First topic message reminder :

Nad Jeziorem

W samym centrum błoni rozciąga się ogromne jezioro. Uczniowie często tu przychodzą, szczególnie w gorętsze dni, gdy chłodna woda jest wprost idealnym sposobem by choć odrobinę się ochłodzić. Jest to również idealne miejsce, by przy cichym plusku małych fal obijających się o brzeg, odrobić lekcje, bądź poczytać książkę. Czasem można zaobserwować tu ogromną kałamarnicę, leniwie przebierającą swoimi mackami.

Ryan ucieszył się, że ktoś przyszedł gdyż miał ochotę na rozmowę:
- Tak jestem Ryan - uśmiechnął się do faceta stojącego obok niego:
- Sorry, ale kompletnie cię nie kojarzę... - powiedział - Ale wyglądasz mi na Ślizgona - dodał po chwili zastanowienia.

-To pamięć mam dobra, eee jestem, a raczej byłem z Gryfindoru.
Kucnął przy chłopaku a raczej facecie, bo już tak mógł go nazywać.
-Hmm zjadłbym sobie jakiegoś batona. Masz coś przy sobie?

Ryana lekko zdziwiło to pytanie. Po chwili zamyślenia odpowiedział:
- Kurcze, batona nie mam - odpowiedział - mam za to kawałek ciast czekoladowego z mojej cukierni.
Wyciągnął z kieszeni zapakowane ciasto. odpakował je i zapytał:
- Reflektujesz?

-Wygląda apetycznie ale czym ja t mógłbym zjeść? Palcami ?
Zażartował.
Oparł się o drzewo. Patrząc na wodę.

- No a jak inaczej chcesz zjeść w tych warunkach - zapytał Ryan
- Pamiętaj sprawne palce czasami się przydają - dodał i wybuchną śmiechem:
- Patrz jak to się robi - i wziął kęs

-Hmm no wiesz jak ty jesz to i ja.
Wziął kawałek ciasta.
Zjadł szybko.
-No no dobre chociaż coś bym dodał ale nie wiem co.
Podszedł bliżej jeziora i umył ręce.

- Nie wiem czego brakuje - rzucił Ryan - Tak naprawdę nie znam się na tym...
Kiedy skończył swój kawałek cały się wybrudził. Zresztą to u niego norma. Jednak machnął dwa razy różdżką i był już czysty:
- Mówiłeś, że jesteś nauczycielem zaklęć - stwierdził - Lubisz ten zawód?

Serena w pośpiechu opuszczała zamek. Miała dosyć siedzenia w takim miejscu kiedy na zewnątrz jeszcze świeciło jesienne słońce. Co prawda nie grzało już tak mocno, ale sprawiało, że na duszy od razu robiło się lepiej a w kąciku ust pojawiał się delikatny uśmiech. Założyła skórzaną czarną kurtkę i owinęła szalik cienkim czarno-białym szalikiem. Ruszyła w kierunku jeziora. Jak dawno tam nie było, ostatni raz pamiętała jak pływała tam z jakimś chłopakiem, nie znała go i potem zapomniała o nim całkowicie.
Kiedy dotarła do brzegu jeziora ukucnęła i "przesiała" wodę przez swoje palce przebijając dłonią spokojną taflę wody. Lekko falowane włosy podrygiwały lekko kiedy silniejszy wcale nie taki chłodny wiaterek bawił się nimi.

Wyszła, by móc się zaszyć w jakimś kącie i spokojnie pomyśleć. Trzeba jakoś nadrobić zaległy materiał. W tym roku dziewczyna kompletnie olała szkołę. Była może na dwóch lekcjach, a reszty uczyła się sama. Ta piąta klasa źle na nią podziałała - niestety. Gorzej, że teraz nie miała gdzie się uczyć. Cisza była jej potrzebna, ale nigdzie nie mogła jej znaleźć. Październik - nowi uczniowie zwiedzają każdy zakamarek zamku (i błoni). Gorzej być nie mogło.
Wymknęła się w godzinach popołudniowych, kiedy to większość je obiad. Powinna być chociaż chwila spokoju. Zmierzała w stronę jeziora, które kochała. Lubiła tam przychodzić. Od zawsze.
Niestety. I dzisiejszy dzień przeciwstawił się przeciw niej. Z książkami w rękach i torbą na ramieniu, przystanęła. Nad jeziorem kucała Serena. Rośka, nim się odezwała, przysiadała pod jednym z drzew, opierając się o niego i kładąc materiały do nauki obok.
- Cześć Sereno - powiedziała w jej kierunku. Może przyjdzie, może nie... jej wybór. Puchonka nie chciała być nachalna.

Serena przez pierwszą chwilę nie dostrzegła, że ktokolwiek przyszedł nad jezioro poza nią. Była w swoim świecie, zamyślona i nieobecna, zajęta jednym słowem sobą i swoim odbiciem w spokojnej tafli jeziora.
Dopiero po chwili skojarzyła fakty i spojrzała na puchonkę z szóstego roku.
-Rose, jak miło. Też doszłaś do wniosku, że warto jeszcze trochę pobyć na zewnątrz póki mamy jeszcze ładną pogodę? Nie lubię zamkniętych pomieszczeń jak zamek, czuję jak brakuje mi tam czasami świeżego powietrza- roześmiała się, ale głos miała odrobinę zbyt poważny, więc trochę to ze sobą koligowało.

Czekając na reakcje dziewczyny, zdążyła otworzyć podręcznik transmutacji i przejrzeć powierzchownie notatki pożyczone od znajomej. Miała sporo roboty. Nie dość, ze przepisać, to jeszcze się nauczyć. Nie uśmiechało jej się wcale.
- Myślałam, że będąc tak czymś zaabsorbowana, nie zauważysz mnie - wystawiła język, uśmiechając się po chwili szeroko. - Słońca mogłoby być więcej. Teraz ledwo zza chmur wychodzi. Ważne jednak, ze nie pada. Trzeba wreszcie nadrobić przerabiany materiał - pomachała notatkami. Z torby wyciągnęła dwa opakowania ciastek (jak zawsze. Łakomczuchy maja to we krwi) i jedno rzuciła Gryfonce.
- Smacznego!

-cóż, aż taka szara to ty nie jesteś, z otoczeniem też się nie zlewasz, nie sposób było cię nie zauważyć- powiedziała śmiejąc się z blondynki. Spojrzała na jej podręcznik i wykrzywiła usta w grymasie.
-Nie ucz się teraz, tylko psujesz sobie humor. W taką pogodę trzeba zapomnieć o nauce i korzystać z życia- powiedziała, a kiedy dziewczę rzuciło w jej stronę ciastko złapała je zgrabnie wręcz z godnością i płynnością w ruchu i już wkładała je do buzi kiedy nagle ciasto z jej dłonią zatrzymało się w połowie drogi do ust.
-Wiesz Rose ile to kalorii?- zapytała ni z gruchy ni z pietruchy. Kurczę, od kiedy to Serena zajmowała się liczeniem kalorii. Słońce jej chyba zaszkodziło.

- Patrz, a ja się dziś specjalnie pomalowałam farbami na szaro, by wtopić się w tło! - rzekła, rechocząc. Powstrzymując śmiech, ugryzła ciastko. Było pyyyyszne! Po nim z pewnością zacznie jej się lepiej myśleć. Po chwili całe ciastko zostało zjedzone. Skrzaty naprawdę wiedzą, co dobre!
- Kiedyś muszę to nadrobić, a tylko teraz młodsze roczniki siedzą na objedzie, a nie ganiają po całym zamku. W Pokoju Wspólnym za to moja znajoma spędza czas z chłopakiem. Cóż, nie zamierzam jej przeszkadzać - wzruszyła ramionami.
Zakrztusiła się drugim ciastkiem, które właśnie chciała połknąć. Czy ona oszalała?! Tak straszyć Puchonkę?!
- A kto liczy kalorie? Serena, opanuj się! - rozkazała władczym tonem, który nieco jej nie wyszedł. Rośka i wydawanie poleceń? Nigdy?

-szary? Gdzie? Chyba nagle stałam się daltonistką- powiedziała z ponurą miną, nadal wpatrując się w ciastko niczym sroka w gnat. Zjeść czy nie zjeść?
Jedna część jej "Ja" mówiło, że ma je zjeść, druga część uważała, że to jest zbyt tuczące, zje jedno będzie chciała więcej, a potem się od tego uzależni. W końcu jednak wpakowała ciastko do buzi z takim zapałem jakby to była bomba, która dzięki zjedzeniu jej i połknięciu już nie będzie miała prawa wybuchnąć.
-Masz rację, nie warto odmawiać sobie przyjemności- powiedziała kiwając z powagą głową.
-Ej nie rozkazuj mi, nigdy ci to nie wychodzi, trzeba mieć to coś- pstryknęła palcami pokazując jej język po czym siadając po turecku na trawie, mimo iż wiedziała że potem będzie miała brudne spodnie na tyłku.
-twoja znajoma spędza czas z chłopakiem? Co to za jeden? Chętnie bym go poznała- zamyśliła się nagle. Jeśli byłby naprawdę przystojny nic nie przeszkodziło by jej w tym by się choć odrobinę do niego poprzystawiać. W końcu co w tym było takiego złego.

- No tuuuuuuu - pozywała palcem na kolejne części ciała. Najpierw nogi, potem biodra, brzuch, plecy, ręce, głowa i... oczy. W sumie oczy miała szare od zawsze, ale to nie znaczyło, że Serena o tym wie. Nie mówiła jednak nic. Wiadome, że by ich nie pomalowała. Bo i jak? Przecież ona nawet owego zaklęcia nie zna!
Smaczne, czyż nie? - przeszło jej przez myśl. I po co się było tak wzbraniać? I tak zjadła, i tak. Przynajmniej poczuła jak pyszne ciastka robią skrzaty.
- Następnym razem poczęstować cię marchewką? - zapytała nieco ironicznie. Rośka mimo wszystko wolała słodycze. Dzień bez czegoś słodkiego, to jak zima bez śniegu.
- Nie musisz przypominać - znowu pokazała język. Coś dziewczyna była za wesoła ostatnio. Coś się stało, na pewno.
- A jakiś taki brunet. Rok starszy - Puchon. Nic wielkiego. Nawet go nie znam. Kiedyś był przyjacielem Clarise. Jak widać - powstało z tego coś większego.

-Ta, jasne, szare to ty masz tylko ślepia- stwierdziła po czym bez pytania o zgodę dała jej pstryczka w nos. Na jej wzmiankę o tym czy następnym razem ma jej przynieść marchewkę uśmiechnęła się złośliwie.
-Marchewka może być. Tylko spróbuj nazywać mnie królikiem bo sprawię, że się w niego zmienisz. Byłabyś ślicznym szarym króliczkiem- roześmiała się perlistym głosem.
-I tak nie mam pojęcia o jakim puchodnie mówisz- stwierdziła. Podniosła się z ziemi i wyjęła coś ze swojej torby.
-Mam dla ciebie żelki, które sprawiają wrażenie żywych, uważaj bo mogą chcieć uciekać z paczki- oznajmiła podając jej paczkę żelek, które były w kształcie małych ludzików w różnych kolorach tęczy.
-Wiem, że uwielbiasz słodycze i ci ich nie bronię, broń boże- po tych słowach ponownie się uśmiechnęła, zapięła na powrót torbę i spojrzała w stronę zamku.
-Muszę już iść, znajdź mnie kiedyś jak będziesz miała ochotę- po tych słowach skierowała się w stronę zamku.

Vanille pełna szczęścia w podskokach wpadła na plaże. Od razu podeszła do dziewczyny, którą , zdaje się znała z widzenia.
- Hej - Machnęła jej rękom przed nosem - jestem Vanille, ale możesz mi mówić Van.
Zaśmiała się.
- Co porabiasz?

Przyszedł nad jezioro. Dziś było dosyć ciepło, więc postanowił sobie popływać. Kiedy doszedł do jeziora rozebrał się do kąpielówek, rzucił zaklęcie - Aercaput i zanurzył się w jeziorze. Wda była zimna, ale op chwili zaczął mniej odczuwać to zimno. Pływał przy dnie i obserwował.

Lily wyszła z zamku i skierowała się nad jezioro. Potrzebowała spokoju i ciszy, której nie mogła znaleźć w pokoju wspólnym. Wyciągnęła z torby gruby zeszyt w kolorze indygo, usiadła na trawie pod drzewem i zaczęła szkicować budynek Hogwartu.

Ruszyła przez błonia, kierując swe kroki nad jezioro. Wiatr był chłodny, co przyprawiało pannę Reilly o gęsią skórkę. Długi, do połowy ud, gruby sweter nie spełnił swojej roli tak, jak powinien. Jednak nie przeszkodziło to dziewczynie w wytrwałym pozostaniu na świeżym powietrzu. Miała już dość zamku. Za bardzo ją przytłaczał.
Założyła ręce na piersi, po czym wcisnęła nieco zmarznięte dłonie pod pachy. Kucnęła przed brzegiem i zerknęła w niebo, bez żadnego celu - ot, tak sobie.

Hipogryfy strasznie się rozswawoliły odkąd poprzedni gajowy odszedł ze swojej posady. Nie upodobały sobie jeszcze Morpha do końca i były nad wyraz niesforne, co przysparzało mu sporo pracy.
Był właśnie nad jeziorem i za pomocą Windgardium Leviosa zbierał całe tabuny liści z trawnika błoni. Żmudna praca, ale ktoś musiał to zrobić, inaczej wszystko by podgniło. Utworzył już całkiem pokaźny stos, gdy nagle, kątem oka, dostrzegł truchtającego w stronę lasu, wyjątkowo nieznośnego hipogryfa, z którym stoczył już niejeden bój.
- PRZEKĄSEK! - ryknął w stronę zwierzęcia. Hipogryf dostrzegł zagrożenie w postaci gajowego i, Morph mógłby przysiąc(!), uśmiechnął się złowieszczo. Poderwał się do lotu. Mężczyzna przystanął, pewien, że istota zapikuje do Zakazanego Lasu. Jednak ten mały spiskowiec, pomknął w stronę gajowego. Wyminął go zgrabnie i uderzył wprost w dużą piramidę z liści, rozsypując je wszędzie wokół.
- SZLAG BY CIĘ - warknął Morph w stronę hipogryfa, który, wyraźnie zadowolony, ruszył w stronę zagrody.
Wspaniale. Wszystko od nowa.

Ile to ona już to siedzi? Oj, zdecydowanie za długo. Podniosła się z trawy, na którą zdążyła już usiąść, i obróciła się na pięcie wokół własnej osi. Dostrzegła niedaleko gajowego sprzątającego liście. Duuużo, duuużo liści. Uśmiechnęła się pod nosem. Chyba zacznie bardziej lubić jesień. Po chwili dopiero, wszakże nie rozglądała się uważnie, spostrzegła hipogryfa. Potem cały obszar w promieniu kilkudziesięciu metrów wypełnił potężny ryk Morpha. Co jak co, ale głos to on miał... Panna Reilly zmarszczyła nos i powstrzymała odruch zatkaniu sobie uszu dłońmi. Nawet nie zdała sobie sprawy z faktu, że ów zwierzak rozwalił stos, który usypał gajowy, a już rozległo się warknięcie. Ba, przez chwilę nawet przemknęła jej myśl, że 'szlag by cię' skierowane było do niej, choć tak naprawdę nawet się nie odezwała. Ot, kto tam wie, co chodzi po łbie tamtemu dziwakowi?
Tak czy owak, widząc skutki poczynań hipogryfa, uśmiechnęła się pod nosem i zaklaskała, wyrażając tym samym aprobatę dla tego, co się przed chwilą stało.

Złorzecząc pod nosem, od nowa zabrał się do pracy. Wtem usłyszał czyjeś klaskanie. Zmrużył oczy, a błękitny wzrok szybko wyłapał sprawcę... a raczej sprawczynię owego dźwięku.
Westchnął. Czy też na te kilka setek uczniów, nauczycieli, skrzatów i hipogryfów, musiał się natknąć nad tym wielkim jeziorem właśnie na nią, właśnie na Gimikis Reilly?
Morpheus nie był człowiekiem, który posiadał wielu wrogów. Mógłby policzyć ich na palcach jednej ręki i... no, w tym wypadku środkowy pozostawiłby wolny (i pokazałby go Gimikis, ale nie! udowodni, że jest dojrzały, w przeciwieństwie do niej). Nie, jego natura zazwyczaj zjednywała sobie ludzi. Jednak w tym wypadku ciężko było nie mówić o zgrzytach. On i Krukonka nie znosili się bez żadnego wyraźnego powodu. Konflikt charakterów, ot co.
Odchrząknął cicho.
- Co tak panienkę bawi, panienko Reilly? - burknął, podchodząc bliżej i łypiąc na nią groźnie. O tak, ten złośliwy uśmiech nie umknął jego uwadze!

Musiał. Zdecydowanie. Panna Reilly miała nosa, zawsze wiedziała gdzie i kiedy się pojawić. Czasem nawet zastanawiała się, czy to jest tylko jakaś zwykła intuicja czy może raczej nadprzyrodzona zdolność, moc? Od urodzenia wierzyła, że nie jest tylko zwykłym, normalnym bobasem, ale wielkim geniuszem, który, pomimo swojego geniuszu, nie potrafi objąć umysłem swoich sił. Poniekąd część stała się prawdą. Trafiła wszakże do Hogwartu. I... nadal w to wszystko wierzy, chociaż niczego 'innego', jak dotąd, w sobie nie odkryła.
Hm, co do tej dojrzałości można by podyskutować, ale, według niej, nie warto nawet było się wdawać w dłuższą konwersację z nierozgarniętym gajowym.
Konflikt charakterów może nie oddawał dokładnie przyczyny ich nastawienia, bo charakterów przecież nie mieli skrajnie różnych czy, wręcz odwrotnie, identycznych, ale z pewnością było to najlepszym z możliwych wyjaśnień zaistniałej sytuacji.
Złośliwy uśmiech? Oj. Zrobiła niewinną minę i uśmiechnęła się do mężczyzny anielsko, ale w jasnych oczach zaigrały złośliwe iskierki.
- Może Pan, Panie Phersu? - uniosła jedną brew, co nadało jej twarzy wyraz jeszcze bardziej zawadiacki. - Przyznam, że wydaje mi się to dziwne i niedorzeczne, bo na ogół przecież jestem osobą poważną... - w tym momencie odchrząknęła cicho. Jej wzrok powędrował w stronę stosu liści.
- Oj, oj, oj - zanuciła, kręcąc głową. Cofnęła się krok i zaczęła powoli krążyć wokół gajowego. Ręce splotła za sobą.
- Czyżby przyjaciel... - potrzebowała krótkiej chwili, aby przypomnieć sobie imię Hipogryfa - ach! Przekąsek! Swoją drogą, co za dziwne imię. - zmarszczyła nos, uśmiechając się pogardliwie. - No, czyżby Przekąsek się buntował? Nie dziwię mu się w sumie.
Westchnęła cicho, zerkając na hipogryfa z udawanym smutkiem i żalem. Jasne, że miała serce dla zwierząt i współczuła im, ale w tym momencie była zajętym czymś innym niż przejmowaniem się nad losem Przekąska.

- Ja - rzekł wzniośle, unosząc wskazujący palec w górę. - Ja, panienko Reilly, wcale nie jestem zabawny.
Gówno prawda. Ale to nic, w tym momencie przecież nie był śmieszkiem Phersu ale Złowrogim Kapitanem Phersu Rzucającym Gniewne Spojrzenia Na Czerwonowłose Krukonki. Ogromna różnica, którą nieomylnie dostrzec można było w groźnych łypnięciach na okrążającą go Gimikis.
- Przekąsek - machnął ręką. - Przekąsek to mała gnida o wielkim cielsku i ostrych szponach, żaden przyjaciel.
Miała przewagę, nikczemna Gimikis. Nie mógł jej zbyt poważnie grozić, gdyż mogłaby to komuś zgłosić!
Zresztą, gajowemu nie przystoi.
Ale pal licho.
- Ale proszę uważać, panienko Reilly, Przekąsek lubi też zażartować sobie złośliwie z osób, których włosy wyglądają jakby płonęły... doradzam zatem baczność, gdyż hipogryfie niespodzianki mogą być naprawdę smrodliwe.
Wyszczerzył zęby w olśniewającym uśmiechu numer sto dwanaście, czyli "ja nie chcę nic sugerować, ale mogłem maczać w tym palce".
Wtem z rękawa Morpheusa wychynęła na ułamek sekundy mała, szara główka. Bystre spojrzenie czarnych ślepiów zlustrowało krótko Gimikis, po czym Osbert znów czmychnął pod rękaw.

Lily wzięła Kath pod rękę i zaprowadziła ją pod drzewo, niedaleko jeziora. Tutaj z całą pewnością nie będzie żadnej nieodpowiedniej osoby, która mogłaby coś podsłuchać.
- Haha, gitara jest piękna. Panno Franiu, miło mi cię poznać! - dziewczyna ukłoniła się przed instrumentem, ledwo trzymając się na nogach ze śmiechu.
Odwróciła się w stronę Kathleen i wykonała ponowny ukłon, mówiąc;
- Więc słucham, co takiego się stało i jak zawsze służę pomocą! Razem damy radę.