Effie dzisiejszej nocy postanowiła zakraść się na wieżę astronomiczną. Pogoda była tak idealna, a niebo tak przejrzyste, że szkoda byłoby zmarnować taką noc nie spoglądając choć przez chwilę na niebo. Wdrapała się po wszystkich pięciuset schodkach i zmęczona oparła się o ścianę wieży. Głęboko oddychając podniosła głowę, aby spojrzeć w górę. Było watro się tu zakraść. Całe niebo ozdabiały niezliczone liczby gwiazd, które tego dnia było wspaniale widać. Przez chwilę wpatrywała się tak w nie lekko się uśmiechając. Widok był wyjątkowo wspaniały.

Wbiegła na wieżę, jakby nie sprawiało jej to żadnej trudności. Miała nadzieję, że znajdzie tam Effie, wcześniej widziała ją zmierzająca właśnie w tym kierunku. Uśmiechnęła się na jej widoki i opadła na chłodną posadzkę. Dopiero teraz odczuła zmęczenie po wspinaczce.
- Cześć - szepnęła, jakby nie chciała zakłócać magicznej atmosfery. Oparła głowę o blanki, tak, że teraz spoglądała prosto w niebo. Przez jakiś czas w ciszy obserwowała rozświetloną Drogę Mleczną. Gdy w końcu jej oddech się uspokoił, zrzuciła z ramienia swoją torbę i podała Effie niewielki pakunek.

Już z daleka słyszała, że ktoś wbiega po schodach. Wiedziała, że to jakiś uczeń, w końcu żadna nauczycielka nie biegałaby po schodach na wieżę astronomiczną. Po chwili zza drzwi wyłoniła się Bell, co więcej, nawet nie wyglądała na zmęczoną. No tak, mieszka na wieży, to jest przyzwyczajona do tylu schodów, w lochach, aż tylu ich nie trzeba pokonywać.
- Cześć - odpowiedziała do siostry, a gdy ta po chwili podała jej pakunek wzięła go, z zaciekawieniem przyglądając się mu.
- Co to takiego? - Zapytała, jednak nim Bell jej odpowiedziała, zaczęła z ciekawości odpakowywać papier.

Zaśmiała się cicho gdy papier opadł na podłogę. Effie trzymała dwa przedmioty - pięknie ozdabiane nożyczki oraz niewielką butelkę, w środku której znajdowała się miniaturka wspaniałego żaglowca. Gdyby tylko był kilkadziesiąt razy większy, niejeden marynarz by go pozazdrościł. Podpaliła różdżką lekko już porwany papier w który wcześniej był zapakowany prezent i popiół przerzuciła przez murek. Czekała na reakcję siostry.

Zamyśliła się na chwilę, zastanawiając czemu akurat nożyczki, czy robiła ostatnio coś do czego miałyby się jej przydać. Odgoniła jednak te myśli i spojrzała na butelkę ze statkiem w środku. Przez chwilę dokładnie się przyglądała małemu żaglowcowi ukrytemu w butelce. Takie umieszczanie miniatury statku musi być niebywale czasochłonne.
- O bardzo dziękuję - powiedziała po chwili do siostry. - A możesz mi jakoś mniej więcej wyjaśnić, czemu akurat te ozdabiane nożyczki? - Zapytała nie odrywając wzroku od ukrytego w butelce żaglowca.

Nic nie mówiąc wyciągnęła różdżkę i stuknęła nią w butelkę, pod nosem mrucząc jakieś słowa. Dopiero teraz dało się zauważyć niemal przezroczyste sznurki, które łączyły nożyczki z szyjką butelki, bo zalśniły w świetle iskierek wypowiedzianego zaklęcia. Po chwili, na szkle zaczęły pojawiać się literki, zupełnie jakby było miękkie, a ktoś wypisywał na nim wyrazy patykiem. W końcu można było odczytać całe cztery zdania, mieniące się w świetle księżyca i gwiazd: Za dwadzieścia lat bardziej będziesz żałowała tego, czego nie zrobiłaś, niż tego, co zrobiłaś. Więc odwiąż liny, opuść bezpieczną przystań. Złap w żagle pomyślne wiatry. Podróżuj, śnij, odkrywaj.

Zaciekawiona przyglądała się pojawiającym się napisom, w końcu gdy cały było już widać i go przeczytała powiedziała tylko ciche "wow". Spojrzała na cieniutkie nitki łączące nożyczki ze statkiem.
- O matko, ale trafiłaś - powiedziała ciągle lekko oszołomiona, po czym mocno przytuliła siostrę. Szybko zamrugała, żeby czasem się nie rozkleić całkiem. - Bardzo dziękuję - powiedziała z wielkim uśmiechem. - Zastosuję się do tego zdania i wezmę go sobie do serca.

- Przetnij liny i śnij, śnij, śnij - uśmiechnęła się i znowu spojrzała w niebo. Na wschodzie powoli pojawiało się światło, to Słońce już wstawało. Nieliczne chmury przybrały piękne kolory, mimo, że było jeszcze dość ciemno, a Księżyc nadal był dość dobrze widoczny. Gwiazdy za to znikły, a raczej normalny człowiek nie był w stanie ich dostrzec, bo przecież zawsze były.

- Zapamiętam - powiedziała z uśmiechem i raz jeszcze spojrzała na rozjaśniające się już niebo. - Dziś już nie zamierzam iść spać. Idziemy do Wielkiej Sali? - Zapytała spoglądając na rozpościerające się widoki. Wcale nie było za ciepło, w końcu była już jesień, dłuższe siedzenie na wieży mogło się skończyć przeziębieniem i piciem eliksirów pieprzowych od pielęgniarki, które tak okropnie smakowały.

- Tak, chodźmy. Może kogoś tam spotkamy... - wstała i zarzuciła torbę na ramię. Odwróciła się w stronę horyzontu, rzucając ostatnie spojrzenie już w połowie widocznemu Słońcu. Poczekała, aż Effie też się podniesie i zbiegła schodami na dół.

Cass szybko wbiegła po schodach, trzymając płaszcz w dłoni. "Czy dziś jest już pełnia?", spytała siebie z nadzieją. Łapała szybko oddech, a gdy dobiegła do drzwi, odetchnęła z ulgą. Smukłe dłonie położyła na nich i mocno popchnęła. Uderzyła w nią fala zimna, od razu poczuła jak jej policzki nabierają czerwonego koloru. Szybko i niezdarne założyła płascz, mrużąc lekko oczy. Podeszła do barierki, oparła się o nią, patrząc na niebo. Usłyszała skrzypnięcie drzwi, spojrzała w ich stronę.

Wbiegła na wieżę, okropnie się przy tym męcząc. Oparła się o barierki, dysząc przy tym ciężko. Mimo bólu w klatce piersiowej podskoczyła radośnie, widząc widok jaki można było stąd podziwiać. Uśmiechnęła się szeroko obserwując jak ludzie, wielkości mrówek wędrują po błoniach.

Cass ze śmiechem obserwowała Hannę. W jej rudych włosach ślicznie ulokowały się płatki śniegu.
- Hej, Hanna - rzekła wesoło, dając jej sójkę w bok. Wychyliła się za barierkę, patrząc jak młodsze roczniki obrzucają się śnieżkami. Dziewczynka z długimi, kręconymi włosami dostała zimną kulą prosto w twarz. Zaczęła płakać. Cass poczuła dziwne uczucie w sercu, patrząc na młodą panienkę. Jacyś starsi chłopcy ciągle jej dokuczali - Co za wredne typy! - warknęła, czując pulsującą różdżkę, która kusiła ją.

Obróciła gwałtownie głowę i widząc jak Cass śmieję się z jej radosnych podskoków zarumieniła się delikatnie.
- Hej. - uśmiechnęła się do niej i obserwowała sytuację na dole.
- Może zrucimy im coś na głowy ? - zapytała patrząc na marmurową ławkę.

Podążyła za jej wzrokiem.
- Chcesz zabić czy wystraszyć? - zaśmiała się, uważnie przyglądając się ławce. - A może masz łajnobomby w dormitorium? Będzie ciekawy efekt. - ponownie się wychyliła. Chłopcy wrzucili dziewczynce śnieg za kołnierz - O nie tego już za wiele, musimy się pospieszyć!

- Łajnobom nie mam, ale zawsze możemy walnąć w nich jakimś zaklęciem. Albo polać ich wodą. - stwierdziła. - Lub szybko zejść na dół i pokazać im jak to jest mieć śnieg za kołnierzem. Co wybieramy ?

- Opcja druga, jak najbardziej pasuje. Bierz tych z ciemniejszą karnacją. - rzekła, siadając na barierce i wyciągając różdżkę. Dokładnie wycelowała w jednego z nich - Acusdolor! - osobnik skrzywił się i upadł na śnieg, krzycząc, że coś go użądliło. Drugi zaś zaczął się z niego śmiać, parodiując oraz biegając w kółko. Cass zmrużyła oczy, celując w niego - Duro! - zniknął, zamieniając się w kamień. Zeszła z barierki szybko, aby nikt ich nie zauważył i zjechała po niej na ziemię. Mało obchodziło ją to, że czuje śnieg.

- Levicorpus! - krzyknęła celując w chłopaka, który z przerażeniem obserwował, co działo się z jego kolegami. Hanna zaśmiała się widząc jak chłopak próbuje uwolnić się z niewidzialnego węzła, który unosił go w powietrzu. Chyba wiszenie w powietrzu do góry nogami oduczy go atakowania słabszych. Podążyła za Cassie.

- Lepiej żeby nas nie widzieli, a wyciągnęli wnioski - jęknęła, zerkając za siebie - To mogłoby oznaczać mega sprawdzian, jeszcze jakby nas dorwała któraś z nowych psorek... Byłyśmy w czarnej... - urwała, gdy zobaczyła, że dziewczyna ociera łzy i zaczyna biec przed siebie.

- Nie mam ochoty na zarobienie szlabanu - westchnęła. - Chyba musiała się ich panicznie bać, skoro ucieka tak szybko. - dodała po chwili. Spojrzała na Cass.
- Znasz ją ?

- Kojarzę ją z Wielkiej Sali. Jest z mojego domu, a tamci z Twojego - westchnęła ciężko - Musieli ją bardzo długo prześladować, skoro tak szybko... Co za durnie. Jak mogli jej coś takiego zrobić? Widać, że jest z 3 lata od nich młodsza! - rzekła oburzona, nie mogąc wyobrazić sobie tak nieludzkiej natury.

Westchnęła cicho.
- Mogę ich za to postraszyć w nocy. Jak będą spali to każdemu podrzucę do łóżka węża. - uśmiechnęła się na myśl ich zdziwionych min. - Jak chcesz możemy jej poszukać. - zaproponowała.

- Jak myślisz, gdzie poszłaby skrzywdzona mała puchonka, aby zaszyć się przed innymi? - ożywiła się - Musi to być przede wszystkim miejsce ciche i odludne. Tam gdzie nie jest zbytnio mokro ani chłodno. - zaczęła się zastanawiać na głos, charakterystycznie przy tym marszcząc nosek.

- Pobiegła w stronę lasu, ale możliwe, że siedzi pod bijącą wierzbą. - zastanawiała się na głos. - W każdym razie pomyślimy po drodze, bo zejście stąd zajmie nam trochę czasu. - westchnęła spoglądając na malutkie schodki.

- Las! - uderzyła się otwartą dłonią w czoło. Jak mogła o tym nie pomyśleć? Ale czy dziewczyna poszła do tego Zakazanego? Może przez wewnętrzną frustrację wcale nie uważała go za niebezpieczny? Takie upokorzenie... - Hanno, Zakazany Las! - zaczęła biec, lecz przypominając sobie o tym, że jej towarzyszka nie lubi zbytnio gonić za przygodą, zwolniła. Nie wiedziała dlaczego, ale z nią nigdy się nie nudziła. Zawsze robiły coś ciekawego. A myślała, że jednak Ślizgoni są inni. Dobrze, że nie należy do osób, które wierzą w stereotypy. Nie warto by przez nie stracić Hanny!