- Jak się nie mylę były tam dwa egzemplarze w języku angielskim, przejrzałem pobieżnie każdą z nich i sądzę, że mogą mi się przydać. - odnalazłem zagubioną tabliczkę czekolady, już myślałem że jej nie znajdę, podzieliłem na dwie równe części – Spróbuj, gorzka korzenna. - czekając na reakcję Aleksandra kontynuowałem rozmowę. - Masz rację zaległości to problem, ale nieznaczny muszę tylko poświęcić temu wszystkiemu czas. Jak się tobie w ogóle wiedzie? Zawsze rozmawialiśmy o magii, eliksirach i interesach, więc zastanawiam się.

-Szczerze to miejsce już mam dobieram teraz osoby które by się nadawały, co do interesów to się opłaciły nawet specyficznie- sięgnął pod płaszcz wyciągając małą puszkę z zieloną herbatą jaśminowo-cytrusową nawet nie musiał długo czekać po chwili można było zobaczyć obłoczek ognia kształtujący się w powietrzu a moment potem Lugh już znalazł się na moim ramieniu zajadając zawartość puszki- właśnie tym łobuzem

Pojawienie się feniksa było lekkim zaskoczeniem, a jego zachowanie nie mniejszym. Wyjadał zieloną herbatę z zaskakującym łakomstwem do tego nie przejmując się moją obecnością. Kiedyś słyszałem, że feniksy nie pozwalają zbliżać się niepożądanym osobą, a pamiętam że te zwierzęta nigdy za mną nie przepadały. Nie żebym spotkał ogromne ilości tych magicznych zwierząt, ten przedstawiciel swojego gatunku był trzecim osobnikiem którego spotkałem w życiu. Poprzednicy nie pozwolili mi się zbliżyć nawet na kilkanaście metrów.
- Całkiem zaskakujące, gratuluję. - powiedziałem cicho, nie chciałem spłoszyć go. Zawsze wolałem węże i to się nigdy nie zmieni, ale musiałem przyznać feniksy to także interesujące istoty. Obserwując całą scenę zacząłem podgryzać czekoladę.

- Lugh łobuziaku idź wyprostować skrzydła- schował puszkę- Jest jeszcze młody to się jeszcze zmieni z charakteru, cieszy się wolnością nie wiem ile siedział w tym sklepie, ale wole żeby się cieszył maksymalną wolnością, nie mogę wyobrazić sobie siedzieć w klatce będąc nieśmiertelnym. To naprawdę straszne, chyba dla tego się polubiliśmy- mówił to patrząc jak Lugh lata w powietrzu.

Także podziwiałem feniksa w locie przez pewien czas, potem dokończyłem czekoladę. Wstałem i rozprostowałem stawy i kości na tyle delikatnie bym nie usłyszał żadnego przeskoku lub skrzypnięcia.
- Wypadałoby powrócić do ćwiczeń, odzyskałem wystarczająco sił. Aleksandrze mam jeszcze jedno pytanie, mianowicie czego oczekujesz w zamian za pomoc którą mi udzielasz? - ostatnie słowa wypowiedziałem poważnie przyglądając się reakcji mojego rozmówcy. Nauczono mnie, że niewiele rzeczy jest w życiu za darmo i kiedyś trzeba będzie za nie zapłacić. Dlatego też wolałem się upewnić co do intencji studenta.

-Chwilowo niczego, ot kaprys losu, zabicie nudy- mówił ciągle obserwując Lugha w powietrzu- Kiedy będę czegoś od Ciebie młodzieńcze potrzebował, liczę że będziesz pamiętał- powoli się odwrócił więc na co czekasz na owacje, gałąź leży tam, myślę że sobie teraz z nią poradzisz, zaczęliśmy ćwiczyć to ćwicz aż Ci się uda, a ja pociesze się tym dniem Jęzolep-rzucił zaklęcie- i lepiej się nie ociągaj- podszedł do menhiru usiadł wziął kubek i książkę i spojrzawszy na Yavana-- No na co czekasz

Nie podobało mi się jak postawił sprawę, cóż nie miało to żadnego większego znaczenia aktualnie i tak nie byłem w stanie się z nim sprzeczać. Powód był prosty nie byłem w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa dzięki zaklęciu którym raczył mnie Aleksander. Nie pozostawił mi innego wyboru więc ponownie skupiłem się na ćwiczeniach, jak poprzednio oczyściłem umysł i następnie zacząłem wizualizację. Moje starania trwały i trwały, a wyniki były nikłe przynajmniej miałem takie zdanie, przecież podniesienie gałęzi na wysokość nie większą niż centymetr nikt nie nazwałby sukcesem. Cóż jeszcze będę musiał popracować i to całkiem sporo, ale to mnie nie zniechęci. Zlany potem ponownie usiadłem na ziemi by odpocząć i doprowadzić swój oddech do normalności. Spojrzałem na Aleksandra, który tylko nieznacznie zmienił swoją pozycję odkąd zacząłem próby.

- Spojrzałem znad książki, oho ładnie jeszcze mi tu się rozchoruje, zdjąłem z niego Jęzolepa- Wszystko w porządku, możemy skończyć na dziś, lub przejść do innych ćwiczeń jeśli wolisz, przy okazji nie masz pod ręką jakiejś jadowitego węża potrzebny mi jad, najlepiej kobry, właśnie mi się skończył, a zdaje się że będzie mi potrzebny, wspominałeś mi o wężach, to tak w ramach zapłaty- wstał i podszedł do Yavana.

- Na dzisiaj wystarczy, nie potrafiłbym się na niczym wystarczająco skupić. - odpowiedziałem, była to bolesna prawda, tego typu ćwiczenia męczyły umysł oraz ciała w niewyobrażalnym stopniu. Wreszcie Aleksander mówił z sensem, nigdy nie lubiłem pozostawiać długów u innych było to niezwykle niebezpieczne. Jego prośba okazała się przewidywalna i jednocześnie dziwiąca, skupiłem się na mojej towarzyszce.
- Ylia będziesz tak miła? - nie zamierzałem jej zmuszać, ale ukazałem jak ważna jest dla mnie ta prośba. Po chwili odpowiedziała, po prostu zaczęła przesuwać się w po mojej ręce ku wylotowi rękawa. Spojrzałem na studenta. - Wygląda na to że uda mi się spełnić twoją prośbę. Posiadasz jakiś słoiczek lub probówkę na truciznę?

- Eh młodzieńcze a ty gdzieś się ruszasz bez swojej ręki, pamiętaj czym się zajmuje- Pomału podszedł do torby wyciągając małą kryształową pustą fiolkę. Podał ją Yavanowi
- Piękna Kobra, ale nie pokazują ją Lughowi nie przepada za węzami, w końcu jego największy wróg to właśnie węże. Zwiesz ją Yil piękne imię dla pięknej istoty- patrzył na nią z uznaniem.

- Tak jest piękna i do tego niebezpieczna. - powiedziałem z czułością - Nie jest przyzwyczajona do bliskiej obecności innych, więc proszę nie zbliżaj się do Niej. I nie martw się doskonale wiem że te gatunki za sobą nie przepadają. - jak zawsze uchwyt który zastosowałem był nieprzyjemny dla Ylii, ale to była konieczność którą zaakceptowała, za co byłem Jej wdzięczny. Po niedługim czasie zapełniłem fiolkę podaną przez Aleksandra, a moja mała szybko schowała się otulając moje ciało.
- Cóż powinienem się zbierać, jestem wykończony muszę się położyć. - powiedziałem podając truciznę studentowi.

Odebrałem fiolkę od Yavana:
-Dobra znikaj tylko pamiętaj nie przesadź z treningiem w pewnym sensie może cie wykończyć psychicznie, choć to dobra metoda na zrzucenie kalorii.
Zaczął zbierać rzeczy, wyciągając pergamin na którym spisywał, porady i ćwiczenia oraz zaklęcia dla Yavana, niech nie myśli że się byczyłem.
- Łap i przestrzegaj co jest na tym zapisane- wziął torbę i rzeczy, ukłonił się i ruszył w kierunku zamku rzucając jeszcze Cześć, wkrótce za nim poleciał Lugh.

- Zamierzam coś zjeść zanim się położę, więc nie musisz się martwić. - spokojnie pochwyciłem zbiór porad które spisał dla mnie Aleksander, będę musiał się do nich zastosować, przynajmniej gruntownie przestudiować. „Zawsze warto wysłuchać rad innych, a jeśli uważasz że rada jest dobra skorzystaj z niej nawet jeśli słyszysz ją od wroga.” moi nauczyciele zawsze uwielbiali moralizujące sentencje, uśmiechnąłem się na to wspomnienie.
- Dziękuję i do zobaczenia. - powiedziałem na pożegnanie i odszedłem w swoją stronę.

Richard spokojnym krokiem oddalił się od zamku, lekkim ruchem poprawiając ciężką torbę. Zaklęcia złożone skończyły się dobrą godzinę temu, co wróżyło parę godzin ciszy i spokoju o ile jego wypatrzone miejsce nie będzie zajęte. Przeszedł przez wiszący most i skierował się w stronę kamiennego kręgu. Na szczęście nikogo innego nie było w pobliżu. Richard podszedł do najbardziej oddalonego od drogi kamienia. Szybkie Silverto załatwiło sprawę nocnej rosy, zostawiając suchą trawę. Richard zrzucił torbę na ziemię i zsunął szatę starannie rozkładając ją na ziemi i siadając wygodnie. Lumos Maxima załatwiło sprawę ciemności. Po chwili Richard pogrążył się całkiem w swoim świecie otoczony porozkładanymi książkami, z grubym notatnikiem na kolanach i ołówkiem sunącym po papierze, próbując stworzyć coś innowacyjnego.

Ciężkie powietrze w lochach było prawdopodobnie tym, co nie pozwalało mu spać. Poznał ostatnio nową osobę, którą zamierzał w najbliższym czasie wpisać na listę swych poetyckich ofiar, nie sprawiało to jednak, że czuł satysfakcje.
Schowany pod białym futrem dość szybkim krokiem przemierzal błonia, rozglądając się za ławką lub czymś, co za takową mogło być uznane.

W tej ciemności drogę musiał sobie rozświetlać magią, niemal natychmiast jednak zauważył w oddali delikatną poświatę. Uśmiechnął się pod nosem. Ach, naiwności człowiecza, gdzież ty doprowadzasz ludzkość...
Chwilę rozważał, co powinien zrobić, po czym równie szybko skierował się do nieznajomego. Z tej odległości nie był w stanie określić nawet płci osoby, która tam przebywała.

Richard całkowicie zagłębił się lekturze trzech różnych książek o eliksirach, całkowicie ignorując świat zewnętrzny. Był niemal PEWIEN że niedługo dojdzie do odpowiedniego połączenia wszystkich składników. Skrzywił się lekko zerkając na swoje notatki i starannie poprawiając obliczenia. Mógł się spodziewać że nawet, oh jakże inteligentni, autorzy podręczników nie będą się ze sobą zgadzać. Niby JAK ma porządny czarodziej stworzyć nowy eliksir jeśli nawet w teorii w połowie przyrządzania go, wybuchł by mu w twarz? Jeden miligram sproszkowanego rogu Buchorożca za dużo i stracił by co najmniej rękę.. no doprawdy co za amatorszczyzna...

Gdy był zaledwie kilka metrów od tajemniczej postaci, cofnął zaklęcie, pozwalając by ciemność go okryła. Z tej odległości już mógł dostrzeć nieco więcej, choćby to, że ową postacią na pewno nie jest dziewczyna, a jak już, to przedstawiciel płci męskiej. Zbliżył się pewnie kilkoma krokami, przystając tuż obok niego.

Ah? Pochłoniętą nauką, że nawet nocne chłody nie są mu straszne? Narciss uśmiechnął się pod nosem, przygryzając lekko wargę. Krukon lub puchon, z pewnością.
Poprawi kosmyk włosów, po chwili odzywając się cicho.
- Dziwna pora jak na naukę, czyż nie?

Czyjś cichy głos wyrwał go z zamyślenia. Podniósł głowę bez pośpiechu sunąc wzrokiem po drobniutkiej sylwetce opatulonej w białe futro. Hmm.. nie wydawało mu się by było aż tak zimno, chyba że ta mała pchła próbowała się w ten sposób powiększyć, kto wie?
Powoli uniósł brew, odzywając się równie cicho
- Idealna. Cisza, spokój, BRAK ciekawskich gapiów...

Uniósł lekko brew, starajac sobie przypomnieć który z tych kujonów bywał taki niemiły. Uśmiechnął się jednak pod nosem, pochylając się ku niemu i wyciągając do niego dłoń w bialej, koronkowej rękawiczce.
Naturalnie, wierzchem ku górze. W końcu jest prawdziwym Księciem.
- Narciss Aleksiejewicz Aładin, mam nadzieję, że to spotkanie mimo wszystko będzie dla ciebie miłe - odrzekł z uroczym uśmiechem, ignorując, że najwyraźniej osobnik nie jest zadowolony z jego przybycia.

Bo oczywiście musi być! Któż nie byłby szczęśliw i nie słałby świata różami?

Richard westchnął cicho, w końcu nawet w takiej sytuacji nie należy zachowywać się jak nieokrzesany mugol.. ale hmm.. może będzie miał nawet pewną satysfakcję.. Odłożył notatnik i powoli wstał. Z niekłamaną satysfakcją spojrzał w dół na Narcissa, oh tak, warto było wstać dla tych co najmniej 20 centymetrów górowania nad namolnym gościem.
Posłał mu lekki uśmieszek i ignorując wymownie podsuniętą dłoń wyciągnął własną i delikatnie potrząsną drobną rączką
- Richard Bryon McAndrews, oszałamiająco miłe, szkoda że tak krótkie.
Puścił rękę chłopaka i usiadł z powrotem na swoim miejscu sięgając po swój notatnik i ze zmarszczonymi brwiami rozglądając się za ołówkiem.

Był zmuszony co prawda nieco unieść głowę, by spojrzeć na swoją nową ofiarę, jednak mu to nie przeszkadzało. Mimowolnie jednak na ten jawny brak manier skrzywił się, szybko zabierając dłoń. Cóż za niewychowany naród! Z dnia na dzień tylko gorzej...

Westchnął bezglośnie i posłał mu uroczy uśmiech, przysiadajac się obok. Musiał bardzo uważać, by jego drogocenne futro przypadkiem nie ubrudziło się od mokrej, zielno-brunatnej trawy.
- Piękna noc, masz rację, pełna spokoju - odezwał się, po chwili zerkając do jego książęk, z któych najwyraźniej usiłował się uczyć. - O czym ciekawym czytasz, Richardzie?

Richard bardzo starał się nie zareagować na impertynencję tego namolnego chłopaka. Przymknął na chwilę oczy opanowując zniecierpliwienie i wrócił do szukania ołówka między fałdami szaty
- Owszem była pełna spokoju i ciszy...
Z usatysfakcjonowanym pomrukiem wyjął ołówek spod jednej z książek i zerknął na Narcissa
- Czytam o zaawansowanych miksturach, temat raczej nie dla ciebie.
Otworzył swój notatnik starając się wrócić do przerwanego toku myśli i ignorując irytującego gościa.

Westchnął cierpiętniczo, zerkając z ukosa na chłopaka. Cóż za bezczleny typ! To doprawdy wręcz odpychające, jak niektórzy potrafią być nieuprzejmi. Uśmiechnął się jednak po chwili kącikiem ust. rzucając mściwe spojrzenie Richardowi, który nie mógł tego widzieć.
- Cóż, masz rację... obawiam sie, że moja pasja znacząco różni się od innych uczniów. Obawiam się jednak, że nie jest to powodem do smutku i dzięki temu nie musisz obawiać się mnie jako konkurencji - zamruczał słodko, wciąz wbijając w niego spojrzenie.

Właściwie wyglądał nieco zbyt dojrzale jak na ucznia. Być może był to student, stąd też tak wyszukane księgi w jego posiadaniu? Ach, miał ochotę uśmiechać się do własnych myśli. Nie uwiódł jeszcze żadnego studenta...

Richard zamrugał i powoli skierował wzrok na Narcissa. Czy dobrze usłyszał? konkurencji? No doprawdy. Uniósł lekko brew
- Nie sądzę by w ogóle mogła być tu mowa o jakiejkolwiek... zbieżności zainteresowań.. w której jesteś klasie? Czwartej? Tak czy inaczej do studiów jeszcze ci chyba daleko.
Nie czekając na odpowiedz przysunął do siebie jedną z książek niecierpliwie wertując strony i szukając odpowiedniego akapitu.

- Ależ mój drogi... - zaśmiał się cicho, zrzucając kaptur i pozwalając, by jego towarzystwo w pełni ujrzało książęce piękno. - Schlebiasz mi, aczkolwiek jestem nieco starszy...

Dawno już nie miał do czynienia z kimś tak niemiłym i suchym. To zadziwiające, że niektórzy tak bardzo nie znają się na pięknie i sztuce, że w stanie są przejść obok niego obojętnie. Największa z największych zbrodni, winno ją karać ścięciem lub spaleniem!
Ciekawsko jednak zerkał w księgi Richarda, bo nie miał jeszcze okazji rozmawiać z studentem. Może oprócz kolejnej zdobytej ofiary przy okazji dowie się, czy cokolwiek ciekawego w tych magicznych studiach jest?

- To doprawdy imponujące - zamruczał cicho, zerkając dyskretnie na twarz Richarda. Brakuje mu kultury i obycia, ale przecież to da się naprawić.

Richard po raz kolejny oderwał się od czytanego tekstu by spojrzeć na Narcissa. Hmm, bez kaptura w końcu mógł mu się dokładniej przyjrzeć. Musiał przyznać że chłopak wyglądał ślicznie. Miał dość.. laleczkowatą urodę. Kojarzył mu się z porcelanowymi figurkami które kiedyś miała jego matka. Zmarszczył brwi i szybko odgonił niepożądaną myśl, odzywając się z lekką nutą ironii w głosie
- Co konkretnie ci imponuje? Mój błąd w ocenie twojego wieku czy zdolność czytania?