kostka: parzysta, 49 (po przerzutach), 3
punkty: 46 + 5 (różdżka) = 51
przerzuty: 0/3


Gdyby tylko potrafiły czytać w swoich myślach, to zapewne zgodziłyby się ze sobą i nawet zbiły żółwika. Funkcjonowanie w obu światach, magicznym i mugolskim nie należało do prostych i konieczne było ich rozdzielanie, ale koniec końców, Krukonka miała możliwość czerpania pełnymi garściami z każdego z nich. I choć na co dzień jej życie skupione było na magii, to lubiła pod koniec dnia zaszyć się w swoim mugolskim mieszkaniu, odpalić Netfliksa i tak dla odmiany, odłożyć różdżkę do szafki i pobyć przez chwilę zwykłą nastolatką, niczym się nieróżniącą od tysiąca takich samych dziewczyn, chodzących po ulicach Londynu. Na bycie Julką, a nie Brooks przyjdzie jednak czas, gdy wróci do domu. Teraz miała przed sobą zadanie, i to jedno z tych cięższych, bo wyczarowywanie magicznego wilka, z pewnością nie należało do czynności prostych.

Pokiwała głową ze zrozumieniem, kiedy Nessa upomniała ją w kwestii prawidłowej inkantacji, a gdy nauczycielka poleciła jej próbę rzucenia zaklęcia, nie zastanawiała się dwa razy.

– Lupus Palus – wyinkantowała, machając różdżką. Efekt był jednak mizerny. Choć, jak jej się wydawało, idealnie wyrecytowała formułkę, a ruch nadgarstka był precyzyjny i dostatecznie luźny, to rzucanie zaklęcia nie się powiodło. Różdżka zareagowała, ale to, co ją opuściło, zdecydowanie nie było wilkiem. Raczej przypominało bladą mgiełkę, szybko rozmytą przez nieistniejący wiatr. – Co zrobiłam źle? – zapytała nauczycielki, a po wyrazie jej twarzy widać było, że nie była zachwycona tym fiaskiem.

Mugole z pewnością słynęli z wypełniania swojego czasu "magicznymi" dla czarodziejów rzeczami i chociaż nie była osobą zbyt otwartą, przebywanie poza ich pełnym zaklęć światem, było dla niej fascynujące. Za każdym razem odkrywała coś nowego, czego działania nie do końca rozumiała. Julia miała szczęście, że była tak dobrze zaznajomiona z obydwoma miejscami, do których jednocześnie należała. Rudowłosa pokręciła delikatnie głową, pozbywając się z głowy niepotrzebnych myśli, skupiając na praktyce. Chociaż nie ćwiczyła z nią zaklęcia przywołującego wilka, będącego tak dobrą obroną, jak i atakiem, nie próżnowała. Starała się cały czas utrzymywać w stanie najwyższej koncentracji, wyczuwać magiczną energię w swoim ciele i okolicy. Przypominające elektryczne impulsy drobinki, przemieszczały się pomiędzy jej palcami leniwie, jakby rwały się do rzucenia czaru. Musiała przyznać, że korzystanie z tej metody bardzo szybko wchodziło w nawyk, jak odnalazło się już swoją drogę ułożenia palców i używało się w codziennym życiu magii niewerbalnej. Ta bardzo ułatwiała zdaniem Lanceley używanie bezróżdkowej.

Istotnie, same podstawowe rzeczy spełniała. Ruch nadgarstka był odpowiednio wykończony, a przez wcześniejsze zwrócenie uwagi na inkantację, Krukonka bardzo przyłożyła się, aby brzmiała idealnie. Wydała z siebie ciche mruknięcie, przechadzając się po klasie i przyglądając mizernemu stworowi, który stworzyła. Miał kształt, zasady bezpiecznego i prawidłowego rzucania czarów znała, nie złamała też żadnych magicznych praw. - Wierzysz w to, że Ci się uda? Spróbuj jeszcze raz. Wiesz, co robisz, zobacz więc w głowie to, co chcesz osiągnąć. Daj swojej magii przekaz jasny, rozkaz. Kwestie teoretyczne są bezbłędne, więc pozostaje jedynie kwestia koncentracji, wiary w siebie oraz praktyki. Nie wszystkie zaklęcia wychodzą od razu Julka, musisz trochę poćwiczyć. Zwłaszcza te, które są czarami zaawansowanymi. Warto. I wiem, że to zrobisz. Jeszcze raz. Odwołaj go, wyczaruj raz jeszcze.
Zakończyła swój odrobinę przydługi monolog jakimś lekkim uśmiechem w kierunku studentki. Zatrzymała się nieopodal jednej z ławek, opierając się o nią oraz przyglądając jej działaniom.

kostka: 43 i 1 [/url]
punkty: 46 + 5 (różdżka) = 51
przerzuty: 0/3

Czerpanie z dwóch światów dawało mnóstwo możliwości, a także poszerzało horyzonty, również światopoglądowe. Jednocześnie nie dało się zaprzeczyć, że jej czystokrwiści przyjaciele mieli nieco łatwiejszy start, bo wiele podstaw znali jeszcze przed pójściem do szkoły. Bilans zysków i strat zawsze dążył do równowagi. Coś za coś, zawsze. Słysząc wyjaśnienia nauczycielki, zagryzała wściekle zęby, przez co szczęka tańczyła niebezpiecznie pod skórą na jej bladej twarzy. Była zirytowana i rozczarowana własnym niepowodzeniem. Cóż, była swoim największym krytykiem i choć wiedziała, ze wszystko wymagało czasu, to nie potrafiła pojąć dlaczego, pomimo idealnego odwzorowania ruchu nadgarstkiem i perfekcyjnej inkantacji, zamiast wilka pojawił się świetlisty pierd. Odetchnęła głęboko, oczyszczając umysł z czarnych myśli i powtórzyła wszystko tak, jak wcześniej. Efekt był jednak taki sam. I rozszerzone z irytacji nozdrza jawnie dowodziły, jakie dziewczyna miała podejście do własnych porażek.

- No na litość boską – mruknęła do siebie pod nosem, zaciskając mocno palce na różdżce.

- Denerwujesz się. Im bardziej emocjonalnie reagujesz na zaklęcie, tym mniejsza szansa, że Ci wyjdzie. - westchnęła po dłuższym milczeniu, przyglądając się, jak oczy Krukonki coraz bardziej emanowały zniecierpliwieniem. Poniekąd była w stanie zrozumieć chęć rzucenia czaru poprawnie, bo przecież Julia na pewno wiedziała, że wie, jak to zrobić i ma opanowaną teorię. Z drugiej strony jednak pozostawała kwestia zwyczajnego doświadczenia, nieco mniejszego talentu i potencjału. Z zaklęciami było tak, że nie wszystkie dawało się opanować od razu, niektóre potrzebowały kilku dni praktyk do uzyskania oczekiwanego efektu, potrzebowały dojrzeć w czarodzieju. I nie było w tym nic złego. Każdy pracował swoim tempem na sukces. Najważniejsze, to nie zniechęcać się i nie rezygnować. Sama Lanceley przecież już półtora roku pracowała nad opanowaniem magii bezróżdrkowej, gdzie kilka pierwszych miesięcy musiała spędzić na nauce medytacji, koncentracji oraz poznaniu dokładnie własnych ścieżek energii magicznej. Cierpliwość zawsze popłacała, bo robiąc w swoim tempie, mogła być dokładna i najlepsza.
- Wystarczy na dziś. Nie jest to czar podstawowy, nie opanujesz go od razu. Nie możesz się zniechęcać, daj sobie złapać oddech. Podchodząc do niego z taką dozą rozczarowania, którą masz na twarzy — nie stworzysz wilka. Teorie masz opanowaną, potrzebujesz tylko poćwiczyć praktykę, ale dziś już tego nie rób, odpocznij. Możemy umówić się na zajęcia następne i wrócimy do tego czaru na świeżo. - odpowiednim ruchem dłoni pozbyła się stworzonej wcześniej bariery, przywróciła ławki na swoje miejsca z pomocą prostego wingardium leviosa, a następnie stanęła koło dziewczyny, krzyżując ręce na piersiach i przyglądając się jej. - Osiągniesz wszystko pracą, tylko miej cierpliwość. Chciałabym, żebyś w wolnych chwilach popracowała nad koncentracją i medytacją podczas czarowania. Potraktuj to jako pracę domową, naucz się tworzyć w umyśle spokojną taflę jeziora, taką, której wody nie wzburzą tak podstawowe emocje, dobrze? Jestem pewna, że ułatwi Ci to posługiwania się magią praktyczną w każdym zakresie i dziedzinie.
Posłała jej łagodny uśmiech, przywołując do rąk swoją torbę, do której schowała przyniesione rzeczy.

+

kostki: 96 i parzysta

- Oczywiście, że się denerwuję – odpowiedziała bez chwili zastanowienia. – Wszystko robię dobrze, a mimo to efekt jest mizerny – dodała przez zaciśnięte szczęki. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie rozumiała. Postępując według instrukcji, można było perfekcyjnie uwarzyć eliksir. Uderzając tłuczek w ten sam sposób, raz za razem, posyłała go dokładnie tam, gdzie chciała. Tymczasem zaklęcia… zaklęcia były inną parą kaloszy. Perfekcyjny ruch nadgarstkiem, dokładna inkantacja, pewność w głosie. Czasem to nie wystarczało i różdżkę, zamiast wilka, opuszczał jakiś blady poroniec. Kiedy Nessa zarządziła koniec zajęć, stwierdzając, że i tak jej się nie powiedzie wyczarowanie zwierzęcia, ubodło to w dumę Krukonki. Bywała niecierpliwa i łatwo się irytowała na odnoszone porażki, ale nie dało się zaprzeczyć, że miała duszę wojownika. I do tego nienawidziła przegrywać, czy to na boisku, czy to poza nim. Nie mogła więc tak tego zostawić i w czasie, kiedy ex-ślizgonka pakowała torbę, ona z jeszcze większym zacięciem na twarzy, zaczęła powtarzać ruch nadgarstka oraz inkantację. Raz za razem starała się rzucić zaklęcie, za każdym razem z tym samym skutkiem. Aż w końcu coś się zmieniło i różdżkę dziewczyny opuścił perfekcyjny hologram wilka.

- Ha! – wydała z siebie krótki triumfalny okrzyk, szczerząc się do zwierzaka jak głupi do sera. – W końcu!

/zt x2
+

Część teoretyczna:
K100: 63
Ilość uzyskanych punktów (WT): 63 + 10 (nowa postać) = 73
Część praktyczna:
K100: 36
Ilość uzyskanych punktów (WP): 36 + 10 (nowa postać) = 46
Wynik: (63 + 36)/2 + 20 -> 69,5 (zadowalający)

An weszła do sali i rozejrzała się po niej, od razu czując w powietrzu zaparzoną herbatę, co niemal od razu poprawiło jej humor i zasiadła na miejsce rozglądając się na boki i resztę uczniów, nie stresowała się jakoś za bardzo, może dlatego, że czuła, że dobrze jej pójdzie, a może dlatego, że po prostu pani profesor to miła starsza pani i miała do niej też inny stosunek niż do tych młodszych nauczycieli, sama nie wiedziała, skąd się to bierze.
Gdy dostała kartkę do ręki, albo raczej ona do niej przyleciała, wzięła się do roboty i zaczęła pisać, zaczęła od pytań najbardziej dla niej oczywistych i od tych, na które znała odpowiedzi. Także latała sobie od pytania do pytania, wiadomo im dalej w las, tym mniej odpowiedzi pojawiało jej się w głowie. Ale i tak była z siebie zadowolona gdy ponad połowa jej kartki była zapełniona.
Potem nastąpiła część praktyczna, na co trochę kręciła nosem. Trochę tego nie lubiła, bo było tu sporo liczenia, a czasami jeszcze trzeba się poprawiać. Choć zjedzenie ciastka na pewno jej pomogło, choć na chwilę. Westchnęła i zaczęła pisać powoli, o tym ile ma liczby życia, wypisanie jakieś trzy przykładowe szczęśliwe elementy np. kolor, kamień szlachetny i znak zodiaku. A potem trochę wody polała z nadzieją, że to pomoże i jakoś uda jej się to zdać.

Część teoretyczna:
K100: 53
Ściąganie: 6
Ilość uzyskanych punktów (WT): 53 + 20 + 10 za staż postaci = 83
Część praktyczna:
K100: 33
Ilość uzyskanych punktów (WP): 33 + 10 za staż postaci = 43
Wynik: (83 + 43)/2 = 63 zadowalający

Przyszedł na numerologię pewny, że obleje. Był przekonany, że udupi sam siebie, bo kiedy tylko próbował coś zapamiętać z tych cyferek, zasypiał. Notabene bardzo dobra lektura na bezsenne noce, które przestawały być bezsenne. Zagrał z jakimś pierwszorocznym studentem w pokera o notatki na egzamin, które oczywiście wygrał, bo wiedział, że sam ich nie zrobi, no bo przecież zaśnie nad podręcznikiem. Jedno, co by w stanie to wyekstrahować z notatek mini ściągi i z duszą na ramieniu modląc się do cycuszków Morgany usiadł w kącie licząc na to, że Fran nie będzie patrzyć w jego stronę.
Powiedzieć, że przepisał wszystko ze ściąg to nie powiedzieć nic. On niemal przekleił te ściągi na pergamin egzaminacyjny. Tak się przy tym namęczył, że kiedy zaoferowano mu ciastko oczywiście wpałaszował je jak głupi, w ogóle nie poczuwając wstydu nad tym, że tak czitował.
Przyszła kryska na Matyska, bo przy części praktycznej już nie miał z czego ściągać, więc musiał się dobrze nagłowić, by przypomnieć sobie cokolwiek związanego ze swoją datą urodzin. Czuł palące piętno na lewym udzie, na którym jego matka wypaliła mu, jak na krowie znak, liczbę jedenaście. W końcu jego numerologia to była liczba mistrzowska. Wzdrygnął się na wspomnienie świądu palonej skóry, ale pamiętał jak mama dobrze spała, kiedy już dokończyła swego dzieła.
Oddał swoją pracę i z niemałym zdziwieniem zobaczył zadowalający na swoim egzaminie.

zt

Część teoretyczna:
K100: 92
Ściąganie: 2
Ilość uzyskanych punktów (WT): 92 -5 + 10(nowa postać)
Część praktyczna:
K100: 32
Ilość uzyskanych punktów (WP): 32 + 10(nowa postać)
Wynik: (97+ 42)/2 = 69,5 -> Zadowalający

Aneczce było naprawdę głupio, że na kolejny egzamin przyszła nieprzygotowana. Nie jej wina, w końcu obecnie zaprzątały jej głowę o wiele ważniejsze kwestie związane z jej przyszłością u boku troskliwego półwila. Sprawy sercowe, jak powszechnie wiadomo, są o wiele ważniejsze od wyników w nauce, ponieważ w przeciwieństwie do nich będą rzutować na cała przyszłość! A co mogą na to cyferki? Numerologio, puchu marny, czym jesteś wobec uniesień gorących serc?! A jednak pani profesor Fran była bardzo miłą osóbką i olewanie jej przedmiotu wydawało się Puchonce czymś niezbyt przyzwoitym.
Jeszcze gorzej sprawy się miały, kiedy zaczął się test. Wiedziała, że napisała go bardzo dobrze, ale tak bardzo bała się, że źle zapamiętała coś z lekcji, że zupełnie wbrew sobie zaczęła się nerwowo rozglądać, usiłując coś ściągnąć. Zrobiło jej się gorąco i zaczęły doskwierać jej duszności, więc ostatecznie ściągnęła źle, z czego zdała sobie sprawę zaraz po oddaniu kartek. Cała ta akcja i wyrzuty sumienia tak ją zdenerwowały, że w części praktycznej niemal całkiem poległa, a z jej wypocin cudem tylko udało jej się wyciągnąć Zadowalający. No, może nie cudem, w końcu nie była taka całkiem zielona z tego przedmiotu, ale sam fakt narastającego stresu sprawił, że wszystko szło jej dużo gorzej niż normalnie.
Kiedy egzamin dobiegł końca, Aneczka z ulgą wypadła z sali, kierując się w najbliższe ustronne miejsce, żeby pooddychać i odzyskać spokój. Nie. Nigdy, przenigdy więcej nie zamierzała ściągać.
z/t

Część teoretyczna:
K100: 24 (+ podlinkuj ewentualne przerzuty)
Ściąganie: [url=LINK]wylosowana kostka[/url] (jeśli nie ściągałeś to usuń ten podpunkt)
Ilość uzyskanych punktów (WT): 24 + 32 (kuferek i najwyższa stata) = 56
Część praktyczna:
K100: 82 po przerzucie
Ilość uzyskanych punktów (WP): 82 +32 (kuferek i najwyższa stata) =
Wynik: (56+ 114)/2-> 85 -> Powyżej Oczekiwań

Trudno było powiedzieć, aby Andrew Park jakoś szczególnie interesował się liczbami, ale jednak numerologia pozostawała dyscypliną ściśle związaną z wróżbiarstwem, które młody czarodziej uwielbiał i którym się niezwykle mocno interesował. Dlatego też postanowił podejść do egzaminu z tego przedmiotu, by sprawdzić swoją wiedzę i umiejętności w posługiwaniu się magicznymi liczbami. Nie sądził tylko, że naprawdę dobrym pomysłem byłoby zawczasu powtórzenie wiadomości i przygotowanie się do czekającego go sprawdzianu. Cóż, z pewnością czekało go naprawdę spore zaskoczenie w sali, gdy otrzymał pergamin z pytaniami.
Przez jakiś czas wpatrywał się jedynie wytrzeszczonymi oczami na widniejący przed nim tekst, starając się przetworzyć to, co czytał. Z pewnością w takich momentach nie pomagał mu fakt, że angielski był jego nawet nie drugim, ale trzecim językiem. W końcu jednak z sukcesem zrozumiał to, czego od niego wymagano. Szkoda tylko, że nie do końca wiedział jak właściwie powinien odpowiedzieć na te wszystkie pytania. Zaczął coś pisać na przygotowanej kartce, ale nie miał pojęcia czy to zdoła zadowolić nauczycielkę i przypadkiem nie wyczuje, że kombinował jak mógł byle uzyskać jakiekolwiek punkty. Z pewnością ta część egzaminu była dużo bardziej stresująca niż to, co miało nadejść za jakiś czas.
Był wdzięczny za to, że w sali znajdował się zapas earl greya oraz ciastek, którymi mógł się posilić w czasie przerwy. Gorzki smak niesłodzonej herbaty z pewnością pozwalał mu oczyścić umysł i skupić się nad tym, co miał mieć zaraz przed sobą, a zadanie okazało się być banalnie proste. Chociaż może miał takie wrażenie dlatego, że doskonale znał swoją datę urodzenia i niejednokrotnie przeanalizował ją pod różnymi kątami, starając się zastosować kolejne sposoby wróżenia w praktyce. Dlatego też mógł niezwłocznie przystąpić do sumowania jej liczb i podejścia do niej pod kątem numerologicznym, aby odnaleźć tę pasującą liczbę, do której następnie musiał przypisać odpowiednie elementy i scharakteryzować siebie na podstawie uzyskanego wyniku. Nie było to wyjątkowo trudne.
Biorąc jednak pod uwagę to, że część teoretyczna nie była jego najlepszą stroną nie liczył nawet na to, że finalnie uzyska wynik Powyżej Oczekiwań, który faktycznie był wyższą oceną niż to czego się spodziewał. Na pewno jednak była to miła niespodzianka, która nastawiała go pozytywnie do kontynuowania swoich przygód z numerologią.

z|t

Część teoretyczna:
K100: 67
Ściąganie: -
Ilość uzyskanych punktów (WT): 67
Część praktyczna:
K100: 83
Ilość uzyskanych punktów (WP): 83
Wynik: (67 + 83)/2 = 75 (powyżej oczekiwań)

Ani wróżbiarstwo ani numerologia nie były jej mocnymi stronami ani wielkimi pasjami, ale dzięki przebywaniu z Anią od dziecka swoje się nasłuchała, poznała i nawet trochę zrozumiała. W dodatku pani Fran była absolutnie złotą kobietą, więc jakoś szczególnie egzaminem się Remy nie martwiła. Co ma być – to będzie, wiedziała, że kto jak kto ale Nancy nawet jak się potknie, nie będzie jej źle oceniać. Ot, potknięcie i na pewno nie będzie tego trzymać przeciwko niej.
Może właśnie takie podejście pozwoliło jej zachować jasność umysłu na części praktycznej? Łatwiej odpowiadało się na pytania bez martwienia się podświadomie o to, co sobie kobieta może o niej pomyśleć. Prosto rzecz ujmując, nie bała się popełnić błędu, więc pisała dużo i samych faktów i tego, co jej się wydawało, a także tego, co do głowy jej przyszło w trakcie jako „a może wejdzie”. Za to część praktyczna była w ogóle olśnieniem i spadła jej z nieba! Luncia jej to wszystko wyliczała już kiedyś i spisywała! Przypomniała więc sobie jak wyglądał wtedy zapisany przez nią pergamin i przepisała kropka w kropkę wszystko z pamięci, uzyskując bardzo dokładnie i staranne rozwiązanie zadania.

/zt

Widziadła: i, tak
Scenariusz: gwiazda

Persephone pojawiła się w klasie dwadzieścia minut przed czasem, zresztą swoim zwyczajem. Otworzyła okno, bo w środku było duszno, a potem usiadła przy biurku nauczyciela i omiotła salę spojrzeniem.
Uwielbiała ciszę, ale ta ostatnio ją męczyła. Być może dlatego z kąta niewielkiej klasy rozlegała się muzyka – jej ulubiony Frank Singuluts. Podczas ferii odpuściła sobie wyjazd do Himalajów i dość skutecznie odpoczęła. I znowu poczuła się samotnie, samotne na tyle, by zatęsknić za gwarem uczniów. Westchnęła i wstała z miejsca. Podeszła do urządzenia, poczekała cierpliwie na zakończenie piosenki i zmieniła płytę na tą, którą dostała ostatnio od swojego ukochanego syna. Ta cała… Billie Holliday, kimkolwiek była, miała niezwykły talent.
Zanim zajęła ponowne miejsce przy swoim biurku, rzuciła krótkie spojrzenie na rząd słowników i książek ustawionych na tylnej ławce. Być może chciała się upewnić, że są względem siebie równiutkie. Nie żeby miało to jakiekolwiek znaczenie, no cóż… być może dla większości osób rzeczywiście nie miało. Ale na zajęciach profesor Aniston wszystko musiało być perfekcyjne.
Dotarłszy do biura, odniosła nagle wrażenie, że ktoś albo coś spogląda na nią nieprzychylnym wzrokiem. Chciała coś powiedzieć, zapytać „kto tam” ale zamiast tego zawyła niczym krowa. Zakryła usta dłonią, zaskoczona tym obrotem spraw. I dopiero w chwili, gdy usłyszała chichot i poczuła, jak ktoś łapie ją gwałtownie za ramię uświadomiła sobie, że jest w klasie zupełnie sama. Na brodę Merlina, to pewnie znowu te halucynacje!
Trochę zajęło jej dojście do siebie, logicznym zdawało się także natychmiastowe zamknięcie okna. Średnio podobało jej się, że na wyspach dochodziło do takich sytuacji i Ministerstwo Magii było póki co zupełnie bezradne. No cóż, musieli nauczyć się po prostu z tym jakoś żyć.
Wróciła myślami do tu i teraz, usiadła przy biurku. Miała szczerą nadzieję, że uczniowie wykażą się na dzisiejszej lekcji. Temat w teorii zdawał się być ciekawy, przynajmniej dla niej, ale kto wie co kłębi się teraz w umysłach młodzieży. Często łapała się na tym, że kompletnie nie rozumie swoich uczniów, ale dobrze bawiła się chociaż podejmując tę próbę. Nie zamierzała czekać bezczynnie na to, aż ci zaczną się zbierać – toteż wyjęła z szuflady biurka dość mocno doświadczony życiowo egzemplarz „Rozmyślań” Marka Aureliusza i pochłonęła się w lekturze. Oczywiście, każdego, kto zdecydował się na uczestnictwo w lekcji, przywitała ciepło i serdecznie.

Na wejściu określ, jaki jest poziom sceptycyzmu Twojej postaci do wróżbiarstwa i numerologii. Skala jest następująca 1 (sceptyk tej dziedziny magii) 6 (miłośnik, praktykujący, dobrze obeznany).

Czas na wejście macie do 18 marca, godz. 21:00

Kod:

<zgss>Widziadła:</zgss> [url=LINK]wynik rzutu kości literowej[/url] tak/nie
<zgss>Scenariusz:</zgss> [url=LINK]wynik rzutu kości tarota[/url]
<zgss>Poziom sceptycyzmu:</zgss> od 1 do 6

Widziadła: NIE
Scenariusz: n/d
Poziom sceptycyzmu: 1

Numerologia była dla niego o wiele ciekawsza niż wróżbiarstwo, choć i tak uważał ją za jeden wielki bullshit. Nie wierzył, żeby jakieś cyferki z imienia wpływały na jego życie, ale dość ciekawym było dla ślizgona zagłębianie się w ten temat, to też w pewnym sensie dla własnej rozrywki, brał udział w lekcjach profesor Aniston. Powrót z ferii był dla niego pojebany pod wieloma względami, ale liczył na to, że dziś po prostu sobie wychilluje, bez zbędnych komplikacji. Wyjątkowo miał wszystko poukładane i zrobione, więc nie pozostawało mu nic innego, jak wdrapać się na szóste piętro i zająć miejsce gdzieś z tyłu klasy, by w razie, gdyby zajęcia okazały się wyjątkowo koszmarne, mógł sobie bez problemu przysnąć.

Widziadła: I tak
Scenariusz: rydwan
Poziom sceptycyzmu: 3,5

W meczu jakimś cudem się uchowała i mimo latania w powietrzu przepełnionym wróżkowym pyłem nie miała żadnej halucynacji w przeciwieństwie do swoich kolegów i koleżanek z drużyny. Może takie rzeczy przychodziły jednak z opóźnieniem? Cały kolejny tydzień był przeplatany dziwnymi widziadłami raz po raz nawiedzającymi ją w najmniej oczekiwanych momentach. Przywidziało jej się już coś na zaklęciach, potem na zielarstwie. Podczas transmutacji też spotkały ją niecodzienne rzeczy, a teraz przyszedł czas na numerologię. Musiała przyznać, że rzecz zaczynała ją martwić - dlaczego szkoła jeszcze nie zbudowała jakichś barier lub nie oczyszczała magicznie powietrza z połyskujących jak brokat drobinek? Non stop kręciło ją w nosie i swoje wejście do sali okrasiła głośnym kichnięciem, którego nie dała rady powstrzymać.
Usiadła przy jednej z ławek, a podczas wyciągania swoich rzeczy wizja nawiedziła ją ponownie. Scenariusz był jej już teoretycznie znany - pojawiła się przed nią czapka niewidka, ale jako że po tej wizji jej pamięć wykonywała automatyczny reset i wyrzucała wspomnienie z siebie, dała się ponownie złapać w sidła halucynacji.
A potem wszystko wróciło do normy. Znów siedziała w swojej ławce, otoczona innymi uczniami. Zamrugała kilka razy, odganiając mroczki sprzed oczu i schowała twarz w dłoniach, na chwilę próbując złapać równowagę wewnętrzną. Czy zaczynała poddawać się szaleństwu?

Widziadła: D, nie
Scenariusz: -
Poziom sceptycyzmu: 1

Pewnie cyfry, liczby mają jakieś znaczenie, skoro pisano o nich w starożytnych księgach, nadawano im przeróżne znaczenia, przepowiadano końce świata (które nigdy się nie spełniały), wyznaczano daty narodzin, ślubów i w określone dni czczono przeróżne bóstwa. Gale podchodzi do tych zajęć sceptycznie, właściwe świat numerologii nigdy go nie interesował, a pracę domową dla chętnych zrobił, żeby przypodobać się nauczycielce, bo Aniston to nie Fran — słodka Marcy, na której odrabiał sobie eliksiry, u Persephony trzeba trzymać się na baczności.
Nie za bardzo chce tu być, ale skoro już postanowił zmarnować kawałek swojego życia i pergamin, opisując Konfucjusza, to powinien jednak ładnie się uśmiechać i błyszczeć, bo w sumie Numerologia nie jest trudna to tylko teoria i trochę idiotycznego myślenia.
Od razu wchodząc do sali, wita się kulturalnie z nauczycielką, sam siadając gdzieś na boku, ale nie na środku i też nie z tyłu, jak to zrobił Solberg, z pewnością łapiąc przed obiadową drzemkę. Kątem oka widzi Kasie, która mruga, jakby coś jej do oka wpadło, sam bez omamów, przygotowuje się do zajęć, strugając dobrego ucznia, a nie wariata — dzisiaj wróżkowemu pyłkowi mówimy nie.

Widziadła: D nie
Scenariusz: -
Poziom sceptycyzmu: 3,5

Adela nie należała do osób szczególnie sceptycznych wobec wróżbiarstwa, z drugiej jednak strony poziom mistyczności tej dziedziny magii był dla niej dość trudny do ogarnięcia, dlatego raczej trudno było ją nazwać miłośniczką tej dziedziny. Jeśli mowa o numerologii, to ta wydawała jej się bardziej ogarnialna, bo mimo wszystko była najbardziej "twardym" obszarem wróżbiarstwa. Jeśli Adela znajdowała czas i energię, to była gotowa pojawić się na zajęciach, tak więc było tym razem, niemniej nigdy nie był to jej priorytet.
Na lekcji pojawiła się w ostatniej chwili, od razu grzecznie się witając z prowadzącą. Szukając znajomych twarzy, niemal od razu dosiadła się do @Kate Milburn, która wyglądała na lekko skołowaną.
- Wszystko ok? - zapytała przyjaciółkę szeptem.

Widziadła: D nie
Scenariusz: -
Poziom sceptycyzmu: 4

Wszedł do sali chyba jako jeden z ostatnich śmiałków tej lekcji i poszedł klapnąć sobie koło @Maximilian Felix Solberg, którego, cóż tu dużo mówić, był bardzo zaskoczony widzieć na tych zajęciach. Wszak obecność na numerologii w żadnym wypadku nie była obowiązkowa, a Lokiemu zdawało się, że Max był raczej z tych, co bardzo sceptycznie podchodzili do tematu wszelkiej maści wróżenia z kamyków czy innego liczenia numerków. Mruknął "Dobry" do nauczycielki, wyciągając jakiś notes i spojrzał na bruneta:
- Nudziło Ci sie? - uniósł brwi, nie kryjąc zdziwienia. Lockie przyszedł, bo w sumie nie miał tego przedmiotu całkowicie w dupie. Nawet lubił sobie myśleć, że coś jest zapisane w gwiazdach czy liczbach, o czym nie wiedział, a co mogło mieć wpływ na jego życie. Mocny syndrom wyparcia pozwalał mu wtedy myśleć, że wszystko to, co spierdolone, nie jest wcale jego winą. Co więcej, szybciej mijał czas w oczekiwaniu na obiadek, kiedy się było na lekcji, niż jak się leżało w dormitorium i patrzyło w podsufitkę łóżka!

Widziadła: wynik rzutu kości literowej nie
Scenariusz: -
Poziom sceptycyzmu: 6

Astronomia, wróżbiarstwo i numerologia należały do ścisłej czołówki ulubionych przedmiotów DeeDee Carlton, która zawsze z wielką ochotą brała w nich udział. Można było bez cienia wątpliwości skategoryzować ją jako wielką fankę dziedzin, dzięki którym można było rozczytywać tajemnicę, którą owiana była przyszłość całej ludzkości i pojedynczych jednostek. Choć preferowała stawiać tarota lub mierzyć się z gęstą mgłą kłębiącą się w kryształowej kuli, odczytywanie znaczenia poszczególnych liczb oraz ich wpływu na ludzkie życie było niemniej ciekawe. Wkroczyła do sali z umysłem otwartym na wszystko, co przyjdzie im dzisiejszego dnia zrobić. Przywitała się z nauczycielką nieśmiałym "dzień dobry", po czym zajęła jedno z pustych miejsc w przednich ławkach, by być jak najbliżej i pilnie móc słuchać tematów, które mieli poruszać. Wyciągnęła notes oraz podręcznik, z przykrością stwierdzając, że podczas drogi z wieży Ravenclawu do klasy zdążył mu się zagiąć róg. Zaczęła miętosić okładkę w palcach, próbując na razie bez użycia magii naprawić przypadkowo wyrządzone książce szkody. Jakby miało jej się nie udać, wieczorem w dormitorium porzuca na niego parę zaklęć aż będzie lśnił niczym nowy.

Pierwszym, który przyszedł do klasy okazał się Ślizgon znany jej z widzenia. Uczyła w szkole na tyle długo, by wiedzieć, jak wielką miłością pała od do eliksirów (a w szczególności niekonwencyjnego podejścia do warzenia mikstur). Zajął miejsce w jednej z ostatnich ławek – bardzo dobrze, będzie miał pomoce dydaktyczne tuż pod ręką.
- Na zdrowie, panno Milburn – odpowiedziała, spuszczając na chwilę spojrzenie z czytanej książki. Odziana w szaty domu Godryka Gryffindora brunetka usiadła w ławce i ewidentnie nie czuła się najlepiej. Aniston skupiła na niej swoją uwagę, gdy schowała twarz w dłoniach, ale nie musiała być dzielna, skoro poza tym wiele znaczącym gestem nie pisnęła nawet słowem. Założyła więc, że na razie nie będą wzywać pani Blanc. W razie czego z pewnością skorzysta z jej pomocy, a może to tylko kolejne skutki tych przeokropnych halucynacji?
Kolejną osobą, którą dołączyła do ich grona był Ślizgon z piątego roku. Przywitała go uprzejmym „dzień dobry”, odwzajemniając uśmiech. Nie mogła się spodziewać, że panicz Dear okazuje tak małe zainteresowanie jej przedmiotem. Nie sposób powiedzieć czy gdyby wiedziała, jego pojawienie się tutaj bardziej by jej zaimponowało czy ją zdegustowało.
Nie Puchon, nie Krukon a kolejny Gryf przekroczył próg sali. Blondwłosa dziewczyna pozdrowiła panienkę Honeycott skinieniem głowy i z zadowoleniem spostrzegła, że podchodzi do strapionej koleżanki z domu. Coś do niej szepnęła, ale nawet gdyby nie zagłuszała ich muzyka – to nie było przecież zakazane. Jeszcze. Zajęcia póki co się w końcu nie zaczęły.
Gdy panicz Swansea przekroczył próg klasy i mruknął to swoje niezgrabne, skrócone przywitanie jej brwi lekko się uniosły. Będąc nauczycielem, musiała przyzwyczaić się do tego, co nazywa się szeroko „slangiem”. Niemniej nie dała po sobie poznał lekkiego niezadowolenia, przecież nie zrobił nic złego w myśl zasady „ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”.
Jakież było jej zadowolenie, gdy w końcu dostrzegła niebieski akcent na szacie następnej osoby, która tu weszła! Pozdrowiła panienkę Carlton łagodnym spojrzeniem, które tak dziwnie kontrastowało z jej surowym głosem. Nie zwykła nikogo faworyzować, ale na pewno lepiej uczyło jej się z myślą, że istniały jeszcze osoby, które nie traktowały jej dziedziny jako ciekawostki.

Gdy w końcu wybiła godzina rozpoczęcia zajęć, zamknęła książkę i wstała z miejsca zajmowanego za biurkiem. Zamknęła drzwi, a potem podeszła do gramofonu znajdującego się tuż przy jej biurku i cudowna muzyka ustała. Zapadła cisza, Persephone spojrzała na zgromadzonych w sali uczniów wzrokiem, który sugerował, przy lepiej od tej pory nie zabierać głosu nieproszonym.
- Moi drodzy, mam szczerą nadzieję, że ferie były okazją do odpoczynku. Postanowiłam odrobinę przereagować sylabus i sięgnąć po rzecz bardziej teoretyczną niż praktyczną. Odnoszę bowiem wrażenie, że niektórzy z was – jej zielone były pozornie spokojne, aczkolwiek iskrzyły się w nim ogniki rozczarowania - zapomnieli, czym jest numerologia u swoich podstaw.
Chrząknęła, poprawiła swoją nienagannie wyprasowaną garsonkę i wyprostowała się jeszcze bardziej – jeśli to w ogóle było możliwe.
- Nie da się jednoznacznie określić korzeni tej nauki. Istnieją źródła pochodzące ze starożytnego Sumeru, datowane około dwa i pół tysiąca lat przez naszą erą, które wskazują na to, że już wtedy wróżono z liczb. Ale takie zapiski o podobnych praktykach odnaleziono też na zgliszczach starożytnych cywilizacji Fenicjan, Majów, Azteków i w Babilonie. Oczywiście, na co wskazaliście w pracach domowych… - Skupiła na chwilę spojrzenie najpierw na Gale’u, a potem Lockiem - Liczby odegrały też spore znaczenie w zamierzchłej historii cesarstwa chińskiego. Ale będziemy dzisiaj rozważać jej grecko-żydowskie korzenie, bo na podwalinach między innymi tych cywilizacji zbudowana jest ta najbliżej znana nam kultura. Choć oczywiście zachęcam do poszerzenia swoich horyzontów i o osiągnięcia z dalszych stron świata.
Postąpiła krok do przodu, zbierając myśli. Choć robiła to już tyle lat, nauczanie nadal nieco ją stresowało.
- Mistycy żydowscy zgodnie uważali, że litery to niejako nośnik duchowych mocy, bo jak być może wiecie, w ich religii na początku było słowo. Za nie mniej doskonale uznano liczby, co przyczyniło się do powstania gematrii, czyli systemu opartego na języku hebrajskim. Wykorzystując ówczesny alfabet, przypisano poszczególnym literom wartość liczbową. Wyróżnia się dwa rodzaje gematrii – odkrytą i mistyczną. W tej pierwszej przekształcano słowa na liczby i porównywano te same leksemy z innymi o tej samej wartości liczbowej. W tej drugiej oprócz dwudziestu dwóch hebrajskich liter używano również sofit, co pozwalało na przyporządkowanie dwudziestu siedmiu znaków do liczb od jeden do dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć. Po kalkulacjach rozpoznawano związki pomiędzy osiągnięciami mistycznej szkoły judaizmu a literami alfabeta hebrajskiego.
Rozejrzała się po klasie, jakby to, co mówiła najbardziej oczywistą rzecz po słońcem. Zdawała sobie sprawę z tego, że to nie było najprostsze, ale chyba nie sądzili, że przyszli tu poznać wartość swojej daty urodzenia? Przecież to podstawy.
- I wreszcie izopsefia. Ta narodziła się w starożytnej Grecji, gdzie, jak pewnie pamiętacie, liczby zapisywano za pomocą liter alfabetu od zawsze. Było więc logiczne, że zauważano związek pomiędzy cyframi a słowami. Schemat działania jest więc taki sam, tyle że w oczach ówczesnych prostszy. Oni nawet nie musieli się zastanawiać.
Spojrzała przelotnie na Solberga, zastanawiając się, czy akurat on będzie znał odpowiedź na jej pytanie.
- Czy wiecie może, co było momentem przełomowym dla historii numerologii na podwalinach europejskich*? – Posłała im niewinny uśmiech, jakby pytała o to, ile wynosi wynik dodawania dwa plus dwa. A potem gładko przeszła do pierwszego zadania. - Rozpocznijmy dyskusję. Korzystając z własnej wiedzy albo… – to drugie powiedziała ewidentnie niechętnie. - Pomocy naukowych leżących z tyłu, odpowiedzcie na pytanie, jakie znacie przykłady starożytnych numerologów? Ewentualnie, możemy podyskutować na temat tekstów, które wykorzystywano do badań nad związkami liczb, liter i słow. Macie dziesięć minut, by przygotować krótką wypowiedź.
Wskazała ławkę z tyłu klasy i bez zbędnych słów zajęła miejsce za swoim biurkiem. Patrzyła na nich wyczekująco, ciekawa, kto przyzna się z pokorą do niewiedzy, a kto może bazować na swojej. Mając szczerą nadzieję, że nikt nie okaże się na tyle nierozsądny, by zwyczajnie zmyślać.

Mechanika
Za czynny udział w dyskusji możecie dostać od 5 do 10 punktów dla swojego domu. 10 otrzyma na pewno osoba, która odpowie na pytanie z gwiazdką. Pierwszy może odpowiedzieć ten, kto wyrzuci na dwóch k6 te same liczby. Rzucać można raz dziennie. Odpowiedzi musicie domyśleć się sami.
Liczę na waszą kreatywność! Osoby, które napisały zadanie domowe mają oczywiście łatwiej, możecie mówić o tej samej sylwetce, ale zróbmy tak, żeby było ciekawie. W razie pytań zapraszam na DC. Postaram się odpisywać w miarę na bieżąco, śmiało piszcie więcej niż jeden post jeśli czujecie cha-chę. Aha i jeszcze jedno. Dla waszego dobra lepiej uwzględnić, że przed zadaniem pytania podnieśliście rękę i Aniston udzieliła wam głosu.

Kod:

<zgss>Wynik 2k6</zgss>:

Lista obecności:

Wynik 2k6: 4,1

-Wręcz przeciwnie, ale jakbym nie przyszedł, to zapierdalałbym do świtu, a potrzebuję się przespać. - Odpowiedział cicho @Lockie I. Swansea. Nie mógł narzekać na brak zadań, ale też wiedział, że pójście na zajęcia nieco go w tym wszystkim stopuje. Był to dla niego bardzo dziwny odpoczynek, ale z reguły jeśli go lekcja nie interesowała, to naprawdę miał okazję się po prostu wychillować.
Nie miał pojęcia, że słowa skierowane do kumpla okażą się prorocze. Już w połowie teoretycznej gadaniny poczuł, że odpływa. Nie było dla niego niczego gorszego niż teoria. Nic więc dziwnego, że nim nauczycielka skończyła, on już był w krainie snów. Może nie był to zbyt głęboki odpoczynek i na szczęście nie chrapał, ale na pewno też nie kontaktował najlepiej.

Wynik 2k6:4, 4

W przeciwieństwie do Maximiliana, który po pierwszych zdaniach wykładu profesor Aniston postanowił uciąć komara, DeeDee słuchała nauczycielki z właściwym sobie, krukońskim skupieniem, które potrafiła przywołać na przedmiotach, które ją pasjonowały. Notes wraz z długopisem poszły szybko w ruch, notując ważniejsze informacje i całą masę innych przydatnych wiadomości, którymi dzieliła się z nimi kobieta. Nie wszystko było dla niej nowością, jednak w gruncie rzeczy posiadała jakąś ideę na temat numerologii oraz historii badań na liczbach i ich wpływie na otaczający ich świat.
Wpadając w rytm, gdy usłyszała pytanie, podniosła rękę, chcąc sprawdzić, czy udzielona przez nią odpowiedź sprosta wymaganiom profesorki.
- Pewnie ciężko określić jeden, konkretny, najbardziej przełomowy moment dla historii numerologii, lecz w moim odczuciu z pewnością był to okres renesansu. To wtedy uległo odnowieniu zainteresowanie starożytną wiedzą mistyczną i ezoteryczną, w tym numerologią. Uczeni i myśliciele tamtych czasów, tacy jak Marsilio Ficino i Giovanni Pico della Mirandola, badali powiązania między liczbami, symbolami i światem przyrody - powiedziała płynnie. - W okresie renesansu odrodziło się zainteresowanie naukami Pitagorasa, zwłaszcza jego ideami dotyczącymi mistycznego znaczenia liczb. Pitagoras wierzył, że liczby reprezentują podstawowe zasady kosmosu i że można je wykorzystać do odkrycia ukrytych prawd o wszechświecie. Na myślicieli wpływał także hermetyzm - mówiła dalej, lecz urwała, widząc wzrok nauczycielki, który sugerował jej skończyć przemowę. Jeszcze chwila i wypapla wszystko, a przecież na dyskusji o tych rzeczach i tych myślicielach miała polegać ich dzisiejsza lekcja. DeeDee skinęła więc przepraszająco głową, dając nauczycielce dojść do słowa. - Przepraszam, czy ja również mam przygotować pracę? - zapytała, by upewnić się, czy po wcześniejszej odpowiedzi miała jeszcze cokolwiek mówić podczas zajęć, czy dać szansę innym na wykazanie się.

@Persephone Aniston

Wynik 2k6: 4,1

Rozsiadł się nieco wygodniej, upuszczając plecak na ziemię i wpatrzył w nauczycielkę oczami coraz bardziej tracącymi kontakt z rzeczywistością. Bardzo lubił wykłady, mógł wtedy zwolnić z wysiłku swoje biedne dwie szare komórki i odpłynąć w nicość niemyślenia.
Monolog nauczycielki roznosił się stałym rytmem po sali, co nie pomagało w utrzymywaniu głowy w pionie i choć naprawdę lubił posłuchać, jak ludzie pierdolą o rzeczach, które lubią i ich pasjonują, to jednak pedagodzy chyba z wiekiem nabywali tę niezwykłą umiejętność mówienia monotonnym głosem, co wpływało na mózgi młodych studentów jak hipnoza.
W odróżnieniu od swojego druha @Maximilian Felix Solberg nie zasnął, ale wyraz twarzy miał tak tępy, jakby zapomniał, czym jest myślenie i brakowało tylko, by zaczęła mu z gęby płynąć strużka śliny. Poderwał się dopiero, kiedy wskazała ręką ławkę z tyłu klasy, myśląc, że wskazuje jego, jednak po panicznych dwóch uderzeniach serca okazało się, że to fałszywy alarm.

Persphone ciężko westchnęła, widząc jak Ślizgon odpływa w krainę słów. Zachowała jednak spokój, wstała niespiesznie i podeszła do jego ławki, patrząc na niego z rozczarowaniem.
- Panie @Maximilian Felix Solberg – powiedziała na tyle głośno, bo go obudzić. Jeśli to nie podziałało, zastukała trzykrotnie w blat stołu, pochylając się nad tym jawnym brakiem szacunku. - Jestem rozczarowana. Jak na wychowanka domu Salazara Slytherina wykazał się pan absolutnym nietaktem. Higiena snu to bardzo ważna sprawa, także następnym razem proszę wyspać się w nocy. Albo dwa razy zastanowić się, zanim przyjdzie pan na nieobowiązkowe w sylabusie zajęcia, tylko i wyłącznie po to, by obnosić się ze swoim niewychowaniem. Minus dziesięć punktów dla Slytherinu. Proszę dowiedzieć się od kolegi, o czym należy przygotować referat. Będę pana bardzo pilnie słuchać.
Uznając temat za skończony, przeniosła swoją uwagę na DeeDee. Udzieliła jej prawa głosu i wysłuchała odpowiedzi ze szczerym uśmiechem, ucieszona że dziewczyna wykazała się wiedzą i zaangażowaniem.
- Bardzo słuszna uwaga, panno Carlton. Odpowiedziała pani wyczerpująco i trudno nie zgodzić się z przedstawioną tezą. Niestety, mam jednak na myśli zgoła inny okres niż renesans. Podpowiem, że kluczową rolę odegrało tu dzieło wydane w 1202 autorstwa Fibonnaciego, zatytułowane „Liber abaci”. Mam nadzieję, że uważaliście na historii magii. – Puściła oczko do Krukonki, ale uwagę powiedziała na tyle głośno, by każdy mógł zgadnąć, co ma na myśli. Miała szczerą nadzieję, że uważnie słuchali jej pytania. Chodziło o numerologię europejską, bo to co ma na myśli było znane wcześniej z pewnością Arabom, jak i Sumerom, jak i wielu innym. Choć oczywiście, różnił się sposób zapisu i nazewnictwo, a Grecy (jak to Grecy…) zamiast po prostu przyjąć istnienie tej rzeczy dyskutowali o jej dziwnej naturze.
Widząc, jak DeeDee skinęła przepraszająco głową, chciała coś powiedzieć. W gruncie rzeczy bardzo cieszyła się, że tak śmiało zabrała głos, wykazując się taką imponującą wiedzą. W jej odczuciu to nic, za co należy przepraszać.
- Wydaje mi się, że potrzebuje pani sięgać po żadne pomoce, no chyba że ma pani na to ochotę. Zobaczmy, co będą mieli do powiedzenia pani koledzy i koleżanki. Mam szczerą nadzieję, że będzie nam dane wrócić do tej rozmowy. No, chyba że moja podpowiedź pani pomogła, w takim razie proszę śmiało zabierać głos. – Jej kurtuazyjne słowa były zdystansowane, ale grzeczne. Persephone rzuciła kątem oka w kierunku stołu, na którym rozłożono rząd ksiąg i z zadowoleniem stwierdziła, że pierwsze osoby ruszyły w jego kierunku.
Oczywiście, jeśli ktoś grzecznie podniósł rękę, natychmiast udzieliła mu głosu.

Mechanika
Na ten moment poprawnej odpowiedzi może udzielić @Kate Milburn i @DeeDee Carlton. Przypominam, że można rzucać codziennie! Dałam wam kilka podpowiedzi, mam nadzieję, że będzie nieco łatwiej. c: Nie ma żadnych zasad żadnej kolejki, niestety tutaj kto pierwszy ten lepszy.

DeeDee musiała przyznać, że pytanie nauczycielki sprawiło jej spory problem. Choć słuchała jej naprawdę uważnie, nie potrafiła wskazać jednego konkretnego momentu, o który mogło jej chodzić. Miała wrażenie, że reszta, sądząc po ich milczeniu, również nie miała większego pojęcia, o co tak właściwie chodziło. Dopiero tłumaczenie pani Aniston nasunęło jej pewną myśl. Zmarszczyła nieco brwi, odkładając na bok długopis:
- Pani profesor chodzi po prostu o wprowadzenie hindusko-arabskiego systemu liczbowego? - zapytała, wciąż nie do końca pewna, czy to ten konkretny moment miała na myśli. "Księga obliczeń", czyli wcześniej wspomniana "Liber Abaci", była dziełem, które wprowadziło do Europy nowy system liczbowy wykorzystujący dziesięć symboli, od zera po dziewiątkę, którymi zaczęto reprezentować kolejne liczby. Miało to wpływ na całkowite zrewulocjonizowanie matematyki oraz handlu, a także stworzyło podwaliny pod współczesną arytmetykę. W sumie, jakby na to nie spojrzeć, stworzyło to również podstawy do lepszego zgłębiania znaczenia liczb w tym numerologicznym znaczeniu. Po uporządkowaniu nazewnictwa i symboliki, cała reszta mogła się rozpędzić. Czuła, że może chodziło o coś jeszcze innego.
- Czy może jednak o sekwencję Fibonacciego? - Numerologiczna sekwencja ciągu liczb, w którym każda kolejna jest sumą dwóch poprzedzających, pojawiająca się w różnych zjawiskach naturalnych, symbolicznie reprezentująca wzrost, harmonię i podstawy porządku wszechświata, była mokrym snem wielu badaczy.

@Persephone Aniston

Uśmiechnęła się, słysząc, że @DeeDee Carlton po raz kolejny zabiera głos.
- Doskonale, plus dziesięć punktów dla Krukonów – odpowiedziała pogodnie, wyraźnie rozluźniona faktem, że ktoś spełnił jej wygórowane oczekiwania. - Chodzi rzeczywiście o wprowadzenie hindusko-arabskiego systemu liczbowego, w tym przede wszystkich rozpowszechnienie i ujednolicenie idei zera na gruncie europejskim. Dla przykładu Sumerowie oznaczali brak wartości przerwą w zapisie, podobnie jak Rzymiane, którzy na używanym przez siebie abakusie pozostawali pustkę. Grecy długo dywagowali nad naturą zera, jak to możliwe, że „nic może być czymś”? Oni w jego miejsce wstawali pusty krążek bez żadnej liczby, dlatego gdy zero przywędrowało na grunt europejski z Indii poprzez Arabię, do jego oznaczenia rysowano zwykłe kółko na wzór praktyk greckich. Oczywiście, istniały wcześniej wybitne jednostki, jakie jak Ptolemeusz, którym bliska była idea tej liczby. Ale to przede wszystkim działania papieża Sylwestra II, średniowiecznych krucjat do Jerozolimy i wreszcie Fibonacciemu, liczba ta zyskiwała stopniową popularność pośród naszych przodków. Choć do systemu dziesiątkowego, jak do wszystkich wielkich zmian, przyzwyczajano się przez lata. – Zakończyła swój wywód, po czym zerknęła na czasomierz.
- Przypominam, że pozostało wam około pięciu minut – przypomniała, a potem spojrzała z dumą na pannę Carlton i dodała - A ciąg Fibonacciego to temat na kolejną już lekcję.
Usiadła za biurkiem i otworzyła notatnik, by dla pewności odnotować przyznane i odjęte punkty. Nie musiała tego robić, ale wolała mieć wszystko zanotowane, tak dla pewności. Czasami jej pedantyzm zakrawał o przesadę.

Całe szczęście nigdy nie miał przesadnie mocnego snu, więc @Persephone Aniston bez problemu go obudziła, choć mózg młodego eliksirowara wciąż pozostawał w stanie półsnu.
-Higiena, co? - Zapytał, próbując ogarnąć gdzie jest i co się dzieje. Niespecjalnie zainteresowany był rzekomym brakiem kultury, czy ujemnymi punktami. -Tak, tak referat. - Zgodził się jeszcze, nie mogąc powstrzymać ziewnięcia i pewnie w oczach nauczycielki ukazując jeszcze większy brak szacunku. Dopiero, gdy odeszła, zwrócił się do @Lockie I. Swansea .
-Kolego. - Wyszczerzył się do kumpla. -Streścisz? - Poprosił o wyjaśnienie tego, co miało przed chwilą miejsce, razem z tym całym referatem, o którym wiedział tylko tyle, że miał zostać napisany.