Gdy już wszyscy uwarzyli swoje eliksiry, Lou nauczyciel przyniósł klatki z chorymi sówkami. W sumie tylko dla zwierząt Scarlett była dobra, dlatego też szkoda jej się zrobiło tych grzecznych, mądrych ptaków. Zgodnie z poleceniem postanowiła zająć się jedną ze szkolnych sów, jednak nie za bardzo wiedziała, w jaki sposób. Szczerze mówiąc z tego co jej się na temat eliksirów wydawało, można było je wypić, wsmarować bądź wstrzyknąć... Na początek wybrała tą drugą opcję, nie chciała mieć zwierzęcia na sumieniu. Gdyby sowie coś się stało Scar czułaby się tak, jakby zrobiła krzywdę swojej ukochanej Ppalgang. Ostrożnie nalała wystarczającą w jej mniemaniu ilość eliksiru na dłoń po czym delikatnie wsmarowała w zranione skrzydło ptaka. Rana co prawda zniknęła, jednak Czerwonej coś nie pasowało. Sowa dalej była jakby przygnębiona i lekko otępiała, a dziewczyna nie za bardzo chciała sama podejmować decyzję o tym, czy ją napoić eliksirem czy też nie. Zrobiła to dopiero po radzie nauczyciela. Lekko rozchyliła sowi dzióbek aby podać jej odpowiednią porcję, jednak po chwili eliksir znalazł się między innymi na twarzy, włosach i ubraniu Scarlett. To dziewczynę dosyć zaskoczyło bo nie przypuszczała że sowy potrafią pluć, dlatego też minęła chwila zanim wlała kolejną porcję do dzioba sowy i tym razem upewniła się, że ptak połknął eliksir zanim się odsunęła.

Wyrzucona kostka: 3

Ucieszył się, że dzięki swojemu eliksirowi będzie mógł pomóc sówkom, które wydawały się trochę przestraszone. Jesperowi to jednak nie przeszkadzało i chciał jak najlepiej im pomóc, a skoro eliksir który wyszedł spod jego ręki się do tego nadawał to tym bardziej był zadowolony z efektów swojej dzisiejszej pracy. Patrzył jak inni sobie radzą i próbował w ich próbach coś cennego podpatrzeć. Nie przejmował się tym, że komuś może się to nie podobać. Bo robił to w dobrej wierze. A jak się miało dobre intencje to nic innego się nie liczyło.
Ostrożnie wyjął jedną z sówek z klatki, a później usiał z nią przy ławce i zaczął podawać jej eliksir. Błędów się przy tym nie ustrzegł, bo już po chwili był opluty, ale łatwo się nie poddał. Kolejna próba poszła mu lepiej. Teraz z zadowoleniem głaskał sówkę po głowie i przyglądał się reszcie. Spodobały mu się te zajęcia, może dzięki temu poczyta coś więcej o magii leczniczej.

4

Eliksir, który udało mu się uwarzyć może nie był jakimś wytworem pierwszej klasy, ale jak na pierwszy raz nie poszło mu aż tak źle jak się spodziewał. Kiedy tylko nauczyciel wyszedł z sali trochę go to zdziwiło, no bo jak to tak bez sprawdzenia czy eliksiry są skuteczne, bez oceny... Ale wrócił. Po jakimś czasie dopiero, ale wrócił. Razem z gajowym nieśli niewielkie klatki z małymi jeszcze sowami, które jak widać ucierpiały. Nie wnikał w to, kto zrobił zwierzakom taką krzywdę bo raczej nie tym mieli się zajmować, dlatego też stosując się do polecenia Profesora Lumiera podszedł aby wziąć jedną z klatek. Ostrożnie postawił ją na swojej ławce po czym otworzył klatkę i wsunął do środka rękę aby sowa mogła na niej usiąść. Na przywitanie pogłaskał ptaka po łebku. Rozchylił dziób zwierzęcia po czym wlał do niego eliksir. Sowa, o dziwo wszystko grzecznie przyjęła, a następnie rozłożyła skrzydła, jakby się przeciągając. Udało się.

Wyrzucona kostka: 6

5

Zmarszczył brwi,a kiedy dostrzegł,że sowa była całkiem urocza,nie miała przerażających pyszczków ani nie szczerzyły miliona ostrych kłów,
więc Nadish nie miał większego problemu z wzięciem jej do rąk i skierowaniu się gdzieś przed siebie,na tyle daleko od pozostałych,
żeby mu nie przeszkadzali.Nie był do końca pewny,jak się ze stworzeniem obchodzić.
- miał tylko podać gorzki eliksir,ale jak na złość sowa niechętnie przyjęła lek,ale za to chyba nie wpłyneło ma sowe najlepiej.
Ale ciecz szybko zawrociła w głowie,miał juz podać ale sowa zwiała gdzieś i musiała ją Puchon gonić.
Zrezygnowany Nadish jedynie westchnął.kiedy tak sobie stał i mierzył się spojrzeniami z małą, sową jak na razie nie widział tutaj szans na szczególnie owocną współpracę.
Dobrze, bardzo dobrze.Musiał się postarać, aby jego sowa nadal była miła jak do tej pory i dać eliksir.

Dobrze, że nie wylądował głową w tej okropnej mazi, którą Winnie nadal szumnie nazywała eliksirem. Jeszcze skończyłby z bulwami na twarzy albo czymś jeszcze gorszym. Z drugiej strony może wtedy wtopiłby się w tło Hogwartu, bo jak na razie wyróżniał się na każdym kroku.
Kiedy skończył już swój eliksir zaczął bujać się na krześle, a z racji tego, że maź Hensley i tak do niczego się nie nadawała, zaczął do niej wrzucać co mu się nawinęło pod rękę. Ona i tak była zajęta butem i czymś co przywarło do podeszwy.
- Chłoszczyść - zareagował dopiero wtedy kiedy z jej kociołka zaczyna się wylewać lepka i czarna maź, ulepszona przez jego składniki i większość wnętrzności pancernika jest już na spodniach Myers. I teraz mu dziekujcie.
Zupełnie się nie cieszył na widok ptaków, które zostały wniesione do klasy. Teraz przewidywał kompletną katastrofę. Nienawidził zwierząt, a sowy jak najbardziej się do nich zaliczały. W dodatku te wyglądały jakby nie dostawały jeść przez miesiąc, więc już widział jak rzucają się jego palce.
- Nie możemy wypróbować tego na czymś co nie ma dziobów? - wątpił, aby zostało to wzięte pod uwagę, ale spróbować zawsze można. Niechętnie ruszył do klatek i wybrał sowę, która wyglądała na najbardziej pokrzywdzoną przez los. Z taką nie powinno być problemów.
Pomylił się, ale z pomocą przyszedł mu nauczyciel, który koniec końców zrobił wszystko za niego. I dobrze. Zabrać te sowy jak najdalej od niego.
- Gonić jej nie będę - zamiast zerwać się z miejsca ponownie wyciągnął różdżkę - Rozumiem, że ma trafić do ciebie w jednym kawałku i oddychająca?  

- Na szczęście chyba nikt nie praktykował na nich czarnej magii, skoro tak łatwo je uleczyć – zawtórowałaś Winnie, spoglądając kątem oka w stronę Ślizgona i teatralnie zakrywając dłonią usta.
Twoja sowa również okazała się nieposłuchana. Choć eliksir najwyraźniej ją uleczył, najwyraźniej nie była zadowolona z jego podania, bo podobnie jak zwierzę Winnie, wymsknęła się i postanowiła polatać po klasie z innymi sowami, co przysporzyło niemałego zamieszania. Westchnęłaś jedynie głęboko i podchodząc jak nabliżej swojej sowy wyjęłaś różdżkę, mówiąc:
- Arcesso Noctua.
Zaklęcie uspokoiło sowę, a ta sama do ciebie przyleciała i nawet grzecznie wystawiła nóżkę, gotowa przyjąć list. Pogłaskałaś jedynie zwierzę po głowie, po czym odniosłaś do klatki. Cóż, przynajmniej byłaś pewna, że choć eliksir wywołał u sowy mały szok, to zadziałał poprawnie. Widząc, że Wins nadal ma problem z resztkami Gabrysiowego pancernika, a Zoell nadal zajmował się gadaniem, zamiast działać, postanowiłaś powtórzyć zaklęcie na jej sowie, choć przez przypadek przywołałaś trzy inne.
- Arresto Momentum – spróbowałaś w końcu innej metody, celując w sowę Winnie. Czar niemalże ją zatrzymał, co mogło ułatwić jej złapanie. – No, dalej Zoell, wykaż się. - nigdy nie można było być pewnym, jak długo będą działać twoje czary. Zawsze pozwalałaś popisywać się na tym polu Julkowi, ale dziś akurat go zabrakło.

4

Och, uzdrawianie żywej istoty, to zupełnie inna bajka. Raphael spojrzał niepewnie na sówkę, która mrużyła oczy i wyglądała tak smutno i bezradnie, że jego puchońskie serce ścisnęło się boleśnie. Szkoda mu było tego biedactwa, ale wcale nie był pewien, czy zdoła mu pomóc, mimo najlepszych chęci. Sowy były jednymi z nielicznych zwierząt (oprócz kotów), z którymi jako tako dawał sobie radę, więc przynajmniej ten problem mu odchodził. Był nieuleczalnym mieszczuchem - lubił naturę, przyrodę i zwierzęta, ale często nie wiedział, jak się nimi zajmować.
Ostrożnymi ruchami próbował nasmarować jej skrzydło eliksirem, ale chyba niewiele to dało, bo ożywiła się na chwilę, po czym znów stała się smutna i apatyczna. Wyglądało na to, że to jakiś uraz wewnętrzny. Raphael nie czuł się na tyle pewnie, by stawiać jakąkolwiek diagnozę, a już nie daj Merlinie decydować o sposobie leczenia, dlatego natychmiast zgłosił się do profesora Lumiera, który pomógł mu stworzyć odpowiedni roztwór. Stężony eliksir mógłby sówce zaszkodzić, o czym de Nevers nie pomyślał - całe szczęście, że nie próbował leczyć stworzonka na własną rękę! Wlanie jej mikstury do dziobka nie było wcale łatwą sprawą, ale w końcu jakoś dał sobie radę i z satysfakcją obserwował jak stan sówki poprawia się z minuty na minutę. Może i nie nadawał się na uzdrowiciela, ale pomaganie innymi zdecydowanie dawało satysfakcję. Mimo że stanowczo wolał swoje pisanie.

1, ale eliksir był na 6, więc w sumie to 2

W spokoju czekał na kolejne polecenia nauczyciela. Gdy zobaczył, że ten przyszedł do klasy z gajowym i sowami, Ray się ucieszył. Zawsze uwielbiał zwierzęta i dobrze mu szła opieka nad nimi. Miał to po matce. Jako że jego eliksir wyszedł w miarę dobrze, mógł leczyć nim ptaki. Podszedł do klatki, zabrał sowę i postanowił wziąć się do roboty. Rozejrzał się po klasie, żeby zobaczyć jak idzie innym. Bardzo dużo osób zostało poplutych przez stworzenia. Chłopak nie wiedział, że ptaki potrafią pluć. Podał eliksir ptakowi i czekał na to, co się wydarzy. Nie musiał czekać długo, bo już po kilku sekundach dołączył do grona uczniów poplutych przez sowy. Mógł się tego spodziewać. Wyciągnął różdżkę i doprowadził swoje ubranie do porządku. Postanowił spróbować drugi raz. Tym razem na szczęście mu się udało. Teraz głaskał ptaka po dzióbku i czekał na to, co powie pan Lumier.

4

Życie było takie piękne gdy nie trzeba było się przejmować jak płynie czas. Jego części powoli rozchodziły się po Sashce, dając jej powody do kolejnej medytacji, wierzenia w siebie i z podniesioną głową stawienia czoła trudom nauki i pracy. Przecież to najwyższa pora nabierać doświadczenia, nie? Choć oczywiście w oczach Lahiri każdy dzień to nowe doświadczenie i nie wiadomo dlaczego trzeba to wpisywać w CV. W końcu każdy w jakiś wieku już mimo szczerych chęci nie jest dzieckiem. Zyskuje przymioty grupy społecznej do której należy. Jest nierozerwalnym elementem społeczeństwa. Pewnie dlatego mówi się o ludziach jako z zwierzakach stadnych.
Uśmiechnięta weszła do sali w podziemiach, która po latach zdawała jej się nieco mniej straszna niż zawsze. Zimne ściany i wilgotny klimat nadrobił ferwor pracy jaki zobaczyła wchodząc do sali. Zakłopotana weszła więc głębiej do sali, by wziąć wszystkie potrzebne jej materiały na zajęcia i z zadowoleniem stanąć obok Setha, którego poznała na poprzedniej lekcji. - Cześć! - Stwierdziła energicznie, po czym szybko wzięła się za przyrządzanie eliksiru. Nie wiedziała od czego ma dzisiaj taki zapał do pracy, ale wolała tego nie rozważać. Może to znak? Może jej dusza wołała, że to jeszcze nie chwila na nirvane? To głupie i sprzeczne z wszystkim w co wierzyła, ale nie potrafiła sobie inaczej wytłumaczyć swojego coraz częstszego zaangażowania w zajęcia. Los jej sprzyja, wystarczy wiec tylko dobrze pokierować swoim życiem!
Niestety pośpiech nie wyszedł dziewczynie na dobre, bo zbyt szybko dosypywany kieł węża wybuchnął w powietrzu brudząc całe jej ręce. Spojrzała na siebie z zadowoleniem, bo przecież nic jej się nie stało. W czarnych smugach zaczęła malować wzory jakby jej skóra należała do Afrykańczyka, a ona białą henną upiększała jego ciało.
Szybko jednak dostała burę od nauczyciela i przymusowo musiała oczyścić swoje dłonie zaklęciem chłoszczyść. Po tym bezzwłocznie wzięła się za dokończenie eliksir i leczenie sowy, która już była bliska kreso swoich sił. Spóźnienie oraz ogólne zaaferowanie losem biednego zwierzaka spowodowało, że Sashka niechcący prawie by zrobiła mu krzywdę. - Ojejku. - Stwierdziła cicho, po czym zamiast dalej nacierać skrzydła zwierzęcia od razu wzięła się za napojenie go im. Roztwór wodny? Świetna rada od nauczyciela.

Wyrzucone kostki: 3, 1, 6
Ilość punktów w kuferku z eliksirów: 3pkt
Zmieniony trzeci rzut Nie

Rzut - sowa 1 -> 2

Chłopak zauważył że profesor w ogóle wyszedł z klasy dopiero wtedy, gdy wrócił z gajowym razem z niewielkimi klatkami. Siedziały w nich małe, jakby smutne sówki. Hae wybrał jedną z nich i ostrożnie wyciągnął z klatki. Skoro eliksir wyszedł mu całkiem niezły uznał, że nie będzie problemu z napojeniem sowy. Jak bardzo się mylił... Gdy tylko wlał odpowiednią ilość eliksiru do dzioba sowy przekonany, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, sowa go opluła. Cholerne, niewychowane zwierzę. Spróbował jeszcze raz i wtedy sowa posłusznie połknęła eliksir, pewnie zauważyła że Hae się zdenerwował.

Wyrzucona kostka: 3

Eliksir, który udało się Benjowi uwarzyć był o dziwo znośny. Mało powiedziane, można o nim było powiedzieć, że był wykonany wyśmienicie. Cóż, jak widać czytanie książek popłacało. Lata doświadczeń nauczyły go, że nawet najmniejsze notki mogą się okazać w rezultacie zbawienne.
Jedyną przeszkodą jaką Krukon widział do pomyślnego zakończenia lekcji było kolejne zadanie. Mianowicie mieli zastosować eliksir na sowach, które pojawiły się w klasie. Cóż, kontakt ze zwierzętami Benj miał tylko na szkolnych korytarzach, nie zwykł się z nimi socjalizować poza murami zamku.
Jednak jak mus to mus. Mimo tego, że eliksir był wyśmienity, podejrzewał, że coś musi pójść nie tak. Gdy już miał sowę, która kurwde nie chce mi się pisać była gotowa posłużyć mu jako przedmiot eksperymentalny, zaczął używać na niej przed chwilą uwarzonego eliksiru. Wszystko szło w miarę gładko, mimo tego, że sowa nie chciała z nim zbytnio współpracować do momentu, kiedy nie postanowiła mu po prostu spieprzyć sprzed nosa i zacząć latać po sali. Zerwał się szybko i zaczął ją gonić próbując złapać. W końcu tyle się napracował nad eliksirem.

Kostka: 5

/chujniawiemXD

- Przepraszam, Winnie. - jęknął, gdy zauważył, że to właśnie ją pobrudził pancernik. - Tylko błagam, daleko od moich spodni.
Gdy eliksir wrzał, Gabe delikatnie go powąchał, po czym się skrzywił. Cóż, może nie pachniał najlepiej, ale miał nadzieję, że nadawał się do leczenia. Nabrał odrobinę do fiolki i skierował się w stronę sówek. W międzyczasie chłopak dostrzegł w tłumie Jespera, więc uśmiechnął się i mrugnął do niego dyskretnie. Nie chciał, by znowu wśród Salemczyków ruszyła jakaś fala żartów rozpowiadająca wszystkim dokoła że cudowny pan Myers jest gejem. Nie o to mu chodziło. Był w nowym miejscu i chciał się prezentować jak najlepiej, to chyba zrozumiałe? Nie wstydził się, ale nie rozpowiadał tego na prawo i lewo. A skoro jego znajomi z Salem wiedzieli jaka jest prawda, to mogliby przecież zachować to dla siebie..
Wziął jedną z sówek i delikatnie pogładził po główce. Miała niewiele piórek i nie była zbyt ruchliwa, więc Gabriel postanowił po prostu podać jej eliksir prosto do dzioba. Gdy mała wypiła zawartość fiolki i zaczęła się krztusić. Chłopak pobladł; nie chciał przecież zrobić jej krzywdy, tylko pomóc! Dlaczego stało się inaczej? Na szczęście sytuację uratował czuwający nad nimi profesor, szybko podając sówce odpowiedni specyfik. Spojrzał ostro na Gabriela, który miał ochotę po prostu zapaść się pod ziemię.
Miałeś tu w ogóle nie przychodzić - powiedział do siebie. - nikt by nie zauważył..


1

Eliksir który udało mu się sporządzić o dziwo był zdolny do uzdrawiania. Zadowolony z siebie Luki nabrał trochę z kociołka i podszedł do biednych, zmasakrowanych sówek, które pojawiły się w sali. Były one w tragicznym stanie, siedziały biedne w swoich klatkach. Co poniektóre częściowo pozbawione piór, a poczciwe serce Lucasa nagle ogarnął smutek i współczucie dla tych małych istotek, gdyż najchętniej pomógłby im wszystkim. Spojrzał smętnie na flakonik ze swoim eliksirem, po czym delikatnie wyjął najmniejszą z nich. Z trudem podał jej lek, gdyż sówka najwidoczniej nie miała na to ochoty. Chłopak myślał, że już zaraz zobaczy ją w pełni sił, lecz zanim tak się stało, mała zaskrzeczała i poderwała się do lotu.
- Nienienienienie, stój, zaczekaj! - zawołał za nią i zaczął biegać dookoła komnaty, próbując złapać uciekinierkę, budząc przy tym powszechny śmiech. Gdy w końcu udało mu się ją schwytać, zorientował się, że stoi obok profesora, więc uśmiechnął się nieśmiało. Sówka była teraz całkiem zdrowa, ale niestety wyrządziła trochę szkód w klasie..


5

Nie lubiłem zajmowania się zwierzętami. Miałem wrażenie, że zaraz mnie pogryzą, poniszczą ubrania, albo po prostu sam przy nich nieźle się usmaruję. Takie zajęcia średnio mnie kręciły i jeśli już musiałbym wybrać lekcje, które najbardziej toleruję, na pewno byłyby to te, w których praktyka nie była taka angażująca. Nie miałem więc zadowolonej miny, gdy okazało się, że musimy leczyć sowy. Wolałbym dowiedzieć się, jak mam leczyć siebie samego, a nie jakieś ptaszyska.
- Myślałem, że będziemy się uczyć jak leczyć siebie - mruknąłem ze średnim zadowoleniem, gdy wyciągałem z klatki swoją sowę. Chciałem jak najszybciej mieć to z głowy, więc prędko podałem małemu stworowi swoją miksturę. Ta jednak, najwyraźniej jej nie zasmakowała, bo od razu wypluła płyn, trochę mnie przy tym babrając. Przekląłem zniecierpliwiony, szybko drugi raz sięgając po eliksir. Tym razem ostrożniej jej ją podając. Zadziałało. Nie byłem więcej opluty przez to ptaszysko, bo łaskawie je połknęło. Chociaż tyle dobrego.

3, ale mam 6 z eliksiru więc 4

Louis spojrzał po wszystkich zgromadzonych, którzy lepiej lub gorzej wykonali swoje zadanie. Wierzył, że włożyli w to tyle serca ile tylko mogli i choć trochę wyciągnęli nauki na przyszłość. Uśmiechnięty włożył już zdrowe zwierzęta do klatek lub polecił to zrobić uczniom w zależności jak komu szła "obsługa" sowy. - To by było na tyle jeśli chodzi o dzisiejszą lekcje" - Dodał patrząc na zegar który wskazywał, że powinien tych młodych ludi bezsensownie trzymać w sali jeszcze przez dziesięć minut. Westchnął z niedowierzania, że na prawdę w miarę sprawnie im poszło.- Możecie wyjść. Pamiętajcie jednak o względnym zachowaniu ciszy. Reszta uczniów ma pewnie jeszcze zajęcia. - Przecież wszystkie strony tego spotkania ie chcą nieprzyjemności z powodu paru dodatkowych minut czasu wolnego. Nauczmy się żyć w symbiozie, a może ten rok minie nadzwyczaj przyjemnie. - Na drzwiach pracowni pojawi się jutro lista z ocenami. Chciałbym jeszcze parę spraw przemyśleć zanim ocenie wasze działania. - Czy czasem tego przedmiotu nie powinien oceniać holistycznie? Jeśli tak to mamy problem, bo znalazłyby się osoby, które powinny dostać trolla. Nikt tego nie chciał. Choć może Louis na konsultacjach w takich beznadziejnych przypadkach dowiedziałby się czegoś ciekawego? Czy w zasadzie opłacało mu się uszczęśliwiać innych? Tyle problemów, a tak mało rozwiązań...

Ocenki:

Punkty dodam wkrótce. Z/t

OWUTEMY:

Nie spodziewała się wielkich cudów po ponownym zdawaniu Eiksirów, ale wolałaby, żeby przynajmniej nie uwalała roku z racji jednego przedmiotu, dlatego zapobiegawczo wolała być pewna, ze poprawki z tej dziedziny nie zawali. Jak się okazało noce jakie spędziła z nosem w książkach się opłaciły. Może nawet powinna być za to winna Enzo, który ulotnił się na końcu wakacji i przy początku roku szkolnego, bo miała więcej czasu dla siebie i do nauki. To samo zresztą zrobił Rience. Musiał być dobrym przyjacielem, skoro wiedział kiedy się ulotnić, żeby mogła zająć się swoimi priorytetami. Przy okazji nie zapominał wcale jej zostawić pomocniczych fiszek, z których, chociaż by się do tego nie przyznała, skorzystała. Nauka z nich wydawała się o wiele prostsza. Korzystanie z wiedzy starszego kolegi wyraźnie przyniosło odpowiednie skutki. Może wcześniej powinna męczyć Hargreavesa o naukę Eliksirów i być może wtedy nie musiałaby świecić oczami przed nauczycielami Eliksirów, czy nawet przed własnym ojcem, który po czysto krwistej czarownicy z rodziny Drake spodziewałby się wrodzonego talentu do warzenia tych wszystkich wywarów. Jak się okazało, brakowało jej tej smykałki. Riencowi nie. Dlatego jego pomoc okazała się niezastąpiona. Trochę może nawet było jej głupio, że posiadając takiego przyjaciela, jedyne co kupiła mu w nagrodę na Atlantydzie to jakieś pozostałości z innych prezentów, które przypadły jemu. W gruncie jednak rzeczy, wydawał jej się na tyle zadowolony już z tego co ma, że takie typowo namacalne prezenty zdawały jej się czystą głupotą. I może gdyby właśnie o tym nie myślała, dobierając składniki do warzonego eliksiru, być może ta część zadania na egzaminie poszłaby jej znacznie lepiej. Mimo wszystko, ocena, jaką potem otrzymała, Zadowalający… zdecydowanie ją… cóż, zadowalał.

Kuferek - eliksiry: 8pkt
Wyrzucone kostki - teoria: 3, 1
Wyrzucone kostki - praktyka: 5, 4
Suma: 1+4 (+1 z kuferka) = 6
Ocena: Zadowalajacy
Strona - losowania: 3#

Kolejna lekcja wcale nie była tym, czego Sava wyczekiwała z wypiekami na twarzy. Fakt, że znów będzie się musiała się użerać z tymi wszystkimi nie do końca lotnymi umysłami, napawał ją raczej odrazą niż jakimkolwiek szczęściem. Jak zwykle nie śpieszyła się by dotrzeć na czas do klasy eliksirów, tylko dlatego, że przeszkadzał jej hałas, jaki towarzyszy wchodzeniu uczniów przez drzwi klasy i zajmowaniu przezeń miejsc. Mając nadzieję, że już będzie po wszystkim profesor Raynott szła korytarzem lochów zostawiając za sobą część powiewającej karmazynowej szaty. Na jej minie malowała się zupełna obojętność zmieszana z nutą poirytowania. Kiedy zbliżała się do klasy natychmiast jej mina zmieniła się. Tym razem z oczu tryskała odraza, zaś niewielki uśmiech wskazywał na odrobinę zimnej satysfakcji. Powodem było kilkoro uczniów, którzy spóźnili się na lekcję.
- Stać! Do klasy wejdziecie dziesięć minut po mnie.
Stwierdziła ostrym tonem po czym weszła do sali. Nikt nie śmiał się odwrócić jak już była w środku, dlatego nauczycielka mogła spokojnie przemówić kierując się w stronę swojego stanowiska.
- Dzień dobry uczniowie. Dzisiaj zajmiemy się, ku waszemu zadowoleniu, eliksirami. Wątpię, że ktokolwiek z was mnie zaskoczy efektami waszej pracy, jednak nie mam w stosunku was żadnych oczekiwań. Dlatego bądźcie pewni, że mnie nie zawiedziecie.
Uśmiech, który mówił im wszystkim, że są gorsi od pani profesor pojawił się na twarzy kobiety.
- Pierwsze zadanie dzisiaj - powiedziała zanim maruderzy weszli do klasy - to rozpoznanie eliksirów, które przygotowałam dla was wcześniej. Dobierzcie się w pary. Przed sobą macie po trzy fiolki. - Kiedy skończyła mówić skończyło się te dziesięć minut i spóźnialscy zaczęli wchodzić. Satysfakcja na jej twarzy wiele mówiła.
- No, to do roboty! - Nie trudziła się aby ponownie powtórzyć instrukcję tylko usiadła na krześle i śledziła poczynania uczniów.




Na start otrzymujecie 2pkt do kuferka. W zależności od tego jak wam pójdą dane etapy, możecie dostać mniej lub więcej.

Kostki na spóźnienie:

Spóźnienie - kostki:

Rozpoznanie Eliksirow - kostki:

Wszedł powolnym krokiem do sali, gdy dostrzegł wolne miejsce usiadł przy nim wsłuchując się w polecenie profesorki. Nie był to jego dobry dzień, nie ukrywał on tego po sobie. Nie rozumiał oco chodzi w zleconym zadaniu, oberwało mu się za to minusowymi punktami. Mówi się trudno, gdy jeden osobnik siedzący przed nim wytłumaczył oco chodzi to Kol wziął się do pracy. Wraz z osobnikiem z grupy wziął się za rozpoznawanie eliksirów, był z tego beznadziejny. Z pomocą partnera udało mu się odgadnąć chociaż jeden eliksir. Co za postęp!

Spóźnienie - 5
Rozpoznanie - 1
Para - Brak :_:

Angelique nie chciała się spóźnić. Naprawdę! No poważnie, nie kłamie! Niestety w połowie drogi na lekcji okazało się, że nie wzięła tych książek i tego wypracowania co trzeba, więc musiała wracać się. Biegła na skręcenie karku, ale i tak nic z tego nie wyszło. Znaczy dobrze, że nie skręciła owego karku, jednakże spóźniła się. A pani Raynott, jeśli chodzi o punktualność lubiła sobie po odejmować punkciki. Ekstra! Na dodatek puchonka nie dokończyła wypracowania, myślała, że zdąży jeszcze dopisać... No bo przecież pani profesor też zdarzało się spóźniać. Niestety udało jej się, przez co nie wiedziała o co chodzi w zadaniu, które należało wykonać.
W końcu, kiedy się dowiedziała o co chodzi mogła przystąpić do ćwiczenia. Trochę poniosło Angelique, ponieważ dzień wcześniej siedziała całą noc w książkach i Amortencja pomyliła jej się z Felix Felicis. Pozostałe dwa jednak udało się jej rozpoznać.

Kostki spóźnienie: 1
Zadanie: 4 - 1 oczko = 3

Rasheed zdążył już trochę poznać nową nauczycielkę eliksirów. Zdarzało się nie raz i nie dwa, że mieli ze sobą styczność w pokoju nauczycielskim czy podczas spotkań z Garethem Hampsonem. Już wtedy zdążył poznać Savę, a to co widział niekoniecznie mu odpowiadało. Surowa nauczycielka eliksirów nie była czymś, co pomogłoby mu w rozwijaniu umiejętności z zakresu jaki obejmował ten przedmiot, głównie dlatego, że kiedy Ślizgon czegoś nie rozumiał to niestety czasami wymagał prowadzenia za rączkę. Wątpił w to, aby Raynott była w stanie wykrzesać dla niego wystarczającą cierpliwość. Tak więc jego pojawienie się w sali eliksirów przed czasem wcale nie było dziełem przypadku. Teraz obserwował z niejasną satysfakcją jak kilkoro uczniów nie zostaje wpuszczonych do środka, ale czy to pomogło mu w rozpoznaniu eliksirów? Niekoniecznie. Rozpoznanie zaledwie jednego z nich zakrawało na prawdziwy żart, który nie rozbawił ani jego, ani nauczycielki. Może jego partner okaże się pomocniejszy?

Kostki: 2 i 2 (Ettore wyciągnie z ujemnych punktów.)

Morticia miała to do siebie, że notorycznie spóźniała się na lekcje, albo w najgorszym przypadku po prostu ich unikała. Tym razem nie mogło być inaczej, jak zwykle się spóźniła. Poza tym nie tylko Ona,    Profesor Raynott również dość często się spóźniała. Nawet bardzo często, ruda myślała, że tym razem będzie tak samo. Wpadł jej do głowy genialny pomysł, ot stwierdziła, że dopisze parę słów do wypracowania, niestety miała pecha. Usłyszała nauczycielkę, która rozproszyła ją na tyle, że nie miała pojęcia na czym polegało zadanie, zagryzła nerwowo usta. No nieźle, gorzej trafić nie mogła. Dziewczyna niezadowolona weszła do sali i usiadła w jednej z ławek. Już jej się ta lekcja nie podobała, miała dziwne przeczucie, że coś pójdzie nie tak. Nie lubiła tych przeczuć, na ogół było tak, że się sprawdzały. W duszy modliła się o to, by tym razem była to głupia pomyłka. Ostatnio za dużo eliksirów zawalała, do czasu szło jej całkiem nieźle. W końcu nie zda, a jak nie zda to będzie słabo. Zestresowała się w chwili, gdy musiała rozróżnić eliksiry. No dobra udało jej się rozróżnić tylko jeden, ale co jej po jednym eliksirze? Kompletnie nie wiedziała gdzie co jest, miała tylko nadzieję, że jej partner będzie miał więcej szczęścia. Co z tego, że już i tak była udupiona przez te cholerne eliksiry.

Spóźnienie: 1.
Rozpoznanie: 2-1=1 Wybacz Friday

Lekcja eliksirów nie miała prawa odbyć się bez Hargreavesa. Jeśli nie przyszedłby na czas, najpewniej nie byłby sobą i chyba okazało się, że w istocie miał dzisiaj jakiś problem. Może udało mu się zaspać? A może po prostu za długo układał włosy? Zdecydowanie prościej było, kiedy jeszcze nosił długie. Wystarczyło, aby je rozczesał i ewentualnie spiął, a teraz musiał użerać się z fryzowaniem ich. No nic, pojawił się pod klasą w bardzo nieodpowiednim momencie. Zdążył przez dziesięć minut malowniczo posterczeć pod drzwiami, a kiedy wreszcie udało mu dostać do środka, wydawał się być jedynie nieznacznie zdemotywowany. Naprawdę, Rience głośno prezentujący fochy to nie był Rience. Rozejrzał się po klasie i dostrzegając Julię, niemalże natychmiast przyczepił się do niej, siadając na wolnym miejscu obok.
- Cześć. - przywitał się, szczerząc zęby i jednocześnie wpatrując się dziwnie w fiolki ułożone na ławce. - O co chodzi? Mamy z tego zrobić coś nowego? Raynott pod klasą wynurzyła się zza moich pleców jak nietoperz…
No i wtedy miał to nieszczęście, że profesor znowu za nim stała. Nic nie powiedziała, poza formułką odejmującą punkty, ale mimo tego, półwilowi i tak zrobiło się chłodniej pod jej spojrzeniem. Po tym zdarzeniu znowu dziwnie przygasł, pozwalając Heikkonen wytłumaczyć mu o co chodzi w zadaniu. Mimo tego, że Juls nie poszło jakoś dobrze, on uratował honor drużyny. Wskazanie Amortencji wydawało mu się tak banalne, że gdyby Ślizgonka miała z tym problem, najpewniej siłą zmusiłby ją do korepetycji. Zwierciadlany i Ridikuskus mogły wydawać się podobne, ale nie dla niego. Wskazał je poprawnie, być może trochę rehabilitując się w oczach Savy… o ile tylko było to możliwe.

Kostki: 5 i 5 (Julia)

Nie przepadał za eliksirami, starał się trzymać od nich tak samo jak to było z wróżbiarstwem. Nawet nie starał się za bardzo zrozumieć tych przedmiotów, w ogóle ostatnio jeśli już to interesował się tylko swoja ulubioną astronomią. Chęci do nauki spadały coraz bardziej, za to do czegoś innego wręcz przeciwnie. Nie chciał zdradzać nad czym właśnie pracuje, na tym etapie było to bez sensu, tak samo jak jego przyjście na tą lekcję. Nawet pojawiając się przed klasą już piętnaście minut przed rozpoczęciem wciąż rozmyślał czy może po prostu sobie pójść. Jakaś nieznana siła go tu przyciągnęła, serio. Nie witał się, po prostu wszedł do sali wysłuchał nauczycielki i jako, że musieli pracować w parach usiadł obok jedynej osoby którą kojarzył. Ostatnim razem nie pokazał się z tej dobrej strony, mimo tego, że było to pierwsze spotkanie, z resztą teraz też nie zamierzał tego naprawiać. Skinął tylko głową na przywitanie, uznając, że to wystarczy. Chciał jedynie przeżyć tą lekcję. Raynott dała eliksiry do rozpoznania, spojrzał na nie z raczej małym zaciekawieniem. Razem z Sharkerem udało im się odgadnąć nazwę jednego z nich, a potem on sam wpadł na drugą, ale to tyle. Westchnął ciężko i znudzony oparł głowę o rękę patrząc się w jeden bliżej nieokreślony punkt.

Kostki: 2, 4 (Sharker)

Enzo nie był fanem eliksirów, a to stwierdzenie z powodzeniem można uznać za spore niedopowiedzenie. On zwyczajnie nie widział w warzeniu mikstur niczego interesującego i chyba żadnym zaskoczeniem nie będzie, jeśli nadmienię, że ani nie przejawiał w tym zakresie żadnego talentu, ani nie upatrywał w tych zajęciach okazji do zabłyśnięcia. W Hechiceros raczej omijał je szerokim łukiem. Więc co on tutaj robił? Ano to dobre pytanie. Może poczuł się zmotywowany tym całym „chodzeniem” z D’Angelo i uznał, że nie może być wiecznie mądrzejsza od niego? Coś mogło w tym być. No nic, w każdym razie zjawił się w podziemiach spóźniony, co oczywiście zaowocowało szybką zemstą. Karma to… pinda, ale szybkiej reakcji nie można jej odmówić. Dopisanie paru linijek do wypracowania nie dość że nie pomogło, a zafundowało Halvorsenowi pięciominutową rozkminę na temat tego, co tak właściwie powinien robić. Drogą dedukcji doszedł do tego, że powinien rozpoznawać eliksiry, bo i to robiły pozostałe pary. Szeptały między sobą, wskazując poszczególne fiolki. Enzo nie zamierzał pozostać z tyłu i jeszcze zanim Shenae, z którą usiadł, zdążyła się do tego zabrać… poprawnie rozpoznał wszystkie eliksiry. Nie wiedział skąd spłynęła na niego ta wiedza, ale to nie było ważne. Zabłysnął jak nic.

Kostki: 1 i 6, czyli 5 (Shenae)

Po co przyszła na eliksiry? Liczyła na to, że pozna recepturę jakiegoś ciekawego i oczywiście równie fazowego jak ten na historii magii. Serio, chodziło jej tylko o to, choć i tak to wszystko było z leksza niemożliwe, że niby Sava da im się naćpać na zajęciach? Kurczę... może chociaż tajniacko się zaczai i znajdzie coś fajnego. Dostałaby za to odpierdziel nie tylko od nauczycielki, Rekin najpewniej dałby jej bana na życie. Nie, ostatnio zdecydowanie nie czuła się dobrze, zachęcona eliksirową fazą przyszła nawet przed rozpoczęciem, a potem szybko wparowała do środka i zajęła pierwsze lepsze miejsce. Oczywiście w międzyczasie przywitała się z Sharkerem, jednak w parze przyszło jej pracować z kolegą Riencem. Nie spodziewała się tego, że ją zaczepi szczególnie po grze w Durnia, mimo tego nie zamierzała go odrzucać, może lekcja naprawi ich relacje?
- Hej, więc tak, mamy tu trzy wspaniałe fiolki, a my musimy tylko rozpoznać cóż to za eliksiry - wytłumaczyła mu szybko, aby móc zabrać się do dzieła. No... raczej Harry to zrobił, bo jej poszło słabo, ale co tam, razem sobie poradzili i to było najważniejsze - Dzięki za ratunek mistrzu - powiedziała półgłosem klepiąc go po ramieniu. No i gitara.

Kostki: 6, 1 (Rience)

Nigdy w życiu nie chciałaby się spóźnić na Eliksiry. Z jej kaleczeniem tego przedmiotu to było nie do pomyślenia, żeby jeszcze ryzykowała niewiedzą na temat zajęć. Szczególnie, ze profesor Raynott czerpała chorą satysfakcję z nieogarnięcia swoich uczniów. O ile sama D’Angelo miała siłę sprawczą, kóra sprowadziła Halvorsena na lekcję Eliksiów, o tyle, sama Shenae ucierpiała przy nim na punktualności. Weszli razem spóźnieni, zajmując wspólnie ławkę. Jedynie mogli zgadywać, czego dotyczyło zadanie na zajęciach. Ponoć głupi mają szczęście. Jak oni, wyjątkowo dzisiaj, stanowiąc wyjątek od reguły. W końcu należali do Ravenclaw. Ravenclaw nie przyjmowało do siebie głupich.
— Następnym razem wychodzimy wcześniej — jęknęła niezadowolona, nie będąc pewna czy rozpoznanie fiolek było ich poleceniem. Uspokoiła się dostrzegając stolik Rience’a, który wyraźnie zajął się tym samym i chyba spóźniony nie był. Uśmiechnęła się do niego krzywo, zanim wróciła spojrzeniem do Enzo. Nie doceniła jego zdolności. Był może leniwy, ale jak się okazuje, nauka przychodziła mu łatwo. Może powinna u niego brać korki z Eliksirów? Samej jej pomogło wyłącznie kucie do egzaminów na powtórne OWuTeMy.
— Skoro oboje rozpoznaliśmy je tak samo to musi być ok.
Odetchnęła, podsuwając fiolki Enzo. W razie czego, wszystko spadnie na niego. I tak często przecież powtarzał, ze nauka go nie obchodzi.

Kostki 1, 6 (czyli 5)
Partner: Enzo