Zabawne, jak szybko zaczął żałować decyzji o przyjściu do tego baru. Gdyby ktoś oprócz nich już tutaj był, pewnie dałby radę jakoś to wszystko ciągnąć, zaczekałby na Fire, albo nawet do Lotki by się przyczepił. Martwił się o Krukonkę i wiadomość o jej wyjściu ze szpitala bardzo go ucieszyła - miał nadzieję, że na tym spotkaniu w końcu porozmawiają i przekona się na własne oczy, że z nią już lepiej. Niestety nie miał szczęścia do panien Hudson i tak oto siedział przed tą, z którą dogadywał się o wiele gorzej. Niezręczna atmosfera między nim a Bridget była niemalże namacalna i może to dlatego kelnerka tak się nimi zainteresowała? W każdym razie Leo był pewien, że kiedyś się z nią spotykał i prawdę mówiąc przyjąłby teraz nawet jakieś wypominanie głupot z przeszłości, byle nie tylko nie siedzieć tak bezczynnie z Puchonką. Dodatkowo nie mógł przetrawić tego "dobrze, że jesteś" i resztką sił powstrzymywał się od spojrzenia pełnego niedowierzania. Bujał się leniwie na krześle, mając nadzieję, że ukrywa swoje zdenerwowanie lepiej niż dziewczyna. Powoli zaczynał się zastanawiać czy odrzucenie propozycji jakiegoś procentowego napoju było dobrym pomysłem; dla zajęcia czymś swoich myśli po prostu przygryzał notorycznie listek mandragory, poświęcając całe myśli właśnie temu. Potem musiał trochę udawać, że Bridget słucha - nie było to takie trudne, bo zdążył już zmartwić się myślą, że ona ma pewnie głos jak anioł i to ją połączyło z Ezrą, który przecież śpiewał niesamowicie.
Bezwiednie odetchnął z ulgą, oficjalnie łagodniejąc. Paranoja, Vin-Eurico...
- Ha, to już trochę trauma - uznał w temacie głosu Craine'a. Zanim dodał coś więcej, dziewczyna zmieniła temat na znacznie mniej komfortowy, czym w końcu zasłużyła sobie na czujne spojrzenie czekoladowych oczu Leonardo. - Zauważyłem. Na pewno weźmiemy to pod uwagę w przypadku organizowania kolejnej imprezy. - Zamilkł na chwilę, po czym zorientował się, że to brzmiało jak pełne żalu zapewnienie, że więcej jej do siebie nie ściągną. Koniec końców gdyby wyciszyli ściany, to Bridget by do nich nie przyszła... - Albo po prostu, no wiesz. Wyślemy normalne zaproszenie - mruknął, a zaraz potem odwrócił się i przetarł dłonią twarz z niedowierzaniem i zażenowaniem. Nie lubił być niemiły, a w tym wyjątkowym przypadku obiecał Ezrze, że będzie się zachowywał przyzwoicie. To chyba oznaczało, że nie powinien sprawiać Bridget przykrości.
Uratowało ich nadejście @Melody Kingston. Leo za dobrze jej nie znał i na chwilę obecną jedyne co kojarzył, to że lubi Bridget i chyba spotykała się z Ezrą - na Merlina, w jakie towarzystwo on się wpakował? Puchonka miała wyraźnie niesamowicie dobry humor i nie tylko obdarowała buziakiem swoją koleżankę, ale nawet przytuliła Vin-Eurico. I weź tu człowieku próbuj kogoś nie lubić.
- Hej, Melody - zaśmiał się krótko, stukając palcami w blat stolika. - Imię zobowiązuje, hm? - Zerknął odruchowo w stronę drzwi, ustalając w myślach, że jeśli kolejną osobą dołączającego do ich grona będzie Courtney, to chyba dla własnego bezpieczeństwa (i zdrowia psychicznego) po prostu się stąd zawinie.

Dlaczego Caesar Tobias Fairwyn był aż tak straszną bułą nie wiedział nikt.
Kiedy dostał zaproszenie na imprezę w barze, gdzie podobno ktoś czy coś miało śpiewać, przeraził się nienażarty.
W pierwszej chwili chciał odmówić, pragnął odpisać Bridget najchłodniej jak się tylko dało, wprost wyjaśniając, że nie lubi tłumów, ludzi, puchonów, gryfonów i krukonów, że przeszkadzają mu te wszystkie światła i nawet gdy już wróci do swojego dormitorium i jego oczy nie muszą reagować na nagłe rozbłyski — to ciągle ma problemy ze wzrokiem i boli go głowa, w stylu co najmniej jakby przeżywał największego kaca świata.
Największym problemem było to, że kobiecie odmówić nie potrafił. Nie znali się, Bri sprawiła na nim raczej przeciętnie normalne wrażenie i jeszcze byłby zmuszony udawać, że przeżywa najwspanialsze chwile na świecie — jednak coś w duszy, w głębi serca mówiło mu, że jeśli nie pójdzie na to zasrane karaoke, to będzie jej strasznie przykro. Może nie z powodu braku jego obecności, tylko dlatego, że najwyraźniej chciała ich wszystkich trochę wspólne zintegrować.
Przez Hogsmead szedł z dość nieodgadnioną miną, szybko starał się wymijać ludzi stających mu na drodze. Postawił przed samym sobą kilka zasad, których miał przestrzegać najpilniej na świecie. Po pierwsze, nie wypić za wiele i utrzymać względną trzeźwość umysłu, bo na tym spędzie może przydać się ktoś jeden trzeźwo myślący. Po drugie, w miarę uczestniczyć w rozmowach i może nawet samemu z siebie zainicjować jakiś temat i po trzecie wysiedzieć jak najdłużej zdoła, nie będąc pierwszą osobą, która opuści zgromadzone towarzystwo. Pozornie prosta sprawa, jednak wszystkie te założenia wymagały od Ślizgona naprawdę wielkiego wysiłku.
Właściwie całą drogę do pubu nie mógł powstrzymać swojej osoby przed ciągłym wyklinaniem siebie samego oraz tego, że tak wielką cipą jest.
Na miejscu nie był pierwszy. W oczy szybko rzuciła się Hudson, ten wielki gryfon, który kojarzy się Caesarowi tylko i wyłącznie rozgardiaszem i kompletnym nieporządkiem oraz prefekt puchonów.
Przełknął ślinę i starając się wyglądać w miarę naturalnie, dosiadł do stolika. Nawet się uśmiechał i chyba sprawiał pozytywne wrażenie, bo nie widział na twarzach swoich towarzyszy jakiejś wielkiej konsternacji.
- Cześć Wam - rzucił w ich stronę, po czym wysunął rękę do Leo, a potem do Melody i rzekł - Caesar jestem. - dziękował samemu Merlinowi za to, że postanowił założyć swą czapkę złodzieja, bo jak się domyślał jego własne uszy stały się całkowicie sine.
Te trzy cholernie krótkie słowa wywoływały w Fairwinie wielką mieszankę uczuć. Zastanawiał się, czy aby na pewno wypadł normalnie, czy nie brzmiał jak kompleta ameba, która nie potrafi zachować się w towarzystwie obcych ludzi (z szczególnym uwzględnieniem płci żeńskiej).

Atmosfera była tak gęsta, że można było ją ciąć nożem i dopóki w barze nie pojawiła się Melody nic nie wydawało się jej rozrzedzać. To, co początkowo zaczęła mówić Bridget, w jej głowie brzmiało jak dobry początek rozmowy, w praktyce nie sprawiło, że rozmowa toczyła się gładko. Leonardo był wyraźnie spięty, ale chyba nie bardziej niż Puchonka. Chciała jakoś pociągnąć temat, wspomnieć, że dziękuje za przyjęcie na ostatniej imprezie i jednocześnie przeprasza, że w ogóle się wprosiła, bo na dobrą sprawę nie miała zamiaru tego robić... No i zaraz potem jakoś naturalnie przejść do tego, że chciałaby się pogodzić, bo przeszkadza jej ten ciągle narastający konflikt, ale słowa, które wcześniej jakoś poukładała sobie w głowie, wyleciały i zdawało się, że nigdy nie wrócą z powrotem. Głos Melody sprawił, że Bridget (bardzo widocznie zresztą) odetchnęła z ulgą, a jej buzia od razu rozjaśniła się w szerokim uśmiechu, którym obdarzyła przyjaciółkę. Ostatnio działo się tak wiele, że żadna z nich nie miała czasu na przykładanie uwagi do pielęgnowania relacji, ale to spotkanie okazało się być bardzo dobrym momentem na nadrobienie zaległości.
- Cześć, Melody! - przywitała się z nią radośnie, również cmokając w okolicy policzka dziewczyny, po czym przesunęła się nieco, by zrobić jej miejsce przy i tak pustym stoliku. Bardzo cieszył ją entuzjazm dziewczyny, który zdecydowanie działał na wszystkich pobudzająco. Bridget, słysząc tak euforyczne emocje w jej głosie od razu się rozluźniła i sama zaczęła wypatrywać momentu, w którym będą mogli wejść na scenę. Zerknęła na zegar wiszący nieopodal na ścianie i z przykrością stwierdziła, że jeszcze dziesięć minut do umówionego spotkania. - Mam nadzieję, że przyjdą jeszcze. W zasadzie nie dostałam zbyt wiele odpowiedzi zwrotnych, ale rozumiem, że dla niektórych mógł to być problem, bo powiadomiłam was dosyć późno o tym pomyśle - powiedziała. - Leonardo mówił na przykład, że nie odpisał, bo nie wiedział, czy będzie mógł przyjść ze względu na pracę. Może inni też będą w takiej sytuacji - dodała jeszcze, zerkając ukradkiem na Gryfona, uśmiechając się przy tym delikatnie kącikiem ust.
W tej samej chwili w barze pojawił się Caesar i jeśli Bridget nie sądziła, że atmosfera mogła stać się jeszcze dziwniejsza, w tej chwili zorientowała się, że owszem, było to możliwe. Widząc twarz Ślizgona w jej głowie pojawiły się wspomnienia tej jednej, feralnej wizyty, podczas której nie dość, że Edgar Fairwyn obudził się po trzytygodniowej śpiączce, to jeszcze Caesara dopadła jakaś klątwa, w związku z którą stracił wszystkie zęby, a gdy wrócił ponownie do sali, rzucił zaklęcie wyciszające na jej matkę, co rozzłościło obie kobiety (chociaż Bridget po cichuteńku dziękowała mu w duchu, bowiem prawdopodobnie uchronił ją przed jeszcze większym upokorzeniem). Nie zaczęli najlepiej, ale chłopak wydawał się nie osądzać jej aż tak bardzo po tamtym wydarzeniu, o czym świadczyła sama jego obecność na wieczorze karaoke. Odwzajemniła uśmiech, orientując się dopiero po chwili, że prawdopodobnie był nieco zbyt ciepły i szeroki, by uznać go za zupełnie neutralne przywitanie.
- Hej, fajnie, że jesteś - powiedziała. - Wiesz, czy Courtney lub Voice się zjawią? - zapytała jeszcze. Pomyślała, że chłopak mógł wiedzieć zdecydowanie więcej na temat tego, co o spotkaniu integracyjnym sądziły dziewczyny ze Slytherinu.

Nadal nie potrafiłem do końca się pogodzić z faktem, że zostanę ojcem. Chociaż może nie w tym tkwił problem. Raczej chodziło o fakt, że nie docierało do mnie to całe ojcostwo i co ważniejsze przerażało w cholerę. Nie czułem się człowiekiem, który może cokolwiek dobrego przekazać swojemu potomstwu, ja nawet nie uważałem się za dobrego człowieka. Nie wiedziałem jak mam się zachować, niby udawałem, że wszystko jest w porządku, ale nic nie było tak jak być powinno. Wszystko miało być idealne, zaplanowane, bez żadnych niespodzianek, a tymczasem w zaledwie jednej chwili moje i Lotty życie odwróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Jedyną rzeczą na odpowiednim miejscu było to, że wciąż byłem z Lottą, na dobre i na złe. Z dziewczyną było coraz lepiej, oczywiście jeżeli chodziło o aspekt fizyczny. Oparzenia się prawie zagoiły, a z dzieckiem było wszystko dobrze. Aczkolwiek jeżeli chodziło o jej samopoczucie psychiczne, cóż, pozostawało wiele do życzenia. Zresztą jeśli miałbym być szczery, ja też ze świadomością wczesnego rodzicielstwa nie czułem się najlepiej, co dopiero Hudson, która nosiła nasze dziecko w swoim łonie. Niebyłem pewien czy się cieszę czy jest się z czego cieszyć. To wszystko mnie zwyczajnie przerastało. Na list od Bridget nie odpisałem. Intuicja podpowiadała mi, że @Lotta Hudson zrobiła to za mnie czy coś w tym stylu. Przez ostatnie dni trwałem przy dziewczynie, a szkołę odrzuciłem na dalszy plan, zupełnie się nią nie przejmując. Priorytety. Musiałem jednak wrócić, czy mi się to podobało czy nie. Potrzebowałem skończyć studia. Wiedziałem, że moje umiejętności były już wystarczające żeby móc pracować jako auror, ale wymagali tego idiotycznego papierka skończenia studiów. Tak więc, na wieść o imprezie prefektów trochę się ucieszyłem. Każdy powód do pica był dobry, prawda? Zresztą mogłem ponownie nieco wbić się w rytm przebywania z innymi ludźmi, nie licząc Charlotte. Czekałem na decyzję Lotty czy tam się pojawimy. To od niej zależało i od tego jak się będzie czuła. Powiedziałem tylko, że takie wyjście dobrze jej, nam, zrobi. Tak naprawdę obiecałem sobie, że nie będę pił skoro Hudson nie może, ale bądźmy szczerzy, z mojej obietnicy będą nici. Nie było opcji żebym przy takiej okazji chociaż trochę nie wypił. Trzeba było opić dziecko. No tak sobie przynajmniej mówiłem. Kiedy dziewczyna się zdecydowała, zapytałem ją chyba milion razy czy jest pewna i upewniłem się, czy na pewno wszystko w porządku. Nie chciałem być nadopiekuńczy, ale to wychodziło samo. Po prostu tak bardzo się o nią martwiłem, że wszystko inne było nieważne. Nie przyjaźniłem się z innymi prefektami. Nie licząc Lotty. Tak naprawdę jedyną osobą, z którą miałem jakiś tam kontakt była @Bridget Hudson. Przez wzgląd na Lottę starałem się być całkiem miły dla młodszej Hudsonówny. Tak miły na ile byłem w stanie, nie przeceniajmy moich umiejętności. Doszedłem do wniosku, że tego typu wydarzenie mogło być całkiem niezłym początkiem na moją "zmianę". Och, po prostu musiałem się trochę ogarnąć. Nie było żartów. Czekając aż Lotta będzie gotowa zapaliłem papierosa, mając na uwadze, że przy dziewczynie nie powinienem tego robić. Kiedy była gotowa przeteleportowałem nas przed bar. Uśmiechnąłem się lekko do Lotty i delikatnie ją pocałowałem. Była całym moim światem i to nie miało się w najbliższym czasie zmienić.
- Gotowa na powrót do świata żywych? - zapytałem przed drzwiami baru. Kiedy odpowiedziała, objąłem ją ramieniem i jakby nigdy nic weszliśmy do środka. Starałem się być jak największym oparciem dla Hudson, ale i tak wiedziałem, że doskonale zdawała sobie sprawę, że ja także się tego wszystkiego bałem. Ale powiedzmy sobie szczerze, kto by się nie bał? Najważniejsze w tek chwili było po prostu pójście na przód bez względu na to co nas tam spotka. Uniosłem brwi gdy dostrzegłem karaoke. Przyznam szczerze, że się tego nie spodziewałem. Nie byłem zbyt muzycznie uzdolniony. Może nie śpiewałem bardzo nieczysto, ale talentem tego nijak nie można nazwać. Chociaż gdyby ktoś mnie zapytał, naturalnie bym tego nie przyznał.
- Bridget, cześć. - powiedziałem i nawet zdobyłem się na całkiem ciepły uśmiech, tak mi się przynajmniej wydawało. Przeniosłem wzrok na prefekta Gryfonów. Oczywiście, że go znałem. Nie dało się nie kojarzyć dwumetrowego chłopaka, nawet jeśli miało się go kompletnie w nosie. Pamiętałem, że Lotta ma z nim całkiem dobre stosunki. Rzecz jasna nie czułem się zazdrosny, przykro mi, ale jeżeli chodzi o zestawienie mnie z kimkolwiek innym, bądźmy szczerzy, nie miałem sobie równych. Postanowiłem się z nim także przywitać. Jeśli później dojdę do wniosku, że nie opłaca mi się mieć z nim dobrych relacji, szybko sobie z tym poradzę.
- Chyba jeszcze nie rozmawialiśmy, bynajmniej nie osobiście, Will. – powiedziałem do @Leonardo O. Vin-Eurico i wyciągnąłem ku niemu dłoń, zewnętrzną stroną do góry. Niby nic nie znaczący niuans, ale doświadczony obserwator i ktoś kto zna się choć trochę na mowie ciała zauważyłby, że ten gest pokazywał, że uznawałem się za nieco lepszego. Nic osobistego, przyzwyczajenie, sam Minister Magii mógł zacząć tańczyć niczym urodzony striptizer, a nawet to nie zmieni mojego nastawienia względem innych. Jego kojarzyłem, Ślizgona nie zaszczyciłem nawet spojrzeniem, a do @Melody Kingston lekko się uśmiechnąłem i skinąłem jej głową.

Courtney naturalnie nie mogła odpuścić sobie takiej okazji - i nie chodziło bynajmniej o sam fakt integracji, lecz o to, że będzie tam jej zdecydowanie najmniej ulubiony ex facet, Leo, którego będzie mogła trochę podenerwować i wcale nie mam na myśli przyjaznego droczenia się. No i przyjdzie pewnie bez swojego wiernego chłopaka (którego Vin-Eurico też pewnie niebawem zdradzi), więc nikt w jego obronie już nie stanie, smuteczek. Postawiła sobie za cel jednak przyzwoite zachowanie, przynajmniej na początku, coby nie psuć atmosfery, choć jeśli Blaithin postanowi przyjść, będzie to wyjątkowo ciężkie zadanie.
Oprócz wyżej wymienionych znała jeszcze tylko Caesara i Melody, zaś z resztą prefektów nie miała okazji dłużej porozmawiać, będzie to więc dobra okazja, by poznać się nieco lepiej. No i karaoke zmieniające głos to prawdziwe cudo - nikt nie będzie musiał słuchać jej wycia.
- Hej Melody, hej Caesar - przywitała się ze znajomymi twarzami, obdarzając ich uśmiechem, ale przypomniała sobie o jeszcze jednym człowieku. - Cześć Leo - dodała nieco głośniej niż powinna i uśmiechnęła się jeszcze szerzej, dumna ze swojego, w końcu wzorowego, zachowania. Ależ ona miła, prawda?
Przedstawiła się jeszcze @Bridget Hudson, @Lotta Hudson i @William Walker, bo jakoś nie było wcześniej okazji by spokojnie pogadać, po czym zajęła miejsce przy stoiku, zauważając, że Fire jeszcze nie ma. I nie miałaby nic przeciwko, gdyby ten stan rzeczy się nie zmienił.

Tak naprawdę nieszczególnie miałam ochotę iść na tę imprezę - po pierwsze miałam poczucie, że moje dawne życie bezpowrotnie się skończyło, po drugie - towarzyszyło mi uczucie, że jako osoba przy nadziei (a na dodatek po bardzo poważnym wypadku) nie mogę nadwyrężać swojego organizmu. Delikatna sugestia ze strony Willa odrobinę zmieniła moje podejście - nie chciałam go ograniczać (wiedziałam, że beze mnie nie pójdzie, a trudno ukryć, że ostatni miesiąc zupełnie się odizolował skupiając się na opiece nade mną), a poza tym doszłam do wniosku, że nie mogę kłaść się do trumny tylko dlatego, że spodziewałam się dziecka. Wykorzystanie tych ostatnich miesięcy podczas których nie byłam jeszcze obciążona pieluchami i całodobową opieką nad latoroślą wydawało się całkiem logiczne, szczególnie, że na dniach wracałam na zajęcia i wiedziałam, że nie będę miała aż tyle wolnego czasu.
Pojawiliśmy się na miejscu dosyć późno - na miejscu byli już niemal wszyscy z wyjątkiem prefektów naczelnych i Fire. Zaczęłam od osób, których nie znałam (czy raczej znałam tylko z widzenia) - przedstawiłam się Ceasarowi i Courtney (która pojawiła się praktycznie w tym samym momencie co my), pomachałam wesoło @Melody Kingston, którą znałam głównie z tego, że była dobrą znajomą mojej siostry, ścisnęłam @Bridget Hudson dając jej całusa w policzek, a na końcu podeszłam do @Leonardo O. Vin-Eurico, z którym akurat witał się Will. Przytuliłam kumpla na powitanie.
- Muszę Ci coś powiedzieć, mam nadzieję, że znajdziesz później chwilkę. - powiedziałam cicho tak żeby nie zakłócać innym zabawy, ale normalnym tonem. Nie chciałam go straszyć, ani psuć mu zabawy.
Może impreza nie była najlepszym momentem, żeby informować znajomych o ciąży, ale na razie wiedziała o tym tylko moja rodzina i Will (czyli w sumie na ten moment -  tylko rodzina), a chciałam powoli przekazywać tę informację innym - ukrywanie tego nie miało szczególnego sensu, a Leo mimo że był moim byłym wciąż należał do grona najbliższych mi osób i jako mój przyjaciel zwyczajnie zasługiwał na te informację

Chyba zaczął trochę żałować, że tak wcięła im się Melody - Leo był ciekaw czemu Bridget poruszyła temat ich nieszczęsnych sąsiadujących mieszkań. Sam raczej próbował o tym zapomnieć... Nie dociekał, nie chcąc wywlekać sprawy przy drugiej Puchonce, tym bardziej, że jej obecność działała kojąco na napiętą atmosferę. Gryfon kiwnął głową na wzmiankę o jego niepewnościach co do pracy - nie planował kłamać, ale to był drobiazg i w gruncie rzeczy nie taki w pełni nieprawdziwy. Miał dzisiaj normalnie pracować i wolne dostał tylko dlatego, że jakiś czas temu wziął zmianę znajomego i ten teraz chciał się odwdzięczyć.
Wymówki.
- Leo - wtrącił jeszcze, odruchowo poprawiając Hudsonównę. Dość szybko ich niewielkie grono zaczęło się powiększać. Vin-Eurico przywitał się kulturalnie z Caesarem; nie znał go za dobrze i nawet nie miał za bardzo punktu zaczepienia. Ożywił się za to na widok @William Walker i @Lotta Hudson, którzy w końcu dotarli. Leonardo podniósł się z łagodnym uśmiechem i już miał doskoczyć do Krukonki, kiedy powitał go jego partner. Gryfon sam nie wiedział co go w tym zdziwiło, ale jakoś faktycznie nigdy styczności ze sobą za bardzo nie mieli. Zwrócił uwagę na to specyficzne podanie ręki, nie mogąc powstrzymać jeszcze szerszego uśmiechu.
- Mam pocałować? - Zapytał ze śmiechem, oczywiście ściskając lekko dłoń chłopaka. - Hej, hej. Leo. - Przytulił czule Lotkę, kiedy znalazła dla niego chwilkę. - Dobrze cię widzieć - mruknął bez krępacji, powoli wracając na swoje miejsce. Jej prośbę skwitował entuzjastycznym pokiwaniem głową, dodając, że "kiedy tylko zechce". Przeniósł spojrzenie na Courtney, która wyglądała jakby coś knuła. Powitał ją uprzejmym pomrukiem, koncentrując się bardziej na tym, że nie ma jeszcze kilku osób. Gdzie ta Fire?

No gdzie ta Fire, gdzie ta Fire.
Leżała wygodnie na swoim łóżku w dormitorium, gdzie zaglądała ostatnio bardzo rzadko. Musiała przyznać, że tą "imprezę" czy co to w ogóle było, wymyślone przez prefekta Puchonów, uważała za dość dziwny pomysł. Zawsze Szkotkę bawili ci wszyscy ludzie tak naciskający na integrację i zapoznawanie się bliżej. Jej zdaniem jeśli ktoś naprawdę chciał się z kimś poznać to znalazł na to sposób inny niż wysyłanie listów, żeby grupkę losowych ludzi zbić w jedno. Blaithin kojarzyła tylko Hudsonówny, chłopaka Lotty, który zawsze bawił dziewczynę swoim "mam-wyjebane-na-wszystko", co było i tak czystą hipokryzją z jej strony, a przy tym coś Fire świtało o synu profesora Edgara. No i Courtney. Skrzywiła się na myśl, że ktoś był tak głupi, by dać Ślizgonce odznakę. I niby miała z nią wytrzymać w jednym barze? Ale zaraz Fire pomyślała o tym, jak łatwo wtedy będzie dolać jej coś z szerokiego wachlarzu eliksirów, jakie ze sobą ostatnio taszczyła w torbie na wszelki wypadek.
Prefektów naczelnych w ogóle chyba nigdy nie spotkała. Może byli zbyt zafiksowani na punkcie szkolnych spraw, może nie sądzili, że muszą zniżać się do ich poziomu i się z nimi zapoznawać. W każdym razie, idąc przez Hogsmeade, spodziewała się, że ani Follet ani de Nevers nie stawią się na miejscu. Miejscu, które też było tak dobrane, że Fire prychnęła pod nosem, kiedy odczytywała list Bridget. Nie lubiła śpiewać, nie umiała śpiewać i nie chciała śpiewać.
Czemu w ogóle więc szła? Nie do końca wiedziała. Może to ta perwersyjna ochota zepsucia wszystkim humoru, może zepsucia go konkretnie Hill. Może chciała pośmiać się z tych wszystkich ludzi próbujących swoich sił na "scenie". Może czas było się napić.
Westchnęła, wchodząc do środka i ściągając czarny kaptur zmoczony przelotnym deszczem. Podeszła bliżej, powoli, rozglądając się po twarzach. Na widok Leo uniosła kącik ust. Prawdopodobnie jedyna osoba w tym pomieszczeniu, którą dało się znieść...
- Fire. - przedstawiła się lakonicznie osobom, które mogły jej nie kojarzyć, a głównie myślała o kasztanowłosej Puchonce. Oczywiście, nie było mowy o jakimkolwiek uścisku dłoni. - Jestem ostatnia? - zapytała, nie czując żadnej potrzeby usprawiedliwiania tego, że nie odpisała czy przyjdzie czy nie, a teraz też przyszła właściwie w ostatniej chwili.
Wtedy zauważyła Hill i zmarszczyła brwi. Łudziła się jeszcze nadzieją, że zaproszenie do niej nie dotarło, pies ją pogryzł albo coś w drodze do baru przejechało dziewczynę, ale niestety nie.
- Hill, nalać ci? - ton miała tylko nieco podsycony sztuczną uprzejmością, kiedy zdjęła płaszcz i odłożyła go na jedno z krzeseł, żeby podejść do baru. Tak czy siak, spodziewała się odmowy. W ogóle specyficznie się czuła, kiedy myślała o tym przez jak długi czas sama była barmanką w Oasis. Robienie drinków do tej pory pamiętała.

Byłam prawie pewna, że nic nie jest w stanie zepsuć mi humoru. Nikt nie był większym fanem karaoke niż ja. Całkiem przewidywalne - dziewczyna lubiąca być w centrum uwagi i jeszcze taka, co dobrze śpiewa na pewno odnajdzie się w takim miejscu.
- No pewnie - zaśmiałam się na słowa Leo, bo żarty o moim melodyjnym imieniu słyszałam już wielokrotnie, ale nigdy mi specjalnie nie przeszkadzały. Kicha by była, jakbym jednak nie była zupełnie uzdolniona muzycznie. Wtedy te żarty można by nazywać złośliwościami.
- Możliwe. Chociaż mam nadzieję, że wszyscy się zjawią - odpowiedziałam przyjaciółce. Moje nadzieje były coraz bliższe spełnienia, bo w międzyczasie dołączył do nas Ceasar, którego wcześniej nigdy nie poznałam. Uścisnęłam jego rękę i przedstawiłam się. Sprawiał wrażenie całkiem miłego, mimo że był Ślizgonem. Chociaż ostatnio wydaje mi się, że te stereotypy o wrednych Ślizgonach jakoś wymarły. Nie było okazji do rozmów w mniejszym grobie, bo zaraz do baru weszli prefekci Ravenclaw. Uśmiechnęłam się wesoło do Lotty i także pomachałam w jej kierunku, obdarzając przy okazji idącego przed nią Willa. Zawsze w duchu śmiałam się lekko, kiedy go widziałam, bo przypominałam sobie, jak bardzo byłam w nim zadurzona jeszcze na pierwszym roku. Ot, słodka jedenastoletnia Melody, która kierowała się głównie wyglądem swoich rówieśników. Cóż, wiele się nie zmieniło w tej kwestii. Wtedy podeszła do nas kolejna osoba - Courtney! Zupełnie wyleciało mi z głowy, że ona też została prefektem w tym roku. Wieczór właśnie jeszcze bardziej się polepszył.
- Hej, Courtney - objęłam koleżankę na przywitanie. Rozejrzałam się po przybyłych i właściwie odnotowałam, że brakowało tylko drugiego prefekta Gryffindoru i prefektów naczelnych, o których istnieniu wiedziałam bardziej w teorii. Co prawda, widywałam czasem Raphaela, bo przecież byliśmy z jednego domu, ale nigdy z nim nie rozmawiałam. Szczerze, nie sądziłam, że się zjawią. Nie miałam też pewności, czy Blaithin się pojawi. Nie wyglądała na osobę, która lubiła imprezy integracyjne. W końcu jednak przyszła do baru i od razu zaczęła stwarzać nieprzyjemną atmosferę. Nie lubiłam takich osób, które były do wszystkiego nastawione negatywnie. Przedstawiłam się jednak Gryfonce z uśmiechem, mając nadzieję, że jej zachowanie nie zepsuje mi wieczora. Kiedy ta zaoferowała Courtney drinka (co brzmiało dość złowieszczo i nie byłam pewna, czy to sympatyczna propozycja), aż się wyrwałam z miejsca.
- Właściwie to ja chętnie - uśmiechnęłam się do Fire całkiem szczerze - Pora chyba zacząć imprezę, co wy na to? - spojrzałam pytająco na resztę towarzyszy, mając nadzieję, że podzielą moje zdanie.

Raphael bardzo się ucieszył z zaproszenia na wieczór integracyjny z resztą prefektów. Fakt, że dyrektor wykazał się taką wyrozumiałością i pozwolił mu zachować stanowisko prefekta, a nawet prefekta naczelnego, jakoś przywrócił mu wiarę w ludzkość i świat w ogóle. Bardzo ciężko zniósł wyjazd Sereny do Stanów, ich przyszłość chyba stała się przeszłością, a powikłania po groszopryszczce ciągnęły się za nim przez dłuższy czas. Powtarzanie roku miał jednak swoje zalety. Dopóki za murami Hogwartu czekało na niego nowe szczęśliwe życie z Sereną, wspólny dom i kariera literacka, ukończenie studiów wydawało się czymś wspaniałym. Jednak teraz nie był pewien, co zrobić ze swoim życiem, więc przeczekanie roku i udoskonalenie swoich zdolności magicznych wydawało się najlepszym planem.
W barze pojawił się jak zwykle spóźniony. Rozglądając się za resztą prefektów, potknął się o coś i narobił hałasu, wywracając krzesło i o mały włos wylewając komuś na kolana zawartość kufla. Na szczęście obyło się bez zniszczeń, ale wejście miał z całą pewnością... efektowne. W końcu dotarł do właściwego stolika i uśmiechnął się przepraszająco, zajmując wolne miejsce.
- Przepraszam za spóźnienie, jestem Raphael. Chyba z większością się jeszcze nie znamy... Salut, Lotto - zwrócił się do jedynej osoby, którą znał z imienia i nazwiska, czyli @Lotta Hudson. Twarze @Melody Kingston i @Bridget Hudson też wydawały się znajome, ale nie był w stanie ich umiejscowić ani tym bardziej przywołać ich imion. - Przepraszam, jeśli kogoś z was powinienem jeszcze znać z imienia i nazwiska... Mam fatalną pamięć. Je suis désolé, ale czasem nie pamiętam własnego adresu - wyjaśnił z rozbrajającym, lekko nieprzytomnym uśmiechem. Przywitał się z każdym, naprawdę próbując zapamiętać ich imiona. - Ah oui! Voice powinna do nas dołączyć, jeśli nie zatrzymają ją obowiązki - dodał, po czym spojrzał w kierunku sceny do karaoke. Jego ciemne oczy błysnęły zainteresowaniem. - Będziemy śpiewać? - ucieszył się. Ostatnio miał stanowczo za mało rozrywek i za mało bywał wśród ludzi, mimo że z natury był bardzo towarzyski. Pod warunkiem, że akurat nie pisał dzieła życia.

Voice początkowo miała w ogóle nie przychodzić. Niemal obsesyjnie myślała o ucieczce z kraju, bo wisiały nad nią kiepskie oceny, a zorganizowanie warsztatów w aptece było o wiele trudniejsze, niż początkowo myślała. Swoją zaszczytną funkcję prefekta naczelnego ograniczyła do łapania za kołnierze biegających po schodach dzieciaków, zwłaszcza że wydarzenia, które miały miejsce od początku roku szkolnego jasno sugerowały, że zaczyna się dziać coś nieciekawego i że to nie jest najlepsza pora na rozrywkę. W związku z tym, że wcale by się nie zdziwiła, gdyby bar zawalił się innym prefektom na głowy, a pan dyrektor chyba tylko dobrze się ukrywał z planami odebrania jej plakietki, postanowiła przyjść na tę nieszczęsną imprezę i w razie czego osobiście łapać spadające cegły, żeby polec na polu chwały i pozostawić mężowi wrażenie, że była dobrym człowiekiem i walczyła o jedność świata magicznego i inne rzeczy ważniejsze niż to, że nie zjadła śniadania czy to, że nie dokończyła referatu na eliksiry.
Nie myślała o niczym konkretnym. Płaszcz w biało-czarną kratę łopotał na wietrze, a szalik co chwilę gdzieś uciekał, ale jakimś cudem tuż przed deszczem udało jej się wejść do baru. Wystarczyło jednak, że odgarnęła włosy z twarzy i nieco się wyprostowała, by od razu wyglądać idealnie - jakby za oknem wcale nie kończył się świat. Zdjęła kurtkę, zostając w czarnych grubych rajstopach i białej, luźnej, bawełnianej sukience z wiązaniem na piersiach. Botki na grubym obcasie dodały jej jeszcze kilku zbędnych centymetrów. Uśmiechnęła się trochę niepewnie do zgromadzonych. Ciekawe, czy chociaż połowa wiedziała, że to ona jest tym legendarnym prefektem naczelnym.
- Cześć, kochani. Bridget, wielkie dzięki, że się tym wszystkim zajęłaś. Prawdę mówiąc ostatnio dzieje się tyle niepokojących rzeczy, że strach organizować jakiekolwiek zgromadzenia większe od randki jeden na jeden - skrzywiła się lekko, ściskając @Bridget Hudson. - Voice Follett. Gdyby ktoś jeszcze nie kojarzył - dodała niepewnie, wieszając płaszcz na krzesło obok tego zajętego przez Raphaela, do którego zresztą miała lekki żal, że nie przyszedł na ich spotkanie dawno dawno temu. Wydawała się odrobinę zagubiona, ale nie przepadała za tłumami, więc w zasadzie nie było w tym nic dziwnego.

Bridget sama nie wiedziała, co zamierzała przekazać Leonardo wspominając o byciu "prawdziwymi sąsiadami" - chyba głównie to, że Lotta zostawiła jej mieszkanie w kamienicy, ponieważ ona sama postanowiła zamieszkać z Williamem w Dolinie Godryka. Nie wiedziała jednak, na jakim poziomie wiedzy przedstawiały się informacje posiadane przez Vin-Eurico, toteż zrezygnowała z rozwodzenia się nad powodami opuszczenia przez Lottę Hogsmeade - zdecydowanie chodziło o ciążę, a jak na razie wiadomość ta rozeszła się raczej wśród członków obu rodzin. Nie będzie przecież rozsiewała plotek, prawda? No i obojgu przypomniała się ostatnia impreza organizowana przez chłopaków, która była dla niej wielkim festiwalem niezręczności. Gryfon w żadnym wypadku nie wydawał się być zadowolony z faktu, że Bridget przebywała za ścianą - więc czego ona oczekiwała w chwili rozpoczęcia tego tematu?
Chwilę potem do baru zaczęła wchodzić reszta zaproszonych przez nią osób. Wyszczerzyła się szeroko na widok starszej siostry i jej chłopaka. Odwzajemniła buziaka w policzek, a zaraz potem uśmiechnęła się ciepło do Williama. Musiała przyznać, że w ostatnich dniach jego postawa nieco jej imponowała - to znaczy nadal wydawał się być nadęty, czasem zbyt pewny siebie i momentami ze zdecydowanie zbyt ciętym językiem, ale po wypadku Lotty Bridget była pewna, że Walker od niej odejdzie. Fakt, że został i nawet postawił się jej ojcu (co wypadło niespecjalnie miło i właściwie, biorąc pod uwagę położenie ich wszystkich), sprawił, że Puchonka nieco uwierzyła w sens ich związku i żywiła wielkie nadzieje, że dobrze im się poukłada. Wydawał się być nieco spięty, ale może po jakimś kłębolocie lub szklaneczce szkockiej nieco wyluzuje?
Dziewczyna przywitała się również z przybyłą na miejsce Courtney, a następnie z Blaithin, po czym spojrzała po wszystkich obecnych i stwierdziła... Że bardziej specjalnego grona jeszcze nie widziała. Wszędzie można było wyczuć jakąś napiętą lub niezręczną atmosferę, ona sama z niektórymi osobami obecnymi w barze miała, jakby to ująć, nieciekawą przeszłość i dziwne przeżycia. Jedynie Melody zachowywała dobry nastrój przez cały czas i zdawała się być jednym wielkim wulkanem energii, wręcz tryskając entuzjazmem. Jej radość była zaraźliwa i już chwilę potem Bridget poczuła się lepiej i również się uśmiechała. A na miejscu zjawili się nawet prefekci naczelni!
- Cześć, ja to Bridget - powiedziała, przedstawiając się Raphaelowi. - O, nie wiedziałam, że znacie się z Lottą. Jestem jej siostrą - dodała jeszcze, zauważając ich przywitanie. Jeśli wcześniej jej nie kojarzył, to teraz ma już kolejny punkt zaczepienia. - Ja bardzo liczę na to, że uda nam się pośpiewać. To karaoke jest magiczne i bardzo często zmienia głosy! Jestem ciekawa, co mi się trafi. To trochę jak te fasolki, które się zjada, a potem wydaje się zwierzęce dźwięki z tą różnicą, że niestety nie dostaniemy słodyczy - rzuciła w odpowiedzi na pytanie Melody i Raphaela. Osobiście chciała poczekać, aż zbiorą się zupełnie wszyscy, lecz nie musiała czekać zbyt długo - dosłownie chwilę potem w barze zjawiła się piękna, wysoka blondynka, która przedstawiła się jako Voice Follett. Bridget odwzajemniła ten krótki uścisk i poczuła się lekko skrępowana tą sytuacją. Teraz to miała wrażenie, że jest bardziej odpowiedzialna za to zebranie niż by chciała. - Miło Cię poznać - wybąkała, uśmiechając się delikatnie. Rozejrzała się jeszcze raz, licząc wszystkich zebranych i stwierdziła, że mieli komplet! To o... dziewięć osób więcej niż się spodziewała! - Ktoś chce ze mną zacząć? - zapytała. Liczyła, że ktoś zgodzi się na duet na początek, każdemu będzie raźniej.


Dzięki wszystkim za przyjście! Na początek proponuję duet, jeśli ktoś wyrazi zgodę, już jutro mogę naskrobać posta kolejnego i rzucać kostkami!

Szybko udało się wszystkim zebrać w jednym miejscu. Nie tylko Fire raczyła się pojawić, ale nawet prefekci naczelni zjawili się w barze! Leo z zaciekawieniem spoglądał na przedstawiającego się Rapahela, bo tak prawdę powiedziawszy to tylko go kojarzył i to pobieżnie. Do Voice z kolei uśmiechnął się szeroko, nie zapominając o tym, że to ona poczuła się w obowiązku wprowadzenia go pomiędzy obowiązki prefektów. Inna sprawa, że mogła zrobić to jakoś subtelniej, a nie w łazience... To jest, nie miał nic przeciwko. Gorzej, że miała wtedy narzeczonego.
Gryfon nie był pewny, czy to jest dobry pomysł z tym spotkaniem - intencje jak najbardziej doceniał, ale widział tutaj mnóstwo różnych spięć. O relacji swojej z Courtney czy Bridget wolał się nie zastanawiać, jednak panna Hill miała również problem z Fire, a Puchonkę chyba łączyło coś dziwnego z Caesarem. Lotka zdawała się wyglądać trochę nieswojo, Voice jakby nie wiedziała co ze sobą zrobić... Leo stukał sobie cicho palcami w blat, obserwując jak jego przyjaciółka z domu kieruje się po napoje. Ugryzł kilka razy listek mandragory, wmawiając sobie, że to jak guma do żucia; w rzeczywistości miał już tej roślinki dość, a jej smak zaczynał męczyć. Podniósł nieco zaciekawiony wzrok na Bridget, która zamierzała wskoczyć na scenę. Przez głowę przemknęło mu, że powinien sobie siedzieć grzecznie i ewentualnie dyskretnie wyśmiać ją w duchu... A potem przypomniał sobie, że nie chciał jakoś wyjątkowo podtrzymywać tej napiętej atmosfery. Zerknął po prefektach i poderwał się ochoczo z szerokim uśmiechem, dochodząc do bardzo prostego wniosku - tę imprezę trzeba jakoś rozkręcić. Obietnicę złożoną Ezrze traktował jako swego rodzaju wyzwanie, aby odpuścić młodszej Hudsonównie. Co lepiej łączy ludzi niż muzyka? Cóż, w świecie Leo poprawną odpowiedzią byłaby wymiana ciosów, ale...
- No, skoro byliśmy tu pierwsi - zaśmiał się krótko, podchodząc do jednego mikrofonu. Nie był pewien czy to dobry pomysł, bo nawet przy mówieniu chwilami doskwierał mu listek mandragory... Posłał Bridget zachęcające spojrzenie, orientując się przy tym, że nie jest tak źle. - To co śpiewamy? - Zainteresował się, uznając to za całkiem istotny element. Bri nie miała wiele do powiedzenia, bo uaktywnił się barman i uznał, że zabawnie będzie podrzucić tragicznie obciachowy kawałek Lady Morgany. Leo posłał mu pełne niedowierzania spojrzenie, cierpiąc bardzo, że barman nie wyczuł w nim bratniej duszy i nie rzucił jakiegoś koła ratunkowego. Tak czy inaczej melodia już leciała, a Vin-Eurico zamierzał się przede wszystkim dobrze bawić. Bez większej krępacji zaczął śpiewać, doskonale wiedząc, że jego technika pozostawia wiele do życzenia. Trochę zbił go z tropu dziwny głos, przypominający bardziej niedźwiedzi ryk - zignorowałby to nawet, gdyby nie mewie poskrzekiwania wyrywające mu się w niektórych momentach. Zbył to wszystko uśmiechem, dając z siebie wszystko i ze zdziwieniem zauważając, że brzmi to naprawdę ciekawie. Dopóki trwała dobra passa, przysunął się bliżej Bridget i pochwycił jej dłoń, aby zasugerować jej zgrabny piruet.
Merlinie, starał się jak mógł.

3, 4, 6

Bridget spodziewała się odpowiedzi od każdego zgromadzonego w barze, tylko nie od Leonarda. W sumie oczekiwała, że na pierwszy ogień pójdzie Melody, która była bardzo muzykalna i utalentowana, a zresztą wydawała się być najbardziej zainteresowana i podekscytowana opcją śpiewania karaoke. Słysząc jednak słowa wydobywające się z ust Gryfona, początkowo zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc nawiązania, a po chwili olśniło ją i autentycznie opadła jej szczęka. Musiała śmiesznie wyglądać z rozdziawioną buzią, ale nie mogła powstrzymać szoku. Zaraz potem przybrała na twarz szeroki uśmiech - hej, może jednak nie było między nimi tak źle?  Bridget zdecydowanie odebrała ową zadeklarowaną chęć duetu na scenie jako wyciągnięcie ręki w jej kierunku celem zakończenia konfliktu - a jeśli nie ręki, to chociaż małego palca.
- O, super, jeśli tylko chcesz... Bo ja chętnie - powiedziała nieco zakłopotana, ale w głębi duszy czuła radość. Wdrapała się na scenę razem z ćwierćolbrzymem, czując się przy nim niezwykle mała, po czym stanęła przy jednym z mikrofonów. - Masz pomysł na piosenkę? - zapytała, lecz nie poznała odpowiedzi, bowiem sam Vin-Eurico nie miał bladego pojęcia, co mogliby zaśpiewać, natomiast barman, który nadzorował rzecz dziejącą się na podium, z niezwykłą precyzją wylosował im prawdopodobnie najbardziej obciachowy kawałek Lady Morgany. Bridget przewróciła oczami z zażenowania, po czym posłała znaczący uśmiech @Lotta Hudson - obie miały podobny stosunek do grającej w tle "artystki". Musieli jednak dać jakiś popis, prawda?
Leonardo powalił ją na kolana pierwszym rykiem niedźwiedzia. Bridget spojrzała na niego ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy, a widząc jego minę wyłącznie się wyszczerzyła. Wydawało jej się zabawne, że magiczny mikrofon postanowił przekształcić jego głos w coś takiego - szczególnie gdy do repertuaru  dołączył krzyk mewy. Bridget nigdy nie sądziła, że ktoś będzie w stanie zharmonizować te dwa dźwięki. Skubany, dobry był... Przyszedł jednak czas, by i ona przyłączyła się do śpiewania. Otworzyła usta... A z nich wydobył się głos stojącego obok Gryfona. W pierwszej chwili złapała się za usta, a następnie wybuchnęła śmiechem. Ostatecznie zaśpiewała kilka linijek razem z nim, ale prawdopodobnie szłoby jej lepiej, gdyby była w stanie opanować napady śmiechu, które nękały ją prawie przy każdym otwarciu ust. Z tego wszystkiego dała mu się obrócić, nawet dwa razy! Kto by pomyślał, że będzie się tak dobrze bawiła?
- Leon... Leo, będziesz niekwestionowaną gwiazdą imprezy - powiedziała, gdy już odzyskała swój dziewczęcy, wysoki głos i zachichotała. - Kto chce następny? Jak coś, to ja wciąż jestem chętna, było super! - dodała już w stronę reszty zebranych w barze, którzy mieli okazję zobaczyć ich popis. Posłała Gryfonowi jeszcze jeden uśmiech. Wcale nie był taki najgorszy...


kostki: 2 (ludzki) 3 (jak Leo xD)  3 (czyli meh, ale i tak zabawnie)

Mój mocno mierny humor poprawił mi się, gdy patrzyłam na niesamowite popisy Leo z głosem niedźwiedziomewy i Bridget z głosem Leo śpiewających chyba najgorszą możliwą piosenkę Lady Morgany - tak bardzo mnie to rozbawiło, że po chwili już niemal rozbolał mnie brzuch ze śmiechu. Gdy ta bardzo nietypowa para w końcu zeszła ze sceny mimowolnie podbiegłam do @Bridget Hudson - widząc jak ona dobrze się bawiła też chciałam zaśpiewać. Poprosiłam DJa o wylosowanie piosenki i okazało się, że trafił nam się straszny gniot - duet DJa Mudblooda z Lilou Smiley, z czasów gdy wokalistka występowała pod pseudonimem Nicole Mintay i świeciła dupskiem na prawo i lewo.
Gdy zaczęłyśmy śpiewać ku mojemu zdziwieniu z moich ust wydobył się głos @Blaithin ''Fire'' A. Dear - bardzo mnie to rozbawiło, gdyż koleżanka zdecydowanie nie pasowała do duetu ze szlamowatym raperem.
- Jestem jak Szekspir, lecz różdżkę dzierżę w dłoni
Znowu mam nawijkę, a Mr Pure mnie goni
Jebać Slutherin, jebać czystą krew, a tym wielkim snobom zrobię wszystko wbrew
Mam swoje miano - mówią na mnie szlama, Mudblood się już skończył - to tylko durna fama
Wrażliwość mam Whitmata, duszę Platona, kończę pierwszą strofę - teraz wchodzi ONA! - wyrapowałam głosem Fire z trudem powstrzymując śmiech. Po chwili Bridget zaczęła wyśpiewywać równie durne linijki na temat machania tyłkiem, potem znowu przejęłam pałeczkę - i tak kilka razy. Mimo durnowatości piosenki bawiłam się tak wyśmienicie, że na chwilę zapomniałam o bezlitosnej rzeczywistości. Po chwili jednak skończyłyśmy nasz popis, a ja stwierdziłam, że to odpowiedni moment, żeby pogadać z @Leonardo O. Vin-Eurico. Zeszłam z miejsca śpiewania ustępując kolejnej osobie, w tym samym czasie dając Leo znak, żebyśmy na moment odeszli w stronę baru.


6 (ludzki), 3 (Gryfek), 4 (no chyba spoko)

W gruncie rzeczy nie dało się ukryć faktu, że byłem trochę spięty. Może i zgrywałem rozluźnionego, ale nie sądziłem, żeby ktokolwiek w tym zgromadzeniu darzył mnie większą sympatią. Lotty rzecz jasna nie liczyłem. Spojrzałem na @Leonardo O. Vin-Eurico z lekką ignorancją. Nie byłbym jednak sobą gdybym nie odpowiedział.
- Myślałem, że sam się nie domyślisz. W sygnet, rzecz jasna. – powiedziałem, mając na myśli pierścień na mojej dłoni.
Prawdę mówiąc nie był to żaden sygnet. Nawet nic w tym rodzaju. Wygrałem ten pierścień w jakimś podejrzanym klubie na Nokturnie i spodobał mi się, więc od tamtej pory go nosiłem, nic specjalnego. Moje usta jednak rozciągnął lekki uśmiech. Przeniosłem wzrok na nowo przybyłych i zaledwie rzuciłem krótkie „Will”, zupełnie nie zaprzątając sobie głowy tymi osobami. Raczej nie bardzo obchodziło mnie kto jeszcze miał przyjść. Jednak przyznam bez bicia, że widok prefektów naczelnych trochę mnie zdziwił. Voice kojarzyłem tylko z tych listów, że będę prefektem, a Raphaela – wcale. Zwróciłem uwagę na jego przywitanie z Lottą i obdarzyłem go uważnym spojrzeniem z mojej strony, które miało mówić coś w rodzaju „trzymaj łapy przy sobie”. Nie skomentowałem tego jednak i doszedłem do wniosku, że alkohol tutaj będzie niezbędny, żebym chociaż trochę dobrze się bawił. Koniec końców sam namawiałem Lottę do przyjścia na to wydarzenie, więc nie mogłem teraz być hipokrytą i ostentacyjnie pokazywać, że to chyba nie był najlepszy pomysł. Podszedłem do baru i zamówiłem Ognistą, co chyba nie było niczym spektakularnym. Pochwyciłem wzrok @Lotta Hudson i patrząc jej w oczy lekko uniosłem szklankę z trunkiem w geście toastu, który miał mówić coś w rodzaju „za nas”. Pociągnąłem ze szklanki i odrobinę się skrzywiłem, czując ogień w przełyku. Zaraz po tym kupiłem zwykłą brandy i wróciłem do reszty z kieliszkiem w dłoni, zatrzymując się przy Lotcie. Oparłem się o najbliższy stół i odwróciłem w kierunku sceny, na której stał Leonardo i Bridget. Parsknąłem śmiechem na pierwsze dźwięki wydobywające się z ust gryfona. No nieźle, karaoke doprawdy niezwykłe. Zaraz potem dołączyła Bridget. Musiałem przyznać, że całość stanowiła dość nietypowe połączenie. Powoli sączyłem alkohol i uniosłem brwi kiedy Lotta zgłosiła się do kolejnego numeru. Cieszył mnie fakt, że dziewczyna dobrze się bawiła. Patrzyłem na nią na scenie i szeroko się uśmiechałem, słysząc jaki „fantastyczny” kawałek miała do zaśpiewania. Zerknąłem na prefekt Gryffindoru, do której należał głos, ale zaraz potem z powrotem patrzyłem na scenę. Wiedziałem, że ja na niej zbyt szybko nie zawitam. Nie było mowy, musiałbym się naprawdę upić.

Stwarzała nieprzyjemną atmosferę? Tym, że się przedstawiła, zadała pytanie czy też może zaproponowała alkohol znajomej? My sweet summer child, Fire nawet jeszcze nie zaczęła. Uniosła delikatnie brew, przenosząc wzrok na uśmiechniętą prefekt Hufflepuffu. Cóż... właściwie to nie widziała problemu. Lubiła serwowanie drinków.
- Luz. - wzruszyła ramieniem i skierowała się w stronę baru, ale wtedy zaraz za nią otworzyły się drzwi, w których stanął jakiś chłopak. Nie zwróciłaby na niego większej uwagi, gdyby nie to, że był... niezdarny. A kiedy tylko się odezwał, rozpoznała francuski akcent i momentalnie polubiła prefekta naczelnego. Uśmiechnęła się lekko do @Raphael de Nevers. - Enchante. Je suis Fire.
Ograniczyła się do tak krótkiego powitania, kątem oka rejestrując jeszcze przybycie Follett. A była przekonana, że akurat ta para się nie zjawi. Cóż, byli w komplecie, ale Fire nie sądziła, że będą wyjątkowo zgranym towarzystwem. Podeszła do baru, żeby wyciągnąć kieliszki i pobawić się mieszaniem kilku alkoholi i dodawaniem dodatków, oczywiście tak, żeby nikomu nie zaszkodzić... była przecież miłą osobą. Kto chciał mógł skubnąć sobie coś co lubił, bo przyniosła wszystko na tacy na jeden ze stolików. Bridget wyglądała na tak optymistycznie nastawioną do całego przedsięwzięcia, że nawet nieco bawiła Blaithin. Na pytanie czy ktoś chce zacząć, oczywiście nie odpowiedziała. Musiałaby być mocno wstawiona, żeby w ogóle wejść na tę scenę...
Pierwsza próba wyszła dziwacznie i Fire patrzyła na to raczej z konsternacją. Uszy ją rozbolą, jak tak dalej pójdzie. Głos Leo rzeczywiście do śpiewania nie pasował. Fire zauważyła, że @Caesar T. Fairwyn siedział wyjątkowo sztywno, więc podsunęła krzesło do chłopaka. Postawiła przed nim szota jakiejś magicznej wódki.
- Z kim ja przebywam... Trzeba jakoś przetrwać to spotkanie. - powiedziała i wychyliła swój kieliszek szybko. Skrzywiła się nieco, ale zabawną minę miała dopiero wtedy, kiedy zaczęła śpiewać Lotta. Na początku oniemiała. Przy "jebać Slutherin" jednak nie mogła się powstrzymać i po prostu wybuchła śmiechem. Fire naprawdę od bardzo dawna nie śmiała się tak głośno i tak swobodnie. - Ja pierdolę... - wydukała, kiedy zwrotka się skończyła. To było jednocześnie tak żenujące, komiczne i głupie. Słyszeć swój własny głos, RAPUJĄCY głos, w ustach innej dziewczyny.
- Jednak będzie ciężej niż myślałam. - mruknęła, sięgając po kolejnego shota i licząc na to, że Fairwyn zrobi tak samo.

Lekko zmarszczone czoło młodego Fairwyna mogło wskazywać konsternację. Przebywanie z ludźmi było dla niego bardzo nienaturalnie, dlatego też całkowicie nie wiedział jaką pozycję powinien przyjąć. Czy może założyć nogę na nogę, albo raczej rozepchać się, całkowicie nie przejmując innymi. Ostatecznie stwierdził, że na nic innego niż sztywniacka i dość niewygodna poza jak się potem okazało, pozwolić sobie nie jest w stanie. I oh, jakże on marzył o papierosku.
Każda kolejna osoba wywoływała u niego właściwie żadne uczucia. Nie drażnili Ślizgona swym zachowaniem, ale nie budzili w nim również tyle zainteresowania, by chociaż w niewielkim stopniu chciał dowiedzieć się o nich czegoś więcej. Znał Hill, dobrze i o spotkaniu matki panien Hudson nigdy nie zapomni, ale reszta była. No właśnie, była i tyle.
Coś tam się uśmiechał, kilka razy odchrząknął, ale głównie sączył piwo z zielonej butelki. Właściwie to dużo bardziej frapującym było to czy aby na pewno dobrał odpowiednie drzewo do rdzenia nowej różdżki, którą stworzył tamtego poranka. Działała, ale nie zadowalała go w stu procentach.
Karaoke trwało w najlepsze, a ludzie będący z nim w lokalu bawili się pysznie, śmiejąc się i dokazując, a on czuł się jak totalne piąte koło u wozu. Nie był nawet zapasowym kołem, był jakimś dziwnym małym kółeczkiem, który niby toczy się po ziemi, ale jakby go nie było, to nikt nie zauważyłby tej nieobecności. Dobrze mu było z tym, jednak nikt nie zagadywał go niepotrzebnymi i stresującymi pytaniami, a ich uwaga była zwrócona na sobie, bo jak Caesar się domyślał, znali się w większości od dłuższego czasu.
Najbardziej zaskoczyło chłopaka jednak, że jakaś ruda wsza odezwała się do niego. Zaskoczony prawie zakrztusił się końcówką piwa, które tak zawzięcie przez ostatni czas pił, zdziwiony zrobił dość dziwną minę i mocno zmarszczył czoło.
Milutka, najwyraźniej była zadowolona ze spotkania równie bardzo co on, a już chłopakowi zdawało się, że jako jedyny jest taką miękką parówą, że właściwie nie potrafił odmówić udziału w tej przaśnej zabawie.
- Zawsze mogłaś skończyć gorzej — złapał za kieliszek i szybko wychylił zawartość — na przykład na elitarnym balu dla elitarny jednostek powiązanych z ministerstwem, na którym wszyscy są dla siebie sztucznie mili i uprzejmi — wzruszył ramionami i spojrzał w stronę Bri i tego wielkiego Gryfona. Dźwięczny śmiech dziewczyny okazał się przyjemny, nie chrumkała ani nie rżała jak koń — czyli potencjalnie nadawała się na partnera wieczoru. (A podobno miał się oszczędzać) Pod wpływem tego dość kuriozalnego występu i trochę przez wesoły śmiech gryfonki, uśmiechnął się ładnie i całkowicie szczerze, chyba pierwszy raz tego wieczora. Za chwilę zrobiło się chyba gorzej, bo krukonka Hudson zaczęła rapować jakąś piosenkę o Slutherinie i czystości krwi. On sam czystość krwi miał głęboko gdzieś, za wiele naprawdę wyrazistych i zdolnych osób nieczystej krwi poznał, żeby teraz przejmować się jakimiś pierdołami o tym, że nie każdy zasługuje na miano pełnoprawnego czarodzieja. Ta, zwykłe pierdolety.
- Istnieje jeszcze opcja, że obsiądą Cię jak sępy padlinę i będą prosić o to byś zaśpiewała razem z nimi - dodał ciszej, konspiracyjnym tonem tak by tylko ona usłyszała. Alkohol zdecydowanie dodawał odwagi, bo w normalnych warunkach nie odważyłby się na taki gest, a już szczególnie do jakieś właściwie nieznajomej białogłowej. Wieczór zapowiadał się co najmniej ciekawie..
I chyba nie było wyjścia, kolejny shot skończył w ustach Fire, więc i on sam sięgnął po następny kieliszek. Dziękował Merlinowi za to, że ma te rosyjskie geny, bo gdyby był brytolem to uhhh.. Po 4 szybkich już kręciłoby mu się w głowie i pieprzyłby głupoty.

Raphael świetnie się bawił, obserwując kolejne występy. Może nie była to rozrywka najwyższych lotów, ale zupełnie mu to nie przeszkadzało. Uważał, że to zabawne i nie mógł się doczekać, kiedy sam będzie mógł wystąpić - dla kogoś tak towarzyskiego jak on, ostatnie miesiące były naprawdę trudne, mimo że nareszcie miał dużo czasu na pisanie.
Uśmiechnął się promiennie do @Blaithin ''Fire'' A. Dear, kiedy ta odezwała się po francusku, ale jakoś nie udało im się nawiązać rozmowy, bo najpierw zorganizowała alkohol, a potem zwróciła się do naburmuszonego ślizgona, którego Raphael jakoś nie kojarzył. Chociaż w jego przypadku, nie powinno to nikogo dziwić.
Voice wyglądała naprawdę pięknie, a obrączka na jej palcu na chwilę wprawiła de Neversa w melancholijny nastrój. Cóż, gdyby wszystko się potoczyło tak, jak sobie to wymarzył, być może on też byłby już szczęśliwym małżonkiem. Jednak nie wszystko układa się tak, jak tego pragniemy. Jego związek z Sereną był zawsze burzliwy, raz już ze sobą zerwali, potem do siebie wrócili, zaręczyli się... jednak chyba po prostu nie było im pisane być razem. Westchnął i potarł nerwowo palce jak zawsze, gdy miał ochotę na papierosa.
- Cieszę się, że jednak przyszłaś. I gratuluję, choć to pewnie spóźnione gratulacje - powiedział swoim miłym, miękkim głosem o wyraźnym francuskim akcencie. - Ja nigdy nie byłem dobry w doprowadzaniu spraw do końca. I z małżeństwem też mi się nie udało - dodał cicho w nagłym przypływie szczerości, tak że tylko Voice mogła go usłyszeć. Potargał swoje niesforne loki, westchnął i uśmiechnął się do niej. - Wiem, że pewnie masz do mnie żal... i słusznie. Ale coś się wtedy stało. Albo rozstałem się z narzeczoną, albo zachorowałem na groszopryszczkę. Sam już nie pamiętam, ale jedno i drugie jest całkiem dobrym usprawiedliwieniem, n'est-ce pas? - powiedział pozornie lekkim tonem, jednak jego ciemne, aksamitne oczy posmutniały. Zaraz jednak się otrząsnął z tego nastroju i spojrzał w kierunku sceny. - Zaśpiewasz ze mną? Chodź, będzie cudownie! - dodał z entuzjazmem, a kiedy nie zaprotestowała wystarczająco żarliwie, po prostu złapał ją za rękę i pociągnął w stronę sceny, po drodze potykając się o coś i niemal zrzucając ze stołu pustą butelkę po winie.
Zaklaskał @Lotta Hudson i @Bridget Hudson rozbawiony ich występem, po czym pomógł Voice wejść na scenę i poprosił DJa o jakiś ładny duet. I faktycznie - Raphael co prawda nie kojarzył ani tytułu, ani wykonawcy (zdecydowanie lepiej orientował się w mugolskiej muzyce), ale samą piosenkę znał za sprawę Sereny. Była to przyjemna ballada, ale pytanie brzmiało, jaki głos się trafi Raphaelowi. Odchrząknął i zaczął śpiewać. Na szczęście był to głos człowieka, Daniela Bergmanna, nauczyciela transmutacji, więc mimo że brzmiał zabawnie w ustach Raphaela, nie był aż tak groteskowy. Niestety sam występ nie wypadł rewelacyjnie - mimo że Raphael miał dobry słuch i znośny głos, to niestety podkład był w tonacji, która zupełnie mu nie leżała (a może Bergmannowi...?). Może nie zawodził jak szyszymora, ale nie był to z pewnością najlepszy występ. Jednak śpiewał z wielkim zaangażowaniem, uśmiechając się wesoło do Voice i naprawdę nieźle się bawiąc.

Kostki: 4 (głos ludzki), 5 (głos nauczyciela), 3

Nie spodziewał się, że duet z Bridget wyjdzie mu aż tak dobrze, ale najwyraźniej na scenie przeznaczone było im błyszczeć nawet wtedy, gdy mieli pozmieniane głosy. Swoją drogą Leo na chwilę dostał zawału, kiedy usłyszał siebie - te mikrofony to jednak ciekawa rzecz. Hudsonówna najwyraźniej dobrze się bawiła, on zresztą również. Zeskoczyli ze sceny roześmiani i podekscytowani, a Puchonka zaraz została zaproszona do jeszcze jednego występu. Vin-Eurico odszedł tylko na chwilkę, żeby kupić sobie szklankę wody z cytryną, a potem wrócił do stołu, idealnie na czas aby jeszcze posłuchać trochę Lotty śpiewającej głosem Fire, co zdecydowanie przebiło jego występ. Pokręcił głową z rozbawieniem, dyskretnie zerkając na resztę zebranych, aby sprawdzić czy oni również przyjemnie spędzają czas. Planował zagadać Williama, który wcześniej wydawał się podchodzić do niego strasznie lekceważąco, ale wtedy @Lotta Hudson go zawołała. Chłopak podążył za nią do baru, dalej z łagodnym uśmiechem przyklejonym do ust. Oddał pustą szklankę.
- No, to się nazywa występ! Świetny rap - zaśmiał się, obserwując dziewczynę uważnie. Był strasznie ciekawy co mogło być takiego ważnego, że aż wcześniej napomknęła, że będą musieli porozmawiać. Miał szczerą nadzieję, że nie chodzi tutaj o jego drobny spór z Bridget... W końcu własnie pokazali, że bardzo starają się dogadać i nie idzie im to jakoś tragicznie. - Co tam, słońce? Jak się czujesz? - Palnął, choć zapewne było to aktualnie najbardziej znienawidzone pytanie przez Krukonkę. Nie mógł jednak nic poradzić na to, że jego głos podszyty był szczerą troską.

Z uśmiechem zareagowałam na komplement ze strony @Leonardo O. Vin-Eurico, po czym zajęłam miejsce na jednym z krzesełek naprzeciwko baru.
- Radzę Ci usiąść, bo to co mam do powiedzenia może zwalić Cię z nóg - powiedziałam do starszego Gryfona.
Czekając na to aż przyjaciel zajmie miejsce obok mnie przejechałam wzrokiem kartę napoi starając się znaleźć coś bezalkoholowego, a finalnie zniechęcona marnym wyborem zamówiłam szklankę soku dyniowego jednocześnie piorunując wzrokiem barmana, który dość niegrzecznie wpatrywał się w moje blizny pooparzeniowe na dłoniach. Gdy mężczyzna podał mi napój upiłam mały łyk i zwróciłam się w stronę Leo. Stwierdziłam, że najstosowniej będzie zacząć od odpowiedzi na jego pytanie - nie wiedziałam jak sprzedać mu informację o ciąży, w taki sposób, żeby czasem nie padł z wrażenia.
- Bywało lepiej, ale nie narzekam - powiedziałam zmuszając się do lekkiego uśmiechu - Ale muszę Ci coś powiedzieć.
Wzięłam głęboki wdech układając sobie w głowie to co mam mu do powiedzenia.
- To w sumie bardzo delikatna i niezbyt przyjemna sprawa, więc proszę Cię o dyskrecję - powiedziałam nerwowo, by po chwili dodać - Ja i Will będziemy mieli dziecko.
Uniosłam wzrok niespokojnie patrząc na reakcję Leonarda - był moim przyjacielem, ale także byłym chłopakiem, więc ta wiadomość mogła być dla niego co najmniej dziwna.

Nie miał pojęcia co za sprawę mogła mieć Lotka, ale grzecznie usiadł sobie przy barze, wpatrując się w nią z zaciekawieniem. W gruncie rzeczy i tak pewnie by usiadł, tak żeby nie patrzeć na nią z góry... Tak czy inaczej, obserwował przez chwilę jak dziewczyna przegląda kartę z napojami.
- Straszne napięcie budujesz, belleza - westchnął z rozbawieniem, stukając ze zniecierpliwieniem w blat. Trochę się martwił mimo wszystko, bo w takiej sytuacji, po wyjściu ze szpitala, jakieś ważne informacje?
- Niezbyt przy... co? - Zamrugał z zaskoczeniem, początkowo zupełnie nie rejestrując słów, które do niego dotarły. Przez chwilę nie wiedział jak zareagować, aż na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech. - O Merlinie. Będziecie mieli dziecko? - To był prawdziwy cud, że Gryfonowi udało się tego nie wykrzyczeć. Błyskawicznie przysunął się do dziewczyny i przytulił ją delikatnie, śmiejąc się cicho. - To wspaniale! Co w tym niezbyt przyjemnego? Na Merlina, gratuluję! - Dopiero gdy odsunął się to doszedł do wniosku, że być może patrzył na to zbyt powierzchownie - albo wręcz przeciwnie, zbyt intensywnie. Bądź co bądź Lotka i Will byli młodzi i zapewne potomka nie planowali, aczkolwiek dla Vin-Eurico brzmiało to jak coś wspaniałego. Czekało na nich wielkie i trudne zadanie, ale czy nie było warto?
Przygryzł liść mandragory, wpatrując się w Krukonkę z coraz to większą troską.
- Przepraszam, trochę zbyt gwałtownie. Ale wow... Wow. Kiedy?

Reakcja @Leonardo O. Vin-Eurico była dla mnie co najmniej zadziwiająca. Mimo iż chłopak był ode mnie dwa lata starszy fakt uznawania ciąży za dobrą nowinę lekko mnie zszokował. Nie zamierzałam jednak wchodzić z przyjacielem w polemikę. Uśmiechnęłam się nerwowo i dość spokojnie przyjęłam wszystkie uściski i gratulacje.
- Mam termin na maj - powiedziałam cicho wciąż nie czując się zbyt dobrze w tej sytuacji. Jedyne co pocieszało mnie w entuzjazmie starszego gryfona to fakt, że jednak cały świat nie uważał, że zmarnowałam sobie życie.
Jeszcze moment porozmawialiśmy z Leo popijając bezalkoholowe napoje, po czym wróciliśmy do pozostałych prefektów. Reszta imprezy upłynęła w raczej przyjemnej atmosferze, nawet biorąc pod uwagę mój nieszczególnie imprezowy stan. Miałam nadzieję, że jeszcze kiedyś spotkamy się w podobnym gronie.

/zt wszyscy

Tonia wybrała "syreni śpiew" ze względu (tylko i wyłącznie!) na karaoke. Plan był bowiem prosty, ale jednocześnie wcale niełatwy do zrealizowania - upić Ralpha do nieprzytomności, a następnie rozkoszować się występem. Gryfonka chichotała pod nosem nad samą myśl (brzmiało to aż złowieszczo!). Tak więc pełna zadowolenia weszła do środka, czekając na swojego przyjaciela. Była tak, t a k bardzo podekscytowana! Cieszyła ją bardzo perspektywa spotkania z krukonem. Bardzo tęskniła za domem, a fakt, że nie mogła pojechać do Stanów na święta niesamowicie ją bolał, więc potrzebowała osoby takiej jak on. I bliskości, oczywiście.
Dziewczyna usiadła gdzieś w rogu, starając się strząść z loków płatki śniegu. Wydęła usta w zastanowieniu, zawieszając kożuch na oparciu krzesła. Zamówiła szklankę ognistej whiskey u czarującego barmana, uśmiechając się uroczo. Oh, jakże dziwna sytuacja! Jak dawno na nikogo nie czekała!

Dostał list od swojej przyjaciółki. Jego zdaniem był w nim jakiś podstęp. dlaczego niby mieliby się spotkać w barze w którym nigdy nie był. ON nigdy w tym barze nie był! Zaskoczenie? No dobra, niezbyt. wolał raczej pić w miejscach nieprzepełnionymi ludźmi. Najlepiej gdzieś gdzie było tylko kilka osób. Syreni śpiew... to jakieś żarty? nie zamierzał śpiewać? Ona zamierzała to zrobić? Wątpliwe, ale z chęcią by posłuchał jej syreniego wycia.
Ubrał jakieś znoszone dżinsy i bluzę i wyszedł. Nienawidził szat, jak to dobrze, że nie musiał ich ciągle nosić! Kiedy wszedł do baru zastał dziwny widok. Miał ochotę aż wybuchnąć śmiechem. Podszedł do czekającej na niego przyjaciółki i usiadł naprzeciwko niej.
- Wariatka. dlaczego to miejsce wybrałaś? Co knujesz?- z pewnością tego wieczoru o wszystkim się dowie. Jeśli zamierzała go upić to było pewne, że jej to nie wyjdzie. Miał za bardzo mocną głowę. Kilka razy o tym się już przekonała. - śpiewasz?- starał sobie ją przypomnieć czy kiedykolwiek śpiewała w jego obecności. Chyba nie. Na szczęście. Bo chyba by nie wytrzymał. Ta przyjaźń nie wytrzymałaby długo gdyby była jak inne panienki, które spotykał.

Kiedy Ralph ł a s k a w i e się pojawił, twarz Tonii od razu się rozjaśniła. Oh, jak dobrze było go widzieć! Zawsze śmiała się z jego "wyczucia stylu", chociaż było to często przydatne (Tonia była pierwszą osobą do podbierania mu bluz!). Nie można jednak było zaprzeczyć, że wyglądał dobrze, jak zawsze.
Co do knucia i śpiewania, ha! Nie miała zamiaru wyjawiać mu wszystkiego od razu, oczywiście każde działanie było zaplanowane i przemyślane. Jeśli natomiast coś pójdzie jej nie po myśli, uznać to trzeba będzie za kolejny element planu, bo przecież Tonia nie popełniała błędów, a juz na pewno nie takich! I nawet jeśli całe przedsięwzięcie może wydawać się komuś zwyczajnie śmieszne, dla niej to bardzo, bardzo poważna sprawa.
Uśmiechnęła się więc niewinnie, splatając drobne dłonie na stole i pochylając się delikatnie w stronę przyjaciela. Błysnęła figlarnie oczami, zdmuchując kosmyk włosów z czoła.
- Nic nie knuję, paniczu Croix! Chciałam jedynie spędzić czas z moim c u d o w n y m przyjacielem - zaszczebiotała, starając się powstrzymać chichot wywoływany wizją pijanego Ralpha. I hej, ja wiem, że ziszczenie planu może wydawać się nieprawdopodobne, ale tym razem się uda! Co prawda ostatnia taka próba z jej strony skończyła się tym, że Ralph niósł ją do Hogwartu zawieszoną przez ramię jak szmacianą marionetkę - ale o tym nikt nie musi wiedzieć. - Wiesz, że moje zdolności wokalne ograniczają się do pijanego wycia szant! - burknęła, udając niesamowicie oburzoną samą insynuacją, że miałaby wyjść tutaj i zacząć śpiewać jakieś piosnki popularne. Atfu! Przecież Tonia nie była jak "inne dziewczyny". Co prawda wściekle nienawidziła tego określenia, bo - kobieca siła, równość, solidarność! - ale nie ma co ukrywać, że wewnętrznie, mimowolnie porównywała się do innych. To chyba dość nieunikniona część ludzkiej natury, którą gryfonka starała się wypleniać z siebie jak woźny chwasty na dziedzińcu. Obydwoje robili to z porównywalnym obrzydzeniem.
- Część pierwsza - bar - zarządziła bez szczególnych wyjaśnień, podrywając się z krzesła, po czym pociągnęła chłopaka za sobą w kierunku wyżej wspomnianego baru. Czuła się teraz jak mały, złośliwy chochlik, kręcąc się z ekscytacją wokół krukona, trzymając go za rękę. Wskoczyła energicznie na barierkę przy barze, by wyglądać postawniej i szykowniej, po czym rzekła tonem nieznoszącym sprzeciwu: - Poproszę trzy sherry, dwie ogniste whiskey, absynt i cztery papa vodka, dla tego pana. - Tu wskazała stanowczo na Ralpha. - Ja stawiam - dodała dobrodusznie, ponownie malując na swojej słodkiej buzi niewinny uśmiech. Tak jak mówiła, nie knuła zupełnie nic.