First topic message reminder :

Nad Jeziorem

W samym centrum błoni rozciąga się ogromne jezioro. Uczniowie często tu przychodzą, szczególnie w gorętsze dni, gdy chłodna woda jest wprost idealnym sposobem by choć odrobinę się ochłodzić. Jest to również idealne miejsce, by przy cichym plusku małych fal obijających się o brzeg, odrobić lekcje, bądź poczytać książkę. Czasem można zaobserwować tu ogromną kałamarnicę, leniwie przebierającą swoimi mackami.

Drgnęła. Poczuła, że ktoś staje za nią, po czym usłyszała czyjś głos. Już gdzieś go słyszała, ale nie pamiętała skąd.
-Ta... jasne.- powiedziała chłodno i dopiero po chwili spojrzała na dziewczynę, która siedziała obok zapatrzona w wodę.
-Ty jesteś...- słychać było, że siliła się na "miły" ton głosu. jednak niezbyt jej to wyszło.
Lepiej z nią nie zadzierać... to chyba prefekt...
W tym momencie spostrzegła odznakę prefekta na prawej piersi dziewczyny.
No... miałam rację. lepiej być miłą, bo jeszcze mi szlaban wlepi, a nie chce mieć przerąbane na samym początku roku szkolnego... co innego gdyby była z innego domu. Ale jest z gryfa...

Cóż, początkowy ton głosu dziewczyny ją nieco zdziwił. A jej zdumienie było tym większe, gdy nagle Elena wysiliła się na miły ton. Czyżby bała się prefektów?
- Emma - odparła, dochodząc do wniosku, iż ta nie pamięta jej imienia. - Ładna pogoda, nieprawdaż? To już chyba jedne z ostatnich letnich wieczorów. - westchnęła cicho, napawając się wrześniowym powietrzem. Lubiła zimę, ale jakoś tego lata, ciężko jej było rozstać się ze słońcem, grzejącym przyjemnie jej ciało.
- A jak tam ci minęły wakacje? - zapytała, w przeciwieństwie do gryfonki wciąż przyjaznym tonem. Em bardzo rzadko się unosiła, a tym bardziej była dla kogoś niemiła.

Zebrała w sobie cała siłę i z trudem powstrzymała się, żeby nie rzucić jakiegoś wrednego komentarza. Minęła krótka chwila zanim odpowiedziała już milszym tonem, na który dalej mocno się siliła.
-Tak... ładny wieczór.- powiedziała rozglądając się.
-jak mi minęły wakacje?- westchnęła głęboko.- Normalnie. Bójka z kuzynami i ojcem, pojedynek z matką, mieszkanie w dziurawym kotle... normalka... tylko teraz dowiedziałam się, że ktoś mi węża otruł.

Czekając na odpowiedz Eleny, wrzucała małe kamyczki, które to znalazła obok siebie, do wody. Co chwili więc rozlegał się cichy plusk, a woda rozchlapywała się na wszystkie strony.
- Och - wyszeptała, przerażona - widzę, że nie próżnowałaś - dokończyła, próbując nie okazać swojego zdziwienia. - A więc o co poszło? - Owszem, słyszała o dosyć... dziwnych stosunkach z rodzicami Marion... Ale do tej pory sądziła, że to tylko plotki. A może to i były plotki? Może ona sama to wszystko wymyślała, by wzbudzić w innych podziw?
- Ktoś z gryfonów otrułby ci węża? - zmarszczyła sceptycznie brwi. Któraś z dziewcząt? Bo przecież chłopcy nie mieli wstępu do ich dormitorium, a jakoś nie sądziła by jakikolwiek z nich wpadł na pomysł jak się tam dostać. Cóż, tak czy siak z tą sprawą można by coś zrobić. Ale mimo wszystko, wciąż nie rozumiała po co ktoś miałby to robić.

-O co poszło... no o to co zawsze: o gryffindor. Rodzice wyrzucają mi, że nie dostałam się do Slytherinu.- powiedziała obojętnie.
-A węża nie otruto mi tutaj. W tym roku wyjątkowo zostawiłam go u znajomej w Norwegji. przyjechała na tydzień do Londynu i zgodziła się nim zaopiekować.- powiedziała i rzuciła dość spory kamień do wody. Po krótkiej chwili rozległ się stłumiony krzyk i z wody wyłoniła się głowa trytona, który zaczął coś wykrzykiwać w niezrozumiałym dla nich języku. Elena obrzuciła go krwiożerczym i strasznie chłodnym spojrzeniem, które najwyraźniej przestraszyło stworzenie, bo zaraz się schowało.
Dziewczyna podrapała się po łydce.
-No pięknie.- mruknęła i podwinęła nogawkę spodni.
Na jej białej łydce widniał olbrzymi, czarny strup, rozdrapany w jednym miejscu. Z otworu ciurkiem leciała krew.

- To akurat nic nowego. - stwierdziła, wrzucając następny mały kamyczek do wody. W Hogwarcie pełno było dzieciaków, które to wielce zawiodły rodzinę znalezieniem się w innym domu niż reszta pokolenia. Można by pomyśleć, że po tych wszystkich latach to już nie ma znaczenia. Ale jak widać, tradycją już jest, że przynajmniej dwóch na pięciu uczniów musi cierpieć z powodu odrzucenia przez rodzinę.
- Och, przykro mi. - powiedziała, nawet współczującym tonem. Co prawda, nigdy nie miała węża wiec nie mogła zrozumieć jak można za nim... tęsknić? No cóż, jedni tęsknią za kotami, inni za wężami. W tym momencie rozległ się nieprzyjemny dla ucha skrzek, przez co Emma nieco odskoczyła od jeziorka. Ku jej zdziwieniu stworzenie (ja podejrzewała tryton), zaraz się schowało, po tym, jak ta wylewna gryfonka obrzuciła go spojrzeniem. A to było akurat dziwne, bo jeszcze nie słyszała o takim przypadku, by trytony bały się ludzi. Raczej odwrotnie.
- Ferula - dotknęła różdżką zranioną część nogi, a na niej pojawił się bandaż.
- Naprawdę nie wpadłaś na to, by użyć zaklęcia?

Słowa "przykro mi" rozjuszyły Elenę.
-Nie potrzebuję niczyjego współczucia!- krzyknęła wściekła i spojrzała na dziewczynę przerażającym spojrzeniem. Po chwili jednak ogarnęła się i znów zmusiła się do przybrania w miarę "normalnego" tonu głosu. Próbowała przeprosić, ale słowo "przepraszam" nie mogło przejść jej przez gardło.
Gdy dziewczyna zabandażowała jej nogę tylko uśmiechnęła się drwiąco.
-Jasne, że wpadłam.- powiedziała i dodała po chwili.- A teraz patrz.
Na bandażu z przerażającym tempie rosła wielka szkarłatna plama krwi.
-Jeśli masz słaby żołądek to lepiej nie patrz.- powiedziała i nie czekając na reakcję odwinęła bandaż. jej oczom ukazała się otwarta rana z której, jak z kranu, leciała krew. Ele wstała i, na jednej nodze, doskoczyła do drzewa rosnącego obok. Zerwała listek bluszczu o trochę dziwnym kształcie i kolorze. Przeżuła liść w ustach po czym usiadła pod drzewem opierając się o nie plecami i nałożyła przeżutą mase na ranę.
-Tych ran nie można uleczyć zaklęciami. Czarna magia. -dodała widząc pytające spojzenie dziewczyny.-Muszę czekać, aż same się zrosną. Matka na prawdę mnie nie nawidzi.- powiedziała chłodno nie odrywając oczu od swojej nogi. Po paru minutach, krew przestała lecieć, a na nodze pojawił się jeszcze większy strup niż wcześniej.


Wciąż popełniasz te same błędy, notorycznie zapominasz o ogonkach. Pisz staranniej, albo zainstaluj sobie przeglądarkę z automatycznym poprawianiem błędów ortograficznych. Poprzednich postów też nie poprawiłaś.
Wszystkie rany można wyleczyć za pomocą zaklęcia. A jeśli już jest to jakieś wyjątkowy czar, to i tak zaklęcie zazwyczaj choć trochę poprawia stan rany.

Pisze za szybko, dlatego nie za bardzo zwracam na to uwagi. A niemozliwość zrośnięcia się rany juz wyjaśniłam.

Cóż, trzeba przyznać, że Emmę zachowanie Eleny po prostu zdumiało.
Tak ją zatkało, że na jej krzyki zdołała tylko unieść brwi. Aż człowiek nie wie, czy się śmiać czy płakać. Zastanawiające też było, w jaki sposób z małego, niewinnego strupa, zrobiła się ogromna, otwarta rana.
- Dziewczyno, opanuj się! - krzyknęła, gdy ta jak jakaś opętana zaczęła biegać wokół drzewa. Dopiero po chwili zrozumiała, że Elena chciała zerwać liść.
Doprawdy, nie rozumiała tej Marion. Najpierw nie przejmuje się nogą, siedzi sobie spokojnie bez większych nerwów, a tu nagle zrywa się i przeprowadza akcję ratunkową?! Ona ma rozdwojenie jaźni, czy jak?
- Wiesz, maleńka sądzę, że się jednak da. Tyle, że nie każdy to potrafi. Więc albo usiądź w końcu spokojnie, przestań mnie denerwować i pozwól opatrzyć ranę, albo poradzimy sobie w inny sposób. - odparła, już naprawdę zirytowana. Co z tą dziewczyną jest nie tak? Właściwie, to nie wiedziała, jak by to miał wyglądać "inny sposób"... bo i co zrobi? Zawlecze ją za nogi do Munga na jakiś oddział psychiatryczny?

Uśmiechnęła się drwiaco.
-Słuchaj... przczytałam chyba wszystkie mozliwe ksiązki z zaklęciami na ten temat. W Mungu byłam co najmniej 10 razy. Na to nic się nie da poradzić. Mółwię: za dużo Czarnej Magii płynie w moich żyłach.- powiedziałą dalej kpiarsko się uśmiechając.

Okej, może ten oddział psychiatryczny to nie jest taki zły pomysł? A, może lepiej jakiś wydzielony oddział, dla "specjalnych" pacjentów? Tak, to zdecydowanie dobry pomysł.
Nie mogła się nie roześmiać słuchając tego wszystkiego co wydobywało się z ust dziewczyny.
- A wiec w Twoich żyłach płynie czarnomagiczna krew? - zapytała, przybierając ton przestraszonego wieściami pierwszaka, jednakże bardzo zainteresowanego. - To znaczy, że... jesteś córką Voldemorta! - wykrzyknęła niemal histerycznie, teatralnie przykładając dłoń do ust.
- Dziewczyno, na Merlina co ty wymyślasz? Nie wiem, jaki to budynek musiałaś pomylić z Mungiem, jeśli Ci powiedzieli, że ci nie pomogą bo w twoich żyłach płynie zła krew.
Cały budynek uzdrowicieli nie dałby rady wyleczył małego strupka? Z pewnością. Szczególnie, jeśli leczą sto razy bardziej poważniejsze rany. Nie no, ale masz racje, co tam poparzenia, Cruciatusy, poszczególne oderwane części ciała, w porównaniu do strupa! - spojrzała na nią sceptycznie. Chyba zrozumiała ironię...? Chociaż, z nią to naprawdę nigdy nie wiadomo.

Była już na prawde wkurzona tym co mówiła dziewczyna. A gdy powiedziała, ze jest córką samego Voldemorta westchnęła ciężko.
-Nie jestem jego córką... a szkoda. Bo bardzo bym chciała.- Jednak słuchając tego co dalej mówiła dziewczyna nie wytrzymała. wyciągnęła różdżkę i wycelowała w pierwsze lepsze zwierze jakie zobaczyła. Była to sporych rozmiarów sarna, która chyba żyła w Zakazanym Lesie.
-Duro!- mruknęła i zaraz dodał:- Deprimo. No i po sarence...
Ciekawe co to tu robiło... Pomyślała przyglądając się gruzom, które zostały po sarnie.
- A rany dokładnie nie chcą mi się goić przez to, ze w żyłach mam jad węża. Nie zabija mnie, ponieważ nie jest śmiertelny... w ten sposób. Po prostu nie pozwala zrastać się ranom tak od razu. To jad bardzo żadkiego węża. Połączenie Kobry królewskiej i Boa Dusiciela.- powiedziała obojetnie.

Zmarszczyła brwi. Nie, ta dziewczyna najwyraźniej nie zrozumiała jej ironii.
- Posłuchaj... - zaczęła już zupełnie innym tonem - ... nie ma sensu... - i tu nie dane jej było zakończyć. Bowiem to, co uczyniła Marion zdumiało ją tak, że aż podniosła się z kamienia i z przerażeniem wpatrywała się w nieżywe już zwierzę.
- Accio Różdżka Marion - syknęła, uprzednio rzecz jasna wyciągając swoją. Kto wie, czy to nie ona jako następna nie zostanie potraktowana tym zaklęciem.
- Impendimento - znów skierowała różdżkę na Marion, w obawie gdyby ta postanowiła nagle zniknąć. Szybko przeszukała torbę, mając nadzieję na szybkie znalezienie pergaminu.
Jest! Parę wyskrobanych słów i zaraz dyrektor szkoły dowie się o wszystkim.

Och, jakże to możliwe?! Coś takiego, aby stało się w murach Hogwartu? To co napisał dyrektor było straszne! Cassandra od razu wstała zza biurka i chwytając różdżkę, prędko znalazła się w Hogwarcie. Cieszyła się, że to właśnie ona dostała to jakże poważne zadanie. W liście dowiedziała się, że owa osoba, którą ma się zaopiekować znajduje się wraz z prefektem gryffindoru nad jej ulubionym miejscem - jeziorem. Och, jakże można tak zbezcześcić ten piękny krajobraz? Znalazła się na tuż obok dziewcząt w mgnieniu oka.
- Witam serdecznie, czy panieneczki godność to Elena Marion? - zwróciła się do ciemnowłosej, uprzednio witając się z prefektem gryffindoru. Do dziś jeszcze pamięta tą skromną dziewczynkę. Ujrzała w jej dłoniach dwie różdżki, jedna z nich na pewno należała do Marion. - Zaopiekuję się tym - rzekła, chowając ją do kieszeni. Aby odpowiednio zająć się osobą, musiała zostać potwierdzona jej godność.

-Tak to ja, a bo co?- spytała oschle. Nie za bardzo wiedziała co jest grane.
-Kim pani jest?- spytała tak chłodno, ze aż chłodem powiało.
Pięknie, ojciec znowu coś mi zrobi. będę musiała uciekać z domu... chyba, ze mnie tam nie wyślą... o! mam taką nadziję!

Bezczelność z jaką potraktowała Cassandrę była wręcz nie do wyobrażenia. Chciała zadać pytanie dyrektorowi, czy to jest problem młodzieży czy to po prosty gryfoni próbują upodobnić się do złych ślizgonów. Niestety na obydwu korzyść lub niekorzyść było to niemożliwe, a w niektórych sytuacjach wręcz niestosowane.
- Proszę zachować kulturę - warknęła równie przyjemnie jak ona. Pomimo tego, iż różniła je niewielka różnica wiekowa, czuła się jakby rozmawiała z rozpuszczonym dzieciakiem. - Jestem pracownikiem Ministerstwa Magii, a Pani w obecności świadka Emerson Berkley zostaje aresztowana i osądzona za używanie zaklęć niewybaczalnych. - rzekła prawie że formułkowo, wypowiadając "Firehutchcath". Elene została zamknięta w ognistej klatce, aby nie mogła z niej uciec. Puściła oczko do Emmy i zaczęła za pomocą zaklęcia "vingardium leviosa" przenosić klatkę z aresztowaną przed mury szkoły. Cassandra nie wdawała się z panną Marion w żadne dyskusje. Wtem gdy doszły, teleportowały się prosto do Ministerstwa Magii do Departamentu Przestrzegania Prawa, gdzie zostaną uczennicy hogwartu przedstawione zarzuty.

-Ja jeszcze zachowuję kulturę.- powiedziała chłodno.
-Jakich zaklęć?- spytała wielce zdziwiona. nie zdążyła nic więcej powiedziać, bo "Pani policjant" zamknęła ją w jakiejś klatce jak jakieś zwierze.
Zrobiła tylko minę pt. "niech wam będzie" i usiadła sobie na dnie klatki. Czekała aż się teleportują.

Wiatr delikatnie rozwiewał włosy Ślizgonki, która już dość dawno wyszła z zamku w zamiarach przewietrzenia się. Z początku nie wiedziała do końca, gdzie chce się udać. Coś kusiło ją do zaglądnięcia do chaty gajowego, ale zrezygnowała z tego, stwierdziwszy, że usiądzie sobie na pniaku, przy jeziorze. Tym, który zawsze tak chętnie zajmowała. Podniosła z ziemi jakąś skałę i gdy doszła ku jeziorze, rzuciła w nie skałą, która odbiła się od tafli wody tworząc kilka fal. Miała ochotę z kimś porozmawiać, ale na razie nie było nikogo widać w pobliżu. Usiadła na pniaku co chwilę się rozglądając.

Aż dziw jak szybko dyrektor wysłał ludzi! Była pewna, że posiedzi tu sobie dobre parę godzin zanim ktoś raczy się zjawić. A tu co? Ani się obejrzała, a ta dawna puchonka, Cassie zamknęła w klatce Elenę! Cassie Lancaster jako "goryl" zgarniający niegrzecznych uczniów...?! Wow, no tego by się nie spodziewała.
Mimo wszystko, posłała uśmiech do panienki Lancaster i przysłuchiwała się grzecznie - jak na skromną dziewczynkę przystało - rozmowie zgromadzonych.
Ledwo zdążyła się skrzywić, słysząc pełną wersje swojego imienia, a tu już Elena w klatce wraz z pracownikiem MM opuściły błonia.
Doprawdy... zdumiewające. A jeszcze przed chwilą siedziała tu sobie nad jeziorkiem i spokojnie rozmawiała z Marion! Ach, gdyby ta nie robiła nic temu zwierzątku...
A właśnie! Zerwała się i podeszła wolno do zranionego stworzenia, nawet nie zauważając przybycia ślizgonki.
Trzeba będzie porozmawiać z gajowym.

A gajowy, dziwnym zrządzeniem losu, właśnie zawitał nad jezioro. Gdy wyszedł na chwilę przed chatkę, by porąbać drewno, rękę dałby sobie uciąć, że drogę przeciął mu trzminorek.
Trzminorek!
Popędził zatem za nim, niestety podejrzenia okazały się błędne. Za to wciąż dzierżył w dłoniach siekierę. Westchnął rozczarowany. Głupi nietrzminorek.
Zauważył natomiast coś innego. Martwa sarna?
- Niech to szlag - mruknął pod nosem, podchodząc bliżej. Dojrzał jakąś Gryfonkę, tuż obok zwierzęcia. - Co się stało? - Przyklęknął przy stworzeniu.

Mike skakał biegnąc po kamieniach. W wyniku, iż nie było tu dachów do uprawiania parkouru postanowił wykorzystać w tym celu naturę. Śmiało zrobił salto wyskakując z przewalonego drzewa. Biegł, by rozładować się i zapomnieć o dzisiejszym dniu. Lądując, kątem oka zobaczył siedzącą Angie. Nie zastanawiając się, podbiegł do niej od tyłu.
- Akuku! - krzyknął zakrywając dziewczynie oczy, po czym dodał z uśmiechem - można się dołączyć?

Poczuła na oczach kogoś ręce i już miała zgadywać, kim mogła być osoba, która za nią stała, gdy usłyszała jej głos.
- Masz szczęście, że mnie nie wystraszyłeś! Jeszcze bym wpadła do jeziora! - Udała focha, który raczej się jej nie udał, bo pojawienie się Mike'a ją ucieszyło. - Jasne, siadaj, siadaj. Będzie ciekawiej.
Niesamowite wygimnastykowanie Gryfona strasznie jej imponowało, sama umiała trochę breakdance'a, dzięki ciągłym treningom hiphopu, ale jego parkour był niesamowity.
- Jak ci minął dzień? - Zaśmiała się. Nagle poczuła dziwną ochotę na kąpiel w jeziorze, ale woda musiała być zimna.

- A bardzo dobrze, chociaż troszkę nudno - wyszczerzył się w odpowiedzi, po czym siadł obok niej. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Nagle, wpadł mu do głowy pewien pomysł.
- Strasznie dzisiaj gorąco, no nie? - rzucił niby od nie chcenia, acz z figlarnym błyskiem w oku.

- A na lekcjach byłeś? Ja w ogóle nie chodzę, pewnie zostanę w tym roku. - Zaśmiała się, dla niej to naprawdę było zabawne. - Ale zamierzam w końcu zacząć chodzić. - Dodała szczerze. - A no gorąco, gorąco... a o czym myślisz? - zapytała podejrzliwie. Czyżby o tym co i ona? A może miał lepszy pomysł? - Zapodawaj! - Uśmiechnęła się.

- Zajęcia? Jakie zajęcia - spytał wyrwany z zamyślenia. Po chwili go olśniło - chodzę, o ile nie wagaruję - odpowiedział ze śmiechem.
Gdy usłyszał następne pytanie dziewczyny, uśmiechnął się triumfalnie.
- O kąpieli! - krzyknął łapiąc i delikatnie wrzucając ją do wody.

Wpadła do jeziora zanurzając się i mocząc całe ubranie, a przy okazji wciągając Mike'a za sobą. Przez chwilę była pod powierzchnią wody, dopiero gdy chłopak się odsunął i pociągnął ją za rękę pojawiła się nad taflą wody. Jej włosy były teraz całkowicie proste i calutkie mokre.
- To było dobre! - Zaśmiała się chlapiąc go wodą - A masz! - Jej nowe buty nie miały teraz na sobie żądnej suchej nitki, ale co tam, wiedziała, że wyschną. Woda ściekała jej po twarzy, wcale nie była taka zimna, jak myślała, że będzie.

Zaskoczony nagłą zmianą otoczenia, Mike nie wiedział co się dzieje. Nie spodziewał się, że dziewczyna pociągnie go ze sobą. Zakaszlał, łapczywi łapiąc powietrze. Po chwili jednak z uśmiechem triumfy potrząsną głową, ochlapując koleżankę.
- Ta woda wcale nie jest taka zimna, jak się wydaje z brzegu - zauważył trzeźwo po czym roześmiał się, słysząc swój poważny ton. - Nadaje się na przyszłego nauczyciela - powiedział uderzając w taflę wody, by ta opryskała Angie.