First topic message reminder :

Nad Jeziorem

W samym centrum błoni rozciąga się ogromne jezioro. Uczniowie często tu przychodzą, szczególnie w gorętsze dni, gdy chłodna woda jest wprost idealnym sposobem by choć odrobinę się ochłodzić. Jest to również idealne miejsce, by przy cichym plusku małych fal obijających się o brzeg, odrobić lekcje, bądź poczytać książkę. Czasem można zaobserwować tu ogromną kałamarnicę, leniwie przebierającą swoimi mackami.

Przysiadła obok niego, jak wskazał. Ostrożnie, odsuwając włosy tak, by na nich nie usiąść.
Sama spojrzała w przestrzeń przed sobą. Te same, piękne krajobrazy i tafla przejrzystego jeziora. Czy wszystko w tym świecie magicznym musiało być takie doskonałe? Niebywale piękne... ? Za każdym razem, gdy Beato widziała te widoki, myślała tak samo. Nic na to przecież nie poradzi.
Skierowała się bardziej do Krukona, prostując. Przecież się jeszcze nie przedstawiła!
- Na imię mi Beatoriche Earto. Ale możesz mówić do mnie skrótowo, Beato. - rzekła i sprostowała zarazem. Wiedziała, jak trudno jest poprawnie wypowiedzieć jej pełne imię. Więc nie miała zamiaru nikogo tym trudzić, bo po co?

Zaś Louisa ta doskonałość nieco irytowała. Przyzwyczajony do obrzydliwie przeciętnej Rosji, z ochotą powitałby coś...normalnego.
Choć oficjalnie nienawidził Moskwy, to cóż. Niektóre rzeczy pozostają w podświadomości.
-Miło mi poznać, Beatoriche. -jemu jednak najwyraźniej wymowa jej imienia nie sprawiła żadnych problemów. Nie patrzył na nią, lecz na jezioro, i starannie wycelował, by rzucić kolejną kaczkę.
-Louis Lefevreux. -dodał.

Kathleen była zmęczona po całym dniu. Postanowiła pójść nad jezioro, aby odpocząć.
Wkoło było wiele ludzi mimo, że słońce już zaszło. Usiadła i podkuliła kolana pod brodę. Zaczęła nucić ulubioną melodię, którą często wygrywała na pianinie. Lubiła przesiadywać w samotności.

Kiwnęła głową i znowu wróciła do wpatrywania się w taflę jeziora. Równocześnie zaczęła się zastanawiać, co tak wpłyneło na ogromną zmianę jej charakteru. Rzecz biorąc, teraz nie byłoby jej tutaj, gdyby miała swoje wyolbrzymione cechy. Nawet ust by nie otworzyła, by porozmawiać z kimkolwiek. A teraz... ? Teraz otwierała się na każdego. I nie wiedziała, skąd to się wzięło. Nie miała pojęcia. I to ją przerastało.
Podniosła płaski kamyk i sama rzuciła jedną kaczkę. Cztery odbicia. Dziwne.

Spojrzała na siedzącą niedaleko dziewczynę. Ciekawe co ją trapi, pomyślała. Wstała, otrzepała pojedyncze liście, które przyczepiły jej się do spodni i podeszła do nieznajomej.
- Cześć - powiedziała, delikatnie się uśmiechając. - Mogę się dosiąść ?

-Nieźle. -skomentował z bladym uśmiechem. -Mój rekord to pię...
Rzucił.
-SZEŚĆ! -wykrzyknął triumfalnie, ale opanował się szybko i przybrał dystyngowaną pozę.
Nie wypadało.
Chcesz być dżentelmenem, a urodziła Cię moskiewska dziwka.
-Ehm... w której jesteś klasie?

Zaśmiała się cicho, widząc reakcję chłopaka. Jednak zaraz się wyprostowała:
- Piątej. A Ty... ? - znów na niego zerknęła.
Uniosła swe błękitne tęczówki w stronę głosu. Widząc Gryfonkę, zdziwiła się nieco. Ktoś zechciał podejść do Beato, tak sam od siebie i o cokolwiek spytać? Niebywałe. Dziwne. I to okropnie! Przecież wszyscy nienawidzili Erato za jej wredny i okropny charakter! Więc to pytanie wstrząsnęło ją jeszcze bardziej. Ktoś chciał przebywać w jej towarzystwie. Łał...
Uniosła delikatnie kąciki ust:
- Pewnie... Siadaj. - Poklepała miejsce koło siebie, odruchowo przysuwając się bardziej Louisa. Drgnęła delikatnie, gdy zaczepiła plecami o jego ramię. Niechcący - P-Przepraszam... - wychrypiała, wracając gdzieś niedaleko swojej wcześniejszej pozycji. Zmieszała się nieco.

Zaśmiała się widząc zakłopotanie Ślizgonki. Usiadła obok, jednak niezbyt blisko. Nie ufała mieszkańcom tego domu. O dziwo, do tej dziewczyny coś ją ciągnęło, pomimo plotek na jej temat.
- Jestem Kathleen Gardner - wyciągnęła ostrożnie rękę. - Gryffindor jak widać - wskazała na czerwony krawat, przywiązany do szyi.

-Szósta. -on cały czas uparcie zerkał na jezioro, chcąc pobić swój rekord sześciu odbić!
Gdy Beato musnęła jego ramię, uniósł tylko lekko brwi i wygiął wargi w leciutkim uśmiechu. Potem zaś odsunął się nieco, aby oszczędzić jej niezręcznych sytuacji.
Uniósł głowę, mierząc Gryfonkę badaawczym spojrzeniem. Jaka malutka! Znaczy eee, młod(sz)a. Mogło jej się zrobić nieco niezręcznie, no ale miał to gdzieś.
-Zapraszamy. -starał się, aby zabrzmiało to zachęcająco. -Louis jestem.

Brunetka po raz pierwszy zaszczyciła chłopaka przenikliwym wzrokiem.
- Cześć Louis! Co tu robicie ? - spytała przygaszona. Starała się uśmiechnąć, lecz wyszedł z tego grymas. Mogli to źle zinterpretować...

- Beato. - Delikatnie uścisnęła jej dłoń, jakoś chcąc znaleźć nową osobę do rozmów.
Cholera, co się z nią stało?! Ona, taka miła? Niezdarna? Bez przesady. Powinna teraz się podnieść, zrobić kilka kółek w okół tego jeziora i kazać wszystkim zapomnieć o całej sytuacji, która zaszła. To całe zachowanie Beatoriche nie odzwierciedlało w żadnym stopniu jej odstraszającego charakteru. Zamiast odgonić młodszą i oddać na drogę zabójczy komentarz, to ona podaje jej rękę i się przedstawia. Do tego w skrócie!
Zamrugała kilka razy powiekami, przykładając dłoń do czoła. Chyba było trochę... Ciepła. Może ta zmienność zaistniała przez gorączkę? A może Erato się nawróciła? To wszystko było... Rzeczywiście śmieszne.
Słysząc pytanie Gryfonki, otrząsnęła się na chwilę i ponownie zaszczyciła ją wzrokiem. Tym razem, jakby chłodniejszym o wiele.
- Cóż... Przechodziłam tędy i znalazłam Louisa. - Wzruszyła ramionami, nie patrząc na niego już. - A Ty? Skąd się tutaj wzięłaś? - uniosła jedną ze wsych wyregulowanych brwi.

Zachichotała bardzo, bardzo cicho. Nagła zmiana nastroju Beato zdziwiła ją.
- Miałam dzisiaj ciężki dzień, trzeba odpocząć - westchnęła. - Chciałam pograć na gitarze, ale zostawiłam ją w Pokoju Wspólnym. Ładnie tu.

Roześmiał się cicho.
Nie wiedział, czemu ta Gryfonka ma taką skwaszoną minę, no ale było to zabawne.
-Siedzimy. I zapoznajemy się ze sobą. -odparł lakonicznie, puszczając kolejną kaczkę.
No to się ładnie dobrali, dwójka najwyraźniechłodnychsocjopatów i małoletnia Gryfonka.

- Więc dlaczego nie zostałaś w Pokoju? - zapytała ponownie, mrużąc powieki. Zresztą, w ogóle głupie pytanie zadała. Beato sama od pewnego czasu nie lubiła przebywać w Pokoju Wspólnym, co było spowodowane pewnym zdarzeniem. Na samą myśl, wywróciła tylko oczami. Usz... To wspomnienie latało w jej głowie, nadając okropnego niesmaku. Zechciała odpocząć? Kolejna, która uwielbia klimaty deszczowe.
Jednakże gdy Beato usłyszała stwierdzenie, iż do miejsce jest ładne, znowu coś w niej pękło. Więc i Kathleen podzielała zdanie Ślizgonki. A to nigdy się nie zdarzało, jak wiele innych rzeczy. No ale cóż...
- Zgadzam się, ładnie. Nawet bardzo. - Kiwnęła spokojnie głową, nie zmieniając barwy tonu. Ale wzrok odwróciła. Na jezioro, by jeszcze raz przyjrzeć się niesamowitej wodzie.

Mruknęła w odpowiedzi, uśmiechając się przy tym. Bo co miała odpowiedzieć? Zgadzała się, było fajnie.
O ile zachody Słońca zawsze były wspaniałe, to wschód miał w sobie jeszcze więcej magii. Ta świadomość, że dzień dopiero się zaczyna... Ale musiało być już wcześniej! Przecież teraz, robiło się jasno dopiero o szóstej, może nawet siódmej. Na pewno późno, co oznaczało, że dość długo tu siedzieli. Bell, jak na zawołanie ziewnęła. Znowu oparła głowę o ramię chłopaka. Może uśnie?

Domyśliła się co o niej pomyśleli - mała, dziwna, nienormalna. Była do tego przyzwyczajona.
- No sorry, nie jestem taka mała! Mam 175 centymetrów - zaśmiała się wesoło. Ostatnio na jej ustach rzadko gościł uśmiech. Zwłaszcza w takie ponure i zimne dni.

Wzdrygnęła się na dźwięk głosu Erato. Był taki... zimny.
- Bo mało który Gryfon przysiądzie się do mnie i normalnie pogada. Sama muszę się starać o przyjaciół! To ja muszę podejść i zagadać! - krzyknęła. Ulżyło jej. "Czy ty, Kathleen, właśnie zwierzyłaś się Ślizgonce ? Upadłaś na głowę". Z pewnością dostałoby się jej od matki. Schowała twarz w dłoniach. Po chwili oderwała je i wzięła głęboki oddech.
- Zapomnijcie o tym, co wam przed chwilą powiedziałam - szepnęła.

Zamrugała kilka razy, w zdziwieniu. Aż taka desperacja? Więc nie tylko Beato miała czasami problemy ze sobą. Widocznie Gryfoni też. Tylko, że na niższym poziomie. Po dłuższej chwili milczenia, parsknęła śmiechem. Calkiem cichym, jednak bardzo drwiącym:
- Zabrzmiałaś przed chwilą jak mała, nie mająca w sobie nic do zaoferowania, dziewczynka. Myślałam, że co, jak co, ale dom Godryka Gryfindora cieszy się wielkim zgraniem i pomocą między sobą, czyż nie? Widać, sami sobie zaprzeczacie. - Uciszyła się na chwilę. Drwiła sobie z nich! Moment potem, znowu zaśmiała się, jeszcze ciszej - Zapomnieć? To będzie trudne, Kat. - Spojrzała na nią posępnie. A w jej oczach widać było wylewający się chłód i kpienie. Właśnie teraz, obudziła się prawdziwa Beatoriche. Nie mająca żadnych zahamowań przy młodszych. Obojętne jej było, czy teraz zacznie płakać, czy krzyczeć lub kłócić. Ślizgonka była pewna swojego zwycięstwa.

Uśmiechnął się. Zobaczył, że Bell jest śpiąca. Ciekawe co zrobi jak ona uśnie. hm pewnie zaniesie ją do zamku, ale co potem? Wie gdzie jest pokój wspólny Krukonów, ale bladego pojęcia nie miał jak się tam dostanie. Później się pomyśli nad tym. - Śpij dobrze. Powiedział jej kiedy ziewnęła.

W jednym momencie zniknęły problemy Kathleen. Teraz liczyło się tylko wybrnięcie z tego z honorem.
- Phi! Jako Ślizgonka zawsze będziesz kpiła z Gryfonów. Ale wiesz co ci powiem ? Tak się właśnie czuję. Jestem "małą", nie mającą nic do zaoferowania, jak ty to mówisz "dziewczynką". Bo każdy ma czasem takie chwile. I... och, co ja ci będę to tłumaczyć. Mieszkańcy Slytherinu mają PONOĆ wysoki poziom inteligencji, więc powinnaś zrozumieć. Jeśli więc chcesz jeszcze ze mną porozmawiać to odezwij się - odparła z o dziwo, stoickim spokojem. - Cześć, Beatoriche!
Wstała i zaczęła się oddalać w stronę zamku.

Wyszczerzyła do niego ząbki, po czym ułożyła się lepiej, kładąc głowę na jego kolanach. Przez chwilę leżała jeszcze z zamkniętymi oczami, wsłuchując się w ciszę. Ptaki nie śpiewały tak jak w lato, większość odleciało, jakieś musiały w Hogwarcie zostać, bo coś tam ćwierkało na drzewach. Z dala dobiegały nieco przytłumione z powodu odległości głosy. Jacyś wariaci przyszli tak wcześnie na błonia... albo też spędzili nad jeziorem całą noc.
Po chwili zasnęła, wtulając się w Maxa.

- Owszem, rozumiem. Rozumiem to, jaka jesteś słaba. - Rzekła, całkiem obojętnie. Nawet nie obejrzała się w stronę oddalającej się Gryfonki. Oczywiście, że Ślizgoni zawsze kpią z Czerwonych. Przecież to było na porządku dziennym! Nie jeden zaczepia młodszego, rozkazując oddać swoje pieniądze, bądź obdarowuje zaklęciem. Minusowe punkty nie były przeszkodzą dla Zielonych. U nich liczyło się jedno - zgładzić niepotrzebnych.
Jednakże Beato nie była z tym wszystkim tak do przodu. Wolała załagodzić początek, by potem uderzyć z ogromną siłą. I to był przepis na istny sukces.
Uniosła kąciki ust, opuszczając powieki. Dłonie oparła o wilgotną trawę, a ciało przechyliła trochę w tył. Zimny wiatr delikatnie uniósł pojedyncze kosmyki białych włosów, równocześnie wprawiając jeden z warkoczyków w ruch.

Uśmiechnął się szerzej. Hmm usnęła i co on ma biedny zrobić? Będzie siedział i czekał aż się obudzi. Albo spróbuje ją gdzieś przenieść, ale to później. Na razie jest bardzo przyjemnie. Jedynie okrył ją bardziej swoja szatą aby ukryć przed chłodem. Zagasił ognisko i wpatrzył się w niebo pogrążając w myślach.

Louis uniósł wysoko brwi, obserwując całą rozmowę.
A podobno to w Pokoju Wspólnym Krukonów toczyły się dziwne dysputy.
Może i powinien bronić młodszej, ale chciał zobaczyć jak sprawa sama się rozwinie. Zresztą jej problemy były dość...zabawne.
Cała wymiana zdań była dość zabawna.
Wzruszył ramionami i z powrotem utkwił wzrok w jeziorze. Tylko jego usta ścisnęły się nieco. Ta cała Beato nie była tak sympatyczna na jaką wyglądała.

Jacqueline spacerowała po błoniach już od dłuższego czasu, nawet nie zauważyła, kiedy dotarła nad jezioro. Ujrzała niedaleko grupkę osób - och, czy oni nie mieli gdzie siedzieć, tylko tam, gdzie ona akurat się wybierała?
Mimo to usiadła, obiecała sobie jednak, że nie będzie się odzywać bez potrzeby, by znów nie wszczynać kretyńskich kłótni. Ujrzała Louisa i zmarszczyła brwi, ale nic nie powiedziała. Może dziś da sobie spokój.
Cholera, jest tu ktoś normalny?

Louis dostrzegł rudowłosą deskę, i uśmiechnął się dziwnie.
-Wybacz, muszę się na chwilę oddalić. Może zaraz wrócę, a jesli nie to...do zobaczenia! -rzucił pośpiesznie do Beato, i wstał szybko.
Niczym wielki, wysoki pająk (trochę tak wyglądał), podkradł się w kierunku Jacqueline, i najbezczelniej usiadł po turecku naprzeciw niej.
-Witam deseczkę.

Jacqueline wywróciła oczami i bardzo subtelnie, kulturalnie kazała mu się "prędko oddalić, bo jeśli nie, zostanie pozbawiony pewnej (zapewne ważnej dla niego) części ciała". Nie będziemy tu cytować jej słów, z uwagi na obecność młodych użytkowników i niewrażliwość niektórych na wulgaryzmy.