O matko jak ona czuła się napalona na tego gryfona. A przecież wcale się jej nie podobał. Cholerny eliksir.Cieszyła sie w duchu, że na lekcji ani na terenie Hogwartu nie ma Lucasa. Zdecydowanie nie wyszłoby to na dobre, a wtedy na pewno zostałby wywalony z zamku. Co jak co ale nie chciała tego. A, i coś jeszcze. Czy zdradą można nazwać dobieranie się do mężczyzny pod wpływem eliksiru którego tak naprawdę nie chciała pić z własnej woli? Pewnie nie. Może nawet nie dowie się o tym. W końcu była to tylko lekcja!
Pewnie dalej zatracałaby się w pocałunkach jak i pożądaniu jakie czuła gdyby nie pewien natarczywy gryfon który koniecznie musiał to przerwać. Spojrzała na niego niezadowolona, jednak już po chwili uśmiechnęła się z wdzięcznością widząc jak zabiera Vittorię. I bardzo dobrze, @Belphegor Bloodcrow będzie cały dla niej. Odwróciła się w jego stronę i od razu podeszła do niego. Nawet na chwilę się nie zatrzymała. Popchnęła go na krzesło znajdujące się za nim i usiadła na nim okrakiem nie dając możliwości ucieczki.
- Pamiętaj, że to wszystko tylko i wyłącznie twoja wina. - wyrzuciła słowa na jednym wydechu wpijając się od razu w jego wargi,a ręce przenosząc z powrotem pod jego koszulkę. Teraz na pewno jej nie ucieknie. Przeniosła swoje pocałunki na jego szyję pozostawiając kilka czerwonych śladów. W myślach jednak krążyły jej jedne słowa których nie była w stanie wypowiedzieć : Przepraszam Belp.

Przyszła pora na wylosowanie eliksiru, który wypije. Zapowiadało się całkiem ciekawie. Błagał los, aby był to chociaż eliksir jakiejś dziewczyny. Z tej sali właściwie większość dziewczyn już znał, więc nie byłoby mu głupio. Zobaczył jednak, jak @Lilith Nox wypija łyk eliksiru, który wydawało mu się, że był uwarzony przez niego. Biedna dziewczyna... pomyślał i zobaczył, jak gryfonka kuśtyka w jego kierunku. O nie, nie, nie znowu przeszło mu przez głowę. Zawahał się, nie wiedział, co miałby teraz zrobić. Nagle dziewczyna zawiesiła mu się na szyi i… pocałowała. Co teraz miałby zrobić? Nie odwzajemnił oczywiście pocałunku. Biedna gryfonka była przecież trochę młodsza i właściwie przypominała mu siostrę. Co było kompletnie niepoprawne. Przeszło mu przez myśl, że skoro nauczycielka prowadzi zajęcia dla wszystkich, mogłaby przewidzieć takie a nie inne skutki lekcji. Mikkel spojrzał na Lilith i się uśmiechnął. Objął ją ramieniem tak samo jak obejmował swoją siostrę. Zauważył, że w jego kierunku zmierzał rozwścieczony gryfon i krzyczał na niego, jakby nie wiadomo, co zrobił. Był zdumiony, że wziął to na poważnie. Wszyscy zachowywali się jak na haju.
- Spokojnie, kolego, to tylko eliksir - rzucił do @Jay Harpera, kiedy ten zabierał od niego Lilith.
Niestety w końcu przyszła pora też na niego. Wyciągnął rękę i losowo wybrał jedną fiolkę. Otworzył ją i do jego nozdrzy doleciała woń świeżo skoszonej trawy, delikatnej morskiej bryzy, która przypominała mu o dniach spędzonych na skandynawskich fiordach. Dało się też wyraźnie wyczuć zapach kobiecego szamponu do włosów i płynu do prania, jakiego używała jego siostra. Zapowiada się całkiem ciekawie, pomyślał. Postanowił więc jak najszybciej mieć to za sobą i wypił całą fiolkę eliksiru. Podniósł wzrok i napotkał @Crystal White. Poczuł przypływ emocji, którego nie rozpoznawał. Wydawało mu się, że do tej pory nigdy wcześniej nie czuł tak silnego uczucia. Nagle rozpoznał w sobie potrzebę bycia z tą jedyną osobą na całym świecie. Podszedł do Crystal, która na pewno wiedziała, że wypił jej właśnie eliksir. Jednak Mikkel był zdecydowanie większy i silniejszy, więc jak tylko podszedł do dziewczyny, ona nie mogła za daleko uciec. Jednak jego stan chwilowego zakochania w krukonce nie skończył się tak, jak wszyscy by pomyśleli. Mikkel, który pewnie będzie później tego mocno żałował, uklęknął na jedno kolano przed dziewczyną. Złapał ją za rękę.
- Crystal, czy Ty chciałabyś za mnie wyjść? - spytał bardzo poważnie. Zrobił już całkiem niezłe widowisko. A co jakby powiedziała tak? Będąc w takim stanie nie za bardzo kontrolował to, co robi, a tym bardziej nie zdawał sobie sprawy, że to za sprawą amortensji zakochał się w C.

piję od: @Crystal White, która wyrzuciła 2

Wywar: 5
Piję od: Edward Harper, który wylosował 1

Caro czuła się dobrze otoczona grupą znajomych. Chyba wszystko zaczynało wracać na właściwe tory i zaczynała się czuć prawie jak w domu. Kiedy nauczycielka weszła do klasy blondynka dyskretnie wywróciła oczami kiedy została upomniana o mundurek. Przecież mundurki były takie brzydkie i takie... szare, ponure i niczym nikogo nie wyróżniały. Bleh. Szkoda, że nie pracowali w parach. No i szczerze powiedziawszy Caro trochę obawiała się eliksiru od randomowej osoby, który będzie musiała wypić. Mało jej było ostatnio dziwnych, mieszanych uczuć?
Nie ociągając się przeszła do warzenia Amortencji. Starała się jak mogła wkładając w to całe swoje serce. Niestety od razu widziała, że z mgiełką jest coś nie tak. Upewnił ją w tym nieprzyjemny zapach, lekko kwaskowaty, z domieszką zapachu krwi i zgniłych jaj, naprawdę paskudne. Zupełnie jakby eliksir sam chciał ostrzec "nie pij mnie!". Oczywiście nie było jej na rękę przyznanie się otwarcie do błędu więc dorzuciła swoją fiolkę do ogólnej puli, co dokładnie obserwował Cyrus. Tak bardzo chciała mu zakomunikować żeby tego nie pił... ale nie miała pojęcia jak.
W końcu przyszedł czas na wypicie czyjegoś randomowego wywaru. Caroline wylosowała fiolkę i przez chwilę patrzyła na nią nieco zapokojona. Wywar zdawał się wyglądać w porządku więc lekko skrzywiona przełknęła ślinę i szybko przechyliła zawartość szkła. Na efekty nie trzeba było czekać długo, już po chwili poczuła dziwne, łaskoczące ciepło w brzuchu jak przy pierwszym zauroczeniu. Od razu jej wzrok powędrował na Edwarda i odruchowo westchnęła opierając głowę na dłoni. Gapiła się przez chwilę, kontemplując jaki to on przystojny ale szybko odwróciła wzrok i przeczesała palcami włosy Cyrusa, uśmiechając się do niego. Na szczęście eliksir działał prawidłowo bo może i czuła zauroczenie ale nie jakieś szaleńcze, wciąż pamiętała do kogo była przywiązana naprawdę. Za to samo zauroczenie wywoływało u niej dosyć ciekawy efekt euforii.

Enzo nie zwracał większej uwagi na osoby, które piły jego eliksir. Był za mocno skoncentrowany na powstrzymaniu się od wstania i wycałowania Fyodorovej oraz na utrzymaniu swojej głowy w jednej pozycji. Kiedy upadł, naprawdę przez chwilę leżał w bezruchu, nie potrafiąc zebrać się do tego, aby podźwignąć się na nogi. Stopniowo udało mu się usiąść, ale zamiast kontynuować starania w osiągnięciu pozycji wyprostowanej, Halvorsen oparł się o ścianę, szukając w niej podparcia w tej ciężkiej chwili zatrucia amortencją. Brał głębokie wdechy i chyba one wreszcie pozwoliły mu chociaż odrobinę oprzytomnieć. Pamiętał, żeby nie patrzeć na Zilye, czując, że gdyby tylko to zrobił, najpewniej zaraz rzuciłby się w jej ramiona, ale to wcale nie pomogło mu ustrzec się przed Harperami. @Jay Harper i @Edward Harper najwyraźniej uznali, że wytarganie kolegi z klasy eliksirów to będzie genialny pomysł. Niestety, Enzo nie podzielał ich entuzjazmu. Jak to się działo, że osoby posiadające braci bliźniaków, z reguły były aż tak w gorącej wodzie kąpane? Krukon również miał swojego klona, a chociaż wątpił, aby Ettore rzucał się z łapami na pierwszego, lepszego ucznia, to chciałby wierzyć, że pomógłby mu teraz spuścić manto Harperom, bo sam czuł się odrobinę nie najlepiej, aby teraz wierzgać i się wyrywać. Nie myślał o ewentualnych konsekwencjach, kiedy Ci ponieśli go w stronę wyjścia, nawet w tym stanie działając instynktownie.
- Drętwota - syknął, dobywając różdżki i celując nią w bok Edwarda (kostka 4 - udane). Spróbował też pozbyć się Jaya, skoro jego brat już leżał na deskach, a ten bliźniak ewidentnie był współwinny uprowadzenia, ale zaklęcie petryfikujące na nic się zdało (5 - nieudane). Zaklął malowniczo po hiszpańsku, starając się uderzyć go łokciem lub pięścią w nos, żeby go puścił, albo chociaż solidnie go kopnąć, kiedy to nagle coś odebrało mu zapał. Jego ciało zadrżało, a kiedy podkurczył nogi, nagle zwymiotował wprost na plecy Jaya, być może wreszcie pozbywając się tego fatalnego zauroczenia względem Ślizgonki, ale czy i unikając tym samym swego oprawcy?

Eliksiry to był jej konik. Uwielbiała warzyć magiczne mikstury. Ale cóż ma zrobić z amortensją? Nigdy nawet nie czytała składników tego eliksiru, bo najzwyczajniej w świecie nie miała takiej potrzeby. Dzisiaj miał być więc pierwszy raz, kiedy się zapozna z tą recepturą. Nie wyglądało na trudne. Wrzuciła wszystko, co było napisane. Podążała za instrukcją. Jednak coś było nie tak. Jej eliksir wyglądał trochę inaczej niż jej się wydawało, że powinien. Mgiełka była trochę za ciemna. Nie zdążyła nawet powąchać swojej mikstury, bo jak najszybciej przelała ją do fiolki i szczelnie zamknęła. Wiedziała, że nikt nie patrzy, więc dołożyła ją do puli. Bacznie obserwowała jak kolejne osoby chwytają po fiolki. Jak na razie nikt nie wyglądał, jakby wypił jej sknocony eliksir, więc nabierała coraz większej obawy, że to ona trafi na swój. Wzięła bardzo niepewnie fiolkę. Otworzyła ją i tym razem powąchała wywar. Poczuła silną woń pergaminu starej książki, zielonej herbaty i papierosów? No tak, należała do nielicznych osób, które lubiły zapach palonego tytoniu, co większość ludzi uznawała za coś zupełnie dziwnego. Wypiła zawartość fiolki. Nagle poczuła jak zaczyna się cała gotować. Zaczęła się wręcz trząść z wściekłości. Spojrzała z nienawiścią na @Zoe Everhill. Poczuła, że nie znosi tej dziewczyny. Wspominając wspólne dnie spędzone w pokoju wspólnym czuła jedynie okropną złość. Odrzuciła fiolkę z powrotem do puli po czym podbiegła wręcz do dziewczyny. Miała ochotę ją zabić. Poczuła ogromną potrzebę uderzenia jej, a nie było nic, co mogłoby ją powstrzymać. Wyciągnęła rękę i sprezentowała puchonce pożądnego liścia. Zaczęła krzyczeć łańcuszek obraźliwych słów z ogromną siłą. Biedna dziewczyna musiała być bardzo zdezorientowana.
- Lepiej się do mnie nigdy więcej nie odzywaj, bo znowu dostaniesz! - warknęła jeszcze raz.

kostka: 5
piję od: @Zoe Everhill, która wylosowała 4

D’Angelo odprowadziła dziewczynę wzrokiem, rzucając za @Lilith Nox bardzo zawiedzione:
— Ale… moja Lili… — i podążyła wzrokiem za jej osobą. Ten pociąg był dla niej niewyjaśniony, ale szczęśliwie była w stanie go względnie opanować, zwłaszcza w momentach, kiedy przez magiczną potrzebę przebijał się instynkt Shenae, podpowiadający jej, że to wszystko to zwykła ułuda. Otrzeźwił ją widok tego, co wyczyniało się w Sali. @Clarissa R. Grigori uwieszała ślizgonkę pod sufitem. Shenae chwilę obserwowała jak włosy @Katherine Russeau opadają dziewczynie w dół, a potem spódniczka od mundurka, odsłaniając skąpą bieliznę koleżanki. Kolejny raz D’Angelo musiała przyznać, że królowa Slytherinu nosiła ją naprawdę gustowną, ale na tym oglądanie by się skończyło.
— Clarissa, opanuj się — syknęła do koleżanki, kończąc zaklęciekrukonki krótkim Finite, a chwilę potem schwyciła Katherina Levicorpiusem i odstawiła na ziemię, szukając wzrokiem nauczycielki. Obróciła się przez ramię. Profesor @Sava Raynott stała przy biurku i nie wiadomo dlaczego nie reagowała. @Oriane L. Carstairs wraz z @Vittoria Brockway dobierały się do biednego @Belphegor Bloodcrow, prawie rozbierając go przy wszystkich, a to, co wyprawiały z językami, pakując mu je do ust wprawiło Shenae w nieme osłupienie. Współczuła mu bardzo szczerze, chcąc zainterweniować, ale jedyne zaklęcie, jakie przychodziło jej na myśl odrzuciłoby je na kilka metrów dalej, dlatego machnęła ręką, licząc na interwencję nauczycielki. @Elisabeth Wonderwood  uderzyła właśnie @Zoe Everhill, gdzieś z boku bracia Harper, @Edward Harper i @Jay Harper, zaczaili się na @Enzo Halvorsen próbując wyprowadzić go z klasy, przerzucając sobie przez ramię wcześniej @Vittoria Brockway i @Lilith Nox – och! Jej Lilith! Uśmiechnęła się mimochodem, zanim ogarnęła, że bracia kombinowali coś z Enzo. Szczere uczucie do chłopaka kazało instynktownie ruszyć jej się w tamtym kierunku. Enzo zdążył rzucic już Drętwotę, zanim rzuciła krótkie:
— Nie...! — już wiedziała, że wyjdzie z tego piekło. Skrzywiła się zniesmaczona tym, co działo się potem, ale mimo wszystko podeszła bliżej, ogarniając przestrzeń zaklęciem:
— Chłoczyść — oczyściło co prawda plecy Jaya i podłogę, ale nie poprawiło samopoczucia Halvorsena, który najpewniej opierał się teraz wycieńczony o jakąś ławkę, upuszczony przez chłopaków. Pochyliła się nad nim, chwytając jego ramię, gładząc go krótkim ruchem po policzku:
— Ej… kochanie, w porządku?
Gwarantowane uczucie do Peruwiańczyka pozwoliło jej zapomnieć o Lilith, przynajmniej aktualnie. Zadarła głowę w górę, szukając wzrokiem nauczycielki.
— Pani profesor! Niech pani coś zrobi, przecież oni wszyscy zaraz rozniosą tą salę! — mruknęła prawdę mówiąc wkurzona na nauczycielkę, że ta tak długo nie reagowała. Przecież już teraz ludziom działa się krzywda. Spojrzała z nieskrywaną troską na bladą twarz swojego chłopaka, wyjątkowo zaniepokojona jego stanem. Był na to idealnym dowodem. Zamiast amortencji przydałby mu się eliksir po-zatruciowy, czy inny łagodzący skutki spożytego przez niego wywaru.
— Chcesz wyjść? Mogę spytać profesor o coś na dolegliwości, albo poprosić, czy mogę Cię wziąć do skrzydła — przejechała opuszkami palców po jego policzku, czekając na jego odpowiedź dość niecierpliwie. To była D’Angelo, nie była stworzona do czekania.

Zadanie wydane przez profesor wydawało się być bardzo łatwe i przede wszystkim przyjemne, ale czy tak naprawdę będzie? Czy chciałby zrobić coś czego potem mógłby żałować np utratą punktu? Szczerze powiedziawszy miał to gdzieś, ale to jednak były eliksiry z których zawsze wynosił coś mądrego, dlatego też postanowił nic nie robić wbrew danemu porządkowi. Przykładnie robił eliksir, ażeby wyszło wszystko tak jak powinno, miał wrażenie jakby wiedział co robi tak jakby to wcale nie on, a pani profesor decydowała co, gdzie i jak. Jednakże miał spróbować eliksir kogoś innego, wypadło na dziewczynę ze Slytherinu którą bądź co bądź widział pierwszy raz na oczy, ale wydawała mu się nawet sympatyczna. Lubił dziewczyny z tego domu, ponieważ były stanowcze i wiedziały czego chcą, a Kieran szanuje takie kobiety. Jednakże nie miał z nią wcześniej żadnej styczności niestety.
Jego eliksir jednak miała wypić również dziewczyna ze Slytherinu, miał jednak nadzieję, że dziewczyna nie dostanie szału po spróbowaniu tego cuda. Eliksir miał zapach dzikiej róży, oraz mocnych perfum, których zawsze używała jego matka. Był dobry w eliksirach przynajmniej tak mu się zawsze wydawała, teraz dopiero zobaczy co tak naprawdę potrafi. Jeżeli ktoś na tym ucierpi to on oczywiście umywa ręce. Podszedł więc do panny Russeau i podał jej swój wytwór, jednak potem przeszedł się w stronę drugiej ślizgonki, ażeby wypić jej wytworzony eliskir. - Mam nadzieję, że przyżyję. - mruknął do Zilyi lekko się do niej uśmiechając. Bał się? On się niczego nie boi, przecież profesor nie zadawałaby takiego zadaniu jakby komuś miało coś się po nim stać.
Zabrał eliksir biorąc sporawy łyk, skrzywił się lekko i złapał się za usta tak jakby chciał zwymiotować. Stał cały czas w obrębie tej dziewczyny i cały czas robiło mu się nie dobrze, poza tym czuł się całkiem inaczej niż dotychczas. Chcąc odejść od dziewczyny nie potrafił, coś jakby trzymało go przy właścicielce tego eliksiru, a przez to czuł się tak jakby chciał puścić pawia. - Zaraz zwymiotuje. - mruknął pod nosem, nie będąc nawet pewnym czy ktokolwiek to usłyszał.
ELIKSIR: 1
PIJĘ OD: Zilya Fyodorova, nieparzysta

Katherine nie przewidziała skutków eliksiru, który stworzyła i gdy tylko dziewczyna z Krukolandu o znanym jej imieniu Clarrisa go wypiła, nagle dostała szału jak gdyby nagle zobaczyła w Kath największego wroga. Zachowywała się niczym byk reagujący na płachtę matadora. Nagle nim zdążyła zareagować już zawisła w powietrzu do góry nogami. Włosy opadły jej oczywiście na sam dół, spódniczka również ukazując śliczną czarną koronkową bieliznę. Katherine szybko zareagowała co się stało. Wrzasnęła wściekła na Krukonkę.
-Zabiję cię! Słowo daję, że cię zabiję! - syknęła niczym rozwścieczony wąż. Już chciała rzucić przeciwzaklęcie, bo przecież nie będzie tutaj wisiała sobie cały czas z majtkami na widoku. @Clarissa R. Grigori powinna się strzec, bo jak tylko Ślizgonka znowu stanie na nogach to rozmowa będzie wyglądała zupełnie inaczej. Wszystko byłoby w porządku, gdyby uderzyła ją w twarz, ale pokazywanie jej bielizny było chyba większym upokorzeniem. Ktoś, a mianowicie @Shenae D'Angelo sprawił, że nagle zaklęcie przestało działać a ona z hukiem wylądowała na ziemi. Rzuciła w jej kierunku krótkie bezgłośne dziękuję. Potem jednak już odwróciła głowę i poprawiła zarówno spódniczkę od mundurku szkolnego jak i włosy, które wyglądały teraz jakby dopiero co wróciła z szaleńczej gonitwy albo wyszła prosto z łóżka. Wzrokiem znalazła Clarrisę i pchnęła ją dość mocno i gwałtownie na ścianę za nią. Dziewczyna mogła poczuć ból. Ta jednak nie pozwoliła jej dotknąć różdżki.
-Kochana, źle trafiłaś pijąc mój eliksir. Dlatego daruję ci, ale spróbuj coś jeszcze zrobić a wtedy gwarantuję, że słono tego po zajęciach pożałujesz, nawet pielęgniarka szkolna, będzie miała problem by ci pomóc słońce. Liczę na przeprosiny gdy eliksir przestanie działać- powiedziała na tyle głośno by dziewczę to usłyszało, ale na tyle cicho by nie słyszał jej gróźb każdy w tej sali. Potem wyciągnęła swoją różdżkę i wypowiedziała zaklęcie, powodujące, że od tej pory dziewczyna będzie się jąkać.
-Impedimento- wypowiedziała cicho formułkę zaklęcia, które się udało a potem dodała- wybacz, ale masz w sobie za dużo magicznej nienawiści do mnie, to dla twojego dobra- powiedziała i dla zasady jeszcze raz mocniej wbiła ją w ścianę, po prostu lubiła to uczucie władzy i na koniec odeszła od niej byle jak najdalej z szerokim uśmiechem na twarzy.
Widziała co się dzieje z @Mikkel Carlsson , gdy ten nagle podszedł do jakiejś biednej dziewczyny i jej się oświadczył, poczuła jakieś dziwne ukłucie zazdrości, które szybko jej minęło. Mijała właśnie Cyrusa, wymiotującego Cyrusa. Chłopak z Salem miał mdłości, a Katherine nie przywykła do oglądania czyichś wymiocin, to po prostu było niesmaczne i sprawiało, że jej samej też zbierało się na pawia po takim widoku. Spojrzała na @Cyrus Lynford z dziwną miną.
-Odsuń się od niej bo zarzygasz całą salę, ogarnij się trochę i chodź- powiedziała po czym chwyciła go za rękę, po chwili ją puszczając. W sumie na siłę nie będzie go do niczego zmuszała. Rzuciła jednak chłoszczyść na to co już zostało przez chłopaka zapaskudzone, fuj okropieństwo. Wzdrygnęła się i ruszyła w stronę @Kieran Percival Horan . To jego eliksir miała wypić. Uśmiechnęła się lekko do niego. Mimo iż nie miała humoru poprzez cały ten chaos na zajęciach, wzięła od niego fiolkę.
-Wybacz jeśli wyjdzie na to, że będę chciała cię zabić. Mam nadzieję, że jesteś lepszy z eliksirów ode mnie- wyznała po czym wypiła eliksir w małej fiolce. Przez chwilę nic się nie działo. Eliksir był przyjemny w smaku, a ona poczuła dziwne ciepło w środku. Spojrzała na Gryfona, był przystojny, jednakże ona nadal miała świadomość tego, że nie rzuci się na niego jak wygłodniała lwica. Biedny Belph musiał się męczyć z Orianą. Gdyby to był Mikkel już dawno Oriana siedziałaby przywiązana łańcuchami do krzesła z dala od jej przyjaciela. Katherine ruszyła jak rzep za psim ogonem w kierunku w którym podążył Kieran, jednakże gdy ten wypił eliksir od innej Ślizgonki odwrociła go od niej i pociągnęła w kierunku jak najdalej od niej. Potem po prostu go pocałowała przy wszystkich. Może nie był to aż tak silny efekt działania eliksiru. W pewnym sensie zrobiła to bardziej z siebie jednakże nikt nie musiał o tym wiedzieć. Każdy kto całował pannę Russeau wiedział, że ta dziewczyna świetnie całuje.
-To podziękowanie za dobrze zrobiony eliksir- powiedziała z szerokim uśmiechem na twarzy.
-Nie chciałam również po tobie sprzątać wymiocin, tak w ogóle jestem Katherine- przedstawiła się siląc na pogodny ton w głosie.

Crystal wróciła na swoje miejsce, co chwile zerkając na @Destiny Sharewood. Krukonka ciągle przyłapywała się na tym, że myśli o ślizgonce. Jaka ona śliczna? Te jej włosy. Chciałabym się z nią spotkać... Jednak, za chwilę wracała do racjonalnego myślenia i mówiła sobie, że to tylko eliksir, ale czy na pewno? Niespodziewanie podszedł do niej @Mikkel Carlsson, znała tego typa. Czego on od niej chciał? No i to co usłyszała, zamurowało ją (pewnie, jak większość). Dobrze, że nie rzucił się na nią, aczkolwiek obecna sytuacja, była... zabawna. Pewnie sobie ze mnie kpi. Taka myśl przyszła do głowy Crystal. Miała ochotę go uderzyć.
- Mikkel to amortencja. Opanuj się. - Odparła spokojnie. Przecież nie chciała robić mu większego widowiska, ośmieszyć go, czy uderzyć. To prawda, nie lubiła Carlssona, ale nie była okrutna i nie zamierzała się mścić.
Spojrzała na fiolkę z eliksirem, którą wypił i zasłoniła dłonią usta. Ups, to mój eliksir... Zaśmiała się. To tak działa. Powędrowała wzrokiem po klasie. No, niezłe widowisko.
- I co ja mam z Tobą zrobić... - Wróciła do Carlssona, siląc się na uśmiech.

Może gdyby nie eliksir odczuła by w tym momencie strach prze tym, co może zrobić jej @Katherine Russeau. W końcu nie znała jej, a samo to, że dziewczyna była ze Slytherinu było wystarczające aby się jej bać. Teraz jednak, jej słowa nie robiły na krukonce żadnego wrażenia. Ona ją zabije? Dobre sobie! To Clary miała większy powód aby jej... Chwila, właściwie czemu jej nienawidziła aż tak bardzo? Nie ważne! Z ironicznym uśmieszkiem spojrzała jak dziewczyna wisi do góry nogami. Odsłonięcie jej bielizny przed wszystkimi było o wiele lepsze niż spoliczkowanie. Dostarczało większej satysfakcji. Nie spodziewała się jednak interwencji kogoś z zewnątrz. Zdezorientowana spojrzała na She która właśnie chowała swoją różdżkę z powrotem. Naprawdę musiała się w to wtrącać? Przeklęła cicho pod nosem. Już miała się odwrócić i znów spróbować jakiegoś zaklęcia kiedy to poczuła mocne uderzenie w plecy. Syknęła cicho wiedząc doskonale, że zostanie po tym siniak. Spojrzała na nią z gniewem w oczach. Ooo, na pewno jej za to zapłaci.
- Przeprosiny? Chyba kpisz sobie. Prędzej ty mnie powinnaś przeprosić za doprowadzenie do takiego stanu. Jak nie umie się warzyć eliksirów to nawet nie powinno się wchodzić do tej klasy. - szarpnęła się chcąc uwolnić z jej uścisku. Niestety nie wiele to dało. Możliwe, że jeszcze by się z nią sprzeczała gdyby nie widok różdżki na który momentalnie zamilkła. Zdrowy rozsądek jednak zaczynał dawać o sobie znać i choć eliksir był silniejszy nie chciała aby Kath coś jej zrobiła.
Zaklęcie jednak okazało się mało szkodliwe. Jąkanie? Poważnie? Może to i lepiej. Nie będzie mogła rzucić jakiegoś zaklęcia. Wściekła spojrzała w jej oczy czując jak znów nienawiść ogarnia całe jej ciało.
- Je.. je.. Jeszcze dooostanieeesz. - powiedziała widząc jak odchodzi. Nie była pewna czy dziewczyna to słyszała. Szczerze powiedziawszy nawet jej to nie obchodziło. Może gdyby nie szła za nią spojrzeniem nie zobaczyłaby co dzieje się wokół @Belphegor Bloodcrow Chwila! Czy on całował się z jakąś ślizgoną ? Szok wywołany tym widokiem był silniejszy niż jakiś tam eliksir. Nie chciała jednak podchodzić do nich. Lekko zawiedziona usiadła przy jednym z wolnych stolików.

Cóż Sava zrobiła pogrom na lekcji. Patrzy na to co się dzieje wokół, wyjątkowo niezadowolona z poczynań swoich podopiecznych. Rzuca złowrogie spojrzenie ku @Shenae D'Angelo, która upomina ją na temat prowadzenia lekcji.
- Immobilus – krzyczy nauczycielka, rzucając potężne zaklęcie na wszystkich w tej sali. Ruchy każdego ucznia są obecnie zbyt powolne, by mogli znowu zrobić coś głupiego. Sava odczarowuje zaklęciem „Finite” jedynie tych, którzy wypili poprawnie uwarzony eliksir. – Wypijcie antidotum – nakazuje wszystkim poprawnie myślącym uczniom, po czym samodzielnie wlewa w resztę ich własną odtrutkę. Dzięki zaklęciu, z łatwością odrywa od siebie całujących się, bądź podnosi niemalże wymiotujących.  Kiedy każdy już wypija to swój eliksir, Sava zakłada ręce na piersi i patrzy zdenerwowana na uczniów.
- Ile macie lat? Jedenaście? Pierwszy raz używacie kociołka? Dlaczego wrzuciliście swoje fiolki z eliksirem, jeśli wiedzieliście, że nie potraficie nawet podgrzać wody, a co dopiero zrobić eliksir? – krzyczy na wszystkich nauczycielka, patrząc na niemrawe miny uczniów. – Koniec lekcji. Kto musi niech idzie do skrzydła szpitalnego. Ja zaś ocenię waszą pracę, oraz rozdam punkty dla domów za waszą pracę na lekcji. Pani D’Angelo, minus pięć punktów dla twojego domu, za kwestionowanie mojej kompetencji.

Antidotum:

To koniec lekcji, macie tydzień na ogarnięcie wszystkiego i wtedy dodam wszystkie posty, wyślę wam szlabany i takie tam miłe rzeczy. Mam nadzieję, że się podobało, pozdrawiam

Mdłości nie dawały mu wytchnienia. Okazało się, że Zilya przygotowała naprawdę silny, ale i upiorny eliksir, a półwil miał wrażenie, że to nigdy się nie skończy. Skupiony na swoich mękach, nie zauważył kto się o niego potknął, mimo, że Enzo wylądował całkiem niedaleko od niego i pewnie tak samo zignorowałby Raphaela, gdyby nie podszedł tak blisko niego. Rience uniósł głowę, spoglądając na niego swymi błękitnymi oczami. Był bardzo blady, ale postarał się o delikatny uśmiech, jaki posłał w stronę Francuza. Nie chciał być niemiły, nawet jeśli miał w tym momencie ochotę zwinąć się na podłodze i przeczekać ten stan.
- Trochę mnie mdli. - odpowiedział @Raphael de Nevers, woląc pozostać w tej pozycji do czasu interwencji Savy. Nawet nie pomyślał o tym, że troskliwość Puchona mogła się brać stąd, że ten wypił jego eliksir, a po prostu zamarł. Nie zwracał uwagi absolutnie na nic. Sufit mógł zacząć się walić, a on zauważyłby to dopiero wtedy, gdy spadłby mu na głowę. Kiedy otrzymał antidotum, wypił je pospiesznie i… mdłości ustąpiły. Czując się o wiele lepiej, nagle zaczynając kontaktować i widząc dość nietęgie miny uczniów zbliżających się do wyjścia, sam postanowił do nich dołączyć, czując, że chyba ominęło go coś ważnego, najpewniej jakieś humory prowadzącej zajęcia, sądząc po minie Savy, a kiedy tylko przekroczył próg… poczuł nagłą wenę na pisanie szalonych listów!

[zt]

2, nieparzysta <3

W istocie tak było. Enzo oparł się o ścianę tuż przy drzwiach, czując jak pozostała zawartość jego żołądka wiruje szaleńczo, chcąc go doprowadzić do kolejnych wymiotów. Opierał się im uparcie, nie chcąc okazywać słabości, skoro i tak już wystarczająco nią zabłysnął. Był tak wściekły, że byłby wrócił się do Harperów i srogo im przywalił, gdyby tylko nie obecność nauczyciela… no cóż, a przynajmniej by spróbował. Było ich dwóch, więc mógłby mieć pewne problemy, jednak nie od dziś było wiadomo, że Halvorsen potrafił być narwany.
- Ja… - mruknął, kiedy Shenae zadała mu pytanie, a potem odchrząknął. Rzucił szybkie zaklęcie czyszczące na swoje usta, czując się bardzo brudnym. - Nie trzeba.
Och, a właśnie trzeba było wyjść. Może wtedy D’Angelo podarowałaby sobie komentarze do Savy. Enzo ścisnął ostrzegawczo jej rękę, chcąc ją powstrzymać, ale na próżno. Posłał jej poirytowane spojrzenie. Przecież Raynott była z Salem. Czy Shenae naprawdę sądziła, że Sava nie potraktuje tego jakoś osobiście? Utrata punktów tylko utwierdziła go w tym przekonaniu, ale zwycięstwo tym razem nie smakowało słodko, zwłaszcza, że Krukon chwilę później dostał od niej szlaban. W sumie to chyba nie przejął się nim tak, jak powinien, najwyraźniej chcąc jak najszybciej stąd wyjść i przestać myśleć o tej przykrej lekcji. Bardzo zniechęciła go do jakiegokolwiek studiowania eliksirów.
- Chodź. Wole nie znaleźć Cię zaraz w objęciach Lilith. - poprosił ją, wciąż trzymając ją za rękę, nie przerywając tego nawet, kiedy Sava radośnie opieprzała go za niekompetencję. Przecież to oczywiste, że nie potrafił warzyć eliksirów, czego ona chciała? Przyszedł się nauczyć. Popatrzył ostrożnie na swoją dziewczynę, szukając jakichkolwiek oznak buntu.

1 : D

To co się działo w tej klasie, przechodziło ludzkie pojęcie. Klęczało przed nią trzech facetów, chcąc omal na nią nie zwymiotować (wśród nich nawet ten przepiękny wil, którego wolałaby spotykać w ładniejszych okolicznościach), a on jedyne co mogła zrobić, to zachowywać bezpieczny dystans i nie próbować więcej macać Winnie po włosach. A co tyczy się jeszcze blondwłosej, to gdy ta zasugerowała spotkanie po lekcjach, Rosjanka zareagowała zupełnie gwałtownie, kiwając głową, jakby zgodzić mogła się teraz dosłownie na wszystko.  
Naprawdę liczyła, że tworzenie antidotum nastąpi jak najszybciej, bo znajdowała się w wyjątkowo niekomfortowym położeniu, a wiązanka rosyjskich przekleństw jakimi rzucała z prędkością torpedy, nie przynosiła ukojenia. W końcu nauczycielka łaskawie wygłosiła porę na lekarstwa, do którego to gotowania, Fyodorova przystąpiła znacznie, znacznie porządniej. Nie chciała dołączyć do rzygającego pod jej nogami, tercetu.
Jak się starała, tak mikstura wyszła naprawdę dobrze. Kiedy ją wypiła, poczuła się wolna od zauroczenia wobec Amerykanki. Jako, że lekcja mocno dała się jej we znaki, postanowiła szybko wydostać się z klasy, szczególnie, że tajemniczo zaczęła ją pobolewać głowa. Ale winę zwaliła na całe to dzisiejsze zamieszanie, jako, że wywar leczący z tej otępiającej miłości, uznała za perfekcyjny. A tej laski z rancza to liczyła, że prędko nie będzie widzieć, bo jakoś, idiotycznie było.

ZT
Kostka: 5

Beth wciąż patrzyła z nienawiścią na koleżankę @Zoe Everhill. Czy słusznie? Zdecydowanie nie. Ten głupi eliksir po prostu nie wyszedł. Nie była to jej wina, bo to nie ona go warzyła. Nie zdając sobie sprawy, że jest pod wpływem działania niepoprawnie wykonanej amortencji, Elisabeth nie potrafiła wypić antidotum, które uwarzyła na początku lekcji, więc pani profesor musiała ją do tego zmusić. Wypiła eliksir i automatycznie przestała się wściekać na Zoe. Odtrutka zadziałała perfekcyjnie, co znaczyło, że dziewczyna zrobiła wszystko dobrze, zgodnie z instrukcją. Było to satysfakcjonujące.
- Przepraszam Cię strasznie - powiedziała do koleżanki, bo w końcu bezpodstawnie walnęła jej w twarz. Było jej przykro, ale też nie obwiniała się. W końcu to nie ona wymyśliła takie zadanie. Profesor Raynott powinna przewidzieć taki bieg wydarzeń. To było niekompetentne wymyślać zadanie, podczas którego uczniowie mogliby się pozabijać! Na słowa pani profesor strasznie się oburzyła. Poleciła im wszystkim włożyć fiolki do puli, a nie tylko tym, którzy wiedzieli, że im się udało. Co za bezczelność mówić, że to ich wina. Jako nauczycielka dobrze wiedziała, co mogłoby się stać, jeśli ktoś nie potrafi uwarzyć poprawnie eliksiru. Dziewczyna tym razem zdenerwowana na brak kompetencji pani profesor, wyszła z sali i skierowała się z powrotem do pokoju wspólnego, nie żegnając się z nikim z klasy.

Kostka: 6
z/t

Kolejna bitwa o Hogwart, jaka nagle wybuchła w klasie eliksirów odrobinę zdezorientowała Rasheeda. Wokół niego działo się tyle, że nadawałoby się to na napisanie scenariusza do czarodziejskiej telenoweli na co najmniej kilka sezonów. Westchnął, mając wrażenie, że z irytacji, ale w istocie do Cyrusa. Nie zdarzało mu się często takie dziwne coś (a właściwie to nie zdarzało mu się to wcale), więc tym bardziej był zaskoczony swoimi uczuciami. Te względem Holly odczuwał zgoła inaczej… czyżby to była kwestia płci? Czy może raczej łączących ich relacji? Cyrusowi nie ufał, chcąc trzymać się od niego na względny dystans, a ruda sama pchała mu się na kolana na zajęciach. Trochę go to zastanowiło, więc ocknął się dopiero, kiedy ktoś powiesił @Katherine Russeau do góry nogami. Nie zdążył zareagować, bowiem uprzedziła go Shenae, niemniej jednak, zdążył przyjrzeć się zgrabnym nogom swojej przyjaciółki, uraczając przeciągłym spojrzeniem jej bieliznę. Miał ogromną ochotę potem ją pochwalić za jej dobór, więc postarał się o mocne ugryzienie w język. Clarissa nie będzie miała z nimi lekko, kiedy już wyczają ją na korytarzu. Posłał obu, Ślizgonce i Krukonce, przeciągłe spojrzenia, nim wypił swoje antidotum, niezrażony bełkotem Savy. Mogła dopilnować uczniów, więc jej niedopatrzenie zupełnie go nie obeszło. Jego pociąg do Lynforda momentalnie zniknął, gdyż, o dziwo, uwarzył perfekcyjne antidotum. Jedyny pożytek z tej lekcji był taki, że nigdy więcej nie da się zaskoczyć przez amortencję. Potem w spokoju opuścił salę, nie mając już tutaj czego szukać.

[zt]

6

Nie wiedziała co się z nią dzieje. W jednej chwili była koło Mikkela, w drugiej chwili słyszała, że Jay coś wykrzykuje w jej stronę, w trzeciej była przywiązana zaklęciem. Dzięki bogu ktoś pomyślał żeby ją uwolnić. Trudno było jej się ogarnąć w tym chaosie. Harperzy chcieli wynieść Enzo z pomieszczenia, później Edzio oberwał zaklęciem, a ona… no cóż prawdę mówiąc dalej trudno było jej kontaktować z rzeczywistością. Na szczęście udało jej się dobrać do antidotum i wypiła je prawie natychmiast. Zamrugała kilka razy i rozejrzała się po pomieszczeniu niepewnie, po czym zatrzymała swój wzrok na fiolce. No dobrze. Wychodzi na to, że udało jej się zrobić perfekcyjną odtrutkę. Miała dzisiaj wiele szczęścia na zajęciach. No normalnie szkoda gadać… Kiedy tylko mogła opuściła klasę nie zamieniając z nikim słowa. Musiała załatwić parę spraw i przygotować się do rozmowy z panną Carstairs.

Kostka: 5 + jedno oczko za pkt z kuferka = 6
z\t

Tak w gwoli ścisłości to uwaga D’Angelo w kierunku nauczyciela nie była motywowana jej krytyką. Wbrew pozorom nawet do tych nauczycieli z Salem miała dostateczny szacunek, żeby nie porywać się na takie głupoty. Może właśnie dlatego zdziwiona była zarzutem Savy. Otworzyła usta, chcąc coś dodać na swoją obronę, ale przecież… na Merlina, ona nie podważała niczyich kompetencji! Jedynie zwracała uwagę na stan zastany i próbowała zachęcić nauczycielkę do interwencji. Zamiast tego zostali obrzuceni błotem, a Ravenclaw stracił pięć puntów. Nie żeby kilka metrów dalej salemówka nie okładała się z kimś innym rękoma walcząc o faceta, albo nie żeby jakieś zaklęcia latały w powietrzu, ludzie wisieli pod sufitem, inni się tłukli zaciekle, jeszcze inni całowali, rozbierali i sam Merlin wie co jeszcze, ale… tak. Ujemne punkty powinien dostać prefekt, który jedynie nie chciał wchodzić w kompetencje nauczycielskie. Czując szczęśliwie dopiero teraz uściśnięcie na swojej ręce, spojrzała na Enzo. Zacisnęła zęby w złości, aż jej się dołeczki pogłębiły od tego gestu, ale zaraz potem się rozluźniła. Kto wie, co wpadnie do głowy świrniętemu babsztylowi. Jeszcze wlepi jej szlaban za uczucie frustracji z racji zostanie ofiarą czyjegoś okresu przedmiesiączkowego.
— Chodźmy — potwierdziła zaraz za Halvorsenem, po zażyciu antidotum i wyszli z klasy, chociaż kroki krukonki zamiast do dormitoriów, skierowały się od razu do Skrzydla Szpitalnego. Czy tylko jej po tym antidotum było tak pieruńsko niedobrze?

2, 2

zt

Te zajęcia były zdecydowaną porażką. Nie sądziła, że na Eliksirach, które są jej ulubionym przedmiotem, może być aż tak tragicznie. Z wytworzeniem samego w sobie eliksiru miłosnego nie poszło jej aż tak strasznie. Gorzej jednak było z antidotum. Zupełnie nic jej nie wychodziło i nie wiedziała już co robić. Na szczęście nauczycielka użyczyła jej swojego serum, które szybko zadziałało. Dziewczyna nie cieszyła się długo wolnością, ponieważ pani Raynott dała jej szlaban. Wywróciła oczami i poszła szukać @Oriane L. Carstairs. Kiedy już znalazła się obok niej, patrzyła na nią wzrokiem zbitego psiaka.
-Całowałam Jaya...- powiedziała cicho.- A raczej próbowałam- uśmiechnęła się przepraszająco.- To nie moja wina, dobra? To przez ten jego głupi eliksir, gdybym go nie wypiła, nic by się nie wydarzyło- wytłumaczyła jak najszybciej. Wiedziała, że przyjaciółka ma teraz ciężki okres.- Okazuję się, że wcale nie jestem taka dobra z tego przedmiotu i będę musiała odbębnić szlaban- westchnęła. Naprawdę znalazłaby sobie lepsze rzeczy do roboty, ale nie! Zobaczmy co pani Raynott przygotuje dla Ślizgonki.


1 zt

Ta lekcja była po prostu idiotyczna. Chyba najgorsza z możliwych lekcji eliksirów, na jakiej była. Jestem pewna, że nikt niczego się nie nauczył, a tylko było zamieszanie. Dobrze, że She poinformowała o tym fakcie nauczycielkę, a ta jak gdyby nigdy nic odjęła jej punkty. Co za idiotka. Szkoda gadać. Nie dość, że przywiązano ją do krzesła to jeszcze nie mogła się wyżyć na Belpusiu, bo najzwyczajniej w świecie jej przeszkodzono! I to kto? Oriana! Uh...
Jakimś cudem do jej ust w końcu trafiło antidotum. Chyba sama je przyrządziła? Nie wiem. Jak już wspomniałam nic nie ogarniała i pewnie nie wiele będzie pamiętała z tej lekcji. Wprawdzie przeszło jej pożądanie do gryfona, ale strasznie bolała ją głowa. No trudno, przeżyje.

4+1=5

z/t

Jego odtrutka nie była zbyt dobra i dlatego po tych wszystkich zdarzeniach (których lepiej nie opisywać, bo naprawdę... Szkoda gadać. Poza tym zanim napił się antidotum miał ochotę zamordować Enzo) nadal czuł lekką nienawiść do krukona. Nie chciał by nauczycielka dostrzegła jego złe spojrzenie dlatego postanowił podejść do Vittori Brockway i zanim wyszła z klasy poprosić o odtrutkę. Dziewczyna bez słowa wskazała na ostatnią fiolkę, a gdy ten ją wypił poczuł się lepiej. Jedynie głowa pękała mu, ale lepsze to niż być agresywnym. Wyszedł z sali z rękami w kieszeni nawet nie sprawdzając jak się czuje jego brat. Czuł się upokorzony i nie miał zamiaru zostać tu ani chwili dłużej. Potem się dziwić, że nie chodzą na lekcje skoro nauczyciele są tak niekompetentni!

Z/t

Ominęło ją całe to przykre zamieszanie związane z wypiciem źle przygotowanej amortencji. Całe szczęście, że @Winnie Hensley wykazała się umiejętnościami w tej dziedzinie, bo przyglądając się temu, co przydarzyło się jej koledze z domu albo @Katherine Russeau, przeszły ją momentalnie ciarki po plecach. Winona oczywiście na tę chwilę i tak byłaby najcudowniejsza na świecie, nie ważne jak złe skutki wypicia złego wywaru wyobrażała sobie Carma. Miłość to jednak piękne uczucie. Czuła jednak sporo zazdrość, widząc inne osoby, które podchodzą do pięknej blondynki i zabiegając o jej względy. Otrzeźwiła ją własna nieśmiałość - nie chcąc rywalizować z innymi uczniami zdała sobie sprawę, że przecież wcale nie musi tego robić.
Na polecenie nauczycielki, podeszła do swojej ławki, którą dzieliła ze Ślizgonem, po czym sięgnęła po swoje antidotum. No cóż, nigdy nie uważała się za orła z eliksirów, ale wywar z pewnością jej wyszedł, bo już chwilę później stała całkowicie osłupiała, wgapiając się w pustą fiolkę, analizując sobie spokojnie w głowie to, co przed chwilą się tam wydarzyło. Odzyskując jasność umysłu, z ulgą stwierdziła niezainteresowanie kogokolwiek jej osobą. Zerknęła tylko na wychodzącego z sali @Rasheed Sharker, żałując, że nie przyglądała się mu w trakcie zajęć. W ogóle wypił jakąś amortencję?

z/t

6

No cóż było zamieszanie. W pewnym momencie oberwał zaklęciem, a kiedy już poskładano go do kupy, nie do końca wiedział co chce zrobić. Dalej chciał przywalić panu Enzo w pysk, ledwo się od tego powstrzymał. Jego antidotum nie było zbyt dobre, dlatego podszedł do Lilith Nox i wyrwał jej z łapki resztę eliksiru, widział, że wyszedł jej bardzo dobrze, toteż postanowił skorzystać. Kiedy go wypił poczuł ulgę i przede wszystkim chęć opuszczenia tego pomieszczenia. Nigdy więcej. Tylko to miał ochotę powiedzieć. Na całe szczęście się powstrzymał i odprowadził brata wzrokiem. Widocznie czuli się w tym momencie tak samo. Upokorzony, grymas na jego twarzy nie zniknął, a on postanowił, że przez jakiś czas nie będzie chodził na lekcje. Idiotyzm.

Kostka: 3 – Antidotum Lilith biorę
z\t

Sama nie wiedziała do końca co czuła w tym momencie. Nienawiść do Kath - na pewno! Złość na Belp'a - nie do końca. Przecież to nie jego wina, że stworzył taki eliksir. W głębi ducha cieszyła się jednak, że nikt nie wylosował jej eliksiru bo nie wiedziała jaki wyszedł. Przynajmniej tak uważała, gdyż nikt się do niej nie kleił, całował czy rzucał zaklęciami.
Podeszła do swojego stanowiska zażywając sntidotum. Tak jak się spodziewała, nie zadziałało ono najlepiej. Nadal odczuwała nienawiść do Kath choć już nie tak silną jak wcześniej. Westchnęła rozglądając się dookoła. Carma! Widząc, że po zażyciu antidotum jest już normalna podeszła do niej i poprosiła o podzielę się nim. Szybko wypiła dane jej antidotum i zbierając swoje rzeczy wyszła z klasy.

kostki: 3 - biorę antidotum od Carmy

z/t

Czy naprawdę musiała odrywać się od chłopaka tylko po to aby wypić antidotum? W ogóle, jakie antidotum?! Przecież ona nic nie brała. Chwila... Lekcja, eliksiry, amortencja... No tak. Jak mogła tak poddać się działaniu tego eliksiru. Musiała jednak przyznać, iż była to miła odmiana. Choć na chwilę przestała myśleć o swoich problemach i mogła oddać się irracjonalnemu uczuciu które ogarnęło każdą komórkę jej ciała. Schodząc z chłopaka posłała mu uroczy uśmiech i ruszyła do swojego stanowiska. Od razu wypiła zawartość fiolki jednak z eliksirem nie było najlepiej. Strasznie po nim rozbolał ją brzuch. Owszem, słuchała wszystkiego co mówiła do niej Des, jednak nie mogła prowadzić z nią dłuższej konwersacji choć bardzo chciała.
- Nic się nie stało Des. - zgięła się w pół siląc się na uśmiech. - Wybacz ale ja też najwidoczniej nie jestem dobra z eliksirów. Z moim antidorum jest coś nie tak. - powiedziawszy to schowała szybko swoje książki do torby i wybiegła z sali.

kostka: 3 +1 za punkty w kuferku = 4 / nieparzysta

z/t

Raphael ze wszystkich sił starał się walczyć ze słabością do pięknego pół-wila, na którego widok serce biło mu szybciej. Gdy ten uniósł na niego swoje błękitne oczy i uśmiechnął się blado, de Nevers uznał, że chyba wie, co musi być czarodziejskim odpowiednikiem anielskiej urody. Odpowiedział niepewnym uśmiechem, co było dla niego bardzo nietypowe - w końcu zwykle nic nie było w stanie zbić go z tropu, bo naprawdę niewiele rzeczy robiło na nim jakiekolwiek wrażenie. Nie traktował życia serio, a to naprawdę ułatwiało funkcjonowanie w tym obłąkanym świecie.
Nie zdążył nic odpowiedzieć, bo nauczycielka postanowiła przywołać wszystkich do porządku. Zresztą nawet gdyby tego nie zrobiła, de Nevers nie miałby szans na dłuższą rozmowę z Rience'em, który skulił się na podłodze i wyglądał naprawdę fatalnie. Serce Francuza zalała fala współczucia na widok tej pięknej istoty, tak bladej i tak zbolałej, ale starczyło mu na tyle rozsądku, żeby zastosować się do polecenia nauczycielki i wypić antidotum, które sam uwarzył na początku lekcji.
Chwała Merlinowi, że tym razem każdy pił to, co sam uwarzył - antidotum wyszło Raphaelowi perfekcyjnie i niemal natychmiast otrząsnął się z miłosnego otępienia. Żadnych skutków ubocznych ani innych przykrości i chłopak poczuł przypływ satysfakcji. Rozejrzał się jeszcze za pół-wilem, jednak ten właśnie znikał za drzwiami. No cóż, może to i lepiej?

Kostka: 6

z/t