Przykładny prefekt chodzący na wszystkie zajęcia, nie mógł odpuścić sobie eliksirów… a tak poważnie, to Rasheed zwyczajnie czuł wewnętrzną potrzebę dalszego doskonalenia swoich umiejętności, skoro ostatnim razem udało mu się uwarzyć całkiem zjadliwą amortencję. Dobra, to była ogromna przesada, bo tak naprawdę to eliksir przygotowała Vittoria, a on jedynie kroił i podawał jej ingrediencje, ale to zawsze było coś. Coś, nad czym zamierzał pracować, bo chyba sam zdał sobie sprawę z tego, że jeszcze półtora roku i będzie musiał opuścić mury Hogwartu. Nigdy nie zakładał, że kiedykolwiek przekona się do Wielkiej Brytanii. Wiecznie pochmurnej i nieprzyjaznej, odstręczającej go niemalże wszystkim, począwszy od ludzi, a na tea time skończywszy. Więc, jak mógłby sądzić, że przetrwa tutaj tyle lat i ostatecznie zacznie zastanawiać się nad wyborem zawodu? Fałszoskopy go nie pociągały. Łatwiej było zapłacić komuś za opiekę nad rodzinną filią, a samemu skoncentrować się na Ministerstwie Magii, a do tego potrzeba było umiejętności. Wydawało mu się, że jest ponad przeciętny, ale co tak naprawdę mógł o tym wiedzieć, skoro nawet kłódki na transmutacji mu nie wychodziły? Zjawił się w lochach, ale nie rozglądał się specjalnie za znajomymi. Nie do końca był w nastroju, więc zaszył się w jakiejś pustej ławce, wznosząc wokół siebie niewidzialny mur skupienia i ciszy.

Rience nie był w wystarczająco znośnym nastroju, aby opuszczać mieszkanie, jednakże ostatnie spotkanie z Shenae chyba trochę go otrzeźwiło. Zamierzał siedzieć w samotności, aż do końca szkoły? To nie brzmiało jak dobry plan nawet w jego głowie, dlatego chyba tylko czekał na dobry pretekst, do opuszczenia swojej samotni, a ku swojemu zaskoczeniu, musiał dotrzymać danej sobie obietnicy szybciej niż z początku myślał. Czekały go eliksiry, a lekcji wypełnionej dwugodzinnemu mieszaniu w kociołkach, nigdy nie potrafił się oprzeć. Przekroczył próg szkoły, odrobinę szczuplejszy niż ostatnio, ale wciąż zaskakująco piękny i intrygujący, na co wpływ mieli jego przodkowie i skierował się do lochów, niespiesznie schodząc do klasy eliksirów. Wszedł do niej przed czasem i całe szczęście. Sava pewnie ukręciłaby mu rączki, gdyby tylko ośmielił się spóźnić, a utarczki z nauczycielem nie były tym, czego w tym momencie było mu potrzeba. Przekroczywszy próg, poszukał wzrokiem znajomych twarzy, ale nie trwało to długo. Zatrzymał się na jednej, jaka utkwiła mu w pamięci po lekcji magii leczniczej. @Winnie Hensley siedziała z jakimś chłopakiem ubranym w szaty Slytherinu, ale to wcale nie przeszkodziło Riencowi w podejściu do niej. Chwycił ją za warkocz, delikatnie pociągając, aby zwrócić na siebie jej uwagę.
- Ładnie dziś wyglądasz, morderczyni fantomów. - powiedział, najwyraźniej nie bawiąc się w typowe „cześć” i tym samym całkowicie zignorował Mikkela, który akurat coś tam do Winony mówił. Nie chciał zawracać jej zbyt długo głowy, gdyby nie była zainteresowana rozmową, więc puścił jej włosy, siadając niedaleko. Odchylił się na krześle, wpatrując się w tablicę ze średnim zainteresowaniem, czekając na początek zajęć.

Lilith weszła do klasy Eliksirów starając się nie zwracać na siebie większej uwagi, lekko kuśtykając na lewą nogę. Było coraz gorzej. Najpierw oberwała tam od wilkołaka, a później… bolało jak cholera. Każdy krok sprawiał, że po jej ciele rozchodził się straszny ból. Nie była w stanie normalnie chodzić, nie była nawet w stanie udawać, że chodzi normalnie, to tak bardzo bolało. Osoby, które jednak dostrzegły gryffonkę i zachciały się z nią przywitać, bądź zaczepić, odstraszyć mógł fakt, że prawie całą prawą stronę twarzy miała pociętą. Czoło, przez łuk brwiowy, kilkanaście szram na policzku i końcówce nosa, a później przechodziły przez brodę. Nie wyglądało to tak źle jak kilka dni temu, więc tylko się cieszyć, jednakże… odpowiadanie na pytania ciekawskich nie były łatwe, wręcz przeciwnie wymyślanie jakichś wymówek było coraz trudniejsze im dłużej się nad tym zastanawiał. Och czemu ona nie umie tak po prostu okłamywać ludzi?
Nie ważne. Ważne jest to, że dotarła do klasy i usiadła sobie z boku nie zawadzając nikomu i nie zwracając na siebie zbyt wielkiej uwagi.

Elisabeth wyszczerzyła się, kiedy Crystal zgodziła się być z nią w parze na lekcji. Najlepszy zespół znów razem. Do klasy weszła też @Zoe Everhill. Kojarzyła ją, bo w końcu były w jednym domu, czasem się spotykały.
- Cześć Zoe - uśmiechnęła się do znajomej. Pierwszy raz od dłuższego czasu ją widziała. Chętnie zaprosiłaby ją do współpracy, ale profesor jasno powiedziała, żeby się dobrać w pary. Chociaż właściwie Beth miała wrażenie, jakby i tak miała zamiar sama przydzielić im partnerów. Miała szczerą nadzieję, że jednak tak nie będzie. Bo w końcu pasowała jej praca w parze z Crystal. Ale z drugiej strony wtedy nie czułaby się głupio zostawiając puchonkę. No ale z C. umówiły się już wcześniej, więc nie mogłaby jej zostawić.
- Jak chcesz, możesz się do nas przysiąść na razie. Chociaż myślę, że i tak będziesz musiała znaleźć parę do pracy - posłała Zoe ciepły uśmiech i poklepała miejsce w ławce zaraz obok.
- Tak, znajoma. Czasem siedzimy razem w pokoju wspólnym. Jest bardzo miła - wyjaśniła cicho przyjaciółce.

- Chętnie - odpowiedziała i usiadła obok Elisabeth i jej przyjaciółki. I tak musiała rozglądać się za parą, a to miejsce było chwilowe. Nagle do pomieszczenia weszła jakaś gryfonka. Kuśtykała na lewą nogę i miała (nie da się ukryć) mocno pociętą twarz. Ciekawe co jej się stało, zastanawiała się. Widać było, że dziewczyna ledwo chodzi. Nie spytała jej co się stało, bo z doświadczenia wie, że to wcale nie pomoże, ale za to może sprawić zakłopotanie.
- Cześć jestem Zoe - powiedziała do towarzyszki Beth. Po czym od razu się miło uśmiechneła. Pomyślała, że dobrze byłoby się chociaż z nią przywitać w końcu siedzą (na razie) blisko siebie. - Dawno się nie widziałyśmy Beth. Co tam u Ciebie? - powiedziała z uśmiechem Zoe.

Ostatnio czuła się jakby ostatnie dni, a nawet miesiące oglądała w swoich wspomnieniach jak zza mgły. Chodziła na zajęcia z resztą Anglików... i nie Anglików, starając jakoś przeżyć bez żadnych dziwnych wypadków. W dodatku w sprawach Salemczyków zrobiło się dość spokojnie i nie umiała ocenić czy to dla nich dobrze. W rzeczywistości wcale nie przeszkadzała jej cisza w stowarzyszeniu i sama spokojnie mogła rozpracowywać swoją 'zabawkę'. Była tak bardzo beznadziejna, że tylko czekała na moment, w którym ta piekielna rzecz pośle ją do Skrzydła Szpitalnego. Nie pytajcie co ją popchnęło do tego szalonego pomysłu związanego z obecnością na eliksirach. Pałała do tych zajęć czystą niechęcią, jeśli chce się to delikatnie ująć. Nie miała do tego najzwyczajniej w świecie cierpliwości i dobrej ręki. Tu sypnęła coś na oko, tam dodała dodatkowy składnik i liczyła na cud, że nie wysadzi całej sali. Nie miała trudności z znalezieniem miejsca, w którym odbywały się zajęcia i o dziwo coraz mniej zdarzało się jej błądzić po nowej szkole. Przekraczając próg od razu szukała wzrokiem kogoś z Ameryki i nie dlatego, że uznawała tylko #TeamSalem. Naprawdę czasami czuła się jakby otaczali ją sami Anglicy, a reszta wróciła bez niej do Stanów. Megara dostrzegła nawet @Winnie Hensley, ale ktoś już obok niej tam siedział. Nie chcąc wtrącać się do rozmowy pomachała jej tylko na przywitanie i powędrowała do siedzącej gdzieś z boku dziewczyny.
- Merlinie, co Ci się stało? Na pewno możesz być na zajęciach? - siadając obok, dostrzegła w jakim stanie była @Lilith Nox i aż się zdziwiła, że nikt nie zaciągnął jej na siłę do Skrzydła Szpitalnego. W sumie nie zamierzała się wtrącać w jej sprawy, więc pierwsza część 'przywitania' była zadana raczej jako taka oklepana formułka.  - Poza tym jestem Megara.

To było logiczne, ze tak to się skończy. Gdyby nikt nie zwrócił na nią uwagi, to zapewne okazałoby się, że nadal leży nieprzytomna w łóżku, a to wszystko to tylko jeden wielki, piękny sen.
Gdy panna Nox usłyszała głos, uspokoiła się w duchu i zwróciła się z szerokim uśmiechem do salemki.
- Tak, wszystko w porządku – wyćwierkoliła radośnie jak to miała w naturze. Im bardziej ona będzie się przejmować, tym bardziej ludzie wokół niej będą się martwić, a tego chciała za wszelką cenę uniknąć – wiesz, na początku to wyglądało o wiele gorzej, zresztą jestem bardzo silną dziewczynką – Lilith zaśmiała się pod nosem. Chociaż ta część twarzy była trochę napuchnięta i uśmiech sprawiał jej lekki problem to jednak nie miała zamiaru przestawać. Wytrzymasz, będzie dobrze panno Nox.
- Megara… – powtórzyła za nią wlepiając w nie swoje wielkie brązowe ślepia. Widać było, że się zamyśliła głęboko. Odwróciła wzrok i zaczęła mamrotać pod nosem jakieś dziwne rzeczy – Meg… skąd ja znam to imię… – w końcu dostała olśnienia i gdyby to była kreskówka, to nad jej głową zaświeciłaby się teraz żarówka – och! Masz takie imię jak postać z Herkulesa! – No tak. Mogłam się tego spodziewać, że właśnie to będzie jej chodziło po tej szalonej główce. Dla osoby mającej sto procent krwi, nie wypada znać mugolskie bajki… ale ona tak kochała bajki, że nie mogła ich nie znać.
- Ja jestem Lilith! – dopiero po tym genialnym pomyśle przypomniało jej się, że ma się przedstawić, ech…
Boli…

Najgorsze co mogło być to dostać list od swoich kochanych dziadków z nakazem wrócenia do ich posiadłości, zaraz po skończeniu nauki. Czy oni naprawdę byli aż tak głupi, czy tylko udawali? Jeśli naprawdę spodziewali się, że Clari dobrowolnie i z własnej, nieprzymuszonej woli wróci do nich to grubo się mylili. Jeszcze nie oszalała do tego stopnia ani nie była zdesperowana na tyle aby tam wracać. Za wszelką cenę starała się zapomnieć o wszystkim, a oni dzięki jednemu, niewinnemu listowi zburzyli jej spokój. Znów czuła się jak zastraszona dziewczynka oczekująca w każdym momencie kary. Machinalnie położyła swoją prawą dłoń na lewej łopatce. Pod materiałem bluzki nie mogła wyczuć blizn znajdujących się tam, jednak świadomość, że ona tam są i nigdy nie znikną jej wystarczyła. Czemu akurat dziś musiała dostać ten list? I to jeszcze przed lekcją. Rozkojarzona weszła do sali szukając wzrokiem jej ulubionego nauczyciela animagii - @Belphegor Bloodcrow. Niestety, nie zauważyła go. Nie chcąc siadać z kimkolwiek postanowiła zająć stanowisko znajdujące się w samym kącie. Może nikt jej tutaj nie zauważy.

To był dobry dzień na eliksiry. Słoneczko może i jeszcze nie świeciło i powiewał chłodny, nieprzyjemny wiatr ale wszystko wokół zwiastowało zbliżającą się wiosnę. Blondynka chodziła ostatnio na zadziwiająco dużą ilość zajęć i do tego zadziwiająco dobrze jej szło. Miała nadzieję, że ta dobra passa jeszcze z nią trochę pobędzie. Chodzenie na zajęcia i ciągłe zakuwanie było ostatnio jedynym ratunkiem przed natrętnymi myślami. Jakoś miała skrytą nadzieję, że jeśli na odpowiednio długi czas się na czymś skupi to problemy zostaną przez nią wyparte i same się rozwiążą. Nie była jeszcze na zajęciach tego profesora i była ciekawa co wymyśli. W Salem lubiła lekcje eliksirów, zdarzało jej się brać prywatne lekcje z "eliksirów wykańczających", dosyć praktyczne.
Dziś Caro postanowiła się nie wygłupiać i ubrać się dosyć ciepło. Weszła do klasy ze stoickim spokojem i zajęła miejsce w środkowym rzędzie.
-Hej, Wins - rzuciła do dziewczyny przez ramię z lekkim, przyjemnym uśmiechem.

Nie często Destiny pojawiała się na jakichkolwiek zajęciach. Jednak z przyjemnością pojawiała się na zajęciach z eliksirów. Był to jej ulubiony przedmiot i twierdziła, że jest on jednym z niewielu, które mogą jej się przydać w życiu. Jej ciotka bardzo naciskała na naukę wszystkich dziedzin, ale Ślizgonka się tym nie przejmowała. Zależało jej tylko na tym, aby zdać, tym bardziej, że ocen najgorszych nie ma. Po prostu nie przykuwa większej uwagi do reszty przedmiotów.
Wchodząc do klasy zobaczyła grupkę uczniów, najprawdopodobniej czekającą na nauczyciela. Gdzieś wśród nich dostrzegła @Lilith Nox, którą poznała na imprezie u Harpii. Uśmiechnęła się do niej na powitanie, jednak nie była pewna czy dziewczyna w ogóle ją zobaczyła. Zajęła miejsce przy jednej z wolnych ławek. Miała nadzieję, że przyjdzie ktoś jeszcze, ktoś kogo Des zna lepiej niż tylko z widzenia.

Uwielbiała te zajęcia. Zawsze zaskakiwały ją swoją prostotą, a zarazem finezją. Może dlatego miała z nich tak dobre oceny. A może to tylko było spowodowane przynależnością do domu węża? Podobno każdy uczeń z niego miał zaskakująco dobre oceny.
Wchodząc do klasy rozejrzała się z uśmiechem na ustach. Był to dość rzadki widok w ostatnich dniach. Tym bardziej, że po wiadomości iż Lucas został zawieszony na dwa miesiące zamknęła się w sobie i zajęła lekcjami jak i opieką nad domownikiem czyli Florkiem i jego żółwiem. Nie było dnia aby nie wróciła na noc do domu. Bała się zosawić mężczyznę samego, a tylko tak mogła przypilnować aby nie zrobił jakichś szkód. Widząc Des od razu podeszła do niej siadając obok.
- Cześć Piękna, Co tam? - wyszczerzyła się do niej jak nigdy. Czyżby był to tylko uśmiech na pokaz aby inni nie wypytywali o jej samopoczucie. Bardzo mozliwe...

Eliksiry, jak gryffon który uwielbia te zajęcia miał się na nich nie wstawić? Musiał nie mając innego wyjścia. Na te lekcje zawsze czekał z wielkim utęsknieniem, naprawdę. Żadne zajęcia nie sprawiały mu takiej satysfakcji jak te. Ostatniego czasu przeprowadzał się do swojej siostry, mieszkanie z nią było conajmniej fajne. Wiadomo każdy by się chciał odciąć od swojej starszej siostry, ale z nią było całkowicie inaczej. Ją kochał tak mocno, że nie miał nic przeciwko, ażeby się do niej wprowadzić. Nie wiedział też czy ta mu tak cały czas będzie pozwalała u niej mieszkać, ale miał nadzieję, że szybko sobie tego pomysłu z głowy nie wybije. Jednak mieszkanie z nią dość dużo mu ułatwiało sprawę. Wiadomo nie musiał aż tak przejmować się tym, że nie będzie miał jak opłacić własnego mieszkania. Oczywiście ma zamiar popytać o jakąś pracę, bo jednak nie będzie przecież żerował na dobroci siostry, bo to jednak byłoby trochę nie fair. Miał nadzieję, że ta mu jakoś w tym pomoże, bo jednak była bardziej obyta, więcej znała tych miejsc pracy niżeli on, prawda?
Wybrał się na lekcje, miał nadzieję, że chociaż się nie spóźni na swoją ulubioną lekcje. Wchodząc do sali zauważył kilka osób dlatego odetchnął z ulgą, że chyba jednak nie spóźnił się na lekcje. Zajął miejsce gdzieś z tyłu klasy. Podparł brodę na dłoni i patrzył tępo w głąb sali.

Odkąd na ostatnich zajęciach mój artefakt dziwnie zachowywał się w klasie pełnej uczniów, postanowiłem, że na następne lekcje, znów go zabiorę. Chciałem sprawdzić, w jakiej grupie ludzi będzie tak wariować. Teraz doskonale wiedziałem, że wszystko co robi, jest związane z wilkołakami. Nie byłem tylko pewien tego, czy może leczy z ich przypadłości. I tym razem, gdy znalazłem się w klasie pełnej ludzi, ten śmieszny kasteto-nóż, kręcił się i coś tam gadał nawiedzonym głosem. Szybko rzuciłem na niego zaklęcie wyciszające, rozglądając się po zebranych osobach i szukając tego, co był i na transmutacji. Problem był taki, iż nie miałem pojęcia, że o ile wówczas kastet wirował z powodu Vittorii, tak dziś tego zasługą była Megara. Ja tymczasem wypatrywałem jednej i tej samej osoby.
Przywitałem się z wszystkimi ziomkami, zauważając, że @Mikkel Carlsson siedzi z @Winnie Hensley, co uznałem za spoko fakt, bo to dobrze, że lubiliśmy te same osoby z Hogwartu. W końcu dzięki temu mogliśmy znów budować sobie paczkę znajomych. Obok nich była jeszcze Katherine, której też kiwnąłem głową. Finalnie lądując przy @Caroline Carrier. Dziś sytuacja była łatwiejsza, bo blondwłosa już w klasie była i siedziała sama, więc tym razem rzeczywiście mogłem z nią usiąść. Pewnie już pogadaliśmy, bo od lekcji transmutacji trochę minęło i chyba już wszystko było okej. No, to niech już tak pozostanie.
- Ktoś tu nie lubi pełni w miesiącu - stwierdziłem średnio głośnie do moich znajomych, ramieniem obejmując siedzącą ze mną Carrier. Trochę za dużo osób, by wywnioskować kto dokładniej był wilkołakiem, a ja chyba na takowego miałem zapolować, żeby sprawdzić działanie przedmiotu. To było szaleństwo. I wcale nie chciało mi się tym martwić, gdy siedziałem w klasie, obejmując sobie moją dziewczynę, z którą na pewno razem wyglądaliśmy jak milion galeonów.

W drodze na zajęcia z eliksirów, w głowie Carmy był tylko Quidditch. Przypadkiem dostała się do drużyny i jakoś udało im się wygrać z Salemczykami. Oczywiście siwowłosa nie brała w najmniejszym stopniu pod uwagę możliwości, że była to w jakiejś części jej zasługa, jej gra była doprawdy na niskim poziomie. Wcześniej we Francji, a dokładniej to w rodzinnym domu, miała do czynienia głównie z pegazami - jej matka miała obsesję na ich punkcie. Ogólnie to koniowate Carmie nie podeszły, nie były wyposażone w hamulce i posiadały własny rozum. Zawsze, gdy miała mieć z jakimkolwiek coś do czynienia i przebywać swoją przymusową naukę latania, pytała błagalnie opiekunów, czy mogliby znaleźć dla niej jakiegoś takiego "trochę leniwszego". W każdym razie wniosek był z tego taki, że Charisme bardziej przepadała za miotłą, którą dało się kontrolować w stu procentach niż stworzeniem, które podświadomie wyczuwało jej strach. Chyba.
Weszła do klasy, o dziwo nie będąc spóźniona, ale tylko i wyłącznie z tego powodu, że potwornie się jej nudziło w murach szkoły. Od kiedy nie mieszkała już w dormitorium, było nieco inaczej. W klasie zauważyła Rasheeda, który wyglądał dość smętnie, a niedaleko wyłapała postać @Winnie Hensley. Amerykanka była już otoczona wianuszkiem chłopców, dlatego Francuzka jedynie do niej pomachała, a sama niepewnie dosiadła się do @Rasheed Sharker. Nie do końca wiedziała, co powinna zrobić, ale podświadomie miała ochotę chłopaka szturchnąć i wybudzić go z tego poważnego stanu. Miała tylko nadzieję, że nie oberwie po głowie.
- Bonjour - powiedziała półgłosem, wyciągając z niewielkiej torby jedynie pióro i kartkę papieru. Chcąc zwrócić na siebie uwagę chłopaka, zaczęła dźgać go palcem po ramieniu. Orłem z eliksirów to ona nie była, ale w swojej głowie uroiła sobie, że Rekin może być z nich dobry. No normalnie przyjemne z pożytecznym. Brawo, Carma.

Wycieczka do klasy eliksirów nie była zbyt długa. Już od jakiegoś czasu Enzo przygotowywał się psychicznie do tego, że może czekają go jakieś zajęcia z tego nielubianego przez siebie przedmiotu, a chociaż starał się wypierać ze świadomości fakt, iż, niestety, musiał wziąć w nich udział, to nieszczęśliwie musiał przestać, kiedy okazało się, że faktycznie nadszedł ten czas. Zebrał się w sobie i zapakował pewne niewielkie, futrzaste coś do torby, którą zarzucił sobie na ramię. Królik gdzieś zniknął między książkami, a Halvorsen z kwaśną miną pomaszerował w stronę lochów. Im niżej schodził, tym wydawało mu się, że jest zimniej, ale może to wcale nie działo się jedynie w jego głowie, nawet jeśli było to bardzo prawdopodobne. Na myśl o lekcji z Savą, aż go coś skręcało, ale cóż. Jak mus to mus.
Dzielnie wszedł do klasy, rozglądając się w poszukiwaniu znajomych twarzy. @Lilith Nox miała to szczęście w nieszczęściu, że była pierwszą personą, na którą zwrócił uwagę. Wcale nie ze względu na jej pokiereszowaną twarz, hehs. Od razu się najeżył, chociaż przecież nawet nie wiedział gdzie się tego nabawiła, najpewniej uznając, że ktoś ją pobił. Żyła zaczęła nerwowo pulsować mu na szyi.
- Cześć. - przywitał się z nią, stając przy jej ławce, rzucając szybkie spojrzenie na @Megara M. Herondale, której krótko skinął głową. Potem ponownie zerknął na Titkę, wyciągając z torby futrzaste coś. Był to króliczek, którego sam ustrzelił i wypchał, ale w zasadzie wyglądał jak zwykła, sztuczna, ale idealnie odwzorowana przytulanka. Postawił go na ławce przed Gryfonką.
- To miały być przeprosiny za Shenae, ale chyba wyjdzie na to, że staniemy na pocieszaniu. - nachylił się lekko, aby tak nad nią nie stać. - Co Ci się stało?
Jego brązowe oczy rzuciły jej ostre spojrzenie. Oho, chyba chciał się mścić.

Chwilę później przed jej oczami pojawiła się kolejna znana osoba, podniosła wzrok dosyć zdziwiona na krukona i nagle poczuła jak po całym jej ciele przechodzą ją przerażające ciarki. Rozejrzała się wokół by upewnić się, czy przypadkiem nikt nie zabija ją teraz spojrzeniem… czemu w pierwszym momencie pomyślała o Shenae? Odetchnęła z ulgą nie widząc ani jej, ani nikogo innego z takimi morderczymi intencjami. Jej instynkt widocznie nie zawsze sprawdzał się w stu procentach.
- Hey – odpowiedziała już z szerokim uśmiechem, nawet nie spodziewała się, że przed jej oczami pojawi się… królik? Ale zaraz… chwila moment… to białe futerko, to złowieszcze spojrzenie. Lilith wstała jak oparzona przewracając krzesło i wrzeszcząc coś w stylu: „To ty!”. Z tym ruchem poczuła jak po całym jej ciele przechodzi fala bólu. Czy ona naprawdę musiała być taka głupia i zapominała za każdym razem o tym, że ta noga tak bardzo ją dobija? Uderzyła dwa razy otwartą ręką o stół. Musiała jakoś wytłumaczyć swoje zachowanie więc zaczęła się śmiać. Wyszło na to, że końca reakcja powodowana była właśnie powstrzymywaniem śmiechu… tego też pożałowała. Złapała się za lekko napuchniętą część twarzy i otarła łezkę wpatrując się w chłopaka… szczęśliwa? Poprawił jej humor o sto procent.
- Ten królik, to mój odwieczny wróg, który chciał mi ostatnio odgryźć palec – skwitowała i podniosła zwierzę przyglądając mu się uważnie – widzę, że dokonałeś za mnie zemsty… jestem Ci wdzięczna – na jej twarzy rozkwitła powaga. Wpatrywała się w niego z wielką upartością, aż w końcu kiwnęła głową w jego stronę w ramach szacunku i uznania oraz w podzięce za ten prezent – przyjmuję to trofeum, będę je z dumą trzymała… – zamilkła na chwilę, a cała jej mimika twarzy się zmieniła. Całkowicie się rozproszyła – właściwie to nie mam pojęcia gdzie będę go trzymała…
No i właśnie tak skończyła się pasjonująca rozmowa o króliku mordercy, który już nigdy więcej nie zaatakuje perfidnie żadnej biednej, małej gryffonki… a co do pytania, które padło chwilę później.
Lilith podniosła zamyślone spojrzenie na Enzo i już spokojniej, ale wciąż z delikatnym uśmiechem odpowiedziała.
- Zaatakowało mnie lustro… – czemu ona z taką neutralną mimiką powiedziała coś tak nienormalnego?!

Katherine humor odrobinę się poprawił, ale ostatnio nie widywała na zajęciach nikogo ze swojej stałej paczki ludzi, którzy zwykle ją otaczali. Nie było ich teraz przy niej, a ona czuła się teraz samotna jednakże starała się tego nie okazywać. Stworzyła wokół siebie bańkę obojętności na wszystko grając zimną sukę, która miała w dupie wszystko i wszystkich. Ucieszyła się jednak gdy dostrzegła Mikkela, uśmiech jej jednak zszedł z ust, gdy dostrzegła, że ten jej w ogóle nie słucha. Myślami jest w innym miejscu. Przyjrzała mu się uważnie.
-Wiesz co? W sumie to mogę iść sama. Osoba towarzysząca nie była obowiązkowa w zaproszeniu. Idź do niej bo całkowicie postradasz rozum i staniesz się warzywem, które będzie obok mnie siedziało i gówno rozumiało co mówię- powiedziała po czym pchnęła go w kierunku Winnie. Wiedziała, że między nią a Mikkelem raczej nigdy już nic nie będzie. Nie mogłaby go przecież traktować inaczej niż jak dobrego przyjaciela. Przynajmniej tak będzie sobie non stop wmawiać. Kiedy jednak wsłuchiwała się jak ten mówi, że Slizgoni śmierdzą to myślała, że po prostu padnie, albo wstanie i po prostu strzeli mu jakimś upiorogackiem prosto w ten jego zadufany łeb. Był po prostu bezczelny. Westchnęła starając się uspokoić. Do sali schodziło się coraz więcej ludzi, a ona czuła, że raczej już nie odpocznie. Zaraz pewnie zacznie się lekcja. Chwilowo wszyscy już ją zignorowali. Dostrzegła Cyrusa i jego uśmiech. Odpowiedziała mu tym samym, ale mina jej zmarkotniała, gdy po prostu ją zignorował i objął ramieniem blondynkę. Był dla niej ostatnio wielką zagadką. Miała wrażenie, że ostatnio ze wszystkim traci grunt pod nogami i zostaje sama. Potrzebowała teraz bardzo kogoś kto by ją przytulił, albo ostro potraktował liściem w twarz by oprzytomniała i się ogarnęła bo popadnie niedługo w całkowitą autoagresję.

Caro od kilku dni miała tendencję do zostawiania swojego artefaktu kiedy wychodziła do ludzi. Niby lubiła swój cięty język i szczerość do bólu ale to działało w dwie strony i obawiała się, że może przez przypadek wypeplać komuś jakieś brudy na siebie albo swoich bliskich. Tak bardzo by chciała opanować tą moc i wyciągnąć z kostki pełen potencjał.
@Cyrus Lynford wszedł do klasy niedługo po niej. Nawet nie zdążyła na dobre powiesić płaszcza i torebki na oparcie krzesła. Nie można powiedzieć, że nie ucieszyła się na jego widok. Niby było już w porządku po ich ostatnich kłopotach w raju ale nadal trzymała trochę dystansu i bacznie obserwowała jego, jak i zarówno @Katherine Russeau. Obserwacje coraz bardziej utwierdzały ją w przekonaniu, że ślizgonka doskonale nadawałaby się do ich bractwa ale z drugiej strony Caro wiedziała, że trzeba na nią uważać. Z resztą i tak wszystko zależało od imprezy.
Kiedy Cyrus pojawił się obok i ją objął przywitała go całusem w policzek i wygodnie ułożyła na nim głowę, wtulając się.
-Chyba nasz nocny spacer zbliża się wielkimi krokami, hm? - mruknęła. Dobrze, że gadający sztylet Lynforda reagował na lekcjach. Oczywiście miała iść na polowanie razem z nim, nie ważne od przeznaczenia przedmiotu. Najwyżej pomoże mu pozbyć się zwłok. Akurat w kwestii trupów w szafie i planów zapanowania nad światem mogli na siebie liczyć, zupełnie jak Bonnie i Clyde. Haha może jeszcze będzie im dane trafić razem do Azkabanu.

Dni ciągnęły jej się niemiłosiernie. Starała się chociaż w weekendy odsypiać te dni, w których nie spała w tygodniu, albo sypiała mało. Wbrew temu, że powoli nie wyrabiała się ze swoimi obowiązkami, z żadnych nie potrafiła zrezygnować. Miała po prostu gorszy okres. Była mniej wydajna. Nie winiła za bliskie sobie osoby, dla których poświęcała resztki swojego wolnego czasu. Raczej cieszyła się tym, że mogła go nimi wypełnić. Wbrew pozorom dla przyjaciół D’Angelo potrafiła się mocno ugiąć i cieszyć, choćby ich szczęściem. Dlatego właśnie tak bardzo zależało jej na naprawieniu pewnych nieprawidłowości jakie zaszły w życiu Rience’a. Wydawał się nie aż tak zagubiony, jak kiedy ostatni raz go widziała, ale nie mogła ulec wrażeniu, ze w pewnym stopniu może to być gra. Ona swojego czasu też grała, póki Enzo nie pokazał jej, że wcale nie musi udawać szczęścia, a po prostu może szczęśliwa być i jest to najbardziej wiarygodna forma gry. W to szczęście wątpiła tylko czasami. Tak jak dzisiaj, wchodząc do klasy, w której jej chłopak przystawiał się do innej dziewczyny. Wierzyła, bo tak było jej wygodniej i ryzykownym byłoby mu nie ufać, że miał czyste intencje. Nie uchroniło jej to jednak przed kłującym uczuciem zazdrości, ściskającym jej brzuch. Przynajmniej jedno Enzo jej ułatwił. Wybieranie pomiędzy nim, a Riencem. Widząc Hargreavesa samego, a Halvorsena zajętego rozmową z… Lilith, ruszyła do Harry’ego, dotykając lekko przegubu jego ręki, kiedy siadła obok.
— Hej — dźgnęła go różdżką pod żebra, bo wyglądał jakby się na chwilę zawiesił, a to nie wróżyło nic dobrego.— Na mnie czekasz?

Lekcja eliksirów była jedną z tych, które rzadko kiedy gryfon zaszczycał swoją obecnością. Zupełnie nie wiedział co z czym tu się je, a tym bardziej jak uwarzyć najprostszy nawet eliksir. Już wchodząc do klasy mało nie dostał zawrotu głowy od unoszących się w klasie oparów. I nie chodziło tu o opary z poprzedniej lekcji. Belphegor czuł, jakby wszystko co zostało tu uwarzone przez lata, odcisnęło piętno w pomieszczeniu. Pokręcił głową i zaczął szukać po klasie jednej konkretnej osoby. Miała na niego bardzo zły wpływ, chociażby dlatego, że przyszedł niemal dobrowolnie na lekcję eliksirów, a był pewien, że na tej lekcji się nie skończy. Z grymasem niezadowolenia próbował wyłapać tę jedną twarz wśród zgromadzonych w klasie uczniów i kiedy miał już rezygnować i wyjść stąd, zauważył osóbkę siedzącą w kącie. Niezadowolenia zniknęło ustępując miejsca uśmiechowi. Belphegor podszedł do krukonki, która widocznie na kogoś czekała. Gryfon więc spróbował zmienić głos i zwrócił się do @Clarissa R. Grigori.
- Przepraszam, czy mogę zostać zaszczycony i dołączyć do Ciebie podczas tej lekcji, piękna? - Kiedy się do niego odwróciła uznał to za przyzwolenie i usiadł obok. Już mówił normalnym głosem, chociaż zmieniony wiele się nie różnił. Był w tym na prawdę kiepski.
- Módl się, żeby ta lekcja była ciekawa, bo jestem tu tylko dla Ciebie. - Wystawił jej język i oparł o krzesło.

Pewnie dalej siedziałaby w ciszy udając, że wcale jej nie ma gdyby nie pytanie skierowane w jej stronę. Od razu odwróciła się w stronę z której ono pochodziło wprawiając swoje włosy w ruch. W tym momencie pożałowała, że nie wzięła ze sobą gumki albo spinki. Widząc jednak kto stoi obok niej uśmiechnęła się promiennie.
- Pewnie gdybym odpowiedziała, że nie to i tak byś koło mnie usiadł. Mam rację? - spojrzała na niego z rozbawieniem. I znów to słowo którego nie lubiła. Piękna. Czy oni naprawdę wszyscy byli ślepi? Przecież wcale nie była piękna i z pewnością nie wyróżniała się niczym szczególnym. Nie chciała jednak wdawać się z nim w dyskusję na ten temat, gdyż z pewnością by przegrała. Jak zawsze.
- A czym zasłużyłam sobie na taki zaszczyt? - uniosła jedną brew do góry zakładając ręce na piersi. Zdawała sobie jednak sprawę iż był to tylko żart.

Eliksiry nie były jego ulubionym przediotem, ale zdawał sobie sprawę, że bywają cholernie użyteczne, szczególnie jeśli ktoś bawi się w komponowanie nowych nawozów do swoich magicznych roślin. Dlatego nakarmiwszy swoją wiewiórkę, której złamana łapka dopiero odzyskiwała dawną sprawność, ruszył na lekcję.
Właściwie eliksiry same w sobie nie były takie koszmarne. Gorzej, że odbywały się w tych wilgotnych, paskudnych lochach. Indianin kochał otwartą przestrzeń, a myśl, że nad jego głową znajduje się cały zamek, doprowadzała go do obłędu. Nie miał stwierdzonej klaustrofobii, ale po prostu nie czuł się tu zbyt dobrze, a wszechobecny zapach stęchlizny i wilgoci sprawiał, że marzył o zaczerpnięciu świeżego powietrza.
Wparował do klasy ze swoją zwykłą chmurną miną i mętlikiem w głowie, będącym zasługą Winnie. Przez chwilę chciał podejść do @Enzo Halvorsen, ale ten był zajęty rozmową z @Lilith Nox, a na horyzoncie pojawiła się jeszcze @Shenae D'Angelo, dlatego uznał, że wpychanie się tam na czwartego to stanowczo zły pomysł i ograniczył się do uśmiechu i uniesienia dłoni w geście pozdrowienia. Co więcej, na drugim końcu sali zauważył @Winnie Hensley, siedzącą obok jakiejś dwójki ślizgonów. I właśnie w tej chwili ślizgon (@Mikkel Carlsson) przysiadł się do Winnie, co wprawiło Devena w wyjątkowo podły nastrój, ale nie był pewien, czy ma jakiekolwiek prawo, by wyrażać swoje niezadowolenie. Rzucił okiem w stronę Enzo, który oczywiście nic by mu nie pomógł w tej sytuacji, ale sama obecność przyjaciela jakoś podnosiła go na duchu.
Zebrał się w sobie i podszedł do dziewczyny z lekkim uśmiechem, w głębi duszy tak wściekły i zacięty, że gdyby mógł, rzuciłby się temu facetowi do gardła. Nie słyszał, co tamten powiedział do Winnie, ale z całej jego postawy, mimiki i ogólnie mowy ciała biła taka pewność siebie i kokieteria, że Indianin nie miał wątpliwości, że to coś więcej niż zwykła koleżeńska pogawędka. Miał zamiar zagrać va bank i liczył na to, że dziewczyna mu tego nie zepsuje. W końcu chciała jego reakcji i dowodów, że mu zależy, prawda?
- Cześć, Wins. Miałem nadzieję, że trzymasz miejsce dla mnie - powiedział żartobliwym tonem, z którym czuł się co najmniej dziwnie, po czym nachylił się i pocałował ją w policzek, jednak bardzo blisko warg.

W Eliksirach było coś, co sprawiało, że Raphael był skłonny pojawić się na lekcji. Nie dlatego, że potrafił w jakikolwiek sposób wykorzystać zdobytą wiedzę w praktyce - prawdopodobnie nie zdołałby uwarzyć Eliksiru Pieprzowego, który nie był zbyt trudny - ale sama myśl, że z pozornie dziwnych składników można stworzyć czyste szczęście, pożądanie albo inne emocje, wydawała mu się niesłychanie pociągająca. Nie wiedział, czy Serena pojawi się na tych zajęciach - chyba powinni uważniej przeanalizować swoje grafiki, ale byli zbyt upojeni szczęściem, żeby zajmować się czymś tak przyziemnym. Raphael poważnie wziął się za pisanie i tym razem chciał napisać coś naprawdę rewelacyjnego, coś, co pozwoliłoby mu stworzyć ukochanej zaciszne gniazdko, ich wspólny raj. Nigdy nie sądził, że tak bardzo będzie mu zależało na kupnie własnego domu, koniecznie z ogrodem, ale Serena zmieniała go na lepsze, a on nie miał zamiaru bronić się przed tymi zmianami. I to nie tak, że mu coś narzucała - po prostu, sam fakt jej obecności motywował Francuza do stawania się lepszym człowiekiem.
Rozejrzał się po klasie z nieprzytomną miną, po czym usiadł z tyłu klasy i wyciągnął zwykły, mugolski notes, w którym zapisywał pomysły na fabułę, które lęgły się w jego głowie jak wściekłe, sprawiając, że był jeszcze bardziej nieobecny niż zwykle.

Kochała eliksiry i nie mogła przegpapić tej lekcji. Nic woęc dziwnego, że zabrała wszystkie niezbędne rzeczy i od razu wyszła z pokoju. Wprawdzie domyślała się, że spptka tam wiele nieporządanych osób, ale musiała w końcu do tego przywyknąć. Przyjęła więc strategię polegającą na ignorowaniu ludzi. Oby nie musieli pracować w parach. Weszła i nawet nie rozglądając się usiadła w jednej z ostatnich ławek gdzie zamierzała zaszyć się na resztę zajęć. Nauczyciela jeszcze nie było, a to oznaczało, że przynajmniej się nie spóźniła przez swoje długie rozmyślania czy powinna tu być. Było coraz bliżej do pełni i z każdą chwilą czuła się coraz gorzej. Jakby jednocześnie uciekało z niej życie, ale i wzrastała jakaś energia. Może to tylko jęk wyobrwźnia.
Uniosła głowę i zobaczyła Lilith. Serce jej stanęło. Boże, co jej się stało? Ostatnio unikanie jęk było coraz łatwiejsze i to ją niepokoiło. Ale nie spodziewała się czegoś takiego. Wpatrywała się w nią z przerażeniem i zaskoczeniem w oczach.

Eliksiry nie były jej mocną stroną. Nawet ją nigdy specjalnie nie interesowały. Ostatnio jednak miała poczucie, że nie powinna być ignorantką w tych ważnych kwestiach. Nawet pilnie na wróżbiarstwo chadzała, licząc, że w fusach wypatrzy swą syberyjską chatkę okrążoną wesołą rodzinką. Marne nadzieje.
Klasa była pełna twarzy, które widywała na wszystkich zajęciach, a które jednakowo były dla niej obce. Dlatego ruszyła twardo przed siebie, ponuro szurając butami. I zatrzymała się gwałtownie dopiero, gdy mijała chłopaka o jasnych włosach i tym dziwnym przyciąganiu. Wciągnęła gwałtownie powietrze do płuc, jakby uchronić się chciała przez urokiem @Rience Hargreaves. Ale zamiast tego stała i patrzyła jak wół na malowane wrota. Uważała, za bardzo żałosne to, jak wielce była podatna na urok tych słowiańskich istot. Kręciło się jej w głowie, a i oczy ciężko było oderwać.
Opadła na pierwsze lepsze wolne krzesło, próbując walczyć z urokiem tego chłopaka i zajmując się własnymi sprawami. Ale było ciężko i Zilkę zazdrość zżerała, że taki ładny chłopak ciągnie za warkocze jakąś słoneczną blondynę, a nie ją. No ale ona nie miała tak ładnych włosów, tylko czarne (nudne jak u większości świata) i poplątane włosy, niedbale rozpuszczone. Takie życie!

Sava weszła do sali, nie witając się z nikim, pośpiesznie kieruje się na przód klasy i przystaje dopiero obok @Caroline Carrier.
- Przypominam o konieczności zakładania mundurków w Hogwarcie – przypomina dziewczynie, ale nie odejmuje jej punktów, przez delikatną stronniczość w stosunku o uczniów salem. Staje na środku klasy i szybkim ruchem różdżki sprawia, że na tablicy pojawiają się dwie dokładne receptury.
- Dzisiaj zrobicie eliksir miłosny – zaczyna Sava władczym tonem. – Ale waszym głównym celem będzie stworzenie idealnego antidotum. Będziecie losować eliksir, który wypijecie. A wasze antidotum musi być tak doskonałe, by zwalczyło nawet najgorzej przyrządzone szczyny. Jeśli wszystko zrobicie zgodnie z zaleceniami na tablicy, wasz eliksir powinien być idealny i po wypiciu jego możecie dalej pamiętać, że jest to zauroczenie spowodowane magią i spokojnie wypijecie swoje lekarstwo  – Kończy mówić i rozgląda się po klasie. – Do roboty! –zagania ich widząc, że wciąż nie mieszają swoich składników.

Eliksir Amortencji:

Dzisiejsza lekcja w dużej mierze oparta będzie na tym co zrobi osoba, której eliksir będziecie mieli. Losujecie czyj eliksir spożyliście. Sami układacie między kim chcecie wybór. Dlatego w odpowiednim temacie musicie wypisać kto ma jaki numer. Rzucając kostką wpisujecie w temacie na przykład: 1- Zilya Fyodorova, 2- Vittoria Brockway, 3- Raphael de Nevers, 4- Clarissa R. Grigori, 5- Cyrus Lynford, 6-Belphegor Bloodcrow. Osoba, którą wylosujecie, tej eliksir pijecie. Dlatego czytacie jak jej poszło i jaki ma na was wpływ eliksir.
Osobą, w której się zakochacie nie musi być waszym znajomym, przyjacielem itp. Możecie dziś kochać i swoich wrogów i nieznajomych!

Uwaga! Jeśli napiszesz jaka jest woń twojego eliksiru miłości oraz odpowiednio to podkreślisz, możesz liczyć na dodatkowe punkty na koniec zajęć.
Za jakiś czas pojawią się kostki dotyczące waszego antidoutium. Można wciąż przyjść spóźnionym, ale należy się liczyć z ewentualnymi konsekwencjami.