Spojrzała na chatę, słyszała o niej wcześniej ale myślała, że wygląda trochę lepiej. Dopiero teraz zauważyła jakiegoś chłopaka. Z jednej strony chciała do niego zagadać, a z drugiej nie wiedziała czy Davis nie miałaby nic przeciwko. Po namyśle odwróciła się przodem do Angie.
- Czy tu na prawdę straszy? - Zapytała z nadzieją usłyszenia jakiejś ciekawej historii. Zanim dziewczyna zdążyła odpowiedzieć, Mel przypomniała sobie o lodzie którego już prawie zjadła.
- Dzięki. Za loda. - Uśmiechnęła się szeroko, odsłaniając rząd zębów.

- Straszyło za czasów Pottera. Jego na pewno kojarzysz. - Postawiła klatkę na ziemi przed sobą. - Ale wujek mi opowiadał, że to nie były duchy, czy coś w tym stylu, tylko jakaś grupa animagów i wilkołak. - Stwierdziła poprawiając sobie włosy.
Przez chwilę zastanawiała się czy spiąć je w kucyk, ale zrezygnowała z tego pomysłu. Rozpuszczone włosy dodawały jej więcej uroku. Przynajmniej tak uważała ona, a przy okazji jak miała to zrobić skoro w jednej ręce miała jeszcze końcówkę loda.
- A wiesz, w sumie to był darmowe. Ale dobre, nie? - Zaczęła już kończyć wafel.
Wszystko co dobrze smakuje, szybko się kończy. Obejrzała się w kierunku ławki, gdzie miała zamiar usiąść, i zobaczyła tam jakiegoś chłopaka.
- O ya! Nathan. - Zdziwiła się i popatrzyła na Mel. Musiała przyznać, że w czasie roku szkolnego jeszcze go nie spotkała, mimo wspólnych wypadów w wakacje. - Właśnie, nawet cię nie zapytałam czy go znasz. To mój kuzyn. Siódma klasa i twój dom. - Uśmiechnęła się.

Cieszył się, że pogoda uległa chociaż stopniowej poprawie. Na twarz padały mu delikatne promienie słońca, ale nie mógł powiedzieć by było mu jakoś wybitnie ciepło. Słyszał jakieś głosy dochodzące z pobliża, ale nigdy nie był dobry w rozpoznawaniu po nich ludzi. Zgiął nogi w kostkach i przymknął oczy, żując miętową gumę. Patrzenie w niebo tego dnia jakoś nie było ciekawym zajęciem, szczególnie, że nie było widać na nim ani jednej chmury o interesującym kształcie.

Kiwnęła głową. Oczywiście, że słyszała o Potterze, a kto by go nie znał?
-Pyszne. Chociaż według mnie, nie aż tak pyszne jak kremowe piwo. - Powiedziała gryząc ostatni kawałek wafelka. Spojrzała w stronę chłopaka, po chwili jednak przeniosła wzrok na Angie.
- Nie znam go, ale zaraz poznam. Jakoś nie uśmiecha mi się udawanie, że go nie widzę. - Skierowała się w jego stronę. - Idziesz? - Zapytała. Nie miała ochoty sama do niego podchodzić. W duchu błagała by od razu nie uznał jej za wariatkę. W końcu ile dziewczyn, po prostu podeszłoby do chłopaka i przedstawiło się?
-Cześć, jestem Melania. Z Hufflepuffu. - Uśmiechnęła się do niego, jednocześnie mając nadzieję, że Davis odezwie się zanim Mel zdąży się zbłaźnić. A może już to zrobiła?

Nie dziwiła się, że Mel wolała kremowe Piwo od lodów. W końcu one był bardziej pospolite, a poza tym te z Miodowego Królestwa nie dorastały do pięt tym z Londynu. W wolnym czasie Davis musiała tam wpaść, w końcu zdolność teleportacji się jej przyda. Skinęła więc głową na to stwierdzenie.
- Uważaj, on z reguły nie przepada za yhm... ludźmi? - Przestrzegła ją na starcie. - Nie wystrasz się go. Po jakimś czasie staje się fajny. - Zaśmiała się, ciekawa czy po śmiechu ją rozpozna, ale chyba za bardzo był skupiony na tym co właśnie robił.
Gdy Coldwater zaczęła mówić, stanęła trochę za nią i pomachała w kierunku Puchona. Miała nadzieję, że zrozumie jej ruch i już na początku nie będzie częstował jej koleżanki jakimiś głupimi tekścikami.

Usłyszał czyjś głos, tym razem te osoby były bliżej. Po chwili ktoś uraczył go przywitaniem. Otworzył oczy z grymasem na ustach. Jak ktokolwiek śmiał przeszkadzać mu w... właściwie to nie wiedział w czym, bo nie robił nic szczególnego, ale mu przerwano.
- Melania? Cóż za... - Zaczął podnosząc głowę. Przed oczami pokazały mu się dwie osoby. Jedna bardziej znana i pokazywała jakiś znak. Przeklął w myślach jej głupotę, w końcu od kiedy to zadawała się z Puchonkami? Faceci z tego domu, to jeszcze rozumiał, ale żeby dziewczyny. - imię. - Nie pokusił się o dodanie słowa, które byłoby nieodpowiednie.
Czekał aż Davis pierwsza się odezwie. On nie miał zamiaru. Dziewczyna nie zapytała go o imię, więc i nic nie odpowiedział. Może mówiła do kogoś innego?

Westchnęła, czy to było aż tak trudne do zrozumienia? Ona się przedstawia więc on też powinien. Czy aby Angie się nie pomyliła? Jej rodzinę raczej kojarzyła z bardziej domyślnymi ludźmi.
- Eh, nie wysilaj się na przedstawienie. I tak wiem jak się nazywasz. - Powiedziała tym razem z bardziej wymuszonym uśmiechem. Wierzyła Davis na słowo, że on tak tylko zachowuje się na początku, więc powstrzymywała się od niemiłych komentarzy. Nie miała zbytnio ochoty mieć kuzyna Angie za swojego wroga.
- Skoro nie masz ochoty na rozmowę, mogę ją przyśpieszyć. - Przysiadła na ławce. - Ładną dziś mamy pogodę. Bla, bla, bla. Idealne warunki do latania. Bla, bla, bla. Miło się z tobą rozmawiało. Do zobaczenia. - Wstała i podeszła do Angie.

Davis oglądała popis Melanie ledwo powstrzymując się od śmiechu. Szczególnie fragmenty z "bla, bla, bla" wydawały się jej bardzo wyszukane i warte powtórzenia przy najbliższej okazji. Przez jakiś czas nie przerywała ich "wesołej" konwersacji, ale nie mogła pozwolić by Nathan cieszył się z tego, do czego doprowadził. Tępy osioł. Powtórzyła sobie w myślach, chociaż i tak wiedziała, że nie zachował się aż tak źle.
- Gdzie twoja kultura, Roslen? - Zaironizowała patrząc w jego kierunku, gdy Mel wróciła. Mimo wszystko się nie śmiał, a ona sama ledwo przed chwilą wytrzymywała.
Zrzuciła jego torbę z ławki i usiadła obok. Wyciągnęła z kieszeni papierosa i podpaliła go różdżką. - Oj, nie lubisz dymu... zapomniałam, dasz wiarę?
Doskonale wiedziała, że denerwuje go dym, ale postanowiła się zachować w stosunku do niego, tak jak on do wszystkich. Gdyby chciał mógłby wstać i sobie pójść, ale tego nie zrobił, więc mogło być już tylko lepiej. Przynajmniej taką miała nadzieję blondynka.

Spojrzała to na Angie, to na paczkę papierosów. Poczęstowała się bez pytania. Nie wiedzieć czemu nagle znów nabrała ochoty na nikotynę. Podpaliła papierosa i znów cieszyła się spokojem, który zawdzięczała tej niezdrowej czynności. Uśmiechnęła się do dziewczyny dopiero teraz dziękując.

- Musiałem ją zgubić idąc w tą stronę. - Podniósł się, by nie czuć dymu. - Dobra, dobra, Angie. Nie chce mi się już z tobą kłócić.
Był pewien, że nic by z tego nie wynikło. Zawsze tak było. Zobaczył, że Davis uśmiecha się zwycięsko i chciał zetrzeć jej ten uśmiech z twarzy, ale się powstrzymał. Pochwalił za to jej Feniksa, tak jakby chciał zbyć temat.
- Ey, Melania, nie widziałem cię we wspólnym.
Silił się na bycie miłym, i aż zrobiło mu się od tego niedobrze. Zresztą nawet nie przebywał we wspólnym, za dużo ludzi się tam kręciło. Wyjął z kieszeni ostatnią gumę. Wiedział, że ona go uspokoi. Musiał przyznać, że zdziwił się, gdy ta Puchonka wzięła od jego kuzynki papierosa. Ściągała ludzi na złą drogę. Nieładnie...

- Melanie, nie Malenia. - Poprawiła go odruchowo siadając na ławce. Była ciekawa jak długo będzie się silił by być miłym. Nie potrzebnie się starał. Pierwsze wrażenie jest dla Mel najważniejsze. - Jestem nowa. Niedawno tu przyjechałam, więc się nie dziwie. - Dawno nie paliła, zdążyła się odzwyczaić. Czuła w płucach lekkie drapanie, a w gardle nie za przyjemnie ją łaskotało. Nie zwracała na to jednak uwagi, odprężyła się i była gotowa na kolejne humorki Nate. Czy jak mu tam...

- On nie powiedział Malenia, a Melania. - Zaśmiała się Davis. Musiała przyznać, że nawet Malenia brzmiało lepiej od tej drugiej wersji.
- No właśnie! Jest nowa, z twojego domu... - Miała dodać, że jak on w takim wypadku może być aż tak nieprzyjemny, ale sobie darowała. - A ty nawet nie spostrzegłeś, że ktoś do was dołączył. Wyjątkowo mało gadasz z ludźmi. - Stwierdziła.
Każdemu nieznającemu Nate'a wydałoby się to ironią, a tak naprawdę, to on tam prawie nie zaglądał. Nawet nie zauważyła a już wypaliła pół papierosa. Zaciągnęła się po raz kolejny, a wypuszczając dym, robiła z niego kółeczka.
- Szkoda, że nie byłeś z nami na Piwie Kremowym. - Spojrzała w niebo przywołując wspomnienia.

Przez te dwie musiał już dłuższy czas stać. Zdecydowanie mu się to nie podobało. Zresztą przyszedł tu żeby poodpoczywać, a nie gadać. Czy jego plany zawsze musiały być rujnowane? Podrapał się w tył głowy i rozejrzał. Na szczęście nikt się nie zbliżał. Dwie osoby jeszcze mógł wytrzymać i nawet przyzwyczaić się do ich towarzystwa, jeżeli nie były zbyt rozgadane. Opuścił temat związany z nim i od razu przeszedł do drugiego.
- Tak, bardzo żałuję. - Stwierdził przesłodzonym głosem.

Koniec, miała dość. Postanowiła nie zważać na zachowanie chłopaka i tak, czy siak być spokojna. By oderwać myśli od tego niezbyt ciekawego tematu, spróbowała zrobić kóła z dymu, tak jak Angie. Od razu tego pożałowała. Zebrało jej się na kaszel, próbując to stłumić zaczęła się lekko podduszać. Musiała wyglądać okropnie, ale jakoś się tym nie przejęła. Gdy już jakoś to opanowała dokończyła pośpiesznie papierosa. Nawet nie patrzyła na Nathan'a. Wiedziała już jaką będzie miał minę.
-Tak, wielka szkoda. -Wybełkotała.

Widział kółeczka wypuszczane przez kuzynkę, ale był do tego przyzwyczajony. Zdecydowanie za dużo paliła, ale jej się nie przegada. Po chwili jej koleżanka zaczęła próbować tego samego. Niestety z nieco gorszym skutkiem. Nathan uśmiechnął się ironicznie widząc co ją dopadło, ale nawet nie chciało mu się śmiać. Zresztą nie wątpił, że okazję ku temu będzie miał jeszcze nie raz.
- Melanie, ty może nie pal, jeszcze nam się zadusisz. - Popatrzył na nią z udawanym współczuciem.

Spokojnie, nie patrz na niego a się nie zdenerwujesz. - Pomyślała. Oprócz tego, że był strasznie wkurzający, był też niezwykle przystojny. Mel nawet nie chciała dopuścić tej myśli do głowy. Zgasiła swojego papierosa i poprawiła włosy.
- A ty byś się tym akurat bardzo zmartwił Roslen. - Powiedziała bardziej do siebie niż do niego. - Idziemy gdzieś? - Spytała Angie. Najgorsze było to, że gdzieś w głębi duszy. (Na prawde, bardzo głęboko) chciała by chłopak szedł z nimi, a to wszystko przez to, ze zrobiła jeden mały błąd. Spojrzała chłopakowi prosto w oczy. Dla Mel nie były to zwykłe oczy, bo były to oczy stalowe. Co jak co, ale to zrobiło an niej wrażenie.

Davis obserwowała tą komiczną wymianę zdań, ale nie komentowała. Spokojnie dopaliła papierosa, a następnie kiepa rzuciła na ziemię i dodatkową go zdeptała. To wszystko przypominało trochę przedstawienie, tylko narratora brakowało. Przez chwilę zastanawiała się czy nie zacząć za niego robić, ale Mel zwróciła się do niej z pytaniem.
- Szczerze, to tu już nie ma gdzie iść, jeżeli nie chcemy wydawać kasy... No chyba, że Nath nam postawi.
Jego wzrok nie świadczył o tym, że ma ochotę. Davis pogłaskała swojego Feniksa.
- Popatrz Cairo, jaki Nathan jest niedobry, nawet małego piwa nie postawi. - Wystawiła blondynowi język. - To co powiecie na powrót do Hogwartu przez Wrzeszczącą Chatę? - Zapytała.

Zorientowała się, że gapi się na chłopaka jak idiotka. Szybko odwróciła wzrok na Angie.
- Jestem neutralna. - Powiedziała. Dziwnie jej się myślało w towarzystwie Nathana. Nie tyle, że był przystojny tylko bała się znów zrobić coś głupiego. Zaczęła nerwowo o czymś rozmyślać, skubiąc jednocześnie rąbek swojej torby. Podniosła głowę i popatrzyła na resztę, oczekując jakiejś decyzji, by ona nie musiała postanawiać co dalej będą robić.

Uśmiechnął się w ciekawy sposób, gdy zorientował się, że Melanie na niego patrzy. Nie skomentował tego na głos, zresztą po co? Davis miałaby tylko kolejny pretekst żeby mu dokuczać. W końcu dziewczyna odwróciła spojrzenie. Prawdopodobnie myśląc, że nic nie zauważył.
- Teraz gadasz ze zwierzętami? - Zwrócił się do Davis, reagując na jej docinek. - A ze strony Hogsmeade jest do niej wejście?
O tym nie wiedział. Warto było je sprawdzić, chociaż nie bardzo chciał swój czas trawić na rozmowach z tymi dwoma dziewczynami.

- A co? Zazdrościsz? - Zakpiła. - Mnie przynajmniej było na niego stać, ty wszystko wydajesz na ubrania. - Walnęła co jej przyszło na język.
Nagle ni z tego ni z owego podeszła ku niemu i go przytuliła coś mrucząc na ucho, w stylu przeprosin, ale nie dosłownych.
- Tak, jest wejście z tej strony, tylko musimy przejść przez ogród. Drogę przez ogród znam. - Ścisnęła usta. Zaszpanowała. Oni tego nie wiedzieli. - To idziemy. Mel, przechodzisz przez płot pierwsza?

Trochę się zdziwiła, widząc tą wymianę uczuć. A co to? Teletubisie? Tuuulimyy.
- Yyy.. A może ty pierwsza a ja za tobą? - Zaproponowała. Wiedziała, że jest spora możliwość, że wymięknie. Nie była przystosowana do wysiłku fizycznego. Uśmiechnęła się niewinnie, tak jakby była pewna tego, że da rade.

Po krótkim spacerze (szli dość szybko) dotarli przed Wrzeszczącą Chatę. Podczas drogi cudowna Henry została uraczona jakże fascynującymi i zabawnymi opowieściami z życia Colina, czasem przeplatanymi mugolskimi dowcipami, pasującymi akurat do sytuacji. Biedny (czy raczej biedna) Henry zapewne się wynudziła, chociaż nie dawała po sobie tego poznać.
Więc gdy już dotarli do swego celu, Fitzgerald zamilkł na chwilę. Miał ochotę odwrócić się i uciec, ale stwierdził, że skoro już tu jest z taką śliczną, miłą dziewczyną, która uważa go za odważnego (!!!), nie wypada stchórzyć.
- Wchodzimy? - upewnił się jeszcze, na wypadek gdyby zmieniła zdanie.

Właściwie niektóre anegdoty i żarty Colina uznał za dosyć zabawne, choć rzeczywiście inne nie przypadły mu do gustu, jednak dzielnie znosił paplaninę Puchona kiwając raz po raz głową i uśmiechając się lekko.
Jakże się ucieszył, kiedy wreszcie stanęli przed Wrzeszczącą Chatą! Była cudowna, wspaniała! Puścił wreszcie Colina i wbił spojrzenie w chatę. Na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech.
- Przerażająca, ale zarazem wspaniała, co? - zapytał. Chwilę jeszcze gapił się na budynek, by zaraz przenieść spojrzenie na chłopca.
- Chcesz wejść pierwszy czy ja mam to zrobić? - zapytał przekrzywiając głowę na bok, po czym odezwał się raz jeszcze.
- Przypomniał mi się dowcip. Czym różni się martwy płód od Elvisa? Elvis żyje... - i zaśmiał się głośno przecierając oczy rękawem swetra. Zaraz jednak spoważniał ponownie wbijając wzrok we Wrzeszczącą Chatę.

Tak, urocza. Kupmy ją i zamieszkajmy tutaj, a psu odrąbmy głowę, żeby dopełniał romantycznej całości. W odpowiedzi mruknął coś niewyraźnie, bo trochę go paraliżowała świadomość, że są w NAWIEDZONEJ okolicy. Nawiedzonej przez DUCHY. Duchy, które STRASZĄ. Straszą czasem NA ŚMIERĆ. A jak umrą? Co zrobią, jak umrą? On nie chce umierać, ani trochę.
- Wejdźmy razem, dobra? - zaproponował, a następnie usłyszał dziwny dowcip, którego raczej nie zrozumiał. Mimo to uśmiechnął się i mruknął cicho:
- Rzeczywiście, zabawne!
Uzbroił się w odwagę i, chwytając Henry za rękę (tak tylko, przyjacielsko; by jej zasygnalizować, że idą!), ruszył w stronę Wrzeszczącej Chaty.
Tato... kocham cię. Pamiętaj o tym, jak już tam umrę.

Rose wybrała się do Hogsmeade w poszukiwaniu odrobiny spokoju. Z racji deszczowej, chłodnej pogody większość uczniów wolała przesiadywać na kanapach przed licznymi kominkami i rozprawiać swobodnie o tych nieinteresujących ją rzeczach, takich jak Quditch, zajęcia z teleportacji, wróżenie z fusów i, rzecz jasna, plotki, czyli "Kto z kim zaczął chodzić, kto z kim zerwał, kto kogo zdradził, a kto i kogo zdradzi, porzuci lub pomaca w przyszłym tygodniu?".
Zawędrowała aż przed Wrzeszczącą Chatę, po czym usiadła na jej parapecie. Wyciągnęła książkę i zatopiła się w innym świecie, tak różnym od jej własnego.

A on dostrzegł Rose i zauważywszy ją, czym prędzej pognał radosnym truchtem w jej kierunku i zdzielił jej pusty łeb białą laską, śpiewając przy tym radosne piosenki o złocie.
Nie.
Ale zrobiłby to chętnie, gdyby był szaleńcem. I gdyby mógł w ogóle ją zobaczyć.
Nie wiedział, co go podkusiło, by opuścić Hogwart. Ostatnia taka eskapada skończyła się zawędrowaniem aż na wiszący most. Inna sprawa, że tam przynajmniej odbył dość ciekawą rozmowę z Narcissem.
Gubił się wiecznie na błoniach, tym razem dochodząc aż do Hogsmeade. Szczerze mówiąc, nie miał pojęcia, gdzie jest. Nie dotarł do centralnej części miasteczka, gdzie zapewne napotkałby kogoś chętnego do pomocy zbłąkanej duszyczce.
Zewsząd ciemność, przenikliwy chłód. Oswajał się powoli z myślą, że tu zamarznie. Z ust posypał się stos przekleństw, w najwyższej irytacji ślepiec rzucił laską o ziemię i usiadł w rezygnacji na dużym kamieniu. Niech to wszystko szlag.