First topic message reminder :

Wrzeszcząca Chata

Jest to stary, ponury i od dawna opuszczony dom, znajdujący się na wzgórzu. Okna w nim są zabite deskami, a zarośnięty ogród otacza drewniany płot. Uczniowie nie zapuszczają się w jego kierunku, każdy dobrze wie, że to najbardziej nawiedzony dom w całej Anglii, a historie na jego temat krążą po całym kraju. Przerażające odgłosy wydobywające się z chaty od dawna napawały strachem mieszkańców okolicy, zwiedzających, a nawet duchy zamieszkujące Hogwart omijają ten dom. Jeśli wierzyć plotkom, w czasie pełni noc spędzają tu wilkołaki, zamieszkujące pobliskie tereny.

TU MACIE PODGLĄD NA KOSTECZKI Z IMPREZKI

Imprezka!:

Nico weszła z powrotem i podała Kame pieniądze.
- Proszę żebyś nie musiał się poświęcać- mruknęła i spojrzała na babcie z lekkim uśmiechem.- No cóż ja tu już potrzebna nie jestem załatwcie swoje sprawy a ja Kame czekam przy wyjściu z Chaty.
Powiedziała i podeszła do babci razem zeszły na dół.

Szefuncio.
- Zobacz ale Ci się dziewczyna wycwaniła- mruknął biorąc pieniądze z rąk Kame- No to chyba starczy zobaczę jak policzę jak nie to się do Cb zgłoszę ok??

Każdy wiedział, że chłopak zawsze stawiał na swoim. Zaczął się strasznie czuć z tym, że tak ją wykorzystał. Więc w jego głowie szybko pojawił się przebiegły plan.
- No trudno pech to pech - Powiedział i kiedy wymijał szefa wytrącił mu z ręki woreczek czy co kolwiek w czym znajdowała się ta cała kasa. W przeciągu sekundy wyciągnął z kieszeni zapalniczkę i podpalił paczkę. Nie nie da tak łatwo się jeszcze bardziej poniżyć. Forsa opadła z hukiem na ziemie by tam spokojnie spłonąć. Wiedział, że teraz on będzie musiał Nico oddać tą kasę, ale jakoś da radę.
- Upsss. Przepraszam, wypadek. Niechcący - Powiedział z lekko zadowolonym z siebie uśmiechem.

Mary usłyszała tylko jakiś mały rumor pieniądze na starej podłodze jednak hałas narobiły. Mary cofnęła się i pierwsze co wpadła na Kame.
- Pojebało Cię?? Chcesz nas Pozabijać?? - warknęła gasząc pieniądze- Ty głupi jesteś ja na dole z babcią stoję... Mogłeś nas zabić.
Spojrzała na niego groźnym wzrokiem. No cóż zachwycona nie była bo to było dość sporo pieniędzy jak na nią a ona będzie dłużna ojcu całą kwotę... No to przechlapane. Nie patrzyła już na Kame...
- Oddam Wam te pieniądze za niego- Mruknęła i warknęła zaklęcie naprawiające i wzięła Kame pod ręke- wychodzimy Kochanie
Powiedziała z naciskiem na słowo kochanie bo gdy je mówiła zacisnęła zęby.

Ta jednak za nim zdążyła to naprawić on jej kawałkiem drewna wybił różdżkę z ręki. Podniósł ją z ziemi i popatrzył na Nico.
- Skończ już z tą szopką dobra - Powiedział nie odrywając od niej wzroku.
- Nie waż się tej kasy oddawać za mnie bo po prostu tego nie chcę. Myślisz, że mi pomagasz a tak naprawdę tylko tym przeszkadzasz - Cóż nie wszyscy wiedzieli dlaczego tak się zachowywał, dlaczego nie chciał od nikogo pomocy i dlaczego ta się denerwował kiedy ktoś robił coś za jego plecami.
- To jest moje życie i jak ja załatwię moje sprawy to już moja sprawa - Mruknął cicho i chwycił Nico mocno za nadgarstek i wyprowadził ją za drzwi. Jej różdżkę zrzucił na dół po schodach, tak, że potoczyła się gdzieś a potem upadła w cieniu tak, że nie było jej nawet widać.
- Wybacz Nico, ale nie chcę abyś pakowała się w sprawy które ciebie nie dotyczą - Szepnął cicho i dosłownie zatrzasnął jej drzwi przed nosem. Zaryglował je od środka i spojrzał na szefa. On się nigdy nie poddawał. Może właśnie dlatego przydzielili go do gryfonów.
- Jeżeli pokonam ciebie darujesz mi dług, jak mnie powali oddam dwa razy tyle. To chyba uczciwy układ - Gryfon wiedział na co się pakuje. W końcu ten facet był dwa razy większy i silniejszy do niego, ale cóż waleczny to on był i to bardzo.

Mary spojrzała na niego jak na debila i popatrzyła na zatrzaśnięte drzwi.
- Wiesz co?? Mam Cię w dupie i tak już poznałam powód dla którego chcesz ze mną być... Nie interesuje mnie czy coś Ci się stanie!!- Krzyczała z każdym słowem coraz bardziej zagłębiając się w płacz.

Szefuncio.
- No odważnie Drogi Kame- Mruknął szykujac się do Walki. Śmiał się pod nosem ironicznie z krzyków Mary za drzwiami które przeradzały się w płacz.- Widzisz?? Chyba straciłeś coś cennego właśnie... Wydaje mi się że nie to że nie umiałeś prosić o pomoc było problemem i powodem do rozstania... Coś mi się wydaje że za często... kłamałeś.
Ironizował sobie patrząc na twarz chłopaka.
- Może będzie moją dziewczyną jak już z Tobą skończę- Spojrzał na niego- ciekawe jaka jest w łóżku

Kame słyszał jej wrzaski, jednak starał się udawać, że ich nie słyszy. Bolało go i to bardzo to co musiał zrobić.
- Mam przynajmniej pewność, że będzie bezpieczna i takie goryle jak ty na pewno jej nie zagrożą. Bierze na siebie coś czego nie powinna był brać - Powiedział cicho i wbił wzrok w ziemię.
- Pomimo tego mogę spokojnie powiedzieć, że nie żałuję ani sekundy którą z nią spędziłem - Powiedział to na tyle głośno aby dziewczyna też to usłyszała. Kolejna uwaga mężczyzny wyprowadziła go z równowagi.
- Nie waż się jej nawet tknąć. Jak mnie zabijesz to nawet jako duch będę ciebie nawiedzał tak długo aż dasz spokój - Wycedził przez zęby i od razu rzucając się na napastnika w sumie celując trochę na oślep. Był rozkojarzony tym co się wydarzyło i tym co powiedział do Nico, a to przeciwnikowi dało sporą przewagę.

Mary podniosła głowę słuchając jego słów. Ale nie docierał do niej ich sens. Zapomniała tabletek no cóż zemdlała.

Szefuncio zaśmiał się i odrzucił Kame całą siłą swojego ciała tak że ten poleciał na drugą stronę pokoju.
- Walczysz jak baba- zaśmiał się- Ale widzę że jeśli idzie o mała na zewnątrz nadal CI zależy??
Śmiał się po prostu kpił sobie z uczuć Kame. Od tak by bardziej go rozjuszyć. śmiał się z jego słabości przez którą teraz wpadł.

Kame no tak został szybko powalony na ziemię, ale na szczęście szybko dźwignął się na nogi i ponownie rzucił się na napastnika. Zaczął go okładać pięściami dosłownie po wszystkim co napotkał na swojej drodze. Oczywiście parę razy spudłował. Nic dziwnego był zdenerwowany i to bardzo, więc i jego ciosy były mniej precyzyjne. Nawet nie domyślił się, że Nico coś się stało. Był po prostu zbyt zajęty powalaniem napastnika.

Mary leżała sobie na podłodze z rozdziawioną twarzą. No cóż zemdlała więc chcąc nie chcąc musiała jakoś dziwnie leżąc.

A napastowany przez Kame człowiek tylko się śmiał i śmiał jakby nie bolały go ciosy Kame. Patrzył tylko na jego rozjuszoną twarz. Złapał go za... ramię i wykręcił je tak że je złamał. Uwielbiał ten odgłos łamanych kości. Popatrzył sobie na wykrzywioną bólem twarz Kame. i Zaśmiał się.
- Nadal chcesz się bić?? Twoja dziewczyna za drzwiami jest sama z moimi gorylami jak myślisz co z nią teraz robią?- spojrzał na Kame.

Gryfon wylądował na ziemi chwytając się za ramię. Już prawie zapomniał jakie to uczucie kiedy ktoś coś mu łamie. Zresztą i tak sporządniał przez te ostanie lata. Więc z wprawy też wyszedł. Kiedy usłyszał wzmiankę o Nico jakoś podczołgał się szybko pod drzwi otwierając je. Kiedy zobaczył Nico leżącą na ziemi uklęknął obok niej dotykając delikatnie jej ramienia.

A Mary nadal leży jak worek łajna rzucony na podłogę. Jej oczy nadal przymglone ukazywały że strasznie się męczy nie oddychając. Ciekawe czy Kame zna tajniki pierwszej pomocy. Bo jak nie będzie krucho. Babcia Mary jednak juz niedosłysząca kobieta nie wiedziała i nie słyszała co się działo nieco nad nią bo zapomniała słuchawki by lepiej słyszeć.
Szef bandy patrzył i śmiał się z biednego Kame.
- No cóż... Dług nadal musisz oddać ale teraz zostawię Cie już w spokoju do zobaczenia następnym razem Drogi Kame- Zaśmiał się lekko.

Gryfon przekręcił jedną rękę Nico na plecy i od razu zabrał się do reanimacji. Cóż masaż serca musiał zrobić jedną ręką bo drugą nawet nie mógł ruszać.
- Nico dawaj, nie rób mi tego. Przecież wiesz, że wcale nie jestem z tobą dla twojej kasy - Powiedział cicho modląc się aby Nico zaczęła oddychać. Nie chciał jej stracić, za bardzo ją kochał.
- Nico nie odchodź proszę - Powiedział dalej ją reanimując.
- NIECH MI KTOŚ POMOŻE ! - Krzyknął cicho. Miał nadzieję, że ktoś go usłysz, może ktoś tutaj jeszcze jest.

Mary Nadal nie odzyskała przytomności. Ale w tym momencie Weszła po schodach jej babcia. Klęknęła przy niej. i zrobiła jej sztuczne oddychanie. Mary powoli odzyskiwała przytomność. Spojrzała na niego ale nie rozpoznawała go.
- Babcia?? Co ty tu robisz??- szepnęła patrząc na nią. Bandytów i ich szefa nie było. Popatrzyła wreszcie na Kame- e... cześć... Już skończyłeś się bić z panem któremu mówisz całą prawdę??
Warknęła na niego. Zobaczyła że ma złamaną rękę.
- Pokaż mi to- mruknęła pokazując rękę Kame.

Kame nie chętnie, ale podał jej swoją rękę. Oczywiście nie obyło się bez cichego jęknięcia. Nic nie mówił bo po prostu nie wiedział co miał by powiedzieć. Było mu głupio, że tak się zachował. Chociaż wydawało mu się to najbardziej rozsądne co mógł zrobić.
- Przepraszam - Powiedział cicho. Owszem może i to było za mało, ale nie wiedział jakimi słowami miał by to wyrazić.
- Nie lubię kiedy ktoś mi pomaga bo od momentu kiedy wywalono mnie z domu obiecałem sobie, że będę samodzielny i pokażę, że umiem. Cóż jednak to okazało się trudniejsze niż przypuszczałem - Mruknął cicho wbijając wzrok w ziemię.

Nico nie odzywała się do niego. Nastawiła mu tylko ramię.
- Do lekarza i w gips to włóż.- mruknęła. Była na niego wkurwiona A nawet za mało powiedziane. Ona była bardzo wkurwiona, wściekła na tyle ze mogłaby go rozszarpać. No cóż. Przechlapał sobie.- Wiesz... Nie interesują mnie Twoje tłumaczenia. Wybacz ale nie rozumiem jak mogłeś tak postąpić i raczej tego nie zrozumiem. Mam nadzieję że kiedyś mi wybaczysz że nie wiem czy w ogóle Tobie wybaczę i czy To co ja próbowałam zbudować jeszcze ma sens
Mruknęła nie patrząc na niego,

Kame spojrzał na Nico. Nie dziwił się kompletnie dlaczego nie chciała go wysłuchać. On pewnie by zareagował dokładnie tak samo. Wziął głęboki wdech i wstał ze swojego miejsca.
- Doskonale ciebie rozumiem - Powiedział i spojrzał na babcię dziewczyny.
- Przepraszam za problemy jakie stwarzałem do tej pory. Obiecuję, że już się usunę w cień - Powiedział i wsadził sobie jedna rękę do kieszeni.
- Znajdź sobie kogoś lepszego niż ja. Początku mówiłem, że nie jestem odpowiedni dla ciebie - Oczywiście nie chciał jej wykorzystać. Dlaczego tak powiedział sam tego nawet nie wiedział.
- Trzymaj się jakoś dobra - Mruknął i zaczął powoli sobie schodzić ze schodów na dół.
z/t

Testrale, testrale, ostatnio znowu na nie patrzyła, siedząc za chatką gajowego, paląc papierosa za papierosem i nie mogąc uwierzyć, że je widzi. W tym roku to stało się jej obsesją, rytuałem powtarzanym zbyt często, żeby w końcu osiągnęła upragniony spokój. Może kiedy słońce wyjdzie, będzie lepiej. Może wtedy pozwoli sobie być szczęśliwą, istnieć, chłonąć świat, jak kiedyś. Teraz jednak nie potrafiła; nawet kiedy tam nie przychodziła, testrale ciągle siedziały jej w głowie, pomrukując cicho i trącając świadomość wielkimi, czarnymi nosami, domagając się od niej, żeby nie zapominała ani na chwilę, co takiego zrobiła i przypominając, że jest ograniczona w prawach.
Ciszyła się - wbrew wszystkiemu - że spotka się z Nal, przy niej wszystko wyglądało inaczej, miało zupełnie inny wymiar. Poczęstują się tęczą i będą mogły spokojnie trwać sobie wspólnie, przynajmniej na chwilę znaleźć ukojenie i dzielić się nim nawzajem, dzielić się umysłami i duchowo doświadczać siebie nawzajem. Trzeba było jej tego jak niczego innego - znaleźć spokojne miejsce, wtulić się w kąt i być.
Umówiły się we Wrzeszczącej Chacie; mimo wciąż krążących o niej legend, Charlie wiedziała, że wcale tam nie straszy. Już w czwartej klasie postanowiła wybrać się tam na polowanie na złe duchy i nic nie zastała. Opowieści były jej jednak bardzo na rękę, dzięki temu nieczęsto można było spotkać tam nieproszone towarzystwo naruszające zaległy tam niczym kurz spokój. Było to idealne dla niej i Nefre miejsce, ich prywatna, luksusowa ćpuńska melina.
Stąpała powoli po skrzypiących deskach, a kurz tłumił odgłosy kroków. Czakała na Nal, chodząc stopa za stopą, z rękami uniesonymi na boki, jak linoskoczek nad przepaścią.
umówiony wątek

Wrzeszcząca chata... Czyż to nie najlepsze miejsce do relaksu, wyciszenia się? Możliwe, że tak było. Ale Mandy nie jest osobą cichą, która nie ma co robić i tylko siedzi w jakichś ciemnych pomieszczeniach sama. Tego nie lubiła najbardziej. Samotności. Ktoś musi być z nią, dotrzymywać jej towarzystwa! Inaczej to nie to samo. Sama siebie przecieżpodziwiać nie będzie? Kto ją pochwali, skomplementuje?
Dlatego przyszła tutaj, w końcu w takich niby ponurych miejscach może dziać się coś ciekawego? Tak jest zawsze... Trochę tu mroczno... Blondynka przeczesała ręką swoje puszyste włosy, poprawiła na sobie jasną koszulkę wsadzoną w dżinsową spudniczkę, zapiętą pod piersiami. Wyciągnęła z torby czerwoną szminkę i przejechała nią po ustach. Kiedy on się w końcu zjawi?

Dużo się zmieniło od ostatniego razu, kiedy spróbował wyjść z Hogwartu. Przede wszystkim wróciła siostra, SMS chyba miała go gdzieś, a Violet chyba... Ech. Nieważne. Prześladowało go uczucie, że zaraz znów coś się spieprzy, a on przecież był sławnym Villiers'em i musiał trzymać fason, więc nie mógł sobie pozwolić na kolejny upadek. Mhm. I co teraz miał zrobić? Właściwie opracował pewien plan, co do tego spotkania z MMS, ale nie był pewien czy uda mu się wszystkiego trzymać. Nie chciał wypaść sztucznie czy coś... Ale bycie sobą w tym przypadku to mógłby być spory błąd. Przynajmniej na początku, przecież nie często miał kontakt z Mandy, a teraz nagle chciał to zmienić. Uśmiechnął się sam do siebie. Przecież to nie ze względu na nazwisko, wygląd czy coś. Prawda? On nie był do końca taki. Każda Saunders miała w sobie pewien magnes, który opierał się na zupełnie innych zasadach i on chciał poznać kombinację, która nimi kieruje... Może nie był przykładnym uczniem, żeby zrozumieć, że osobowości człowieka nie da się od tak zrozumieć i dlatego chciał wyjść na wojnę z wiatrakami, ale taki już był.
A więc postawiła mu cel... Miał pojawić się we Wrzeszczącej Chacie. Doskonale wiedział, że nie wystawiłaby go. Villiers'a się nie wystawia... Saunders też nie, więc nawet postarał się być punktualny i byłby gdyby pomyślał o tym wyjściu piętnaście minut wcześniej niż później. Bardzo nam przykro, ale pomimo szczerych chęci wyszło, jak zwykle.
Ale słuchajcie. Dotarł do Hogsmeade. Pokłonił się jednej z nauczycielek, która chyba miała ochotę na seks, bo była wściekła, jak osa... Ale on Villiers gustuje w młodszych i bardziej gibkich, a więc niestety... Niech się pani profesor obejdzie smakiem. On tu idzie na spotkanie, ba RANDKĘ! Splótł dłonie i położył je na karku, kiedy zatrzymał się na głównej ulicy magicznej wioski i kręcił się wokół własnej osi. Casprowi mało potrzeba było do zabawy.
Chyba dokładał sobie kłopotów, ale kilka minut później pchnął drzwi od uroczego domostwa zwanego Wrzeszczącą Chatą i przeszedł przez korytarz bez słowa. Wreszcie ją zauważył i uśmiechnął się lekko opierając się o ścianę.
- Cóż za romantyczna atmosfera Mandy. Chyba długo wybierałaś ten lokal. - Roześmiał się, ale nie jakoś szyderczo, tylko może nawet czarująco.

Mandy i Scarlett są do siebie bardzo podobne, i mimo tego, że MMS dobrze zna swoją wartość, często popadała w kompleksy właśnie przez siostrę. Są podobne i z wyglądu, i charakteru, dlatego ta bardziej francuska czuła, że jest lubiana tylko dlatego, że ma takie nazwisko, a nie inne. Właściwie myśli tak, kiedy jej się nudzi, ma okres, czy jakieś dziwne nawroty depresji. Właśnie wtedy zakłada na siebie jakieś swetry, legginsy i spina blond grzywę w kok. Całe szczęście ostatnie takie myślenie miało miejsce dwa tygodnie temu, więc zdąrzyła ochłonąć; powiedzmy.
Właściwie nie była do końca pewna, jaki to wymiar "spotkania". Przyjacielskie, tak po prostu, czy randka? A może wszystko na raz? Na to ostatnie facetowi nie wypada się spóźniać, ale, że Mandy dobrze zna Casperka, zezwala na takie małe odchylenia. Dobrze, że dłużej czekać nie musiała. Właśnie miała zamiar wyjść, więc miał szczęście, że zaczął padać deszcz, a ostatecznie wolała być sucha i sama, niż mokra i sama.
Stała na parterze, gdzieś w głębi Wrzeszczącej Chaty, w której wbrew pozorom przesiadywała dosyć często. Była odwórcona tyłem do drzwi, dlatego nie zauważyła, gdy swoim towarzystwem zaszczycił ją ślizgon. Zza pleców dobiegł ją miękki, znajomy głos i to właśnie wtedy, zaskoczona, obróciła się w stronę przybysza.
- Romantyczna? Cóż... Chyba nie po to tu jesteś? - Tak naprawdę, to do końca nie wiedziała co robi. Można powiedzieć, że podobał jej się ten gość, ale żeby jakieś romantyczne atmosfery w jakiejś ponurej, starej posiadłości? I te pająki. - Chyba długo na ciebie czekałam - zakończyła, wpatrując się w rok starszego bruneta.

Ale gniewać się na niego? Na Caspra? Jak można? Przecież to zbrodnia... Gdyby chociaż był dupkiem. Ale on był przystojnym dupkiem. Na niego można czekać, bo on nigdy nie zawodzi swoim towarzystwem. Mówi i robi to czego oczekuje druga osoba w danej sekundzie. Może to popada pod manipulacje, ale to nic. Uśmiechnął się do niej czarująco i podszedł do niej by obejrzeć ją lepiej, choć rysy Saunders'ek znał na pamięć... Cóż. SMS pozwoliła mu pozwiedzać i to dość często. Swego czasu miał na to stały karnet... Ale nie będziemy o tym mówić przy damie, coby się nie zgorszyła i nie zadzwoniła po szofera.. AAA! Nie ta bajka. Mogłaby jedynie napisać list i czekać na Błędnego Rycerza, albo ktoś by przyleciał na miotle, ale do tej pory by się pogodzili i ogólnie byłoby super. Dla odmiany nie chciał jej skrzywdzić i tego się trzymajmy. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Posłał jej kolejne spokojne spojrzenie.
- Wiesz Mandy... Czy jeśli powiem, że się stęskniłem... Uwierzysz mi? - Błyskotliwość w jego przypadku to drugie imię, tak samo, jak spontaniczność. Może stawiał na proste teksty, ale jakoś wychodziły mu rozmowy z dziewczynami, czyli nie był tak beznadziejny, jak podejrzewał. Uśmiechnął się jeszcze raz, jakby podkreślał, że wciąż ma dobry humor i przecież wcale do niej nic! Hehs. - Fakt. Przepraszam. Próbowałem się nie spóźnić, ale w ostatnim momencie musiałem kogoś znaleźć do przepisania mojego eseju z historii magii... Chyba, że chcesz wrócić do zamku i mi pomóc? - Mrugnął do niej i może teraz stał odrobinę za blisko, więc zaraz zwiększył dystans o kilka centymetrów i oparł się o ścianę. Zapewne zakurzoną, ale to nic. Jeszcze nic.

Phi, błyskotliwy się znalazł... Może i ją oczarował, ale tylko do tej pory, ona się nie da, zna dobrze tego gościa z opowiadań siostrzyczki. Może to i dobrze, że nie zawsze się kłócą i mogą sobie razem poobgadywać chłopaków i całą reszte plebsów? Oczywiście nie obeszło się bez kłótni o tego całego Villersa, ale przyznawać się nie będziemy, co nie?
No więc... Spóźnia się, udaje aniołka, a do tego próbuje czarować bez różdżki, nieładnie. Do tego, o ile wiadomo, potrzeba skończyć studia, chyba, że jest się wybitnym czarodziejem... Czyli, że ta głupia wymówka z esejem to kłamstwo. No zcego można było się spodziewać po takim przystojnym dupku? No niby można na nim oko zawiesić, ale chyba nic poza tym, smuteczek.
- Nie - odpowiedziała ze swoim uroczym, lekko francuskim akcentem, przeczesując grzywę na bok i uśmiechając się szeroko, tak, że szpara między jedynkami była bardzo widoczna - Nie lepiej powiedzieć, że musiałeś dokończyć, co zacząłeś? - poraz kolejny obdarowała go promiennym uśmiechem, nadal stojąc w tym samym miejscu. Może trochę się zatrzęsła, ale to tylko i wyłącznie z zimna, no. Takie hot panienki nie powinny marznąć, bu.

Co tu dużo mówić... Ale on teraz naprawdę nie kłamał. Naprawdę musiał komuś zapłacić czy tam obiecać przysługę, żeby mu przepisali (napisali) ten esej... Czemu mu nie wierzyła? Ale chyba sam szybko odpowiedział sobie na to pytanie. Może po prostu za dużo plotek. Za dużo SMS. Za dużo jej domysłów i tego, co mogła zobaczyć. To nie było dobre... Zdecydowanie dla niej, jeśli faktycznie miała go polubić... Eee. Bo on miał teraz dziwne priorytety i nie wiadomo dlaczego zaczynały się od Mandy. Przeniósł na nią spokojny wzrok...
- Może wolałabym to zakończyć z Tobą. - Zaśmiał się cicho przyglądając się jej pewności siebie, która wymalowała na jej twarzy ten szczególny uśmiech, który odsłonił tę szparę między ząbkami. Na swój sposób było to urocze... Jeszcze nie potrafił oddzielić Mandy od Scarlett i nie myśleć o nich jako u duecie, ale to nic. On nad tym popracuje. Chyba oboje muszą dać sobie szanse, ale to nic.
- Ale jeśli masz mnie za takiego, to musimy zacząć od początku. Jestem Casper. - Wyciągnął dłoń w jej kierunku i czekał. Oczywiście, że może go zbesztać, wyśmiać czy coś, ale to nic. On po prostu czekał. To i tak na swój sposób będzie nowy początek, więc ciekawe będzie tylko to w jakim nastroju to wszystko się odbędzie... Teraz wszystko pozostawił w jej rękach. No chyba nie będzie taka, że będzie sugerowała się opiniami innych? Co prawda nie byłaby wyjątkowa w takim postępowaniu, ale wciąż dajemy szansę dla MMS. Może, jednak wybaczy Kacperkowi... A on wtedy będzie dalej czarował.

Dobrze, MOŻE i tym razem nie kłamał, ale ile razy to się już powtarzało? Kłamstwa, kłamstwa, Mandy nie jest głupia, dobrze wie, że jest nagrodą pocieszenia zaraz po siostrze. Takiego zachowania właśnie nienawidziła. Co z tego, że wygląda jak ona? jest zupełnie inna! Mniej- więcej inna? Ale różnią się przecież. I Mandy nie jest siostrą Scarlett, tylko po prostu Mandy! Casper zrozum to w końcu! Jeśli chcesz sobie wmawiać, że Mands to Scarlett, wyjdź i nie wracaj.
Milczała. Dlaczego miałby to kończyć z nią? W końcu "nie była tak doskonała jak jej siostra". No, ale były takie same. Czasami nie rozumiem ludzi, zwłaszcza umysłu MMS.
- Mam cię za takiego nie bez powodu... - odparła, zmieniając wyraz twarzy na zwykły, już nie szczerząc się tak do Caspra. Przeczesała ręką włosy, nadal spogladając na chłopaka opartego o ścianę. Czyli jednak nie jest za fajnie? - Mandy jestem. - odpowiedziała, chwytając na swój sposób ciężką dłoń ślizona - Nie, nie Scarlett. - puściła rękę Villiersa.

Ach. Więc oto chodziło... Chodziło oto, co powiedziała jej SMS. No co on mógł na to poradzić? Raczej nie powinien walczyć z tym wszystkim, bo nie potrafił. Jego zmysł naprawiania wszystkiego zmarł w momencie, kiedy Cornelia wróciła do szkoły, ale nie przywykł do tego, aby komukolwiek się zwierzać, bo wiesz. On zawsze zamknięty w sobie, na przekór wszystkim. Przyzwyczajony tylko do tego, aby się napić i wziąć fajka. I koniec. Jeszcze jakaś panna i do domu. Zaraz potem rok mija, są wakacje, są mugole. Oni nie wiedzą, że Casper jest czarodziejem. Z nimi baluje, bo mają proszki noi kolejny powrót. Rodzinny Casper? Nie istnieje. Umarł, albo zawsze było, jak było. Nie należy rozdrapywać starych ran, żeby się na tym nie przejechać. Po prostu takie życie w tym wszystkim. Nie pozostawało mu teraz nic więcej, jak zrobić kwaśną minę i oczekiwać, że żartowała... Może nie jest jeszcze tak źle. A nawet jeśli to czy naprawdę nie da mu szansę, żeby to naprawić?
- Mandy wiem kim jesteś. Nie mylę Cię z siostrą. Może jesteście podobno fizycznie, ale wiele was dzieli... To dobrze. Nie musisz podkreślać tej wyjątkowości... Ludzie widzą. Ja też. - Mrugnął do niej. Jasne, że na początku zakładał, co zakładał, ale nie był taką świnią, żeby ją tu rozebrać i zrobić zwykłą robotę. To nie było to. Ona nie potrzebowała tego od niego, więc mógł sobie pozwolić na takie rozmowy... Chyba nawet polubiłby konwersacje z kobietami, gdyby nie szukałyby w jego ruchach podpowiedzi o zdradach. Wchodząc z nim układ chyba wiadomo jaki jest, ale Mandy nic nie proponował, więc nie powinna ubierać tej tarczy. Spokojnie. Wdech i wydech. Jest na to czas.

Tu nie ma to tamto... Nie będzie się tutaj nikt kłócił, to miało być spotkanie, a wychodzi na razie jak wychodzi... Szkoda, że nie mógł powiedzieć prawdy, ale może to MMS jest zbyt podejrzliwa? Może to wcale nie jest wina biednego Casperka, może to tylko jej urojenia? Właściwie... Zastanawiała się nad tym, stojąc w tej chłodnej chacie, trzęsąc się z zimna. Trzeba było ubrać się cieplej, nieprawdaż? Lepiej wyglądać jak wieśniak z szaliczkiem, niż elegantka bez. No cóż, Mandy, trzeba było myśleć wcześniej.
Stała tak przed Villersem, wyglądała conajmniej jak zimna sucz bez uczuć, która nie potrafi wybaczyć i jeszcze kpi sobie z ładnych chłopców. I serio chyba to była prawda, dlatego też postanowiła dać mu tą szansę, ostatnią. Potem nie będzie przebacz, zwłaszcza dlatego, że dzisiejszy dzień był tym, kiedy wydawało jej się, że jest w czymś gorsza od siostry. Potrzebowała prawdziwej, dobrej rozmowy ahh.
- Czyli wcale nie szukasz we mnie pocieszenia po zdradzie Scarlett z Cedriciem - odpowiedziała sama sobie. Wysłuchała go uważnie, chciała dodać coś więcej, ale nie była typem osoby, który łasi się do innych. To oni łaszą się do niej i koniec kropka. Poza tym... Jako (może trochę naciągana) krukonka zdawała sobie sprawę, że zostanie wykorzystana jako łatwy numerek i tyle. Myliła się? Najwyraźniej tak, ale to dopiero czas pokaże...