Przy całej swojej pasji poznawania świata i rozwijania własnych umiejętności, Agnes nie mogła przeboleć jednego, niezmiernie istotnego dla niej faktu, który wiązał się z nowym rokiem szkolnym - wstawanie z rana było dla dziewczyny zmorą już od najmłodszych lat, kiedy to całe dnie mogłaby spędzać w swojej dziecięcej pościeli w zaczarowane wiewiórki, biegające od jednego, do drugiego rogu kołdry. I o ile w wakacje dziewiętnastolatka miała możliwość pospania nieco dłużej, to odkąd ponownie przekroczyła mury Hogwartu, jasnym było, że nie dane jej będzie spędzić w objęciach Morfeusza tyle, ile by sobie życzyła. Nie wspomniawszy już, że tę noc spędziła w dużej części  na jednym z foteli w pokoju wspólnym Hufflepuffu, słuchając opowieści z wakacji reszty domowników. Dlatego właśnie idąc na pierwsze w tym roku zajęcia, jedyne, na czym była w stanie skupić myśli, to jej własne łóżko w dormitorium dziewcząt, takie ciepłe i przytulne... - nagle została raptownie wyrwana z błogiej fantazji, bowiem błądząc głową w chmurach (a właściwie w sypialni), zboczyła z wysypanej żwirkiem ścieżki i nawet nie tego nie zauważywszy, zaczęła iść po zielonej, spalonej letnim słońcem trawie, by wreszcie potknąć się o wystający z ziemi, gruby korzeń drzewa. Rozpaczliwie zamachała rękami, próbując odzyskać równowagę, jednak bez skutku - po chwili leżała ze zdartym kolanem twarzą w trawie.
-Merde...- mruknęła, wypluwając z buzi pojedyncze źdźbła i podnosząc się z klęczek. Czy ona zawsze musi mieć takiego pecha? Dziewczę rozejrzała się dookoła z lekkim zażenowaniem, otrzepując ubranie z zielska; jeszcze rano jej strój był nienaganny z idealnie wyprasowaną, czarną spódnicą i lśniącą od bieli koszulą, którą dumnie zdobił żółto-czarny krawat, natomiast teraz na czarnym materiale odznaczały się wygniecione pręgi, a śnieżna biel zastąpiona została zielonkawymi plamami. Agnes spojrzała na siebie i jęknęła w duchu - przecież nie wypada pokazać się w tym stanie na pierwszej lekcji po przerwie wakacyjnej. Pogrzebała chwilę w swojej niezmordowanej, skórzanej torbie odziedziczonej po ojcu, by po chwili spod stosu pergaminów, książek, piór i innych mniej lub bardziej przydatnych drobiazgów wyciągnąć różdżkę, którą wycelowała w siebie, mamrocząc pod nosem:
-Chłoszczyść. - Nic się jednak nie stało, a jej ubrania jakie były, takie pozostały. Agnes westchnęła więc i wzruszywszy ramionami skierowała się ponownie w stronę amfiteatru - przynajmniej miała tyle szczęścia w nieszczęściu, że nikt raczej nie zobaczył jej małego upadku. Swoją drogą dziewczyna była naprawdę ciekawa tych zajęć, w końcu przez długi okres czasu Uzdrawianie było jej ulubioną dziedziną czarów, a swoją przyszłość wiązała z Kliniką Munga . I choć teraz o wiele bardziej skłonna byłaby oddać się karierze publicznej, to jednak magia lecznicza nadal ją fascynowała, zajmując szczególne miejsce w jej Puchońskim sercu.
Agnes nie musiała długo kluczyć wśród uliczek i parkowych alejek, aby jej oczom ukazał się amfiteatr, wprawiający w osłupienie odrobinę zbyt łatwo popadającą w zachwyt szatynkę. Kilka kolejnych kroków i dziewczę już stało u podstawy leśnego obiektu, przypominającego wyglądem zarośniętą i porządnie zaniedbaną, starożytną budowlę. Na twarzy panny Lumière od razu zagościł szeroki, ciepły uśmiech, gdy tylko spojrzenie kasztanowych oczu spoczęło na twarzach jej współdomowników, a który to grymas nie stracił ni trochę na szczerości, gdy nieco dalej dziewczyna dostrzegła znajomą jej rudą osóbkę, jak zwykle z boku i jak zwykle z książką. Nie chcąc przerywać rozmowy, która nawiązała się między Puchonami, Agnes żwawym krokiem podeszła do Ślizgonki, którą oczywiście była @Nessa M. Lanceley i odchrząkując nieśmiało, nachyliła się nad nią tak, że kilka kosmyków, które podczas bliskiego kontaktu z glebą wymsknęły się spod upiętego luźno koka, opadło na stronnice czytanej przez koleżankę lektury, uniemożliwiając kontynuowanie tej czynności.
-Hej! Miło widzieć Cię z perspektywy innej, niż pokojowa podłoga. - posłała jej przyjazny uśmiech, ukazując przy tym fragment białych ząbków
-Myślałam, że podczas wakacji przerobiłaś już wszystko, co tylko się dało... - rzuciła, zerkając kątem oka na trzymany przez Lanceley'ównę wolumin
- W takim tempie nie nadążą za Tobą z pisaniem nowych podręczników.

Chłoszczyść: 1

Irony z wielką radością powitała ogłoszenie o lekcji zielarstwa i magii leczniczej. Nie trzeba ukrywać, że to właśnie te tematy najbardziej ją interesowały, więc dziewczyny nie mogło na miejscu zabraknąć. Zdziwiło ją jedno – zajęcia miały odbyć się w okolicach Hogsmeade, a nie w klasie czy na błoniach jak zwykle. Była to jednak miła odmiana, rozruszać się trochę na samym początku roku. Przynajmniej według Irony, bo znając jej przyjaciółkę @Carson Gilliams, to ta zapewne marudziła na niesamowitą odległość, którą musiały pokonać tylko po to, by dostać się na lekcję.
Rzecz jasna poszły razem, po drodze zapewne plotąc głupoty trzy po trzy. Temat wakacji został już wyczerpany w pociągu, teraz najgorętszym hitem były rozgrywki klubu Durni, pojawienie się nowych uczniów i nauczycieli oraz rzecz jasna – lekcje. Szczerze mówiąc Irony nie mogła doczekać się zajęć, dlatego nie rozumiała niektórych marudnych głosów, które do niej dochodziły na przykład w Wielkiej Sali. Jak można było nie lubić Hogwatu? Trzeba jednak zwrócić honor jej najbliższym znajomym – jeśli słyszała z ich strony narzekanie, to tylko na konieczność wczesnego wstawania.
Dziewczyny miały jeszcze jeden gorący temat, który trzeba było obgadać. W końcu wraz z nowym rokiem szkolnym zaczynały pracę, i to w jednym miejscu! Nic dziwnego, że właśnie o tym paplały, przebijając się najpierw przez błonia, a potem przez główną ulicę Hogsmeade.
– Myślę, że będzie fajnie, chociaż to moja pierwsza praca i nie wiem, czego się spodziewać – powiedziała nieco stremowana Irony po raz chyba tysięczny w ciągu ostatnich kilku dni. – Zawsze można się pocieszyć, wylewając na kogoś kawę. Wiesz, niby przypadkiem… – mruknęła nieco ciszej, bo dziewczyny właśnie mijały profesora Drizzta. – Dzień dobry – rzuciła Irony jako przykładna uczennica, po czym pociągnęła Carson nieco na bok, żeby profesor nie podsłuchiwał ich rozmowy dopóki nie zaczęła się lekcja.

Pierwsze zajęcia w szkole. Elisabeth miała nadzieję, że spotka na nich swoją siostrę @Isabele L. Cortez. W końcu od rozpoczęcia roku szkolnego i przydzielenia ich do innych domów nie miały że sobą kontaktu.
Panna Cortez poprawiła swoją szatę i udała się ku miejsca, w którym odbywają się zajęcia. Idąc oczywiście ni obyło od zagubienia się parę razy na korytarzach. Jednak gdy dotarła na obrzeża zamku poszła za tłumem uczniów mając nadzieję że kierują się tam gdzie ona sama.
Fakt tym razem jej intuicja nie zawiodła i czarodzieje udało się na zajęcia te same co dziewczyna. Nie ukrywając była w szoku gdy zobaczyła stary amfiteatr. Robił wrażenie i zabierał wdech w piersi.
Elisabeth jedyne co mogła zrobić, to usiadła na jednym z kamienie i czekała na rozpoczęcie lekcji.

Pierwsza lekcja w tym roku szkolnym - nauczyciel chyba nie oczekiwał, że rozpromienieni i w podskokach zjawią się na miejscu zbiórki? Clarke szczerze mógł powiedzieć, że mu się nie chciało; znowu wstawać wcześnie, znowu codziennie robić kursy z mieszkania w Hogsmeade do zamku i z powrotem, denerwować się na goniące terminy prac domowych i wytrzymywać siedem dni w tygodniu na najwyższych obrotach. Nie podobało mu się też, że na pierwsze zajęcia musieli przemieszczać się z Hogwartu - dopiero przyszedł z tych okolic, okay? - podczas gdy zielarstwo i magia lecznicza nie leżały nawet blisko okręgu jego zainteresowań. Ale przyszedł, nie wypadało zaczynać szkoły od wagarów; nie pasowało to ani do jego natury, ani odznaki, która wciąż zachwycała go przez swoją nowość. Chciał chyba udowodnić sobie, że przynajmniej w minimalnym stopniu na nią zasługiwał. Poza tym, był zdania, że trzeba uczepiać się każdego pozytywnego wydarzenia w życiu.
Nie potrzebował jak dzieciak przychodzić na miejsce zbiórki i dopiero razem z nauczycielem wędrować do amfiteatru. Dotarł więc chwilę później, kiedy zebrało się już kilka osób. Co ciekawe byli to głównie Puchoni oraz Krukoni. I Nessa, ostoja ambicji wśród Ślizgonów. Zaś Gryfoni po zeszłorocznym sukcesie zdecydowali się chyba ciut osiąść na laurach... Uważał, że w tym wypadku nie miał wielkiego wyboru w doborze towarzystwa - oczywistym było, że po rzuceniu krótkiego "dzień dobry" do profesora swoje kroki skierował w stronę @Irony McGregor oraz @Carson Gilliams.
- Witajcie, drogie panie - odezwał się, uśmiechem ocieplając to wcięcie się w rozmowę (zarówno zwrot, jak i gest skierowane były raczej do Irony, ale jako że Gilliams stała obok, to można było naciągnąć fakty). - O czym rozmawiacie?

Wróciła.
Pojawiła się w Hogwarcie, przeciwnie do tego co planowała, chcąc podświadomie wyplewić z umysłu niestosowne obrazy, tak intensywnie przenikające na wskroś umysłu, wypełniając szczelnie dziewczęce serce pogrążone w emocjonalnych rozterkach. Nie analizowała podejmowanych decyzji, zdając się ledwie na przeczucie, że jest to właściwe, nieskazitelnie czyste i właściwe, mimo narastającego strachu. Była pozbawiona instynktu samozachowawczego, brodząc pomiędzy uliczkami absurdu, nieustannie gnając do krain skąpanych w efemerycznych wspomnieniach, a zarazem nieistotnych (a może wręcz przeciwnie?).
Szła uliczkami Hogsmeade, próbując dotrzeć do wskazanego miejsca, które narzucił im nauczyciel. Marceline Holmes wiedziała jednak, że to będzie ostatnia tego typu lekcja, wszak wybrała już przedmioty, które zamierzała studiować. Raz po raz – nieustannie – rozmyślała o tym, jakby chcąc mieć pewność, że postępuje właściwie, choć – czy cokolwiek takie mogło być w obecnym czasie?
Błękitnymi tęczówkami poszukiwała sylwetki Bridget, której unikała od tamtego pamiętnego wieczoru, analogicznie czyniła z Ezrą, któremu nie umiała spojrzeć w oczy. Wiedziała, że coś łączy go z Hudson, toteż miała wyrzuty sumienia, że magia tak bardzo wpłynęła na nie obie i poddały się feerii uczuć. Powinny o tym porozmawiać? Zapewne, ale Francuzki nadal nie było na to stać, stąd kiedy dostrzegła krukona, zastygła w bezruchu i zatrzymała się w miejscu, gdzieś bardziej na uboczu, by nie skazywać się na rozmowy z kimkolwiek.
Potrzebowała spokoju.

Wrzesień, miesiąc mylenia nazwisk nowych uczniów, sprawdzania co zapomnieli przez wakacje i straszenia odpowiednich roczników o zbliżającej się zagładzie(czytaj egzaminach). Wynudzeni przez wakacje i spragnieni wiedzy uczniowie...dobra, koniec żartów. Doskonale wiedząc jaki będzie zapał do nauki większości podopiecznych, Bjorn postanowił zabrać ich na małą wycieczkę. Zbytnio nie miał ochoty siedzieć w murach zamku kiedy na zewnątrz jest jeszcze ciepło, liczył na podobne podejście uczniów i brak pojękiwań "dlaczego lekcja jest tak daleko od mojego łóżka". Długo się zastanawiał co może przedstawić na 1 lekcji, którą kazano zrobić dla wszystkich. Ktoś chyba nie przemyślał sprawy, albo uważał poziom wiedzy 1 roczniaka i studenta ostatniego roku za równy. Byłby głupi spodziewając się tłumów na zajęciach i mógł spokojnie przygotować materiał skierowany tylko dla starszych, no ale, mus to mus. Zbliżająca się jesień nasunęła mu ciekawy pomysł z którym podzielił się w pokoju nauczycielskim. Spotkał się z aprobatą, a nawet otrzymał mały bonus dla uczniów od nauczyciela eliksirów. Nieco bardziej zadowolony zjawił się o wskazanej porze w Wielkiej Salii i zabrał uczniów bez pozwolenia. Czuł się jak niańka prowadząca 6 letniego bachora, co nie do końca jeszcze potrafi przejść przez jezdnię. Całe szczęście nikt nie chciał go złapać za rękę i machać nią w rytm jakieś popapranej melodii.
Widok amfiteatru przyjął z ulgą. Nakazał przyprowadzonym osobom rozgościć się na kamiennych siedziskach a sam zszedł na dół rozpakować rzeczy. Torby które niósł były jedynie dokończeniem zebranych przedmiotów: 5 doniczek, w których osoba znająca się na zielarstwie mogła rozpoznać hibiskusa ognistego oraz stolik na którym położył tacę z kilkunastoma małymi fiolkami eliksiru pieprzowego. Po uporządkowaniu miejsca usiadł na pierwszym stopniu stękając głośno i zaczął czekać na resztę. Jakieś 5 minut później zaczęli się zjawiać starsi uczniowie. Witał się z nimi, kiwał głowami, wzajemnie ignorował, zależnie od tego jaką objęli taktykę. Nawet podszedł do niego uczeń z pytaniem, na co uniósł lekko brwi do góry. Przez jakieś 2s zanim padło pytanie puchona wyobrażał sobie rozbudowane historie typu "dlaczego obrażenia czarnomagiczne leczą się wolniej?" Odpowiedź byłaby równie długa i wyczerpująca, przedstawiająca pewne teorię i założenia, Bjorn byłby dumny ze swoich uczniów a tak...
-Ponieważ Irytek puścił bąka w sali do magii leczniczej. Panie Chapman, doszukiwanie się powodu w każdej czynności nie jest dobrym pomysłem.
Odparł bardzo poważnie i odwrócił wzrok od puchona. Całe szczęście chłopak odszedł do nowo przybyłych i zostawił Bjorna w spokoju. Nauczyciel zastanawiając się kogo on do cholery uczy mimochodem wyłapał słowa "bójka". Prychnął pod nosem wyobrażając sobie niemrawe ciosy i płacz po jednym celnym strzale w nos. Mieli szczęście, że nie przyłapał ich na gorącym uczynku, zrobiłby im musztrę którą zapamiętaliby do końca życia.
-Dobra, koniec czekania. Witam starych i nowych uczestników zajęć dodatkowych o tematyce magia lecznicza. Dla tych którzy mnie nie znają lub zapomnieli jak się nazywam: Bjorn Drizzt. Zanim rozpoczniemy zajęcia mam dla Was mały prezent: zbliżający się okres jesienny przynajmniej u połowy z Was odznaczy się przeziębieniem lub grypą. Z racji tego, że chciało się Wam ruszyć tu tyłki każdy pod koniec lekcji otrzyma fiolkę eliksiru pieprzowego. Jedna dawka, trzy dni kichania i zdychania w łóżku mniej. Bądźcie tacy mili i zejdzcie tutaj do mnie. Stańcie w grupkach 3-4 osobowych przy doniczce.
Zrobił chwilę przerwy by uczniowie wykonali jego polecenie. Kiedy większość się ustawiła konstytuował monolog.
-Rośliny w doniczkach to hibiskusy ogniste. Powinniście czuć emitujące z nich ciepło, generowane przez ich kwiaty. Oprócz tego roślina wykazuje właściwości lecznicze i jest używana do stworzenia eliksirów i maści na przeziębienie. Waszym celem będzie zebranie liści. Zadanie z pozoru proste, ale tutaj zaczynają się schody. Stawiam 10 galeonów, że przynajmniej jedno z Was przypadkowo dotknie kwiat i się poparzy. Proszę Was, uważajcie na to gdzie pchacie ręce, miejsce oparzenia boli nawet dwa dni po wyleczeniu naskórka. Do dzieła, nigdzie się nie śpieszcie, mamy czas.

Mechanika:

Kompletnie zapomniała o lekcji! W dodatku bardzo ważnej lekcji. Czym prędzej udała się na wyznaczone miejsce. Po drodze oczywiście kilka razy się potknęła i o mało nie wylądowała na tyłku. Dała jednak radę dotrzeć tam w jednym kawałku. Kiedy pojawiła się, na miejscu było już kilkoro uczniów i oczywiście nauczyciel. Jakże by inaczej. Spóźniła się. Świetnie nie ma co. Zgrzytając zębami ze złości ( była zła na siebie oczywiście) ruszyła w stronę grupki uczniów i profesora. Zatrzymała się nieopodal i odczekała aż mężczyzna skończy tłumaczyć. Kiedy nadarzyła sie ku temu okazja podeszła do niego niepewnie. Nie wiedziała czy pozwoli jej jeszcze zostać na zajęciach.
-Dzień dobry. Bardzo przepraszam Pana za spóźnienie Profesorze Drizzt. -powiedziała spokojnie karcąc się w duchu za spóźnienie. Czy pozwoli jej zostać na lekcji? -Mogę wziąć udział w zajęciach czy już za późno. Bardzo mi zależy na nauce uzdrawiania. Bardzo Pana proszę.-wyjaśniła szybciutko patrząc na mężczyznę błagalnym wzrokiem.

Przypatrywał się poczynaniom uczniów...a raczej ich braku. Najwidoczniej jego słowa tak wszystkich wystraszyły, że nikt nie chciał się zabrać za zadanie. Mógł zrozumieć młodszych uczniów, ale starszych, pełnoletnich? Pokręcił sam do siebie głową i usiadł na pierwszym stopniu amfiteatru zastanawiając się jak ma ich zachęcić do roboty. Najłatwiejszym sposobem byłby szlaban, ale nie miał zamiaru spędzić sobotniego wieczoru na pilnowaniu leniwych i strachliwych podopiecznych. Punktów też nie bardzo miał z czego odejmować. Rozmyślania przerwała spóźniona puchonka, niemal błagająca go o wstęp na lekcję. Uniósł lekko lewą brew i westchnął.
-Ile razy mam powtarzać, że mnie nie interesuje Wasze uczestnictwo na lekcjach tylko wiedza. Proszę, dołącz do którejś grupy.
Pozostawił dziewczynie wybór, bo może to była wina braku działań? "Panie psorze, jestem w grupie z kimś kogo nie lubię, nie będę pracował!". Biorąc pod uwagę wrażliwość dzisiejszej młodzieży ta myśl brzmiała całkiem możliwie. Wstał i podszedł do uczniów przyjrzeć się roślinom. Nadstawił rękę do każdej z nich, jedynie przy jednej czując gorąco.
-Albo bierzecie się do roboty albo wracajcie do zamku, nie mam zamiaru czekać tu do jutra.

//W wyniku przestoju pozwoliłem sobie rzucić kostki na właściwości rośliny. Grupa 1 z rzutu Charliego ma przyjemnie ciepłą, grupa 2 przyjemnie ciepłą a grupa 3 parząco gorącą. Termin etapu pozostaje bez zmian.

Jej sylwetka - tajemnicza, okryta pierzyną samotności i izolacji od większości ludzi, zawitała prostym krokiem na poznanych wcześniej doskonale terenach. Amfiteatr zdawał się być jednym z tych miejsc, w których to oddawała się lekturze, pozwalała na to, by palce spotkały się manufakturą starego papieru, a świeże powietrze działało kojąco na jej umysł. Czy była zadowolona z takiej formy nauki? Sama nie wiedziała. Jednocześnie - nie mogła uwierzyć temu, że zasnęła, że oddała się w ramiona Morfeusza i zwyczajnie zaspała odrobinę na pierwszą lekcję podczas roku szkolnego. Dla niej - coś nieoczywistego; zaburzyło bez problemów harmonię wykonywanych codziennie czynności, spowodowało zgorszenie opinii publicznej. Kocie oczy spotkały się z tymi należącymi do obecnych - skutecznie zlustrowały każdy milimetr skóry, zdawały się wpływać odrobinę na myśli, odczytywać ich intencje; stety lub niestety, nie potrafi w leglimencję. Wtem, piegowate lico utknęło zielonymi tęczówkami na nauczycielu; ubrany tak samo, elegancko, w garnitur, ewidentnie zadbany - lub próbował uczynić z tego iluzję, wpłynąć na poglądy uczniów, spowodować na nich konkretne zachowanie.
- Przepraszam za spóźnienie. - powiedziała prosto, nie rozwodziła się nad tym, by tłumaczyć się z przyczyny wcześniej nieobecności. Nie chciała robić żadnych cyrków oraz fanaberii, wprowadzających bezmyślnie zamęt w oblicza trwającej już lekcji. Jak to się mówi, każdy jest kowalem własnego losu. Rzeczywiście mógł to być widok niecodzienny - Rieux bardzo często znajdowała się w danym miejscu o wiele przed czasem, czytając co chwilę książki i podręczniki, jakby w ogóle nie korzystała z uroków snu i możliwości udostępnienia odpoczynku samej sobie. Czy zanurzała porządek lekcji? Skąd. Nie pytała się, podejrzewała, że w pewnym stopniu jest podział na grupy - jeszcze raz, aczkolwiek bez zatrzymywania się, podeszła do poszczególnych zbiorowisk, starając się znaleźć chociażby jedno, w którym się odnajdzie. Mimo uczęszczania do szkoły od samego początku, znała tylko i wyłącznie garstkę osób - nie dopuszczając do siebie nagminnej ilości. Znajoma twarz, znajome piegi, znajomy kolor włosów, sylwetka, ten sam wyraz, ewidentnie @Marceline Holmes. Bez trudów postanowiła do niej podejść - znając ją oraz kojarząc bez problemów. Przy niej nie czuła się aż tak źle, poza tym była ciekawa - albowiem obydwie spędziły wakacje na swój odmienny sposób - nie wiadomo jednak, czyj przypadek był gorszy. - Hej, Marce. - przywitała się z nią, aczkolwiek bez żadnych entuzjastycznych pisków oraz bzdet, które ją wkurzały. Czy się ucieszyła na jej widok? Owszem, jedyna dusza, którą jest w stanie tolerować bez problemu - nawet nie zwróciła uwagi na resztę grupy. - Jak minęły wakacje? - zapytawszy się, skierowała wzrok na rośliny. Może nigdy nie była zbyt dobra z ich hodowli, co nie zmienia faktu, iż wiedzę teoretyczną miała i domyśliła się, że należy zwyczajnie pozrywać odpowiednie listki hibiskusa ognistego. Zdawała sobie sprawę z właściwości tej rośliny, niebezpieczeństwa dotknięcia kwiatów oraz zwyczajnego poparzenia, które pozostaje przez kilka dni. Nie bała się tego - przyzwyczajona do wcześniejszej krzywdy, jaką jej zrobił ojciec, rzucając zaklęcie Cruciatus, wszystko wydawało się być tylko małym, niesfornym ukłuciem. O dziwo, z praktyki szło jej równie łatwo - zbierając znaczną ilość listków i dotykając zaledwie jeden raz kielicha, nie narażała się na żadne poważniejsze obrażenia. Czyżby to był powód do małej dumy? Sama nie wiedziała, sama utrzymywała ten sam wyraz twarzy, jakby wszystko było zaplanowane. - Nietypowa forma zajęć. - dodała naprędce, zastanawiając się, co jeszcze w planach na Bjorn. Co siedzi w jego głowie? Co sprawia, że ma taki stosunek do własnego przedmiotu? Tyle pytań, a tak cholernie mało odpowiedzi. Westchnęła ciężko, słysząc "prośbę" o pospieszenie się.

Kostki: 6, 1

Pogrążona w lekturze, ignorowała wszystkich dookoła. Naprawdę miała olbrzymie braki w zielarstwie i aż brew jej drgała, gdy przerabiała kolejny rozdział o roślinach. Pocieszeniem było, że z run radziła sobie znacznie gorzej.. Z drugiej jednak strony, mając Fairwyna za opiekuna i przełożonego, Pani Prefekt aż tak wielkiego pocieszenia w tym nie wiedziała. Westchnęła głośnie, co właściwie było cichym westchnięciem i przewróciła stronę. Kosmyki ciemnych włosów pojawiły się znikąd, a słodki zapach uderzył ją w nozdrza. Podniosła wzrok, a dostrzegając znajomą twarz, uśmiechnęła się promiennie i bez cienia uprzedzenia, oparła się swoim czołem o jej, wzruszając delikatnie ramionami. @Agnes Lumière miała okazję lepiej poznać w Meksyku, ponieważ dzieliły razem sypialnię.
—Słoneczniku! Ciebie też miło widzieć! Wszystkie..? Co Ty, akurat te od roślin strasznie ciężko mi wchodzą, mam olbrzymie zaległości i muszę lepiej zagospodarować czas. Chociaż nie wiem, czy mi go wystarczy.. - zaczęła cicho, zaraz jednak wzdychając ciężko i przenosząc wzrok na księgę. Zamknęła ją, wsuwając zgrabnie do torby i wstała, łapiąc koleżankę pod rękę. Zmierzyła ją wzrokiem, jak miała to w zwyczaju. Na próżno jednak szukać tam było złośliwości czy negatywnych emocji. — A jak u Ciebie? Tęsknisz już za wakacjami?
Lekcja była lekcją, nie miały zbyt dużo czasu na rozmowy. Gdy profesor się odezwał, wygładziła dłonią materiał plisowanej spódniczki i podniosła na niego spojrzenie karmelowych oczu, zainteresowana tematem zajęć. Strasznie podobały się jej łączone tematy, które zawierały więcej niż jedną dziedzinę magii, a na wzmiankę o eliksirze pieprzowym, uśmiechnęła się pod nosem, bo zaraz przywiódł jej do głowy Holdena i jego przeziębienie. Swoją drogą, nie widzieli się od tamtego czasu i śmiała wątpić, że ich kontakt się odnowi. Cóż, nie ma to jak letnie przygody. Wysłuchała nauczyciela, nadal trzymając koleżankę pod rękę i kiwnęła głową, gdy kazał im podejść do doniczek. Dostrzegając znajomą Calineczkę, ruszyła jednak najpierw w jej stronę, bezceremonialne złapała za rękę, ściskając delikatnie na niej palce. @Marceline Holmes jak zwykle wydawała się obecna tylko ciałem, umysłem natomiast zwiedzając odmęty swoich wspomnień bądź wędrując szlakami ku przyszłości. Przez twarz Nessy przebiegła nostalgia.
— Calineczko! Mogę Cię porwać? Zdążyłam się już za Tobą stęsknić. — powiedziała w jej stronę, puszczając delikatnie oczko. W tym samym czasie podeszła do nich jeszcze jedna dziewczyna, której jeszcze nie znała. Urocza @Winter Rieux miała w sobie coś, co intrygowało rudzielca, jednak Lance nie miała w zwyczaju zakłócania zajęć. Zamiast tego kiwnęła jej głową na przywitanie. — Nessa jestem, miło mi. Chodźcie dziewczyny, zbierzmy trochę kwiatuszków.
Rzuciła pogodnie, kierując się z porwanymi koleżankami w stronę doniczek. Przykre, że nie było na zajęciach więcej ślizgonów, ale widocznie mieli lepsze rzeczy po wakacjach do roboty. Wywróciła teatralnie oczyma, zatrzymując się i przyglądając hibiskusowi z przekręconą głową w bok. Zagryzła dolną wargę, przypominając sobie wszystkie swoje życiowe porażki z roślinnością i westchnęła ciężko, biorąc się do pracy. Trochę jakby za karę. Na szczęście, pomimo niezgrabności wykonywanych ruchów, kwiat nie parzył aż tak mocno. Był przyjemnie ciepły, wydawał się jej idealnym wkładem do butelki na zimę i rozgrzewania zmarzniętych palców. Dziewczyna nie miała doświadczenia z hodowlą flory i nawet małe rączki nie pozwoliły jej uniknąć porażki. Na szczęście, blada skóra tylko delikatnie się zaczerwieniła. Zerwane listki ułożyła na dłoni, przesuwając krótkim i intensywnym spojrzeniem po twarzach towarzyszek.
—To mój dobry dzień. Ja żyję, kwiat żyję i nawet mamy trochę listków. Marce, bądź dumna. — mruknęła cicho, cofając się pół kroku od doniczki. Tak, na wszelki wypadek. Zachowanie nauczyciela wydawało się jej dziwne, zupełnie jakby swoją pracę wykonywał na siłę. Nie jej sprawa, chociaż znacznie przyjemniej było się uczyć od osób typu Bergmanna, który w tak przepełniony zainteresowaniem sposób wykładali swój przedmiot. Niemniej jednak, Drizzt wciąż był w miarę nowy, a wiadomo — praca z dzieciakami nie należała do lekkich.

Kostki: 5,5

Kiedy dołączył do nich Ezra, Irony rzecz jasna obdarzyła go promiennym uśmiechem, jednocześnie z niepokojem spoglądając na Carson. Tych dwoje raczej nie powinno przebywać w swoim bliskim towarzystwie, dlatego rudowłosa jak najdyskretniej przemieściła się pomiędzy nich, żeby starcie tytanów nie skończyło się znowu przyprawianiem jakichś śliniaków czy innych pierdół do ich szat albo co gorsza – twarzy.
– O naszej nowej pracy – zdążyła odpowiedzieć, zanim szanowny pan profesor postanowił się uaktywnić i zagonić ich do roboty. Nie żeby Irony narzekała, bo lubiła ten przedmiot i zależało jej na pogłębianiu wiedzy z zielarstwa, ale rozmowa z przyjaciółmi też była ważną rzeczą, czyż nie?
Po chwili zostali podzieleni na grupki, po trzy osoby do każdej doniczki. Niestety, cholerny pech chciał, że akurat ich hibiskus miał kwiaty rozpalone niemalże do białości. Coś musiało ją dodatkowo bardzo wytrącić z równowagi lub być może dziewczyna nie skupiła się wystarczająco, bo Irony zbierając liście rośliny wyjątkowo często zbliżała się do gorącego kwiatu. – Galopujące gorgony – zaklęła, kiedy po raz czwarty dotknęła płatków. Bez interwencji kogoś bardziej doświadczonego w uzdrawianiu z pewnością niedługo nie będzie mogła nawet normalnie pracować.

/ ilość liści 6 i 5 dotknięć = 3 liście + super poparzenia

- Nie mówiłem, że to niedobrze - odparł lakonicznie. To w zasadzie wspaniale, że Charlie choć próbuje nie być zapominalskim. Nie znał co prawda sekretu jego nagłego ogaru, ale może to i lepiej? Dla ludzi z zewnątrz zdawać się będzie, że jest na dobrej drodze do wyrobienia sobie pamięci.
- Magia lecznicza - odpowiedź na pytanie Chapmana była jeszcze bardziej urwana. Za chwilę jednak zdawało się, że doszedł do wniosku, iż wypada ją rozwinąć, bo dodał:
- Wybrałem ten przedmiot na studiach - co niewiele wyjaśniało per se. Można jednak było dopowiedzieć już do tych dwu zdań całkiem sporo, jeśli tylko się chciało.
Dziwne zdanie Chapmana zrozumiał tak, jak mu się chciało. Albo raczej, nie widział nic złego w tym, że jest poplątane, zamieszane i nie ma żadnego sensu. Dla rudzielca to nawet lepiej. Myśli mogły dowolnie płynąć i dorabiać własne tło wielu kwestiom.
Przekręcił głowę, patrząc na Silvię teraz.
- Ja słyszałem, że taka gwałtowna zmiana wyglądu oznacza desperackie ratowanie się przed popełnieniem samobójstwa - dorzucił swoje trzy grosze, przekręcając delikatnie głowę do boku.
- Wszystko dobrze? - Spytał dziewczyny, zdając się może subtelnie zmartwionym. - Ktoś ci dokucza? Jego też mam zbić? - Temat bowiem, chcąc czy nie, wrócił na bójkę.
- Nadal Charlie żyje. I nawet ma kompletne części ciała - odruchem uniósł rękę do szyi, aby przejechać palcami po poziomej bliźnie, przecinającej tchawicę. Po podduszeniu przez Thomena jakiś czas charczał, mając problemy z mówieniem. Na szczęście już jest lepiej.
A potem zjawili się inni uczniowie. Uniósł rękę, odmachując w stronę @Nessa M. Lanceley. Jego wzrok przykuła srebrna odznaka na piersi, taka sama, jaką ma Liam.
- Gratulacje - rzucił do dziewczyny, chociaż nie był pewnym, czy jest, z czego się cieszyć. Prefekci też mają swoje obowiązki, nie tylko przywileje.
Spojrzał znowu na nauczyciela, kiedy ten wydał polecenia. Eliksir pieprzowy, huh. Zawsze coś. Wysłuchał jego poleceń, niezbyt paląc się pierwszy do tej roboty. Zielarstwo nie należało do jego ulubionych przedmiotów, jeśli nie było skrajnie nudne. Wolał zwierzęta - te nieprzewidywalne, dzikie i niebezpieczne. A rośliny... Z nielicznymi wyjątkami miał je za dość pasywne elementy tła. Zbyt długo trwało, aby wyrosły i zaczęły być w jakikolwiek sposób interesujące. Do tego czasu były tylko dwoma listkami na tyczkowatej łodyżce.
Poganiany, spojrzał na nauczyciela, zanim zwrócił się do puchonich towarzyszy.
- Ciekawe ilu pacjentom odciął nogi. To szybsze niż podawać im eliksiry na zrastanie się kości - skomentował niezbyt głośno niecierpliwość prowadzącego.
W gruncie jednak rzeczy, nie przejął się komentarzami profesora. Mógłby i otwarcie go obrażać, a Neirina interesowało to tyle co zeszłoroczny śnieg. Podszedł bowiem do doniczek, aby wypełnić zadanie.
Podobnie jak o opinię belfra, tak też nie dbał o ewentualne poparzenia. Szybko zatem przypadkiem dotknął jednego z kwiatków, przekonując się, iż jest przyjemnie ciepły. Nie mógł powstrzymać - nawet nie próbował - kolejnego dotknięcia, kończąc na badaniu wyglądu kwiatów.
- Są miłe - ocenił, smyrając jednego po płatkach. BHP na najwyższym poziomie.
Dziewczyna obok nie miała jednak tyle szczęścia. Przyglądał się, jak na skórze @Irony McGregor wykwitają coraz to nowe oparzenia, zanim upuściła zebrane liście. Złapał ją za nadgarstek, nim profesor zdążył zainterweniować. Blizny po ogniu zaszurały o miękką skórę Krukonki w czasie, gdy rudzielec dobywał różdżkę. Wkrótce jej kończyna była jak nowa. Palce rudzielca się rozluźniły i bez słowa wrócił do zbierania listków.

Kostki: 4, 4
Zaklęcie: 6 > 4, przerzut 1/2 możliwych.

Zbyt długo nie musiał czekać na odpowiedź ze strony nauczyciela - również nie wiedział, czego ma się spodziewać po ledwo co znanym mężczyźnie, którego ewidentnie kojarzył z widzenia, a imienia i nazwiska w ogóle nie mógł zapamiętać. Oto typowy Charlie i jego typowe pytania - może powinien zadać bardziej adekwatne do całokształtu nauczanego przez profesora przedmiotu? Natura wolnoducha nie pozwala jednak na otaczanie się pytaniami dotyczącymi tego, czego mu się przyszło dzisiaj nauczyć, przez co wyszedł na kompletnego ignoranta i kompletnego idiotę. Czy dbał o to? Niezbyt. To znaczy się, chciał, żeby nie uznawali go za względnego debila o pamiętliwości złotej rybki, co nie zmienia faktu, iż zmarszczył w zamyśleniu brwi, kierując spojrzenie w stronę ubranego jak zwykle w garnitur dorosłego. Okej, dobra, tego się nie spodziewał, niemniej jednak jedyne, co pozostało mu zrobić, to tylko zamruczeć cicho pod nosem, kiwnąć głową w podziękowaniu oraz odejść do kręgu znajomków, bo co innego zostało mu do roboty? Jak wół nie zamierzał stać, nie czuł również, żeby nauczyciel wykazywał jakąkolwiek chęć do prowadzenia rozmowy, tudzież się nie narzucał, choć na język targały się inne pytania. Każdy, kto zna Chapmana od początku jego kariery w szkole, zdaje sobie sprawę z tego, jak potężnie ciekawym dzieciakiem był, wyrzucając ze swoich ust milion pytań na sekundę. Na szczęście zdołał się opanować, co nie oznacza jednak, że do końca wyzbył się mówienia wszystkiego, co ślina na język przyniesie - bez problemu był w najmniej odpowiednim momencie zadać najbardziej krępujące pytanie w ciągu całej kariery profesora, do którego ów padło i zapadło w pamięć. On jednak - niezbyt specjalnie przywoływał z główki te wspomnienia, w sumie to nie miał nawet jak. Heh.
- Nie no, po prostu wreszcie podjąłem się prowadzenia dziennika - dlatego jestem tutaj trochę wcześniej, o! - oznajmił prosto do Neirina, kiedy to odsunął się od nauczyciela w bezpiecznym miejscu. Nie dość, że dziwny i taki trochę nietypowy, to jeszcze przy okazji wzbudzający postrach swoją powagą z powodu tak cholernie błahego pytania, które wydostało się z ust Chapmana. Ewidentnie - preferował towarzystwo wcześniejszego uczestnika bijatyki w łazience oraz Włoszki pozbawionej jakichkolwiek pozytywnych wspomnień wobec niego. Wiedział, że przynosi pecha, jednak na jak długo - nie był tego świadom. Szczęście, że nie uciekała tam, gdzie pieprz rośnie. - Wiesz, że ja takich rzeczy nie pamiętam. W sumie, to wszystko nie pamiętam. Jakoś się przeturlałem przez te lata, tym mogę się pochwalić! - przyznawszy się szczerze do swojej przypadłości, skierował spojrzenie na zbierających się uczniów - żadnych z nich nie kojarzył, nawet jeżeli wcześniej miał do czynienia z poszczególnymi personami. No dobra, sylwetka @Marceline Holmes zdawała się być tą charakterystyczną, niepowtarzalną, a gdy ta w jakikolwiek sposób na niego spojrzała i zauważyła go wśród jakże doskonałych tłumów oblegających lekcje uzdrawiania, zwyczajnie pomachał jej przyjaźnie ręką na powitanie z charyzmatycznym uśmiechem wymalowanym na twarzyczce - pozytywny gościu!
- Neirin...! Czyli jak maluję swoje włosy, to staram się uciec od samobójstwa? - Charlie zapytał się z pełną powagą, czując trochę, że zdanie wypowiedziane przez Walijczyka w stronę Puchonki nie było zbyt adekwatne, zamiast tego spełniało wszelkie normy i standardy niestosowności do sytuacji. Nie skarcił go w żaden sposób, jednak nie starał się również wtryniać do tego, co mówi - nie zmienia to faktu braku taktu wobec znajomej. Może młody nie był aż taki zaborczy, aczkolwiek wyłapał nieprawidłowość, fałszywy akord, dziwaczność w ich rozmowie. Wyszczerzył oczy na chęć pobicia kogoś - czy obydwoje nie powinni przypadkiem po tym wszystkim odpoczywać? Przecież ciało wymagało rekonwalescencji, a przede wszystkim czasu, by rany zostały uleczone, a tu proszę, wyższy pcha się do bójek jak szalony! Zdziwiło go to, jednak ostatecznie machnął metaforycznie w myślach na całą sprawę, odsuwając ten temat na bok. Pewnie i tak o tym zapomni.
- Em... Aż tak to- czekaj, na pewno mi niczego nie wyciąłeś? - skierował spojrzenie zaciekawionych oczu w stronę Vaughna, by następnie wzruszyć ramionami. Może nie osądzał kumpla o chęć zarobku, co nie zmienia faktu, iż na pewno zapomniałby o tym, że ktoś postanowił pozbawić go narządów. Kto wie, może już nie miał prawego płuca, lewej nerki i innych przydatnych w życiu codziennym organów, sprzedane podczas wycieczki do Meksyku. Aż wzdrygnął na słowa nauczyciela, podskakując śmiesznie w miejscu do góry, jakoby to, co powiedział profesor o zygzakowatym nazwisku nie należało do najprzyjemniejszych. Jakby... nie czerpał przyjemności ze swojego zawodu? Charlie wziął głęboki wdech, śmiejąc się ostrożnie, jakoby z rozwagą dobierając długość tego dźwięku. - Em... i co miałby robić z tymi nogami? - zapytał się niezbyt pewnie i cicho okularnik, biorąc się ostatecznie do roboty i zbierając wielce nieumiejętnie listki w małej ilości przy jednoczesnych dotknięciach kwiatów poprzez brak taktowności. Pozwalał, by niewielkie poparzenia pojawiły się na jego skórze, jednak nie zwrócił na nie żadnej większej uwagi - po części przyzwyczajony do takiego rozwoju zdarzeń i swojego swoistego pecha. Nie przejmował się potencjalnymi konsekwencjami, ostatecznie macając je z większą częstotliwością niż Neirin, jeszcze bardziej łamiąc przepisy BHP - przestały one obowiązywać.
- To chyba boli, jak roślina jest gorąca. - dodał naprędce, kiedy to chłopak postanowił pomóc mniej lub bardziej znanej dziewczynie w pozbyciu się negatywnych skutków działania niczym Chapman.

Profesor Drizzt chyba oszalał - takie były pierwsze słowa Carson, gdy dowiedziała się, że pierwsza lekcja z zielarstwa ma się odbywać w Hogsmeade. Oczywiście nie miała nic przeciwko wypadom do tego pięknego magicznego miasteczka, lecz w środku dnia? Między innymi zajęciami? Niezwykle narzekała na fakt, że musi się tak bardzo spieszyć, gdy szły z Irony ścieżką prowadzącą do amfiteatru.
- Żeby on jeszcze był jakoś blisko... - sapała żałośnie, tracąc oddech podczas szybkiego marszu główną drogą. Rozglądała się na boki, choć widziała tę okolicę już wielokrotnie. Nie mogła się przyzwyczaić do myśli, że już niedługo będzie tą ulicą chodziła częściej niźli tylko podczas okazjonalnych wypadów ze szkoły. Miała zacząć swoją pracę! No dobra, była tam już raz czy dwa, lecz ciągle była w fazie szkolenia i przyzwyczajania się do nowych obowiązków, które ją czekały pod Trzema Miotłami. Temat pubu bardzo je pochłonął, gdy dotarły już do umówionego na lekcję miejsca.
- To, co mówisz, brzmi niezwykle kusząco! - stwierdziła, lecz nie zdążyła nic więcej dodać, bowiem ich prywatną rozmowę postanowił przerwać nie kto inny, tylko Ezra Clarke, pyszałkowaty, świeżo upieczony prefekt, który samym swoim istnieniem doprowadzał Carson do białej gorączki. Przywdział na twarz uśmiech, który w jego katalogu grymasów opatrzony był zapewne etykietką: "Dzień dobry, nasmarowałem całą głowę wazeliną...". - Nie twój... - zaczęła, lecz "interes" nie znalazł już ujścia zza jej warg. Posłała spojrzenie Irony i wywróciła oczami, odpuszczając sobie dalsze złośliwości, po czym samemu Krukonowi zaprezentowała swój uśmiech pod tytułem "brzydzę się Tobą".
Na szczęście nie mieli zbyt wiele czasu na pogaduszki, bowiem profesor rozpoczął mówić o hibiskusach ognistych. Gilliams miała niesamowicie mocne przeczucie, że jej trafi się ten najgorszy - cóż, nie trzeba było czekać, by się o tym przekonać. Już podczas pierwszej próby zebrania listka poparzyła się dotkliwie o emanujący żarem kwiat. Syknęła cicho, szybko chłodząc palec własną śliną, a po kolejne płatki sięgała zdecydowanie ostrożniej.
- Co się dzieje Irony? - zwróciła się do przyjaciółki, gdy ta przeklęła, lecz gdy tylko dostrzegła jej dłoń od razu zrozumiała. - Oj... - Bo co miała powiedzieć? - Może trzeba poprosić o pomoc? - zasugerowała dziewczynie.

grupa 3: listki 5, oparzenia 1

Miał niesamowitego pecha do znajomych swoich przyjaciół. Jakoś zbyt często na tych liniach powstawały mniejsze lub większe spięcia - swego czasu najlepszym przykładem była przecież Fire, potem Maevis, a teraz Carson również zaczynała się wpisywać do tego zaszczytnego grona. Ezra nie zamierzał unikać Irony tylko dlatego, że dziewczyna podjęła jeden zły wybór w doborze znajomych. Ezra przynajmniej wykazywał odrobinę dobrej woli - to Carson na każdym kroku starała się go obrazić lub w jakiś sposób dopiec. Clarke zazwyczaj jedynie wyrównywał rachunki - jak choćby w wielkiej sali. Carson sama się prosiła o nauczkę, a on po prostu garściami czerpał w takich sytuacjach z pokładów krukońskiej kreatywności.
- Waszej? Ty też tam pracujesz? - skrzywił się niechętnie, a wraz z tym wyparowała z niego cała ochota, aby odwiedzić koleżankę w pracy. A co by było, gdyby akurat trafił na cholerną Carson? (Chociaż może gdyby złożył jakaś anonimową skargę...)
Powiódł wzrokiem do profesora, który w tym momencie postanowił rozpocząć lekcję. Ezra miał już do czynienia z hibiskusem ognistym; w końcu właśnie tą rośliną zdarzyło mu się opiekować w ramach jednej pracy domowej z zielarstwa. Pamiętał także przykre wrażenie wiecznie poparzonych dłoni, miał zatem nadzieję, że zdobyte wtedy doświadczenie uchroni go przed powtórką z rozrywki. Niedyskretnie przewrócił oczami, kiedy nauczyciel zaczął się niecierpliwić.
Nie podobało mu się, że ich kwiat jako jedyny emanował ciepłem wychodzącym poza tę przyjemną granicę. Skoro jednak Irony jako pierwsza wyrwała się do zadania, Ezra sądził, że wie co robi. Niestety, jak się okazało, jej ruchom brakowało precyzji, a dłonie pokryły się małymi, ale zapewne bolesnymi oparzeniami.
- Skarbie, liście, a nie kwiaty - przypomniał jej, widzac, że już Neirin bierze sprawy w swoje ręce i samemu zabierając się za zadanie. I najwyraźniej los go pokarał, bo sam zaraz przypadkiem się oparzył. Zaklął szpetnie pod nosem, przy kolejnych ruchach już uważając. Ezra miał bardzo zręczne palce, więc szybko zerwał aż pięć listków. Nie mógł być przecież gorszy od Carson... Z lekko piekącym opuszkiem, odsunął się od stanowiska, by zrobić miejsce Elis.

Zebrane liście: 5
Poparzenia: 1

Oglądanie dziwnej wymiany zdań pomiędzy Chapmanem a Walijczykiem sprawiało jej jakąś dziwną przyjemność. Neirin potrafił być naprawdę dziwnym człowiekiem, więc idealnie pasował pod tym względem do okularnika. Z takich wymian poglądów i zdań niekiedy można było się dobrze uśmiać.
Ale nie tym razem.
Bo jakoś dobry humor dziewczyny wyparował w momencie, gdy usłyszała dziwne słowa rudzielca, z których wynikało, że miała w planach popełnienie samobójstwa. Mina zrzedła jej w momencie i minęło kilka naprawdę dłuższych chwil, nim była w stanie cokolwiek na te słowa odpowiedzieć. Czuła jak z jej twarzy uciekają wszelkie kolory, których przed chwilą dostała. Zamiast tego zbladła i zrobiła dziwną, bliżej nie określoną minę.
-Nie planowałam samobójstwa. - mruknęła tylko pod nosem w mało przekonujący sposób. Nie ważne, że całkowicie zgodny z prawdą. No bo w końcu, jej życie było dziwne i miało wiele zawirowań, ale nie było tak złe, aby już w związku z tym planowała swoją śmierć.
I rumieniec powrócił ze zdwojoną siłą. On się o nią martwił! To było takie miłe uczucie, nic dziwnego, że Silvia zareagowała właśnie w taki sposób na jego słowa.
-Nie. Wszystko jest w porządku. Chyba... - odpowiedziała trochę pewniejszym głosem. No bo bezsensu było mówienie chłopakowi o tym dziwnym typie z Meksyku, który teraz ją nagabywał i cały czas wypisywał do niej. To chyba nie było niczym groźnym... Bo nie było, prawda?
Naprawdę się martwiła o puchona. Bo co prawda nie przepadała za nim jakoś szczególnie, ale mimo wszystko... Nie, naprawdę nie lubiła go, po prostu nie umiała przejść obojętnie wobec słów, że ktoś komuś dokuczał czy bił. Ona była z natury bardzo ugodową istotą i pragnącą pokoju dla całego świata i każdej istoty na nim żyjącej. Dlatego tak się zaniepokoiła. Na tyle, aby podejść do chłopaka i dokładnie mu się przyjrzeć z bliska, naprawdę bliska. Nawet pozwoliła sobie na pogładzenie go po policzku w celu zbadania, czy nie ma podwyższonej temperatury. Nie wiedziała, kiedy to zdarzenie miało miejsce, ale jak widać musiało być niedawno. Może jakieś skutki wciąż odczuwał?
-Na pewno wszystko w porządku Charlie? - było słychać troskę o kolegę w jej głosie. No ona po prostu nie mogła zachować się inaczej, nie byłaby wtedy sobą po prostu. Każdy kto ją znał chociaż trochę lepiej, to doskonale to wiedział.
Wsłuchała się w słowa nauczyciela, od razu skupiają swoją uwagę na zadaniu, które przed nimi postawił. Rośliny na pozór wyglądały łagodnie i niegroźnie, ale Silvia miała jakieś dziwne przeczucie, że gdyby przyszło co do czego, to mogłaby ona być bardzo niebezpieczna.
Wzięła się jednak za zrywanie liści, o których wspomniał nauczyciel. Już na pierwszy rzut oka było widać, że Silvia radzi sobie z tym zadaniem zdecydowanie gorzej niż jej partnerzy. Bo już w pierwszej minucie udało jej się dotknąć tego przeklętego kwiatka. Poczuła wtedy, że jest on ciepły. Nie za ciepły, nie powodował obrażeń na jej skórze, ale pozostawiał na nich widoczne ślady na kilka chwil.
-Szlag by to... - mruknęła pdo nosem, kiedy dotknęła kolejnego kwiatu. I jeszcze jednego... I następnego... A liści uzbierała tyle co nic.

1 i 4

Ciężko było przyjaźnić się jednocześnie z dwiema osobami, które okazywały sobie wzajemną niechęć przy każdej możliwej okazji, jednak Irony nie zamierzała odpuszczać ani jednej z tych znajomości. Próbowała jakoś wpłynąć na Carson, która warczała na Ezrę zanim ten zdążył się na dobre odezwać, natomiast z Clarke’iem już nawet nie próbowała. On jej nigdy nie słuchał, był zbyt zapatrzony w swoje własne ideały, by słuchać kogokolwiek i w jakiejkolwiek sprawie. Z jednej strony McGregor bardzo to w nim ceniła, a z drugiej… czasami miała ochotę trzasnąć go po prostu w łeb.
Zresztą nie mniej irytowała ją jej przyjaciółka z dormitorium, bo Carson też była uparta i zdawała się robić wszystko, byle Ezrę podpuścić i zdenerwować jeszcze bardziej. Uwzięli się na siebie wzajemnie, a biedna Irony stała gdzieś pośrodku, parząc się na dodatek cholernym ognistym hibiskusem.
– Nic, nic, Carrie, oparzyłam się tym cholerstwem… I wiem, skarbie – rzuciła z przekąsem do Ezry i chyba tylko złość i ból z powodu poparzeń ograniczyły jej zawstydzenie, wywołane użyciem tego „zakazanego” słowa. Już miała podnieść rękę i z niechęcią poprosić profesora o pomoc, ale obok niej pojawił się Puchon, @Neirin Vaughn, bez słowa lecząc jej poparzenia. – Dziękuję… – tyle zdążyła powiedzieć, a chłopak nie przerywając milczenia, odszedł z powrotem do swojego stanowiska. Irony spojrzała na Ezrę, Carson i Elisabeth nie bez zdziwienia. – On zawsze jest taki milczący? – spytała półgłosem, odsuwając się od doniczki i krzywiąc z bólu. Mimo że oparzenia zniknęły, to wrażenie nieprzyjemnego, charakterystycznego bólu pozostało. – Czy tylko jak pomaga nieostrożnym Krukonkom?

Nie do końca była pewna tych zajęć, wszak zjawiła się tutaj tylko przez wzgląd na pierwszą lekcje. Uzdrawianie nie znajdowało się w jej rozkładzie studiowanych przedmiotów, toteż przenikała przez nią ciekawość, aniżeli szczera chęć rozwijania własnych zdolności…  Obserwowała zgromadzonych, co jakiś czas spuszczając wzrok, by czasem nie dostrzec twarzy tak niepożądanej, a zarazem chcianej. Wiedziała, że powinny porozmawiać, mimo iż wcale nie była gotowa na takie rozmowy, bo to jedynie mogłoby stać się przyczyną kolejnego nieporozumienia, na które zupełnie nie miała ochoty.
Kiedy zatem @Winter Rieux zwróciła się do niej, odetchnęła z ulgą. Krukonka wiedziała, że rudowłosa jest wycofana, nader zdystansowana i unika wszelkich możliwych kontaktów, a wakacje utwierdziły ją tylko w przekonaniu, że towarzyskie życie nie jest dla niej. Uśmiech na moment przyozdobił lico Francuzki, mimo że nie zamierzała komentować niczego. Sądziła, że takie miejsce nie jest dobrą porą na rozmowy o Meksyku.
- Może innym razem, proszę – szepnęła z nutą desperacji w głosie, po czym tęczówki wlepiła w @Nessa M. Lanceley. Wierzyła, że dziewczyny zrozumieją nagły dystans i brak swobody w dyskusji, jednak myśli, w których była pogrążona Marceline zaczynały ją powoli tłamsić. Umysł pracował na najwyższych obrotach, a podświadomość notorycznie podsyłała efemeryczne wspomnienie z pokoju numeru osiem.  
Nie powinna,
wiedziała o tym.
- Widzę, że pokłady energii masz niespożyte – powiedziała bez przekonania, wszak ona sama potrzebowała jeszcze trochę czasu, by dojść w pełni do siebie i wpaść w wir obowiązków. Pewnie dlatego zadanie od profesora wydało jej się odrobinę cudaczne, niemniej postanowiła podążyć za trzema pozostałymi towarzyszkami w poszukiwaniu kwiatów i liści.
- Trochę nie jestem przekonana do zbierania tych roślin – rzuciła od niechcenia, kiedy to jej dłoń zetknęła się płatkami. Poczuła silny, przeszywający ból, a oparzenie zaczynało rozrastać się do kolosalnych rozmiarów. Ręka stała się w odcieniu intensywnej czerwieni, zaś sama Holmes jedynie błagalnym wzrokiem spojrzała na profesora, który winien jej pomóc. Z całkowitym zrezygnowaniem zwróciła się do @Agnes Lumière: - Może i zostałam ranna, ale listki trzymaj, bo ja w tym ferworze zapewne je zgubię… A z ciebie jestem dumna, Ness… – tak, tego mogła być pewna, mimo niewyraźnej miny, która jasno świadczyła o nagłym cierpieniu, jakie przeszyło ją na wskroś.

Kostki: 2, 6

Siedziała i przyglądała się wszystkim na około. Zastanawiało ją czy jej siostra znajdzie się na owych zajęciach. W końcu Iss nie należy do osób, które opuszczają lekcje czy też się na nie spóźniają. Ale widocznie dziś musiało coś ją zająć. A może zrezygnowała z owego przedmiotu? Sama nie wiedziała. Chociaż teraz uważała, że po ich rozłące wszystko może się zdarzyć. Pewnie miała już nowych znajomych i świetnie z nimi spędzała czas. W końcu od rozpoczęcia roku szkolnego nie miały ze sobą żadnego kontaktu.
Jej rozmyślania przerwał nauczyciel, który podzielił ich na grupy.. Dziewczyna niechętnie wstała z kamienia i udała się w stronę swoich towarzysz. Uśmiechnęła się do nich nie pewnie i słuchała dalej profesora, który tłumaczył im właśnie zadanie.
Elisabeth przyglądała się pannie McGregor, która jako pierwsza miała zebrać liście roślinki. Jednak biedna poparzyła swoje dłonie, a na pomoc przyszedł jej jakiś chłopak. Co wydawało się Eli bardzo miłe. W końcu pewnie dłonie piekły ją niesamowicie. Następną osobą, która wykonywała zadanie był Ezra, który bez większych trudności poradził sobie. Następnie przyszła kolej panny Cortez. Dziewczyna wzięła głęboki wdech i próbowała zebrać listki. Jednak między wyciąganiem owej części rośliny nie raz dotknęła pieczącego kwiatu. Na jej dłoniach pojawiły się czerwone ślady, które zaczęły ją swędzieć, a nie boleć. Jednak rudowłosa nie poddawała się i wyciągała dalej liście i zastanawiała się czy musi być aż tak wielką kaleką? Czy zawsze musi zrobić sobie krzywdę? W sumie lepsze to iż sobie niż wszystkim na około.
-Nie sądziłam, że będzie to takie trudne. –Powiedziała tak cicho, że nawet nie miała pojęcia czy toś ją usłyszał.

/ Ilość liści : 6
/ Ilość dotknięć: 5

Nessa była zdaniem Agnes osobą godną podziwu - nie dość, że Ślizgonka pół wakacji spędziła nad książkami, to jeszcze znajdowała w tym wszystkim czas dla przyjaciół i na skrzypce, co wymagało dość sporego zorganizowania, której to umiejętności niestety Puchonce brakowało. Roztrzepanie i lekkomyślność skutecznie utrudniały jej planowanie czegokolwiek dalej niż dwa dni wprzód, może więc dlatego kończyła później ze stertą prac domowych do napisania na ostatnią chwilę...
-Nessa Lanceley i zaległości...trudno mi uwierzyć - zaśmiała się, po czym posłała jej ciepłe spojrzenie. Ona również miała problemy z zielarstwem, a po prawdzie chodziła na ten przedmiot tylko dlatego, że był niezbędny, by zostać magomedykiem. Agnes nadal nie była zdecydowana w kwestii swojej kariery zawodowej - z jednej strony naprawdę sporo czytała o uzdrawianiu, a pomaganie innym wręcz leżało w jej naturze, jednak z drugiej od zawsze chciała zmieniać świat na lepsze, a jak zrobić to skuteczniej, niż poświęcając się polityce?
-Na pewno dasz radę- przewróciła oczami, nawet nie wątpiąc w prawdziwość swoich słów. Jeśli Lanceleyówna coś postanowi, to choćby się waliło i paliło, nic jej od tego nie odciągnie.Odsunęła się kilka kroków, dając rudzielcowi miejsce, by swobodnie mogła zebrać swoje rzeczy, przy okazji załamując ręce nad ilością podręczników w jej torebce...Ona tak na poważnie?
-Wiem, że podziwiasz, jak wiele urosłam od naszego ostatniego spotkania, ale może nie tak ostentacyjnie, jeszcze innym będzie przykro - powiedziała unosząc delikatnie brwi, kiedy czujne spojrzenie orzechowych tęczówek sądowało ją od stóp do głów. Oczywiście w tej sugestii próżno by szukać choć rąbka prawdy, bowiem od kilku dobrych lat panna Lumière nie stała się wyższa nawet o centymetr. Zresztą kto jak kto, ale Ness doskonale rozumiała jej ból.
-Może trochę...zdecydowanie tęsknię za wylegiwaniem się w łóżku do dziesiątej - zrobiła niewinną minę, wzruszając lekko ramionami. Wakacje były dla niej czymś niezwykłym jedynie z powodu tak rzadkich w jej życiu wyjazdów, jednak poza tym dziewczynie było bez różnicy, czy czas spędza w Hogwarcie na nauce, czy też na szlajaniu się po przedmieściach Londynu w czasie ferii. Uwielbiała zdobywać wiedzę, nawet jeśli wymagało to porzucenia miękkiej pościeli na rzecz twardych ławek szkolnych.
-Za to ty się pewnie nie mogłaś doczekać, co? Słyszałam że zostałaś prefektem - zerknęła na błyszczącą, srebrną plakietkę na jej piersi. Puchonka nie znała osoby, która nadawałaby się lepiej na to stanowisko...chociaż nie znała też zbyt wielu Ślizgonów -Winszuję - skłoniła głowę, wybuchnąwszy po chwili śmiechem, który jednak musiała zdusić, słysząc donośny, męski głos, dochodzący z samego środka amfiteatru. Z rudzielcem pod ramię skierowała się w tamtą stronę, starając się skupić na tym, co mówił nauczyciel, a nie na jego zabawnym, odrobinę twardym, skandynawskim akcencie. Niemal podskoczyła w miejscu, kiedy zaledwie kilka sekund po miłym i przyjaznym "Nie śpieszcie się , mamy czas." rozległo się "...nie mam zamiaru czekać tu do jutra.". Zacisnęła mocniej palce na ramieniu koleżanki -Chyba nie udało mu się wyluzować w wakacje - powiedziała, obracając się w stronę orzechowookiej, ale na jej nieszczęście akurat zapanowała cisza, przez którą ciche słówka rozbrzmiały na polanie odrobinę za głośno. Agnes zarumieniła się i czym prędzej oddaliła wraz z panią Prefekt w kierunku przygotowanych donic z roślinkami. Husus? Husbiskus? Hom...nie ważne, i tak sobie nie przypomni.
Do roślinki podeszła ostrożnie, najwyraźniej biorąc sobie do serca słowa profesora, przez co nim ona w ogóle zaczęła, część uczniów miała już zadanie za sobą. Kilka razy przymierzała się, by w ostatniej chwili wycofać dłoń, niepewna, czy aby przypadkiem nie dotknie wyglądających niepozornie kwiatuszków. To zaskakujące jaką krzywdę potrafiła wyrządzić tak niewinna roślinka, sprawiająca wrażenie wątłej i drobniutkiej. Z chwili zawahania wyrwał ją dopiero zwycięski okrzyk Ślizgonki, dumnie trzymającej kępkę zielonych listków; Agnes wzięła głęboki oddech i najdelikatniej jak potrafiła sięgnęła po sterczące fragmenty Hubiczegośtam. Manewrowała szczupłą dłonią pomiędzy zielskiem, starając się zrobić to najzgrabniej i najostrożniej jak tylko potrafiła, jednak zrywając przy tym tak wiele liści, ile była w stanie. Może miała szczęście, a może roślince spodobało się jej niepewne podejście, ale po chwili stała nad donicą z wysoko uniesionymi niczym trofeum liśćmi. Zadowolona z siebie, z szerokim uśmiechem na twarzy dopiero teraz rozejrzała się po koleżankach i z przerażeniem dostrzegła, że Merceline ma rozległe poparzenia na całej długości przedramienia.
-Merde, chyba powinnaś... - zaczęła, ale przerwał jej pewny siebie głos Krukonki, który sprawił, że dziewczę zamilkło w pół słowa i stanęło jak wryte z kilkoma nowymi listkami do kolekcji. Sama panna Lumière dotknęła zdradzieckiego kwiatostanu jedynie raz i to zaledwie małym palcem lewej ręki, dzięki czemu oprócz irytującego pieczenia nie stało jej się nic złego, a po całym nieprzyjemnym incydencie pozostało jedynie wrażliwe zaczerwienienie. Mimo wszystko ze zgrozą zerkała na skórę Holmes, która zaczęła wydzielać nieprzyjemny swąd spalenizny...albo Puchonka ma wybujałą wyobraźnię...

Kostki: 3 (listki) i 1 (poparzenia)

//Przepraszam za duży poślizg, już jestem.

Wrócił do pozycji siedzącej i obserwował poczynania uczniów. Zerknął na zegarek sprawdzając ile mają czasu i westchnął. Musiał jeszcze ich odprowadzić do zamku przed obiadem, żeby potem nie płakali jak to przez Drizzta poszli z pustym żołądkiem na zajęcia wieczorne. Mruknął przekleństwo sam do siebie i zaczął krążyć wokół roślin. Przechodził obok @Irony McGregor akurat w momencie interwencji @Neirin Vaughn. Przystanął przy nich zastanawiając się co zrobić. Teoretycznie puchon postąpił prawidłowo pomagając koleżance w potrzebie, ale poczuł się nieco urażony. Nauczał magii leczniczej więc znał się na rzeczy, dlaczego nie poproszono jego o pomoc? Westchnął po raz kolejny i bez słowa złapał rękę Irony i podniósł bliżej twarzy. Wyciągnął różdżkę, machnął nią parę razy i puścił dziewczynę.
-Zgłoś się do Skrzydła Szpitalnego, dadzą Ci maść przeciwbólową. Panie Vaughn, proszę następnym razem nie rzucać zaklęć niezwiązanych z tematem lekcji. Doceniam pańską pomoc, ale przy panujących zakłóceniach wolę ewentualne konsekwencje ponieść ja.
Po tych słowach kontynuował przechadzkę nie musząc więcej interweniować. Zebrał zerwane liście i włożył je do worka, następnie go zawiązał i położył obok doniczek.
-Świetnie, dziękuje w imieniu profesor Sanford za Waszą pracę. Istnieje możliwość, że będziecie z nimi pracowali na następnych zajęciach eliksirów, ale to już sami zobaczycie. Teraz przejdźmy do kolejnego etapu, ogrzewania zaklęciami. Kiedy jest Wam zimno a pod ręką macie jedynie różdżkę na pomoc przychodzi Calefieri. Zaklęcie to stopniowo rozgrzewa organizm, utrzymują się stosunkowo długo dając czas na powrót do rozgrzanego kominka. Przestrzegam przed bardzo częstym używaniem ze względu na efekt uboczny prowadzący do przegrzania organizmu.
Pokazał ruch różdżką, odpowiednio zaakcentował zaklęcie i rzucił je na siebie. Leniwie rozchodzące się ciepło przyjął mruknięciem, przypomniało mu ono manewry w górach kiedy po spędzeniu 10 godzin na mrozie dorwał się do ogrzewanego pomieszczenia.
-Zaklęcie będziecie rzucać na siebie, jak ktoś później stwierdzi, że mu za gorąco, to mogę go potraktować zaklęciem chłodzącym. Panno McGregor, ze względu na okoliczności wolałbym żebyś przyszła do mojego gabinetu za parę dni i wtedy poćwiczyła. Lepiej uniknąć popękanych naczyń krwionośnych, prawda? Jak nie ma pytań to do roboty, goni nas nieco czas.

Mechanika:

Mało kto co wiedział o jej życiu - i vice versa. Okryta mgiełką tajemniczości, nigdy nie oczekiwała wchodzenia w czyjąś prywatność - nie potrafiła napierać bez konkretnego powodu. Zauważyła; pewnego rodzaju chęć braku prowadzenia rozmowy okryła Krukonkę swoją pierzyną, zabroniła wypowiadać poszczególne słowa, błagała wręcz o spokój i pozostawienie jej w tym samym stanie, w którym przyszła. Czy Winter się martwiła? Teoretycznie - owszem, praktycznie - niezbyt. Nie potrafiła zaznać podczas swojego życia zbyt wielu emocji, nakazywało ono głównie skupić się na sobie, zabrać możliwość dbania o drugiego człowieka, chociaż pewne rodzaju pytania kryły się w mózgu znajdującym się w czaszce Rieux. Nie oznaczało to, że kwalifikowała się mocno i twardo do złych, nie powodowało to, iż jedyne przymiotniki, jakie były w stanie ją określać, miały negatywny wydźwięk - po prostu za rzadko okazywała własne uczucia w przeszłości, by móc nimi teraz tryskać. Nie potrafiła okazać należytego wsparcia, jej lico w żaden sposób nie okazało zbulwersowania bądź wymaganej troski, jedynie otworzyła odrobinę ostrożniej oczy przy mrugnięciu i kiwnęła głową, jakoby niemo przekazując informację, że w porządku.
Wszystko w porządku.
Sama niezbyt chciała rozmawiać o zbyt wielu rzeczach - rozumiała, że nie ma po co napierać, jeżeli człowiek naprawdę tego nie chce; zamiast tego przystąpiła do roboty. Ale pierwsze, kiedy to chciała powoli zająć się własnymi rzeczami, musiała spotkać się z ludźmi. Każdy, kto ją widział, zdawał sobie sprawę z tego, iż Krukonka ta jest zbyt zamknięta w sobie, by móc zwyczajnie prowadzić z nią zwykły, prosty dialog, polegający nie tylko na wymianie słów witających oraz zapytania o pogodę. Nie kręciły ją relacje, nie chciała skupiać na siebie uwagi, wolała przechodzić obok, obojętnie, bez wydźwięku, bez rzucania się w ciekawskie tęczówki przykrywające źrenice i regulujące dostęp promieni słonecznych. Jej spojrzenie wylądowało na pełnej ducha i wigoru dziewczynie - nie pozostała zatem bez odzewu oraz bez reakcji. Jeszcze raz - poruszyła charakterystycznie głową w zamiarze typowego gestu. - Winter. Winter Rieux. - oznajmiła prosto, bez jakichkolwiek oznak skupienia na rozmowie i chęci jej prowadzenia. Jednocześnie - nie wyglądała na taką, która wręcz nienawidziła wymiany zdań, prowadzenia konwersacji. Typowa w jej przypadku obojętność, brak umiejętności utrzymywania relacji międzyludzkich, brak wbitych w jej psychikę określonych wzorców zachowania. Zauważyła, nie mogło to po prostu minąć - odznakę prefekta, nakreślającą nie tylko przywileje, ale także obowiązki. Czujne oczy zlustrowały spokojnie jej oblicze, zyskały czas na kolejne analizy, zdawały się być zarówno maksymalnie skupione, jak i nieobecne. Długo ten trans nie trwał - zanim kompletnie postanowiła wziąć się do roboty, ku ułaskawieniu Bjorna.
Ewidentnie
nie był zadowolony z roboty.
Jakby wykonywał swoją pracę na siłę - szkoda tylko, iż nie wiedział o tym, że wystarczyło rozpocząć robotę w innym miejscu, nie uderzać tam, gdzie tytuły profesorskie spotykane są na co dzień. Może podchodziła do oceny zbyt kąśliwie, zbyt jadowicie, co nie zmienia faktu, iż zamiast narzekać na powolne wykonywanie ćwiczenia, mógł przedstawić je w ciut ciekawszej formie. Doskonale Winter zdawała sobie sprawę, że nie wszyscy nadają się do ujarzmiania takiej dzieciarni jak oni; aczkolwiek nie wszystkie dzieciaki nadają się do bycia ujarzmienia przez nauczycieli. Aż tak z nimi źle być nie mogło. Gdzieś znajdował się zawieszony w powietrzu fałszywy akord - po tych wakacjach wszystko zdawało się być zgoła odmienne, różniące się, jakby podmienione na gorsze. A może takie osobiste odczucie miała Rieux, zważywszy na fakt tego, co ją spotkało? Nie mogła jednak zajrzeć do umysłu nauczyciela ani tym bardziej Holmes - coś musiało się stać, coś musiało spowodować, że nie miała ochoty na jakiekolwiek rozmowy.
- Śmiało potem można na mnie rzucać.- dodawszy, kiedy to wysłuchała słowa profesora, postanowiła wziąć głęboki wdech oraz rzucić zaklęcie rozgrzewające. Niemniej jednak, skupiła się naprędce - nie mogła pozwolić sobie na jakikolwiek błąd, który mógłby zaszkodzić w jakikolwiek sposób - by następnie wypowiedzieć należyte słowo, wykonując stosowny ruch nadgarstkiem. W swoim kierunku oczywiście - nie zamierzała jakichkolwiek błędów popełniać na innym organizmie żywym niż ona sama. - Calefieri. - na szczęście, udało jej się; stosowne ciepło rozeszło się po ciele, kiedy to zakończyła formułę, przyjemne i niezbyt przeszkadzające. Postanowiła zatem, mimo przyjętych zasad, zapytać się profesora jednej rzeczy. - Ile razy musi ono zostać rzucone z rzędu, aby doprowadzić do udaru cieplnego, profesorze Drizzt? - rozpoczęła. - Czy nie jest wówczas zaklęciem o wysokiej skuteczności podczas ofensywy, jeżeli powoduje przegrzanie? Chociaż istnieją inne, bardziej skuteczne metody - nie mogła się powstrzymać. - by unieszkodliwić przeciwnika.

Kostka: 6

Mocne spóźnienie.
Wcale nie zamierzała przychodzić. Bjorn był dziwakiem i to z tego typu, którymi Fire gardziła, a do tego magia lecznicza znajdowała się na szarym końcu przedmiotów, na które chodziła z chęcią. Nie lubiła niczego co powiązane z magicznym uzdrawianiem, może jedynie eliksir silnie znieczulający ból był w oczach Gryfonki wart poświęcania mu uwagi. Od dzieciństwa uprzedzona była do wszystkie co wiązane z przywracaniem zdrowia, być może przez to, że ciągle uczyła się czegoś całkowicie przeciwnego. Musiała umieć krzywdzić i niszczyć, rozrywać i łamać, a do tego nie potrzebowała wiedzy o tym, jak poprawnie zszywać rany. Zresztą tamtego dnia i tak miała sporo godzin siedzieć w pracy, więc zostawanie na tych zajęciach wydawało się głupotą. Dlaczego więc mimo wszystko zajrzała do amfiteatru na głównej ulicy Hogsmeade? Po prostu była w pobliżu, a może działo się coś ciekawego?
Podeszła do innych studentów po cichu, ale nie mogła zorientować się o co chodzi... Grunt, że usłyszała coś o Sanford i eliksirach. A potem zrozumiała, że ludzie rzucają na siebie zaklęcie rozgrzewające. Po co, dlaczego - tych pytań nie zadawała. Machnęła różdżką gładko, udowadniając profesorowi, że potrafi rzucić to banalne zaklęcie. Grzecznie podeszła do niego, gdy inni byli jeszcze zajęci.
- Strasznie żałuję, że nie mogłam przyjść wcześniej, bo hibiskusy ogniste to moja pasja. - przyznała skruszonym, ale i trochę podekscytowanym tonem. Wskazała ręką na wypchany liśćmi woreczek. - Czy mógłby pan profesor użyczyć mi kilku listków do własnej nauki? Warzę dużo eliksirów i czasami brakuje mi składników, a tanie nie są...
Stanęła obok, po prostu wpatrując się w profesora spokojnie. Nie nalegała, nie prosiła, po prostu pytała. Okazało się, że mimo wszystko zdołała wytargować to, co chciała. Trzy liście może nie były wielką zdobyczą, ale zdecydowanie miały wystarczyć Fire w jej planach. Skinęła profesorowi głową.

Kostka: 3

Carson spodziewała się czegoś zgoła innego w przebiegu tej lekcji - skoro dostali tak parzące rośliny i wielu z nich poparzyło ręce, czy nie powinni uczyć się zaleczania oparzeń? Ale co ona tam wiedziała, nie była nauczycielem, prawda? Zamiast narzekać, zabrała się po prostu do ćwiczenia zaklęć. Niestety Irony, z którą zamierzała owo zaklęcie praktykować, została od zadania usunięta, co Carson skwitowała grymasem niezadowolenia. Więc co jej pozostało? Rozgrzewanie Clarke'a?
Ugh, gross...
- Musisz być moim królikiem doświadczalnym - stwierdziła, zwracając się do @Ezra T. Clarke, po czym wyciągnęła w jego stronę różdżkę. Nie wiedziała, co byłoby lepszym efektem - aby jej zaklęcie się udało, by pokazać mu, że jest zdolną czarownicą, czy żeby coś poszło nie tak i zaklęcie miało inny efekt, najlepiej taki uprzykrzający mu życie. Machnęła różdżką, wypowiadając formułę "Calefieri", po czym spytała: - Działa?

3

Robota poszła im (mimo jej zaskakująco słabych wyników) zaskakująco dobrze. Po jakimś czasie nauczyciel w końcu stwierdził, że mają już wystarczająco dużo liści, aby móc przestać je zrywać. Silvia przywitała to z westchnieniem ulgi. Co prawda, jeszcze się nie poparzyła, ale miała jakieś dziwne przeczucie, że wystarczyłoby kilka minut dłużej przy tej roślinie i tak właśnie by się stało. Miała nadzieję, że dzięki tej lekcji polubi bardziej zielarstwo, może zacznie nawet rozważać uczenie się większe magii leczniczej. Bzdury. Teraz była pewna, że raczej więcej na tych zajęciach pojawiać się nie będzie. To zdecydowanie nie dla niej.
Kolejne zadanie wydawało się być o wiele łatwiejsze niż poprzednie. W teorii wystarczyło tylko złapać różdżkę i rzucić na siebie zaklęcie rozgrzewające, coby dobrze je wyćwiczyć. No właśnie. A jak wiadomo, teoria bardzo często odbiega od praktyki i ma zupełnie inne działanie w rzeczywistości. Coś, co mogłoby wydawać się nad wyraz proste, okazałoby się czynnością nie do przejścia. Na szczęście nie w jej przypadku.
Wysłuchawszy uprzednio dokładnie słów nauczyciela, po chwili postanowiła skupić się na postawionym przez nią zadaniu.
-Chcesz poćwiczyć wspólnie? - zwróciła się w stronę @Neirin Vaughn , który stał blisko niej. Miała nadzieję, że potraktuje to jako zdawkowe pytanie i nie zwróci uwagi na niepewność w jej głosie.
- Calefieri - przyglądała się Walijczykowi z ciekawością, czy jej zaklęcie zadziałało. Ale nic na to nie wskazywało. Szlag, pomyślała delikatnie się denerwując. Bo wiedziała, że to zapewne przez te cholerne zakłócenia magiczne. W Calpiatto ich nie było. Nie było też takich problemów, aby zaklęcie źle zadziałało. Lub nie zadziałało wcale. -Coś jest nie tak. Pozwól że spróbuję jeszcze raz. Calefieri! - powtórzyła z nutką irytacji w głosie i nadziei, że tym razem pójdzie lepiej. I faktycznie, tym razem zaklęcie zadziałało prawidłowo od razu, bez żadnych innych przeszkód. - I co, czujesz jakąś różnicę? - zapytała Neirina po chwili, ciekawa tego, co przyjdzie jej usłyszeć.

Kostka: 3