First topic message reminder :

Humor: 2
Koncentracja: 2
Nastawienie: 5
Kuferek:  9 pkt
Klątwa: aktywna

Najchętniej to zostałaby w swoim pokoju, zakopana pod grubym kocem, sama ze sobą i swoim nieszczęściem. Nie mogła jednak unikać lekcji w nieskończoność. Nie po to zapłaciła za powtarzanie klasy równowartość połowy nowego sprzętu do quidditcha, żeby kolejny raz zawalić rok. To był ten dzień, w którym musiała w końcu pojawić się na zajęciach, pierwszy raz od zeszłego semestru. Mało kto wiedział o tym, że nie zdała i czuła się z tym nieswojo. Idąc szkolnymi korytarzami, miała wrażenie, że wszyscy się na nią gapią i ją oceniają, choć tak naprawdę mało kto zwracał uwagę na niczym niewyróżniającą się Puchonkę w szkolnym mundurku. Tylko w jej własnej głowie odgrywał się mały dramat.
Minęła chwila, zanim nacisnęła klamkę i weszła do sali. Stała tak pod drzwiami, walcząc sama ze sobą, aż ktoś z tyłu jej nie ponaglił. Nawet nie zwróciła uwagi, kto to był, po prostu wzięła głęboki wdech i weszła do środka, byle tylko zejść z drogi i nie rzucać się w oczy. Szybko przemknęła do ostatniej ławki i usiadła, nieco się garbiąc, jakby w ten sposób miało ją być mniej widać. Ukradkiem rozejrzała się po sali, aby sprawdzić, kto jeszcze przyszedł na transmutację. Nie wszystkich rozpoznała, dostrzegła jednak kilku znajomych Puchonów i mimowolnie się uśmiechnęła. Jak dobrze było ich widzieć! Miała ochotę podbiec do każdego z osobna, wyściskać, zapytać o to jak im minęły wakacje, przytulić, dowiedzieć się, czy aby na pewno wszystko w porządku i jeszcze raz wyściskać, z całą swoją borsuczą miłością. Pozostała jednak na miejscu, bo na razie nie chciała skupiać na sobie uwagi. Najpierw musiała pogodzić się ze swoją porażką i oswoić się z myślą, że powtarza rok i to wcale nie jest nic nadzwyczajnego, nie ona pierwsza i nie ona ostatnia! Poukładanie sobie tego w głowie wymagało jednak czasu...  

/Zapraszam, można się przysiadać!

k6: 4 i dorzucone 5 czyli Patton mnie zdziela w potylicę książką (-1)
litera: I
k100: 87 + 8,5 =95,5
Modyfikatory: Połowa kuferka, czyli 8,5 do k100
Końcowy wynik: 3

Naprawdę sądziła, że zajęcia pójdą jej lepiej i uważała, że jej wynik 7 poprawnych odpowiedzi był bardzo dobrym, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że przecież dostała trudniejszy zestaw pytań do cholery! Tymczasem nauczyciel transmutacji jak zwykle okazał się po prostu cwelem i uznał, że sorry, ale jednak nie. Imogen z całej siły zacisnęła pięści, kiedy obwieścił jej wynik kartkówki i tylko resztkami cholera wie czego powstrzymała metemorfomagiczne zmiany, które już czaiły się za rogiem. A kiedy usłyszała, że Craine zamierza zrobić im wykład, to uznała, że zrobi wszystko, aby faktycznie udowodnić mu, że nie zasłużyła na aż tak niską ocenę.
Może właśnie przez tę złość, która kiełkowała w niej samej przez pierwsze kilkanaście minut wykładu mogła bez najmniejszego problemu skupić się na każdym wypowiadanym przez nauczyciela słowie. Niemalże spijała je z jego ust. Tyle że im dalej w las, tym gorzej jej szło i monotonia jego głosu działała na nią w sposób kompletnie usypiający. Nic dziwnego, że w końcu przestała się temu opierać, oczy jej się przymknęły dosłownie na sekundę... akurat kiedy profesor przechodził obok i postanowił to zauważył. Obudziło ją zdzielenie w potylicę książką tak, że aż się dziewczyna poderwała do idealnie wyprostowanej na krześle pozycji. Szlag by to trafił...

k6: 2 (1)
litera: G (2)
k100: 21 -> 52, nieparzysta (1)
Modyfikatory: przerzucam k100 za silna psycha i za to, że miałam Z, szturcham @Anna Brandon
Końcowy wynik: 4

To nie tak, że nie bała się Pattona w ogóle, jeśli podszedłby do niej bliżej niż na wyciągnięcie różdżki, po czym przemówiłby swoim złośliwym tonem, a przy okazji na nią napluł. Trochę mogłaby się przestraszyć, ale ostatnio wszystko było jej jedno, a gdyby przemówił to i tak by go nie usłyszała. Nic w profesorze Craine'u się nie zmieniło, nauczyciel miał nadal tą samą pełną nienawiści twarz, wykrzywiającą się pod każdym możliwym kątem, gdy spoglądał na uczniów. Przestało jej zależeć, że ją wywali, albo udupi i nie zda kolejnego roku. Życie nie kręciło się wokół transmutacji i Pattona Craine'a, a jednak Fern napisała całkiem dobrze, skoro dostała Zadowalający.
Może była idiotką, że spodziewała się, że będą rzucać jakieś czary w tej klasie, dlatego na wykład zareagowała jak wszyscy z prośbą wypisaną na jej twarzy, aby ktoś zakończył jej męki. Nic takiego się jednak nie stało. Może go nie słyszała, ale czytanie słów Craine'a sprawiało, że miała ochotę uderzyć głową o ławkę, tam, gdzie wystawały gwoździe i wybić sobie oczy. Ślepa i głucha to byłoby takie piękna na zajęciach u Pattona. Wtedy na pewno o nic nie mógłby się już przypierdolić. Alleluja. Patrzyła na słowa, niemal wytrzeszczając oczy, jak monotonne są i nudne, że aż spojrzała w stronę @Anna Brandon, która miała szczęście, bo siedziała niedaleko Young. Na litość Godryka Gryffindora, dziewczyna zasypiała! To nie tak, że Fern lubiła Annę i chciała jej za wszelką cenę pomóc, po prostu wiedziała, że jeśli tego nie zrobi to jej dusza zostanie stracona do miejsca pełnego dementorów. Szturchnęła starszą puchonke, aby ta nie udawała się za głosem Morfeusza, a następnie skupiła się na robieniu notatek, ale szło jej to tak ciężko jak głuchej słuchanie muzyki. Dlatego odważyła się podejrzeć notatki od pani prefekt naczelnej, może i zasypiała, ale chyba coś skrobnęła? A wtedy naszedł sąd ostateczny w postaci notesu wymierzonego w jej głowę. Nawet nie pisnęła, zmierzyła tylko chłodnym wzorkiem Pattona i miała nadzieje, że zajęcia powoli zmierzają ku końcowi. Spojrzała w stronę drzwi, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się Aoife, czym tak wkurzyła nauczyciela, że ten poświęcił swój cenny czas na wyczarowanie jej świńskiego ogona?

k6: 6
litera: J
k100: 51, nieparzysta
Modyfikatory: +1 za bycie pierwszoroczniakiem
Końcowy wynik: 6

Temat lekcji wydawał jej się trudny, miejscami zawiły, a nawet niezrozumiały. Niemniej jednak, uważnie słuchała wykładu nauczyciela, starając się zapamiętać z zajęć jak najwięcej. Nawet, jeśli nie do końca rozumiała poruszany przez mężczyznę, temat. Szczególnie, gdy padały te trudniejsze do spamiętania, zagadnienia. Mimo wszystko, nawet ta energiczna jedenastolatka, powoli oddawała się nużącemu głosowi profesora.
Jeżeli mogła określić jakoś Craine'a po pierwszych zajęciach, zdecydowanie zaliczyłaby go do grona nauczycieli, którzy minęli się ze swoim powołaniem. Albo tych cierpiących na wypalenie zawodowe. Wszak mógł uczyć tutaj dostatecznie długo, by odczuć znużenie własną pracą. W jego wypowiedziach nie było żadnej pasji. Przedstawiał jedynie suche fakty w sposób tak wyprany z uczuć, jakby machinalnie powtarzał wyuczoną przez siebie formułkę.
Z dyktowaniem wcale nie było lepiej. Pomimo skupienia na słowach nauczyciela, niektóre wyrazy wydawały się tej młodej główce na tyle trudne i pogmatwane, że powoli zaczynała gubić się w swoich notatkach. Nie była nawet pewna, jak zapisać niektóre z poruszanych pojęć, a tempo narzucane przez profesora, zmuszało ją do pisania skrótami. W końcu nawet ona pogubiła się w tym wszystkim, że postanowiła zerknąć do pracy siedzącego obok ucznia. Nim jednak zdołała dostrzec, jak poprawnie zapisać transmutacyjne pojęcie, Craine zauważył tą nieudolną próbę i postanowił potraktować ją notesem.
- Przepraszam panie profesorze - powiedziała cichutko.
Nigdy nie była dobra ze ściągania, bo nie oszukiwała na sprawdzianach. Nawet podczas wejściówki z transmutacji, przez myśl jej nie przeszło, aby zerknąć do cudzej pracy. Brak tak podstawowej, szkolnej umiejętności, zaowocował błyskawicznym przyłapaniem.

k6: 3
litera: D
k100: 97
Modyfikatory:
Końcowy wynik: 7

Lekcja u Pattona Crane'a wywoływała w Clementine dziwne spazmy i szybsze bicie serca. Obawiała się podstarzałego profesora, jakby stanowił zagrożenie czarnomagiczne w najczystszej postaci. Wystarczyło jedno spojrzenie, a to miało stać się śmiercionośną bronią pod subtelnym dźwiękiem Cruciatusa. Poczuła nagły chłód jego oceniającego tonu na karku, kiedy zwrócił się do niej tuż po tym, gdy zaproponowała Imogen herbatę po zajęciach. Wolała zamilknąć - teraz i na kolejnych lekcjach, jakby to miało przynieść jakąkolwiek ulgę.
Oczywistym było, że strach przed nauczycielem wzrósł niebotycznie, zaś ona zaczęła rozważać wdrażanie się w aspekty transmutacyjne samodzielnie. Potrzebowała tego, szczególnie teraz, kiedy z takim trudem odzyskała zdolności metamorfomagiczne. Musiała ćwiczyć, ale lęk przed Pattonem niczego nie ułatwiał, bo nawet jemu nie była w stanie w pełni powierzyć własnych obaw i prób zrozumienia - co się stało.
Czasem tęskniła za Salem - szczególnie w takich momentach jak ten, gdy sercem targały sprzeczne emocje, a oddech spłycał się, jakby zaraz miała odejść z  tego świata.
Skupiła się więc na słowach układających się w pełne frazesy, a także notatkach, które kreśliła pozłacanym piórem. Notowała wszystko, i mimo że głowa raz za razem stawała się coraz cięższa, powieki wręcz suche od wpatrywania się w przestrzeń przed nią, z całych sił próbowała zachować świadomość pojęć, które poruszał mężczyzny przyprószony siwizną i zębem czasu.
Machnęła mimowolnie dłonią, gdy nadgarstek zaczął nieznacznie boleć, po czym uniosła błękit spojrzenia na Imogen. Uśmiechnęła się do niej niemrawo, szukając odrobiny wsparcia w niemych gestach, ale zaniechała tych prób. Po raz kolejny mogłaby się zderzyć z surową oceną, a nie tego zamierzała doświadczyć.
Przynajmniej nie dzisiaj.

Kiedy Craine przeszedł do zbierania prac, Aoife spojrzała na @Lockie I. Swansea, który siedział w bezpośrednio sąsiadującej ławce, a kiedy nawiązali kontakt wzrokowy, pokazała mu swoje arcydzieło.
- Portret taki udany, że mógłby zawisnąć w waszej galerii - stwierdziła z aroganckim uśmieszkiem, a potem w spokoju wysłuchała, co ma do powiedzenia nauczyciel. Ten oczywiście nie docenił jej kunsztu, ale to nic nie szkodziło. Grunt, że właśnie zyskała godzinę życia, zamiast kisić się w tej ciasnej klasie.
Niestety nie wszystko poszło zgodnie z planem. Z całą pewnością Ifka nie zamierzała zostać właścicielką świńskiego ogonka, ale była to niedogodność tak kosmetyczna, że trudno było jakkolwiek się tym zmartwić. Z resztą wystarczyło pójść do szkolnej pielęgniarki, żeby przywrócić się do pierwotnego stanu.
- Życzę miłego dręczenia uczniów, profesorze Craine - pożegnała się niemal grzecznie, a potem wstała i wyszła z sali, ciesząc się upragnioną wolnością.

k6: 3
litera: H + A
k100: 54 i parzysta
Modyfikatory: słaba psycha
Końcowy wynik: 5

  W klasie transmutacji jak zwykle odbył się pogrom, ale ja na szczęście nie padam jego ofiarą. Jasne, szkoda mi kolegów i koleżanek, ale mimo wszystko liczy się dla mnie to, że mnie udało się prześlizgnąć po wejściówce z wynikiem, który nie zwracał większej uwagi nauczyciela. Ani w pozytywnym, ani negatywnym sensie. Dyskretnie szukam wzrokiem @Terry Anderson, kiedy Craine go chwali (!) i choć chcę się do niego uśmiechnąć, to coś paraliżuje mnie od wewnątrz. Skupiam się na postaci nauczyciela z mocnym postanowieniem, by już się nie rozpraszać.
  Na wykładzie okazuje się to jednak trudniejsze, niż sądziłem. Rozprasza mnie nie Terry i to, jak usilnie nie patrzy w moją stronę, ale sam profesor, który mówi takim monotonnym głosem, że moje ciało szybko przypomina sobie o tym, jak wcześnie zwlokłem je dziś z łóżka i ile trenowało przed pierwszą lekcją. Powieki ciążą mi z zaskakującą siłą, tak bardzo, że trudno jest mi się oprzeć senności. W dodatku używa tak skomplikowanych słów, że muszę naprawdę mocno wysilić się, żeby zrozumieć, o czym mowa. Naprawdę długo udaje mi się wygrywać walkę z samym sobą, aż w końcu nie mam pojęcia kiedy tracę kontakt z rzeczywistością.

/ pięknie uśmiecham się o odrobinę przemocy w moją stronę

k6: 2 - 1 pkt
litera: C - 2 pkt
k100: 4
Modyfikatory:-
Końcowy wynik:3

Nędzny ze sprawdzianu wydawał się nieprawdopodobnym cudem, ale Honeycott nie liczyła, żę w przyszłości wydarzą się jej podobne przypadki - już nawet nie chodziło o jej brak umiejętności w tej materii, po prostu brak szacunku do nauczyciela, mocno odbijał się na jej stopniach. Choć faktycznie, subtelność transmutacji była czymś, co znacznie utrudniało Adeli zaangażowanie w tę dziedzinę.
Mimo wyjebki na Craine'a, do mózgu Adeli coś tam wpadło, nie zasnęła także podczas wsłuchiwania się w melodię (głównie dlatego, że nie chciała dać staruchowi satysfakcji, bo faktycznie była śpiąca). Zrezygnowała jednak ze zrobienia notatek - wiedziała, że niezależnie od tego jak bardzo będzie się starała, staruch i tak powie, że są beznadziejne, więc lepiej było go zirytować całkowitym olaniem tematu.

k6: 3 (+1)
litera: B (+2)
k100: 89 (+3)
Modyfikatory: mam 33 w kuferku, za każde 10 dodaje 1 do wyniku, więc finalnie +3 pkt
Końcowy wynik: 9 pkt

Słysząc pochwałę z ust samego Patola, Terry na moment zwiesił się jak przegrzany laptop. Czyżby się przesłyszał? Przecież nie otworzył podręczników przez całe wakacje, najpierw zajęty zwiedzaniem Podlasia, a potem… Oblał się rumieńcem aż po czubki uszu, dzięki bogu ukryte pod plątaniną złotych loków. A jednak coś w tym jego rozumku zostało po ubiegłorocznych egzaminach.
Świadomość, że nauka na SUMy nie poszła na marne – a przecież ślęczał nad tymi podręcznikami długie godziny – poprawiło mu nieco wisielczy dotąd humor, kiedy przeszli więc do części wykładowej, Terry czuł się jak po szklance mocnej kawy… tyle że smacznej. Z trudem, ale udawało mu się skupić na podawanych przez wicedyrektora informacjach, choć należały przecież do materii podstawowej, wykładanej na pierwszym roku nauki w Hogwarcie. Puchonowi daleko było jednak do pyszałka, nigdy więc nie pokusiłby się o tezę, że po pięciu latach nadal dobrze je wszystkie pamiętał. Notował więc – a raczej uzupełniał przygotowane wcześniej notatki i może dlatego był w stanie nadążyć za podawanymi przed Craina prawami i zależnościami. Mimo wszystko głos nauczyciela był tak monotonny, że i on w pewnym momencie złapał się na wpatrywaniu się tępo w przestrzeń. Przeciągnął się na krześle to w jedną, to w drugą stronę, kiedy wzrokiem napotkał… Chryste, czy on nie ma za grosz instynktu samozachowawczego? Z przerażeniem zerknął w kierunku profesorskiej katedry, jednak póki co Patol zdawał się zbyt pochłonięty drugą zasadą dynamiki transmutacji, by dostrzec drzemiącego kilka ławek dalej Ślizgona. Terry wziął głęboki oddech i sięgnął do szkolnej torby leżącej przy jego nogach, by z tej pozycji ukradkiem rzucić Avis. Trzy małe ptaszki wystrzeliły z jego różdżki i trzymając się tuż przy ziemi pomknęły między ławkami, dopóki nie znalazły się przed stolikiem zajmowanym przez Daniila. Wówczas wzniosły się wyżej i korzystając z rozpędu roztrzaskały się prosto o ramię chłopaka. Nie było to mocne uderzenie, siłą odpowiadające lekkiemu szturchnięciu, Terry miał jednak szczerą nadzieję, że taka pobudka wystarczy, by sprowadzić Ślizgona z powrotem na ziemię. Nim odwrócił się z powrotem do swoich notatek, posłał blondynowi ostrzegawcze spojrzenie, niemal niezauważalnie wskazując głową postać wicedyrektora. Chcesz, żeby Cię wyjebał?
Z bijącym szybko sercem wrócił do wykładu, w myślach powtarzając jak mantrę, że nic się nie stało. Miał plan unikać Daniila, udawać, że do niczego miedzy nimi nie doszło, że lekcja tańca wcale nie miała miejsca, jednak gdyby nie zareagował Patol prawdopodobnie prędzej czy później zorientowałby się, że część jego klasy smacznie chrapie. Mimo wszystko miał zbyt miękkie serce, by z czystym sumieniem na to pozwolić. Przez myśl przeszło mu, że skoro Daniil zasnął, to zapewne nie sporządził sensownych notatek, a znając wicedyrektora, na następnych zajęciach czekała ich kolejna klasówka – mógłby zrobić kopię własnych, w końcu część z nich i tak miała już Lily, ale… Coś go powstrzymało, nie zamierzał się narzucać, przekonany, że po ostatnich zajęciach Ślizgon nie chciał mieć z nim nic do czynienia. Do końca lekcji nie oderwał więc oczu znad pulpitu, jeszcze usilniej unikając Daniila wzrokiem.

@Daniil Egorov

k6: 1 (0)
litera: G (2)
k100: 1 (0)
Modyfikatory: dodaje 3 za kuferek
Końcowy wynik: 5

Obserwował jak Craine krąży od ławki do ławki i zrzuca na ludzi swoją opinię jak ostrze gilotyny. Uniósł zaskoczony brwi na komplement wystosowany w kierunku Andersona, ale też wiedział, że Puchon do głupich nie należał, nawet jeśli udawał, że tak.
Odwrócił się do @Aoife Dear-Aasveig bo widział, że ona przecież nic nie pisała podczas tej wejściówki, tylko zawzięcie mazała po kartce, a kiedy podniosła kartkę, to choć chciał, naprawdę mocno chciał, nie powstrzymał parsknięcia, które wyrwało mu się z gardła jak niespodziewane szczeknięcie psa przez sen. Z klaśnięciem zatkał sobie mordę, bo już widział, jak Patol pojawia się nad nią z tymi morderczymi oczkami, ukrytymi za denkami okularów i kiwnął jej głową w sygnale, że Craine nadchodzi.

To chyba już udar mózgu. Jak Craine zaczął mamrotać coś pod nosem, Lockie siedział i patrzył na niego jak cielak w malowane wrota. Nie to, żeby w innych okolicznościach na wykładach był bardziej skupiony, ale tym razem wybitnie odpłynął, bo aż go zafascynowało, jak Patton może używać słów z języka, który Lockie znał, w końcu posługiwał się angielskim na co dzień, a jednocześnie składał zdania, których znaczenia Swansea nie rozumiał ni w jotę.
Obserwował, jak nauczyciel przechadza się po sali, tłumacząc prawa magiczne i z całości Lockie rozumiał właśnie te dwa słowa tylko. Prawo. I Magiczne.
- Co? - palnął jak debil, kiedy Max poprosił go o śmierć i wpatrywał się jak osioł bez mózgu w kartkę kolegi, kiedy ten próbował coś notować.
Dopiero pod koniec lekcji ocknął się na tyle, by zauważyć, że ma całkiem pustą kartkę i zaczął szybko notować cokolwiek z pamięci, co jeszcze mu szumiało z dawnych zajęć z Whitelightem, żeby nie było, że zupełnie przebimbał tę małą wieczność.

k6: 6
litera: A, ale  @Fern A. Young  ją szturcha
k100: 71
Modyfikatory: szturchnięcie
Końcowy wynik: 2+2+3=7

Aneczka miała ochotę zapaść się pod ziemię. Nie dość, że dostała Trolla, to jeszcze oberwała komentarzem. I to nie tylko ona, Tim również. Nie chciała się więcej narażać, więc niemal bezgłośnie przeprosiła, po czym zabrała się za słuchanie i sporządzanie notatek. Zmotywowana wejściówką i potrzebą udowodnienia swej pracowitości Aneczka notowała tyle, ile była w stanie i słuchała z uwagą. Raz tylko odrobinkę się zawiesiła, kiedy już naprawdę, ale to naprawdę nie miała ochoty słuchać Pattona. Na szczęście w porę obudziła ją Fern, która wspaniałomyślnie szturchnęła jej krzesło, wybudzając z letargu, a tym samym ratując przed karcącym wzrokiem nauczyciela. Pod koniec lekcji jej kartka była zapełniona całkiem niezłymi notatkami, chociaż tu i ówdzie czegoś brakowała. Dopiero wtedy ośmieliła się zerknąć w stronę Tima, żeby sprawdzić jak on sobie radzi.

k6: 3
litera: J,
k100: 36
Modyfikatory:
Końcowy wynik: 1+2+1=4

Transmutacja z Crainem to było dla Lily za dużo wrażeń jak na jeden dzień. Całą energię poświęciła na to, żeby wycisnąć cokolwiek na wejściówce. Na słuchanie ledwo wystarczyło jej sił, a otwarte oczy miała już tylko dlatego, żeby nie zawieść Terrego, który tyle pracy włożył w uczenie jej podstaw tydzień temu. No i co tu dużo mówić - bała się Patola jak cholera i nie zamierzała mu podpaść. Zerkała nerwowo w stronę  @Terry Anderson, ale jakoś nie pomogło jej to w ogarnięciu problemu. Z nerwów dwoiło jej się i troiło w oczach, notatki rozjeżdżały się i urywały w różnych momentach, ale no, BYŁY i to stanowiło ich główną zaletę. Nie wierzyła tak do końca, że Craine rzeczywiście sprawdzi ich notatki, przecież nie mieli aż tyle czasu, ale Patton nigdy nie wydawał jej się tak do końca człowiekiem. Może trzeba było zapytać się Atlasa, czy nie mieli w gronie pedagogicznym energetycznego wampira?

k6: 4+2-parzysrta
litera: C
k100: 46+3-nieparzysta
Modyfikatory:-
Końcowy wynik:4

Nawet początkowa dawka adrenaliny, spowodowana wypadkiem Ani, nie dała mu dość uwagi, żeby słuchać uważnie tego, o czym mówił profesor. Jednak to, że nie zasnął, uznał za osobisty sukces. Transmutacja go ciekawiła i chciał się jej nauczyć, a jak wiadomo, podstawy są nie do przeskoczenia, i gdyby wykład prowadziła Xan, na pewno dotarłoby do niego o wiele więcej. Sposób mówienia Pattona był koszmarnie monotonny, a bijąca od niego niechęć do uczniów skutecznie zniechęcała do słuchania go.
W pewnym momencie odpłynął bardziej i miał nadzieje, że zgapi coś od swojej dziewczyny, ale nic z tego. Miała ładne pismo i notowała starannie, ale Tim i tak nie mógł  tego przyswoić, żeby przenieść do swojego notesu.
Koniec końców, jakoś przetrwał te zajęcia i coś tam nawet zanotował, ale jeśli tylko będzie możliwość zmiany nauczyciela, zamierzał z niej niezwłocznie skorzystać. W tych warunkach i tak niczego się nie nauczy. Żal mu było tylko Ani, bo na pewno odchoruje te zajęcia emocjonalnie. Ale jesienny spacer po błoniach powinien trochę poprawić jej samopoczucie. Taką, w każdym razie miał nadzieje.

Wykład był monotonny, ale zawierał wszystkie, absolutnie wszystkie szczegółowe informacje, dotyczące praw magicznych. Byłoby całkiem niezłym powodem do podziwu, gdyby Craine był w stanie wywoływać w uczniach jakiekolwiek inne uczucia niż niechęć i strach, że on tak potrafił godzinami dyktować z głowy te wszystkie formułki, szczegóły i szczególiki. Trzymał w rękach wprawdzie notes, ale był to jakiś zeszycik, w którym Patton zapewne notował jak bardzo którego ucznia nienawidzi i jak komu dosrać przy sprawdzaniu prac domowych, a nie rzeczywisty podręcznik, z którego miałby im cokolwiek czytać. Mijając ławkę @Imogen Skylight, nie przerywając monologu, trzepnął ją w potylicę notesikiem. Ewidentnie pomogło, bo kątem oka dostrzegł, że ta zaczęła pisać szybciej.
- ...łatwiej będzie wam transmutować białą kartkę w czerwoną, niż transmutować kota w ślimaka... - kontynuował, idąc dalej tym swoim powolnym krokiem, doskonale pasującym do powolnego tempa mówienia. Mówił wolno, bo miał ich za debili po prostu i sądził, że jak będzie mówił szybciej, to nie zrozumieją zupełnie nic. Błędne założenie.
Skręcił między ławki, wykładając przykłady błędnych transmutacji prostych, a widząc jak małoletnia @Aiyana Mitchelson bezczelnie zrzyna, ona również oberwała notesem w czapę.- ...potrzeba więcej umiejętności i doświadczenia w takich przemianach, by je wykonać bez komplikacji...
Zatrzymał się na chwilę przy nowej uczennicy, @Clementine Bardot, patrząc, jak równo i ładnie prowadzi notatki i nie przerywając monologu skrzywił się okropnie, Ładne notatki oznaczały, że jeśli użyje choćby grama mózgu, to się czegoś nauczy, ale wątpił w to już teraz!
Dotarł w swoim monologu do kolejnych aspektów Prawa Gampa, zwalniając kroku przed ławką @Terry Anderson. Obserwował, jak chłopak wyczarował papierowe ptaki i skrzywił się, wykonując notatkę w swoim notesiku, bez zająknięcia i zmiany rytmu swojej epopei o prawach magicznych. Obrzucił uważnym spojrzeniem @Anna Brandon i @Thomas Seaver, głównie po to, by upewnić się, że dziewczyna nie zeszła na zawał, bo to by było problematyczne, ale minę miał taką, jakby tylko czekał, by znów coś się tam wydarzyło. Zauważył jednak, że oboje próbują robić dobre notatki, co jedynie potwierdziło jego przekonanie, że terror jest jedyną, skuteczną metodą dydaktyczną na uczniów tej instytucji. Nic innego nie działa.
Ostatecznie zapoznał się z pracami wszystkich. Tych, którzy nic nie zanotowali, potraktował kwaśnym grymasem i niewybrednym komentarzem, odnoszącym się do ich miernych perspektyw na przyszłość, skoro nie potrafią zapisać dyktowanej im powoli i wyraźnie wiedzy.
- Wszyscy po lewej, dwie rolki pergaminu o Prawie Gampa. Po prawej, dwie rolki pergaminu o Zasadzie Quasi Dominacji. - i tymi słowami zarządził koniec lekcji.

Oceny - matematyka:

Uczniowie	Etap I	Etap II	OCENA
@Clementine Bardot	0	3	Okropny
@Imogen Skylight	2	1	Okropny
@Nicholas Seaver	0	0	Troll
@Adela Honeycott	2	1	Okropny
@Thomas Seaver	0	2	Troll
@Maximilian Felix Solberg	3	4	Powyżej oczekiwań
@Fern A. Young	3	2	Zadowalający
@Daniil Egorov	2	2	Nędzny
@Lockie I. Swansea	1	2	Okropny
@Aoife Dear-Aasveig	0	0	Troll
@Aiyana Mitchelson	1	3	Nędzny
@Terry Anderson	4	4	Powyżej oczekiwań +
@Lily Blackwood	1	2	Okropny
@Anna Brandon	0	3	Okropny
@Jenna Hastings	0	0	Troll

| Lockie Swansea