wiem, że jest dopiero początek roku szkolnego i mogę wyjść na nieco nadgorliwego, ale piszę w sprawie mojej pracy dyplomowej.
Niestety, ale nawał obowiązków szkolnych, pewna piękna pani prefekt, a także dyżury w Mungu pochłaniają sporą część mojego wolnego czasu i chciałbym zabrać się za pisanie tego jak najszybciej tj. już. Z racji tego, że chyba wiążę swoją przyszłość z uzdrawianiem, chcę pisać o czymś związanym z magią leczniczą.
W związku z tym, kieruję swoją prośbą o pomoc w doborze tematu, a także nadzorowanie procesu pisania - nie wyobrażam sobie robić tego na własną rękę. Pani doświadczenie i wiedza będą niezwykle pomocne.
Proszę dać mi znać czy znajdzie Pani odrobinę czasu.

uprzejmie chciałabym Panią poinformować, że z przyczyn zdrowotnych nie pojawię się na ceremonii rozpoczęcia roku.

Czy w związku z osiągniętą przeze mnie pełnoletnością koniecznym będzie przyniesienie odpowiedniego usprawiedliwienia od mojego medyka?

Caelestine Swansea
VII rok

Szanowna Pani Whitehorn,

Długo zastanawiałam się nad tym, czy posyłać do Pani sowę, gdyż, najzwyczajniej w świecie, nie chciałam zawracać Pani głowy. Zapewne ma Pani wiele obowiązków i spraw, które swą rangą przewyższają odpisywanie na listy spanikowanych osób.
Zdecydowałam się jednak na ten list, bo wydaje mi się, że może mi Pani pomóc w zdobyciu informacji. Otóż... martwię się o Alexandra Voralberga. Nie będę ukrywać, że jest bliską mi osobą, a w ostatnim czasie nie mam z nim kontaktu. Jedyne co wiem, to to, że przebywa na przymusowym urlopie. Reszta to domysły i czarne scenariusze dręczące moją głowę. Wiem, że jest Pani nie tylko nauczycielem w Hogwarcie, ale i jego dobrą przyjaciółką. Jeśli jest Pani w stanie powiedzieć mi, co się z nim dzieje - będę ogromnie wdzięczna za każdą informację. Obiecuję, że jakoś się odwdzięczę, gdy tylko nadarzy się ku temu okazja.

Przesyłam także pozdrowienia od swojej mamy. Zaproszenie na herbatę wciąż aktualne!

Pozdrawiam cieplo,
Éléonore Swansea

z przykrością muszę Panią zawiadomić, że przez pewien niefortunny wypadek obecnie przebywam w Szpitalu Św. Munga. Z tego powodu przez najbliższy czas nie będę obecna w szkole.

Szanowna Pani Whitehorn,

Dziękuję za tak szybką odpowiedź.
Jak najbardziej rozumiem Pani podejście - jest ono godne pochwały i podziwu. Już te kilka słów jest  dla mnie wystarczające. Właściwie sama nie wiem dlaczego zwlekałam. Udam się do niego niezwłocznie, choćbym miała wchodzić oknem.
To miłe, co Pani pisze o naszej relacji, ale to wszystko nie jest takie proste. I, jeśli jednak znajdzie Pani czas na odwiedziny moich rodziców, to byłabym wdzięczna, gdyby pozostało to między nami. Jeszcze nie znalazłam odwagi, by im powiedzieć o... Alexandrze. Niech to będzie taka lekarska tajemnica.

Raz jeszcze dziękuję za wszystko i życzę dużo dobrego! Na herbatę zawsze jest odpowiedni czas. Proszę się nie przemęczać  :)

Éléonore Swansea

dziękuję zarówno za gratulacje, jak i chęć pomocy. To dużo dla mnie znaczy - możliwość rozwijania się pod Pani okiem. 

Zastanawiałem się właśnie nad urazami pozaklęciowymi. Z racji tego, że jeszcze do niedawna przymusowo planowałem inną ścieżkę kariery, a mianowicie bycie aurorem, najwięcej wiedzy, póki co czysto teoretycznej, mam właśnie w tej dziedzinie uzdrawiania. Zatrucia eliksiralne również przez jakiś czas krążyły mi po głowie, ale.. To chyba nie jest to. Przynajmniej na razie.

Czy w takim razie moglibyśmy się spotkać, w dogodnym dla Pani miejscu i czasie? Dostosuję się do każdego podanego terminu.

Hej dziewczyny!

Solberg i Lowell mieli bitwę z boginem (nie wiem co ta Cortez narobiła, ale najwyraźniej panoszą się po szkole czy cos), bo oczywiście oni musieli się na niego natknąć. Są w średnim stanie, Max szybko wychodzi, Felinus musi dłużej. Coś ukrywają, coś mi nie mówią, nie wiem co tam się dokładnie wydarzyło, ale nie chciałem ich napastować, bo wydaje mi się, że to było całkiem dla nich ciężkie.
Dodatkowo spotkali się po nocy gdzieś po łazienkach, więc musiałem im dać szlaban, ale tym już się nie przejmujcie, wszystko pod kontrolą.

doszły mnie słuchy o tym, że ostatnio zorganizowałaś lekcję WDŻ dla studentów i uczniów Hogwartu. Myślę, że w takim razie zainteresuje Cię fakt, że natknęłam się dzisiaj na szczególną parkę, która wspólnie opuszczała łazienkę na parterze. Mowa tutaj o panie Maximilianie Solbergu oraz pannie Violetcie Strauss. Pomimo moich dociekliwych pytań oboje zaprzeczyli temu, że doszło między nimi do jakiegokolwiek zbliżenia fizycznego. Biorąc jednak pod uwagę ich reputację nie jestem, co do tego taka pewna. Wiem, że sama znasz ich o wiele lepiej dlatego proszę Cię, abyś zwróciła na nich uwagę. Nie potrzebujemy przypadku kolejnej ciężarnej uczennicy w szkole.

Chyba najwidoczniej kontynuuję tradycję listów o złym wydźwięku. Pech lubi się mnie trzymać, o czym Pani, zresztą, doskonale wie. Tym razem nic mi się nie przydarzyło, co może być zadowalającą rzeczą. Jestem zmuszony jednak poinformować, że skoro nie mi, to komuś innemu - niestety. Mimo że staram się odgradzać od innych i od samego siebie struktury nieszczęścia, to nie zawsze jestem w stanie zapobiec poszczególnym wydarzeniom.

Byłem wraz z Maelynn Breeden w Dolinie Godryka; dziewczyna szukała czystka, ja składników na eliksir wiggenowy. Teoretycznie wszystko było w porządku, oczywiście do czasu, bo praktyka, jak zawsze, w moim przypadku, musi przynieść jakieś niespodziewane rzeczy. Podczas poszukiwań natrafiliśmy na szklarnię, w której to [ona] zdecydowała usiąść na ławce, gdzie znajdowały się Diabelskie Sidła. Te starały się wgnieść ją w ławkę, oplątując się wokół kończyn, ale Mae na szczęście się rozluźniła, a ja zastosowałem odpowiednie zaklęcie. I mogłoby się wydawać, że wszystko w porządku, historia zakończona, zero obrażeń, ale... dziewczyna dostała niespodziewanie ataku paniki po tym zdarzeniu.

Mówiła pod nosem konkretne rzeczy, cała się trzęsła, nie mogłem jej uspokoić; zdawać by się mogło, że pod względem myśli znajduje się kompletnie w innym miejscu. Próbowałem ją sprowadzić z powrotem do rzeczywistości, wydając proste polecenie znalezienia kilku rzeczy o konkretnym kolorze, ale skutek był tylko i wyłącznie chwilowy. Koniec końców teleportowałem się z nią do Świętego Munga, gdzie została oddana w opiekę znającego jej przypadek magipsychiatry.

Zostałem na korytarzu dłuższą chwilę, ale od znajomej dowiedziałem się, że dziewczyna została poddana obserwacji. Na ile - nie wiem, tego nie było dane mi usłyszeć, dowiedzieć się. Możliwe, że zależnie od jej stanu, a ten, nawet jeżeli po przeniesieniu się do szpitala uspokoiła się, był odmienny od tego, kiedy z nią rozmawiałem podczas poszukiwań składników.

Musiałem Panią poinformować ze względu na parę rzeczy; by wytłumaczyć jej potencjalną nieobecność, przedstawić wersję wydarzeń i tym samym zachować spokój własnego umysłu, udostępniając tę informację opiekunowi domu. Może Pani jednocześnie liczyć ode mnie na pełną dyskrecję w tej kwestii; wiem, że ataki paniki to nie jest coś, z czego można czerpać przyjemność, naśmiewając się szyderczo. Nawet mimo mojego lekkomyślnego zachowania na lekcjach; jeżeli jednak dzieje się coś złego, coś, co mnie niepokoi, wolę poinformować o tym kompetentną osobę.

Przepraszam za wzbudzanie kolejnych trosk i problemów; wiem, jak wiele osób pod własnymi skrzydłami Pani posiada, ale milczenie nie zawsze jest złotem.

Miałaś rację! Znów WIDZĘ. Klątwa chyba ustąpiła, nawet nie wiesz, jaki jestem szczęśliwy. Oczy jeszcze trochę szwankują, ale na Merlina! To niesamowite! Mam nadzieję, że to nie sen.

Niedawno Pan Clarke chciał poznać treść naszych snów. Nie mogłam mu powiedzieć.

24 grudnia 2019
Przygwoździł ją do pościeli. Krzyczała, ale przytrzymał jej głowę przy poduszce, wygłuszając krzyki. Miał silne, pewne, męskie dłonie, ale nie było nic przyjemnego w jego dotyku. Wydawały się szorstkie, twarde i poruszały się nieludzko, a zwierzęco po jej ciele. Obiektywnie patrząc… nie wiem czy był przystojny. jego twarz rozciągał krzywy grymas żądzy, który sprawiał wrażenie, że była to twarz szaleńca, nie mężczyzny. Podciągnął jej spódnicę do góry, a kiedy skończył odrzucając ją bezwładną na łóżko, na pościeli pozostało trochę krwi, zmieszanej z potem. Nie wiem, jak długo trwał ten sen, ale mam wrażenie, że leżała nieruchomo kilka godzin. Tylko łzy toczyły się w jej oczach. Ale były już martwe, jakby jej już w nich nie było… Nie wiem, jak wygląda miłość, ale wiem, że jeśli nosi znamiona odebranej gwałtem cnoty, to musi bardzo boleć. Nie wierzę, że ten akt może być łagodny i przyjemny i dlatego nie rozumiem dlaczego ludzie chcieliby łączyć się w ten sposób w spójną całość. Wydaje się to przerażające i nienaturalne, żeby obce ciało wbijało się w cudze. To pełne brutalności i wynaturzenia.

14 lutego 2020
Płakała, podkurczona nad poskręcanym ciałem swojego dziecka. Ktoś chciał jej je odebrać. “Już wystarczy” - mówił łagodny głos, powoli sięgając po ciało, ale nie chciała go puścić. Głaskała krwawą główkę, nie przestając toczyć łez. Odebrali jej martwe dziecko, kiedy w końcu zasnęła. Budząc się krzyczała, że je zabili. Zabrali i zabili jej dziecko. Pytała dlaczego nie chcą jej powiedzieć, gdzie jest, a oni próbowali ją uspokoić, ale to nie było proste. Chcieli podać eliksir uspokajający, ale dalej wyzywała ich od morderców i nie chciała go wziąć. Nigdy nie byłam matką i dalej nie wiem, jak to jest stracić swoje dziecko. Ale jeśli właśnie tak… to po co komu dzieci?

4 kwietnia 2020
Nikt nie przyszedł na jej pogrzeb. Był tylko urzędnik, który chciał jak najszybciej “odbębnić” swoje zadanie. Wyklepał szybko formułkę, wydawał się znurzony. Mówił bez szczególnego uczucia, a świadek, który był obok nawet nie słuchał. Nie słyszał, że urzędnik pomylił się kilka razy, przejęzyczył, połowę słów wyburczał, a na koniec zerknął w swój notesik i spytał: “Dobra, kto dalej?”. I zostawili ją samą. Na dalekim do przyzwoitości grobie. Nie miał nawet nagrobka, tylko drewnianą tablicę rzuconą w brunatną ziemię. Jej duch patrzył na to wszystko z góry, ale mugole nie mogli widzieć… oni nigdy nie widzieli…

Starałam się spać, ale ilekroć zamykam oczy, właśnie to widzę i kilkanaście innych snów. Przeplatają się ze sobą, przez co boję się spać. Albo chociaż zamknąć oczy, w obawie, że przez zmęczenie zasnę i znów obudzi mnie coś strasznego.

Śniły mi się też dobre sny.

Śniło mi się…

… że jestem do Ciebie bardziej podobna. Mam ciemne włosy i wyraziste, jasnoniebieskie oczy. Że wcale od nikogo nie odstaję i choć raz ktoś pomyślał, że naprawdę… jestem Twoim dzieckiem.

… że mnie nie zostawiłeś, bo tylko ty potrafiłeś mnie pocieszyć.

… że zbyt zajęci sobą nie przestaliście mnie dostrzegać i zauważyliście, że chcę się z wami po prostu przyjaźnić, chociaż nie wiem, jak to się robi.

… że to coś znaczyło. Ten pocałunek, po którym nigdy więcej nie zwróciłeś na mnie uwagi, chociaż mówiłeś, że będziesz pamiętał… ale nie pamiętałeś. Pamiętasz chociaż moje imię?

… że nie zignorowałaś mnie dwa razy, kiedy dwa razy prosiłam Cię o pomoc. Znalazłaś dla mnie czas, bo chociaż nie widać po mnie ran, naprawdę wszystko mnie boli… Ale może lepiej, że nawet nie próbowałaś pomóc? Da się pomóc komuś, kto czuje się jakby już teraz był martwy?

… że nie odpuściłeś, kiedy miałeś okazję mi pomóc. Że spytałeś czy wszystko ze mną dobrze, kiedy nie było i nie pozwoliłeś mi odejść, dopóki nie dowiedziałeś się, co się ze mną dzieje i myślałeś o mnie i chciałeś ze mną spędzać czas przynajmniej w połowie tak często, jak ja z Tobą, kiedy do Ciebie pisałam, ale… nigdy nie zaprosiłeś mnie na spotkanie.

… że mnie nie pocałowałeś, bo wiedziałeś, że nie powinieneś.

… że zwróciłaś na mnie uwagę, nie dlatego, że ja mogłam Ci w czymś pomóc, a dlatego, że Ty mogłaś w czymś pomóc mnie.

… że zauważyłeś, że płaczę i podniosłeś szkicownik wiedząc co to oznacza. Byliśmy razem na balu i dobrze się bawiliśmy. Nie zostawiłeś mnie bez pary...

Śniło mi się, że ktoś był obok mnie. Trzymał mnie za rękę i głaszcząc po głowie mówił, że wszystko będzie dobrze, a ja mogłam mu wierzyć. Ale potem się obudziłam i zdałam sobie sprawę, że to tylko sen. I wtedy wrócił koszmar.

Mam nadzieję, że rozumiecie, że chciałam chociaż raz zasnąć, twardym snem, z którego żaden koszmar mnie nie obudzi.

Sztuka już nie pomaga — z czasem też zaczęła obumierać, a jeśli umarła ona… co więcej mi zostało?

Starałam się, ale to nie było wystarczające,
Caelestine

Szanowna pani profesor

Mam pewne wątpliwości co do ostatniej lekcji. Czy mogłabym przyjść do pani gabinetu w celu ich omówienia?

Pozdrawiam serdecznie
Marie R. Moreau, VII rok

Pani Pofesor

Dziękję i z całą pewnością skorzystam z okazji do doszlifowania moich umiejętności uzdrowicielskich.

Pozdrawiam
Marie R. Moreau, VII rok, Hufflepuff

chciałam życzyć Pani wesołych świąt spędzonych w gronie najbliższych z okazji zbliżającego się Bożego Narodzenia. Mam nadzieję, że odpocznie Pani w ich trakcie, by móc powrócić do Hogwartu z nową energią. Doceniamy z pewnością Pani wkład w życie szkolnej społeczności.

Na dołączonym drugim kawałku pergaminu przesyłam rozwiązanie pracy domowej.

Wesołych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku,

   

na osobnej rolce pergaminu przesyłam rozwiązanie zadania domowego.

na osobnym pergaminie wysyłam pracę domową.

Szanowna Pani Profesor,

Na drugim, dołączonym pergaminie przesyłam rozwiązanie zadania domowego.

Z wyrazami szacunku,
Christina Grim,
Gryffindor, rok VII

Szanowna Pani Profesor,

Przesyłam wykonaną pracę domową.

Z wyrazami szacunku,
Cordelia Tinley

w związku z zadaną przez Panią pracę domową z uzdrawiania, przesyłam na osobnym pergaminie rozwiązanie.

Z wyrazami szacunku,

Szanowna Prfesor Whitehorn,

Na osobnym pergaminie załączam zadaną przez Panią pracę domową.

Irvette de Guise, Slytherin VIII rok

Na osobnym pergaminie załączam rozwiązanie pracy domowej z uzdrawiania.

Pozdrawiam,