Spoglądał na brata tak, jakby widział go pierwszy raz w życiu. Spanie w dzień wydało mu się podejrzane, ale dobra – to jeszcze można zrozumieć. To wyjątkowe przejęcie się obiadem też, choć zazwyczaj Jay musiał za nim łazić by ten zrobił obiad jeśli mu się nie chciało. Ale to co się działo dalej? Gdy jego brat przywalił nagle w ścianę mina Jaya przypominała emotikonę O_O. Był w taki szoku, że nawet na to nie zareagował. Zszedł tylko za nim w taki sposób, jakby schodził za dzieckiem, które w każdej chwili może upaść. I bardzo dobrze, bo ten prawie z tych schodów zleciał! Co się do cholery jasnej działo? A już totalnym przegięciem by moment, w którym ten położył talerz na palniku. Natychmiast złapał go za ramiona i odciągnął. Był silny to też wykorzystał otumanienie brata by posadzić go na kanapie. Trzymając go za ramiona i pochylając się nad nim spojrzał mu głęboko w oczy.
- Umarła? - Edward zachowywał się jak wrak człowieka. Lilith nie widział od samego rana i nigdzie nie umiał jej znaleźć. To mogło oznaczać tylko jedno. I o ile znikanie Litki w dziwnych pomieszczeniach nie było niczym podejrzanym, to miał świadomość, że jest tylko jedna osoba, która tak działa na jego brata. A skoro tak się zachowywał, to musiało oznaczać to coś strasznego.

Nawet nie zauważył kiedy brat zaprowadził go na kanapę i posadził na niej bez słowa. Wpatrywał się w niego widocznie zdezorientowany i nie wiedząc co się właściwie dzieje.
- Ale co? – zapytał z tą swoją szczerością w głosie. On naprawdę nie wiedział o co chodzi, czy udawał idiotę. Coś mi się wydaje, że w tym stanie, w którym się znajdował można wybrać obie opcje. Czuł się zagubiony i przede wszystkim całkowicie nieświadomy tego, że coś jest nie tak. Potrzebował dłuższej chwili, by zorientować się o co chodziło, a kiedy, w jego głowie pojawiła się Vittoria… Merlinie.
Jeżeli Jay uważał, że wcześniej Ed to był wrak człowieka, to to, co teraz ujrzał przed sobą to jego szczątki. Odwrócił wzrok wpatrując się w pustkę z miną: „Daj mi umrzeć, zostaw mnie w spokoju!”. Wyglądał jakby miał zaraz się położyć, zawinąć w naleśnika i leżeć przez kilkanaście godzin w bezruchu nie akceptując rzeczywistości.
- Żyje – udało mu się w końcu wydusić to jedno słowo. Ale skoro żyła, to co mogło się takiego strasznego stać?

Tak strasznie martwił się o brata. To był pierwszy raz, gdy widział go w takim stanie. Kompletnie się nie domyślał co takiego się mogło stać. Jeśli żyła i Edward o tym wiedział, to oznaczało, że musiała wrócić. Może to dlatego nie mógł znaleźć Litki? Pewnie nie mogły się sobą nacieszyć i zaszyły się gdzieś na babskie ploteczki. Ale co do tego wszystkiego mógł mieć Ed? Co tak bardzo przytępiło jego zmysły...
- Proszę Cię, musisz mi powiedzieć. Inaczej Ci nie pomogę – Wyszeptał siadając obok brata. Nie odrywał od niego ani na chwilę spojrzenia. Gryfon musiał się ogarnąć. Nie było innej opcji. I Jay zrobi wszystko, by mu w tym pomóc. Jak na razie położył rękę na jego udzie, żeby ten wiedział, że brat jest z nim. I zawsze będzie. Cokolwiek by się wydarzyło.

Potrzebował o wiele więcej czasu na reakcje, co nie było normalne. Sam nawet nie wiedział co tak naprawdę się z nim teraz działo! To było chore i nienormalne i pokręcone. Dla niego wręcz nie rzeczywiste, dlaczego go to tak bardzo ruszyło?
- Ja… – zaczął widocznie nieobecny, ale kiedy poczuł dłoń brata. Ed spojrzał na niego niewyraźnym spojrzeniem, opamiętał się trochę. Obecność jego klona zawsze była dla niego błogą ostoją, która pomogła mu się zrelaksować. Chłopak westchnął głęboko, a z jego ust wydobyły się słowa – naprawdę się w niej zakochałem – wpatrywał się w sufit. Wcześniej nawet nie chciał w to uwierzyć, a teraz przyznał to tak po prostu? Skoro to zrobił musiał mieć niezaprzeczalny dowód, nie potrzebował nawet słów Jaya, by opowiedzieć mu o tym co stało się w trakcie spotkania. Powtórzył jej słowa ze stu procentową dokładnością. Na sam koniec dodał tylko ciche,
- W co ja się wpakowałem.

Słuchał jego opowieści od początku do końca. Nie mógł w to uwierzyć. Nie znał jej zbyt dobrze, ale nie wierzył, że Lilith mogłaby się przyjaźnić z kimś, kto tak bezpośrednio rani ludzi. Martwił się o nią, ale teraz przede wszystkim o niego. Starał się coś wymyślić. Podać jakiś powód dla którego dziewczyna miałaby ściemniać, że się z nim dziś widziała. A no właśnie.
- Kłamała. Nie wiedziałem nawet, że wróciła – Uświadomił brata. To wszystko było jakieś totalnie pokręcone. Była tylko jedna opcja, która przyszła mu do głowy – Może... Może ona Cię prowokuje? Nie wiem. Skoro ją kochasz, to może powinieneś coś zrobić. Może powinieneś jej to powiedzieć? - To był jedyny logiczny pomysł, który wymyślił zważając na to, że gryfon w końcu przyznał się przed sobą do tego, jak bardzo zależy mu na ów dziewczynie. Może coś się stało i dlatego zachowywała się tak dziwnie? Boże. Musi pogadać z Lilith. Może i jej się oberwało w jakiś sposób?

Myślał nad tym. Ale dlaczego miałaby to robić? Nie miała żadnego powodu do tego, by go okłamywać w tamtej chwili. Czy się mylił? Nie wiadomo, ale taka słaba wymówka nie dawała mu żadnego pocieszenia.
- Daj spokój – powiedział wstając z miejsca z niewzruszoną miną – dam sobie radę – ten pewny siebie głos i mimika twarzy mogła dodać Jayowi otuchy, jednak gdy ruszył w stronę kuchni i wpadł na stół… widać chłopak przechodził w kółko przez te same fazy. Całkowita depresja, powrót do rzeczywistości, nieogarnianie co się wokół niego dzieje i znowu depresja. Coś mi się wydaje, że długo tak nie pociągnie.
- Nic mi nie będzie, to tylko kobieta – jego ton głosu świadczył, że bardziej próbuje siebie przekonać, niż bliźniaka. Nie będzie z tobą dobrze, potrzebujesz opieki – po prostu… potrzebuje czasu – oparł się o blat głęboko wzdychając. Co się z nim do cholery jasnej dzieje?

Westchnął. Wiedział, że jego pomysł nie przejdzie. Edward wydawał się na to zbyt dumny. A ten nawet nie mógł go w tej sytuacji zastąpić skoro dziewczyna ich rozróżniała.
- Tak czy siak uważam, że powinieneś spróbować. Możesz żałować jeśli tego nie zrobisz... - Spoglądał jak brat wstaje Dobrze, że się uśmiechnął. Jednak gdy ten wpadł na stół postanowił, że jednak zadecyduje za niego. Wstał i złapał brata za ramię. Dlaczego to dla odmiany to on musiał być ten myślący?
- Znajdziesz ją i powiesz jej co czujesz. Stary nie możesz wiecznie uciekać... - To mówiąc poprowadził go w stronę drzwi. Stał nad nim jak ojciec, który karał swoje dziecko każąc mu ubierać buty i natychmiast spieprzać z powrotem do szkoły. Nie będzie się z Edwardem certolił.

Co jak co, ale tego się po Jayu nie spodziewał. Nim się zorientował chłopak przepchnął go do drzwi i był już prawie ubrany. W tym stanie to nie było zbyt problematyczne. Gorzej jak chłopak zamieni się w chodzącą Lilith i zgubi się w drodze do szkoły. Już się potykał o wszystko i nie ogarniał co się wokół niego dzieje, więc dużo mu do tej małej gryffonki nie brakowało. Wiedział, że się to źle skończy. Kto normalny idzie do dziewczyny, która tak zwyczajnie w świecie powiedziała mu, że nie jest dla niej ważny i wyznaje jej miłość? Nikt. I właśnie dlatego Edward musi to zrobić. Wyszedł z mieszkania bez słowa i kiedy był już na ulicy… skręcił w złym kierunku. Dopiero po około dwustu metrach gdzie prawie z czymś się zderzył ogarnął, że to jednak nie tutaj się szło.

Z\t

Po wielu godzinach błądzenia i gubienia się w tłumie, w końcu udało się Florkowi dotrzeć do wyznaczonego na kartce miejsca. O drogę pytał kilkunastu przechodniów, którzy w dosyć prosty sposób tłumaczyli mu jak dojść do tego mieszkania, ale kończyło się na tym, że skręcał za każdym razem w innym kierunku. W końcu, zadowolony z siebie chłopak wdrapał się na odpowiednie piętro i poprawił Kevina, który spał na jego głowie. Zapukał do drzwi czekając, aż ktoś mu otworzy.

Edward położył się wcześniej. Jakoś tak czuł się wykończony psychicznie i fizycznie i potrzebował odsapnąć. W momencie, w którym udało mu się pogrążyć w krainie snów usłyszał pukanie do drzwi. Wściekły otworzył oczy i ześlizgnął się z łóżka wolnym krokiem podążając do drzwi. Pukanie znów rozległo się w jego mieszkaniu, a on westchną i wpół śpiąc otworzył drzwi przyglądając się ‘młodemu’ chłopakowi stojącemu przed nim. Kto to kurna był?!

Drzwi się uchyliła, a ten widząc przed sobą swojego przyjaciela wręcz rzucił się na niego całując w policzki.
- Jay! Mon coeur! - kiedy w końcu odkleił się od chłopaka bez żadnego pytania wykorzystał moment zaskoczenia i wparował do jego mieszkania – Więc to ta się urządziłeś! – rozejrzał się i położył Kevina na stoliku. Otworzył sobie lodówkę i wyciągnął mu stamtąd truskawkę, którą znalazł. Oczy Edwarda powiększały się z minuty na minutę, a oprócz tego totalnie nie wiedział co ma powiedzieć – gdzie masz łazienkę? Pójdę się odświeżyć mon coeur – nie czekając na odpowiedź wziął żółwia z truskawką i wraz z walizką zamknął się w łazience.

Edward stał przy otwartych drzwiach jeszcze przez pięć minut i wpatrywał się w ścianę. Co się właściwie teraz stało? Nie miał zielonego pojęcia. Ale trzeba było poinformować brata o tym nalocie… a w między czasie wolał nie być w domu. Ten koleś był jakiś dziwny.

z\t dla Edwarda

Gdy dowiedział się od brata o co dokładnie mu chodzi natychmiast zerwał się ze szkoły. W innym wypadku pewnie by zignorował marudzenie Edwarda... Ale znał tylko jedną osobę, której jego bliźniak raczej nie kojarzył. Nie opowiadał o tym mężczyźnie, bo nie było o czym. To był tylko jednorazowy wyskok w bok i to na wakacjach. Ale czy to możliwe, że... Nie mógł w to uwierzyć. Dlaczego właśnie ON miał się pojawić w ich domu? Wprawdzie podał mu kiedyś adres jakby był przejazdem, ale nie spodziewał się by ten mógł się faktycznie kiedykolwiek pojawić w Hogsmeade.
Gdy doleciał do domu otworzył drzwi niemal z impetem i od razu zawołał.
- Florian, mordeczko to naprawdę ty?! - Nie wiedział go nigdzie. Jedyne, co rzuciło mu się w oczy to truskawka leżąca na stole. Jay uniósł jedną brew w zaskoczeniu, ale szybko ją opuścił. Miał jeszcze przecięty łuk brwiowy. Dobrze chociaż, że w Skrzydle Szpitalnym pielęgniarka do końca wyleczyła jego złamane żebro, bo nie było by mu tak łatwo wrócić do domu.

Chłopak zdążył sobie wziąć prysznic i doprowadzić się do porządku. Żółw w tym czasie posilił się tą cudną truskawką i widocznie poszedł zmęczony się kimnąć. Zawiązując ręcznik na biodrach spojrzał w lustro i przeczesał swoje brązowe włoski. Wyszczerzył się sam do siebie i ułożył Kevina na swojej głowie. Usłyszał głos dobiegający z pokoju obok więc postanowił wyjść… ale tak jakby zapomniał się ubrać. Tak więc paradując w ręczniku posłał gryffonowi uśmiech i rozłożył ramiona w jego stronę.
- Mon chéri! – powiedział uradowany. No cóż. Kto by się spodziewał, że go wypuszczą z domu, skoro nawet tam się gubił i nie wiedział gdzie właściwie jest. Więc kto by pomyślał, że odważy się przyjechać do nowego miasta! A dodatkowo, że uda mu się trafić do tego miejsca.
- Papa wyrzucił mnie z domu! – ta wielka radość w jego głosie sprawiała, że cała ta sytuacja była komiczna – Więc pomyślałem, że odwiedzę mon ami – podszedł do niego bez żadnego skrępowania, czy zawstydzenia tym jak właśnie się prezentował. Młodo wyglądał, był chudy, ale coś w nim było takiego... pociągającego ? Możliwe – Po drodze zaprzyjaźniłem się z Kevinem! – Florek ściągnął z głowy żółwia i wystawił go w stronę Jaya. Widać było, że nawet nie ogarnął, że do mieszkania wpuścił go ktoś inny – Wydałem na niego resztę oszczędności ! – pękał z dumy mówiąc te słowa... ale nie wiem czy było coś do chwalenia się w tym wyczynie.

Widząc wychodzącego z łazienki chudego, piegowatego chłopaczka na jego twarzy pojawił się wielki uśmiech. Gdy poznali się parę lat temu Jay miał ogromną potrzebę opiekowania się mężczyzną mimo iż był od niego starszy. Właściwie, to to jest źle powiedziane. Chłopaczkiem. Florian pod żadnym względem nie przypominał mężczyzny. Był taki słodkim dzieciaczkiem, za którym trzeba było chodzić krok w krok. Najwyraźniej Jessie miał słabość do takich osób.
- Jak to Cię wyrzucił? - Spytał podchodząc do niego i przytulił go na powitanie. Gdy się odsunął pstryknął go w nosek. Gdy ten natomiast uświadomił go, że wszystkie swoje pieniądze wydał na żółwia... Uderzył się otwartą ręką w czoło w oznace „Boże, co za człowiek”. Nie był zaskoczony. Spodziewał się tego. Znali się długo. Pisali wiele listów, a że ten gadał niemalże wszystko to nie trudno było dowiedzieć się jaki Florek jest.
- Na jakiś czas możesz tu zostać. Tylko, że my nie mamy zbyt wiele miejsca. Będziemy musieli Ci coś znaleźć. Pogadam z kimś ze znajomych, czy ma może wolny pokój na wynajem – Westchnął od razu zastanawiając się jak może mu w tej całej sytuacji pomóc. Spoglądał na żółwia lekko się krzywiąc. Nie przepadał za gadami, to też był to kolejny powód by gdzieś sprzedać Florka.

No cóż. Dla niego to nie był problem. Zobaczył coś, co bardzo chciał mieć i po prostu sobie to kupił. Przez całe życie miał dostęp do wszystkiego. Nigdy nie musiał nic robić sam. To jest życiowa oferma, która potrzebuje opieki, a oprócz tego wyglądał jak chłopczyk, a nie mężczyzna.
- Normalement! – wydukał i spojrzał na swojego kochanego przyjaciela – Wyrzucił mnie i dał walizkę i pieniądze do ręki, po czym powiedział, że mam sobie radzić sam – dla niego nie było to nic dziwnego, aż dziwne, że się tym nie przejmował. Jednak to, co miał powiedzieć dalej miało całkowicie zmienić postrzeganie całej tej sytuacji – Kiedy powiedziałem ojcu, że jadę do Londynu coś do mnie krzyczał na pożegnanie… – zamyślił się głęboko i podparł o biodra – wymachiwał rękami i biegł za taksówką krzycząc coś w stylu… żartowałem, wracaj… un peu étrange. – on naprawdę nie skojarzył, że ojciec chciał go tylko trochę nastraszyć, że powinien wziąć się za siebie – Tak czy siak, jestem tu mon ami! – ponownie przytulił się mocno do Jaya. Mógł w niektórych momentach przypominać pewną małą gryffonkę… tak. Jay ty naprawdę masz słabość do takich osób.
Gdy chłopak wypowiadał swój monolog, Florian zajął się Kevinem i wpatrywał się w jego oczy przybliżając go do swojej twarzy i najzwyczajniej w świecie bawiąc się z nim. On żył w swoim świecie i nie dało się go z niego wyrwać.
- Co jemy? – to była odpowiedź na jego pytanie - Oh, je suis désolé – dodał po chwili zakłopotany – Anglia jest piękna i muszę pozwiedzać! – a już miałam nadzieje, że nawiąże do słów chłopaka... ten facet był niereformowalny!

O nie! Jay nie może się nim teraz opiekować. Ma zbyt wiele na głowie. Dopiero co nie dawno został pobity, a do tego był niemal w stu procentach przekonany, że Lilith jest na niego ogromnie zła. Ani razu nie przyszła odwiedzić go w skrzydle szpitalnym. A on? Nie miał odwagi napisać do niej i jakoś to wszystko wyjaśnić. Tak kończy się jeśli ktoś jedzie na dwa fronty, bo jego serce nie może się zdecydować.
- Jesteś szalony – Skomentował wzdychając raz jeszcze. Generalnie, to przy nim nie dało się robić nic innego jak tylko na zmianę wzdychać lub się śmiać. Mógł bez problemu wrócić do domu, a on nawet nie załapał, co się stało. Nic nie ogarniał, a posiadanie kogoś o inteligencji niemowlaka zdecydowanie nie pomoże Jayowi w obecnej sytuacji.
I zaś westchnął. Już przywykł do tego, że chłopak ignoruje to, co się do niego mówi. Pewnie nawet gdyby teraz go zwyzywał, to ten i tak by się szczerzył. Uh, Jay miał słabość do tego chłopaka i to niesamowitą. Szczególnie, że miał już kiedyś okazję się z nim całować i pamiętał, że było bosko.
- Wybacz, ja nie gotuję. Musimy poczekać na Edwarda – Tylko tyle powiedział. A co na temat Anglii? Nie był pewien, czy wypuszczanie Floriana z domu jest dobrym pomysłem. Położył dłonie na jego ramionach, odwrócił niższego od siebie chłopaka i poprowadził do łazienki.
- Chodź Dziubku, ubierzemy się – Wypowiedział wchodząc razem z nim do łazienki i rozglądając się za ubraniami swojej francuskiej znajomości. I w słowie "francuskiej" nie chodzi tylko i wyłącznie o kraj pochodzenia niebieskookiego.

Jest szalony, niezrównoważony, głupi, ale to wszystko jest jego plusem. Chyb tylko dzięki temu jest taki uroczy. No dobra, może to nie był plusem, ale tak czy siak dodawało mu mnóstwo uroku i po poznaniu go, trudno sobie wyobrazić, że nagle zacząłby ogarniać co się wokół niego dzieje. Prawdę mówiąc, to jest to inteligentny facet, ale na swój własny pokręcony sposób. Tylko on rozumie to co się wokół niego dzieje i umie wraz z tym żyć.
Kiedy ten zaczął go ciągnąć do łazienki, odłożył Kevina na stoliku i posłał mu całusa na pożegnanie, po czym zawędrował do tego pomieszczenia.
- Ubrać się? – spojrzał na swoje ciało i dopiero teraz zauważył, że cały czas paraduje w ręczniku. No cóż. No to czas było się ubrać –Gapa ze mnie – dodał po chwili, otworzył walizkę wyciągnął z niego jakieś tam ubrania i nie czekając, aż chłopak wyjdzie, czy chociaż odwróci wzrok ściągnął z siebie ręcznik zrzucając go sobie na ramię. Tak paradując kilka minut z gołym tyłkiem ubrał bokserki i nagle coś mu się przypomniało. Podszedł do chłopaka i zawiesił się na jego szyi wpatrując z dołu z szerokim uśmiechem.
- Urosłeś mon ami – szybko ogarnął, że chłopak się zmienił… ale ważne, że w ogóle to zauważył!

Generalnie facet nie powinien być uroczy, ale tylko jeśli ma grać rolę tego stanowczego w związku. Było pewne natomiast, że jeśli Florek jakimś cudem znajdzie kogoś, kto z nim wytrzyma to będzie to osoba o silnym i mocnym charakterze, która będzie potrafiła ustawić go i ogarnąć choć na kilka chwil. Jay pamiętał, że czasem mu się to udawało, choć były to tylko krótkie momenty. Bardzo krótkie. Coś jak przed chwilą.
Spoglądał na jego goły tyłek z uśmiechem na ustach. Oh Florianku, naprawdę nic się nie zmieniłeś. Tyłek też się generalnie nie zmienił. I z tego zamyślenia nawet nie zauważył, że ten się nagle odwraca (O, już w bokserkach? Kiedy to się stało?) i objął jego szyję. No tak. Kiedy się poznali Jay był mniej więcej tego wzrostu, co Florian. Może odrobinę niższy. Potem śmignął sprawiając, że między nimi była różnica kilku centymetrów. Młodszy, a wyższy i mądrzejszy. Co za układ!
- Nie, to ty się kurczysz – Uświadomił francuza kładąc dłonie na jego bokach i ściskając je tak, jak to się robi najczęściej panienkom żeby słodko piszczały. Cały czas się do niego uśmiechał. Oj Florku, kopę lat. Dlaczego pojawiasz się akurat w tym momencie jego życia? Gdyby po jego głowie nie chodziły wiecznie dwie piękne kobiety, to już dawno by się do ciebie dobrał. Kuszący byłeś w tych bokserkach.

- C'est pas vrai! – wykrzyknął w jego stronę niezadowolony z tego stwierdzenia. Jak to on miałby się kurczyć?! Był świadomy tego ile ma wzrostu i co jakiś czas sprawdzał, czy mu się trochę nie urosło – Człowiek nie może się kurczyć, quelle folie – dobry, kochany Florek, który wszystko bierze na poważnie. Mimo iż połowa osób nie ogarnia co mówi, gdy łączy ze sobą dwa języki, to i tak bardzo często wyczuć, o co mu naprawdę chodzi i jaki jest przekaz tej wiadomości. Na ten gest, którym obdarzył go Jay lekko drgnął, po czym położył dłonie na jego wpatrując się z uwagą.
Tak pan Harper miał rację. Floriana potrzebuje twardej osobowości, która powoła go do porządku i sprawi, że na kilka chwil wróci do świata, w którym żyją wszyscy. Był lekkim duchem, który robił co chciał, bo nie obchodziły go konsekwencje. Jednak pod tą maską głupoty i nierozwagi często skrywał coś bardzo ważnego.
- Wszystko z tobą dobrze mon ami? – zapytał przybliżając się do niego i spoglądając z dołu na niego. Nie miał zamiaru się odsuwać, niepewnie prawą dłonią przejechał po jego łuku brwiowym – Niech zgadnę, problemy z kobietami ! – czy on czytał w myślach? A może to właśnie z Gryffona czytał jak z otwartej książki?

- Znowu mówisz do mnie po francusku. Nic nie rozumiem – Ochrzanił go po pierwszym zdaniu. Nie raz gdy dostawał od niego list odsyłał sowę wraz z nim, a na czerwono zaznaczał te zdania, których już kompletnie nie potrafił ogarnąć. Ty razem również nie bardzo go rozumiał. Mógł się tylko domyślać co podburzony Francuzik do niego mówi.
- A na starość? Wtedy ludzie się kurczą. Może ty się już starzejesz – Nadal go podpuszczał, bo bawiło go wprowadzanie Florianka w taki stan, gdy to musiał mu koniecznie wytłumaczyć, że „ludzie się nie kurczą” i pewnie zaraz dowie się dużo więcej na ten temat. I jak tu go nie lubić? Trzeba by było być chorym na głowe.
A pro po łączenia dwóch języków... Boże, jaką Jay miał ochotę to zrobić. Florian był taką zaawansowaną wersją Lilith. A gryfon był przekonany, że po tym wszystkim ją straci. Nic więc dziwnego, że jego głowa podpowiadała mu jedno, gdy serce mówiło drugie. Zdecydowanie Anglik ma słabość do ludzi, którzy potrzebują stałej opieki.
- Zgadłeś – Westchnął gdy jego nastrój (a dokładnie ochota) prysnęła z tym jednym prostym zdaniem. A może wewnętrznie tylko się nasiliła? W każdym razie postanowił się podzielić tym z Floriankiem – Pobił mnie facet jednej z panienek, wokół których się zakręciłem.

Chłopak zamrugał kilka razy i spojrzał na Jaya widocznie zaskoczony.
- Przecież używam cały czas angielskiego – powiedział jakby to była najbardziej logiczna rzecz – albo francuskiego – zamyślił się głęboko. W jakim on języku do niego teraz mówił? To było męczące nigdy ich nie rozróżniał – Pour l'enfer avec elle – dodał po chwili wracając na ojczystą ścieżkę. To niech chłopak sobie wyobrazi jakie jaja były u niego w domu. Kiedy rozmawiał z rodziną wtrącając wszędzie angielskie słówka. Babka, która nic nie rozumiała po angielsku, tylko wpatrywała się w niego jak w jakiegoś wariata.
- Ty też się starzejesz mon ami – odpowiedział prawie natychmiast po czym z wielką dumą wydukał – ale to ja wyglądam od ciebie młodziej – nie wiem z czego był dumny… no ale był w tym lepszy od prawie każdego, to co poradzić?
Kiedy usłyszał co się stało odsunął się od niego i zrobił kilka kroków w tył. Wpatrywał się w niego uważnie, po czym wyszczerzył się do niego.
- Czyli zasłużyłeś – nie ma to jak szczerość. Oczywiście stanąłby po stronie przyjaciela, ale po co? I tak jest już po fakcie, on może go tylko w jakiś sposób pocieszyć – mon chéri, nie powinieneś się tym tak przejmować! – no cóż nawet w swoim pokręconym toku myślenia miał sporo racji – rzeczy się dzieją, nic na to nie poradzisz – w trakcie życiowego rozwodu wziął spodnie i postanowił je ubrać… nie ma to jak bardzo trafne połączenie. W pewnym momencie stał na jednej nodze mówiąc jakieś życiowe mądrości i nim się zorientował stracił równowagę. Poleciał do tyłu i chcąc uratować się w jakiś sposób złapał Harpera za koszulkę. Trzeba przyznać, że w tym małym ciele było sporo siły. Wylądował w wannie wpatrując się w Jaya widocznie zaskoczony – Tego to ja się nie spodziewałem – i wykonał swój klasyczny ruch… wyszczerzył w jego stronę ząbki.

- Wiesz co. Kupimy Ci taki breloczek, który będzie świecił w odpowiednich kolorach w zależności od tego po jakiemu mówisz i... Stop. Zapomniał byś który kolor jest do czego – Idea wydawała się świetna, ale jak widać już po chwili odszedł od tego pomysłu. Poza tym pewnie by Florek zgubił breloczek. Dziwne, że jeszcze nie zgubił tego żółwia. Może to dlatego, że miał go zaledwie chwilę? Co za człowiek!
- Ty będziesz już zawsze wyglądał jak dzidzia – Jay natomiast cieszył się, że zmężniał. Gdyby jeszcze zobaczył go bez koszulki, to już w ogóle było by to widać. Obecnie był dobrze zbudowany, a czasem i zarost zapuścił... Doskonale wiedział czemu dziewczyny tak na niego lecą. Szkoda, że Flori w jego przekonaniu ma małe szanse na życie w taki sposób.
- Nie musisz mnie uświadomić, że zasłużyłem – Skrzywił się i wsadził ręce do kieszeni odwracając się od niego z lekkim burmuszem. O, to jego jedyna damska cecha. Jay się bardzo szybko focha i potem ciężko jest go z tego wyciągnąć. Tym razem jednak tęsknota za fracuzem wygrała z chęcią obrażenia się. Szczególnie, że próbował go pocieszyć. I to jak słodko! Się dziabąg potknął. I pociągnął go. I wylądowali razem w wannie. Uwierz mi, że gryfon był równie zaskoczony kiedy tak wisiał nad chłopakiem trzymając się rękami brzegu wanny. Nie trzeba go już było bardziej prowokować. Edward poszedł do Titi. Długo nie będzie go w domu. I dlatego pochylił się w dół i wpił się w wargi Florianka tak, jak to zrobił kilka lat temu. Nie zapomniał tego smaku.

Chłopak wpił się w jego usta, a on bez wahania czy zastanowienia oddał mu pocałunek z wielką namiętnością i można powiedzieć pewnego rodzaju żarliwością. Nie bawił się w żadne podchody automatycznie zrobił to, w czym był najlepszy. Pocałunek francuski… nigdy nie wiedział dlaczego ludzi z całego świata tak właśnie to nazywają, u nich to był po prostu pocałunek z języczkiem, embrasser avec la langue. Ale nazwa zobowiązuje! Skoro uważają to za francuski, to musiał być w tym mistrzem bez względu na wszystko. W pewnym momencie, wręcz całkowicie nieodpowiednim, pozostawiając chłopaka trochę nienasyconego odsunął się i spojrzał na niego z dołu i z tym triumfalnym uśmieszkiem oblizał usta. Czyżby ta ciamajda i idiota planował to od samego początku? Czy to naprawdę jest możliwe? Niestety to wiedział tylko Florian, po chwili podniósł się ponownie na przedramionach i zatrzymując się przed ustami chłopaka wyszeptał.
- Tęskniłem za tym mon chéri – bez wahania ugryzł jego dolną wargę i pociągnął lekko w dół, chcąc go bardziej zmusić do leżenia na nim. Ten facet był pełen tajemnic…

To nie powinno było zajść. To wręcz nie miało prawa zajść, a jednak się wydarzyło. Pragnienie, tęsknota, zagubienie. Te uczucia były w Jayu tak silne, że po raz kolejny zdradził swoje serce. Serce, które cały czas pragnęło Lilith podczas gdy ten najwyraźniej wzbraniał się przed tym szczerym uczuciem. Miał szansę by jakoś się z nią jeszcze dogadać. Oh, gdyby się dowiedziała... Przepadły by bezpowrotnie. Choć w sumie wciąż nie wiedział jak to będzie dokładnie wyglądać po tym wszystkim i nawet nie wiedział, co chce jej powiedzieć. Powinien poszukać słodkiej Litki, a nie... Korzystać.
Z wanny, która nie była jakoś szczególnie wygodna przenieśli się na kanapę. Jay nie chciał tego robić na Antresoli. Edward by go zabił. Poza tym kanapa była bez uczuciowa. Tam chodziło zawsze o czysty, niezobowiązujący seks. I o to właśnie chodziło. Przecież on się nie chciał z Floriankiem wiązać, który à propos nie wydawał się zaskoczony tym, że Jay się w końcu na niego rzucił – a jeszcze sam go podpuszczał!
- Dzięki – Po wszystkim gryfon powiedział tylko to jedno słowo. Nie chciał z nim leżeć i się przytulać. Nawet z Orianą tego nie robił. Z nikim tak naprawdę. Wstał i poszukał w łazience swoich ubrań by bez zbędnych ceregieli przywdziać je z powrotem.

Florek pod tym względem był skrzywiony. Dla niego nie było to nic nadzwyczajnego. Ktoś kiedyś powiedział, że nawet człowiek bez uczuć, wciąż będzie odczuwał to zwierzęce pożądanie. Tego po prostu nie dało się pokonać, chyba, że byłeś chorym człowiekiem i przez tą chorobę nie potrzebowałeś tego.
Gdy gryffon zaczął od niego odchodzić, wpatrywał się w niego przez kilka krótkich chwil. Po czym wstał i ruszył w stronę… żółwia. Wziął go na ręce i pogłaskał po pyszczku.
- I co teraz robimy Kevin? – zapytał z lekką niepewnością? To do niego nie pasowało – Masz rację… trzeba to przejeść! – nie potrzebował więcej czasu, by z uśmiechem minąć Jaya. Zachowywał się jakby nic się nie stało, ani zawstydzony, ani nie zmienił stosunku do niego. Po prostu sobie był i dalej żył. W końcu udło mi się ubrać i ponownie ignorując Jaya wparował do kuchni i zaczął wyciągać jajka i szynkę i ser. Co on kombinował… WRÓĆ! Przecież to jest ciapa! Jak on spali Edwardowi kuchnię, to chłopak zabije ich obu!
- Jemy… – spojrzał na składniki – co z tego można zrobić mon ami? – naprawdę…

Nie ma to jak po dobrym seksie swoją całą uwagę skupić na jakimś małym żółwiku. Ten chłopak był naprawdę powalony. W łazience napisał list do brata, który niemal od razy przekazał swojej sówce. Jeszcze szybciej dostał odpowiedź. Westchnął. Wychodzi na to, że nawet ta jedna noc nie będzie możliwa. Wiedział, że Edward się wkurzy, jeśli sprzeciwy się jego decyzji, a nie chciał go jeszcze bardziej podburzać. I tak miał już za dużo na głowie.
- Wiesz – Mruknął pod nosem wchodząc ponownie do salonu – Czekaj, czekaj – Gdy ten próbował chyba zrobić coś do jedzenia wziął go za ramiona i odsunął Florianka od kuchni – Pójdziemy na śniadanie do knajpki niedaleko stąd. I napisze do kilku osób żeby znaleźć Ci jakiś dom – To mówiąc złapał za kurtkę swoją i tę od francuza, za buty i wyprowadził go na klatkę by tam poczekać aż ten się ubierze. Potem zaczął realizować wcześniej ułożony plan.

z/t x2

Chłopak spał rozkopany w łóżku do południa. Jakoś tak ostatnio się zdarzało, że wracał nad ranem do mieszkania, kiedy to Jay akurat wychodził na zajęcia, czy gdzieś całkowicie indziej, witał się z bratem skinieniem ręki i znudzony padał w kimę do łóżka. I tak zlatywała mu połowę dnia. Wstawał przed, albo po południu, gotował posiłek dla siebie i brata, po czym znowu wybywał na miasto. Na imprezy, do pubów. Nie koniecznie zaciągał kogokolwiek do łóżka, po prostu… łaził i tyle. Jak kocur, który nie mając konkretnego celu po prostu łazi i oznacza swoje terytorium. Teraz też tak było. Ed zwlekł się z łóżka i rozciągając się schodził po schodach kierując się w stronę łazienki. Tam przepłukał twarz w zimnej wodzie i przeczesał ręką włosy. Jak zwykle cudownie i przystojnie panie Harper, że tak niewiele trzeba było, by doprowadził się do porządku po zerwanej nocce.

Teleportacja łączna to super sprawa. Nie zdarzało jej się to zbyt często dlatego gdy pojawili się pod kamienicą Florian mógł odczuwać lekkie mdłości. Nie dała mu jednak czasu na wytchnienie. Trzymając go za ramie zaczęła ciągnąć chłopaka w stronę wejścia. Zabawnie to musiało wyglądać. Wprawdzie Francuzik nie był za wysoki, ale ona była bardzo niska i przez to każdy kto ich mijał dziwił się, że tak po prostu mała dziewczynka z fioletowymi włosami ciąga go za sobą. Po drodze nie rozmawiali. Cały czas zastanawiała się skąd zna to nazwisko. Harper... Ni cholery nie mogła sobie przypomnieć.
Stanęła pod drzwiami mieszkania. Spojrzała na chłopaka chcąc spytać, czy to tu, ale po jego wcześniejszych wybrykach stwierdziła, że i tak pewnie nie będzie w stanie jej odpowiedzieć więc machnęła tylko ręką i go puściła. Zapukała kilka razy do drzwi, a potem nacisnęła od razu klamkę dziwiąc się, że są otwarte. Boże, ludzie naprawdę nie boją się złodziei? Wepchnęła „podopiecznego” do mieszkania mając nadzieję, że ktoś jest w środku.
- Halo? Przyszłam ze zgubą, proszę znaleźne – Zawołała przekraczając próg i rozglądając się w około. Ładnie. Skromnie, ale przytulnie.