Taniec do krwi? Niech i tak będzie, w takim wypadku postaram się wyciągnąć jak najwięcej radości z naszego starcia. Szkoda że nie miałem na sobie stroju do tańca, no nic będę musiał sobie poradzić w inny sposób. Przyglądając się siostrze, ściągnąłem mugolską kurtkę jak i resztę górnej odzieży, z rękawów wyciągnąłem nieśpiesznym ruchem dwa wąskie, lekko zagięte sztylety. Sigrid poruszała się po okręgu jak przystało przy większości stylów, ja natomiast ustawiłem się dokładnie w środku koła które kreśliła. Ściągnąłem opaskę z mojego oka i dopiero teraz przyjrzałem się dokładniej ruchom mojej partnerki, powolne, fascynujące, żadnych widocznych luk, moja siostra posiadała wspaniałe umiejętności, nigdy bym nie przypuszczał że osiągnęła tak wysoki poziom.
- A więc zapraszam do tańca...- wypowiadając te słowa skłoniłem się dość nisko, jednocześnie uginając kolana do pewnego stopnia. Był to rodzinny ukłon, a jednocześnie jedna z wyjściowych postaw w stylu mojej rodziny. Uspokoiłem swoje myśli, teraz liczyła się tylko Sigrid, Jej ruchy i oddech, ciekawe kto wykona pierwsze posunięcie.

Oddałam ukłon, może nie tak majestatyczny, ale przecież w ruchu i według mnie pełen gracji. Z każdą sekundą wyciszałam organizm, rozpoczęłam kontrolę oddechu. Już po chwili wiedziałam, że Yavan ma własny styl i podobnie jak ja nie ma ochoty na pierwszy ruch. Uśmiechnęłam się drapieżnie. Ja miałam czas, dużo czasu. On też.
Stał skupiony, spokojny, obserwujący wnikliwie każdy mój ruch.
Nadal niedbale bawiłam się sztyletem, katem oka jednak mając na uwadze jego dwa sztylety, zdecydowanie broń wschodnia. Piękna i dla kogoś, kto umie się nią posłużyć- śmiertelnie niebezpieczna.
Świat wokół zamarł, wszystko poruszało się znacznie wolniej. Liczył się tylko taniec. Krążyłam nadal, ale świadomie z każdym kolejnym kołem zmniejszałam między nami dystans. Minimalnie, ale zawsze. Będąc jakieś dwa metry od niego stanęłam nagle w miejscu i z kamiennym wyrazem twarzy zaczęłam mu się przyglądać. Chwyciłam
rękojeść troszeczkę mocniej, bez nonszalancji z jaką do tej pory broń trzymałam.
-Czekam braciszku....

Obserwacja mojej siostry sprawiała mi wielką radość, każdy ruch dzięki któremu zbliżała się do mnie radował moje serce. Często oczekiwałem na pierwszy cios, węże nie atakowały jeśli ktoś nie zbliżył się nazbyt blisko, no chyba że polowały, a to przecież miał być taniec. Jej uśmiech świadczył że już sam początek sprawiał siostrzyce sporo zabawy.
- Jak sobie życzysz....- przeniosłem cały ciężar ciała do przodu i mocno odepchnąłem się od podłoża, wiele razy ćwiczyłem tą sekwencję tym razem było prościej. Podłoże nie było grząskim piaskiem lecz ubitą ziemią co wraz z moimi niewielkimi rozmiarami liczyło się na moją korzyść. Błyskawicznie znalazłem się przy partnerce, szybko zmieniłem kierunek i zamiast atakować zwinnym skokiem do przodu przedostałem się trzy metry za plecy siostry. Obróciłem się twarzą do Sigrid i przyjąłem podobną postawę jak przed chwilą. Był to niebezpieczny manewr, ale jednocześnie wyśmienicie sprawdzał reakcję przeciwnika.

Według francuza, nie było nic lepszego od bardzo wczesnych spacerów po błoniach. I choć mgła dodawała im wyjątkowo mrocznego wyglądu, postanowił zrobić sobie eskapadę poza dormitorium i zamek. Zbiegając więc po schodach, kierował się cały czas w dół, co jakiś czas witając znajomych, którzy ( o dziwo ) już nie spali. Kto by pomyślał, że znajdziemy w Hogwarcie ranne ptaszki... Zazwyczaj większość uczniaków odsypiała imprezy, a najmniejsze zakłócenie ich snu mogło spowodować, że ów ktoś by się nieźle wściekł. Może to i dziwne, ale Claude potrzebował tylko czterech godzin na wyspanie się... Miało to swoje plusy i minusy, wszak krótka drzemka pozwalała na dłuższe przeżywanie każdej chwili. Aktualnie Klaudiusz starał się nie roztrząsać w głowie tego tematu, toteż nucąc pod nosem jakąś skomplikowaną melodię, wydostał się prosto z zamku. Po drodze na błonia czuł się jak nowo narodzony - powietrze było lekko wilgotne, przez co aż naprawdę świeże, a uporczywa mgła ograniczała jakiekolwiek pole manewru, żeby zgadnąć gdzie się jest. Postanowił więc iść całkowicie przed siebie, aż po bliżej nieokreślonym czasie dotarł do kamiennego kręgu, na co uśmiechnął się pod nosem. Cóż, cel osiągnięty.
- Cholera - popatrzył zaraz na swoje buty, które okazały się być całe mokre przez krople wody znajdujące się na trawie. Nie chcąc się tym do końca zrazić, usiadł na jednym z wielkich kamieni, rozglądając się dookoła, jak gdyby kogoś oczekiwał.

Rzeczywiście wczesne spacery są o niebo lepsze niż te w środku dnia. Jest tak rześko, że aż przyjemnie chodzi się po polach. A w dodatku po polach Hogwartu. Wszak było trochę zimno, ale dla takich widoków warto się poświęcić. W tym przypadku Nigan postanowiła wyjść na spacer by zaczerpnąć tego świeżego, a za razem angielskiego powietrza. Musiał oczywiście na ten ,,mróz" założyć jakiś sweter by chłopaczyna się nie rozchorował. Cóż, jeszcze nie przyzwyczaił się do chłodnej Anglii, a z czasem nawet wspominając o ciepłej Nowej Zelandii, aż łza w oku się kręci. Ale Nigga to twardziel, więc nie będzie robił łzawych scenek. Dochodząc do (Dla Nigana dziwnego miejsca) zwane kamiennym kręgiem z oddali dostrzegł pewną osobę. Chłopak przyspieszył korku, aż po chwili zauważył sylwetkę dość znanego mężczyzny. To Klaudiusz we własnej osobie. Nigan podszedł bliżej do francuza i rzucił do niego baaardzo promienny uśmiech.
-Siema Francuziku! - przywitał Clauda po czym na przywitanie podał dłoń. Widać było, że Claude rzeczywiście na kogoś czekał i się zjawił! We własnej osobie! Nigan Timaru!

Mhm, Nigan inteligentnie ubrał sobie sweter, a Claude bardzo mało inteligentnie zapomniał go zabrać. Siedział jak ta sierota w czarnej koszulce z krótkim rękawkiem, na pewno zwracając na siebie uwagę swoim ubiorem. Chyba naprawdę lubił się wyróżniać spośród tłumu uprzedzonych uczniów, ha! Póki co nie latała mu szczęka, więc naprawdę nie miał na co narzekać - i tak był zimnolubny. Rozglądając się dookoła, usłyszał w końcu jakieś kroki, na co zareagował zeskoczeniem z kamienia. Nie to, że się bał, nie, nie. Po prostu chciał się zorientować kto nawiedza kamienny krąg o tej porze. A może to tylko zwierzę ? Mhm, kiedy wyłonił się Nigan, powstrzymał się od wybuchnięcia śmiechem. Tym razem było blisko do zgadnięcia prawdziwej tożsamości istoty skradającej się.
- Siema jasnowidzku! - uścisnął jego dłoń dosyć mocno ( w końcu Nigga nie jest ze szkła! ), zaraz znowu wskakując na swój duży kamyk, aby usiąść w spokoju. No, więc ma towarzystwo zapewnione na jakiś czas, bo póki co nie chciał wypuszczać stąd przyjaciela. Skoro już się tu zjawił, to niech trochę zostanie, o.
- Co was tak wszystkich... - urwał, a po chwili dodał - Nikt już w zamku nie śpi o tej porze - skwitował ze zdziwieniem, unosząc brew ku górze. Claude miał cichą nadzieję, że zaraz nie przybędzie tu gromadka ciekawskich uczennic... Wszak przychodził tu tylko po to, żeby pobyć sam - ewentualnie w osobliwym towarzystwie.

Nigan od zawsze był inteligentny (robię się coraz bardziej skromna xd), bo przecież wychowały go centaury. W sumie to można uznać, że Nigga to zwierze. Wychowany w buszu, wyglądem nieco przypomina jakiegoś zwierzęcia, no i z czasem zachowuje się jak zwierze, kiedy jest zły. Ale rzadko zdarza się mu być wściekłym. Spojrzał na Clauda i także chciał wybuchnąć śmiechem, tyle, że w innym tego słowa znaczeniu. W sensie z przyjaźni czy czegoś tam. Ależ ten uścisk dłoni Klaudiusza był mocny. Bo to przecież cygański bokser, więc czego tu się dziwić. Ale pan Timaru wytrzymał te mocny, a za razem przyjazny uścisk dłoni po czym usiadł na wielkim kamieniu.
-Jeszcze nie przestawiłem się do tej strefy czasowej - rzekł i znów puścił do Clauda ten swój uśmieszek. W sumie to przez rok byli w Hiszpanii, ale i tak biedak nie może przestawić się na czas. Co najgorsze to Anglia - zimna i deszczowa. Lecz Nigga próbuje znaleźć jakieś pozytywy tego kraju. I już jeden na koncie ma! Angielskie biblioteki! Mają ten swój urok. Ale nie będę pieprzyć o bibliotekach, tylko o tym jak ma spędzić czas s Claudem.
-No to powiedz mi francuziku...jak Ci się podoba w tej zimnej Anglii? - zapytał chłopaka po czym machnął ręką patrząc przed siebie. Co jak co, ale trzeba jakoś temat rozkręcić.

Diana nie za bardzo miaal co ze sobą zrobić. Nooo... nieby miała, bo był ten bal, ale jakoś nie miała na niego ochoty... Z resztą nawet nie zdążyła się zapisać. Zamiast tego ubrałą się ciepło i wyszła na błonia. Przez chwilę kraążyła po nich myśląc gdzie by tu się podziać no i stanęło na kamiennym kręgu. Usiadła pod jednym z głazów opierając się o niewgo plecami i spojrzała na niebo.
Zbiera się na burzę... Smok pewnie jest niespokojny... ciekawe jak sbie radza centaury...- pomyślała i jakby w odpowiedzi gdzies w oddali rozległ się stłumiony ryk ginący w szumie wiatru. Ona wiedziała skąd się wziął, lecz ktoś inny pomyślałby, ze to po prostu witra przelotnia zagrał w otworze jakiejś jaskini jak na bytelce.
Tak więc siedziaął tak pod tym kamieniam, patrzyła w niebo i myslała o swoich leśnych przyjaciołach, gdy nagle...

Tori jak co wieczór przechadzała się po błoniach rozmyślając nad minionym dniem. MIło jej było spędzić czas z Quai i miała nadzieję że niedługo znów się spotkają. Chodziła i chodziła tak z parę godzin aż poczuła zmęczenie. Skierowała się w stronę Kamiennego Kręgu. Lubiła tak czasem oprzeć się o głaz i myśleć, po prostu myśleć. Dawno tam nie była i wydało jej się to dobrym pomysłem na dziś. Kiedy już dotarła na miejsce otulając się cieplej bluzą usiadła na trawie opierając się plecami o jeden z największych kamieni na skraju kręgu. Rozejrzała się wokół i ze zdziwieniem zauważyła że niedaleko siedzi jaka drobna dziewczyna, której Ślizgonka nie znała. Mając na uwadze swoje postanowienie że postara się zmienić i być bardziej towarzyską wstała i ruszyła w kierunku dziewczyny. Miała ona dość szczupłą sylwetkę i piękne długie kasztanowe wlosy. Wyglądała na około dwa lata młodszą od panny Silverstone. Ale to nic. Przyjaźnić można się z osobami w każdym wieku. Dziewczyna wyglądała na bardzo zamyśloną. Na początku Victoria nie chciała jej przeszkadzać w rozmyślaniach ale skarciła się w duchu, że wymyśla wymówki aby wciąż z nikim nie rozmawiać. A więc postanowiła się odezwać. - Cześć. - szepnęła cicho w obawie by nie wystraszyć nieznajomej nagłym pojawieniem się. W końcu zazwyczaj nikt nie przychodził tutaj o tej porze a trzy czwarte uczniów jest na balu.

... Usłyszała gdzieś obok siebioe ciche powitanie. diana drgnęła i rozejrzała się zdezorientowana. Po chwili dopiero dostrzegła obok siebie dość wysoką dziewczynę o ciemnobrazowych włosach i poważną twarzą. Widać jednak było, że... jakby to określić... ne za bardzo wie co zrobić? jest lekko zmieszana? Po prostu widac bylo, ze czuje się typowo jak ktoś kto dopiero zaczyna nawiazywac znajomości ot tak, z każdym kogo spotka. Panna Potter uśmiechnęła się miło i również wstała.
-Cześć. Przepraszam, nie zauwazyłam cię wcześniej.- powiedziaał przyglądając się uważnie dziewczynie. Po chwili jednak skarciła się w myślach, ze przecież może ją to urazić i przestałą się na nią tak gapić.
-Jestem Diana. A ty?- spytała podając jej rękę.

Dziewczyna drgnęła i spojrzała na Victorię z dezorientacją. No tak, nie spodziewała się nikogo o tej porze. Po chwili uważnego wpatrywania się w Tori kasztanowłosa uśmiechnęła się, i przedstawiła Ślizgonce. Diana miała dość ładny uśmiech więc panna Silverstone chętnie go odwzajemniła. - Nie szkodzi, dopiero przyszłam. Jestem Victoria. Victoria Silverstone. Niektórzy mówią do mnie Ivette, to moje drugie imię.- przedstawiła się. - Mam nadzieję, że ci nie przeszkodziłam Diano. Wyglądałaś na zamyśloną. - dodała przepraszająco i usiadła na ziemi obok nowej znajomej kierując spojrzenie w jej stronę.

Victoria Silverstone... coś jej się kiedyś obiło o uszy... pewnie po prostu slyszała to nazwisko na korytarzu, czy coś...
Diana również spowrotem usiadła na ziemi.
-Miło mi Cię poznać Victorio. Nie nie przeszkadzasz, nie myślałąm nad niczym szczególnym.- odparła dalej się uśmiechając.- Jeśli mogę spytać... Co cię sprowadza na błonia o tej porze?- spytała ot tak z ciekawości. Sama zaczęła sie zastanawiac nad ewentualną odpowiedzią na pytanie "A ty?"

Co mnie tu sprowadza? Victoria odwróciła wzrok od koleżanki kierując go w niebo. Było bezchmurne a gwiazdy uśmiechały się do nich wesoło. Spojrzała w kierunku Zakazanego Lasu. Wiatr szumiał w nim cichutko, delikatnie poruszając liśćmi rozłożystych drzew odtańcując z nimi swego rodzaju taniec. Księżyc w pełni, tkwiący dokładnie nad dziewczętami oświetlał ich twarze. Piękna noc. Panna Silverstone kochała tą porę dnia, tuż po zachodzie słońca. Nocy, które przespaliśmy, jakby nigdy nie było; pozostają nam w pamięci tylko te, w które cierpieliśmy, nie mogliśmy zmrużyć oka. Stąd suma naszych nocy jest sumą naszych bezsenności. Dalej tkwiąc w zamyśleniu gapiąc się bezmyślnie w księżyc odpowiedziała na pytanie dziewczyny. - Ranek nieraz przynosi radę, a noc często odmienia myśli.- zacytowała pewną mugolską powieść. - Cierpię na bezsenność. Nieprzerwanie od trzech lat. Nie pamiętam kiedy ostatnio pogrążyłam się w zbawiennym śnie. Dlatego nocą wędruję. Po korytarzach zamku, po błoniach...nie ma miejsca na terenie Hogwartu bądź Hogsmeade, w którym nie byłam. Znam wszystkie zakamarki, nawet te dotychczas nieodkryte. Podczas tych wędrówek najczęściej rysuję czy fotografuję. To pozwala mi wyrazić siebie, siebie, nie osobę którą jestem na zewnątrz. Ukajam w ten sposób ból i tęsknotę, które trawią mą duszę. Podczas tych nocnych wędrówek jestem sobą, uwielbiam te chwile. Do Kamiennego Kręgu przychodzę najczęściej. Siadam na największym kamieniu, o tam - wskazała ruchem ręki.- i patrząc w księżyc wyłączam umysł, o niczym nie myślę, po prostu patrzę. - Czasami nie śpi człowiek w nocy, patrzy w ciemność pustymi oczami i myśli: Za coś ty mnie, życie, tak pokaleczyło? Za co ta kara? Nie znajduję odpowiedzi ni w ciemności, ni w biały dzień. Ślizgonka otrząsnęła się z zamyślenia i spojrzała na koleżankę słuchającą jej z uwagą chcąc odkryć co wyrażała jej mimika twarzy. Tori przed nikim się tak jeszcze nie otworzyła, no, może przed Quai. Zdziwiło to ją samą. Uśmiechnęła się pokrzepiająco do Diany i spytała: - A co Ty tu robisz?

Diana z uwagą słuchałą ślizgonki. To co mowiła było ciekawe... Zrobiła wielkie oczy jak dziewczyna oświadczyła, ze nie sypia juz od 3 lat... no ale cóż... każdy z nas jest inny, każdemu coś dolega. Gdy Victoria spytała co Diana tu robi, jesz cze przez chwilę sama się zastanawiała.
-Ja po prostu nie miałam co ze sobą zrobić... I trafiłam tutaj. Prawdopodobnie, by się z tobą spotkać.- Gdy to mówiła również patrzyła w niebo. Tyle ze w gwiazdy i próbowałą odgadnąć co też może oznaczać to ułozenie jasnych punkcików na prawie czrnym tle nieba.

Victoria uśmiechnęła się krzywo gdy Diana zrobiła wielkie oczy na wieść o jej bezsenności. No tak, racja. Normalne to to nie jest... Uśmiechnęła się gdy dziewczyna stwierdziła że przyszła tu pewnie po to by ją spotkać. - Pewnie tak. - stwierdziła Tori patrząc na Puchonkę. To dziwne. Jako Ślizgonka nigdy nie przepadała za Hufflepufem. Ale tak naprawdę żadnego ucznia tego domu nigdy wcześniej nie znała. Niechęć do nich miała pewnie w genach i była związana z tradycją. W końcu Ślizgoni i Puchoni nigdy za sobą, delikatnie mówiąc, nie przepadali. Tak było przynajmniej do tej pory. Panna Silverstone pomyślała jednak, że lubi tę dziewczynę, nieważne z jakiego domu pochodziła. Zerknęła kątem oka na towarzyszkę, która tak jak ona patrzyła w gwiazdy z lekkim zafascynowaniem. - Wiesz, gdy wracałam z Hogsmeade spotkałam po drodze kolegę. Mówił coś o jakichś Herpetydach, że niby dziś będą przelatywały nad Anglią. Ponoć to jakieś niezwykłe komety. Nie wiem dokładnie, nigdy nie lubiłam astronomii, ledwo zdałam z niej SUM-y. Ale z jego podekscytowania wywnioskowałam, że to dość ważne wydarzenie. Może to dlatego nogi same mnie tu skierowały? Może moja podświadomość stwierdziła że mam braki w edukacji które muszę uzupełnić...Pewnie nigdy się tego nie dowiem. Ale co mi szkodziło, kocham noc, uwielbiam patrzeć w niebo...

Herpetydy? Dzisiaj? Zaraz, zaraz... który dzisiaj jest? Diana szybko przeliczyła sobie dni miesiaca... No tak... Dzisiaj miały lecieć komety, a z tąd będzie na nie idealny widok... Diana zerknęła na zegarek na lewym nadgarstku.
-Nooo... jeszcze pół godziny i będzie mozna je zobaczyć.- powiedziała z uśmiechem.- Ponoć te komety zwiastują jakieś wielkie wydarzenie, raz dobre, a raz nie... Jednak nie jest to potwierdzone.
Centaury ostrzegały ja, że tej nocy i przez kilka nastepnych dni ma na siebie uważac... Moze właśnie dla tego?

Victorię zaciekawiło to co mówiła Potter. Ciekawe czy i w jej życiu coś się wydarzy? Coś wielkiego? Tori nie wiedziała, ale nie chciała tego. Dziewczyna zastanawiała się nad tym co usłyszała.
- Wielkie wydarzenie mówisz...- tkwiła w zamyśleniu przez parę chwil gapiąc się ze strachem w gwiazdy jak gdyby miały zaraz wybuchnąć i miałby z nich wyskoczyć Voldemort. Wspominała swoje dotychczasowe życie. Zmieniły je dwa wydarzenia, oba tragiczne przez co i panna Silverstone się zmieniła. Na razie miała dość wielkich wydarzeń więc dobrze by było gdyby okazało się to tylko przesądem.
- Oby pozytywne. A na razie cieszmy się widokiem gwiazd. Sądząc po podekscytowaniu tym wydarzeniem wielu osób będzie to spektakularne i wspaniałe zjawisko. I miło mi będzie oglądać je razem z Tobą. - uśmiechnęła się do Puchonki. Diana wyglądała na dość zdziwioną i zaniepokojoną. - Hej, coś się stało?- dodała troskliwie.

Piotr wybiegł z zakazanego lasu i biegł, aż trafił tu do kamiennego kręgu, oparł się o jeden z kamieni plecami, jego lewa łapa wyglądała jak u wilkołaka, ale kiedy zdjął z jednego palca błękitny pierścień, wróciła do postaci ludzkiej ręki. Schował pierścień do pochwy z nożem, zaczął patrzeć w niebo i ciężko dyszał, z tej akcji ledwo uszedł z życiem, ale miał to o co prosiła go rodzina - niebiański pierścień. Dopiero po krótkiej chwili zorientował się, że tuż obok niego siedzą dwie dziewczyny, jedną znał z dormitorium, a druga była jego kuzynką. Żadna nie zauważyła jego obecności, a on ciesząc się na widok Diany zbliżył się do nich i powiedział:
-"Cześć Diano, cześć Victorio! Piękna noc, mogę się przysiąść?"
Zapytał się tak znienacka, że bał się, że je wystraszył, ale stał i czekał spokojnie na reakcję kuzynki i znajomej ze Slytherinu.

Gdy tak rozmawiała z Dianą przyuważyła kątem oka chłopaka. Wybiegł z Zakazanego Lasu, wyglądał na zdyszanego. Zatrzymał się niedaleko nich. Najwyraźniej nie wiedział że obok niego siedzi ktoś jeszcze. Poznała go. Piotr Horn, też Ślizgon, rozmawiała z nim parę razy, był chyba jedynym jej znajomym płci męskiej. Jak zawsze w jego towarzystwie jej wzrok przykuła jego nadzwyczaj spokojna i pogodna twarz i lekko kręcone ciemnoblond włosy. Dziewczyna uważała, że chłopak jest słodki. Zarumieniła się, choć jej nie widział i odwróciła wzrok, gdyż pomyślała że nieładnie tak się gapić. Gdy ponownie na niego spojrzała, zauważywszy je uśmiechał się i zmierzał w ich kierunku. Z bliska wyglądał na zmęczonego. Jego obecność tutaj zdziwiła brunetkę. Co robił o tak późnej porze? Na dodatek w Zakazanym Lesie, z którego wyszedł. Może później go o to spyta. Polak najwyraźniej cieszył się że je widzi, Tori podzielała tę radość, lubiła chłopaka. Uśmiechnęła się do niego jak umiała najładniej i odpowiedziała mu. -Hej. Masz rację, rzeczywiście piękna. Siedzimy tu sobie z Dianą i czekamy na Herpetydy. Siadaj, przyda nam się męskie towarzystwo. Fajnie cię widzieć, Piotr. Co u ciebie słychać? A, i proszę, mów mi Tori. Lubię to zdrobnienie. Wiesz, że po japońsku oznacza ono "ptak"?

// Przyjmijmy, ze Piotr nie zauważył że Tori go spostrzegła^^

Na twarzy Piotra dalej widniał uśmiech, ale teraz też pojawiła się ulga, przez chwilę nie wiedział obok, której z dziewczyn ma siąść, ale w końcu usiadł obok Diany, po czym spojrzał na Tori. Piotr dopiero teraz dokładnie przyjrzał się dziewczynie i stwierdził, że w blasku księżyca wygląda bardzo ładnie, ale żeby nie zauważyła jego zapatrzenia się w jej twarz Piotr szybko powiedział:
-"Hmm, Tori, tak to brzmi naprawdę ładnie."
Piotr nagle sobie o czymś przypomniał i zwrócił się do Diany:
-"Ty a wiesz, że w końcu mam ..."
Urwał spojrzał na Tori, która patrzyła na niego tak samo wyczekująco jak Diana, no tak nie ugryzł się w język na czas teraz już musi dokończyć to zdanie, ale miał nadzieję, że Tori nikomu o tym nie powie. Potrząsnął głową, aby pokazać, że chwilowa przerwa w zdaniu to zamyślenie i dokończył:
-"Rodzina mi przysłała pelerynę, pamiętasz Diano to co postanowiliśmy, teraz jest nasza."
Piotr wyciągnął z kieszeni małą papierową paczuszkę, rozwiną papier, i pokazał dziewczyną delikatny materiał, po samym dotyku dało się rozpoznać, że jest to jedna z najlepszych wersji peleryn.

Chłopak przez chwilę stał jeszcze, po czym usiadł obok Diany z ulgą na twarzy. Przez chwilę patrzył się na Tori (spostrzegawcza bestia z niej!) po czym stwierdził, że podoba mu się owo zdrobnienie. -Dziękuję. -odparła dziewczyna z uśmiechem. I lekkim rumieńcem. No ja nie wiem co się z nią dzieje, tak często się rumieni w jego towarzystwie...Piotr spojrzał na Dianę i rozpoczął zdanie, lecz nagle urwał. Ślizgonka wiedziała, że Puchonka jest jego kuzynką, sam jej kiedyś powiedział. Owa przerwa pewnie wynikała z faktu, że nie wiedział, czy przy Victorii może poruszyć jakieś zapewne rodzinne, tajemne sprawy. Ślizgonka spojrzała na niego uspokajająco. Nie była wścibska ale nie powiem, zainteresowała ją wypowiedź chłopaka, więc chciała by ją skończył. Piotr stwierdził, że chyba może zaufać Tori i dokończył zdanie mówiąc o jakiejś pelerynie. Wyjął coś z kieszeni. Victoria z zaciekawieniem zerknęła Dianie przez ramię uśmiechając się przepraszająco za wścibskość. Owa peleryna wyglądała znajomo. Ślizgonce wydawało się że gdzieś ją już widziała. Ależ tak, to peleryna-niewidka! Spojrzała na Piotra. Mówił o niej z dumą, z czcią... Spojrzała na Polaka w nadziei, że skoro podzielił się z nią sekretem, to może powie coś więcej. Nie była wścibska, nie nalegała. Nie było jej celem wprowadzać ich w zakłopotanie czy coś. Nie chciałaby wyjść też na taką co się wtrąca w jakieś rodzinne sprawy i tajemnice. Po prostu zawsze lubiła peleryny i chciała mieć jedną a posiadanie jednej z nich przez jej dobrego znajomego to niezła okazja do zaspokojenia ciekawości. Ale Piotrek może być pewien, że Vic nic nie wygada, nie jest paplą.

Piotr zrozumiał spojrzenie Tori i gdy Diana już nacieszyła się widokiem i dotykiem peleryny posłał ją drugiej dziewczynie i powiedział:
-'Nie jestem pewny czemu ci to pokazuje i mówię, ale myślę, że mogę ci zaufać, popatrz to peleryna niewidka, była w mojej rodzinie od pokoleń, a jakieś, kilka dni temu dziadek przysłał mi ją sową, jest to własność moją i Diany."
Dla Piotra peleryna była tak cenna, że przez chwilę w jego głowie zaświtała myśl o tym, że Tori z nią ucieknie. Szybko jednak skarcił się za taką nieufność, w końcu nie była nieznajomą, a to, że się spotkali w taką noc, kiedy on był tuż po misji rodzinnej nie było przypadkiem. Piotr, spojrzał przepraszająco na Dianę, zastanawiał się, czy kuzynka nie będzie obrażona, że wszystko wyjawił Tori, ale teraz już mógł tylko spokojnie siedzieć i czekać na reakcje dziewczyn.

Tori uśmiechnęła się. Gdy dostała pelerynę do rąk od razu swoimi długimi, zgrabnymi palcami zaczęła badać materiał, dotykać go i obserwować. Niewidka była delikatna, cienka, prawie tak jakby jej nie było. Ślizgonka jeszcze raz przejechała palcami po pelerynie i z uśmiechem podniosła głowę po cichu zazdroszcząc jej swoim znajomym. -Łał, to doprawdy zdumiewające. Te wszystkie możliwości jakie ona daje...Zawsze mnie fascynowały - Oddała własność Piotrowi. Gdyby wiedziała, że do głowy przyszło mu, że mogłaby z nią uciec na pewno roześmiałaby się wesoło. Nie mogłaby tak postąpić. Widać było, że oboje są szczęśliwi, że mają pelerynę-niewidkę. Victoria cieszyła się ich szczęściem. -Dziękuję, że mi zaufaliście. Nie znam was jeszcze tak długo jak bym chciała...-"a zwłaszcza ciebie, Piotr", chciała dodać ale jak by to zabrzmiało? Więc nie dodała.-Więc rozumiem twoje obawy z powierzeniem mi tej tajemnicy. Ale nie bójcie się. Nikomu nie powiem, nic, nie zakradnę się też do dormitorium by ją wykraść czy coś. -obiecała okraszając oboje radosnym uśmiechem i spojrzała w niebo. Herpetydy miały pojawić się już całkiem niedługo.

Dopóki nie zaczęłam uczęszczać do Hogwartu nie wierzyłam w wiele rzeczy. Na przykład jednorożce - czy ktoś kiedykolwiek widział te stworzenia na własne oczy? Oczywiście, można wierzyć wyłącznie zapewnieniom gajowego, który ponoć codziennie widuje te... konie w Zakazanym Lesie, jednak ja wciąz powątpiewam w ich istnienie. Prawdopodobnie musiałabym sama je zobaczyć, a najlepiej jeszcze dotknąć, jeśli miałabym rzeczywiscie uwierzyć. Jeszcze parę lat temu, dokładnie pięć z kawałkiem, również podważałam teorię istnienia duchów. Być może to przez wychowanie ojca, który kategorycznie zaprzeczał ich egzystencji w naszym świecie. Swoją drogą niezły z niego palant, ale mniejsza o to. Nie zamierzam się rozwodzić nad jego ograniczeniami w sferze mózgowej, aczkolwiek chętnie bym go jeszcze zwyzywała. Wracając do tematu, uwierzyłam w duchy, kiedy w Wielkiej Sali, przypadkowo, weszłam w jakiś perłowy, przezroczysty krztałt, który okazał się być duchem Grubego Mnicha, opiekuna mojego domu. Nieciekawe uczucie, jakby ktoś wylał mi na głowę kubeł lodowatej wody. Ale tak w sumie jedynymi duchami jakie widziałam i z którymi miałam okazję nieco pokonwersować, były duchy domów, w dodatku nie wszystkich (Krwawego Barona zawsze pomijałam, jakoś nie udało mi się na nim zatrzymać wzroku, znikał równie szybko, co sie pojawiał) oraz niezastąpiony w swych figlach i docinkach Irytek, którego jednak starałam się omijać. Nie wiem, skąd sie biorą duchy. Czy tylko część dusz ludzkich pozostaje na ziemi pod postacią przezroczystych zjaw, czy, jak głoszą plotki, na Ziemi zostają tyle te dusze, które ają do wypełnienia jakieś zadanie. Nie przychodziło mi do głowy, jakie zadanie miałby mieć Prawiebezgłowy Nick... A słyszałam jeszcze, że gdy usiądzie się w kamiennym kręgu i mocno sie skupi, to w otaczającej ciszy (pod warunkiem, że jest sie tam samemu) można dosłyszeć wołania duchów. Takie kamienne kręgi musiały być stare, bardzo stare. Pani Melody czytała kiedyś książkę, w której taki kamienny krąg był ukrytym przejściem do innego, magicznego świata, jednak w magicznym świecie nie miałam pojęcia, do czego miałby służyć. Jeszcze poprzedniego wieczoru postanowiłam to sprawdzić, wszystko za sprawą jakiejś trajkoczącej małolaty, która z przejęciem krzyczała, że jakaś dusza przemówiła do niej, kiedy wraz z koleżanką siedziała w kamiennym kręgu. Nie, nie wierzę w to, serio. Ale ciekawość zwyciężyła. To chyba moja największa wada.
Tego dnia nie miałam ochoty na spotkania ze znajomymi, więc zarezerwowałam sobie parę godzin dla siebie. Była sobota. Tak czy siak pewnie spędziłabym ją samotnie. Moje życie towarzyskie jest naprawdę bardzo ograniczone, więc pewnie nawet nie musiałabym rezerwować tego czasu, bo i tak nie otrzymałabym żadnej propozycji wyjścia. Życie nie oszczędza, mnie traktuje wyjątkowo. Jako że nie miałam żadnych zajęć z ulgą nie musiałam ubierać szkolne szaty. Okropnie mnie denerwuje jej materiał, moja skóra jest zbyt delikatna, tylko mnie drapie i uwiera. Ciekawe, czy istnieją takie szaty z lżejszego i delikatniejszego materiału? No, pewnie tak, ale musiałabym słono za nie zapłacić. Ubrałam trampki, dresy i przyduży podkoszulek z krótkim rękawem. Na plecy zarzuciłam bardzo ciepłą bluzę, wiatr na zewnątrz był dość zimny. Nienawidzę zimna. Na szczęście nie padało. Nie malowałam się, bo i po co? Włosy przeczesałam palcami i byłam gotowa do wyjścia.
Patrząc na kamienny krąg z pewnej odległości, schodząc po schodkach wiszącego mostu, miałam mieszane uczucia. Czy opłaca się tam iść, skoro nawet nie wierzę w te brednie? Po co mi to wszystko? Przystanęłam, z rękami w kieszeniach, i westchnęłam przeciągle.

Kiedy Piotr usłyszał tłumaczenia Tori, zaczął się karcić w myślach, że pewnie musiał spojrzeć jakoś źle na dziewczynę i przez to teraz zapewnia ich, że nic nie zrobi z peleryną. Piotr był chłopakiem, który bardzo szybko przekonywał do siebie ludzi, ale nie otaczał się nimi, wolał być nazywany samotnym wilkiem, ale w Tori było coś niezwykłego, nie wiedział co, ale już wiedział, że może jej ufać, dlatego rzekł uśmiechając się:
-"Spoko, zaufanie to podstawa, a ty wyglądasz na godną zaufania."
Nagle Piotr przestał się uśmiechać jego spojrzenie powędrowało na skraj kręgu, gdzie obok schodków wiszącego mostu stała jakaś postać. Chłopak nie mógł dostrzec jej z tej odległości, ale wyczuwał jej obecność, kolejny raz trening rodziny nie poszedł w las, doskonale znał się na sztuce tropienia. Określił szybko, że sylwetka którą widzi, jest kobieca, wyglądała gdzieś na V, VI klasę, a jeśli chodzi o jej dom, to wywnioskował, że to na pewno nie Slytherin. Po krótkiej chwili zamysłu spojrzał na Dainę i Tori, schował znów pelerynę do kieszeni i powiedział:
-"Za niedługo, nasze grono może się powiększyć o jeszcze jedną osobę, jest to dziewczyna, z V lub VI klasy i nie jest ze Slytherinu."
Piotr uśmiechnął się raz jeszcze i oparł o ścianę głazu, udało mu się wywnioskować tyle rzeczy na podstawie cienia osoby, był z siebie zadowolony.

Tak właściwie to nie znałam konkretnego powodu, dla którego przyszłam do kamiennego kręgu. Teraz wydaje mi się to bezsensem, kompletną stratą czasu. Tracę energię na coś, w co nawet nie wierzę. No bo po co tutaj niby przyszłam? Przekonać się, czy to prawda o tych gadających duchach? Nonsens. To nawet w jednej czwartej nie jest prawdą (bo przecież nie zaprzeczę istnieniu duchów, skoro mijam conajmniej jednego na każdym korytarzu), a jednak zwabiło mnie, tak podstępnie mnie zwabiło. Jestem nierozsądna, ciekawość kompletnie przysłoniła mi zdrowy rozsądek. Skarciłam sie w myślach za swoją głupotę.
No i znów miałam dylemat - pójść tam, gdzie zamierzałam iść i zakłócić ich rozmowę, przeszkodzić im i robić to, co miałam zrobić? To nie byłoby grzeczne ani miłe. Chyba nie byłoby mnie stać na tak bezczelne zachowanie, mimo wszystko kierowałam się zasadą "Nie rób drugiemu co tobie niemiłe", a ja bynajmniej nie skakałam z radości, kiedy ktoś mi przeszkadzał. Tak więc co mogłam jeszcze poczynić? Rozważałam opcję, by z powrotem wrócić do pokoju wspólnego, usiąść przed kominkiem i poczytać jakąś książkę, ale trochę szkoda było mi tego czasu, który poświęciłam na dostanie się w to miejsce. Wciąż miałam problem z zapamiętaniem drogi do paru klas, więc nawet wyjście z dormitorium i dotarcie na błonia było dla mnie wielkim wyczynem. Z resztą, miałam "zarezerwowany czas dla siebie", więc może chociaż zrobiłabym sobie krótki spacer? O ile dobrze wiedziałam, okrążając kamienny krąg i schodząc w dół po paru pagórkach dotrę do chatki gajowego. Może zrobiłbym sobie slalom po grządkach z dyniami?
Nie zamierzałam stać przy tych schodkach w nieskończonośc, więc patrząc pod nogi i uważając, by nie przewrócić się na kamykach i gałązkach, i żeby nie natobić zbyt dużo hałasu. Podchodząc bliżej rozpoznałam parę Ślizgonów, Piotra i Victorię...
- Czołem - mruknęłam przeciągle na przywitanie, choć nie wiedziałam, czy mogłam liczyć na jakąkolwiek odpowiedź. Starsi uczniowie, w dodatku Ci ze Slytherinu, raczej nie zawracali sobie uwagi młodszymi koleżankami.