First topic message reminder :

Nad Jeziorem

W samym centrum błoni rozciąga się ogromne jezioro. Uczniowie często tu przychodzą, szczególnie w gorętsze dni, gdy chłodna woda jest wprost idealnym sposobem by choć odrobinę się ochłodzić. Jest to również idealne miejsce, by przy cichym plusku małych fal obijających się o brzeg, odrobić lekcje, bądź poczytać książkę. Czasem można zaobserwować tu ogromną kałamarnicę, leniwie przebierającą swoimi mackami.

Zaśmiała się, widząc wygłupy Lily. Usiadła, położyła Franię na kolana i zamyśliła się. Co by tu zagrać ? Słysząc słowa "damy radę", postanowiła zagrać piosenkę o tymże tytule. Jej kochany Happysad! I to na pewno nie są mugole, o nie! Kathleen przecież wszystko wie.
- Nic strasznego, choć nieco dziwnego. Mój kuzyn, Henry Parker, znasz chyba ? Więc on szczerze mi powiedział co o tym myśli, i problem zmniejszył się o kilka rozmiarów. Mam starszego, przyrodniego brata. Ale to nie jest zwykły chłopak, lecz dziedzic fortuny Gringotta. Taak, Luke Gringott. Jednak nie przeraził mnie romans matki, ale to, że on poszedł do Durmstrangu, a ja nie mogłam! - oburzyła się. - Choć w sumie, teraz nie żałuję. Mam tu tylu znajomych, sporo kuzynów, no i ciebie! - uścisnęła Lily. Wiedziała, że razem przebrną przez to bagno. - On... On zostanie przeniesiony do Hogwartu, bodajże od nowego roku, choć możliwe, że już w listopadzie. I Lucy mi kazała przyjechać na święta do domu, a wcale nie chcę! Rodzinna atmosfera, sztuczna choinka, wszędzie pełno skrzatów. Czy to nie cudowne ? - przedrzeźniała głos swojej matki Lucy. - Przecież to jest czysty debilizm, przyznaj. Ja i święta w rodzinnym gronie ?! Z resztą jutro kończę piętnaście lat, mogą mnie wyrzucić z domu. Mam tu matkę chrzestną, nie sądzę, aby mnie zostawiła na lodzie - wzięła głęboki oddech i skupiła się na grze, słuchając odpowiedzi Lily.

Poszli w kierunku jeziora. Po drodze poprawiła włsy, które ktoś jej potargał.
Poprawiła apaszkę na szyi i przyglądała sie kuzynowi. Dawno go nie widziała. Zmienił sie czy zawsze tak wyglądał? A jego zachowanie? Czy zawsze tak się zachowywał wobec niej? Jakoś nie mogła skojarzyć. Ostatni raz widziała go na pogrzebie rodziców. Cóż więc się dziwić?

Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie słysząc pierwsze takty znanej jej melodii.
- Henry Parker... chyba kojarzę. - potwierdziła Lil.
- Katie, mówiąc starszego, co masz na myśli? Jest sporo starszy? Widziałaś się już z nim? I w ogóle.. wiesz coś o nim, oprócz tego, że był z Durmstrangu? Wiele słyszałam o tej szkole... zresztą, nie musisz być tak zaraz do niego nastawiona... z taką niechęcią. Skoro jest Twoją rodziną, nie może być jakiś bardzo zły, prawda? Może się okazać całkiem niezły... - mówiła tak jakoś bez większego przekonania, ale miała wielką nadzieję, że to, co teraz mówi na głos okaże się prawdą. Że Kath i ten Luke będą mieli w miarę przyjazne stosunki. Nie chciała, żeby Kath była nieszczęśliwa z jakiegokolwiek powodu. Obiecała sobie w duchu, że zrobi wszystko, aby to się dobrze skończyło, że razem coś wymyślą. Była gotowa nawet poświęcić życie, jeżeli to by sprawiło, iż jej przyjaciółka, poczułaby się najszczęśliwszą osobą na świecie.
- Poza tym, on o Tobie wie? I czemu go przenoszą? - zadała pytania, które cisnęły jej się na usta od dłuższego czasu.
- Co do świąt, kochana, możesz pojechać razem ze mną, do mnie. W końcu jesteś teraz częścią mojej rodziny. Mama by się zgodziła, na pewno, ale jeżeli ty byś nie chciała, albo jakby twoja mama ci nie pozwoliła, to zawsze możemy zostać razem tutaj, w Hogwarcie. Zbuntujesz się, a potem zwalisz wszytko na ten... jak oni to nazywają... "trudny wiek", o! No wiesz, hormony buzują, i tak dalej... - próbowała zażartować.
Przytuliła Kath, tak bliską jej osobę i uśmiechnęła się do niej pocieszająco. Złapała ją za rękę i mocno uścisnęła. Miała nadzieję, że te gesty powiedzą jej więcej, niż wszystkie słowa. Tak, Panna Lily Grace Autumn była gotowa zrobić wszystko dla Kathleen. Była gotowa na poświęcenia. Na zarywanie nocy, aby obmyślić jakiś plan. Gotowa iść za nią w ogień.

- Powinien być w VI klasie teraz. Wiesz... tylko nikomu nie mów. Ja... chciałabym z nim mieć przyjazne stosunki, naprawdę. Ale nie umiem. Świadomość, że Lucy woli jego, że obdarza go większą miłością. Znasz sytuację w moim domu. Liczą się dobrzy znajomi, pieniądze i sława. Nie wliczając w to czystej krwi i dumy. Nie wiem co zrobię, mam zamiar zostać w Hogwarcie. Wiedział o mnie od samego początku, wie jak wyglądam i jak się uczę. Można powiedzieć, że zna mój życiorys. Spróbuję go zaakceptować. Mam nadzieję, że mi się uda - powiedziała i zaczęła grać inną piosenkę Happysadu. - "Piękna" - szepnęła. - Znasz Happysad, mugolski zespół ? - roześmiała się, słysząc wzmiankę o hormonach. - Lily, ty masz świetne pomysły!

- Ciekawe, w jakim będzie domu... - pomyślała Lil na głos.
- Wiesz, z tymi przyjaznymi stosunkami, to myślę, że nie będzie tak źle. Nie będzie trudno zdobyć jego zaufanie. Myślę, że na samym początku może być trochę ciężko, ale później wasze stosunki mogą się ocieplić, prawda? Gorzej, jak uzna, że jestem nieodpowiednim towarzystwem dla Ciebie! Ale wtedy to się go potraktuje jakimś odpowiednim zaklęciem, o ile uda mi się je poprawnie rzucić. Nieźle by było, jakby przeze mnie dostał jakiegoś trwałego uszkodzenia mózgu, co? - zaśmiała się ze swoich czarodziejskich zdolności.
- Happysad? Przecież wiesz, że lubię "mugolskie" zespoły... Chociaż akurat tego nie nazwałabym mugolskim. Uważam, że ich muzyka jest absolutnie magiczna, czarująca. Przemawiają do mnie ich teksty. A wiesz dlaczego? Bo są o prawdziwym życiu, ot co!

- Happysad to mój Bóg, pamiętaj! I nie ma prawa mi cię odebrać! - zaśmiała się. - Sądzę, że w Slytherinie, Lucy tak mi mówiła. Do Krukona mu daleko, za głupi - parsknęła śmiechem.
- A co u Ciebie, kochanie ? - uśmiechnęła się.

- Cóż, widzę, że Twoja mama jest strasznie pewna co do niego. - odpowiedziała unosząc brew - Myślisz, że się rozczaruje?
- A u mnie w porządku, nie licząc gór prac domowych, które już zasłoniły mi okno na świat. I to dosłownie. Wszystkie wypracowania, książki, pomoce i tak dalej stoją na stole, który znajduje się pod oknem. Spory stos się ułożył. No i nie licząc moich ćwiczeń w rzucaniu zaklęć, przez które o mało nie rozwaliłam komody z książkami... no dobra, rozwaliłam! Ale nie celowo, tak? Wszystkie książki spadły prosto na mnie, zanim się im wymknęłam upłynęło kilka minut. Na szczęście nikt o tym nie wie. Nie licząc Ciebie oczywiście. - zaśmiała się i poprawiła delikatnym ruchem niesforny kosmyk swoich włosów.

Prawda była taka, iż Charlie był po prostu w wybornym, wyśmienitym humorze - ot, cały sekret.
Zatrzymali się nad jeziorem, wyjątkowo dziś spokojnym; jedynie delikatny wiatr powodował na nim ledwo widoczne fale. Primrose chwilę obserwował wodę, po czym przeniósł wzrok na dziewczynę.
- No to opowiadaj - zachęcił ją.

- Może się rozczarować. Podczas przydzielania Tiara powiedziała mi coś, co nie daje mi spokoju do dziś, a minęło tyle lat! Mówiła mi, że pasuję do Slytherinu i mogłabym kształtować swój talent, ale jeśli będę w Gryffindorze wyrosnę na normalnego człowieka. Nie wiem o co jej chodziło. Dodała, że kiedyś nadejdzie ten moment, gdy część mojej rodziny podzieli się na Ślizgonów i Gryfonów. Jest już chyba bardzo stara, skoro tak ględzi. Nie uważasz ? - spytała poważnie. - Więc nie sądzę, aby Lucy się pomyliła. Mimo, że sama chodziła do Durmstrangu, wie co się dzieje w Hogwarcie.
Zaśmiała się. Odłożyła Franię na bok, lekko pogładziło gładkie drewno i westchnęła. - Lily, ty się nigdy nie zmienisz. Zawsze będziesz moją kochaną Lilką, wiesz ? Może czas posprzątać w twoim dormitorium ? Mogę ci pomóc, a potem wybierzemy się na zakupy. Gwiazdka tuż, tuż!
Oparła głowę o pień drzewa i wzięła głęboki oddech. Błękitna tafla jeziora była mocno wzburzona przez wiatr. Pięknie, cudownie, idealnie. Niech tak już pozostanie.

- No wiesz, a ty mi nic nie powiedziałaś! Jak mogłaś?- powiedziała z udawanym wyrzutem. Nie umiała się na Swojego Anioła gniewać. Poza tym, zainteresowała ją ta wzmianka o Tiarze, która co prawda miała już swoje lata, i wygadywała czasami różne głupoty.
- Wiesz, jeżeli Twoja rodzina miałaby się podzielić, to myślisz, że to by był tylko taki podział na domy, czy taki całkowitej rodziny? Rozumiesz, że osoby z Slytherinu uważałyby nas, Gryfonów, za kogoś gorszego, i na odwrót? Zawsze mogłybyśmy się włamać do gabinetu dyrektora i zapytać o co jej chodziło - zażartowała Lil, chociaż po chwili uznała, że to by był całkiem niezły pomysł, ale nie wspomniała o tym Pannie Gardner.
- Co do dormitorium, to chyba dam sobie radę. To tylko chwila. No i jasne, wybierzmy się po te prezenty. Już wcześniej powinnam to zrobić. - wyciągnęła ze swojej torby paczkę Fasolek Wszystkich Smaków Bertiego Botta i paczkę żelków Haribo. - Jadłaś kiedyś? - wskazała na opakowanie, w którym znajdowały się gumowe misie.

- A co chcesz wiedzieć? - zapytała patrząc przez chwilę na kuzyna, a potem przenosząc wzrok na jezioro.
Założyła pasemko włosów za ucho, którym bawił się delikatny wiatr. Przyglądała się wodzie z lekkim uśmiechem po czym znów spojrzała na Charliego.

- No właśnie nie wiem, nie zrozumiałam jej. Miałam jedenaście lat - stwierdziła. - Lil, przepraszam, że ci tego nie powiedziałam, ale... przy tobie o wszystkim zapominam - uśmiechnęła się. - HARIBO! - wydarła się. - Moje ukochane żelki! Jak ci się je udało tu donieść ? Mam do nich ogromną słabość. To ja szybko skoczę do Dormitorium i zaniosę gitarę. Chyba, że też pójdziesz to weźmiemy jakieś pieniądze ? - spytała podekscytowana. Zakupy z Lily!

- E tam, w końcu się dowiemy, o co chodziło Tiarze. Dla Lily Watson i Kathleen Holmes nie ma rzeczy niemożliwych!- zaśmiała się.
Błękitnooka widząc reakcję przyjaciółki o mało nie udławiła się swoim żelkiem.
-JADŁAŚ?! O, więc witaj w kubie Pożeraczy Gumowych Misi!- ucieszyła się. - A przetransportowanie ich było dziecinnie proste. Nic trudnego. Nikt przecież nie mógłby grzebać mi w torbie.- uśmiechnęła się promiennie.
Gryfonka spakowała papierek po słodyczach do torby.
- Hm, udam się razem z tobą do dormitorium. Nie wzięłam portfela. - dziewczyna dokładnie przeszukiwała kieszeń.

- Misie to moje żony, nie wiesz ? Ty jesteś mężem! - zaśmiała się. Wzięła Franię, która była trochę ciężka i wstała. Podała rękę przyjaciółce, aby i ta mogła wstać.
- No to idziemy, Załogo G! - krzyknęła. Godzina spędzona z Lily, to godzina skradziona z raju. Było takie przysłowie. Choć, może odrobinkę je zmieniła...

Dziewczyna wstała, podziękowała przyjaciółce, podniosła torbę z ziemi i założyła na ramię.
- Załogo G? - zachichotała. - Czy to nie są te całe... no... takie małe, urocze mugolskie zwierzątka? - zapytała, po czym nie czekając na odpowiedź pomknęła z Gryfonką w stronę zamku.

- Tak, to takie małe, pulchne chomiki - wytłumaczyła. - Podziwiam mugoli, że bez magii sobie radzą, choć średnio za nimi przepadam. Czysta krew rządzi! - krzyknęła. - Okej, chodźmy - obie przyjaciółki poszły w stronę zamku, a z daleka było słychać ich szczery śmiech.

// w Dormitorium napisz ;D //

I takim sposobem doszły nad jezioro. Tośka darowała sobie komentowanie słów Keili. Co uważała Ślizgonka, to uważała, a trafienie do jej główki jakimkolwiek argumentem najwyraźniej było po prostu niemożliwe, toteż dziewczyna darowała sobie kolejne próby. Może w końcu siostra zrozumie, że w oczach siedemnastoletniej czarownicy ta wizja przyszłości nie była zła, a odcięcie się od rodziny stanowiło tylko nadzieję na zaznanie normalnego życia. Co z tego, że dostawała ubrania i w przypływach miłości głaskali ją po głowie, skoro nie zapewnili jej ze swej strony poważnego wychowania, a jedynie wyręczyli się w tym ich wujostwem? Bez przesady, ale to nie jest opcja szczęśliwej rodziny. Teraz widziała to idealnie.
Krukonka usiadła na trawie, niedaleko brzegu jeziora, przez dłuższą chwilę wpatrując się w niczym niezmąconą taflę, odbijającą obraz szarego nieba. Żałowała, że ich dzisiejsze spotkanie potoczyło się w taki sposób. Przez ostatni czas diabelnie martwiła się z powodu nieobecności i braku znaku życia od Keili, a gdy w końcu ta pokazała się jej na oczy, okoliczności były wręcz przygnębiające. O ile była w stanie bez wahania wybaczyć jej wszystkie epitety pod swoim adresem, to tekst o tym, że nie będzie chciała mieć nic wspólnego z dzieckiem Tosi był dotykający w sposób bezpośredni. Jakaś wizja szczęśliwych kontaktów rozpadła się na miliardy kawałków, w dodatku została zdeptana przez drugą z sióstr Risse, jakby tego było mało. Rozumiała, że Ślizgonka mogła to powiedzieć w przypływie gniewu i rozczarowania, ale nawet w takich sytuacjach człowiek powinien jednak nad sobą panować. Chociaż trochę. Minimalnie.
- Wiem, że dziecko to masa problemów - zaczęła po chwili jakby nieobecnym głosem, wciąż wpatrując się w jezioro - i boję się tego, co będzie, bo nie wiem, czy dam sobie z tym radę. Ale wiem, że zrobię wszystko, by było szczęśliwe. A co do Charlesa... Wierzę w niego i jego miłość. To przyszło niespodziewanie, ale niczego nie żałuję. Bez niego byłabym nikim. - Głos lekko jej zadrżał a oczy zalśniły dziwnie, niecodziennie. - I mam zamiar być szczęśliwa, z tobą albo bez ciebie. To twój wybór, Kei, bo też cię kocham i umiem uszanować twoją decyzję.
Tosia nieczęsto płakała, a teraz ewidentnie się jej na to zbierało, cóż. Chyba jednak nie przyjęła tej rozmowy z takim spokojem, jak wyglądało.

Trudno wywrzeć na rozgniewaną piętnastoletnią Ślizgonkę taki wpływ, aby zaczęła zwracać uwagę na rację innych osób. Z początku i może była skora do dopuszczenia chociażby części słów Antoinette do siebie, ale siostra wcale jej nie pomagała. Wręcz przeciwnie. Gdyby chciała, mogłaby ciągnąć tę wymianę zdań całymi godzinami.
Ostatkiem sił wykazała się dobrą wolą, by nie sprawić siostrze kolejnej przykrości. Mogłaby kontynuować dalej swoje złośliwości, ale rodzina to rodzina, trzeba jednak jakoś się zachowywać. Keila, jak na Ślizgonkę przystało, nie zamierzała krytykować ojca. Wywodził się z tego samego Domu, no i swego czasu zawsze dbał o młodszą córkę. Kiedy miała jakiekolwiek problemy, kontaktowali się listownie, dodatkowo wymieniali poglądy na temat nauczycieli, a także Domu, w którym mieli zaszczyt oboje się uczyć. Dopiero incydent z Tośką wywarł niekorzystny wpływ na relacje Kei z ojcem. Niby zgadzali się, co do głupoty starszej z panien Risse, ale pan Kain patrzył coraz bardziej niechętnie na swobody, jakimi została obdarowana Keila. Najpewniej obawiał się, że kolejna córka skompromituje rodzinę, czyniąc z niej już ewidentne pośmiewisko.
-Nie chcę o tym słuchać. - ucięła krótko, przysiadając tuż obok Tośki. Też cię kocham? Ten fragment chyba najdotkliwiej uderzył w Keilę. Od piętnastu lat trwała u boku swojej siostry, a teraz nagle została postawiona na równi z jakimś mężczyzną. Zacisnęła gniewnie piąstki, powstrzymując się od wymierzenia siostrze policzka.
-Nie potrzebujesz mnie już, droga wolna. - dodała ze sztucznym uśmieszkiem. Nie planowała płakać. Nie po takich okrutnych słowach, jakie usłyszała od siostry. Nie dość, że przyniosła wstyd rodzinie, to jeszcze chciała ją odrzucić, spychając z piedestału, na którym powinna być usytuowana.
-Idź i bądź sobie szczęśliwa. Bez niego byłabyś nikim? Nie wiedziałam, że tak nisko oceniałaś swoje możliwości. Przez te wszystkie lata byłaś według siebie śmieciem? Podziwiam za wysoką samoocenę, zrobiono ci chyba papkę z mózgu. - lubiła czepiać się szczegółów, więc teraz zwyczajnie to czyniła.

Szla przez zamek pewnym krokiem nie oglądając się na towarzysza. Dopiero po wyjściu na błonia, dotarciu nad jezioro obejrzała się. Miał na sobie tylko skórzana kurtkę. Uśmiechnęła się ironicznie.
- Jesteśmy na miejscu. Nie zimno ci? - ciekawe, czy będzie udawał macho, czy wróci się po coś cieplejszego.

Szedł za nią w ciszy. Jakoś nie wiedział co powiedzieć. Dopiero, gdy doszli na miejsce i zadała mu pytanie odezwał się.
- Nie jest mi zimno. Wiesz, że mi nie przeszkadza taka pogoda, ale jakby była temperatura na minusie to wtedy ubrałbym coś jeszcze. - odparł.
Stanął na brzegu jeziora.
- A co w ogóle u Ciebie?

- Nie jest kolorowo. Kojarzysz Luke'a Gingotta? Obrał sobie nową ofiarę, a mianowicie mnie. Nawet nie wiem dlaczego. Ostatnio z powodu koloru moich włosów! Dziwnym trafem często na niego wpadam. Tylko sobie nie myśl, że ci się skarżę - dodała - oprócz ciebie nie mam tak na prawdę nikogo po za kilkoma dziewczynami, które znam z widzenia. Ufff, na Merlina, jaka ze mnie pierdoła życiowa! - zakończyła monolog, zdając sobie sprawę, ze dotąd nikomu nie zwierzała się tak łatwo.

Przeniósł na nią wzrok słuchając jej słów. Zmarszczył jedną brew.
- Luke? Ten Gryfon jeśli się nie mylę, tak? Przecież jest kilka dziewczyn o rudych włosach w szkole i znam jedną co ma prawie że w kolorze szkarłatu. Ona jakoś się tym nie przejmuje, więc ty też nie powinnaś, a tak w ogóle to podoba mi się Twój kolor włosów i nawet nie próbuj go zmieniać. - powiedział podchodząc do niej. - I nie mów, ze jesteś pierdołą życiową, bo tak nie jest. Gadasz głupoty.

- Może i racja, ale wiesz jakoś wtedy mnie to zabolało, nawet nie wiem teraz dlaczego. Może dlatego, że jesteś - uśmiechnęła się niepewnie. On nawet nie wie ile dla niej znaczy jako przyjaciel - Dziękuje - szepnęła i nieoczekiwanie się do niego przytuliła. Po chwili jednak odskoczyła
-Przepraszam....

Zdziwił się trochę tym gestem. Mimo iż są przyjaciółmi dziewczyna nigdy tego nie zrobiła.
- Nie musisz przepraszać. Nic się przecież nie stało. - powiedział wciąż lekko zmieszany, ale nie pokazał tego po sobie.
Jakoś nie chciał by dziewczyna widziała jak to na niego podziałało.

Głupia krowo! Co ty zrobiłaś! Jeszcze sobie coś pomyśli!
- A co u ciebie? - jeszcze trochę zmieszana sprytnie uciekła od tłumaczenia się ze swojego spontanicznego gestu - Ja tak gadam i gadam, a tylko mnie pocieszasz - dodała lekko się rumieniąc. Nie lubiła być w centrum uwagi co właśnie zaprzeczyła słowotokiem skierowanym do Nate'a

- U mnie jak to u mnie. Dobrze nawet tylko ostatnio coś trochę mnie przygasiło. - powiedział przenosząc wzrok na jezioro. - Mało mam czasu dla Ciebie i innych. Mało też zajmuje się Quiddichem co jak wiesz jest moją pasją. Nawet nie chce mi się jak to stwierdziłaś podrywać ładnych dziewczyn. Chociaż jest kilka wyjątków. - uśmiechnął się lekko wciąż na nią nie patrząc.