Myślał, że po dłuższym czasie spędzonym z gronem nauczycielskim po jakiś odpałach i po zgłębieniu tego kto co robi i jaki jest naprawdę też by się zniechęcił do osób, które w teorii miały nie tylko nauczać osoby uczęszczające do Hogwartu różnych rzeczy związanych z magicznym światem, ale także starać się, by czuły się w tym miejscu swobodnie i dobrze.
-Rozumiem...- poczuł się trochę źle, że Max nie czuł się dobrze w tym miejscu, zwłaszcza, że musiał pociągnąć z nauką jeszcze przez jakiś czas, a nie zapowiadało się, żeby kadra miała zostać przetrzebiona.
-Jak chcesz to zawsze możesz zarzucić syreny i mu pomóc, gorzej tylko jak to będzie ktoś od ciebie- najlepszy byłby scenariusz, w którym wszyscy zawodnicy wychodzą co najwyżej z siniakami po meczu. Nie wiadomo, czy poważniejsza kontuzja nie przyniosłaby tylko większych emocji i niepotrzebnych spięć po spotkaniu.
-Już nie ważne Maksiu, nie ważne...- wiedział, że karma prędzej czy później wróci do niego za śmianie się ze Ślizgona, ale nie spodziewał się, że stanie się tak praktycznie od razu. Niszczące się przyrządy nie będą czymś, co mogliby miło wspominać z tego dnia.
-Trzeba się tam jakoś dostać, zaszyć i balować z nim. Może najebany nie zauważy różnicy pomiędzy nami a jakimiś wyrośniętymi skrzatami domowymi?- jeżeli faktycznie fundusze szkolne były przewalane na prywatne zachcianki Hampsona, to tej szkole nie wróżył świetlanej przyszłości. Miał szczęście, że samemu niedługo będzie mógł aplikować do jakiejś lepszej pracy i nie będzie musiał przejmować się nauką. Gdy tak sobie rozmyślał, miska znowu pękła. Tym razem przed maksiową. Kolejne zaklęcie, kolejny raz przyrząd został naprawiony na własną rękę i mógł wrócić do roboty.
-Ręce same nam się upierdolą, o ile wcześniej czegoś nie odjebię jak będzie mi to gówno tak pękać- zdawało mu się, że to zadanie to tylko głupi żart ze strony złośliwej nauczycielki, która chciała się trochę wyżyć na niewinnych uczniach. Dałby sobie rękę uciąć, że jest zaklęcie, które ułatwiłoby im sprawę.

Nie miał pretensji do grona za to, że wlepią mu szlaban, czy dwa. W końcu wykonywali swoje obowiązki, a on często na karę zasługiwał. Coraz częściej jednak widział, że kadra tylko część swoich powinności wypełnia. Ignorowanie większych problemów, jakie miały miejsce na terenie szkoły doprowadzało go do pasji. Miał wrażenie, że wszystkie niewygodne działania był zrzucane na nich, podczas gdy pracownicy wygodnie siedzieli w swoich gabinetach udając, że problemu nie ma. Dlatego też w końcu ta frustracja musiała się z niego wylać w postaci rozkwaszonej Jasperowi twarzy.
-Dopóki ja nie legnę to coś się wymyśli. Choć nie powiem wolałbym żebyście to wy odnieśli straty w ludziach. Naprawdę męczy mnie już dno tabeli. - Dodał nieco lżej, skupiając się ponownie na pracy, choć rozjebany moździerz raczej mu w tym nie pomagał, a za chwilę miało się okazać, że nie tylko Max trafił na wadliwy sprzęt.
-Rauch... Czy Ty właśnie proponujesz włam do gabinetu Hapmsona? - Nie mógł powstrzymać się przed wybuchem śmiechu. Pomysł był zdecydowanie genialny choć trudniejszy do zrealizowania. -Wiesz, wystarczyłby dobry eliksir odmładzający, trochę transmutacji i nikt by nas nie poznał. - Dodał, jakby faktycznie mieli to zrobić choć w obecnym stanie Maxa raczej mało co było niemożliwe. Przynajmniej do spróbowania.
- No i już wiemy czemu akurat nas do tego zaciągnęli. Uczniów mniej żal, no nie? - Sięgnął ręką do worka, by dosypać sobie do moździerza więcej kamiennych pnączy, gdy nagle poczuł ostry ból w palcach.
-KURWA MAAAAAAĆ! - Wrzasnął odruchowo, szybko wyjmując rękę z worka i zaglądając do środka. Ze zdziwieniem zauważył malutką figurkę smoka, skrytą między kamieniami.
-Świetnie, jeszcze ofochanej jaszczurki mi brakowało. - Pokręcił głową, delikatnie sięgając po smoka, lecz tym samym strącił misę z blatu, która ponownie roztrzaskała się na kawałki. Ślizgon podjął zapobiegawcze działania na swojej ranie, by nie dostało się tam żadne zakażenie, po czym po raz kolejny naprawił sprzęt.

Nikt nie lubił przegrywać, zwłaszcza podczas rywalizacji sportowych. Taka sytuacja najczęściej demotywowała zawodników i rozpraszała podczas kluczowych spotkań. Nie podzielał jednak zdania Maxa, co do tego kto powinien skończyć mecz z jednym zawodnikiem w "plecy", oczywiście jeżeli już do czegoś takiego miałoby dojść.
-Może w następnym sezonie pójdzie wam lepiej. Ale na ewentualny finał zapraszam na vip lożę- gdyby powtórzył się wynik w tabeli z poprzednich rozgrywek, kiedy to Gryfoni wraz z Krukami bili się w ostatnim meczu, finale, o puchar quidditcha, to Julius byłby wniebowzięty. I większe emocje są podczas takich spotkań i większa frajda, i satysfakcja z wygrania po czymś takim.
-Czemu nie? Myślisz, że by ktoś coś zauważył?- był na tyle zorientowany w tym jaki dyrektor Hogwartu jest, że nie zdziwiłby się, gdyby uszło mu na uwadze małe włamanie, a nawet gdyby ich przyłapał, to jest możliwość, że nie zorientowałby się kim tak w ogóle są.
Pomiędzy rozmyślaniem nad włamaniem do gabinetu pracownika szkoły, a wymyślaniem odpowiedzi na to co właśnie powiedział Ślizgon, miska ponownie mu pękła. Nie wiedział już czy ma płakać, czy się śmiać, ale z tego rozgoryczenia łzy naszły mu do oczu.
-Uczeń to chyba taki obiekt do prowadzenia różnych eksperymentów psychologicznych, a Hogwart to jedna z wielu placówek.- nie wątpił w to, że część nauczycieli siedzi tu z przymusu, a swoją frustracje wylewają na mniej lub bardziej winnych uczniach. Ale nie za to im płacą, więc przynajmniej nie powinni dopierdalać tego typu zadań na okienkach osób uczęszczających do tej placówki.
Już miał się pytać, co to się tam stało, że Max tak energicznie zareagował, lecz samemu się przekonał i jednocześnie utwierdził w swoich przekonaniach. Pieprzona figurka smoka, która "przypadkowo" znalazła się pomiędzy ich rzeczami ugryzła go w rękę. Nie za mocno, ale dalej całość nie była przyjemnym doświadczeniem. Z sykiem wyjął dłoń, wraz z pnączami i figurką, po czym wytarł w spodnie kropelki krwii.
-Babka od astronomii zajebiście się teraz bawi. Ale będzie miała do opowiadania reszcie nauczycieli...- wątpił, żeby po dzisiejszym dniu jeszcze kiedykolwiek zgodził się na jakiekolwiek pomaganie komukolwiek, jeżeli będzie to szargało jego nerwy tak samo jak to.

Grali w końcu w innych barwach, więc naturalnym było, że każdy będzie dopingował swoim i liczył na własne zwycięstwo. Max raczej nie miał wielkich nadziei wiedząc, w jakim stanie są ślizgoni, ale nie miał w zwyczaju poddawać się bez walki. Jeżeli będzie mógł zagrać lepiej niż ostatnio będzie to dla niego wystarczająco satysfakcjonujące.
-Nie liczę już na to. - Zaśmiał się, bo ile można łudzić się, że kondycja drużyny cudownie wzrośnie. Może, gdyby latali naćpani Felix Felicis... -VIP lożę? Dwa razy nie musisz powtarzać o ile rozdajecie driny. - Wyciągnął w jego stronę język, bo nie byłby sobą gdyby nie narobił sobie nadziei na jakąś używkę tuż pod nosem nauczycieli.
-KTOŚ tak. Hampson? Nigdy w życiu. Dziad pewnie nie wie nawet jak jego uczniowie wyglądają. - Wcale by się nie zdziwił, gdyby ta chodząca rodzynka w ogóle zapomniała, że prowadzi szkołę i myślała, że Hogwart to po prostu jego dom, który akurat jest zajebistym zamkiem pełnym tajemnic.
-Chyba? Stary oni nas tu trzymają jak szczury do zabawy, a my się dajemy bo "są starsi i mądrzejsi i mamy zamknąć mordy". - Pokręcił głową, sięgając do worka, po czym natknął się na wkurzoną figurkę smoka. Jeszcze tego mu brakowało. Kolejna rana i do tego kolejny smok do opieki. Po prostu zajebiście.
-No chodź tu Zbychu, już się nie wkurwiaj... - Wyjął istotkę z worka, po czym zabrał się znów do pracy, choć syk Juliusa wyrwał go ze skupienia, przez co po raz kolejny zjebał się ten cholerny moździerz, który musiał naprawić.
-Witamy w ukrytej kamerze Hogwartu. Pewnie siedzą w pokoju nauczycielskim z popcornem i robią zakłady, kto pierwszy wyjebie przez okno z frustracji. - Miał już serdecznie dosyć. Na szczęście coraz więcej proszku, a coraz mniej kamiennych pędów znajdowało się przed nimi, co wróżyło raczej rychły koniec pracy.

Pozytywnym aspektem całej sytuacji był fakt, że Maximilian przynajmniej nie robił sobie złudnej nadziei. Im mniejsze miał oczekiwania względem sukcesów drużyny, tym mniejszy będzie miał zawód w przypadku porażki i braku dobrych wyników. Mógł też więcej czasu poświęcić na siebie i swoje sprawy, zamiast podniecać się lataniem na miotle i żyć od meczu do meczu.
-Rozdajemy driny, smakołyki i łatwych Krukonów- mrugnął okiem do Ślizgona. Może na ostatnim roku w tej szkole faktycznie postarałby się o organizację małej posiadówki na trybunach podczas ostatniego meczu sezonu. W końcu i tak nie będzie miał już nic do stracenia, a przynajmniej będzie miał dobre wspomnienia na koniec.
-No jakby chociaż prowadził lekcje albo wychodził do uczniów częściej, to by wiedział- szczerze mówiąc, to nawet nie orientował się od jakiego przedmiotu nauczycielem był Hampson. Z charakteru przypominał mu kolegę Patola, więc strzelałby w okolice związane z transmutacją, ewentualnie zwykłymi zaklęciami. W zasadzie to nawet wolał nie przekonywać się na własnej skórze. Może za kilka lat, o ile dyrko dożyje do tego czasu, któryś z młodszych uczniów lub też uczennic będzie miało okazję do uczestnictwa w takich zajęciach i zda mu relację z nich.
-Ta, a jak tylko piśniesz, to marsz do konta i minusowe punkty za pyskowanie- miał szczęście, że wtedy na balu, czy innym pikniku, który był organizowany rok wcześniej, nie zaczął dyskutować z Pattonem, bo nie dożyłby do końca roku szkolnego, co byłoby trochę słabe patrząc na to jak sobie teraz (nie)radzi.
Idąc za przykładem Maksia, również wyciągnął swoją figurkę, nakładając sobie przy tym kolejną porcję pnączy. W odróżnieniu jednak od chłopaka, Julius nie nazwał swojego smoczka, jakoś nie chciał robić konkurencji Alfonsowi. Tym razem jednak ponownie trącił miskę, która znowu się stłukła. Po kolejnym już naprawieniu, mógł wrócić do dalszej pracy,
-Ja wyjebię pierwszej osobie, która tu wejdzie i zacznie z nas kręcić bekę. Ciekawe, czy dostałbym za to angaż w kolejnym odcinku.- odrobinka adrenaliny i akcji na pewno byłaby czymś ciekawym do oglądania dla loży szyderców pod postacią nauczycieli i innych pracowników w Hogwarcie.

Max raczej nigdy nie fascynował się aż tak quidditchem jak większość szkolnych zawodników i o ile cieszyłby się z wygranej, o tyle traktował ten sport jako zwykłe hobby, które zabijało mu czas. Nie podchodził do tego tak emocjonalnie jak niektórzy bliscy mu znajomi. Może dlatego też nie widział siebie nigdy w roli zawodowego gracza.
-Brzmi jak miejsce dla mnie. Chociaż ze smakołyków mógłbym zrezygnować jeśli ktoś będzie głodny. - Co do łatwości krukonów, miał już jako takie pojęcie jak to działało i wcale jakoś nie było mu przykro z tego powodu, choć ostatnio zastanawiał się, czy powinien z tych możliwości korzystać. Ferie sprawiły, że zaczął poddawać wątpliwości wiele rzeczy, o których nie miał nawet kiedy porządnie porozmawiać. Widać miesiąc to wcale nie tak dużo czasu, jak niektórym mogło się wydawać. Do tego ciągłe chodzenie pod wpływem nie ułatwiało zbyt wiele.
-Prowadził lekcje? To on w ogóle jest nauczycielem? - Max szczerze się zdziwił, bo jakoś nigdy nie pomyślał o tym, że Hampson może mieć jakiekolwiek kwalifikacje poza tymi do siedzenia na dupie i pisania listów. Kojarzył tylko tyle, że koleś jest stary i woli nie widzieć co się dzieje w placówce, jaką zarządza, co ślizgonowi zdecydowanie odpowiadało.
-Szczerze sram na te punkty. Puchar Domów to żart i nie mam zamiaru się z niego nawet śmiać. - Przewrócił oczami, bo jakiś czas temu zdał sobie sprawę jakie naprawdę skutki ma ta niby rywalizacja. Nie było to coś, na czym mu jakkolwiek zależało, a już szczególnie teraz, gdy coraz mniej czuł się członkiem tej szkolnej społeczności, a coraz bardziej niepasującym elementem magicznej układanki, który przypadkiem został tutaj wrzucony.
Smoczki nie były najmilszą niespodzianką tej chwili, ale Max nie miał zamiaru swojego zostawiać. Miał już trzech takich i wiedział, że Andrzej i spółka będą zachwyceni z nowego kolegi. Do tego Alise na pewno ucieszy się, że może czasem zająć się dodatkowym słodziakiem. A przynajmniej taką miał nadzieję.
-Na pewno! Drama kasuje się najlepiej. Jeszcze zostaniesz gwiazdą sezonu i dostaniesz złotą szczotkę do kibla w nagrodę, czy coś. - Zaśmiał się ucierając ostatnią porcję kamienia, gdy oczywiście miska postanowiła ponownie pęknąć i podnieść mu ciśnienie. -Nosz kurwa, zaraz naprawdę jebnę sam sobie z tego moździerza. Nie mam już na to sił. - Machnął Reparo, dokończył szybko swoją misję i przesypał proszek do odpowiednich pojemników.
-W chuju mam, czy tyle wystarczy. Nie mam zamiaru się tu dłużej wkurwiać. Jak zakupią lepszy sprzęt niech się zgłoszą. - Powiedział, sugerując że on właśnie zakończył swoją pracę. W tej chwili wyglądał na tak samo szczęśliwego, jak jego nowy smoczek, co musiało wyglądać nieco komicznie.

Zdziwił go fakt, że ktoś mógłby odmówić poczęstunku podczas meczu w quidditcha. Przecież jak wiatr pizga na takich wysokościach po kostkach i łokciach, to nie ma nic lepszego na rozgrzanie się niż właśnie ciepłe jedzenie i jeszcze cieplejszy napój, najlepiej jakieś grzane piwo.
-Ty będziesz głodny Maksiu, ty- odpowiedział mu z udawanym wyrzutem. Może i samemu by nie poczęstował się podawanym mu jedzeniem, gdyby rozrywały go od wewnątrz emocje podczas jakiegoś ważnego wydarzenia, jak właśnie finał w szkolnych rozgrywkach quidditcha.
-Powinien być skoro jest dyrektorem od nie wiadomo jak długo- wątpił, że pozwolili by zarządzać szkołą osobie niedoświadczonej i z brakiem jakiegokolwiek kontaktu z systemem edukacji czarodziejskiej młodzieży. Chociaż i tak prawdopodobnie miał już tego dość. Mógł teraz pójść na emeryturę i robić to co robi w domu zamiast w gabinecie.
-Czyli to w sumie taki czarny humor- mu samemu nie było do śmiechu, widząc w jakim tempie w tym roku Puchoni zdobywają punkty. Może gdyby za wygrywanie w Q były takie nagrody, to nie mieliby braków kadrowych jak ostatnio. Chociaż gdyby ich nie było, to Julius zapewne nie wyszedłby nawet na murawę.
-Przydałaby się, mógłbym ją sobie powiesić nad łóżkiem i każdego dnia wstawać z myślą, że mogę znowu coś osiągnąć- czysto nieironicznie myśląc, Julius potrzebował jakiegoś bodźca, który pobudzał by go każdego dnia, zanim popadnie w melancholię i całkowicie mu się wszystkiego odechce. Tak jak na przykład naprawiania moździerza, który rozwala się co każde pięć minut... Tak jak teraz... Niemiec nie miał już na to sił, tak po ludzku, no bo ile można cały czas robić w kółko jedną rzecz?
-Dobra zawijajmy się stąd.- zgodził się z Maximilianem i po uporządkowaniu wszystkiego, wziął ze sobą nową figurkę smoka, odłożył rzeczy na bok i wyszedł ze Ślizgonem z sali, kierując się do dormitorium, żeby trochę odpocząć po tym wszystkim.

/ztx2

Nowy rok szkolny oznacza to, że wiele sal nie zostało jeszcze w zupełności dostosowanych do nadchodzących w tym roku dla trzecioklasistów i wyższych roczników zajęć z astronomii. To zabawne, gdyż Zeph nigdy nie przykładał się do tego przedmiotu, a to właśnie jego druga strona była tak bardzo dobrze powiązana z faktem tego w jakiej formie niedługo miała przyjść pełnia. A raczej o której godzinie czy dniu. Temu, nasz aspirujący do normalnego życia Pretorianin postanowił zająć się osobiście tym po swoich normalnych, zwyczajnych zajęciach. Nie zdejmował z siebie nawet szkolnego mundurka, zaczynając wchodzić na wieżę do sali astronomicznej. Dodatkowo nowa funkcja przewodniczącego klubem Magicznych Wyzwań sprawił, że profesor Bennett jeszcze mocniej przyglądała się temu jak będzie się sprawował jako ktoś, kto z dowodzeniem i nauczaniem za bardzo się nie objawiał. Tak, van Wieren uważał, że bycie przewodniczącym takiego klubu to także możliwość nauczania praktycznego aspektu zaklęć, a od początku powrotu do Hogwartu po incydencie zamierzał przychylić się jeszcze mocniej ku tej nauce. Transmutacja? Też nigdy o niej za bardzo nie myślał. Dosłownie rok, roku potrzebował do tego, aby kompletnie przekwalifikować się z tego, do czego na początku dążył iii… jak to się skończyło? Jak to się skończyło przypominało mu porastanie futrem co miesiąc i “katarek” przed tym. A także kikut. Ale dosyć już o tym.
Najlepiej odnajdywał się w pracy związanej z czymś fizycznym, dlatego po oszacowaniu wszystkiego co potrzebował, Zeph ruszył w kierunku skrytki na mopy i tak dalej, które zazwyczaj dawał woźny i ruszył już w następnej chwili z powrotem do miejsca swojej działalności. Użyj najpierw zaklęcia Aquamenti do tego, aby wiatro zapełniło się czystą wodą. Chwilę po tym chwycił mopa i zaczął z jego pomocą zmywać podłogę, podwijając rękawy swojej koszuli. Za jakiś czas udało mu się ogarnąć większość miejsc. Ale brakowało jeszcze świeżych roślin, które potrafiłyby uprzyjemnić obecność w tym miejscu. Idąc po jakieś stare flakony do których można było ponownie użyć wodnego zaklęcia, van Wieren wyczarował z pomocą Orchideusa bukiety kwiatów, które zaraz rozstawił po wielu miejscach, gdzie zapach uprzyjemni wizytę. Najwięcej problemów było jednak z pajęczynami, których pozbył się delikatnym podgrzewaniem zaklęciem “Lumos”, dającym na tyle ciepłe światło, że pajęczynki same znikały. No i ten okropny zapach. Chyba musiał użyć Essentia Mirabele, aby zapach bukietów rozniósł się po całej sali i towarzyszył przez najbliższe kilka dni dla wszystkich przebywających. Tak kończąc po pewnym czasie sprzątanie sali, van Wieren sprawdził jeszcze czy nie ma tutaj jakichś starych kulek papieru, które po prostu zgarnął i wrzucił do śmietnika. Na odchodne, rozejrzał się wokół czy nie ma jakichś szczurzych odchodów… Nie wiadomo czy coś się nie zalęgło. Ale wszystko było w jak najlepszym stanie. Teraz jeszcze tylko raport dla profesor Bennett i wszystko gotowe na ten miesiąc.

Egzamin teoretyczny: 60 + 10 (modyfikator za 5pkt. w kuferku) = 6pkt.
Egzamin praktyczny: H, 89 = 8pkt.
Ostateczna ocena: 6+8 = 14pkt. (PO)

W drugiej kolejności przyszedł czas na egzamin z astronomii. Irv nigdy nie była specjalnie wybitna z tego przedmioty, ale jeśli miała być szczera, po prostu lubiła i interesowała się tematem. Dlatego też usiadła z przyjemnością do powtórek i postanowiła przystąpić do testu licząc, że choć tak uda jej się poprawić nieco swoją kulejącą w tym roku średnią. Czas egzaminu nieco ją zdziwił, ale postanowiła nie zawracać sobie tym głowy. W końcu posługiwali się magią i na pewno był sposoby, żeby nie musieć zarywać nocy tylko po to, aby móc otrzymać ocenę na koniec roku.
Część teoretyczna na pierwszy rzut oka zdawała się być dla ślizgonki naprawdę prosta. Zawzięcie machała więc piórem, skrobiąc odpowiedzi na zawarte na pergaminie pytania, ale w połowie zorientowała się, że jedno z zagadnień mówi o czymś kompletnie innym, niż zrozumiała. Musiała więc skreślić wszystko co napisała i pomyśleć chwilę nad odpowiedzią, co niestety zajęło czas, więc kiedy egzamin dobiegł końca, niestety nie udało jej się wycisnąć z siebie tak wiele, jak chciałaby napisać. Na szczęście czuła się dość pewnie z resztą i bez większego stresu podeszła do części praktycznej.
Włożyła rękę do sakiewki i uśmiechnęła się lekko widząc, że przypadł jej gwiazdozbiór łabędzia. Bardzo dobrze kojarzyła tę gwiezdną formację, więc też nie czuła, że miałaby mieć jakiś problem z narysowaniem mapy nieba, która by ją przedstawiała. Zabrała się za ostrożne kreślenie gwiazd, skrupulatnie odmierzając odległości między nimi, by przypadkiem nie zaburzyć proporcji i nie zepsuć całego efektu, który przecież był niesamowicie ważny. Raz po raz zatrzymywała pracę, by pomyśleć i przypomnieć sobie szczegóły. Nie miała zamiaru kreślić po arkuszu egzaminacyjnym, więc musiała upewnić się, że każdy jej ruch, każda najmniejsza kropka były na swoim miejscu. W końcu, zadowolona z własnej pracy wręczyła mapę nieba profesorowi i z satysfakcją przyjęła ocenę Powyżej Oczekiwań, po czym udała się do Wielkiej Sali na szybką przekąskę i powtórkę, przed kolejnymi zmaganiami.

//zt

Egzamin teoretyczny: 70 + 20 (postać z kwietnia) = 90 (8pkt)
Egzamin praktyczny: F, 70 + 10 (postać z kwietnia) = 80 (6pkt)
Ostateczna ocena: 14pkt – Powyżej Oczekiwań

Czas egzaminów mnie denerwował i sprawiał, że miałem ochotę rzucić te studia w cholerę. Na co mi to tak właściwie było? Obiecałem co prawda babci, że dam z siebie wszystko, ale prawda była taka, że nie miałem szans na ładne świadectwo, nieważne jakbym się starał. Bądźmy szczerzy, więcej mnie w tych murach nie było niż byłem, więc czego ja się spodziewałem. Nie miałem pojęcia czemu tak właściwie zapisałem się na astronomię, ale w końcu doszedłem do wniosku, że pewnie dlatego, że gwiazdy były ładne. Tak, to mój jedyny i totalnie ważny powód jak się okazało, a teraz musiałem iść na ten durny egzamin, do którego nie zrobiłem nic szczególnego, licząc chyba na mój urok osobisty. Nie miałem czasu, nagrywałem i grałem na koncertach, czerwiec był zawsze miesiącem pełnym pracy, a jeśli miałem wybierać pomiędzy szkołą, a graniem – odpowiedź była prosta i nie wymagała ode mnie rozważania za i przeciw.
Wszedłem do klasy, uprzejmie witając się z profesorem i usiadłem na jakimś przypadkowym miejscu i chwyciłem pióro, by od razu zacząć pisać. Byłem w ciężkim szoku, że faktycznie znam odpowiedzi na pytania. Pisałem jak natchniony, zastanawiając się czy na pewno byłem sobą, czy może jakiś duch pasjonata astronomii we mnie nie wszedł, bowiem odpowiedziałem na wszystkie pytania. I chyba tylko dlatego się uśmiechałem – na egzaminie! – jakoś będąc tak podniesionym na duchu wśród tych wszystkim porażek z pozostałych egzaminów. Nie licząc działalności artystycznej rzecz jasna.
Praktyka nie poszła mi źle, choć pewnie mogło być lepiej. Sięgnąłem jednak do sakiewki, losując Wielką Niedźwiedzicę i bez zbędnego przedłużania zacząłem rysować mapę nieba, korzystając z teleskopu. Byłem perfekcjonistą, zawsze wszystko musiałem mieć dopięte na ostatni guzik, więc postarałem się uwzględnić jak najwięcej szczegółów. Miałem wrażenie, że tego typu rzeczy idą mi o niebo lepiej niż rzucanie zaklęć. Nigdy do tego się specjalnie nie nadawałem. Oddałem swoją mapę profesorowi po kilkunastu minutach i z dumą przyjąłem ocenę, wcale nie przejmując się błędami. Może jednak powinienem zostać astronomem?

|zt

Egzamin teoretyczny: 15+30=45 (4pkt)
   Egzamin praktyczny: H, 81+25=100+ (8pkt)
   Ostateczna ocena: 12pkt, PO

Podejście do egzaminu z astronomii nie było w sumie aż tak przemyślanym przez nią posunięciem. Nigdy nie była jakoś szczególnie w tym dobra, ale jednak zdecydowała się przystąpić do testu i sprawdzić się. Problemem było jedynie to, że nie potrafiła jakoś szczególnie przygotować się do tego, co mogło się pojawić na teorii, co doskonale widać było w momencie, gdy tylko otrzymała pytania od Kerseya, na które wymruczała coś w zasadzie trzy po trzy. Aż dziw, że w tym, co skleciła jakimś cudem faktycznie były poprawne odpowiedzi. Na jeden temat wiedziała trochę więcej, na inny trochę mniej, ale ogólnie rzecz biorąc raczej nie było źle.
Zdecydowanie lepiej było jeśli chodziło o praktykę. Jak widać Strauss była jednak kobietą czynu i nawet jeśli nie bardzo znała wszystkie informacje na temat danego gwiazdozbioru to i tak potrafiła go namierzyć na niebie. I tak oto właśnie było z gwiazdozbiorem Łabędzia, na który ustawiła teleskop, aby dokładnie mu się przyjrzeć nim przystąpiła do tworzenia jego mapy. Co jakiś czas odwracała to do teleskopu, to do kartki pergaminu, aby skontrolować czy to, co stworzyła faktycznie oddawało w odpowiedni sposób stan gwiezdny na nieboskłonie. Była pewna tego, że właśnie praktyka uratowała cały jej egzamin i pomogła osiągnąć jej pozytywną ocenę. Następnym razem jednak z pewnością będzie musiała się bardziej przyłożyć przed okresem egzaminacyjnym. Ważne jednak, że jakoś jej się udało i teraz mogła na spokojnie przejść do przedmiotów, w których czuła się o wiele pewniej.

Egzamin teoretyczny: 32 + 20 + 10 = 62 | 6pkt
Egzamin praktyczny: F,17 + 10 za lekcję +10 z kufra = 37 |  4pkt
Ostateczna ocena: Z

Szczerze to sam nie wiedział czemu właściwie postanowił przystąpić do egzaminu z przedmiotu, którego zazwyczaj używał jako wymówki, dla jego pełniowych wypadów i wilkołaczenia. Może i był dosyć tęgim kujonem, ale astronomia obok wróżbiarstwa była tym przedmiotem w którym nie był w stu procentach pewien swoich zdolności. Chociaż te dwa przedmioty przy gotowaniu nawet nie stały, bo Drake z tym to akurat miał kłopoty ku nieszczęściu pewnej kochanej puchonki. Część zamknięta egzaminu poszła mu całkiem sprawnie. Udało mu się odpowiedzieć na trzy z czterech pytań, więc był dosyć dobrej myśli. Sprawa znacznie gorzej miała się z praktyką, gdzie po dotarciu do pewnego momentu zdecydowanie nie miał pojęcia co powinien zrobić dalej. Ach... Robienie mapy nieba z Yasmine było dużo prostsze niż samemu. Cóż... Powinien się cieszyć że nie zgarnął za to trolla, a Zadowalający. Oczywiście ta ocena go nie zadowalała, ale na tę chwilę nic z tym nie zrobi.

z.t

Egzamin teoretyczny: 39+20(nowa postać)=59 (4pkt)
Egzamin praktyczny: C, 39+20(nowa postać)=59 (4pkt)
Ostateczna ocena: 8pkt = Zadowalający

Mina zdecydowanie nie należała do tych, którzy jakoś szczególnie fascynują się astronomią, ale... no jakoś musiała sobie wypełnić pustki na liście przedmiotów do zdawania. Tym bardziej, że jej zainteresowania były raczej ograniczone i musiała tak czy siak zdecydować się na jakiś przedmiot, za którym nie przepadała jakoś szczególnie. To akurat było nieuniknione. Dlatego też siedziała w sali, podchodząc do egzaminu bez większego entuzjazmu, co było zdecydowanie widać po tym jak udzielała w zasadzie półodpowiedzi na zadane jej pytania, modląc się w duchu o to, aby jak najszybciej nastał koniec tego wszystkiego. Chciała odbębnić odpowiednie formułki, a potem przejść do części praktycznej.
W niej zdecydowanie wyzwaniem okazało się odnalezienie odpowiedniej konstelacji. Nie miała takiego wzroku do gwiazd, które w jej mniemaniu układały się w jakieś przypadkowe wzory, które nijak nie miały nic wspólnego ze swoimi nazwami. Kształtów tam nie widziała. Jednak w końcu udało jej się znaleźć odpowiedni kawałek nieba i jakoś utworzyć mapę, którą oddała po chwili nauczycielowi, licząc na to, że nie będzie się zbytnio czepiał jej artystycznych zdolności szkicu i rysunku.

Do ćwiczenia następnego zaklęcia na mojej liście poszłam ćwiczyć do sali, gdyż tam mogłam być pewna, że zaklęcie zadziałało a nie było to tylko dzieło przypadku. Dlaczego? Otóż mianowicie miałam zamiar przećwiczyć Sonus Animalis, które powodowało, że w pobliżu rozlegał się dźwięk dzikiego stworzenia szykującego się do ataku.
Cały ranek spędziłam w łóżku czytając opis zaklęcia oraz starając się wyobrazić sobie jego możliwe zastosowania. W przypadku zaklęcia, którego skutek nie był standardowy obmyślenie jego zastosowania spełniało ważny warunek ćwiczeń. Zawsze uważałam i chyba nie bezpodstawnie, że lepiej mieć kilka czarów, które są przygotowane na daną okazję niż przeglądanie w umyśle całej listy zaklęć kiedy już zrobi się gorąco. W końcu na co nam umiejętność rzucenia zaklęcia jeśli nie będziemy wiedzieli kiedy możemy go użyć? Na szczęście ten etap przyszedł mi bez większych problemów. W końcu wiązałam swoją przyszłość z magicznymi stworzeniami. Po kolei wyobrażałam sobie sytuacje, które mogą mnie napotkać z rozmaitymi gatunkami i jak zaklęcie takie może wpłynąć na ich zachowanie. Ponadto mogło ono odwrócić uwagę kogoś kto zaatakowałby mnie w głuszy leśnej.
Po całym poranku rozmyślań wstałam w łóżka i leniwie przeciągnęłam się wspinając się na palce niczym kot. Czas przejść do treningu praktycznego. Do Lasu nie miałam się co udawać – tam naprawdę mogło coś dużego czaić się za drzewem i kiedy będę zadowolona z udanego rzucenia zaklęcia rzucić się na mnie z pazurami. Błonia również odpadały – nie chciałam straszyć innych uczniów, którzy mogli się tam znajdować. Wybór mógł być więc tylko jeden – padło na salę astronomiczną, która o tej porze powinna być pusta.
Kiedy doszłam na miejsce wzięłam się od razu do roboty. Ślęcząc nad książką z uporem maniaka powtarzałam właściwy ruch różdżki, który zawsze sprawiał mi największą trudność jeśli chodzi o naukę nowych czarów. Jednocześnie jednak z każdym nowym powtórzeniem czułam dziwną satysfakcję wynikającą z przełamywania kolejnego swojego ograniczenia i nauki nowej umiejętności. Kiedy w końcu byłam już zadowolona z osiągniętych przeze mnie rezultatów powtórzyłam kilkukrotnie zaklęcie zwracając szczególnie uwagę na odpowiednie akcentowanie inkantacji. Dla odmiany to ćwiczenie przyszło mi bez większego trudu – zawsze wolałam inkantacje niż ruch różdżki. Niestety o ile istniały zaklęcia niewerbalne o tyle nie słyszałam o zaklęciach różdżkobezruchowych. Zaśmiałam się krótko z własnego słowotwórstwa i wzięłam się za ostatni etap ćwiczeń czyli rzucenie zaklęcia.
No i tutaj zostałam bardzo mile zaskoczona. Byłam przygotowana na to, że będę musiała długo ćwiczyć zanim osiągnę jakikolwiek rezultat tymczasem już podczas drugiej próby z boku rozległo się coś na kształt ryku lwa. Co prawda był on zdecydowanie zbyt cichy, by kogokolwiek przestraszyć jednak do rozproszenia na pewno wystarczył. Stanęłam mocniej na nogach i skupiłam się powtarzając kilkukrotnie procedurę. Za każdym razem ryk był nieco silniejszy i zaledwie po kilkunastu minutach udało mi się kilka razy pod rząd rzucić zaklęcie, które wywoływało tak ogłuszający ryk, że zaczynałam się bać czy nie słychać go w innych częściach zamku i zaraz nie wleci tu ktoś z kadry nauczycielskiej.
Cóż opanowanie tego zaklęcia przyszło mi łatwo ale nie zamierzałam osiadać na laurach – jeszcze długa droga przede mną. Raźnym krokiem wyszłam z sali kierując się do mojego dormitorium.

Choroba: nieaktywna
Punkty kuferkowe: 3
Dominująca dyscyplina: i w jednej i w drugiej jest beznadziejna
Poświąteczny kac: nope
Wynik K6: 4

Może i nieszczególnie znała się na astronomii, zresztą też nie pałała do niej większą sympatią, ale koniec semestru zbliżał się wielkimi krokami, a stos zaległości tylko się powiększał, tak więc zmotywowana jak nigdy postanowiła wybrać się na lekcję. Nie łudziła się, że przez tę godzinę stanie się astronomem stulecia, ale przynajmniej nie marnowała czasu na bezmyślne leżenie na kanapie i wgapianie się w sufit, a to już było coś.
Wchodząc do sali, ze zdziwieniem zobaczyła, że zjawiła się jako pierwsza, co nakazało jej dziesięć razy się zastanowić czy aby na pewno nie pojebała godziny lub daty oraz czy był to dobry pomysł, żeby w ogóle się fatygować i wspinać na wieżę. Była już jednak tak umęczona wspinaczką, że postanowiła chwilę poczekać; z nudów wyciągnęła zestaw magicznych krzyżówek, z zaaferowaniem wypełniając kolejne pola.

/można się dosiadać

Choroba: nie dotyczy
Punkty kuferkowe: 0
Dominująca dyscyplina: Astronomia
Poświąteczny kac: a co to takiego? xD
Wynik K6: 3

Ferie zimowe minęły stanowczo za szybko. Nie zdążył się nawet nacieszyć powrotem do domu, gdy znów musiał wracać do szkoły. Jednymi z pierwszych zajęć po nowym roku była astronomia. Był to interesujący przedmiot, choć niedoceniany. Tak czy inaczej, zdecydowanie wolał go od wróżbiarstwa, gdyż nie wierzył w to, że przyszłość można wyczytać z fusów czy innych podobnie bzdurnych wymysłów. Astronomia natomiast była nauką, a on wierzył w naukę i jej postępowość, dlatego ucieszył się na te zajęcia. Zdziwiło go jednak to, że gdy wszedł do sali, zastał w niej tylko jedną osobę. Spojrzał na złoty zegarek, zdobiący jego lewy nadgarstek. Do rozpoczęcia lekcji pozostał jeszcze kwadrans, więc pozostali studenci i uczniowie z pewnością się jeszcze zbiorą.
- Cześć - przywitał jasnowłosą Gryfonkę, zajmując wolne miejsce w pierwszej ławce.

Choroba: nieaktywna
Punkty kuferkowe: 31
Dominująca dyscyplina: Astronomia
Poświąteczny kac: nope
Wynik K6: 5

Był zmęczony i było to po nim widać. Tyle że tym razem nie była to wina pełni, a dosłownie wszystkiego co się działo wokół. Oczywiście ze studiowaniem na czele. Szczerze zaczął go cieszyć fakt że powoli zbliża się do końca szkoły, ponieważ mógłby przysiąc że z każdym rokiem czyha na nich coraz więcej materiału. W sumie nic dziwnego. Nauki o magii im dalej w przyszłość tym są obszerniejsze, a Drake pod względem uczęszczania na lekcje dorównywał krukonom łażąc między innymi na takie jak astronomia czy wróżbiarstwo. Lekko pomachał Marli i koledze ze Slytherinu i usiadł parę ławek za nimi. Oby profesor ich dziś nie skatował

Profesor wszedł do wierzy astronomicznej. Z nieopisanym zachwytem jego głowa skierowana była ku górze, a szczęka nieco rozchylona w pewnym oniemieniu. Przez salę szedł na pamięć, bez spoglądania na zgromadzony tłumek. Sprawnie omijał każda przeszkodę. W międzyczasie rozdawał uczniom pomoce naukowe na zajęcia. Nie wiedział ile kartek komu dawał, co nie stanowiło żadnego problemu. Aż dopiero pod koniec swojego slalomu potknął się o nogawkę własnych spodni. To właśnie wyrwało czarodzieja z transu, w który sam się wprowadził. Przywdział na twarz uśmiech charakteryzujący miłośnika kosmosu w bezchmurną noc i świetnym teleskopem na tę okoliczność.
   - Ślicznie wam wszystkim dziękuj za przyjście na nasze pierwsze wspólne zajęcia w Nowym Roku. - Na powitanie machnął różdżką, aby strop pomieszczenia, na kształt Wielkiej Sali, zmienił się w piękną iluzję nocnego nieba. W tym miejscu jednak magia działa inaczej. Iluzja sprawiała, że chciało się dotknął mieniących się na skorupie nocy gwiezdnych cyrkonii. - Zachwycające, nieprawdaż? - Zapytał sam siebie niżeli swojego skromnego zgromadzenia. Ono dawało się bardziej rozmazanym tłem wobec profesorskich myśli. Z głową znów uniesioną wzwyż podszedł kilka kroków do zgromadzonych. Przez pierwsze minuty zajęć opowiadał, co można dziś wyjątkowego zobaczyć na niebie, wykazując każdą, imponująca anomalię wartą zapamiętania w jego mniemaniu.
   - Na początku zajęć rozdałem wam kosmogramy, które mogą być pomocne w dzisiejszych zajęciach, jeśli będziecie chcieli sprawdzić w jakie planety będą rządzić istotami, które właśnie wkraczają na nasz piękny świat - usiadł między uczniów, posyłając każdemu oddzielnie radosny uśmiech. Skoro było ich tak niewielu, mógł sobie na to pozwolić. - Jednak obowiązkowym zadaniem dla każdego będzie zaznaczenie w jakim gwiazdozbiorze zodiakalnym jest dziś księżyc, krótkie opisanie najjaśniejszej albo według was najważniejszej gwiazdy z tej konstelacji. - Wstał od uczniów, aby dać im czas do własnej pracy. - Albo nie, nie opiszecie. Wygłosicie i pochwalicie się na tle klasy, co udało wam się odkryć. Jestem tu dla was. - Dodał zachęcająco na koniec, aby nikt nie poczuł się zostawiony samopas.

Etap I:

~ Prowadzi @Wacław Wodzirej

Kostki: 3, 1
Znak zodiaku: Byk

Zaskoczyło go to, że tak mało osób przyszło na zajęcia z astronomii. Poza nim było tylko dwoje starszych od niego Gryfonów. Cóż, najwyraźniej astronomia nie cieszyła się zbytnią popularnością wśród uczniów i studentów Hogwartu, którzy zapewne w większości woleli wróżbiarstwo. Dla niego było to zwyczajne pójście na łatwiznę. Z całą pewnością czytanie z kart czy fusów było łatwiejsze od uczenia się o planetach i gwiazdach, lecz jaki właściwie był z tego pożytek? Osobiście nie widział w tym żadnego sensu, gdyż uważał wróżbiarstwo za zwykłe brednie, wyssane z palca. Popatrzył w górę, gdy nauczyciel zamienił sufit w iluzję nocnego nieba, usianego miliardami gwiazd. Był to doprawdy urzekający widok, a mało co było w stanie wzbudzić w nim zachwyt.
- Świetna iluzja, profesorze - wyraził swoje zdanie, biorąc do ręki kosmogram, który spoczął na jego ławce. Z dokonanych przez niego wyliczeń wynikało, że księżyc znajdował się w gwiazdozbiorze Byka, co skrupulatnie zanotował na pergaminie. Następnie zrobił notatki na temat gwiezdnej gromady zwanej Plejadami i stamtąd wybrał jedną z głównych gwiazd, wchodzących w jej skład. Z zadowoleniem odłożył pióro i przeczytał sporządzone notatki, dopisując jeszcze kilka zdań.
- Czy mógłbym wygłosić swój referat? - zapytał, podnosząc rękę w górę.

Kostki: 1,4
Zodiak: Biorę Wódnika

Astronomię... Lubił. Była o wiele bardziej dla niego przystępna niż wróżbiarstwo, które pomimo tego że było astronomii dziedziną naprawdę pokrewną, tak sprawiało że miał z nim małe problemy. No chyba że chodziło o tarota. Z jego stawianiem o dziwno nigdy do tej pory nie miał większych problemów. Szło mu to wyjątkowo gładko. Na wieść pracy z zodiakami się ucieszył. Zwłaszcza gdy zobaczył że czeka go wodnik. Jego własny znak zodiaku. Może nie do końca trafny, bo osobiście widział się w nieco innym charakterze, ale źle nie było. Skrupulatnie więc pisał całą pracę starając się nie szczędzić szczegółów i jednocześnie unikać lania wody. Maksimum treści i przekazu. Na tym mu zależało.

Magiczna sztuczka mogła wzbudzić zachwyt w niektórych uczniach. Jednak sekretem nie była sama magia czy utworzenie niesamowitego wzoru z rozsianych na nieboskłonie gwiazd. Niemniej profesor zachłysną się własnym uśmiechem na słowa ucznia, przyznając mu niewerbalnie rację.
   - Zachwycające, prawda? Nie jest to tylko iluzja - uciął temat w tym momencie, gdyż znajdowali się w złej sali do rozstrzygania dylematów wobec gatunków i rodzajów zaklęć. Kersey żył w przekonaniu, iż samo niebo od iluzji było dalekie. On jedynie stworzył uczniom i sobie możliwość jego oglądania.
   - Oczywiście, nie krępuj się - zachęcił serdecznym uśmiechem @Bocarter Wilton, aby wyszedł na środek i pochwalił się swoimi osiągnięciami w zadaniu. W pewniej obawie, iż nie będzie chętnych, profesor był już gotów uczniów jakoś zachęcić. Niezmiernie się cieszył, że wśród tegoż kilkuosobowego tłumu znalazł się cały jeden śmiałek.- Proszę tylko oddać te karty, podpisane, najlepiej będzie jeśli zostawicie je przy wyjściu - gdzieś tam zapewne stał mebel, który elegancku usłuży jako tymczasowy powiernik uczniowski prac.


- Dziś cieszymy się księżycem wzrastającym, niedługo dosięgnie nas pełnia. W dodatku nocne niebo dziś rozpieszcza nas wielką przejrzystością powietrza. Jesteśmy chwilę po Świętach, więc absolutnie nie zamierzam was męczyć trudnym materiałem.- Sam nie chciał robić tego sobie. Wyłożenie wielkiej bryły treści byłoby nieodpowiedzialne przy garstce uczniów.- Spójrzmy w górę. Gwiazdozbiory zodiakalne są obecne w wielu kulturach. Niektórzy wierzą w ich wpływ na nasze życie inni nie. Prawdą jest, że na wiele osób dział romantyzowanie mapy nieba i umiejętność opowiedzenia baśni o danej konstelacji. Wierzę, że tego uczycie się na Historii Magii. My skupimy się jedynie na odnalezieniu konstelacji. - Na koniec rzucił swoją wyrobioną frazę, która miała zachęcić do pracy.

Etap II:

~@Wacław Wodzirej

Ilość odnalezionych konstelacji: 2
Znalezienie konstelacji zodiakalnej: nie


Zadowolony z siebie wyszedł na środek sali ze sporządzonymi notatkami.
- Byk to gwiazdozbiór zodiakalny nieba północnego, leżący w pobliżu równika niebieskiego. W jego skład wchodzi skupisko gwiazd zwane Plejadami. Najjaśniejszą gwiazdą w konstelacji Byka jest Aldebaran. Nazywana czerwonym olbrzymem, gwiazda ta jest 40 razy większa od Słońca. Jest uważana za trzynastą z najjaśniejszych gwiazd na niebie. Jej nazwa wywodzi się z języka arabskiego. Aldebaran jest widoczny na tle gromady zwanej Hiadami, jednak do niej nie należy. Pomarańczowa barwa tej gwiazdy jest widoczna na niebie gołym okiem. Według pomiarów satelitarnych Aldebaran jest odległy od Ziemi o 66,6 lat świetlnych. Tuż obok niej znajduje się mała gwiazda, zwana Alfa Tauri B, stąd też Aldebaran jest zaliczany do gwiazd podwójnych. W astrologii Aldebarana łączy się z pomyślnością i bogactwem- przeczytał swój referat, w którym zawarł najważniejsze informacje o przedstawianej gwieździe, po czym wrócił na swoje miejsce. Spojrzał na sufit, odzwierciedlający stan nieba i zaczął szukać na nim gwiezdnych konstelacji.
- Widzę Orła i Pegaza - oznajmił, pokazując palcem wymienione gwiazdozbiory, które zdołał rozpoznać wśród niezliczonych gwiazd, które błyszczały na nocnym firmamencie iluzji nieba nad ich głowami.

Profesor zdawał się być pod niemałym wrażeniem wiedzy ucznia, który z taką śmiałością udzielą się przez całe jego zajęcia. Dla takich momentów, zdawało się, warto było nauczać. Cały trud i wiedza nie szła na marne, a instytucja szkoły rzeczywiście oddawała się sprawie. Z dziecięcym uśmiechem i rosnącym sercem, Darryl złożył ręce. Dość prędko i głośno, co mogło przypominać klaśnięcie. Oczy mu się lekko zeszkliły. Może pod ciężkością podziwu nieba pełnego gwiazd, a może pasji, którą momentami słyszał w głosie Wiltona.
   - Dziękuję Panu bardzo za aktywność i śmiałość w podzieleniu się zadaniem. - Po tych słowach prowadzący zdawał się przygasnąć. - Niestety, muszę tym samym ogłosić koniec naszych zajęć. Mam nadzieję, że przekażecie koleżankom i kolegom, co dziś się działo. Chociaż było nas niewiele to wierzę, że kiedyś nasze zajęcia rzeczywiście wam się przydadzą! - Tym optymistycznym akcentem zakończył swoje ćwiczenia z astronomii, czekając aż wszyscy uczniowie opuszczą klasę.

/zt x2 wszyscy
~ @Wacław Wodzirej

Wynik egzaminu teoretycznego: 6, 3 = 6
Wynik egzaminu praktycznego: 10 = 1
Ostateczna ocena: 7 - zadowalający

Trochę się przyłożył przed egzaminami, ale z pewnością nie do wszystkich przedmiotów. Robił co się dało, ale był zajęty rozgrywkami w gargulki, których finały toczyły się po nocach zaraz przed zakończeniem roku no i trudno było mu pogodzić sen z nauką z syceniem swojego głodu hazardowego.
Kiedy przyszedł na egzamin był śpiący, ale widząc zadane pytania aż oczy otworzyły mu się szerzej, bo totalnie kumał co sie dzieje i pamiętał z zajęć odpowiedzi na wszystko. Jak natchniony skrobał po papierze z nadzieją, że uda mu się zapisać wszystkie myśli, zanim mu one uciekną, jak to miały w zwyczaju, aż mu się stalówka w piórze wykrzywiła od tego speedu i entuzjazmu. Pamiętał, że w dniu jego urodzin jaśniał gwiazdozbiór Oriona, bo jego matka w jednym z napadów swojej szalonej manii wycięła mu pas Oriona na lewej łopatce, to jak mógłby zapomnieć. Wypisał wszystkie zawarte w Orionie gwiazdy i roje meteorów, jednak kiedy dostał wskazówki do części praktycznej - mina mu zrzedła. Niby był artystą, ale w astronomii nie liczyło się jak ładnie rysujesz, tylko czy rozumiesz co dzieje sie na niebie.
Patrzył i patrzył, myślał i myślał, coś kreślił, mierzył, nazwał nawet jedną z gwiazd.
Finalnie oddał wszystko Kerseyowi, który kiwając głową przyznał mu ocenę zadowalający co było dla samego Locka... zadowalające.

zt