Sam wielokrotnie zastanawiał się nad tym ile lat ma profesor Fran i dlaczego kobiecina nie przeszła jeszcze na zasłużoną emeryturę. Nic do niej nie miał, była raczej w porządku belfrem, ale czasami naprawdę obawiał się, że złoży się wpół i już nie wstanie. Właściwie miał takie myśli za każdym razem, kiedy widział jak powolnie sunie po szkolnym korytarzu… na szczęście takich widoków raczej uczniom oszczędzała. Poza lekcjami chyba rzadko wychodziła z własnego gabinetu, najpewniej z tego względu, że najzwyczajniej w świecie brakowało jej na to siły.
- Dzień dobry. – Rzucił na tyle głośno, by go usłyszała, kiedy przekroczył próg numerologicznej salki. Wbrew pozorom wcale nie upewniał się w ten sposób, że nauczycielka żyje, a jedynie dopełnił swego kurtuazyjnego obowiązku. Nie da się jednak ukryć, że celowo ściszył głos, żeby jej nie przestraszyć i nie przyprawić o przedwczesny zawał. No, z tym „przedwczesnym” to właściwie mógłby polemizować, chociaż oczywiście nie życzył jej niczego złego.
Zajął miejsce w jednej z wolnych ławek i zamienił się w słuch, kiedy staruszka zaczęła tłumaczyć im dzisiejsze zadanie. Jak się okazało, mieli poznać swój numerologiczny minerał, a jednocześnie kamienny talizman. W tym celu musieli zsumować cyfry przynależne do swej daty urodzenia i sprowadzić je do jednej. Nie było to nic trudnego, wszak wielokrotnie dokonywał podobnych działań, kiedy wyliczał wibracje. Nadal więc baczył na słowa kobiety, ale na pergaminie zaczął już rozpisywać wszystko to, co będzie mu potrzebne. Urodził się pod mistrzowską liczbą, więc po kolejnym zdaniu musiał zrewidować nieco swoje notatki i dopisać kolejny wynik. Według pani Fran wszyscy byli wyjątkowi, urocze. Nic dziwnego, że przez moment się przeląkł, kiedy kobieta zachowywała się tak, jakby miał zawał. Nawet zastanawiał się czy nie powinien ruszyć jej z pomocą, ale na szczęście do jego uszu dobiegł jej donośny głos i jak zwykle, wszystko było z nią w porządku. Doprawdy, w duchu chyba nadal była energiczną szesnastolatką.
Z uwagi na to, że zaczął już podczas wywodu starszej belferki, skończył jako jeden z pierwszych, pokazując jej swój pergamin wraz z obliczeniami i podkreślonym grubą kreską kamieniem, który mu przypadł. Podobno wzmacniał poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji, a przy tym dodawał chęci do działania i odnajdywania siły do walki z przeciwnościami losu. Cóż, ostatnimi czasy zdecydowanie by mu się coś takiego przydało. Swoją drogą trochę mu było nawet szkoda, że to koniec dzisiejszej lekcji, ale mimo to uśmiechnął się delikatnie do kobiety i pożegnał się z kulturą. Skoro pozostało mu jeszcze trochę wolnego czasu, to może powinien potrenować latanie na miotle?

zt.

1 + 7 + 1 + 0 + 2 + 0 + 0 + 0 = 11
1 +1 = 2
Agat

Matthew C. Gallagher, Slytherin, IX rocznik

Z pewnością nie zjawiła się w sali jako pierwsza, ale chyba również nie ostatnia. Także nie było wcale tak najgorzej. Całe szczęście, że numerologia wcale nie była taką złą lekcją. W zasadzie zawsze istniało ryzyko, że nauczycielka zejdzie w trakcie, ale chwilowo chyba się jakoś trzymała. Poza tym kiedyś spytała nawet Voralberga, co wypadałoby zrobić w momencie, gdy któryś z pedagogów umrze w czasie zajęć. I chyba usłyszała coś na temat tego, że należy trupa zamknąć w sali i pójść do dyrekcji, by poinformować, że właśnie zwolnił się wakat na stanowisku... Albo coś innego jej powiedział. W sumie nie bardzo potrafiła sobie przypomnieć ową rozmowę.
W każdym razie wpierw skupiła się przede wszystkim na wysłuchaniu i zrozumieniu polecenia wydanego im przez panią profesor. Wydawało się, że nie było to nic, aż tak wymagającego. Ot datę swoich urodzin chyba każdy z nich znał na pamięć, a i proste rachunki również nie powinny sprawiać im jakiegoś wielkiego problemu. Tym bardziej, że wynik miał się sprowadzić do liczby jednocyfrowej. Takie coś mogła nawet przeliczyć w pamięci, upewniwszy się kilka razy, że na pewno uzyskała odpowiedni wynik...

1 + 7 do tego 0 + 3 i na koniec 2 + 0 + 0 + 2
Po zsumowaniu tego wszystkiego wyszedł jej wynik 15, który następnie też musiała zmniejszyć. 1 + 5 = 6.
I właśnie kamień z tym numerem był do niej przypisany przez datę urodzenia. Magia prawda? Nie rozmyślała jednak nad tym zbytnio. Wolała się skupić na faktycznym wyniku swoich jakże karkołomnych obliczeń, a był nim rodonit. Dosyć krótka choć trzysylabowa nazwa związana z kamieniem, który podobno związany był z ładem, pięknem i harmonią. Z tym by w sumie tak zbytnio nie przesadzała, ale już przezwyciężanie wątpliwości i wewnętrznych lęków, które mogłyby zakłócić jej drogę do obranego wcześniej celu brzmiało całkiem przyzwoicie i z pewnością, by jej się w życiu przydało także wynik w zasadzie był nawet satysfakcjonujący i mogła go ze spokojnym sercem zaakceptować nim po wykonaniu zadania, skierowała się ku wyjściu z sali.

z/t

Było coś pięknego w numerologii.
Wiedza z tej dziedziny nie zawsze chciała stanąć przed nim otworem, czasem bardzo sprawnie mu umykała; zdarzały mu się liczne pomyłki i niejednokrotnie budziła w nim nowe pokłady uśpionej zazwyczaj frustracji. Ale mimo to ją lubił. A może raczej – szanował?
Zdecydowanie było w niej coś pięknego.
W ciągach cyfr, które nagle układały się w jakąś spójną, nie dla wszystkich dostępną całość. W szyfrach, które dostrzegali tylko w nielicznych. W szczegółach – precyzji jakiej wymagała. W perfekcji, jaką oferowała.
Zamierzał uszczknąć nieco z tego piękna, toteż spakował do torby wszystkie potencjalnie potrzebne mu przedmioty, poprawił krukoński krawat zawiązany na szyi, starannie wywinął mankiety koszuli, które dziś sięgały zaledwie łokci i w takim stanie wyszedł na korytarz. No, w każdym razie próbował. Zrobił to może nazbyt energicznie... a może był zbyt mocno zamyślony? Ostatnimi czasy łatwo odpływał w krainę marzeń i wewnętrznych przeżyć, a uważni obserwatorzy łatwo wiązali jego rozkojarzenie z postacią Pandory. W każdym razie wychodząc z jednej z odnóg korytarza, wpadł prosto na przemierzającą go @Morgan A. Davies. Jakimś cudem nie stracił równowagi, a przy tym udało mu się chwycić ją za mundurek, by i ona nie upadła.
– Pani prefekt bardzo dzisiaj prędka. To nie mecz, spokojnie – zażartował sobie, wygładzając koszulę, choć to prędzej jej odzienie ucierpiałoby na tym zderzeniu. – Przepraszam, zamyśliłem się. Idziesz na numerologię? – mówiąc to, skinął głową w stronę sali, która była już całkiem niedaleko i uśmiechnął się do dziewczyny. – Gratuluję złapania znicza... – dodał czysto grzecznościowo, choć od wewnątrz zżerała go zazdrość. Zależało mu na wygranej... a tymczasem przegrali w tak paskudnym stylu.

Ukryte znaczenie liczb nie było jedyną rzeczą, która średnio jej się kleiła podczas edukacji w logiczną całość, jednak z samej wyłącznie pokory śmigała na zajęcia i chłonęła ukryte treści wynikające z dat, literek i innych, wydawałoby się, kompletnie nie przemyślanych, czy planowanych elementów, przypisaną im przez tę naukę symbolikę. I trochę sobie zdawała sprawę z tego, że zawsze będzie to zbliżone do horoskopu. Że coś trafi z opisem, a coś ją minie o jakieś trzy quidditchowe boiska, nie pozostawiając po sobie ani śladu. Tak miało być i tym razem. Nie licząc tego, że gdzieś w głowie Moe zaświtała na moment swoista wątpliwość. Ale o tym potem.
- Oj, bo powiem Pandorze. - zagroziła z wyraźnie dopisującym humorem, podnosząc na niego wzrok, kiedy tylko zorientowała się, jak blisko obłapiania jej był podczas ratowania jej przed upadkiem. Tym razem refleks by jej nie uratował i gruchnęłaby na ziemię. Ale nie zaliczała mu tego, jako wyrównanie rachunków po wakacjach, kiedy to ona jego wydostawała z tarapatów. W końcu to on był tym, który sprowadził na nią zagrożenie.
- Być może już niedługo pani prefekt. - powiedziała trochę do siebie, kiedy i ona zaczęła poprawiać mundurek i odznaka zdobiąca pierś rzuciła jej się w oczy. Czy na kapitana nadawała się bardziej, niż na prefektkę? Miała spore problemy w znalezieniu w sobie przywódczych cech. Ale może to inni powinni je widzieć, a ona tylko starać się dawać odpowiedni przykład?
- Robisz świetne treningi, dbasz o morale, wspierasz swoich zawodników i... No dobra, faulując mi ciotkę-nauczycielkę nie dawałeś najlepszego przykładu sportowych zachowań. Ale nadal - robisz co możesz... Mogę Ci tylko życzyć powodzenia w kolejnych meczach. - bardzo nie chciała podsumowywać swojej wypowiedzi tym, że, mimo starań, prowadzenie patałachów zawsze wiązało się z wynikami dla tychże odpowiednimi. Miała nadzieję, że Krukoni osiągną w tym roku lepsze wyniki, a przede wszystkim pokażą lepszą grę. I, że sam ich kapitan nie załamie się po tym, co u nich zobaczył.

Mimo że jego gratulacje wiązały się ze sporą porcją goryczy, jej odpowiedź sprawiła, że na wargach Krukona zamajaczył cień uśmiechu. Nie dlatego, że połechtała jego kapitańskie ego – choć i to niewątpliwie miało znaczenia – ale przede wszystkim dlatego, że docenił jej starania.
– Bardzo dyplomatyczna odpowiedź – stwierdził, tym samym nieco ją chwaląc. Zawsze mogła rzucić tylko jakimś suchym „dzięki”, może dodając niezręczne „wam też nie poszło tak źle”, choć przecież oboje wiedzieliby jak daleko stoi to od prawdy. To co powiedziała było znacznie przyjemniejsze.
– I nie martw się o ciotkę ani swoich współzawodników, znalazłem sposób żeby więcej mnie nie kusiło. Dzień dobry? – rzucił na koniec, gdyż przekroczyli w końcu próg sali. Nie powiedział Morgan wprost, że chodzi o zmianę pozycji z pałkarza na obrońcę, bo dziewczyna mimo wszystko grała we wrogiej drużynie i nawet jeśli darzył ją sympatią (może nawet w wzajemnością), nie czuł, że w kwestii quidditcha mógłby jej zaufać. I tak powiedział jej o wiele więcej niż komukolwiek, kto nie był Krukonem. No, poza Pandorą, ale jej ufał bezgranicznie.
– Plotki o Pandorze wciąż żywe? A może przybrały na sile? – choć nie lubił szkolnych plotek, te na temat jego... nowej dziewczyny ostatnimi czasy przestały mu przeszkadzać. A niech gadają, mają przecież o czym.
Zamilknął na moment, kiedy profesor Fran ożywiła się (dosłownie) i przedstawiła im ich dzisiejsze zadanie. Usiadł w ławce razem z Moe, wyciągnął z torby pióro i pergamin, i całkiem sprawnie zsumował ze sobą wszystkie cyfry.
1+0+0+2+2+0+0+0=5
– Kalcyt zielony... a u Ciebie? – zajrzał w jej notatki, zaciekawiony co takiego jej wyszło. Zaraz przeczytał znaczenie tego kamienia i zmarszczył nieznacznie brwi. Może w pewnym sensie mu to pasowało? Może powinien sprawić sobie jakiś amulet z tym kamieniem? A przede wszystkim – sprawić go siostrze, która przecież miała identyczny co on wynik?

Ostatnio całkiem nieźle wychodziło mu uczęszczanie na zajęcia. Sam się sobie dziwił. Jeszcze trochę, a wcisną mu odznakę Prefekta. Numerologia była dla niego przedmiotem, który ani go ziębił, ani parzył. Właściwie była to dość przyjemna, niewymagająca nie-wiadomo-jakiej pracy dziedzina. Toteż wybrał się na zajęcia bez większego przygotowania się, zabrał ze sobą pergamin i pióro, żadnych podręczników.
Wszedł do sali i spojrzał na drobną, starszą kobietę, posyłając jej życzliwy, delikatny uśmiech.
- Dzień dobry, pani profesor - skłonił się lekko i odnalazł wolną ławkę. Zasiadł w niej, uprzednio kładąc na blacie swoje przybory. Wysłuchał piąte przez dziesiąte, co pani Fran ma im do zakomunikowania. Temat wydawał mu się dość prosty i zrozumiały. W pewnym sensie nawet go zaciekawił.
Jego data urodzin nie była zbyt szczególna, sam rok składał się z trzech zer. Policzył swoją liczbę w mgnieniu oka, bo do takiej matematyki jeszcze się nadawał. Wyszła mu dwójka, liczba totalnie mu obojętna. Odszukał w spisie, że przypisany jest do niej agat, co też zapisał na pergaminie. Zastanawiał się, czy dopisać jeszcze, co minerał symbolizuje - nie był pewny, czy pani profesor też to przykazała. A mógł słuchać uważnie! Spostrzegł, że część osób już ukończyła zadanie i zbiera się do wyjścia. Nie miał zamiaru siedzieć w sali sam Merlin wie ile, więc nie dopisywał już na kartce, że agat wzmacnia poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji, dodaje chęci do działania i odnajdywania siły do walki z przeciwnościami losu. Jedynie to przeczytał i dziwnym trafem zapamiętał.
Zwinął kartkę w rulon i skierował się w stronę biurka nauczycielki. Zerknął na kobiecinę niepewnie. Spała? Umarła? Z lekkim zawahaniem położył swoją pracę na stercie innych. A następnie pożegnał się krótkim "do widzenia" i wyszedł z sali.
No, poszło całkiem sprawnie. Oby więcej takich lekcji!


|zt.

Bruno O. Tarly
Gryffindor, II rok studiów

Data urodzenia: 06.12.2000r.
0+6+1+2+2+0+0+0=11
1+1=2
KAMIEŃ: Agat

Biegając między biblioteką, boiskiem i przeprowadzaniem pierwszaków z dala od zakazanych korytarzy któregoś dnia rzeczywiście rzucił jej się w oczy Elijah, który na miotle nie był uzbrojony w pałkę. Nie chciała jednak wyciągać z tego pochopnych wniosków. Zresztą - kiedy było już po meczu z Gryffindorem, niebieska drużyna szczególnie jej nie obchodziła. Owszem, kibicowała im, chyba najbardziej spośród pozostałych domów w szkole, ale żeby śledzić ich poczynania to już nie jej brocha.
- Pani Profesor! - uśmiechnęła się, witając z nauczycielką, jakby właśnie ulżyło jej na jej widok. Albo na widok tego, że staruszka wciąż żyła. Czy Fran była najstarszą spośród całej szkolnej kadry? Na to by wyglądało.
- Nie dla mnie. Przepowiadałam to we wrześniu. Widać, że mam w rodzinie wróżbitkę. - odparła na pytanie o Pandorę, jednocześnie biorąc się za zadanie wyznaczone na lekcji. Kiedy w tym czasie Swansea zdążył już policzyć swoje cyferki, podniosła na moment głowę.
- Kalcyt zielony przepowiada zapewne, że w najbliższym meczu rozniesiesz Ślizgonów. - gdyby miała wybiegać w przyszłość jakoś do stycznia-lutego, kiedy czekały ich kolejne oficjalne rozgrywki, zakładałaby, że Gryfoni pokonają Puchonów, a zwycięstwo niebieskich nad zielonymi wyklarowałoby dość solidnie sytuację w tabeli na korzyść jej drużyny. Ale nie mogła mieć nawet pewności co do tego, kto z kim zagra, więc pozostawiła te przemyślenia w strefie, do której już się nie wracało.
Ze zsumowania jej cyfr wynikało, że przypadła jej chryzantema chryzokola.

0+3+0+2+2+0+0+3=10, 1+0=1

- Cierpliwość, tolerancja, pokora. I... lepsze znoszenie zawodów miłosnych. Ah, że też ta Doux mi Ciebie odebrała!
Tym samym lekcja się skończyła i mogli opuścić salę. W sumie cieszyła się, że mogła z kapitanem Krukonów zamienić kilka słów po meczu, a przede wszystkim po dłuższym czasie bez widzenia się. Ale teraz już zebrała swoje fanty z ławki, oddała swoją pracę nauczycielce i zebrała się do wyjścia.
- Chodź, kalcyt.

[z/t x2]

@Elijah J. Swansea

Zapisując się do Hogwartu, Darcy obiecała sobie, że nie opuści żadnej lekcji, niezależnie od tego, jak nudny by się jej dany przedmiot nie wydawał. Nie chciała, by powtórzyła się sytuacja sprzed kilku lat, kiedy notoryczne olewanie zajęć zemściło się na niej okrutnie. Zresztą nie po to przecież tak starała się o miejsce w tej szkole, żeby poprzestać na samym tytule studenta. I choć mogłoby się wydawać, że przecież jedna czy dwie nieobecności to żadna zbrodnia, to dziewczę doskonale zdawało sobie sprawę, że w jej przypadku najmniejsze ustępstwo skończyłoby się regularnym wagarowaniem. Stąd też niespotykana u niej wcześniej dyscyplina, która to zaprowadziła Gryfonkę prosto na szóste piętro...no prawie. Darcy już oswoiła się z myślą, że aby dotrzeć na zajęcia na czas, musi wyjść z pokoju wspólnego przynajmniej czterdzieści minut wcześniej. Wielkie Schody jakby wyjątkowo jej nie lubiły i nigdy, ale to nigdy nie mogły zaprowadzić jej tam, gdzie chciała się dostać. I tak próbując trafić do Wieży Gryffindoru, lądowała gdzieś na czwartym piętrze, a śpiesząc się na śniadanie musiała przebiec przez każdą możliwą kondygnację. Już nie wspominając o tych jej problemach ze znalezieniem drogi, kiedy zwyczajnie gubiła się pośród ogromu korytarzy starego zamczyska.
Niemniej jednak w przeciągu tych trzech miesięcy, które spędziła w Hogwarcie, udało jej się ograniczyć ilość spóźnień na lekcje do zaledwie kilku - mogłaby policzyć je na palcach obu dłoni, jeśli tylko by chciała. Tym razem całe szczęście zdążyła, wchodząc do sali w tym samym momencie, w którym profesor Fran powstała ze swojego fotela, równie starego, co ona sama. Nie chcąc przerywać belferce, Darcy jedynie kiwnęła jej głową na powitanie, po czym powątpiewając, czy staruszka w ogóle dostrzegła ów ruch, zajęła jedno z wolnych miejsc, jak najbliżej wyjścia, by swoim tuptaniem nie zwracać na siebie uwagi. Obserwując ruchy czarownicy, która z tym dziwnym akcentem tłumaczyła, czym właściwie będą się zajmować podczas dzisiejszej lekcji, Darcy zastanawiała się, czy w tej szkole wszyscy nauczyciele wyglądają, jakby zaraz mieli umrzeć z zasuszenia. Prawie podskoczyła na krześle, słysząc głośny skrzek, który miał być chyba okrzykiem zachęty i znakiem do rozpoczęcia pracy. Zadanie nie było trudne, w końcu co może być skomplikowanego w dodawaniu? Na czystym pergaminie napisała dzisiejszą datę i nagłówek "Numerologiczne kamienie". Pod spodem naskrobała swoją datę urodzenia - 29.12.2001 - a następnie zaczęła sumować. Trzy razy upewniła się, czy na pewno wychodzi 8, by następnie otworzyć podręcznik w poszukiwaniu spisu tych cyferek i ich korelacji z kamieniami.
"Topaz - obdarza mądrością, życzliwością, łagodnością i zrozumieniem. Chroni swojego właściciela od nieszczęśliwych wypadków." - przepisała, a gdy skończyła, prychnęła cicho. Trochę za późno na ochronę od nieszczęśliwych wypadków.
Poczekała, aż atrament wsiąknie w kartkę, by następnie zwinąć go w rulon i położyć na biurku nie wiadomo, czy jeszcze żywej pani profesor. Szybkim krokiem wyszła z sali, kierując się prosto na obiad, do którego co prawda zostało jeszcze pół godziny, ale z jej szczęściem i umiejętnością poruszania się po zamku, dotrze tam akurat na czas. Dopiero wcinając pieczonego ziemniaka zdała sobie sprawę, że zapomniała się podpisać przed oddaniem pracy...

//zt

Lubi senne zajęcia z numerologii. Towarzyszy jej tutaj spokój, cisza i można poznać śmierć w postaci profesor Marcy Fran. Zajęcia są jak zwykle lajtowe, banalnie łatwe i usypiające. Chyba większość przychodzi tu tylko po to, żeby sobie pospać. Wchodząc do sali Ignis nawet nie mówi dzień dobry. Nie sądzi, żeby profesor Fran mogła usłyszeć jej szepczący, zachrypnięty głos. Na pewno nauczycielka nie będzie miała jej tego za złe. Nie ma. Może nie drzemie. Może nie oddycha. Wszystko jest przygotowane. Pomoce w postaci książek leżą na ławkach, nawet do czegoś tak banalnego, jak wyliczenie swojej liczby urodzenia; każdy powinien ją znać, wchodząc tu. Chyba że zajęcia prowadzi profesor Fran tu można mieć wątpliwości. Hodel nie jest fanką numerologii, ale nie zamierza otwierać książki. Nawet jej data urodzin jest łatwa do wyliczenia, więc nie musi się zbytnio wysilać, żeby obliczyć swój kamień.
2 + 2 + 0 +1 + 2 + 0 + 0 + 2 = 9, Jaspis
Patrzy pełna sceptycyzmu i wątpliwości na znaczenie dziewiątki, pod którym kryje się jaspis. Chyba takiego talizmanu potrzebuje. Znosi dystans i rezerwę w nawiązywaniu głębszych przyjaźni. Czy to prawda? Może taki kamyk pomógłby jej zostać duszą towarzystwa, ale czy naprawdę tego chciała? Zwracać na siebie uwagę? Nie. Chyba jednak nie. Zdecydowanie nie.

/zt

Numerologia. Że tu się zabłąka to się nie spodziewał, ale obecność na zajęciach skoro już zaistniała w przestrzeni życiowej zobowiązywała do podjęcia jakichkolwiek działań związanych z wykonywaniem zadanych na lekcji ćwiczeń. Nie miał wiele motywacji do pracy nad sobą, zdając sobię sprawę, że cały ten wysiłek który włoży w samorozwój jest niewarty funta kłaków skoro i tak zabunkrują go w lochach Azkabanu i tak i nikt nie będzie się go tam pytał czy miał zaliczenie z numerologii, czy zdawał OWUTemy, ani czy dobrze lata na miotle. Usiadł w jednej z wolnych ławek przyglądając się wiekowej Pani Profesor, która dziwnym sposobem przypominała mu jego babcię. Starsza pani Morris była najbardziej demonicznym człowiekiem jakiego w życiu poznał, zaklętym w najbardziej niepozornej, kruchej postaci starowinki jaki tylko można sobie wyobrazić. Machinalnie dotknął kolczastej bransolety, spokojnie oplatającej dziś jego nadgarstek i przełknął ślinę na samo wspomnienie delikatnych i czułych babcinych dłoni.
Pokręcił głową by dodać sobie animuszu i wyciągnął pergamin na którym zaczął dodawać cyfry swojej daty urodzenia. 4+4+1+9+9+9 no z której strony by nie dodawać wychodzi dziewięć. Ani mu ta cyfra mówiła cokolwiek ani czuł się ogrzany świadomością swojego numerologicznego znaku. Porównał swój wynik z listą.
Jaspis.
Blady uśmieszek wpełzł mu na usta. Wytrwałość, energia, stabilizacja i bezpieczeństwo. To tak w sumie trzy na cztery rzeczy i cechy, których w życiu nie posiada ani trochę. Umożliwia znieść dystans i rezerwę w nawiązywaniu głębszych przyjaźni. Aż zamknął oczy i westchnął, no gdzież on by miał trudność z nawiązywaniem głębszych przyjaźni. Miał przecież przyjaciół na pęczki, całe hordy przyjaciół i przyjaciółek, jedne głębsze inne węższe. Zaraz odpłynął gdzieś myślami, więc jedynie podsumował rozprawkę o swojej liczbie numerologicznej i przypasowanym sobie kamieniu, po czym po zakończeniu zajęć opuścił salę wraz z resztą uczniów.


zt

  W oczach Fitzgeralda numerologia była jednym z tych przedmiotów, które zasługują na miano zapychaczy czasu pomiędzy innymi, bardziej praktycznymi i przydatnymi zajęciami. Ani go to ziębiło, ani parzyło tak po prawdzie. Ot po prostu było – choć w sumie nie wiedzieć po co i dlaczego – i tyle. Sam nigdy nie wierzył w to, że liczby i inne ciągi cyferek mogą mieć jakikolwiek wpływ na jego życie, traktując takie rzeczy z dużym przymrużeniem oka. Niezwykle rzadko zaszczycał więc swą obecnością klasę numerologii, bo nie widział w tym większego sensu i wolał ten czas poświęcić czemuś znacznie bardziej przydatnemu. Dziś postanowił jednak, tak w drodze wyjątku, udać się na lekcję u antycznej Fran, choć chyba bardziej kierowała nim chęć sprawdzenia czy może na tych zajęciach stara w końcu się nie rozsypie, niźli odkrycie w sobie jakiejś nowej miłości do cyferek. Oczywiście nic do babiny od liczb nie miał, wydawała się nawet całkiem sympatyczna, ale patrząc na jej pokurczoną, pomarszczoną sylwetkę trudno było mu o tym nie myśleć. Bo ile ona w końcu miała lat? Z tysiąc?
  Po wejściu rzucił w stronę nauczycielki cichym ‘dzień dobry’, by faktycznie nie być tym, który przypadkiem przyprawi ją o zawał, a potem zajął jakieś pierwsze lepsze miejsce z tyłu. Słów staruszki słuchał tak trzy po trzy, niespecjalnie zainteresowany tymi numerologicznymi bzdurami. Odrobinę więcej uwagi poświęcił w momencie, gdy zdawało się, że Fran ma zawał albo może wylew, ale był to tylko fałszywy alarm. Ona nadal jakimś cudem pozostawała w jednym kawałku, wyglądając przy tym jednocześnie jakby jedną nogą była na tamtym świecie.
  Bądź co bądź, mieli dzisiaj poznać swój numerologiczny minerał, Czyli coś co kompletnie nie było mu potrzebne do życia. Co mu jednak szkodzi, tym bardziej, że zadanie samo w sobie było banalnie proste. Wystarczyło w końcu, żeby dodał do siebie wszystkie cyfry swojej daty urodzenia, więc co mu ostatecznie szkodzi, prawda? Kto wie, może zostanie tym pozytywnie zaskoczony (spoiler alert: nie zostanie).
  Wyciągnął czysty pergamin i sprawnie zsumował ze sobą wszystkie cyfry:
  Wedle podręcznika szóstka oznaczała… rodonit. Prawdę powiedziawszy, absolutnie nic mu to nie mówiło, pierwszy raz w ogóle czytał taką nazwę i nawet nie miał pojęcia jak to to wygląda. Rzucił okiem na szerszy opis tego minerału i ledwie powstrzymał się przed parsknięciem śmiechem. Ład, harmonia i piękno? No chyba niezbyt, szczególnie te dwa pierwsze. Zdecydowanie też nie przypominał sobie, żeby w ostatnim czasie męczyły go jakieś wątpliwości czy lęki stojące na drodze do osiągnięcia celu i wymagające przezwyciężenia. Zresztą, nawet jeśli, to jakim cudem jakiś kamyk miałby w tym w ogóle pomóc? Stek bzdur i nic więcej, czyli w sumie norma, jeśli chodzi o numerologię. Nie czuł rozczarowania, kiedy wraz z resztą opuścił próg klasy, bo niczego i tak po tych zajęciach nie oczekiwał. Nawet udało mu się, wychodząc z sali, dorwać kolejną z haloweenowych czaszek – może nawet wykonaną właśnie z rodonitu? – więc ostatecznie nie wyszedł na tym aż tak źle.


  | z/t

Czaszka: G → 70% (udana), próba VIII

Siedział mało skoncentrowany na zajęciach, ze wzrokiem utkwionym za okno. Powoli powracał do zdrowia. Ból nie doskwierał mu już tak bardzo w okolicach żeber, a wszelkie wcześniejsze ślady po pazurach wilczaka czeskiego i kugucharach zdążyły się już wstępnie zagoić. Masował jedynie machinalnie obojczyk, na którym widniała jeszcze świeża rana po ostatnim wypadzie do Doliny Godryka. Mrużył oczy, pogrążony myślami w zupełnie innej czasoprzestrzeni. Wplótł rękę w pasma włosów, opierając się ostatecznie na ławce i spuścił wzrok w dół, odsłaniając przypadkiem część mistycznej symboliki na lewym przedramieniu. Tatuaż nie poruszał się, ale wiązał się z nim magią run, jakie nakreślały jego skórę. Zajaśniały nagle, wywołując lekkie drżenie, kiedy w końcu Gunnar poderwał się z uwagą do nauczycielki, odnotowując ostatnie jej słowa. Musiał jednak podejrzeć pracę swoich kolegów, dlatego wychylił się w bok, podglądając kartkę @Lyall Morris. Szybko orientując się jakie jest ich zadanie, wypisał własne personalia na pergaminie, podliczając na prędce swoją datę urodzenia. Aż dziwne, że nie popełnił przy tym żadnego byka, ponieważ podjął się tego zadania naprędce, chcąc zdążyć z oddaniem kartki profesorce.
Wynik wskazał mu na Chryzokole. Wnioskując po szczątkowych zapiskach, jakie miał na marginesie swojego pergaminu. Nie wiedział co to znaczy i co to mu wróży, przez większość lekcji nie uważając na niej wcale. Odchylił się na krześle, próbując sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek ktoś tłumaczył mu znaczenie tego kamienia. Wychylajac się na nóżkach, o mało nie wyrąbał się na posadzkę, kiedy krzesło uciekło mu z pod tyłka. Złapał się w ostatnim momencie biurka, sycząc pod nosem.
— Bezpieczeństwo – przypomniał sobie jedną z cech kamienia. — Taa, jasne — zwątpił, chociaż może nie powinien, bo przecież kamienie miały dużą moc, której nie należało lekceważyć.

podliczenia:

zt

Skoro już tu przyjechał i póki co nie podejmował się żadnej pracy, starał się chodzić na wszystkie zajęcia, nawet z tych dziedzin, które niezbyt go zajmowały, a już na pewno nie łączyły się z jego przyszłością. Numerologia bez wątpienia była jedną z nich. Uważał ten przedmiot za całkiem sympatyczny i nawet go lubił – nie można powiedzieć, że nie, ale bez wątpienia nie miał mu się on przydać w życiu zawodowym w jakikolwiek znaczący sposób. Poza tym sama profesor Fran była bardzo sympatyczna, choć... specyficznie, niepokojąco wręcz stara. W Souhvězdí też mieli kilku wiekowych nauczycieli, ale ona... cóż, ona wyglądała tak jakby w każdej chwili miała umrzeć. Albo jakby to już się stało? Za każdym razem kiedy wchodził do tej sali, a ona już tam na nich czekała, pozerkiwał na nią z niepokojem i witał się niezbyt głośno – no bo gdyby się okazało, że jednak nie żyje, czułby się trochę głupio, gdyby tak wyskoczył z grzmiącym „dzień dobry”.
Usiadł w jednej ze środkowych ławek, a właściwie rozsiadł się w niej całkiem wygodnie i cierpliwie czekał aż zaczną się zajęcia. Podobało mu się to, co powiedziała profesor – o tak, z całą pewnością byli wyjątkowi; on był wyjątkowy. Wiedział o tym. Tym bardziej nie trzeba mu było dwa razy powtarzać, żeby ochoczo zabrał się do roboty. Zsumował wszystkie cyfry w swojej dacie urodzenia:
0+6+0+9+1+9+9+9=43  4+3=7
Odszukał znaczenie kamienia i zmarszczył brwi. Awenturyn? Cóż, część z jego opisu nawet się zgadzała, chociaż nie sądził, by miał w sobie jakąś rezerwę, którą należałoby pokonywać. Niemniej, awenturyn brzmiał trochę jak awantura, a to już, zwłaszcza w kontekście kłótni z Goblinem o zawrotne 5 galeonów, brzmiało zupełnie jak on.
Kto wie, może sprawi sobie naszyjnik z tym całym... awenturynem?
Kiedy wyszedł z sali, na parapecie dostrzegł jedną z czaszek, zanim jednak dopadł do niej, ona przeniknęła (!) przez szybę i rzuciła się w dół, znikając z pola jego widzenia. Nie miał szczęścia do tego cholerstwa.  

Nie łapię czaszki (C), próba nr... 6? 5?

| z/t

Lubił numerologię. To z całą pewnością była specyficzna dziedzina, ale same zajęcia były dość ciekawe, nawet jeśli profesor nie tryskała energią. Podziwiał ją, że jeszcze miała siłę prowadzić te zajęcie i użerać się z uczniami. Na szczęście łatwo było zauważyć, że na tej konkretnej lekcji grupa często sobie odpuszczała i nie nadwyrężała jej cierpliwości. Możliwe, że ludzie mieli na tyle przyzwoitości, żeby zdawać sobie sprawę z potencjalnego niebezpieczeństwa robienia przesadnego zamieszania. Dotarł na zajęcia punktualnie i usiadł z przodu.
Temat mu się spodobał, takie "wróżby" były zdecydowanie w jego stylu. Od razu wziął się do dzieła i zabrał się za policzenie swojej numerologicznej cyfry. Zapisał na kartce starannie niezbyt skomplikowane obliczenia.
2+4+1+2+2+4= 1 + 5 = 6.
6. Rodonit - tworzy wokół siebie atmosferę ładu, harmonii i piękna. Przezwycięża wewnętrzne lęki i wątpliwości, które przeszkadzają w realizacji planu.
Było w tym trochę prawdy, chociaż zdecydowanie nie zgadzał się z tym opisem w stu procentach. Jasne, lubił ład i harmonie, ale nie zawsze, nie tylko. Druga część wydała mu się znacznie bardziej trafna. Jak na taką losowość, trzeba było przyznać, że i tak wstrzelił się całkiem nieźle. Może nie wierzył w takie rzeczy z wielkim przekonaniem, ale też był daleki od pewności, że to bzdura. Szanował każdą dziedzinę magii i nawet wróżbiarstwo nie wydawało mu się całkowitym wymysłem. Lubił wierzyć w przeznaczenie. To dawało faktycznie pewien spokój i pewność.
Lekcja nie trwała długo. Tak naprawdę wykonali swoje zadanie i od razu mogli się zbierać. Nie zastanawiał się więc już nad niczym i po prostu opuścił salę, kierując swoje kroki w stronę - jakżeby inaczej - szklarni.

Przyszła na zajęcia trochę zmarnowana, trochę zmęczona, trochę nieobecna. Niedosypiała nawet mimo, że ostatnich kilka nocy nie spędziła nawet w dormitorium tylko w miejscu, któe można nazwać jej domem. Pomiędzy schadzkami ze swoim lovelasem i wizytami w Mungu czuła potężne emocjonalne zmęczenie w tym rollercoasterze jakim było skakanie po wachlarzu emocji od depresyjnego płaczu na oddziale zakaźnym po idiotyczne mizdrzenie się przy naleśnikach. Usiadła ciężko w ławce i wbiła nieobecny wzrok w panią profesor. Numerologia może i nie była jej najmocniejszą stroną, ale i tak przychodziła na te zajęcia jakby piastując w sercu złudną nadzieję, że może jej to pomoże w rozumieniu run.Jedno do drugiego nie miało wiele, a i tak nadzieja umiera ostatnia, prawda? Liczyła na to, że Fairwyn w tym roku nie dostanie krwawej gorączki i może na chwile przestanie być naburmuszonym trollem jeśli już wygrają ten zasrany puchar domów, a żeby móc to zrobić dzielnie chodziła na lekcje, odrabiała zadania domowe i udzielała się na kołach zainteresowań, nawet na tych, które jej nie interesowały specjalnie. Ostatnimi czasy wciąż dryfowała myślami w kierunku zupełnej rezygnacji z nauki, czuła, że nie jest w stanie podołać przeszkodom jakie stawiało przed nią życie, jakby to nie brzmiało idiotycznie i niedorzecznie.
Otrzymawszy wytyczne zadania wyciągnęła z torby pergamin i eleganckie, nowe, gęsie pióro. O stanie jej psychiki mówiło już samo to, że zajęło jej dobrych dziesięć minut wymyślenie własnej daty urodzenia, bo się nad tym zadaniem zawiesiła jak gargulec kamienny nad gzymsem dachu.
3+1+1+0+2+0+0+0=7
Siedem. Awenturyn. Nic jej ten kamień nie mówił, ale zgodnie z opisem w podręczniku był on symbolem inteligencji, siły, szczęścia i chęci do działania. Miała wrażenie, że to jakaś ironia losu i autor książki chciał sobie z niej zwyczajnie zakpić. Postanowiła tym samym, w najbliższym czasie, kupić sobie jeden wielki awenturyn i zrobić z niego koronę, bo zarówno siły, szczęścia jak i inteligencji jej mocno brakowało w ostatnim czasie. Podpisała swoją pracę na lekcji i wraz z zakończeniem zajęć złożyła papier na biurku nauczycielki i opuściła z innymi uczniami salę.

zt

#2 Szukanie jajek: D
Efekt jajka: J – 2 posty rymowania

Gunnar za punkt honoru postawił sobie znaleźć wszystkie jajka w Hogwarcie. W końcu podczas obchodów prefekta i tak nie miał co robić. Zajrzał do sali Numerologii, czy czasem żadni studenci się tu nie gżdżą, ale ostatecznie... chyba klasa nie była dość przytulna. Może powinien rozejrzeć się za jakimś znacznie bardziej przytulnym kątkiem. Może schowkiem na miotły? Zamiast jednak znaleźć uczniów, których móglby pogonić, dostrzegł w kącie świecące na złoto jajeczko. Pochylił się, żeby je złapać, ale wtedy, nie wiadomo skąd, z jednego rogu pomieszczenia wyskoczył Wielkanocny Zając. Odbiegł, coś mrucząc pod nosem, razem z jajkiem, które Gunnar zamierzał opchnąć za kiełbasę dla Ducha...

zt

Część teoretyczna:
Kości: 7
Ściąganie: 94 → +4
Ilość uzyskanych punktów: 10
Część praktyczna:
Kości: zadanie pisane ręcznie!
Ilość uzyskanych punktów: 8
Wynik: 18 punktów, czyli Wybitny

Gdyby ktoś go zapytał, czemu właściwie zdawał ten egzamin z numerologii, pewnie powiedziałby, iż to z uwagi na pokrewieństwo z wróżbiarstwem i w pewnym sensie, runami oraz astronomią, które w dużej mierze go interesowały. Tak dla siebie, bez jakichś tam jebanych podtekstów, czy przyszłościowych bzdur. Poza tym wychodził z założenia, że egzamin z profesor Fran będzie zaliczał się do przyjemności i właściwie - nie pomylił się ani trochę. Nie wyglądała, jakby bardzo interesowało ją to, co dzieje się dookoła niej, więc Max całkiem spokojnie przeszedł do odpowiadania na postawione pytania, które w połowie wcale nie były aż tak trudne. Potem zaczęły się schody, więc mimo wszystko postanowił spróbować coś ściągnąć, bo w końcu nie chciał wychodzić na aż tak skończonego debila. Wiedział, że pewnie osoby, które ostatecznie będą oceniać jego działania w tym roku i decydować o tym, czy spadek po Rose, czymkolwiek on właściwie miał być, przypadnie mu w udziale, wezmą pod uwagę jego oceny końcowe. I nie musiały za chuja pana wiedzieć, jak do nich doszedł. Na całe szczęście profesor Fran była chyba bardziej zaciekawiona herbatą, niż tym, co wyprawia, więc gładko poradził sobie z tą częścią pytań i przeszedł do drugiego etapu.
Analiza imienia i nazwiska? W pierwszej kolejności wyjaśnił pokrótce profesor, dla pewności, dlaczego będzie wykonywał to zadanie w taki, a nie inny sposób, a potem potarł skronie i zabrał się do szykowania właściwej odpowiedzi. Podkreślił, że z uwagi na swoje pochodzenie oraz fakt, iż nie identyfikuje się z nazwiskiem ojca, a wkrótce zamierza wystąpić o jego oficjalną zmianę, będzie analizował własne imię i nazwisko podstawiają je pod: Maximilian Brewer, licząc jednocześnie na to, że Fran przyjmie takie wyjaśnienie. Tak czy inaczej, przeszedł do dość żmudnego podstawiania cyfr pod litery, by ostatecznie uzyskać następujący ciąg:
M A X I M I L I A N B R E W E R
4 1 6 9 4 9 3 9 1 5 2 9 5  5 5 9
Skoro posiadał już ten właściwy ciąg, mógł obliczyć swoją liczbę wewnętrzną, pamiętając, że sumą cyfr przypisanych samogłoskom zawartym w imieniu. Teraz tylko należało je bardzo ostrożnie wyciągnąć, żeby przypadkiem się w tym wszystkim nie pomylić i znowu, nie napisać jakichś skończonych bzdur. Zapisał to zatem jako: M 1 X 9 M 9 L 9 1 N B R 5 W 5 R, by było mu łatwiej to policzyć i uzyskał sumę wynoszą 39, którą zredukował do 12, tę zaś do 3, bo potrzebował cyfry. Był właściwie przekonany, że to wyszło mu należycie. Z tego też powodu postanowił przejść do obliczenia swojej daty urodzenia, zapisując zaraz 14.08.2002, by zaraz dokonać na nich kolejnych obliczeń, jakie były mu konieczne. Idąc po kolei od dnia uzyskał 5, potem 8 z miesiąca i 4 z roku. Dawało mu to 17, co - wykonując odpowiednie działanie - dawało mu ostatecznie cyfrę 8. Nagle, całkowicie z dupy, przypomniało mu się, że ósemki przyciągają pieniądze i w tym momencie parsknął pod nosem, ale profesor nie bardzo zwróciła na niego uwagę, wrócił zatem do ostatniego zadania: interpretacji własnej daty urodzenia. No proszę, czyli był na dobrej drodze. Jeśli dobrze pamiętał, to ósemki odznaczały się silną osobowością, skrajnymi poglądami i impulsywnym charakterem, więc właśnie to zanotował. Podobno te osoby dobrze sobie radziły w biznesie oraz interesach, jak również zmierzały na szczyt władzy, lub po prostu dążyły do osiągnięcia sukcesu. Według niektórych interpretacji ósemki potrafiły być zepsute, według innych - chytre, co dla Maxa właściwie oznaczało niemalże to samo. Dodał jeszcze pracowitość i oddanie, które sobie przypomniał pod sam koniec egzaminu. Opuścił salę dość spokojnie, bo wydawało mu się, że poszło mu naprawdę nieźle.

Część teoretyczna:
Kości: 7
Ilość uzyskanych punktów: 6 pkt
Część praktyczna:
Kości: Pisane ręcznie!
Ilość uzyskanych punktów: 8 pkt
Wynik: 14 Powyżej Oczekiwań

Zdecydowała się na podejście do numerologii nieco z przekory, ale poszukiwała czegoś, co bardziej ją zaciekawi. Wiedziała, że wróżbiarstwo, opieka nad magicznymi stworzeniami i zielarstwo nie są dla niej, więc poszukiwała czegoś, na czym powinna się skoncentrować. Już wkrótce miała co prawda wybierać jedynie cztery przedmioty, miała skoncentrować się na swojej przyszłości, ale nadal wydawało jej się to nazbyt dalekie. Tak czy inaczej, ostatecznie padło właśnie na przedmiot profesor Fran i teraz Victoria siedziała, starając się odpowiedzieć na przedstawiane pytania. Nie zamierzała ściągać, chciała być jak najbardziej uczciwa, więc odpowiadała na te pytania, na które faktycznie znała odpowiedź, biedząc się nieco tam, gdzie nic nie przychodziło jej do głowy. Ale nie zamierzała panikować, bo widziała, że nie jest tak źle, zwłaszcza że była przeświadczona, iż dalsze zadania jest w stanie wykonać bez problemu. Oznaczało to, że powinna zdać, a jedynie o to jej, wyjątkowo!, chodziło.
Całkiem spokojnie przeszła do kolejnego etapu zadania, nie czując się z tego powodu źle, czy coś podobnego. Nie była również w żaden sposób skrępowana tym, że miała to wszystko obliczać dla samej siebie, w końcu tak było mimo wszystko najłatwiej, a nie sądziła, żeby profesor Fran jakoś szczególnie przejmowała się tym, co ona tam wypisze. Była pewna, że dla kobiety po prostu liczą się fakty, jakie zdoła tam zawrzeć, więc spokojnie zanotowała sobie, imię i nazwisko - Victoria Brandon - nie używając drugiego imienia, czy innych głupot, które były dość typowe w przypadku niektórych rodów, ale jej do niczego nie były potrzebne. Spokojnie przypisała literom odpowiednie cyfry, by uzyskać ostatecznie wynik (49326991 2915465), jaki skrupulatnie odnotowała na pergaminie. Liczbę wewnętrzną obliczało się na podstawie samogłosek, zatem wyciągnęła je ostrożnie z szeregu cyfr, by ostatecznie zapisać równanie: 9 + 6 + 9 + 1 + 1 + 6 = 32 = 3 + 2 = 5. Nie chciała się pomylić, więc sprawdziła raz jeszcze, czy na pewno jest to wykonane poprawnie i skinęła do siebie lekko głową. Zatem miała być piątką? Ciekawe.
Bez większych emocji przeszła zatem do obliczania swojej daty urodzenia, co było zadaniem trzecim i po chwili zaśmiała się w myślach, bo z jej następnych zapisów (06.03.2003: 6 + 3 + 5 = 14 = 1 + 4 = 5) wyszło znowu, że jest dokładnie piątką! Widać było ta cyfra wpisywała się w jej życie, aczkolwiek nie była do końca pewna, czy wszystko, co dotyczyło tej dokładnie cyfry, było prawdą. Ponieważ kolejne pytanie dotyczyło interpretacji tej daty urodzenia, całkiem spokojnie zanotowała, że piątki są zmienne, nie mają raczej stabilności, ale bywają również energiczne. To, co było dla niej najważniejsze i co również umieściła w opisie, to fakt, iż piątki są obdarzone nieprzeciętną inteligencją, przedsiębiorczością i żywotnością. Dla nich ciekawe było to, co nowe! Kochały zmiany, były twórcze, lubiły muzykę, sztukę i pisanie. Ponadto zjawiły się po to, by podbić świat. Posiadały silny umysł, a najważniejsza była dla nich świadomość, że dokładnie tak jest - piątki ceniły bardziej pościg, niż wygraną. Poza tym byli to typowi indywidualiści, którzy nie czuli potrzeby bycia w związku, bo najlepiej czuli się we własnym towarzystwie. Czyż nie brzmiało to znajomo? Aż strach pomyśleć, co dokładnie się w niej czaiło. Odetchnęła głęboko, bo nieoczekiwanie, w czasie wypełniania egzaminu, dowiedziała się, że numerologia faktycznie potrafi stawiać całkiem, cóż, trafne diagnozy. Nie zamierzała się do tego oczywiście przyznawać i jedynie oddała swój egzamin, żegnając się z profesor Fran.

Egzamin u profesor Fran zapowiadał się bardziej na zabawę, niż wyzwanie, choć teoretyczna część rzeczywiście była rozpisana dość wymagająco. Nie tak łatwo było odpowiedzieć na wszystko, nawet, jeżeli Marcy nieszczególnie zwracała uwagę na to, co uczniowie robili podczas pisania i czy aby ściąganie nie kwitło w najlepsze. Bo przecież mogło. I Davies również brała pod uwagę taki rodzaj oszustwa, gdyby zadania zaskoczyły ją na tyle, że stanęłaby na krawędzi Trolla. Na szczęście dużo ostatnio powtarzała, a jeszcze więcej uprawiała numerologicznej praktyki. Jako osoba, której liczby układały się AŻ TAK magicznie, czuła się poniekąd do tego zobowiązana. Ostatecznie teorię zdała bezbłędnie.
Swoje liczby rozpisała wręcz machinalnie, bo sprowadzały się do zapamiętanych wartości i prostej matematyki. Zatrzymała się wyłącznie na próbie interpretacji daty urodzenia. Jej wywód brzmiał następująco:
'Jedynki są osobami kreatywnymi, uwielbiającymi rywalizację, posiadającymi silną potrzebę poczucia akceptacji. To energiczni, nieźle zorganizowani przywódcy, nastawieni na osiągnięcie sukcesu w pełnym jego znaczeniu i za wszelką cenę. Jedynki są mocno skupione na sobie, przez co często brakuje im czasu dla bliskich, choć wydawałoby się, że już w młodym wieku są bardziej dojrzałe emocjonalnie od rówieśników. Nie powinny wcześnie zakładać rodzin - potrzebują wtedy przede wszystkim czasu na samorealizację. Choć często stają się popularnymi/poważanymi jednostkami, otoczenie niekiedy postrzega je jako aroganckie, czy zarozumiałe.'

Część teoretyczna:
Kości: 6 i 6 (rzut dogadany z Pianką, nie chcę o tym rozmawiać XDD)
Ilość uzyskanych punktów: 10
Część praktyczna:
.1. Zanalizuj swoje imię i nazwisko.
MORGAN DAVIES → 469715414951 → 56 → 11 (→ 2)
MORGAN AUDREY DAVIES
469715134957414951 = 85 = 13 = 4
MORGAN AUDREY IMOGEN DAVIES
469715134957946755414951 = 121 = 4
.2. Oblicz swoją liczbę wewnętrzną.
OAAIE → 61195 → 22 (→ 4)
.3. Oblicz swoją datę urodzenia.
03.02.2003 → 3+2+2+3 → 10 → 1
.4. Zinterpretuj liczbę własnej daty urodzenia. → w treści posta
Ilość uzyskanych punktów: 8
Wynik: 18 → W

[z/t]

Część teoretyczna:
Kości: 6, 2
Ściąganie: —
Ilość uzyskanych punktów: 6
Część praktyczna:
Kości: zadanie pisane ręcznie
Ilość uzyskanych punktów: 8
Wynik: 6 + 8 = 14 → Powyżej Oczekiwań

Numerologię traktował bardziej jak przyjemność niż dziedzinę, z której miał wyciągnąć informacje potrzebne (albo chociaż przydatne) do funkcjonowania w magicznym świecie. Była dla niego pod tym względem jak runy i historia magii – oferowała pewną stałość, umożliwiała sporządzanie obszernych notatek, sprawiała, że można było dać pochłonąć się na dłużej. Postanowił ją zdawać, bo i tak lubił nad nią przesiadywać, więc uczęszczanie na lekcje i w efekcie zdanie egzaminu nie powinno być ogromną trudnością.
W jego trakcie okazało się, że nie jest również największą drobnostką na świecie. Choć bardzo się starał, część teoretyczna sprawiła mu delikatne problemy i nie potrafił udzielić odpowiedzi na wszystkie pytania. Numerologiczne wpływy mieszkania? Może mówili o tym na tych zajęciach, podczas których miał niezwykle ważną sesję zdjęciową, której nie mógł przełożyć żadnym znanym mu sposobem? Chyba zapomniał spisać potem notatek... Był niezadowolony z siebie i w pewnym momencie nawet zerknął na profesor Fran, nie potrafiąc pozbyć się myśli, że ściąganie u niej musi być absolutnym banałem. Ostatecznie tego nie zrobił, dochodząc do wniosku, że sam jest sobie winny. Wolał zagrać uczciwie, nawet jeśli wiązało się to z jakąś stratą. Ostatecznie nie
poszło mu aż tak tragicznie, wydawało mu się, że odpowiedział wyczerpująco na co najmniej połowę pytań. Nie był tak zdesperowany, by łamać swój kodeks moralny.
Żeby nadrobić niefortunną teorię, do praktyki przyłożył się z wyjątkowym zaangażowaniem. Pierwszym zadaniem była analiza imienia i nazwiska, klasyczne zadanie, które postanowił zrobić na dwa sposoby. Najpierw użył wyłącznie pierwszego imienia razem z nazwiskiem:
E L I J A H  S W A N S E A
5 3 9 1 1 8  1 5 1 5 1 5 1 = 46 → 10
Za drugim razem dodał do tego również drugie imię, uznawszy, że na pewno nie zaszkodzi porównać wyników.
E L I J A H J U L I A N S W A N S E A
5 3 9 1 1 8 1 3 3 9 1 5 1 5 1 5 1 5 1 = 68 → 14 → 5
W drugim zadaniu postąpił zresztą bardzo podobnie, zwłaszcza że dzięki rozpisaniu imion i nazwiska miał już bazę, z której łatwo było korzystać. Wystarczyło tylko użyć prostej matematyki, by w pierwszej kolejności wybrać samogłoski z imienia i nazwiska
E I A A E A
5 9 1 1 5 1 = 22 → 4
a potem również z drugiego imienia, tak na wszelki wypadek:
E I A U I A N A E A
5 9 1 3 9 1 1 5 1 = 35 → 8
Data urodzenia była dla niego wyjątkowo ważnym aspektem numerologii, bo dzielił ją razem z siostrą, która była od niego starsza o zaledwie kilka minut. Nie miał problemu z wykonaniem zadania, bo i nie był to pierwszy raz kiedy liczył tę datę – 10 lutego 2000 roku:
1+0+0+2+2+0+0+0 = 5
Piątka w pewnym sensie pasowała do rodzeństwa Swansea, ale wydawać by się mogło, że jednak lepiej utożsamiała się z nią Elaine. Czasem zastanawiał się, na ile rzeczywiście powinien wierzyć w te wszystkie cyfry – czy to one się myliły, czy może on niezbyt dobrze znał samego siebie? Dobrze wiedział, że numerologiczne piątki cechuje przede wszystkim zmienność, nierzadko brak długotrwałego przywiązania; wędrówka – nie tylko w sensie dosłownym, ale i metaforycznym. Odkrywanie świata i dóbr, które oferował. Są żywiołowe, radosne i entuzjastyczne, o niezaspokojonej ciekawości. Otwarte na świat. On chyba taki nie był – brakowało mu tej energii, którą często kipiała Elaine. Lubił mieć stałe punkty w życiu, dzięki nim czuł spokój; takim punktem nie musiało być miejsce, mogła być nim osoba – wówczas mógłby i przede wszystkim chciałby jechać nawet i na drugi koniec świata, choćby jedynym celem było zrobienie kilku wyjątkowych zdjęć. Choć reprezentował kilka z cech piątki, często brakowało mu witalności, by móc się z nią w pełni utożsamiać. Zapisał swoje przemyślenia i oddał arkusz w ręce profesor Fran.

| z/t

Część teoretyczna:
   Kości: 6 + 4 = 10
   Ilość uzyskanych punktów: 10pkt
   Część praktyczna:
   Kości: pisane w poście
   Ilość uzyskanych punktów: 8pkt
   Wynik: 18pkt (W)

W zasadzie sama nie bardzo wiedziała czemu zdecydowała się akurat na zdawanie numerologii. Jakiś czas temu po prostu zainteresowała ją ta sztuka. Nie wydawała jej się być przesadnie skomplikowaną i nawet pomimo braku lekcji czy zadań domowych z tego przedmiotu zdobyła się na to, żeby przeczytać jedną z książek poświęconych numerologii. I koniec końców... zjawiła się w sali. Usiadła w jednej z wolnych ławek i po otrzymaniu kawałka papieru przystąpiła do odpowiedzi na pytania w części teoretycznej, które wydały jej się dosyć proste. I nawet jeśli musiała nieco się zastanowić to odpowiedziała na wszystkie z nich, licząc na to, że wszystko będzie w porządku.
Następnie przystąpiła do bardziej praktycznej części egzaminu. Przy zapamiętaniu odpowiednich liter przypisanych poszczególnym cyfrom nie powinno jej to sprawić najmniejszego problemu. Zaczęła od zapisania swojego imienia i nazwiska w alfabecie łacińskim, a pod spodem dopisała do każdej z liter odpowiednią cyfrę, które następnie zsumowała do siebie tak, by w końcu otrzymać jednocyfrowy wynik.

Y U U K O K A N O E
8 3 3 2 6 2 1 5 6 5 -> 41 -> 5

Następnie skupiła się na dwóch kolejnych zadaniach zapisując po raz kolejny ciąg zarówno liczb i liter lecz tym razem skupiając się jedynie na samogłoskach występujących w jej imieniu i nazwisku, by otrzymać odpowiedni efekt.

Y 3 3 K 6 K 1 N 6 5 -> 24 -> 6

Nie była jednak pewna tego czy nawet jeśli poprawnie wykonane wyliczenia numerologiczne w pełni będą oddawać jej osobowość z tego względu, że oficjalnie i oryginalnie widniało ono w zupełnie innym zapisie, który nie bazował na alfabecie łacińskim, a jego romanizacja... cóż nigdy go w pełni nie odda wraz z jego znaczeniem ukrytym w japońskiej pisowni. Dlatego przede wszystkim skupiła się na poprawnym przeanalizowaniu swojej daty urodzenia, która w końcu była uniwersalnym zapisem. W końcu 13 kwietnia 2001 roku wszędzie wyglądał jednakowo w zapisie numerycznym.

1 3 0 4 2 0 0 1 -> 11 (mistrzowska) -> 2 (system podstawowy)

Przez chwilę wpatrywała się w wynik swoich obliczeń i nie bardzo wiedziała jakim cudem wyszedł jej podobny wynik. Kilkukrotnie przestudiowała go i nie miała wątpliwości, co do tego, że z jej datą urodzenia powiązana jest liczba mistrzowska, którą musiała opisać i przeanalizować.

Liczba 11 znajduje się poza podstawowym systemem numerologicznym i przypisywana jest zwykle osobom niezwykle uduchowionym i uzdolnionymi magicznie. Są niezwykle utalentowane w wybranej dziedzinie, w której osiągają wiele sukcesów. Nawet jeśli związane są ze spełnianiem wygórowanych marzeń i planów. Są albo niezwykle pozytywne bądź niezwykle negatywne.
Jeśli zaś chodzi o podstawowy system numerologiczny to do mojej daty urodzenia przypisana jest liczba dwa. Dwójki cenią sobie przede wszystkim miłość i szczęście rodzinne. Pragną, aby wszyscy wokół nich byli kochani i szczęśliwi. Zależy im na uczuciach innych i świetnie radzą sobie w rozwiązywaniu problemów interpersonalnych. Bardzo zależy im na znalezieniu odpowiedniego partnera, z którym mogłyby utworzyć stały związek, ale jest to dla nich niezwykle trudne. Zdecydowanie najbardziej sprawdzają się jako osoby uległe niż rządzące.

To wszystko zdawało jej się aż zanadto pasować do jej osoby. Może faktycznie coś się kryło w numerologii i data urodzenia miała spore znaczenie? Z pewnością ten egzamin da jej sporo do myślenia. Chwilowo jednak oddała papier Fran i wyszła z sali, czując, że nie poszło jej to w zasadzie tak źle.

z|t

Część teoretyczna:
Kości: 5, 3
Ściąganie: 3 XD
Ilość uzyskanych punktów: 6
Część praktyczna:
Kości: pisane ręcznie
Ilość uzyskanych punktów: 8
Wynik: 14pkt – PO

Właściwie to nie miała pojęcia dlaczego zapisała się na numerologie. Nie żeby nie uznawała tego za ciekawe, ale nie była przekonana do reakcji jej matki, kiedy ta się dowie, że Annabell postanowiła się pobawić w jakieś numerki, podczas gdy z Eliksirów dostała nędzny. O tak, zginie śmiercią tragiczną, wiedziała to. Niemniej jednak profesor Marcy Fran wydała jej się tak ciepłą kobieciną, że nawet nie myślała o nie pójściu na jej lekcje czy egzamin. Była przekonana, że niewiele osób w ogóle cokolwiek robi z tym przedmiotem i chyba po prostu chciała sprawić staruszce przyjemność. Poza tym – numerologia do najtrudniejszych nie należała i zdecydowanie wolała ją od jakiegoś wróżbiarstwa, choć to wszystko, razem z astronomią, było jakoś ze sobą powiązane.
Weszła więc do klasy i przyjęła arkusz egzaminacyjny, dziękując przy tym. Była dobrej myśli, profesor Fran wyglądała jakby wszystkim miała dać wybitny i nawet nie patrzeć na odpowiedzi. Kto wie, może faktycznie w tej myśli było ziarno prawdy? Usiadła przy wolnej ławce i zaczęła pisać odpowiedzi na te dwanaście pytań. Nie znała odpowiedzi na wszystkie pytania, niektóre rzeczy wyglądały tak jakby ich nigdy wcześniej nie widziała. Przez głowę przemknęła jej myśl, żeby ściągać. Jednakże gdy tylko podniosła głowę, chcąc zerknąć na pergamin innego ucznia, ujrzała starą, poczciwą Fran i zrobiło jej się jakoś tak głupio. Da radę bez tego.
Część praktyczna paradoksalnie wydała jej się dużo łatwiejsza niż teoretyczna, więc bez zbędnych ceregieli zaczęła analizować swoje liczby, by ostatecznie powstało na pergaminie cokolwiek.
1.  A N N A B E L L H E L Y E Y
       1 5 5 1 2 5 3 3 8 5 3 7 5 7 = 5 4 = 9
2.     A A E E  Y E Y
       1 1 5 5 7 5 7 = 3 1 = 4
3.     02.11.2002
       2+1+1+2+2 = 8
4.     Osiem posiada niezwykle silną osobowość, często odznacza się skrajnymi poglądami i impulsywnym charakterem. Ósemki są ambitne, zdecydowane i marżą o karierze. Osiem jest pracowita, praktyczna, oddana. Potrafi być zazdrosna i chciwa oraz chytra. Ósemki dążą do odniesienia sukcesu, stanięcia na szczycie władzy. Dobrze radzą sobie w biznesie i interesach.

Pomyślała sobie, że opis ósemki, który pamiętała niezwykle do niej pasuje. Może ta numerologia faktycznie coś w sobie miała? Oddała swoją pracę i cierpliwie poczekała na ocenę nauczycielki. Uśmiechnęła się słysząc dwa słowa oceny i podziękowała. Może matka jakoś jej wybaczy to N z eliksirów i spojrzy na piękne PO z numerologii?

|zt

Część teoretyczna:
Kości: 3, 3
Ściąganie: 27
Ilość uzyskanych punktów: 6 + 1 = 7 pkt
Część praktyczna:
Kości: pisane ręcznie
Ilość uzyskanych punktów: 8
Wynik: 7 + 8 = 15 pkt -> PO

Lubiła liczby. Liczby sprawiały, że wszystko było jasne i wsadzone w konkretną ramę. Na próżno w nich było szukać niedomówień, a California zdecydowanie nie bawiła się w podteksty i półsłówka. Właśnie dlatego na egzamin z numerologii przygotowywała się z dużym, jak na nią, zaangażowaniem.
Marcy Fran była doprawdy poczciwą kobietą. Uśmiech sam wypływał na usta, gdy się na nią patrzyło. Ale jeszcze bardziej Cali uwielbiała w niej tę łagodność i bezgraniczne zaufanie (a może raczej nieuwagę), przez co nie zaszczycała piszących uczniów ani jednym spojrzeniem. Pytania nie były trudne, ale nie zmieniało to faktu, że postanowiła jedno z nich ściągnąć. Kwestie moralne nie były jej najmocniejszą stroną, a w głowie wciąż wybrzmiewała głośna myśl po trupach do celu.
Oczy jej błysnęły, gdy spojrzała na kartkę z zadaniami praktycznymi. Na to właśnie czekała. Bez zbędnych dywagacji, zabrała się do pracy.

1. C A L I F O R N I A   R E A G A N
    3 1 3 9 6 6 9 5 9 1   9 5 1 7 1 5  = 80 = 8

2. Liczba wewnętrzna: 1+9+6+9+1+5+1+1+5 = 38 = 11 = 2

3. 12 | 04 | 2002
   3  +  4  +   4   =  11

4. Jedenastka - jest jedną z Liczb Doskonałych (Mistrzowskich), będącą poza podstawowym systemem numerologicznym. Są uważane za osoby mocno uduchowione, posiadające wielkie zdolności parapsychiczne.
Uważa się, że są obdarzone dużą charyzmą, która nierzadko paraliżuje ich otoczenie. W wybranym zawodzie nie mają problemów z wybiciem się. Ich życie jest pozbawione szarych obszarów. Jeśli chodzi o sposób myślenia, należą albo do osób bardzo negatywnych albo bardzo pozytywnych.
Pozytywne Jedenastki - osiągają wielkie rzeczy. Negatywne Jedenastki - sprawiają wrażenie zimnych i samotnych, dryfują przez życie.
Nie mają problemów z osiąganiem własnych celów i jeśli sobie coś postanowią to osiągną to. Są silne psychicznie, a w przyjaźni lojalne i wierne (pod warunkiem, że akceptuje się ich postępowanie).


Zastanowiła się nad znaczeniem wszystkich liczb, które odpowiadały jej personaliom. Większość z nich określały ją jako osobę o dużym potencjale, ambicji, pracowitości, mające pragnienie odniesienia sukcesu i zdobycia władzy, jednocześnie będąc zdystansowanym i raczej zamkniętym. I po części się z tym zgadzała, zaskoczona jak łatwo mogła przyczepić sobie etykietkę na podstawie kilku marnych cyfr.
Oddała pergamin i wyszła z sali, całkiem zadowolona z tego jak jej poszło.

/zt

Część teoretyczna:
Kości: 2, 3
Ściąganie: 88 -> + 4
Ilość uzyskanych punktów: 6 pytań = 6 pkt + 4 pkt = 10 pkt
Część praktyczna:
Kości: 1
Ilość uzyskanych punktów: 2 pkt
Wynik: 10 + 2 = 12 Z

Kolejny egzamin, kolejne stresy... Merlinie, niech to się wreszcie skończy, myślała dziewczyna z rozpaczą. Na szczęście zostało już niewiele i w końcu niedługo będzie można cieszyć się wakacjami. O ile, oczywiście, uda jej się wszystko zdać, bo pewnie niektóre przedmioty prawdopodobnie poszły jej fatalnie... Tak to właśnie zwykle było. Starała się, starała i co? Gucio! Jak zawsze jej starania szły na marne, bo była zbyt głupia, żeby udało jej się robić coś najlepiej... Potrząsnęła głową, bo myśli znowu zaczęły jej płynąć nie tam, gdzie powinny... Już prawie zapadła się w swój dziwny mrok, ale musiała się opanować, jeśli chciała zdać egzamin.
Weszła więc do klasy i zajęła swoje miejsce. Jak przy każdym egzaminie, jej serce toczyło szaloną walkę o to, aby koniecznie wyskoczyć z jej piersi. Saxa położyła dłoń na klatce piersiowej i wzięła głęboki wdech, jak zawsze w sytuacji, gdy się mocno stresowała. Dostała swój arkusz i standardowo na pierwszy rzut oka wydawało jej się, że nie pamięta kompletnie nic. Po chwili jednak przypomniała sobie parę rzeczy i zaczęła pisać. Udało jej się bezproblemowo odpowiedzieć na sześć pytań, ale zostały jeszcze cztery, które sprawiały jej problem. Nie lubiła i nie umiała ściągać, ale obawiała się praktyki z tego przedmiotu i chciała nadrobić punkty z teorii. Z duszą na ramieniu więc usiłowała podejrzeć co nieco od swojego sąsiada. Udało się! Odpowiedziała na wszystkie pytania! Odetchnęła z ulgą.
Ale niestety tak, jak podejrzewała z praktyką poszło jej fatalnie. Nagle miała pustkę w głowie, totalnie nie pamiętała tych wszystkich reguł i zasad, obliczeń... Ze łzami w oczach odpowiedziała tylko na jedno pytanie... Ale jak na tak beznadziejny dla niej egzamin ocena zadowalająca nie jest taka najgorsza...

/zt

Część teoretyczna:
Kości: 3, 5
Ściąganie: 28 → +1
Ilość uzyskanych punktów: 6 pytań = 6 pkt + 1 = 7 pkt.
Część praktyczna:
Kości: 2  
Ilość uzyskanych punktów: 4
Wynik: 7 + 4 = 11 pkt Z

Meczyły ją te egzaminy. Zresztą jak nauka zwykle. Miała miliard innych pomysłów, jak można spędzić czas inaczej niż tutaj. Jeśli jednak chciała skończyć szkołę (a chyba chciała...) to niestety musiała się poddać tym zasadom, które tu panowały. Niestety, nie wszystkie można było łamać, a egzaminy były jedną z nich. Zjawiła się wobec tego, nieco zirytowana na egzaminie z numerologii. Wakacje niemal czekały już za rogiem, a ona musiała pożegnać je smutnym spojrzeniem, gdy wchodziła do klasy. Chciała to mieć jak najszybciej za sobą. Najpierw, standardowo, teoria. Czy ona cokolwiek pamiętała z numerologii? To dość skomplikowana dziedzina magii i trzeba było się nagłówkować w pewnych zadaniach. Na pergaminie dostali dziesięc pytań i rozpoczęli pisanie. Chloé ssała przez chwilę górę pióra i próbowała wygrzebać z czeluści mózgu jakieś informacje, które pomogą jej zdać. Udało jej się odpowiedzieć na sześć pytań i już była z siebie całkiem zadowolona, ale... Może udałoby się trochę ściągnąć? Nigdy nie miała przed tym oporów, odchyliła się więc lekko, aby zerknąć do kogoś innego. Niestety, dała radę ściągnąć tylko jedno pytanie, ale zawsze coś. Oddała kartkę i mogła przystąpić do egzaminu praktycznego. Dostali jakieś cztery pytania i tu już poszło jej nieco gorzej. Nie pamiętała zbyt wiele, ale w końcu ostatkiem sił wykrzesała z siebie odpowiedzi na dwa pytania. Dwa kolejne niestety totalnie nic jej nie mówiły i nie umiała ich rozwiązać. Finalnie dostała ocenę zadowalającą, więc i ona zadowolona wywędrowała z klasy.

/zt