W sali trochę się działo. Ktoś wchodził, zaraz potem wychodził, ktoś gadał głośno, a w międzyczasie znów ktoś przyszedł. Odnosiło się wrażenie, że zanim pojawi się nauczycielka, to lekcja odbędzie się samoistnie. Rozmawiała ze starszą Krukonką, pilnując jednocześnie, aby nie przegapić wejścia nauczycielki.
- Nie, nie będziesz musiała zbierać niczyich resztek z podłogi - zapewniła towarzyszkę, mając w głębi duszy nadzieję, że okaże się to prawdą.
Gdy do ich stolika podeszła nieznajoma dziewczyna, Syd przeszła w tryb bierny. Dopiero znacząca cisza wyrwała ją z zamyślenia, w które mimo walnie wpadła.
- Sydney - przedstawiła się i uśmiechnęła, co o dziwo nawet dobrze jej wyszło. Gdy Candida ponownie podjęła rozmowę ze Ślizgonką, rozejrzała się po klasie.
Właśnie wtedy do sali weszła nauczycielka. Rozmowy ucichły i wszyscy w skupieniu słuchali słów kobiety. Gdy tylko okazało się, co jest jej potrzebne do uwarzenia eliksiru, wyrwała się do przodu po składniki. Szybko zgarnęła to, co było jej potrzebne i odwróciła się,aby wrócić do ławki. Pech chciał, że w drodze powrotnej wpadła na kogoś. Rzuciła uczniowi nieprzyjemne, sztyletujące spojrzenie i pośpieszyła do ławki. Na szczęście okazało się, że w wyniku zderzenia nic z jej ekwipunku nie ucierpiało.

Kostka - 3 [osoba pode mną w wyniku zderzenia straciła flakon z proszkiem z chochlików kornwalijskich/proszkiem z kła węża]

No cóż, Collardo nie zjadła Fire. Nie, żeby Fuck się tego spodziewał! To była dobra psina, grzeczna, posłuszna i niesamowicie lojalna. Była lepsza od większości ludzi, których chłopak poznał. A jednak, tak przyjazną postawę, jaką psidwak wykazał się względem Gryfonki, Felix uznał za dobry znak. Uśmiechnął się, bardzo ciepło i uspokajająco - tak, jak miał w zwyczaju. Miał w sobie takie opanowanie, które często drobnym gestem potrafił zaprezentować.
- Tak? - Mruknął, przekrzywiając lekko głowę. Nie słyszał w głosie dziewczyny niczego, co mogłoby zdradzić jej kłamstwo. Jednocześnie automatycznie zaczął podważać jej słowa. Tak po prostu, intuicyjnie. Nikt mu nic nie mówił o tajemniczym chwaście, który wywoływał plamy na skórze, a w końcu dopytywał, co stracił omijając zielarstwo. Poza tym miał wrażenie, że niechęć Fire do nawiązania kontaktu cielesnego opierała się na innej zasadzie i miała "drugie dno".
- Nie, nie Frederick. - Uśmiech ani na chwilę nie zniknął z jego twarzy. Nie zamierzał zdradzać swojego imienia do momentu, gdzie dziewczyna nagle postanowiła podzielić się swoim własnym. Z doświadczenia wiedział, że w takich sytuacjach ludzie zazwyczaj używali imienia, a nie pseudonimu. - Wierzę, że pasuje. Jestem Felix.
Nie rozmawiali już za bardzo, bo w sali pojawiła się nauczycielka i od razu zabrała się za rozdzielanie zadań. Felix żałował nieco, że nie ma tego cennego kwiatu bawełny - miał wrażenie, że eliksir leczniczy jest nieco większym wyzwaniem, niż ten lewitacji. Niestety, był to jedynie pokaz ignorancji z jego strony, bowiem obie substancje do prostych nie należały.
- Och, będę musiał ci się jakoś odwdzięczyć za ten pokaz dobroci... - Zażartował, chociaż trochę prawdy w tym było. Z pomocą Fire udało mu się zdobyć odpowiednie składniki i już wracali do swojej ławki, gdy Gryfonka postanowiła naskoczyć na jakąś Ślizgonkę. Fuck nie zdążył za dobrze rozeznać się w sytuacji, gdy poczuł jak ktoś na niego wpada - chwila rozproszenia wystarczyła, żeby nie umknął przed @Sydney Torres. Skrzywił się lekko, słysząc dźwięk tłuczonego szkła. No, to byłoby na tyle z jego proszku z chochlików kornwalijskich. Rzucił sarkastyczne "dzięki" osobie, która tak nieelegancko na niego wpadła, ale przynajmniej nie widział tego groźnego spojrzenia. Dotarł do ławki, gdy poczuł dziwne ciepło. Czyżby coś się paliło? Zanim zorientował się, że ogień przeniósł się na jego włosy, już ktoś oblał jego i Fire lodowatą wodą.
- Nic ci nie jest? - Wypalił od razu, nawet nie sprawdzając, czy z nim wszystko w porządku. Odetchnął nieco, kiedy okazało się, że dziewczyna zapytała go praktycznie o to samo w tym samym czasie. No, to chyba żadne nie musi odpowiadać...
- To chyba nie jest mój dzień. - Stwierdził cicho, właściwie sam do siebie. Nie chciał użalać się nad sobą i dodawać, że tak właściwie, to nie jego życie. Po prostu potrząsnął głową i przeczesał palcami włosy, wyczuwając parę nieprzyjemnie podsmalonych kosmyków. Dobrze, że ogień udało się tak szybko ugasić... Szkoda tylko, że chłopak nie wiedział, komu powinien to zawdzięczać.
- No, pani prefekt? Jakaś zemsta i nagroda? - Spytał wiedząc, że prędzej Fire dowie się, kto tak ich urządził. Nie miał siły zastanawiać się, co zrobi bez jednego składnika swojego eliksiru.

Kostka - 4

Był tak roztargniony, że nawet nie szukał sobie towarzysza na te zajęcia. Trochę mu się zrobiło szkoda, że Fire już została usidlona - ale cóż, tamten Ślizgon sam się o to prosił! Leosiek mógł się trochę ogarnąć, zająć miejsce i zaczekać, aż nauczycielka się pojawi. No i śmiać się cicho z reakcji pani prefekt Gryffindoru, która najwyraźniej wcale tak wesoło do jego żarciku nie podeszła.
Wysłuchał uważnie profesorki, a potem zabrał się ochoczo do roboty. Zebrał składniki, dumnie powrócił na stanowisko i rozejrzał się po sali. Merlinie, co tam się działo! Jednym płonęły włosy, inni na siebie wpadali... A jemu tak łatwo udało się zdobyć potrzebne zapasy!
Z nudy zaczął wertować stronice książki. Nagle zorientował się, że chyba pomyliły mu się numery stron. 124 czy 240? Co w końcu było do tego eliksiru lewitacji?
Zerknął na swoje składniki i westchnął ciężko. Cóż, pech chyba mocno się go trzymał. Jak mógł wykazać się takim brakiem ogarnięcia? Wziął złe składniki, no pięknie. Ponownie rozejrzał się po sali, ale tym razem po to, żeby znaleźć drugą osobę, znajdującą się w podobnej sytuacji.

Kostka: 5
Jakby ktoś chciał się wymienić składnikami na eliksiry, to ja bardzo chętnie!

Will wszedł do klasy spóźniony. Szybko przemknął przez salę, podpatrzył czego potrzebuje i zabrał wszystko, by móc zająć się lekcją. Nie obchodziło go gdzie siedział. Nie interesowało go także kto znajdował się obok niego. Zaczął studiować podręcznik, lecz jego oczy wciąż się podnosiły na wydarzenia rozgrywające się w klasie. Bawiło go oglądanie jednych z palącymi się włosami, innych całkiem mokrych. Było głośno, a jego irytacja wciąż rosła. Łatwo się denerwował. Odetchnął głęboko i na chwilę przymknął oczy. Ten moment nieuwagi wystarczył. Uczeń, który postanowił przecisnąć się miedzy dwoma stanowiskami popchnął go, a fiolka z jednym ze składników wyleciała w powietrze i wylądowała na jego głowie. Kosmyki włosów Willa zajęły się ogniem, miał dość. Jakiś śmiałek użył niezwykle przydatnego zaklęcia, a Walkera oblał strumień zimnej wody. Wstał szukając sprawcy całego zamieszania, miał zamiar się z nim policzyć. Rozejrzał się po sali, rzucając na wszystkich gniewny wzrok. Dostrzegł uczniów, którzy mieli czelność zaśmiać się pod nosem. Zapamiętał te twarze, a w duchu obiecał sobie zemstę.
— Czy naprawdę wszyscy w tej sali muszą być takimi niezdarnymi idiotami?! — zapytał wręcz rozwścieczony.
Jego oczy ciskały błyskawicami złości.

Kostki – 4

Ale zamieszanie, może lepiej będzie, jak dziewczyna przemknie się pomiędzy tymi wszystkimi kłótniami, walkami o składniki i weźmie swoją porcję. Jak to się mówi, gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta. W tym przypadku, gdy wszyscy walczą o składniki, mała Alice przemyka się cichaczem i niepostrzeżenie do stolika i zbiera wszystko, co było niezbędne do wytworzenia eliksiru. Później tym samym sposobem przemknęła pomiędzy pchającymi się ludźmi i stanęła, dosyć zmęczona, na stanowisku. Westchnęła głęboko i zaczesała za ucho włosy. To ma być lekcja? Bardziej jej to przypominało walkę zwierząt w jakimś ciemnym i niepewnym miejscu. Jak profesor mogła na to wszystko pozwolić? Trzeba było przynieść więcej składników, albo chociaż samemu je rozdzielić, a nie pozwolić na to, żeby wszyscy się o nie bili, jak zwierzęta.
Do nosa puchonki dobiegł dziwny zapach. Poruszyła nim dwukrotnie, jak jakiś zwierzak, próbując rozpoznać ten nieprzyjemny odór, ale szybko się dowiedziała, jej włosy… bum! Nim myśl się skończyła, Alice stała cała mokra i w szoku. Jednak zamiast rzucić wściekłe uwagi w stronę osoby, która postanowiła zorganizować jej prysznic, spojrzała spanikowana, na kwiat bawełny. Przecież taka ilość wody mogła go zalać, a co za tym idzie doszczętnie zniszczyć próbkę. Widząc, że kwiat jest cały, odetchnęła z ulgą i oparła się o stolik. Dzięki bogu, chyba dzięki tej radości, całkowicie zapomniała, w jakiej się sytuacji znalazła.

4

Chyba nie było żadnej takiej innej lekcji, jak zajęcia z eliksirów, na które James chodził z taką chęcią i zaangażowaniem. Lubił to i w pewnym sensie było to jego pasją, jednak odkąd zebrało mu się trochę więcej obowiązków, ma mniej czasu na to, by jakkolwiek się spełniać w tym temacie. Ostatnimi czasy nawet myślał o tym, czy przypadkiem nie połączyć jakoś swojego przyszłego zawodu z eliksirami, jednak on nadal nie wie, co chce robić. Mimo tego, uważa, że zamiłowanie do wywarów zostanie z nim na długo. Właściwie, nawet nie wiedział, skąd pojawiła się u niego ta fascynacja. Może dlatego, że podczas sporządzania wywarów stopniowo zauważał u siebie samorozwój, a jako, że jest naprawdę ambitnym typem, spodobało mu się to uczucie.
Gotowy i zwarty do działania, pojawił się na zajęciach, razem ze swoją uprzednio zdobytą bawełną. Niedługo, lecz musiał, czekać na nauczyciela, jednak jak zwykle w tym czasie, zajął się czymś innym, przez co oczekiwania nie dłużyły się w nieskończoność.
W końcu, pojawiła się znajoma pani profesor i przedstawiła plan lekcji. Jako, że na zielarstwie zajmował się on bawełną, jego zadaniem było przygotowanie eliksiru leczącego rany. Z tego co mu się zdawało, to kiedyś już przygotował jego wersję, jednak tę zdecydowanie słabszą, bez bawełny. Z uwagą wysłuchał nauczycielki i przejęty poleciał do jej biurka. Trochę przeraził się, że zabraknie dla niego składników, ano i też udzielało mu się podekscytowanie, więc wystartował jako jeden z pierwszych. Udało mu się zdobyć wszystkie potrzebne składniki, ale przez przypadek stłukł flakon z jakimś proszkiem. Niezbyt się tym jednak przejął, bo jednak Jamesowi udało się zdobyć wszystko potrzebne do jego mikstury. Wrócił na swoje stanowisko, otworzył podręcznik na uprzednio wskazanej przez nauczycielkę stronie i ochoczo zabrał się do pracy.

osoba pode mną traci flakon z proszkiem z chochlików kornwalijskich/z kła węża
kostka 3

- Sagan. - zwęziła oczy, podążając wzrokiem za @Saga Demantur - Tak mi się właśnie wydawało, że słychać w oddali płacz dzieci.
Merlinie, jakaż ona była irytująca. Ett miała ochotę kopnąć ją na odchodne w tyłek. Ciekawe czy wtedy byłaby taka wyniosła? Demantur podeszła do @Cándida Feliciana Miramon. Coś czego nigdy nie mogła pojąć - dlaczego sympatyczni, zdrowi umysłowo ludzie kumplują się z tą podstępną jaszczurą? Pomachała lekko Krukonce, zmuszając się do uśmiechu - będzie go potrzebować, zdaje się że siedziała w mało przyjemnym towarzystwie.
Do klasy weszła nauczycielka i Ettie z ulgą stwierdziła, że chyba nie odkryła jeszcze, że skradziono jej składniki. Zdobycie pozostałych wydawało się dużo prostsze, w końcu wystarczyło wziąć je z biurka, a jednak po chwili w klasie nastał prawdziwy chaos - posypało się szkło, ktoś się z kimś kłócił, w pewnym momencie wybuchł nawet pożar. Ettie starając się jakoś przez to wszystko bez szwanku przecisnąć nawet nie zauważyła, że sama zajęła się ogniem. Ucieszona, że udało jej się zdobyć składniki wracała już do ławki, gdy nagle w twarz chlusnął jej strumień wody. Wypluła to co trafiło jej do ust, zgarnęła z twarzy mokre włosy i szukała inteligenta, który oblał ją i najwyraźniej jeszcze kilka osób. Dopiero po chwili zobaczyła, że ma nadpalony rękaw. Może jednak powinna podziękować tej osobie? W każdym razie nie było po co szukać winnych. Nic w zasadzie się nie stało, a wszyscy dookoła i tak skakali już sobie do gardeł. Wyjęła różdżkę, rzuciła na siebie Silverto i wróciła do ławki.
Na miejscu okazało się jednak, że zapomniała o proszku z chochlików i załamana musiała wracać w rozwścieczony tłum. Bez uszczerbku na zdrowiu dotarła do składników, tylko po to żeby odkryć, że proszku z chochlików już nie ma. Chyba że pozbierałaby ten, który walał się po podłodze - ktoś najwyraźniej stłukł ostatnią fiolkę.
- Przepraszam! - przekrzyczała się przez głosy innych - Ma ktoś trochę zbędnego proszku z chochlików? Skończył się.

Kostka: 4

Lekcja jak to lekcja, pełna była różnych niespodzianek. Spojrzawszy na swoich kompanów, próżno oczekiwała jakiejś odpowiedzi. Musiała się pogodzić z faktem, iż przeczeka z pytaniem, wszakże miała inny problem na głowie. Spojrzawszy w górę znalazła Ettie, która zapytała ją o podarowaną jej próbkę. Z lekką niepewnością pokręciła głową, wskazując towarzysza obok. Miało to znaczyć tyle samo, co oddałam, lecz dziewczyna się tym nie przejęła. Znalazła fiolkę dla siebie, dzięki czemu Ślizgonka z uśmiechem na buzi pokazała jej dwa kciuki do góry.
Gdy odeszła skierowała się w stronę najlepszej przyjaciółki, co na szczęście ją zauważyła. Miała nadzieję, iż jej nie pominie. Z resztą, chyba ich miłość była tak wielka, że działały jak magnesy. Nijak pominąć którejkolwiek w wielkim tłumie. Sama prawda.
- Dzięki za radę, Płomyczku. Postaram się go trzymać na dystans, może mi nie zaszkodzi - mrugnęła do niej, a następnie spojrzała na węża, by tylko cmoknąć w jego stronę.
Musiała zdobyć potrzebne przedmioty i to w miarę szybko... Wyrwała, więc do przodu, przy okazji nie taranując Krukona. Przejrzawszy wcześniej podręcznik, dobrze wiedziała, co ma wziąć. Chwyciła, więc potrzebne przedmioty (biorąc nieco więcej, niż potrzeba proszku z kła) i zaczęła wracać. Gdyby nie pewien incydent, prawdopodobnie nie zorientowałaby się, że wzięła nie to co trzeba. Również patrząc na proszek z kła węża, nie mogła zdzierżyć faktu, że jakiś typ bez słowa wytrącił go z jej ręki.
Odwróciła się w jego stronę i szybko złapała go za ramię ( @James Waters).
- No no, a ty dokąd? Może byś coś powiedział? - przemówiła pewnym siebie głosem, mając nadzieję, że chłopaczek jakoś zareaguję. Była na niego zła, to prawda, ale jeszcze bardziej chciała usłyszeć słowa przeprosin. Bez tego nie mógł jej ominąć, o nie, nie potrafiła mu tego darować.
Dopiero gdy ewentualnie to zrobił, lub nie (ta druga opcja grozi, spotkaniem po lekcjach), zwyczajnie odeszła od niego.
- Uważaj na siebie, nigdy nie wiesz w kim możesz mieć wroga - dodała na koniec, a następnie przeszła przez salę w poszukiwaniu zamiennych składników. W sumie, to w sprawie z proszkiem wróciła do biurka. Z miną szczeniaczka, zabrała jeszcze dwie dawki, bowiem chyba nie tylko ona miała taki problem.
później ruszyła na poszukiwania zamiennika, tak oto dotarła do @Andrea Jeunesse. Spojrzawszy na dziewczynę, delikatnie się uśmiechnęła i zaczęła swój wywód:
- Wyglądasz jakbyś czegoś szukała. W sumie, ja sama potrzebuję pomocy. Nie masz kwiatu bawełny albo nie potrzebujesz jakiegoś proszku? Wzięłam dodatkowe dwa z kła węża, bo widzę, że ludziom brakuje - westchnęła zrezygnowana. Co miała zrobić w obliczu braku głównego składnika? Przecież jej był bezużyteczny...
Kostka: 5

Thomas chciał już machnąć ręką, byleby mieć spokój. Nauczyciel się spóźniał a on sam przyszedł tutaj tylko po to, by nauczyć się czegoś nowego. Towarzystwo Maddie już mu nie przeszkadzało na wskutek chwilowego jej zarumienienia na pozytywny komentarz ślizgona, ale ten krukon mógłby już wrócić do swojej ławki. Zerknął oczywiście na rudą czarownicę (Fire), która rzuciła negatywnym komentarzem w jego kierunku oraz dość nieprzyjemnym wyrazem twarzy. Jaka była jego reakcja? Wyszczerzył zęby w zadowoleniu i odparł:
-No i w końcu nabrałaś miny, która idealnie Cię opisuje. Skrzywiona i nieprzyjemna. - złapał oddech i dodał -Ale rozumiem.. to w końcu Twój własny sposób na odreagowanie z uwagi na gorsze ode mnie wyniki w eliksirach. Jak ładnie poprosisz to może kiedyś Ci udzielę paru rad. - złośliwy uśmieszek a następnie skupienie się na na czymś lub kimś tego wartym i rzeczywiście ważnym, bo o niej tego powiedzieć nie mógł.

Samo zadanie raczej trudne nie będzie, ale czy to z czystej złośliwości losu bądź diabolicznego planu osoby prowadzącej, nastało wiele komplikacji. Chyba nie było jednostki, która nagle nie musiała borykać się z jakimś problemem. Jak zaś było z zielonookim? Niby nie zabrał ze sobą swojego cennego składnika, kiedy po niego szedł. Czyżby gdzieś to zgubił? Rozejrzał się dookoła i zerknął na Neró. Oprócz niego samego i Maddie, tylko on przechadzał się obok ich ławki. Podszedł do niego i z poirytowaniem rzekł:
-Ubawiłeś się? To teraz oddawaj składnik..

Kostki: 2 + drugi wynik parzysty.

Oczywiście nie zabrał ze sobą podręcznika, bo też po co? Poszedł przecież na zajęcia z zielarstwa, któż mógł wiedzieć, że nauczycielka wymyśli coś takiego?
Na całe szczęście ktoś obok niego przyrządzał eliksir lewitacji.
Więc zaglądając mu przez ramię wyczytał składniki i poszedł po nie.
Przy stoliku jak zwykle panowało prawo dżungli, zrobił oczami młynka, czekając spokojnie, nie miał zamiaru się przeciskać przez te tłumy.
Kiedy się przerzedziło podszedł do stołu i wziął z niego potrzebne składniki.
Niestety jak dodarł już na swoje miejsce zauważył, że osoba obok niego ma o jeden składnik więcej.
Zmarszczył czoło zastanawiając się, czy czegoś nie doczytał. A może by tak pożyczyć sobie dany składnik?
To było jakieś wyjście, nie chciało mu się znów wstawać i iść po składnik. Dlatego wyciągając różdżkę i ukrywając drewienko, rzucił zaklęcie przyzywające i bezczelnie zajumał komuś składnik.

Kostka: 1
Kostka mówi o zdarzeniu losowym jakie spotkało naszą postać, to co my z tym zrobimy to już inna sprawa. ;)

POŻYCZAM SOBIE OD OSOBY NADE MNĄ KTÓRA TWORZY ELIKSIR LEWITACJI JEDEN ZE SKŁADNIKÓW.

W klasie zrobił się taki gwar, że nie mogła się totalnie skupić. Na niczym. Nawet na rozmówczyni, która też chyba nie czuła się tutaj najlepiej. Do tego wszystko tak się ciągnęło… Zdążyła uśmiechnąć się ironicznie do Sydney, która zapewniała ją, że tym razem obejdzie się bez rozwalania czegokolwiek. Właściwie to sama nie była taka pewna, czy i ona nie stanowi niebezpieczeństwa.
Na razie jednak było spokojnie, nikt się z nikim nie kłócił... Oczywiście pomijając początek, kiedy Ettie zwróciła się do Sagi w niezbyt miły sposób. Dobra, powinna cofnąć te słowa. Kiedy przyszła profesor i kazała im pójść po składniki, wszystko wymknęło się spod kontroli. Jedna dziewczyna skończyła nawet z podpalonymi włosami. Candy, w obawie, że w tym harmidrze większość flakonów zostanie potłuczonych, wyrwała się do przodu. Przepchnęła się między uczniami i gdy wreszcie dotarła do biurka, w głowie wciąż kołatała jej myśl: eliksir lewitacji, eliksir lewitacji. Potem wystarczyło, że przypomniała sobie skład.
I tym sposobem, kiedy wróciła na swoje miejsce, skończyła z proszkiem z chochlików kornwalijskich i listkami mięty. A potem znowu zajrzała do podręcznika i jedyne, co cisnęło jej się na usta, to Maldita sea. Jak mogła być tak głupia i zapomnieć, że nie ma soku z samosterowalnych śliwek?!
Rozejrzała się żałośnie po sali. Może ktoś pomylił się podobnie… Na ławce @Leonardo O. Vin-Eurico zobaczyła ów sok leżący obok korzeni stokrotek. Podniosła się gwałtownie i zgarnęła swoje flakony, po czym podeszła do Gryfona.
– Hej, słuchaj, pomyliłam eliksiry, jak wnioskuję, ty też, co ty na to, żebyśmy się wymienili składnikami? – wyrzuciła z siebie szybko, żeby umknąć przed karcącym wzrokiem profesor. Trafiła na miłego człowieka, z którym nie musiała się targować ani tłumaczyć jak krowie na rowie. Zostawiła to, co nie było jej potrzebne, a zaklęciem przetransportowała właściwe składniki. – Świetnie! – ucieszyła się. – Powodzenia w warzeniu – dorzuciła. Żeby nie było więcej takich niespodzianek.

5

- Nie chciałam przegapić lekcji. - Wzruszyła ramionami, rzucając nieco bezbarwny uśmiech w kierunku dziewczyn. Nie zdążyła nic więcej powiedzieć, bo w klasie pojawiła się nauczycielka. Saga nie musiała na nią zbyt długo czekać, dlatego nie udzieliła jej się ogólna irytacja, jak u reszty. A nawet polubiła ją za konkretność, bez zbędnych wstępów i przydługich wykładów.
Trochę zaskoczyło ją gdy nagle wszyscy rzucili się do biurka, taranując wszystko i wszystkich po drodze. Ona zamiast tego rzuciła się do podręcznika, żeby upewnić się co miała z tamtego pobojowiska w ogóle zabrać. Zdążyła usłyszeć, że inni pomylili się, brali co popadnie, albo podpalali sobie włosy. Czasem naprawdę czuła się tu jak w przedszkolu. Oczywiście, zgrabnie omijała wspomnienia swoich własnych wpadek. Dzięki temu z czystym sumieniem mogła patrzeć na resztę jak na dzieciarnię.
Kiedy chaotycznie miotający się czarodzieje odstąpili już od biurka, Saga ruszyła po swoje składniki, zupełnie pewna czego powinna szukać. Udało jej się znaleźć wszystko. Niestety kiedy wracała na swoje miejsce niosąc fiolki w ramionach potknęła się. Udało jej się utrzymać równowagę, łapiąc się w ostatniej chwili krawędzi ławki. Ale przy okazji wypadła jej jedna z fiolek. Z ulgą stwierdziła, ze to była tylko woda. Niewielka strata nie przeszkodziła jej jednak rzucać oskarżeniami.
- Mogłabyś pilnować swoich odnóży? - syknęła w stronę Harriette, która akurat znalazła się niedaleko. - Naprawdę nie sądziłam, że posuniesz się do takich tanich sztuczek.

Kostka: 6

Spuściła ich z oczu tylko na chwilę, dosłownie na chwilę, a w sali zdążył zapanować harmider. Dzisiaj jednak zależało jej przede wszystkim na tym, żeby czegoś młodzież nauczyć, więc darowała sobie ironiczne uwagi w kierunku niektórych i ujemne punkty dla tych, którzy coś stłukli, chociaż wewnątrz kipiała ze złości. Te składniki nie były tak łatwe do zdobycia jakby mogło się wydawać! Z równowagi prawie wyprowadziły ją płonące włosy Gryfonki, ale uczniowie sami rozwiązali ten problem, a ona i tak nie widziała sprawcy.
– Starczy tego dobrego – powiedziała, gdy znowu stanęła za biurkiem. – Widzę, że niektórym nawet zabranie składników sprawia problem – skomentowała, ale na tym skończyła. Wystarczyło, że ruszyła różdżką, a składniki zaczęły wirować w powietrzu i trafiać do właścicieli. Niektórym brakowało tylko kilku flakonów, inni potrzebowali dosłownie wszystkie. Znalazła też kilka zaginionych flakonów z sokiem ze śliwek, natrafiła też na śnieżną bawełnę. Teraz wszystko leżało na swoim miejscu.
– Teraz proszę was o uwarzenie eliksirów. Mam nadzieję, że nikt już niczego nie stłucze i nie pomyli stron, sala niedawno było naprawiana – upomniała i dała znak, żeby zaczynali.

Rzucacie jedną kostką, a potem do niej dodajecie liczbę punktów z eliksirów. Za każde siedem punktów z zielarstwa możecie dodać kolejne dwa. Wynik sprawdźcie poniżej.

KOSTKI:

No to czas na zadanie. Wzięła się do roboty całkowicie ignorując ludzi, którzy tak bardzo zachowywali się, jak zwierzęta. Brak ogłady i wychowania, ale to nie jej oceniać. Czasami, niektóre sytuacje zmuszają ludzi, do różnego zachowania, a te zajęcia wymagały prostactwa. Jak można było to tak źle rozplanować?
Nie Alice. To nie tak. Możliwe, że nie spodziewała się pani profesor tyle osób, ewentualnie coś poszło nie tak, zawsze coś mogło pójść nie tak, nie można oceniać nie znając wszystkich szczegółów.
Wzięła głęboki oddech i zabrała się do pracy!
Niestety nie szło tak gładko, jakby chciała. Na początku było niby wszystko w porządku, ale później… Kolor eliksiru zmienił się na taki, na jaki nie powinien. Alice przejrzała książkę i nie znalazła żadnej wzmianki na ten temat, co zrobiła źle? Co poszło nie tak? Poddenerwowana przegryzła dolną wargę i rozejrzała się po Sali w poszukiwaniu pomocy. Czy komuś poszło wystarczająco dobrze, by mógł jej pomóc w tym zadaniu?

Kostka: 1
Eliksiry: 7
Zielarstwo: 17 (+2pkt)
Suma: 10

SZUKAM POMOCY

Nauczycielka nie była zadowolona i miała ku temu całkiem sensowny powód. Wystarczyło jedno spojrzenie na tą klasę, by nabrać chęci na rozdawanie kar na prawo i lewo. Na szczęście ujemnych punktów czy szlabanów nie było a co więcej, za sprawą różdżki wszystkie składniki powróciły na swoje miejsca. Thomas powrócił więc co ławki i skupił się na kolejnych instrukcjach. Przygotowanie eliksiru a później poddanie się ocenie. Standardowa procedura ale i tak miał wymalowany uśmiech na twarzy. Nastała więc jego chwila by nie tylko zabłyszczeć ale wytknąć to rudowłosej.

Wszystko rozłożył idealnie na stole i zaczął kroić, siekać, miażdżyć i we właściwej kolejności wrzucać do kociołka. Temperatura była idealna, tak samo czas odstępy czasowe ruchu rąk przy mieszaniu. Kolor nie tylko był dobry ale i zapach. Jeżeli coś się zepsuje, zdziwi się niezwykle mocno.

Kostka: 5
Eliksiry: 22
Zielarstwo: 6 (0 dodatku)
Suma: 27 (+5 pkt dla zielonych :D)

Skończył jako jeden z pierwszych ale wątpił, by ktoś przebił go w końcowym efekcie. Profesor podeszła, sprawdziła i nagrodziła go aż pięcioma punktami dla Slytherinu! Zerknął teraz obok, chcąc sprawdzić jak idzie Maddie. Być może będzie potrzebowała jego pomocy.

Siedziała przy swoim stanowisku lekko zgarbiona, żeby tylko profesor nie zorientowała się, jaka dała plamę. Zdążyła co prawda wszystko naprawić, zanim Sava się pojawiła, ale miała wrażenie, że kobieta wszystko wyczyta jej z głowy.
Na szczęście kobieta albo miała szczęśliwy dzień albo obchodziła dzień dobroci dla zwierząt, bo dla świętego spokoju uporządkowała wszystkie składniki i uratowała to, co się dało. Tylko kilka stolików pozostało w nienaruszonym stanie.
Gdy już wszystko zostało ogarnięte, profesor poleciła im zająć się procesem warzenia. Najwyraźniej zorientowała się, że niektórzy nie potrafili nawet spojrzeć na odpowiednią stronę. Teraz Candy, żeby niczego nie pomylić, przyłożyła książkę drugim podręcznikiem, niech te strony tak nie latają. Upewniła się, że ma wszystko, a potem wypełniła kociołek wodą i zabrała się za dodawanie składników. Po wrzuceniu korzeni stokrotek, starannie wymieszała zawartość. Koniecznie pięć razy odwrotnie do kierunek zegara! Potem zostało tylko kilka drobnostek i w ostatecznym rozrachunku eliksir wyszedł świetnie. Nie był jednak pierwsza. Tyle dobrego, że chociaż to miała z głowy.

KOSTKA: 4
ELIKSIRY: 7
ZIELARSTWO: 16 (+2)
SUMA: 13!

KOMU POMÓC?

William przez cały poprzedni incydent nie mógł się w ogóle skupić. Sprawiło to, że pomylił składniki. Miał niebywałe szczęście, że eliksir nie wybuchł. Ulatywała z niego dziwna zielona para, Will nie chciał wiedzieć co by się stało gdyby włożył w nią rękę. Ostrożnie odsunął nieudany eliksir jak najdalej od siebie. Wziął głęboki oddech.
No dalej... - pomyślał i zabrał się za ponowne warzenie. Przeczytał przepis i wszystkie dopiski siedem razy. Po kolei wrzucał składniki tak jak nakazywała instrukcja. Był zadowolony, eliksir nie wybuchł i wyglądał całkiem w porządku. Po chwili jednak wywar zaczął bulgotać i zmieniać swoją barwę. Will otworzył szerzej oczy i zmarszczył brwi. Przecież zrobił wszystko dokładnie tak jak napisano w podręczniku! Był przerażony i zmartwiony, nie wiedział co ma zrobić i co uczynił nie tak.
- To chyba jakieś żarty... - mruknął niezadowolony.
Nie miał wyboru musiał poprosić kogoś o pomoc, sam sobie nie poradzi.
- Hej! - zaczął mówić do pewnej Krukonki (@Cándida Feliciana Miramon) - Czy... Czy mogłabyś mi pomóc?
Po tych słowach podrapał się po karku, tak, William Walker przełamał swoją dumę.

Eliksiry: 2
Zielarstwo: 2
Kostki: za pierwszym razem 1, za drugim 6
Suma: 8

Zrobienie czegoś niechcący brzmi całkiem inaczej niż celowe wytrącenie czegoś z ręki. A James właśnie, przypadkowo wytrącił flakon z tamtym proszkiem z kła węża. Nie spodziewał się jednak, że ktoś go z tego powodu zaczepi. Gdy wracał do stolika, poczuł niespodziewanie szarpnięcie za rękaw. O mało co, nie wyleciały mu rzeczy z rąk (a gdyby wyleciały, nie byłby zadowolony). Spojrzał na osobę, która go zaczepiła i w pytającym geście, zmarszczył brwi. Zobaczył jakąś brunetkę, która, jak po dłuższych oględzinach stwierdził, była studentką lub uczennicą Slytherinu.
- Cóż... samo się stłukło - stwierdził, wzruszając ramionami i uśmiechając się blado. - Dobra, przepraszam - dodał szybko, widząc spojrzenie dziewczyny. Nie żeby się bał, ale widział, że nieznajoma oczekuje od niego jakiejś formy przeprosin, więc dał jej to, czego oczekiwała. Chwilę później usłyszał, jak Ślizgonka raczy go jakąś życiową radą... Chciał wypalić jakąś uwagę odnośnie tego, że jeśli ci wrogowie będą się naprzykrzać, nie będzie miał nic przeciwko, żeby odjąć parę punktów domowi, w którym się znajdowali, jednak ugryzł się w język i na tę "uwagę" uśmiechnął się ukradkowo, oddalając się od brunetki. Nie chciał zawierać nowych znajomości. Był typem introwertyka, a najbardziej lubił pracować indywidualnie i nie potrzebował kolejnej Tori, która kompletnie nie ogarnia eliksirów, ani lasek, które wkurzają się o przypadkowe stłuczenie ich składnika. Gdyby się postarała, mogłaby jeszcze jakoś odzyskać ten proszek, ale zamiast tego wolała wymuszać od niego przeprosiny, pokazując przy tym jak bardzo pewna siebie jest.
W końcu, w spokoju udało mu dotrzeć się na miejsce i zacząć przygotowywanie wywaru. James korzystał z instrukcji w podręczniku. Dość szybko udało mu się uwarzyć eliksir i według opisu znajdującego się w książce, był on poprawnie wykonany. Co prawda, może nie wyszedł idealny i perfekcyjny, jednak na pewno zdatny do spożycia i gdyby nadarzyła się okazja, w której musiałby owy eliksir zażyć, z pewnością by go nie zawiódł. Tak czy inaczej, poczuł lekkie rozczarowanie, gdyż liczył, że uda mu się uwarzyć coś niesamowitego i idealnego. Mimo tego, patrząc na poczynania swoich kolegów i koleżanek, uznał, że poszło mu nawet całkiem nieźle. Gdy już skończył, zauważył, jak jedna dziewczyna wygląda na załamaną psychicznie i bezsilnie siedzi nad swoim kociołkiem, nie mając pojęcia, co ma zrobić. Stwierdził, że może warto jej pomóc, dlatego podszedł do jej stanowiska i zajrzał do jej kociołka.
- Pomóc ci? - spytał, spoglądając na @Andrea Jeunesse. Nie znał jej, ale widział, że kompletnie nie ma pojęcia, co powinna zrobić, aby naprawić swój wywar. Usiadł obok niej i wysunął jej podręcznik, spoglądając w instrukcję oraz próbując dojść do tego, gdzie nieznajoma popełnia błąd.

kostka: 5
eliksiry: 16
zielarstwo: 5 (+0)
suma: 21

Trochę zmartwił się swoimi składnikami, bowiem nie miał pojecia, co może zrobić. Jeszcze mu się chyba taka gafa nie przydarzyła... Rozglądał się właśnie dość rozpaczliwie za kimś, kto może dałby radę jakoś mu pomóc - a tu pojawiła się śliczna Krukonka i dość władczo (nie, żeby Leo to przeszkadzało...) zajęła się zamianą.
- Jasne! Super, dzięki bardzo. I tobie również powodzenia! - Zawołał, a jego humor błyskawicznie się poprawił. Zatarł ręce, gotów aby spróbować swoich sił w przygotowywaniu eliksiru. Żałował, że nie dotarł tu wcześniej i nie zajął bezpiecznego miejsca obok Fire - mógłby zaglądać jej przez ramię, męczyć ją i w ogóle. Miałby pewność, że wszystko poszłoby dobrze...
Ale oczywiście nie. Leonardo musiał się spóźnić, musiał pomylić składniki, a potem musiał zrobić tak koszmarny eliksir, że nawet sam nie wiedział, czy to w ogóle można wyrzucać. W końcu pozbył się tej porażki. Profesor, na szczęście, miała trochę więcej składników i Gryfon otrzymał drugą szansę... Podczas której szło mu równie beznadziejnie. Miał już szukać pomocy u innych uczniów, gdy sama nauczycielka się nad nim zlitowała. Podziękował i odetchnął z ulgą, kiedy było już po wszystkim.
Nie, zdecydowanie nie był jakimś wielkim fanem eliksirów...

Kostka: Najpierw 3, a potem - 3!
Eliksiry: 0.
Zielarswto: 4!
Suma: 3 :')

Co z tego, że miała składniki, skoro kompletnie nie wiedziała, jak ich użyć? No dobrze, może i przeczytała to co napisali mądrzy magowie w jeszcze mądrzejszych książkach, ale teoria niewiele miała wspólnego z praktyką, jeśli chodzi o popis umiejętności Ruth z eliksirów.
Cierpliwie zabrała się jednak za wykonywanie wywaru i przez dłuższą chwilę nawet miała zapał i nadzieję, że jej wyjdzie, ale niestety tylko zmarnowała swoją wywalczoną porcję składników i eliksir nadawał się tylko do wylania. Przez chwilę zaczęła się też zastanawiać, że to cud, że nic nie wybuchło, bo przecież tacy samozwańczy alchemicy dostarczali departamentowi magicznych katastrof najwięcej problemów. Pewnie istnieje wielu czarodziejów, którzy uparcie dążą do poprawy swoich umiejętności w warzeniu magicznych mikstur i wychodzi im prawdopodobnie to samo, co Ruth tutaj na lekcji. Ona jednak nie planowała na własną rękę się doszkalać, żeby nie wysadzić w powietrze całej kamienicy, w której mieszkała, ale kiedy okazało się, że Raynott przyniosła więcej składników i Szwedka może spróbować swoich sił raz jeszcze chętnie podjęła się próby. Oczywiście zakończyła się ona kolejną klapą, co nawet niespecjalnie zaskoczyło krukonkę, ale zostało jeszcze kilka miesięcy nauki i może w lecie będzie potrafiła uwarzyć cokolwiek innego niż czarną, smolistą breję, którą można co najwyżej wylać taras.
Na szczęście nauczycielka zlitowała się nad nią i pomogła wykonać zadanie. Kiedy ktoś jej pomagał (jak Thomas jakiś czas temu) nawet nie wychodziło jej tak fatalnie. Może faktycznie nie powinna jeszcze ostatecznie skreślać eliksirów?

KOSTKA: 1 -> 2
ELIKSIRY: 1
ZIELARSTWO: 2
SUMA: 3

Z racji tego iż Gryfon olał ją totalnie schowała bawełnę i obdarzyła go spojrzeniem nie mającym nic wspólnego z ciepłem słonecznym. Skoro nie chciał od niej "pomocy" to trudno, z pewnością znajdzie się ktoś, kto da mu ją bezinteresownie. Ona tka nie była. Albo raczej już taka nie była. Zbyt wiele bólu sprawiło jej życie aby móc ignorować każdą złą sytuację. Od teraz zamierzała postępować zgodnie z przydziałem.
Nie zważając na innych uczniów zabrała się za swój eliksir. Mając wszystkie składniki nie było to trudne. Z eliksirów była jedną z lepszych uczennic. Ciekawe jak tam Fire... Jej na pewno nie uda się zrobić eliksiru. w końcu niby jak, skoro Ria stłukła jej jeden ze składników. Uśmiechając się pod nosem dokończyła pracę i z dumą spojrzała na swoje dzieło. Było idealne.

kostka: 5
eliksiry: 15
zielarstwo: 0
suma: 20

KOSTKA: 5
ELIKSIRY: 0
ZIELARSTWO: 0
SUMA: 5
Zdecydowanie eliksiry nie były jej broszką. Patrzyła na podręcznik, później na swoje składniki. Nijak nie mogąc połapać się, o co może tam chodzić. Spróbowała najpierw sama, interpretując na swój sposób zapisane słowa. To chyba nie był jej dzień.... Patrząc w książkę spróbowała się połapać, o co mogło tam chodzić. Chyba niezbyt jej wyszło. Całość nadawała się na spalenie, do kosza, a może nawet gorzej.
- Eliksiry to nie moja działka.... - powiedziała smutno, kładąc się na ławce. Musiała wszystko zacząć od nowa, a samo patrzenie na wywar Thomasa sprawił, że chciało jej się płakać. Czy wszystkim wyszło to tak perfekcyjnie jak jemu? Z miną szczeniaka popatrzyła po zgromadzonych, oj chyba nie była sama.
Możliwe, że przesadziła, bo na jej lament odpowiedziała nauczycielka, która pokazała jej, co i jak. Razem z jej pomocą zrobiły wspólnie wywar, dzięki czemu, aż się uśmiechnęła.
- Naprawdę muszę być beznadziejna... - mruknęła ni to do siebie, ni to do swoich towarzyszy. Stwierdziła fakt, a że podłapała wzrok Ślizgona, to aż ciary ją przeszły.
- Czyli ten przedmiot to Twój konik? Mogłam się tego spodziewać... - skinęła głową, patrząc na jego cudo. Ech, może kiedyś i ona takie zrobi...

Mając już swój eliksir z głowy, młody mężczyzna miał trochę wolnego czasu. Oczywiście nie palił się od razu z pomocą innym. Wolał wpierw poczekać by oni się do niego zwrócili, dzięki czemu jego wsparcie będzie bardziej docenione. Dużo osób miało problemy a tylko parę rzeczywiście było w stanie cokolwiek zdziałać. Thomas rozejrzał się dokładnie po sali wyłapując potrzebujące duszyczki.
Zebrał myśli, niezbędną koncentrację a co najważniejsze, motywację. Wyrzucił z siebie większą ilość powietrza i zaczął chodzić od stolika do stolika.
Kilka przypadków go rozbawiło inne zmartwiły ale ukazywał profesjonalizm i nie dawał po sobie tego poznać. Pierwsza była Alice, jej problemem była zupełnie inna barwa. Na pierwszy rzut oka niby nic wielkiego ale mogące być dramatyczne w skutkach o miało się zaawansowaną wiedzę z tego działu.
-Pozwól że pomogę. - rzucił uśmiechając się a następnie zaczął szukać odpowiedniego składnika na półce. Skoro mieli teraz klasy i wspomaganie było częścią tutejszych zajęć, profesor na pewno nie będzie miała nic przeciwko wykorzystaniu tutejszych zasobów. Ecclestone rzucił pewną czarną bulwę do kociołka odpierając -To pomoże zneutralizować ostatnie dwa kroki. Powtórz co robiłaś, tylko rób to ciut szybciej i pewniej. Nie zapomnij o mieszaniu w kierunku przeciwnym do zegara. - zakończył i ruszył dalej.
Andrea miała być druga ale całkiem ogarnięty krukon już się nią zajął. Dobrze.
Wiliam widać chciał pomocy ale nie od niego a od Cándidy. Nie dziwił mu się szczerze a tym lepiej dla niego samego.
Nad Leonardo zlitowała się nauczycielka. Next!
Ostatnia była Maddie i dostrzegając co przygotowała wyszczerzył lekko zęby w rozbawieniu. Tutaj się nie hamował a miał ku temu kilka powodów. Pierwszy, to znajomość z jej bratem bliźniakiem. Obaj trzymali sztamę a skoro siostra miała z nim słabe kontakty, to naturalnie wiadomo jak te relacje miałyby wyglądać. Nie był jednak totalnym chujem -Zobaczmy czy da się to odratować.. - zaczął, wąchając zawartość kociołka. Dał sygnał nauczycielce, że nie musi się przemęczać i ją wspomoże przy tym przypadku -Kompletna klapa, nic z tym już nie zrobimy. Wylej zawartość, przygotujemy drugi. - skomentował i zaczął porządkować na nowo składniki -Pamiętaj o odpowiednim krojeniu pod właściwym kątem. Nie dodawaj więcej niż trzeba, akurat tu się nie sprawdza powiedzenie "od nadmiaru głowa nie boli". Jak to będziesz miała z głowy, pozwól by wszystko odpowiednio nasiąkło. Kontroluj temperaturę, poprzednio wszystko się spaliło. - miał już skończyć ale zerknął na ślizgonkę i jej skupienie na twarzy. Kontrolował cały proces więc nie było prawa by się coś zepsuło. Postanowił więc trochę się zabawić -Jak tak Klaus? Słyszałem, że chciał odnowić z Tobą kontakt. - wyszczerzył białe zęby w zadowoleniu. Nie wiadomo jednak jakie relacje Thomas posiadał z nim. Nie były pozytywne ale panna Armstrong chyba o tym nie wiedziała.

Info: Thomas pomoże fabularnie każdemu, komu się nie uda i rzeczywiście chce od niego wsparcia. Powód? Dobroć serce <3