaczyć " ogrodnictwo" w twoim wykonaniu. Wybacz, ale nie wyglądasz jak muśnięty pocałunkiem słońca amator kwiatków a raczej jak fragment podłoża, po którym przebiegło w pędzie stado spłoszonych testrali.
Uśmiechnęłam się smutno. Naprawdę wyglądał jakby wrócił z bardzo ciężkiej bitwy.

Nawet nie zauważyłem jak pojawiła się przy mnie. Kiedy poczułem Jej dłonie na swoim ciele i usłyszałem swoje imię rozpoznałem kto jest przy mnie.....siostra. Nie było zemną najlepiej, a przecież mojemu ciału już nic nie powinno dolegać, moje rany się zasklepiły. Więc jeśli to nie była przyczyna fizyczna to pewnie psychiczna, no tak wrak ze mnie pomyślałem.
- Witaj Siostrzyczko, co tam u Ciebie? - raczej nikła próba odwrócenia uwagi, ale miałem nadzieję że się uspokoję słuchając głosu Sigrid. No ale najpierw powinienem chyba odpowiedzieć na zadane pytanie, w dodatku każda próba kręcenia zostanie wykryta. W tym stanie nie mogłem liczyć na swoje zdolności prowadzenia rozmowy, więc pozostała prawda.
- Cóż to nic takiego, Bijąca Wierzba potrzebowała strzyżenia to wszystko. - miałem nadzieję że zabrzmiało to w miarę naturalnie. W dodatku moje ciało powinno być uleczone, a moja siostrzyczka dokładnie wiedziała co robiłem, cóż za więź między nami istniała. Tak to jest osoba której mogłem powiedzieć wszystko, tylko nie wiedziałem jak. Zaproponowałem z lekkim uśmiechem tabliczkę czekolady.

- Cóż to nic takiego, Bijąca Wierzba potrzebowała strzyżenia to wszystko
- Zaraz, zaraz... Wróć, bijąca wierzba potrzebowała strzyżenia?
Moje oczy zrobiły się zdecydowanie większe niż w rzeczywistości. Dwie, czarne i zaszokowane bryłki węgla.
- Odbiło ci...
Wysyczałam to z siebie, z sobie tylko znaną gracją. Do piorunów, przecież do tego drzewa nikt komu życie miłe nie ma ochoty podchodzić.
- Cholera rozumiem, że jest ci ciężko, Nie, źle powiedziane. Jest ci kurewsko ciężko...
Ależ palnęłam wyrażeniem i to dama. Chwyciłam się za głowę i spojrzałam braciszkowi prosto w oczy.
- Ale Yavan, to nie na tym ma polegać. Boli, jasne, że boli. Tylko ból ma to do siebie, że znika. Wierz mi można się potknąć setki, nie tysiące razy, ale zawsze trzeba wstać, otrzepać ubranie i iść dalej. Nawet gdy kolana są zdarte do krwi. A co do osób, które wbijają nam sztylety w serce i jeszcze by było śmieszniej przekręcają go zgodnie z ruchem wskazówek zegara.
Umilkłam teatralnie.
- Jeden z mogolskich poetów Oscar Wilde powiedział, że zawsze przebaczać trzeba swoim wrogom, gdyż nic nie potrafi ich bardziej rozzłościć. Myślę, że do osób nam bliskich również idzie to zastosować.Nie chcę kłamać, więc powiem Ci, że ja sama przebaczam dopiero po zemście. Wpierw muszę dać upust swoim emocjom, co jak podejrzewam chciałeś zrobić idąc na śmiertelny bój z drzewem.
Uśmiechnęłam się uspokajająco. Tak, mogłam go zrozumieć, ale nie znaczyło to, że zrobiłabym dokładnie to samo. Już raczej delikatnie delikwenta, który mnie zranił bym podtruła.
-A co u mnie. Ehh po staremu, chociaż coraz bardziej mam ochotę na podenerwowanie Aleksandra. Do tego Nataniel jakoś się nie odzywa, ale to pewnie po części i moja wina .

No moja siostrzyczka zdenerwowała się nie na żarty, muszę przyznać że Jej reakcja trochę mnie zaskoczyła. Przeważnie opanowana, praktycznie zawsze zawsze towarzyszyły Jej dworskie maniery, a teraz? Moja wina niestety, ale jakoś postaram się temu zaradzić, tylko poczekam kilka chwil, jak trochę złości uleci z siostrzyczki. Kiedy zasyczała mimowolnie się uśmiechnąłem, nic na to nie mogłem poradzić syczenie zawsze dziwnie na mnie działało, szczególnie w wykonaniu płci pięknej. Uspokoiłem się jak wspomniała o swoich sprawach, króciutko, ale jednak.
- Aleksandra? Więc go znasz no proszę nie przypuszczałbym. - z lekką ironią wypowiedziałem ostatnie słowa, nie powiem by humor mi dopisywał, ale życie pokutnika i biczownika mi nigdy nie pasowało. - Co do Nataniela to także go ostatnio nie widziałem, ale powiedzmy szczerze ostatnio to prakty7cznie nikogo poza Margaret nie widywałem. - lekki ton znikł z moich słów, trzeba było przejść do poważniejszych tematów, siostrzyczka oczekiwała odpowiedzi, a ja zamierzałem ich udzielić.
-Wierzbę zostawmy w przeszłości, jak dobrze powiedziałaś musiałem dać upust swoim uczuciom, przeraziła mnie moja reakcja kiedy usłyszałem prawdę z ust Płomyczka. - ostatnie słowo wypowiedziałem delikatnie by zasygnalizować siostrzyczce swoje uczucia – Nieświadomie wyciągnąłem ostrze, moje ciało zareagowało bez mojej woli! Nie mogłem pozwolić sobie na wybuch płomieni które wybuchnęły we mnie dlatego wybrałem przeciwnika którego nie byłem w stanie pokonać. - przerwałem na chwilę, potrzebowałem zaczerpnąć tchu. Nie było mi łatwo rozmawiać na ten temat, ale Sigrid była jedyną osobą której mogłem wszystko wyjawić.
- Jestem zagubiony siostrzyczko, nadal Ją kocham jestem o tym przekonany. Ale moje wychowanie i przeszłość krzyczą bym szedł inną drogą, nie wiem co ze sobą począć! - wstałem, byłem wściekły na samego siebie. Zawsze wiedziałem co robić jak się zachować, a teraz tak jakby cały świat się zmienił i to w mgnieniu oka.
- Spotkałem się z Płomyczkiem ponownie, wyglądała okropnie – mój smutek był wręcz namacalny – nie wiem....jak....zachowywała się dziwnie....unika mnie....co zrobić? - ostatnie słowa wypowiedziałem z rozpaczą w głosie.

Już odpowiadając na jego pytanie zdążyłam się uspokoić po syczącej tyradzie. To straszne, ale nadal w jego oczach widziałam miłość do TEJ dziewczyny. Nie miałam pojęcia, co bym zrobiła na jego miejscu, raczej nie wróciłabym do tak zdradliwego nasienia...Ale to ja, nie on...
- Ach Yavanie.... Unika cię bo ma choć odrobinę przyzwoitości, której widocznie jej brakowało, gdy była prawdziwie z tobą . Nie patrz tak na mnie, musiałam to powiedzieć.
Wpadałam w melancholię widząc jego minę. Minę skatowanego szczeniaka.
- Nie będę cię okłamywać, uważam, że dobrze jej tak. Wiem jednak, że naprawdę musisz ją kochać, skoro wbrew swej kulturze masz wątpliwości. W takim wypadku...
Zaakcentowałam dość ostro kolejne słowa.
- I tylko w takim twoje serce powinno wiedzieć co robić. Jeśli zaprzestaniesz spotkań z nią będziesz cierpiał, gdy z nią pozostaniesz będziesz miał zawsze świadomość bolesnej zdrady.
Nie powiedziałam tego na głos, ale Margaret zachowała się jak ostatnia k.... nie racząc nawet go poinformować o swoim drugim przyjacielu. Choć być może to teraz jest na porządku dziennym, nie dla mnie w każdym razie. Nataniel od razu się dowie, jeśli będę chciała spotykać się z kimś innym. Tylko , że ja nie mam zamiaru obciążać tej resztki sumienia, która mi jeszcze pozostała. A ona widocznie lubiła ten podniecający stan rzeczy.
- Braciszku to co zrobisz i tak cię zrani jeszcze bardziej. Wiesz o tym, dlatego się wahasz. Ona też to wie. Może odrobina czasu wam pomoże, choć i tego pewna nie jestem.
Mówiąc to cały czas spoglądałam mu w oczy.
- Wiesz byłam kiedyś z ojcem na wakacjach, w Polsce. Usłyszałam wtedy piękny wiersz jednego z tamtejszych poetów, koleżanka mi go przetłumaczyła, tak bym zrozumiała. Brzmiał mniej więcej tak
Kochać i tracić, pragnąć i żałować,
Padać boleśnie i znów się podnosić,
Krzyczeć tęsknocie "precz!" i błagać "prowadź!"
Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...

Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,
Ażeby po nas zostały jedynie
Ślady na piasku i kręgi na wodzie.

Umilałam wraz z ostatnim słowem.
- Pasuje do sytuacji prawda? Szukamy szczęścia i miłości przez całe życie a i tak w ostatecznym rozrachunku pozostaje po nas wspomnienie i pragnienie spełnienia snów. Być może warto jest żyć chwilą, iść na żywioł ,choćby to miało nas ranić. Nie sądzisz? Zresztą każdy wybiera swoją drogę i swoje życie.

Nigdy nie wiedziałem kto z nas jest starszy, ale w tej chwili to Sigrid odgrywała rolę starszej siostry. Przez cały czas utrzymywała kontakt wzrokowy co napełniało mnie bezpieczeństwem i poprawiało nastrój, wręcz uwielbiałem spoglądać w zwierciadła duszy z różnych powodów, także dlatego że słowa nie zawsze mogły przekazać wszystkiego. A wzrok sięgał o wile głębiej. Delikatnym ruchem dotknąłem policzka siostrzyczki i pocałowałem go.
- Dziękuję....- powiedziałem cicho, rozmowa pomogła, a raczej zmieniła mój pogląd na świat. Podniosłem dłoń do góry i rozpostarłem palce przez które przenikały promienie słońca, jednocześnie ściągnąłem opaskę zakrywającą moje drugie oko i wpatrywałem się w delikatne rozbłyski światła.
- Nie ma złych lub dobrych wyborów, są tylko takie których dokonaliśmy lub nie. Życie jest ciekawe nie sądzisz? Tak bolesne, a jednocześnie wspaniałe. Nie dobrze siostrzyczko obudziłaś coś we mnie. - spojrzałem w zwierciadła Sigrid i uśmiechnąłem się łobuzersko. Świat na który teraz spoglądałem różnił się od tego który widziałem kilka chwil temu, jest inny ciekawszy bardziej nierzeczywisty podobny do snu, a jednocześnie prawdziwszy niż kiedykolwiek.
- Czas na pewno pomorze mi nie wiem czy komuś jeszcze, mam nadzieję że nie skrzywdzisz Płomyczka, pozwól że ja się wszystkim zajmę. Już wiem co Jej powiedzieć tylko jeszcze nie wiem czy chcę by to usłyszała. - na moich ustach pojawił się tajemniczy uśmiech, nie obchodziły mnie w tej chwili nadzieje tylko....
- Chcę się przekonać o jednej rzeczy, a potem podejmę działania. Co do wiersza druga część bardziej mi się podoba, ponieważ jeśli uznasz to zawsze warto. - wstałem i przeciągnąłem się powoli tak by wszystkie moje mięśnie mogły się odprężyć.
- Nataniel uczył Cię walki ostrzem?

- Oj tak uczył mnie, ale muszę trochę zmienić taktykę. Tylko mu tego nie mów, ale analizując swoje walki stwierdziłam, że jestem aż nazbyt przewidywalna stosując moje ulubione cięcie.
Zamyśliłam się przypominając sobie nasze spotkania i walki, które zawsze kończyły się dość specyficznie .
- Masz ochotę powalczyć? A twojej Naji nie stanie się nic złego.
Mówiąc Naja miałam na myśli jego węża, kobrę, która w Starożytnym Egipcie była jednym z boskich symboli władzy faraonów. Częścią ureusza.
Teraz pozostawało mi tylko czekać na odpowiedź i sprawdzić zwinnym ruchem, czy sztylet jest na odpowiednim miejscu.
- I jak?

No tak przewidywalność, to śmierć podczas walki dlatego zawsze trzeba się rozwijać w tej dziedzinie. Niestety zaniedbałem ćwiczenia i rozwój jeśli chodzi o posługiwanie się ostrzem, poranne treningi są niewystarczające w dodatku dawno z nikim nie trenowałem. A tu nadarza się sposobność której nie zamierzam przepuścić. Siostra miała rację Ylia mogła ucierpieć podczas naszego pojedynku.
- Choć przez pewien czas poleżysz na kamieniu. - mówiąc te słowa chwyciłem delikatnie kobrę i położyłem na pobliskim głazie. Nie była z tego powodu zadowolona, dała o tym znać sycząc z oburzenia, no przynajmniej można było odnieść takie wrażenie.
- Teraz możemy. - odpowiedziałem z zadowoleniem, jeszcze nigdy nie walczyłem z siostrzyczką ciekawe co potrafi i jak ja sam się zaniedbałem. - Ustalamy jakieś zasady dotyczące pojedynku, pierwsza krew? Głębsza rana? Poddanie się? Czy po prostu tańczymy? - pozwoliłem Jej wybrać, jak dla mnie każda opcja była do zaakceptowania.

-Hmm taniec do pierwszej krwi jeśli ci to odpowiada?
Już mówiąc te słowa zdjęłam kaletkę kładąc ją pod jednym z kamieni. Włosy spięłam rano nie będą więc przeszkadzać. Z drapieżnym uśmiechem na ustach wyciągnęłam sztylet a właściwie bardziej nóż, prezent od Nataniela. Po cichu, poruszając się po sekwencji koła, prawie tanecznym krokiem zaczęłam okrążać braciszka. Nie chciałam wykonywać pierwszego cięcia, wolałam zobaczyć szybkość reakcji chłopaka. Doskonale wiedziałam jak wyglądam. Smukła postać, ubrana na czarno poruszająca się z gracją i dość powoli, niedbale bawiąca się cienkim, choć niebezpiecznym ostrzem. Niby od niechcenia, ale kątem oka obserwująca przeciwnika.
Jedna sekwencja nie może zdradzić umiejętności, choć płynność ruchów daje do myślenia. Moja płynność ruchów była nienaganna, żadne posunięcie, nie było przypadkowe. Miałam w końcu dobrych nauczycieli, a i sama sporo ćwiczyłam. nawet do pięciu godzin dziennie. Pod osłona nocy również.