- Słyszałem. Zapomniałem o tej historii, dopiero teraz coś kojarzę - powiedział, gdy podeszli pod wrzeszczącą chatę - to było za czasów Harry'ego Pottera czyż nie ? -zapytał się.
- Wygląda upiornie - przyznał - no to jak ? Wchodzimy do niej, czy wolisz tu posiedzieć ? -zapytał zerkając na nią. Przez chwilę miał na twarzy łobuzerski uśmieszek.
- Jesteś niesamowita, wiesz ? -szepnął jej do ucha i pobiegł nieco do przodu ze światłem.

- Jeszcze wcześniej. Jakieś 20 lat wstecz. Za czasów jego ojca – wytłumaczyła.
- Moim zdaniem nie jest tu wcale tak upiornie. Można się przyzwyczaić przez sześć lat.
Przyglądała się uważnie chacie. Ostatnio wcale tu nie była.
- Możemy zostać tu. W środku może być niebezpiecznie. Tam można spotkać wszystko, nie tylko wilkołaki.
Powstrzymała się od spoczęciem na ławce, a wszystko za sprawą słów chłopaka. Spłonęła rumieńcem. Jak dobrze, że jest w miarę ciemno.
- Pod jakim względem niesamowita? – szepnęła.

Kiedy zobaczył, że dziewczyna stoi w miejscu wrócił się do niej i stanął dosyć blisko jej.
- Pod każdym - szepnął. W prawej dłoni trzymał różdżkę, a widać było tylko ich i każdy oddech na zimnym powietrzu. Po chwili uśmiechnął się szeroko.

Ich twarze były tak blisko siebie. Andrea widziała tylko i wyłącznie oczy Randy’ego. Uśmiechnęła się szeroko, a nie wiedząc kiedy pocałowała go. Najpierw delikatnie musnęła jego usta, aby po chwili pogłębić pocałunek. Trwało to wszystko tylko chwilę, ale dla dziewczyny były to długie minuty. Oderwała się od krukano i natychmiast odwróciła zawstydzona wzrok.
- Przepraszam – mruknęła.

Kiedy dotknęła jego ust ciepła fala oblała jego ciało.
Lepsze niż piwo kremowe- pomyślał i przybliżył ją do siebie, żeby zatopić się w jej miękkich ustach. Kiedy oderwała się do niego zdziwił się.
- Za co mnie przepraszasz ? -zapytał zaglądając na nią.
- Mi to nie przeszkadza, jeśli o to ci chodzi - powiedział z błogim uśmiechem na twarzy.

Nie wiedziała co powiedzieć. Właściwie to sama nie wiedziała, co chce powiedzieć.
- Nie wiem czy chcesz – szepnęła zmysłowo.
Ponowiła pocałunek. Teraz czekała aż inicjatywę przejmie chłopak. Ona wiedziała czego chciała. Czas na niego.

Pochylił się i pocałował ją delikatnie w kąciki ust. Ona rozchyliła wargi, więc odpowiedział jej głębokim, ognistym pocałunkiem. Trwali tak złączeni, aż wydawało się, że można usłyszeć syk unoszącej się z ich ciał pary. Zaraz co pocałunku przytulił ją do siebie. Za jej plecami pojawił się jego szeroki uśmiech.
- Masz już dowód, że chciałem - zaśmiał się.

Po jej ciele przeszło przyjemne ciepło. Tego chciała. Poczuć co to jest miłość, czuć się kochana i potrzebna. Chciała powiedzieć to Randy’emu wcześniej, ale nie odważyła się. Potrzebny był ten gest, aby otworzyła się całkowicie.
- Kocham Cię.
Schowała głowę w zagłębieniu jego szyi wdychając jego zapach. Taki intensywny i zmysłowy.

Nagle zrobiło mu się ciepło na sercu.
- Ja Ciebie też - szepnął i dotykał jej włosów. Dopiero w tej chwili zdał sobie sprawę, że jego różdżka leży na ziemi.
A niech se tam leży- pomyślał i zaśmiał się po cichu. Nie miał pojęcia kiedy ją upuścił, zapomniał o wszystkim.
- Nie jest ci zimno ? - zapytał dalej się do niej przytulając.

- Przy Tobie nigdy – odparła.
- Teraz, to się już ode mnie nie odczepisz – mruknęła, a pochwali się roześmiała. Tak, potrafiła być niezłą przylepą.
Stali tak długo. Nawet bardzo.
- Nie uważasz, że powinniśmy wracać do zamku? Jeśli tylko spotkamy jakiegoś nauczyciela, to będzie szlaban. Nie musimy się rozstawać. W Hogwarcie też się miejsce znajdzie…

- Nie odczepisz się ? No ja myślę - roześmiał się.
Zastanawiał się nad tym, czy to realne, żeby krukon był z jedną ze ślizgonek.
Najwyraźniej może- pomyślał i zachichotał. Było to dla niego dziwne, pierwszy raz towarzyszyło mu takie uczucie, po minucie zastanowienia jednak przyzwyczaił się do niego.
- Słuszna uwaga. Posiedźmy jeszcze trochę w zamku, a potem pójdę do dormitorium, bo zapomniałem się nauczyć czegoś na jutro - przypomniał sobie- puki co, mamy jeszcze trochę czasu dla siebie - powiedział odsuwając się od niej i zabierając różdżkę z ziemi.
- Nie wiem, co ona tu robi - zaśmiał się - to gdzie dokładnie idziemy ?

- Hm… - zamyśliła się. – Wolę czekać na Twoją propozycję – wyszczerzyła się w uśmiechu.
Szli za rękę w kierunku zamku. Czekała ich długa droga. W duchu cały czas się ze sobą sprzeczała. Jak to możliwe, aby wyznała miłość Krukonowi? Ona, ślizgonka? I co z tego? Ważne, że coś do niego czuję. Jest o wiele lepszy niż ten Ślizgon z mojego roku.
Teraz patrzyła na niebo. Gwiazdy były doskonale widoczne.
- Wiesz, przy Tobie nawet nie boję się drugiej pełni…

- Pokój życzeń ? -zapytał - Nigdzie indziej nie znajdziemy takiego spokoju jak tam, tylko błagam, bez stolików - jęknął i zaraz wybuchnął śmiechem.
- Jestem otwarty na propozycje - szepnął ciągle trzymając ją za rękę - miło mi to słyszeć - powiedział.
- Kiedy kolejna pełnia ? - zapytał - Muszę wiedzieć, że mi gdzieś nie zniknęłaś - zapewnił.

- Dobrze, bez stolików. Teraz Ty wybierzesz, co chcesz, aby było w środku – pokazała mu język.
Zamyśliła się. Kolejna pełnia. Sama nie była pewna, kiedy wypada kolejna pełnia. Z pewnością pod koniec miesiąca… Zwykle wchodziła na wierze i przyglądała się księżycowi. Kiedy zbliżała się pełnia wiedziała o tym i na potwierdzenie swoich przypuszczeń dostawała list od rodziców, kiedy ma się pojawić w domu.
- Nie wiem, ale na pewno Cię o moim nagłym zniknięciu poinformuję. Chyba nie uważasz, że będę to ukrywać. Nawet nie byłoby sensu.

- Jedyne co mi się marzy, to usiąść na kanapie i pogapić się w kominek - przyznał - ale przy wymyślaniu postaram się dodać parę mebli - powiedział.
Owinął się szalikiem, który do tej pory miał przerzucony przez ramiona. Zaczynał wiać wiatr, więc ruszyli trochę szybszym krokiem do zamku.
- O czym myślisz ? -zagadnął patrząc jej w oczy. Miały piękny, malachitowy odcień, dopiero teraz miał okazję przyjrzeć się im dokładniej.

Apple rozsiadła się na trawie w okolicy Chaty, kładąc obok siebie torbę z Miodowego Królestwa. Na jej ustach błąkał się lekki, ale zadowolony uśmiech.
Zerknęła w stronę drogi, by sprawdzić, czy może zbliża się już Rolvsson.

Sprawnie i szybko załatwił sprawę w Trzech Miotłach, więc niebawem pojawił się na drodze prowadzącej na skraj wioski.
- Jestem już! - krzyknął z daleka i zupełnie niepotrzebnie, bo przecież Apple patrzyła się w jego kierunku. Pobiegł ostatni kawałek i usiadł obok niej.
- Co tutaj mamy?
Zaczął wyciągać z kieszeni wszystkie łakocie, stawiając przed nią jedno z kremowych piw. Otworzył zarówno to jak i te swoje, kiedy wyciągnął już wszystko powiedział:
- Nie wiem jak mogłem dawno tutaj nie być? Jak tutaj cicho, aż trudno uwierzyć, że ktoś pomyślał, że tutaj straszy.

Spojrzała z zaskoczeniem na drugie piwo.
- To dla mnie? Dziękuję! - uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. Również wypakowała słodycze ze swojej torby.
- Jaka mieszanka, prawie cały asortyment sklepu. - zaśmiała się krótko.
Przymknęła na chwilę oczy.
- Tak, jest świetnie. Nawet nie pamiętam, czy kiedykolwiek tu byłam. Teraz mogę tylko żałować.

- Nie, sam dwa wypije - zaśmiał się i uśmiechnął szeroko. Czasami tak niewiele wystarczyło aby sprawić komuś radość. A on lubił kiedy ludzie wokół niego byli zadowoleni. - Jasne, że dla Ciebie.
Skrzyżował nogi i sięgnął po cukierki które kupił. Possał je i eksplodowały mu niegroźnie w buzi, po czym powiedział:
- Już zapomniałem ile one potrafią dawać radości.

Bo czy to miejsce nie było idealne aby odpocząć?
Jeżeli uważasz, że nie, to dobrze... Nie wpadniesz na Sylvio, który właśnie tutaj postanowił udać się po bezowocnym spotkaniu z ojcem. Już się nigdy nie nauczy. Pomięty list już dawno wyrzucił przed siebie. Zrobił to zaraz po wyjściu ze "Świńskiego Łba". Odpalał już następnego papierosa od poprzedniego. Idealne zakończenie dnia, który zaczął jak na siebie bardzo wcześnie. Gdyby ten dureń nie napisał do niego tych kilku słów, z pewnością dalej przekręcałby się na łóżku rozkopując pościel.
Droga pod chatę dłużyła się niemiłosiernie, ale dotarł. Zajął wolną ławkę i przestał nadwyrężać szyję, odwracając się co i raz za siebie. Wiedział od samego początku, że jego ojciec się nie pojawi, ale jak zawsze przyszedł. Rozczarowanie już nie smakowało jak dawniej, kiedyś zupełnie przestanie je odczuwać, ale jeszcze nie teraz.

Szedł przed siebie, zły na cały świat... Akurat dzisiaj musiał skłócić się z rodzicami... i to o co, o zwykłą pierdółkę! Kolejne kolczyki i tatuaż, też znaleźli powód do kłótni. Namida nie powiedziałby nic, ale nie był pełnoletni i potrzebował zgody... I tak to zrobi, ma gdzieś ich opinie... a może i nie? ...
Nami chciał odpocząć od wszystkiego i wszystkich, szczególnie od młodszej siostry, która jak zawsze śmiała się z jego niepowodzenia i kłótni z ojcem... uh, pieprzyć to!
Zamachnął się i kopnął dosyć spory kamień, który poturlał się prosto pod nogi Sylvio. Brunet podniósł na niego wzrok, i mimowolnie uśmiechnął się... No tak, jego akurat mógł się tutaj spodziewać.
Bez słowa usiadł na ławce obok niego, wgapiając się w przestrzeń przed sobą.

Użalanie nad sobą w takich momentach było czymś co Sylvio uwielbiał. Mógł to robić w ciszy i spokoju, z dala od innych.
Kamień... Nie, one nie turlają się same pod czyjeś nogi, nawet tutaj pod chatą. Oznaczało to tylko kilka możliwości. Ktoś chciał rzucić w niego, dając mu kolejny powód do narzekań na zły świat albo najzwyczajniej w świecie zbliżało się do niego towarzystwo. Sam nie mógł rozstrzygnąć która opcja była lepsza, nim zdążył to przemyśleć usiadł obok niego właściciel kamienia. Nie kto inny tylko sam Namida. Porzucił kamień jako obiekt rozmyślań, zamiast tego skupił się na Ślizgonie, z którym to ostatni raz rozmawiał... i tutaj pojawia się mały problem. Sylvio tego nie pamiętał.
- Nieudany był twój rzut. Poćwicz celność. - po co zawracać sobie głowę głupimi uprzejmościami typu Cześć. Co słychać? Schylił się po kamień i podrzucił go dwukrotnie, oceniając czy nabiłby mu on tylko guza, czy też rozciął głowę, gdyby Namida bardziej się postarał.

Nami prychnął cicho pod nosem, zastanawiając się, co właściwie powinien odpowiedzieć... W końcu wymruczał cicho:
- Nie celowałem w Ciebie. Czysty zbieg okoliczności. - opanowanie nie było jego łatwą stroną... był zbyt wrażliwy na to wszystko, zbyt emocjonalnie do wszystkiego podchodził, szczególnie do kłótni z kimkolwiek. Liczył na samotność, ale w sumie towarzystwo też mu się przyda.
Skierował wzrok na Sylvio, dokładnie przyglądając się jego twarzy...
- Poczęstujesz mnie fajkiem?

- Trzymaj - podał mu paczkę oraz zapalniczkę, której to zdarzało mu się używać. Przydatna szczególnie w momentach kiedy różdżka leżała gdzieś zapomniania. Teraz co prawda miał ją, ale i tak wolał na wszlki wypadek mieć to małe urządzenie.
Może przynajmniej to spotkanie okaże się owocne. Nigdy nieczego nie wykluczał, a użalanie się nad sobą, nawet w myślach, przy kimś nie wchodziło w grę. Do tego potrzebny był całkowity spokój.
- Nie widziałem Cię na Malediwach. Ukrywałeś się czy zrezygnowałeś z tej wyprawy?

- Nie, oszczędziłem sobie tej szopki. Wolałem zostać w domu, odpocząć od pewnych ludzi... Ale żebyś sobie nic nie pomyślał, życie towarzyskie kwitnie. - zastrzegł, uśmiechając się nawet. To właśnie lubił... kiedy źle się czuł lubił, nawet przypadkiem, spotkać kogoś... przynajmniej zapominał w ten sposób o problemach.
Wyciągnął papierosa z paczki i podpalił go, od razu zaciągając się mocno. Aż mu się lekko zakręciło w głowie... dawno nie palił...
- Wiesz, ze starszymi też nie jest dobrze spędzać wakacji... ale oni co chwila gdzieś wyjeżdżali, to na kanary, to do stanów, przy okazji zabierali siostrę, więc miałem cały dom dla siebie i w ogóle... - nawet nie zauważył, kiedy zaczął tak paplać... po prostu mówił, bo ostatnio nie miał z kim... - Czasami wychodziłem gdzieś na miasto żeby uzupełnić zapasy jedzenia, spotykałem różne osoby, ale w sumie nie gadałem z nimi zbyt długo bo każdy gdzieś się spieszył... a przecież są wakacje, czas wolny, nie powinni, nie sądzisz?