First topic message reminder :

Humor: 2
Koncentracja: 2
Nastawienie: 5
Kuferek:  9 pkt
Klątwa: aktywna

Najchętniej to zostałaby w swoim pokoju, zakopana pod grubym kocem, sama ze sobą i swoim nieszczęściem. Nie mogła jednak unikać lekcji w nieskończoność. Nie po to zapłaciła za powtarzanie klasy równowartość połowy nowego sprzętu do quidditcha, żeby kolejny raz zawalić rok. To był ten dzień, w którym musiała w końcu pojawić się na zajęciach, pierwszy raz od zeszłego semestru. Mało kto wiedział o tym, że nie zdała i czuła się z tym nieswojo. Idąc szkolnymi korytarzami, miała wrażenie, że wszyscy się na nią gapią i ją oceniają, choć tak naprawdę mało kto zwracał uwagę na niczym niewyróżniającą się Puchonkę w szkolnym mundurku. Tylko w jej własnej głowie odgrywał się mały dramat.
Minęła chwila, zanim nacisnęła klamkę i weszła do sali. Stała tak pod drzwiami, walcząc sama ze sobą, aż ktoś z tyłu jej nie ponaglił. Nawet nie zwróciła uwagi, kto to był, po prostu wzięła głęboki wdech i weszła do środka, byle tylko zejść z drogi i nie rzucać się w oczy. Szybko przemknęła do ostatniej ławki i usiadła, nieco się garbiąc, jakby w ten sposób miało ją być mniej widać. Ukradkiem rozejrzała się po sali, aby sprawdzić, kto jeszcze przyszedł na transmutację. Nie wszystkich rozpoznała, dostrzegła jednak kilku znajomych Puchonów i mimowolnie się uśmiechnęła. Jak dobrze było ich widzieć! Miała ochotę podbiec do każdego z osobna, wyściskać, zapytać o to jak im minęły wakacje, przytulić, dowiedzieć się, czy aby na pewno wszystko w porządku i jeszcze raz wyściskać, z całą swoją borsuczą miłością. Pozostała jednak na miejscu, bo na razie nie chciała skupiać na sobie uwagi. Najpierw musiała pogodzić się ze swoją porażką i oswoić się z myślą, że powtarza rok i to wcale nie jest nic nadzwyczajnego, nie ona pierwsza i nie ona ostatnia! Poukładanie sobie tego w głowie wymagało jednak czasu...  

/Zapraszam, można się przysiadać!

Zaklęcie 1 Crinus Muto, nieudane -> nieudane
Zaklęcie 2 Exemplar, nieudane -> udane
Wykorzystane przerzuty 2/2
Udane zaklęcia z poprzednich postów: -
Dotychczasowe zmiany w wyglądzie (krótki opis): dodaje na szatę wzór gitary, chcąc zrobić sobie kamuflarz rockmana, ale z włosami mi nie wychodzi

Nędzny, nie tak źle. Nie zamierza przecież zdawać sumów z transmutacji czy pisać pracy studenckiej z tego przedmiotu. Poszło mu nie najgorzej, bo w sali tu była taka jedna, co poszło jej gorzej — Veronika. Wzrusza ramionami na myśl o swoim Nędznym, ciesząc się, że sobie wstydu nie narobił i nie opuścił sali z Trollem, chodziarz, patrząc na to, co jeszcze przed nimi, żałował, że się stąd nie ulotnił.
Stworzenie kamuflażu jest trudne, macha różdżką jak opętany i crinus muto mu nie wychodzi, po prostu nie miał do tego talentu, co poradzić? W końcu odpuszcza sobie to zaklęcie na fryz i rzuca exemplar, który też przy pierwszym podejściu mu nie wychodzi. Opuszczała go cała nadzieja, że dziś wyjdzie stąd żywy. Próbuje ostatni raz, a na jego szacie pojawia się gitara, od cały kamuflaż Deara, muzyka...

Zaklęcie 1 Crinus Muto, udane
Zaklęcie 2 Morfio, nieudane -> udane
Wykorzystane przerzuty 1/1
Udane zaklęcia z poprzednich postów: Crinus Muto, Morfio
Dotychczasowe zmiany w wyglądzie (krótki opis):  Jej rude, kręcone włosy zamieniły się w blond i są wyprostowane, a szkolna szata stała się lśniąca i jedwabna.

Niezbyt ucieszyła się, widząc ocenę ze swojej wejściówki, ale szczerze mówiąc w ogóle jej to nie zdziwiło. Skrzyżowała ręce na piersi i patrzyła tępo przed siebie, ewidentnie czując, że jest tu za karę. Wysłuchała co jej u l u b i o n y profesor ma do powiedzenia, siląc się na uśmiech, bo jak na niego zadanie było relatywnie kreatywne. Nie pozostało jej nic do zrobienia, po prostu wzięła różdżkę  w dłoń i wzięła się za zadanie.
- Crinus Muto – szepnęła, przykładając różdżkę do swojej głowy, zupełnie jakby chciała popełnić sudoku. Przymknęła oczy, bojąc się zobaczyć rezultat, którego nie widziała, bo nie było w tej sali lustra. Dotknęła więc swojej łepetyny i ze zdziwieniem przyjęła fakt, że jej włosy są proste. Jeśli wszystko poszło po jej myśli, były również blond. No proszę, proszę… Może jednak nie była taka beznadziejna w te klocki.
Zachęcona sukcesem, podjęła kolejną próbę. Mruknęła morfio, kierując magiczny patyk na swoje ubranie. Jej zamierzeniem było przekształcenie bawełny w lśniący jedwab. Z początku wydawało jej się, że nie da rady, ale na szczęście… wow! Udało jej się! Obejrzała swój ubiór z zadowoleniem, myśląc już o tym, co zrobi jako następne.

Zaklęcie 1 Colovaria, udane po dwóch przerzutach
   Zaklęcie 2 Octopode, udane
   Wykorzystane przerzuty 2/4
   Udane zaklęcia z poprzednich postów: -
   Dotychczasowe zmiany w wyglądzie (krótki opis): zmiana koloru włosów na zielony oraz przemiana ich w macki

Zadanie praktyczne pochodziło z kategorii tego, co tygryski lubiły najbardziej. Głównie dlatego, że eksperymentowanie z wyglądem było pannie Huang wyjątkowo znane i często sięgała po zaklęcia transmutacyjne, które miały jej w tym pomóc. Na tym etapie może jeszcze nie miała się za ekspertkę, ale na pewno za kogoś kto w jakiś sposób się na tym znał. Dlatego też z ogromną pewnością siebie chwyciła za różdżkę zaczynając od dwóch prostych zaklęć, które miały dać początek jej transformacji. Na sam początek postanowiła zmienić kolor włosów na zielony oraz przemienić je w macki. Nie było to jakoś szczególnie zaawansowane magicznie także dała radę bez trudu. Potem będzie musiała pewnie się bardziej wysilić chociażby nad samym pomysłem, co do modyfikacji.

Zaklęcie 1 Colovaria caeruleus, udane
Zaklęcie 2 Exemplar, udane
Wykorzystane przerzuty 1/1
Udane zaklęcia z poprzednich postów:  Crinus Muto, Morfio
Dotychczasowe zmiany w wyglądzie (krótki opis): Jej rude, kręcone włosy zamieniły się w blond i są wyprostowane, a szkolna szata stała się lśniąca i jedwabna. Jej ubranie przybrało kolor błękitu i na szkolnym mundurku pojawiły się finezyjne wzory.

Veronica powinna być zniechęcona wynikiem wejściówki, ale najwyraźniej miała o wiele lepszy humor. Jako, że szybko otrząsnęła się ze skutków halucynacji, jej umysł odzyskał ostrość. O wiele bardziej kulała kreatywność, bo z tego co widziała inni uczniowie przemieniali się w jakieś niestworzone istoty. Ona mierzyła jednak siły na zamiary, świadoma swoich ograniczeń i braków wiedzy w transmutacji celowała w o wiele bardziej przyziemną kreację.
Kolejne zaklęcie, które wybrała, miało na celu całkowicie przeistoczyć kolor jej szaty. Nagle czerń ustąpiła pastelowemu odcieniowi błękitu, a Vera uśmiechnęła się z zadowoleniem. W końcu niebieski to jej najukochańszy kolor na świecie, więc cudnie, że udało jej się osiągnąć zamierzony efekt. Następnie wybrała formułę exemplar po to, aby wyczarować na ubraniu kwiaty. Florystyczne esy-floresy w odcieniu kości słoniowej bardzo ładnie komponowały się z kolorem nieba. Miała nadzieję, że starczy jej jeszcze czasu na dalsze modyfikacje wyglądu, ale póki co musiała się zastanowić nad tym, co tak właściwie chce osiągnąć.

Zaklęcie 1 Colovaria Viridis, udane
Zaklęcie 2 Secare, udane
Wykorzystane przerzuty 1/3
Udane zaklęcia z poprzednich postów: Crinus Muto, Desnaugeo
Zaklęcia (wszystkich) zmian w wyglądzie: Kręcone, rude włosy, dłuższe przednie zęby, zielona sukienka

- Próbuj, najwyżej Patol będzie ratował twoje cyce – syknęła do @Kate Milburn, tak by nauczyciel jej nie słyszał, po czym skomplementowała przyjaciółkę  – Ładnie w tym blondzie, ale jednak jesteś urodzoną szatynką.
Sama czuła się odrobinę dziwnie w tej burzy rudych loków, biorąc pod uwagę, że nie przepadała za gwałtownymi zmianami w wyglądzie. Mimo wszystko to był całkiem ciekawy eksperyment i jak na Craina, ta lekcja nie była aż tak zła. Obawiała się jednak, że mimo ciekawej lekcji, niezbyt ciekawe mogą być oceny, bo niektóre osoby naprawdę mocno poleciały. Dlatego zdecydowała się przyłożyć.
Adela uznała, że skoro ma na sobie szkolny mundurek, to zmiana go w inne ubranie może być dobrym kamuflażem. Zmieniła wiec kolor szaty, a następnie z pomocą zaklęcia Secare, wycięła sobie dekolt, przygotowała rękawy, lekko skróciła ubiór, doprowadzając do tego, że szata zmieniła się w dość frywolną sukienkę w odcieniu głębokiej zieleni.

Zaklęcie 1 Secare, udane
Zaklęcie 2 Herbifors, nieudane
Wykorzystane przerzuty 1/1
Udane zaklęcia z poprzednich postów:  Crinus Muto, Morfio, Colovaria caeruleus, Exemplar
Dotychczasowe zmiany w wyglądzie (krótki opis): Jej rude, kręcone włosy zamieniły się w blond i są wyprostowane, a szkolna szata stała się lśniąca i jedwabna. Jej ubranie przybrało kolor błękitu i na szkolnym mundurku pojawiły się finezyjne wzory. Spódnica i marynarka stały się sukienką z długimi rękawami z wcięciem w łokciu.

Skoro już transformowała swoje ubranie, postanowiła pójść za ciosem. Zdecydowała się na secare, ale w przeciwieństwie do niektórych bardziej nierozsądnych osób, wcale nie majstrowała przy dekolcie. Wydłużyła spódnice, zespoiła ją w jedność z marynarką i koszulą, a poza tym przeistoczyła rękawy w cechujące się o wiele większą długością, decydując się na wcięcie w łokciu. Sukienka wyglądała naprawdę ładnie, ale zupełnie niekreatywnie. Vera rozejrzała się po Sali, szukając gorączkowo sposobu na wyjście z tej sytuacji. W końcu Craine mówił o kreatywności, a ona wciąż wyglądała zupełnie zwyczajnie. Inaczej, ale wciąż przeciętnie.
No jasne, a co z herbifors? Zamiana jej włosów w kwiaty, pewnie słoneczniki albo stokrotki, zważywszy na ich obecny kolor, to nie taka zła opcja. Wykonała odpowiedni ruch różdżką, mrucząc pod nosem inkantację. Ale niestety, coś poszło nie po jej myśli i zaklęcie wcale się nie udało. No cóż i tak szło jej zdecydowanie za dobrze...
Wiedząc, że wyczerpała arsenał zaklęć znanych jej w tej dziedzinie, nie pozostało jej nic innego niż tylko czekać na koniec zajęć. No i oczywiście wisienkę na torcie w postaci oceny wystawionej przez Pattola.

Powiedzieć, że Craine był nie zadowolony to nic nie powiedzieć – większość klasy rzuciła maksymalnie 2-3 zaklęcia przez cały czas trwania lekcji, nie mówiąc już o tym, że po prostu wybrali takie, które sprawiły, że wyglądali jak na paradzie idiotów, a nie w kamuflażu.
Na początek podszedł do @”Terry Anderson”, już chcąc na swój sposób „docenić” pracę Puchona, która w gruncie rzeczy wcale nie była taka zła, lecz po chwili go oświeciło. Wszystko wskazywało, że młody Anderson ściągnął gniew na całą klasę. Craine zmarszczył czoło w okrutnym grymasie, z trudem powstrzymując krzyk. Niczego tak nie nienawidził jak kpienia z siebie.
- Anderson, to miało być śmieszne? – powiedział lodowatym głosem – Pośmiejemy się razem na twoim szlabanie…
@Adela Honeycott obdarzył niewiele mówiącym spojrzeniem – trudno było powiedzieć, żeby szczególnie się postarała, ale jak na to, że praktycznie nie zrobiła nic z twarzą, można było uznać, że wynik jest przyzwoity.
- Nieźle Davies – skomentował wygląd @Morgan A. Davies, której bez wątpienia nie mógł odmówić sprawności w rzucaniu zaklęć – Tylko nie testuj tego przy kimś kto zna Hopkirk osobiście, bo się przejedziesz.
Chwilę później trafił na coś, co kiedyś było @Lockie I. Swansea. Choć Ślizgon nie poszalał z ilością zaklęć, to nie można mu było odmówić kreatywności i tego, że dobrał roślinę tak, by wyglądała świetnie niemal w każdym pomieszczeniu. Na twarzy Craina pojawił się dziwny grymas, który u normalnego nauczyciela może nawet przypominałby uśmiech.
- Dobra praca, Swansea – powiedział, łaskawie odczarowując chłopaka w człowieka.
Później było jednak gorzej. @Marcella Hudson miała się przekonać o gniewie Pattona.
- Hudson, czy ty wiesz, co to znaczy kamuflaż?  - zapytał krzywiąc się jeszcze bardziej niż zwykle – Pozwól, że cię uświadomię – kamuflaż ma na celu zamaskowanie się, nie wykreowanie nieistniejącego stwora, który zwraca uwagę wszystkich. I z czego się śmiejesz, durna dziewucho?
Później zwrócił spojrzenie ku @Kate Milburn, która w jego ocenie wyglądała po prostu jak osoba, która udała się do fryzjera i dentysty. Nie czepiał się szczególnie (jak na niego), bo w porównaniu do większości osób na ten sali wyglądała bardzo przyzwoicie, ale mogła chociaż zmienić ubiór. Jego porcja łaskawości skończyła się, gdy podszedł do @Maximilian Felix Solberg.
- Pół baran, pół człowiek, Solberg? Równie dobrze mogłeś się nie transmutować, wyszedłby cały baran.
Z podobną reakcją spotkała się zresztą niedokończona, choć całkiem kreatywna transformacja @Mulan Huang. Co najgorsze – potem nie było wcale lepiej, bo miał okazje by pokpić sobie z @Gale O. Dear.
- Dear, a ty co? Przebrałeś się po prostu? Jesteś charłakiem czy idiotą? – wyburczał, już totalnie nie kryjąc się z pogardą dla swoich podopiecznych. Dla odmiany kiwnął głową w stronę @Veronica H. Seaver – nie że jakoś specjalnie się popisała, ale przynajmniej faktycznie był to jakiś kamuflaż.
Po skończonej lekcji Patton zabrał się za rozdanie punktów, a następnie zadał pracę domową.
------------------------
Dzięki za udział w lekcji – pomysły były naprawdę super, ale muszę się trzymać postaci Craine’a, która nienawidzi uczniów, stąd taka surowa ocena. Punkty rozdam dzisiaj, zachęcam też do napisania zadania domowego – termin jest krótki, ale mam nadzieję, że dacie radę.

Wśród kryteriów oceny kluczowe jest to, czy transformacja została skończona (albo przynajmniej jest na takim etapie, że można udawać, że jest skończona), czy faktycznie jakoś kamufluje Wasz wygląd, a dalej także ilość rzuconych zaklęć, napisanych postów i kreatywność. Oczywiście, zakładam, że Patton nie jest obiektywny, a oceny nie są obliczone wg sztywnej punktacji, więc jeśli ktoś ma zastrzeżenia to proszę o kontakt ze mną: @Adela Honeycott

Oceny:

/ZT WSZYSCY

Odpowiedź ustna: 7, przerzut: 2 na 4 | 31 | pytanie I | suma: 2pkt.
Zadanie praktyczne: 3
Modyfikatory: +3 za lekcje (1, 2, 3), przerzut za PD (1, 2)
Ostateczna ocena: 8pkt = Zadowalający

Zdecydowanie wolał Camaela niż tego zjeba Pattola, ale tak wyszło, że w tym roku to pod okiem tego starego dziada Max miał pisać egzamin. Wiedział, że nie ma co liczyć u niego na Wybitny, a i dosięgnięcie do Powyżej Oczekiwań zdawało się dla chłopaka wyczynem na miarę samobójcy. Pewnie nawet posiadając z transmutacji wiedzę, jaką miał w temacie eliksirów i tak by u Craine`a nie wygrał. Przygotował się więc jak mógł i gotów na kompromitację pojawił się w królestwie potwora... Znaczy w klasie transmutacji.
Stojąc sam na sam z Pattonem musiał przyznać, że czuł się niedobrze nie tylko przez efekty wróżkowej wyprawy. Widział bardzo dobrze po twarzy profesora, że ten ma do niego wciąż uraz za tę dojarkę w czasie pojedynku. Solbergowi akurat przykro z tego powodu nie było, ale zdał sobie sprawę z faktu, że może mieć przez to teraz o wiele bardziej przejebane u tego starego pryka niż miał do teraz.
Skupił się więc podwójnie na odpowiedzi ustnej, której temat wcale nie był dla Maxa łatwy bo zahaczał o etykę stosowania transmutacji. Max oczywiście poszedł w ekstrema podając przykłady dość agresywnego użycia zaklęć, ale jednak w czasie obrony własnej i zaczął przedstawiać obydwie strony konfliktu. Słyszał, jak Craine cmoka i czuł, jak żołądek wywraca mu się wraz z oczami profesora, ale nie dał się zbić z tropu i ostatecznie został dopuszczony do części praktycznej. Zdecydowanie był do plus i ogromny sukces jak na te okoliczności.
Zadanie, które Pattol przed nim postawił było naprawdę fajne. Solberg przez chwilę nawet pomyślał, że może transmuciarz ma jednak serce i nie chce go zgnoić, bo idealnie trafił w zainteresowania Maxa. Chłopak miał doświadczenie w tego typu zaklęciach i często się nimi po prostu bawił, dla samej praktyki. Oczywiście na tyle często, na ile w ogóle różdżki używał. Jednak dzisiaj, w tej sterylnej klasie i z profesorem u boku, który czujnie obserwował każdy jego ruch, Solberg nie potrafił się tak dobrze skupić. Miał wrażenie, że jest tu dla niego zbyt... Czysto. Zbyt cicho i jakoś tak nienaturalnie. Zamiast więc skupiać się na zadaniu, skupił się na tym niekomfortowym uczuciu i choć rzucił czary poprawnie, brakowało im finezji i kunsztu, który w ślizgonie normalnie w wypadku transmutacji siedział. Chłopak przyjął jednak bez urazy Zadowalającego i opuścił salę uznając, że taka ocena u Pattola, to jak Wybitny Wybitnych u Cama.

#nacechowany: wiecznie struty

// zt

Odpowiedź ustna: 14 | 32 | 3
Zadanie praktyczne: 5
Modyfikatory:
- obecność na lekcji +2pkt
- najwyższa dziedzina w kuferku +3pkt
- silna psycha +1pkt
Ostateczna ocena:  8 + 6 modyfikatory = 14 wybitny

Jeżeli był jeden przedmiot, do którego Swansea w swoim życiu zakuwał - była to transmutacja. Nie, żeby to robił publicznie, bo by się prędzej rzucił z wieży astronomicznej niż przyznał, że się uczy - renoma debila zobowiązywała i póki co czuł, że dyplom końcoworoczny będzie musiał gdzieś głęboko schować, jeśli ma przyszły rok dalej móc wciskać ludziom kit, że ledwie zdał. Spędził niewysłowioną ilość godzin, ćwicząc transmutację. Większość jego spędzonych samotnie nauk była poświęconych tej dziedzinie, a każde zaklęcie transmutacyjne kojarzyło mu się z dawno utraconym przyjacielem, @Wacław Wodzirej, którego ramię przemienione w mackę ośmiornicy do dziś, w pamięci Locka, jest symbolem jego pierwszego, wielkiego przełomu.
Kiedy stanął naprzeciwko Craine'a, poczuł, jak mu słabną kolana. Ciężko było go przerazić i to, co odczuwał wobec mistrza transmutacji zasadniczo strachem nie było. Ani szacunkiem. To takie uczucie, które pojawia się znienacka, kiedy patrzysz na wypchaną mantykorę. Niby nic złego nie może Ci zrobić, ale jakoś tak... w środku...
Pytanie, które mu przypadło do działania, dotyczyło sztuki, co było doskonałym dopasowaniem jego artystycznych preferencji. Zanotował tyle, ile przyszło mu do głowy w danym czasie i zajął się deklamacją swoich opinii, zająkując się tylko raz i to tylko wtedy, kiedy Craine cmoknął na niego z niezadowoleniem.
Przystępując do zadania praktycznego, skupił się ogromnie na tym, jak dobrze zaprezentować swoje dzieło. Chciał połączyć jego tematykę z tym, o czym mówił w pierwszej części, jednocześnie mając nadzieję, że tym zaskarbi sobie, chociaż cień przychylności profesora. Ostatecznie stworzył dzieło całkiem piękne, mimomimo że dość kruche i nie wystarczająco silne, by podnieść stół, con nakazał mu jego twórca.
Czekanie na ocenę ostateczną było jak czekanie na spadające ostrze gilotyny. Miał przeczucie, że poszło mu dobrze, ale z Pattonem nigdy nie wiadomo, na dodatek miał wrażenie, że nauczyciel krzywił się coraz bardziej.
Słysząc wybitny myślał, że zemdleje, więc szybko opuścił klasę, bo wstyd tak pierdolnąć aniołka przed postrachem szkoły.

zt

Odpowiedź ustna: notatki: 4 | odpowiedź: 82 (+2) | pytanie: J (+1 za 10pkt z zaklęć) | suma punktów: 3
Zadanie praktyczne: 2 > 6
Modyfikatory: przerzut za pracę domową o bezkręgowcach (u Cama)
Ostateczna ocena: 6+3=9 (Zadowalający)


Kiedy stał przed Pattonem, który patrzył na niego trochę jak na robaka, a trochę jak na ofiarę czekającą na pożarcie, był pewny że nie da rady wydusić słowa. Gdyby tylko mógł odpowiadać u Camaela, wszystko byłoby inaczej, tymczasem czekały go istne tortury, bo przecież Patol nie wybaczał. Niczego. A już na pewno nie dukania pod nosem i nerwowego poprawiania krawata, co zdążył już dwa razy kąśliwie wypomnieć Ryszardowi jeszcze zanim egzamin się rozpoczął. Jako pierwsze padło pytanie o porównanie transmutacji z innymi dziedzinami magii, a profesor łaskawie pozwolił (a raczej kazał) mu wcześniej zebrać myśli i przygotować sobie notatki, bo, jak stwierdził, nie ma zamiaru słuchać bezmyślnego stękania. Niestety, Ryszard miał w głowie kompletną pustkę i z przerażeniem uświadomił sobie, że nie wie n i c. Nabazgrał na pergaminie jakiś szlaczek, tylko dlatego że było mu wstyd siedzieć bezczynnie nad pustą kartką, a gdy wreszie Patol oznajmił że wystarczy tego i czas odpowiedzieć, nagle spłynęło na niego niespodziewane olśnienie. Uświadomił sobie, że pytanie wcale nie było trudne i wykorzystał przy nim swoją wiedzę na temat zaklęć użytkowych. Mówił całkiem sporo, choć nie odważył się ani razu podnieść wzroku na profesora, przekonany że gdyby to zrobił, zaciąłby się na wieki. Kiedy skończył, nauczyciel milczał jak zaklęty na temat zadanego pytania i skrytykował tylko brak kontaktu wzrokowego - co chyba znaczyło, że poszło mu nieźle. Następnie musiał zaprezentować swoje umiejętności w praktyce, i tym razem padło na transmutację przedmiotów nieożywionych. Podszedł do blatu z przedmiotami, wybrał z nich jakieś kamyczki i pozmieniał im kształty oraz kolory, na koniec prezentując Pattonowi zestaw tęczowych serduszek i kwiatuszków. Profesor wyglądał, jakby bardzo chciał się do czegoś przyczepić, ale chyba nic nie wymyślił, bo w końcu ze skwaszoną miną wystawił mu Zadowalający i na odchodne kazał poprawić dykcję.

|zt

#nacechowany: niezręczny troll (nieśmiały)

Odpowiedź ustna: H | 9 | 29 | 3
Zadanie praktyczne: 4
Modyfikatory: +2 za lekcję
Ostateczna ocena: 9 Zadowalający

Tego egzaminu Kate bała się chyba najbardziej ze wszystkich, ale czy należało się jej dziwić? Przed Pattonem uciekali nawet inni nauczyciele, cóż mogła poradzić biedna studentka, że sam widok tego człowieka budził dreszcze? Wchodzenie pojedynczo do sali wydawało się być misją samobójczą, a czekanie na swoją kolej było najgorsze. Gdy weszła, z przerażeniem stwierdziła, że znów musiała coś referować. Merlinie, jak ona nienawidziła przemawiać publicznie. Dlaczego nie mogła pisać? Co było złego w pisaniu?? Craine najwyraźniej nie zamierzał tracić czasu na odszyfrowywanie bohomazów, chcąc szybko stwierdzić, czy miał do czynienia z osobą względnie rozumną, czy z bezmyślnym pawianem. Kasia czuła się tym drugim. Na szczęście wylosowała pytanie dotyczące sztuki, a tak się składało, że w tym roku miała okazję poćwiczyć co nieco zaklęć z zakresu obejmującego zarówno transmutację, jak i działalność artystyczną. Tatuaże chociażby! Coś tam wybąkała i na szczęście jej słowa oraz prezentacja sprawiły, że Craine dość szybko jej przerwał i kazał przejść do praktyki. Dostało jej się nawet proste zadanie, zmiana niewielkich przedmiotów, kamyczki, gałązki. Niby bułka z masłem, ale ręce tak jej się trzęsły, że samo rzucanie zaklęć trwało wieki, bo musiała się najpierw skupić, żeby nie przestrzelić końcem różdżki np. w but profesora. Ile zrobiła, tyle zrobiła i spodziewając się co najwyżej Okropnego, prawie zemdlała słysząc "zadowalający". Tę ocenę z pewnością oprawi w ramkę i powiesi nad łóżkiem!

zt

Odpowiedź ustna: 9 | 38 | 2
Zadanie praktyczne: 2
Modyfikatory: +2 (lekcja
Ostateczna ocena: 6 (nędzny)

Zdecydowanie najgorszy egzamin w całej sesji. DeeDee drżała na samą myśl, że miała zdawać cokolwiek u profesora Craine, który słynął z bardzo dosadnego oblewania uczniów, którzy śmieli się chociażby zająknąć. Pojedyncze wchodzenie do sali sprawiło, że miała ochotę dać dyla. Trzęsła się jak galareta i bardzo słabym głosem odpowiadała na zagadnienie dotyczące zastosowania transmutacji w codziennym życiu czarodziejów oraz o potencjalnych korzyściach i zagrożeniach związanych z tymi zastosowaniami. Dobrze, że podczas przygotowywania notatek jej mózg nagle doznał olśnienia i zapisała na kartkach cokolwiek, dzięki czemu nie wygłupiła się zupełnie. Craine oczywiście nie był zachwycony jej przemówieniem, ale przynajmniej nie przerwał jej i nie kazał jej opuścić sali z trollem.
Część praktyczna wołała o pomstę do nieba. Mimo że miała transmutować jakieś patyczki i kamyczki w niewielkie przedmioty, ręce tak jej się trzęsły, że efekty jej magii były, cóż, godne pożałowania. Nie na tyle, by ją oblać, ale też nie na tyle, by wystawić jej zupełnie pozytywną ocenę. Z wynikiem nędznym opuściła klasę, dziękując merlinowi za przetrwanie tego niezwykle stresującego wydarzenia. I tak nie zamierzała chodzić na transmutację na studiach.

zt

Odpowiedź ustna: E | brak notatek | 59 | 2
Zadanie praktyczne: 3
Modyfikatory: +2 za obecność na transmutacji
Ostateczna ocena: 7, Nędzny, zgodnie z możliwością obniżam na Okropny

To nie tak, że Adela miała coś do transmutacji. Nawet jeśli ten przedmiot wymagał subtelności, której absolutnie jej brakowało, to w finalnym rozrachunku uważała, że to może być ciekawa dziedzina magii. Problem pojawiał się, gdy na horyzoncie pojawiał się Patton Craine. Honeycott nie była typem uczennicy, która srałaby w gacie przed profesorami ze strachu, oj nie - niemniej samo istnienie tej mendy sprawiało, że do transmutacji miała zdecydowanie bardziej olewcze podejście.
Stając sam na sam z morderczym wzrokiem Patola, miała przygotować się do zrobienia notatek do pytania - szło jej to opornie, a w połowie złamała pióro, więc pozostało się poddać i odpowiadać bez udziału notatek. Na całe szczęście - trochę intelektu, mnóstwo improwizacji, masa logicznego myślenia i zaledwie kropelka wiedzy wystarczyły Adeli, by opowiedzieć Crainowi o ograniczeniach i ryzykach związanych z transmutacją. Skupiła się na uszkodzeniach przetransmutowanych przedmiotów oraz na wypadkach dotykających animagów. Plotła trochę trzy po trzy, ale sądząc po ty, że Patol nie powiedział ani słowa (a zwykł wyśmiewać uczniów), doszła do wniosku, że poszło jej co najmniej przyzwoicie.
Gorzej było z praktyką - tzn. w oczach Craine'a, bo Adela była dość zadowolona, to jednak nie jej wina, że Patol czepiał się wykorzystania Vera Verto i Plante Verto, twierdząc, że się nie popisała. Nie zamierzała jednak narzekać - Okropny u niego, to jak Zadowalający u kogoś normalnego.

#nacechowany: słaba psycha - nieasertywność

/zt

Odpowiedź ustna: 6, 5, 1 -> 3 (suma 14) | 30 | 2 pkt
Zadanie praktyczne: 6 pkt
Modyfikatory: przerzut za PD, +2 (lekcja), +3 (najwyższa umiejka w kuferku)
Ostateczna ocena: 13 pkt - wybitny 

„Niech mnie wszyscy święci mają w opiece” – pomyślał, wchodząc do klasy, w której miał odbyć się egzamin z transmutacji. Ostatni miesiąc upłynął mu na desperackich wręcz powtórkach, podczas których chłopak starał się w krótkim czasie przerobić po raz wtóry cały pięcioletni materiał. Nie żeby przez te pięć lat się obijał, w końcu transmutacja była jednym z niewielu – jeśli nie jedynym – przedmiotem, na którym naprawdę mu zależało i który szczerze go interesował. Niemniej nawet dotychczasowa pilna nauka nie pozwoliła piętnastolatkowi uniknąć egzaminacyjnej paniki.
Pech chciał, że egzamin u profesora Craine’a wypadał jako pierwszy w semestrze, powodując tym samym jeszcze większy stres u i tak znerwicowanego już Puchona. Nic więc dziwnego, że przekraczając próg dobrze przecież znanej klasy, Terry czuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła. Czoło i szyję piętnastolatek miał mokre od potu, a koszula z zawiązanym nadzwyczaj starannie krawatem niemal przyklejała się do piegowatej skóry, wpędzając chłopaka w tym większy dyskomfort. Miał wrażenie, że pomieszczenie nagle stało się okropnie ciasne i duszne, niczym klatka, z której nie ma ucieczki. Kiedy losował pytanie, serce waliło mu jak młotem, by chwilę później niemal zatrzymać się w niemym przerażeniu. Ze wszystkich tematów, musiał trafić na historię? Teoria nie była jego mocną stroną – co do tego Terry nie miał wątpliwości – ale liczył, że uda mu się wydukać choć parę zdań na temat zasad czy praw, którymi rządzi się ta skomplikowana dziedzina, a następnie nadrobi słaby wynik opanowaną do perfekcji praktyką. Los jednak mu nie sprzyjał (ale niespodzianka!) i przez kolejnych kilka minut Terry stał pod tablicą, plotąc co tylko ślina mu na język przyniesie i modląc się w duchu, by Patol się nad nim ulitował. Wypluwał z siebie zdania mniej lub bardziej na temat, dopóki nie przerwał mu zniecierpliwiony głos nauczyciela. Terry wydał z siebie coś pomiędzy westchnieniem a jękiem, czując jak zalewa go powalająca fala ulgi i wstydu jednocześnie. Nie mógł pozwolić sobie jednak choćby na chwilę rozkojarzenia, czekała go bowiem jeszcze część praktyczna, z której planował przecież uzyskać jak najlepszy wynik, by nadrobić niedociągnięcia mniej niż idealnej odpowiedzi ustnej.
Kilka głębszych wdechów… chwila skupienia i…. UDAŁO SIĘ! Szczur, który jeszcze przed chwilą popiskiwał cicho na szkolnej ławce, gapił się teraz na chłopca wyłupiastymi jaszczurzymi oczami. Długie godziny spędzone na ćwiczeniu zaklęcia vertebra verto nie poszły na marne, kiedy więc kilka minut później Terry opuszczał klasę z najwyższą oceną, był w zdecydowanie lepszym humorze niż profesor Craine, którego kwaśny grymas powitał kolejnego piątoklasistę.

/zt

Odpowiedź ustna: 12 | 57 | 5punktów
Zadanie praktyczne: 1punkt
Modyfikatory: +1 za zaklęcia, +3 (lekcja 1, lekcja 2, lekcja 3)
Ostateczna ocena: Powyżej Oczekiwań

Nie dało się ukryć tego, że jednak transmutacja była pannie Huang niezwykle bliska i dlatego też postanowiłą udać się na egzamin z tej dziedziny, aby udowodnić niejako swoje umiejętności. Nawet jej nie obchodziło, że akurat egzamin był prowadzony przez znienawidzonego przez nią Pattona, z którym miała kosę. Wcale nie bała się go. Była zła za to, że doprowadził do zarekwirowania jej dumbadera. Jeszcze go kiedyś odzyska. Była tego pewna.
Pytanie, które wylosowała w części teoretycznej niezwykle jej podpasowało. Znała się nie tylko na transmutacji więc mogła powiedzieć to czy owo na temat omawianego przedmiotu w odniesieniu do innych dziedzin.
Notatki, które poczyniła nie były jednak najlepsze do wystąpienia, które ją czekało. Wszystko z jednego prostego powodu: Mulan nie potrafiła się przygotowywać. Ona zawsze szła na żywioł, a nie przygotowywała konkretne plany i działała zgodnie z nimi. Niemniej chyba było w miarę dobrze skoro Craine nie przerwał jej w żadnym momencie i nie wydawał się być oburzony tym, co też tam ona mówiła. Pewnie mogła to uznać za swój osobisty sukces, a to już było zdecydowanie coś.
Dużo gorzej jednak poszło jej zadanie praktyczne, gdzie już nie popisała się tak jak chciała. Nie miała pojęcia, co poszło nie tak, ale biedny szczurek, którego miała przed sobą skończył jako jakaś dziwna abominacja. Może dlatego że się poruszył? Może to była kwestia tego, że nie była w stanie dokończyć rzucanego przez nią zaklęcia, które zdawało się zadziałać jedynie po części. Na pewno nie przemawiało to na jej korzyść, ale finalnie nie otrzymała jakiegoś niskiego wyniku na egzaminie. Chyba jednak Patton nie był dla niej tak ostry jak można byłoby się tego spodziewać.

z|t

Patton Craine czekał na uczniów w sali, siedząc za swoim biurkiem z - jak zwykle zresztą - nietęgą miną. Krzywił się do każdego, kto po wejściu do sali nie przywitał się kulturalnym "Dzień dobry Profesorze" natychmiast kiedy go zobaczył, a każdy oddech opóźnienia traktował jak personalną obrazę. Widział te ich opalone policzki i wesołe oczka i wiedział, że to najlepsza oznaka tego, że nic już nie pamiętają z tajemnych i szlachetnych sztuk transmutacyjnych, a ich głowy po wakacjach jeszcze pustsze są niż przed nimi. Co oznaczało ni mniej, ni więcej, że przed nim kolejny rok Syzyfowej pracy i karkołomnych prób nauczenia tej rozwydrzonej bandy czegokolwiek powyżej umiejętności rozpoznania swojej własnej lewej ręki od prawej.
Na przywitania odpowiadał zdawkowym kiwnięciem głową, ale próżno było znaleźć na jego twarzy uśmiech.

Kod:

<zgss>Poziom szacunku do[strike] Craine'a [/strike]TRANSMUTACJI:</zgss> 1-10
<zgss>Poziom strachu:</zgss> 1-10

| prowadzi @Lockie I. Swansea

Poziom szacunku do Craine'a TRANSMUTACJI: 10
Poziom strachu: 3

Wiedziała, że transmutacja bywa trudna i skomplikowana, jednak była to ścieżka, w której chciała się kształcić i osiągać w przyszłości sukcesy. Clementine postrzegała wszak tę dziedzinę magii jako niezwykle obszerną, pełną niewiadomych i dostatecznie intrygującą, by zgłębiać jej wiedzę na każdym kroku.
Zajęcia z nowym profesorem - w jej edukacyjnej karierze - był więc najciekawszą wizją. Inne lekcje również zdawały się być ciekawe, lecz te konkretne ponadwymiarowo. Chodziły o perspektywy i szanse, które bez trudu mogła przenieść na swoje projekty, nie ograniczając się wyłącznie do zaklęć zmniejszająco-zwiększających. I to ta myśl przyświecała jej w momencie, gdy szła korytarzami szkoły, a serce uderzało gwałtownie, gdy wyobrażała sobie tę godzinę, w której mogła poświęcić się w pełni swojej ulubionej sztuce.
Przekroczyła próg sali, a kiedy dostrzegła starszego mężczyzna, zatrzymała się w pół kroku. Nie wyglądał przyjaźnie, ale być może to tylko pozory, dlatego skinęła nieznacznie głową na powitanie.
- Dzień dobry, panie profesorze - jej głos wybrzmiał delikatną nutą, po czym zajęła wolne miejsce.

Poziom szacunku do Craine'a TRANSMUTACJI: 10
Poziom strachu: 2

Transmutacji nigdy nie odpuszczał. Była to jedyna dziedzina, związana z rzucaniem zaklęć, jakiej nauczali w tym pierdolniku, którą Max lubił i mu wychodziła. Craina dawno przestał się bać, co nie znaczyło, że chciał mu podpadać. Był ciekaw, czym Pattol zamęczy ich dzisiaj i ile osób skończy z płaczem.
-Myślisz, że nadal jest na mnie wkurwiony za to, że zamieniłem go w dojarkę? - Zapytał @Lockie I. Swansea nim weszli do klasy. Po otworzeniu drzwi nie wspominał jednak o tym incydencie, tylko przywitał się z profesorem i zajął miejsce, gdziekolwiek było wolne.

Poziom szacunku do Craine'a TRANSMUTACJI: 10
Poziom strachu: 1

Oczywiście, że kiedy tylko usłyszała o zajęciach z transmutacji, nie mogła odpuścić sobie tej lekcji. Był to jeden z jej ulubionych przedmiotów szkolnych i nie miało dla niej większego znaczenia, kto go nauczał, w końcu nie przychodziła tutaj dla nauczycieli różnorakich tego przedmiotu, ale po wiedzę, którą chciała poszerzać i zdobywać. Dlatego ubrana w szkolny mundurek, z torbą na ramieniu pełną książek, różdżką i wszystkim, co potrzebne, ruszyła do odpowiedniej klasy.
- Dzień dobry - powiedziała na wstępie widząc, że nauczyciel już był na miejscu. Rozejrzała się, a kiedy dostrzegła, że niewielu uczniów dotarło przed nią, postanowiła zająć jedną z wolnych ławek. Wtedy to dostrzegła @Clementine Bardot. Uśmiechnęła się szeroko i ruszyła w jej kierunku.
- Jak tam? Stresik jest? Mogę się dosiąść? - zagadnęła dziewczynę i nim ta zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, to Imogen już położyła swoje rzeczy na wolnym miejscu w ławce.

Dziwne napięcie przejęło kontrolę nad ciałem ciemnowłosej Francuzki, kiedy spoglądała na profesora. Wydawał się dość mocno nieprzystępny, dlatego też Bardot wolała nie wychylać się, póki nie rozwieje wszystkich jej wątpliwości - pierwszym zdaniem. Wydawało się to rozsądne, bowiem rozpoczęcie szkoły z fatalną opinią u profesora ukochanego przedmiotu, wiązało się z konsekwencjami na najbliższych kilka... Lat.
Uśmiech rozciągnął jednak wargi Clementine, bo zauważyła jedną z bliskich jej gryfonek. Zareagowała więc entuzjastycznie, gdy tylko ta się przysiadła do ławki, wreszcie czując ulgę, że na zajęciach nie stała sama jak palec. Tę passę przerwały jakiś czas temu Adela z Kate na zajęciach z działalności artystycznej, ale warto było zaznaczyć, że nowa lubiła jednak towarzystwo znajomych, bo to ją uspokajało i pozwalało na zaznanie odrobiny rozluźnienia.
- Nie jestem pewna... On mnie trochę przeraża - szepnęła do @Imogen Skylight, a zaraz potem przesunęła swój podręcznik na skraj biurka. - Jaki on właściwie jest? - kontynuowała, nie mając pojęcia, że Patton Crane budził postrach u większości osób.

Mimo tego, jaka opinia na temat nauczyciela transmutacji krążyła po całej szkole, to Imogen nie traciła dobrego nastroju. Spokojnie wypakowywała swoje rzeczy na ławkę obok tych, które już się tam znajdowały i należały do Clementine. Kiedy dziewczyna zapytała o nauczyciela tego jakże ważnego dla niej przedmiotu, Imogen przerwała swoje działania na chwilę i zerknęła na profesora, który właśnie bardzo ciężkim spojrzeniem lustrował całą klasę. Przekrzywiła nieco głowę, jakby się nad czymś wyjątkowo mocno zastanawiała, po czym usiadła na krześle obok dziewczyny.
- Wiesz - zaczęła również szeptem, upewniając się, że nikt prócz Gryfonki jej nie słyszy. - Profesor Craine nie jest łatwym typem i każdy to wie. Sprawia wrażenie bardzo surowego i nie jest to wrażenie mylne. Ale jednocześnie potrafi porządnie nauczyć, a wydaje mi się, że to jest ważniejsze niż fakt, z jakim nastawieniem podchodzi do uczniów. Wolę więcej wyciągnąć z lekcji niż skupiać się na relacjach z tymi, którzy mnie uczą - wyjaśniła szeptem to, co miała na myśli. Sama nie uważała, aby profesor Craine był dobrym, lub niedobrym nauczycielem. Ona i tak w dużej mierze studiowała transmutację samodzielnie, niemniej nie mogła na niego powiedzieć złego słowa. Jeszcze...

@Clementine Bardot

Poziom szacunku do Craine'a TRANSMUTACJI: 10 (nie będę się wyłamywać)
Poziom strachu: 1

Transmutacja była trudnym przedmiotem, który należało szanować, dlatego Fern szanowała tę lekcję i również się jej nie obawiała. Właściwie to po wypadku mało co ją ruszało, nawet krzywa twarz Craine skierowana w jej stronę, bo nie przywitała się kulturalnym "Dzień dobry Profesorze", nie robiła na niej najmniejszego wrażenia, nawet jeśli wydawało jej się, że kieruje ten gest tylko do niej.
Fern na pewno musiała zniszczyć wyobrażenia profesora Pattona o opalonych policzkach i wesołych wakacyjnych oczkach, chociaż i tak mógł sobie wyobrażać, co chciał. Nie była na wakacjach, a jej wiedza z transmutacji z pewnością nie zmalała, ani się nie powiększyła przez ciepłe lipcowe i sierpniowe dni, które spędziła w domu, zagłębiając się w zielarstwo, eliksiry i oczywiście niewerbalne zaklęcia. Te ostatnie wymagały największego od niej skupienia, jeśli nie chciała zostać w tyle za resztą, a i tak kiblowała w piątej klasie, więc spodziewała się nieprzychylnego spojrzenia Craine'a zwiększonego o dziesięciokrotność. Brakowało tylko jeszcze "zabłysnąć" na lekcji i mogła iść zrzucić się z astronomicznej wieży.
Dlatego nie weszła do klasy sama, a z @Lily Blackwood i @Aiyana Mitchelson, dwa borsuki sobie szły, a ona zaczepiła się ich towarzystwa, wiedząc, że na lekcje do Pattona chodzi się tak jak do łazienki dziewcząt, zawsze w jakimś towarzystwie, nigdy samemu.

Poziom szacunku do Craine'a TRANSMUTACJI: 9
Poziom strachu: 1

  Mam mocne postanowienie, by podciągnąć się z transmutacji w tym roku. Nie ma co ukrywać, nie jestem z niej zbyt dobry, jak zresztą ze wszystkiego innego, ale w przeciwieństwie do "wszystkiego innego", wydaje mi się fascynująca. W tamtym roku wszystko było dla mnie nowością - język, kultura, budynek jako taki (dalej się w nim gubię), o szkolnym systemie nie wspominając. Teraz nie mam już podobnych wymówek i nawet fakt, że pracuję i dużą część dnia spędzam na próbach, nie jest dla mnie wystarczającym argumentem, by dalej się obijać. Ślizgońska ambicja pcha mnie do przodu.
  Profesor Craine nie cieszy się w Hogwarcie dobrą sławą, ale mnie to nie zniechęca. Właściwie wcale mnie nie obchodzi. Wychowałem się w środowisku baletowym, żadne zgryźliwe komentarze ze strony nauczycieli i trenerów nie robią na mnie wrażenia. Mój ojciec nie był wiele lepszy od nauczyciela transmutacji, kiedy mieliśmy gorsze dni, albo ćwiczyliśmy do szczególnie ważnego przesłuchania. Na czas treningów nie był tatą, a baletmistrzem, niezwykle skutecznym i równie surowym.
  Do sali przychodzę z pewnym wyprzedzeniem, ale o dziwo nie jestem pierwszy. Rzucam w eter jakieś "cześć", choć w gruncie rzeczy nie znam się z dziewczynami, które zajęły miejsca w sali i siadam na miejscu idealnie po środku, tak żeby nie być ani za bardzo z przodu, ani z tyłu. Wyciągam książkę, różdżkę, zeszyt oraz pióro i układam je na ławce w taki sposób, by obok mnie było wolne miejsce. Może ktoś będzie chciał z niego skorzystać?

Poziom szacunku do Craine'a TRANSMUTACJI: 10
Poziom strachu: 1

Nie znała ani Craine, ani stosowanych przez niego metod nauczania. Mogła jedynie bazować na nastawieniu innych uczniów, a to - w przeciwieństwie do atmosfery panującej na eliksirach, nie wyglądało aż tak źle. Była bardzo dobrej myśli.
- Dzień dobry - przywitała się, jak to miała w zwyczaju.
Praktycznie rozpoczynała lekcje tak samo, jak każdą inną, zaczynając od nadmiernego optymizmu i ekscytacji magicznym przedmiotem. Zwłaszcza, że w końcu pozna coś, co będzie skupiało się bezpośrednio na magii. A na to czekała najbardziej. Nie rozumiała jeszcze transmutacji. Nie wiedziała też niczego więcej, niż to, o co zdążyła wypytać, zmierzając na zajęcia pana Craine'a.
"Myślicie, że nauczymy się jakiegoś zaklęcia?" napisała pytanie na kartce, którą to z kolei pokazała @Fern A. Young oraz @Lily Blackwood.
Nie zamierzała psuć tego grupowego wejścia, toteż upatrzyła sobie miejsce, jak najbliżej dziewczyn. W ich towarzystwie czuła się najpewniej. Poza tym, nic złego nie mogło się wydarzyć, gdy w pobliżu znajdowała się Lily. Przynajmniej takiej była myśli, po tym ich małym wystąpieniu na lekcji gotowania.
- Cześć - przywitała się z chłopakiem, choć sama nie była pewna, czy @Daniil Egorov zwracał się akurat do ich grupki. A jeśli nawet nie, nic nie stało na przeszkodzie, aby go po prostu przywitać.

Poziom szacunku do Craine'a TRANSMUTACJI: 7
Poziom strachu: 5

Niewątpliwie kiedy Max powiedział, że idą na transmę, Lockie poczuł suchość w ustach. Lubił ten przedmiot, lubił szczególnie pod kątem sztuki użytkowej, ale fakt, że wykładowcą był Patton Craine nie pomagał mu tej sympatii utrzymywać. Zdawał sobie sprawę z tego, że wicedyrektor mógł ich wszystkich pozamieniać w świńskie odbyty i pewnie uznałby, że niewiele się zmienili, a potem oblać każdego za to, że nie wykonał pracy na lekcji, mimo że jako świński odbyt nie mógłby rzucać zaklęć - niemniej uznał, że jeśli z Solbergiem usiądą gdzieś z tyłu, to na nich nie skapnie jego gniew.
- Mam nadzieję, że nie, bo ja za Twój i Vicki debilizm dziś odpowiadać nie chce. - powiedział cicho, witając się kulturalnie z nauczycielem z lekkim pokłonem, choć odkąd czytał wiersze miłosne, które ktoś do niego pisał i zostawił w Pokoju Czzasu, trudno było mu zachować powagę na mordzie, bo ryj sam się uśmiechał na wspomnienie tych romantycznych rymów.
Nie dał Maxowi zając dowolnego miejsca, łapiąc go za koszulkę na karku, zanim ten podszedł zbyt blisko biurka nauczyciela i pociągnął do ostatniej wolnej ławki.
- Jak mnie weźmie na rzyganie to wole mieć dystans i czas na ucieczkę. - powiedział słowem wyjaśnienia.