Nanananan, Echo latała w tę i we w tę (jak to się pisze o lololo), kombinując co można zrobić, żeby jakoś naprawić wcześniejszą porażkę. Kto by pomyślał, że da się tak łatwo złapać! Musiała się najwyraźniej sporo nauczyć o quidditchu i strategiach, a to oznaczało oczywiście więcej treningów, więcej zajęć, a co za tym idzie mniej czasu. Smutek! Teraz jednak ogarnęła, że kapitan Krukonów podejrzanie rozglądająca się (szkoda że Echo nie wiedziała za kim, pozdrawiam prawie sąsiada i drogi cukier) dała sobie odebrać kafla. Echo pomachała sprytnie do Ingrid, tak że nikt nie zdążył zauważyć, odebrała rzuconego kafla i pomknęła w stronę bramki Krukonów. Fak jee, rzuciła, oby tylko Amelia dała się pokonać tak jak na pojedynku!

1 <3

Pan Bóg oczywiście wysłuchał prośby Echo Merope Lyons. Amelia była dzisiaj ogromnie przejęta swoim pierwszym w życiu meczem Quidditch'a. Nie chciała, bardzo nie chciała wpuścić tej piłki, która przeleciała milimetry od jej wyciągniętej ręki. Masakra jednym słowem. Panna Wotery oddała kafla Shenae D'Angelo, rzucając jej przepraszająco spojrzenie. Trema była ogromna, szczególnie, że Amelia nigdy wcześniej nie grała w drużynie. Szczerze mówiąc, średnio potrafiła latać na miotle, a co dopiero w momencie, gdy oczy całej szkoły skierowane są właśnie na nią. Na treningach także szło jej kiepsko, ale Shenae wystawiła ją chyba z braku lepszego zawodnika.

5

Leonardo był bardzo podekscytowany dzisiejszym meczem. Nie mógł się doczekać, aż jego drużyna wygra mecz. Fakt, że wygra, był dla niego oczywisty. Widział ich wszystkich na ostatnim treningu. Jemu poszło świetnie, ale wszyscy inni byli jeszcze lepsi od niego. Dlatego właśnie nie wątpił w to, jaka drużyna wygra dzisiejsze towarzyskie spotkanie. Zadowolony z siebie zamachnął się pałką w Shenae D'Angelo, z tego, co zdołał wyczytać na koszulce dziewczyny. Chyba była kapitanem Krukonów? I.. spudłował. Tłuczek przeleciał tuż obok jej głowy, lecąc dalej, w niewiadomym kierunku. Cóż, było blisko. Celowanie do ruchomego celu jest dość trudnym zadaniem. Tak więc, tym razem mu nie wyszło, ale bądźmy dobrej myśli, następnym razem z pewnością się uda!

5

Shenae zmobilizowana swoją sromotną porażką przejęła kafla od Amelii, już w chwilę potem mijając znaczną część zawodników, pędząc w kierunku pętli drużyny przeciwnej. Widocznie start meczu, który okazał się nierozsądnym zagraniem z jej strony, był dla niej dobrym bodźcem do działania. Tym razem nie rozglądając się już za żadnymi durnymi Ślizgonami Z TRYBUN, dotarła do pętli przeciwnej drużyny, próbując swoich sił. Rzuciła. No, obrońco. Złapiesz czy nie złapiesz? Bo dobrze by było nie złapać... wiecie, 1:1, równe szanse, równy mecz, mobilizujący pierwszy gol. Jeszcze rzucony przez panią kapitan. To byłoby dobre nawołanie do spięcia tyłków.

6

Napisał, że będzie no i był. Pogoda była kapryśna, zamek znów sobie z niego żarty stroił… Nie wiedział co myśleć o meczu, ale przyszedł. W sumie może to i dobrze, że wylądował na takiej, a nie innej pozycji. Wyżyje się na tłuczku, oczywiście o ile wcześniej nie dostanie nim w głowę. Dobra, dziś obiecał sobie, że marudzić nie będzie. Skupił się na obronie swoich. Nie chciał, aby przez niego ktoś oberwał tłuczkiem. Kiedy tylko zobaczył, że jeden z nich mknie w jego kierunku odbił go w stronę Jean. Nawet nie najgorzej mu wyszło.

4, Jean zabij kogoś tłuczkiem  

Deven wszedł na boisko maksymalnie skoncentrowany, pełen zacięcia i przekonania, że musi się wykazać. W końcu Farai będzie patrzeć, a chciał koniecznie się przed nią popisać, szczególnie że nadal nie miał pojęcia, co ona o tym wszystkim myśli, to znaczy o tamtym pocałunku - czy wszystko zepsuł, czy może jednak nie?
Obserwował z napięciem grę - sam nie wiedział, czy to dobrze, czy źle, że wszystko odbywa się tak daleko od jego bramki. Cieszył się z gola zdobytego przez Echo i starał się utrzymać skupienie.
Niestety, sam nie wiedział, jak to się stało, że kafel wysunął się z jego palców, kiedy próbował bronić pętli, i tym samym Krukoni zdobyli punkt. Zacisnął z wściekłością zęby i podał piłkę do Katniss Johnson. Był zły na siebie. O nie, to tak się nie skończy.

3, próba poprawy i 5 :c

To był debiutancki mecz Katniss. Miała na nim nie grać i obserwować sobie wszystko spokojnie z ławki rezerwowych, ale pech chciał, żeby pierwszoskładowy ścigający nie pojawił się. Nie chciała zawieść swojej drużyny, nie teraz, po tych dwóch beznadziejnych treningach w jej wykonaniu.
Była skupiona, kiedy dostała kafla od obrońcy. 1:1. Nie mogli tego przegrać. Duch walki podpowiedział Gryfonce, żeby przeprowadzić szybką kontrę, a ona pozwoliła mu pokierować. Przecież sama nic lepszego by nie wydedukowała, bo brakowało jej doświadczenia. Rozglądając się za kimś bardziej rozgarniętym, do kogo mogłaby podać, przeleciała przez boisko. Nikogo, naprawdę? Katniss zacisnęła zęby i spojrzała na zbliżające się pętle Krukonów. Debiutancki rzut. Miała nadzieję, że uda jej się rzucić chociaż w światło bramki. Poprosiła w myślach o boskie wsparcie i rzuciła.

1

Jeanette była w wyśmienitym nastroju. Stanęła na skraju boiska, wystawiając twarz do wiatru z dumną miną, niczym zawodnik drużyny narodowej na najważniejszym meczu. JEST MOC. Właściwie to po prostu wyszła razem z resztą i powlokła się do Betty, która rozpoczęła mecz. Zaczynali. Kafel latał sobie wesoło pomiędzy zawodnikami, zupełnie jak Villeneuve. Na wbitego gola nie zareagowała zbyt negatywnie. Trudno. Szczęście początkującego. Sama na nie czekała, hehs. Odebrała tłuczka od Jespera, którego właściwie zbyt dobrze nie znała, ale nie spodziewała się, że tak sprawnie posłuży się pałką!
Wyszczerzyła się do niego, kiedy odbiła tłuczka w stronę Katniss, dzięki czemu niebiescy przejęli kafla, a do tego dziewczyna nie strzeliła gola. Hehehehs, zdolniacha! Nick pewnie byłby dumny, szkoda że gdzieś się schował.

3 <3 kafel u krukonów

Amelia zapatrzyła się na grę, szukając szukającego swojej drużyny, który już dawno powinien gonić złotego znicza. Nie znalazła go nigdzie, więc przeczesywała boisko wzrokiem, kompletnie nie ogarniając, co się wokół niej dzieje. Nic więc dziwnego, że nie zauważyła kafla, który pędził wprost do ich pętli. Panna Wotery zatrzymała się, nie będąc w stanie wykonać żadnego ruchu. Cały czas patrzyła na kafla, który był coraz bliżej pętli. Zdenerwowana, roztrzęsiona i przestraszona dziewczyna nie była w stanie się ruszyć i polecieć w jego stronę. Jaka szkoda, że to właśnie ją kapitan Krukonów wystawiła w tym meczu. Na sto procent był ktoś lepszy od niej. Na dwieście nawet! Po co marnować punkty przez osobę, która ledwo trzyma się na własnej miotle? Strach zjadł Amelię w dwustu procentach.
Na szczęście ich pałkarz, Jean, obroniła za nią, odbierając kafla Gryfonom. Jakie szczęście!

1, ale Żaneta jest ekstra!

Farai latała po boisku co raz zwracając wszystkim uwagę, a najbardziej to czyhała na tę niedobrą dziewuchę - Chilles Sparks. Znów to samo. Nawet jej nie odpowiedziała, że jej nie będzie czy coś. Dextera też nie było, a podobno był kapitanem. Na kogo mogła tu właściwie liczyć? Na nikogo. - szybko zabiła tę myśl słysząc wiwatujących na trybunach, lecz długo nie dała się zwodzić i ruszyła szybiutko w górę zataczając krąg nad boiskiem, by wreszcie zniżyć loty. Zobaczyła tą złotą kuleczkę, która połyskiwała pięknie jak nigdy... I już ją łapała, wyobrażała sobie jak ją ściska i wszystkich informuje o zwycięstwie, ale? Ale ta wyślizgnęła się z jej dłoni płynąc gdzieś dalej. Wredny znicz, zbyt wredny.

1,2

Gra toczyła się intensywnie. Zdążył już polecieć jeden gol, zaraz potem, momentalnie, następnny. 1:1. Tak, o to chodziło. Następna akcja nieco zmroziła She krew w żyłach. Ledwie znalazła się na jednej połowie, a już musiała wracać na drugą, Katniss korzystając z chwili chwały She, gnała w kierunku pętli, Amelia zdawała się nie wiedzieć co się dzieje. Nie można jej było mieć tego za złe. To był chyba jej pierwszy mecz Quidditcha. Nic dziwnego, ze zjadła ją trema. Na szczęście, D’Angelo miała w drużynie takie perełki , jak Jean, która wyratowała akcję, nim zrobiło się naprawdę niebezpiecznie. She mogła odetchnąć z ulgą. Przejęła kafla od Katniss, mijając się z Farai po drodze. Ale ona mało ją interesowała. Kafel poleciał w kierunku MMS.

2

Leonardo po raz kolejny chciał pokazać, na co go stać i po raz kolejny mu nie wyszło. Właściwie, zagapił się na Farai, lecącą za zniczem. Jaka szkoda, że nie udało jej się go złapać! Byłoby po wszystkim i on sam nie musiałby się więcej razy kompromitować. Gdy zobaczył tłuczka mknącego w jego kierunku, machnął pałką, odbijając go nie wiadomo gdzie i nie wiadomo do końca po co. Wielka szkoda, że po raz kolejny nie udało mu się trafić w kogoś z przeciwnej drużyny. Oczywiście Leonardo był zbyt dobrym człowiekiem, żeby zrobić komuś krzywdę, ale.. chciał żeby jego drużyna wygrała, a po tych kilkunastu minutach meczu, nie był tego już tak samo pewien jak na początku. To trema czy brak przygotowania? Nikomu z drużyny nie szło już tak samo świetnie, jak na treningu.

6

Mandy unosiła się gdzieś w górze, a ponieważ gra jej dzisiaj nieszczególnie szła, bo martwiła się o Lyons'a to szybowała powstrzymując drżenie rąk. Nie chciała tu teraz być. Może czerpałaby przyjemność z gry, gdyby jej siostra nie wmawiała, że za chwilę znika. Gdyby jej facet nie zwierzył się jej z rzeczy, do których ona dopiero dorastała. Gdyby pewna sytuacja z Madness'em nie podyktowała strachu o własne jestestwo. Czuła się trochę ścięta mieczem. W końcu Shenae jednak rzuciła w nią kafelkiem, na co ona przyjęła go, lecz gdy tylko zobaczyła, że ktoś naciera w jej stronę to rzuciła dołem miotły kafel z powrotem do kapitana i pomknęła wprzód na wypadek, gdyby miała znów go przejąć. Przecież nie dadzą sobie w kaszę dmuchać, prawda?

4 podanko do she

Minęły razem z MMS część zawodników Gryfonów. W patowej sytuacji MMS oddała jej kafla. Złapała go zręcznie w ręce pilnując się, rozglądając się na boki, widząc tłuczek, ominęły go dzielnie razem z Saunders. Zaraz potem korzystając z tego chwilowego rozproszenia, kafel poleciał z powrotem w kierunku MMS. Mimo, ze Saunders i She nie pograły za długo na ostatnim treningu, widać było, ze wcale nie musiały. Współpraca mimo wszystko szła im świetnie. I kto im teraz podskoczy? Kto spróbuje? Do boju Saunders! Może strzał do bramki, co?

4 podanie do MMS

MMS oczywiście przyjęła kafla od Shenae jednocześnie zmuszając dziewczynę by dryfowała równolegle z nią, co by przechwycić kafel w odpowiednim momencie. I tak rzeczywiście było. Mandy machnęła dłonią na jednego z Gryffonów zdając sobie sprawę, że sama zakochała się w szatanie z tego domu, wiec na pewno nie jest tak super obiektywna i przebiegła jak zwykle. Tak czy tak uśmiechnęła się szeroko prezentując diastemę i zaraz odrzuciła kafelek do pani kapitan. Bo można, bo trzeba, bo trzeba współpracować!

2 podanko

Astrid nie wiedziała co tu robi. To nie był jej świat, choć na miotle, z góry, prawie w chmurach, czuła się całkiem dobrze. Ledwo zdążyła rzucić jakieś słówko przywitania Jesperowi, a już musieli wychodzić na boisko, do pani Hampson, a potem wznieść się wysoko. Obserwowała chwilę przebieg gry, zdając sobie sprawę z tego, że dostała dziś bardzo ważną funkcję. Nie wiedziała, czy podoła, ale nie mogła mieć wyrzutów sumienia, jeśli nie. To nie był jej świat. Nuciła pod nosem piosenkę, gdy witała się z Ingrid. Niby walczyła przeciwko niej, ale nie czuła tego zbytnio w ten sposób. To tylko gra.
Znicz przeleciał gdzieś niedaleko, więc pomknęła za nim, ale zniknął z pola widzenia tak szybko, jak tylko się pojawił. Smutne, ale może kiedyś znów wróci. Szukała go, cały czas.

2, 4

Ojej, to już zaczęło się robić nużące, że żadna z nich, ani MMS, ani She nie miały dogodnej pozycji do rzucania. Mogły jedynie przerzucać zręcznie kafel między sobą, co robiły. Licząc na to, ze któraś z nich w końcu znajdzie się na czystej pozycji do rzutu. Ale tym razem nie była to D’Angelo. Odrzuciła Saunders kafla, śledząc jej dalsze poczynania, mając nadzieję, że dziewczyna przechwyci go tak samo zręcznie jak moment temu i tym razem rzuci do pętli. Rozejrzała się nawet wokół, żeby upewnić się jaką obie mają pozycję i do czego powinna się przygotowywać w następnej kolejności. Przy okazji rozejrzała się też za tłuczkami mogącymi stanowić potencjalne zagrożenie. Żadnego nie widząc, wróciła wzrokiem do Saunders. Chwila prawy. Co teraz miało się dziać?

3, przerzut na 4 podanie do MMS

Mandy taka gwiazda. Mandy taka z kafelkiem w rączce, który podała jej super kapitan Shenae. Poszybowała do przodu tym razem nie oglądając się na panią kapitan, która pewnie ją asekurowała z tyłu. Po prostu przyglądając się wszystkiemu wokół uniosła w górę rękę by dokonać zamaszystego ruchu, który w prostej linii poprowadził kafel prosto do pętli. A czy Deven złapie? Czy obroni? Kwestia przypadku, umiejętności. Szczęścia... To co? MMS jest dziś bohaterką narodową czy jeszcze nie?

1

Deven nie sądził, że tak to wszystko się potoczy. Był wściekły, był zacięty, straszliwie mu zależało na meczu, na Farai, która przemknęła mu gdzieś przed nosem w pogoni za zniczem... Wyglądała tak ślicznie, że nie mógł się opanować, żeby za nią nie spojrzeć.
W tym czasie Saunders wykorzystała chwilę i rzuciła piłkę w stronę pętli. Deven wykonał rozpaczliwy rzut w kierunku piłki, chcąc ją złapać, uchronić swoją drużynę przed utratą punktu, jednak najwyraźniej nie było mu dane, bo kafel otarł się o opuszki jego palców i przeleciał przez pętlę. Krzyknął ze złości, mimo że wiedział, że to niepotrzebna strata energii.
Podał kafel do któregoś z gryfońskich ścigających, czując, że krew pulsuje mu w skroniach ze złości.

5 :c

Gdzieś w tym wszystkim zapomniał o swojej potrzebie marudzenia. Tyle się działo na boisku, że po prostu zapomniał o tym na chwilę, a kiedy patrzył jak zgrabnie Jean przeszkodziła drużynie przeciwnej to zaczęło mu się wszystko jeszcze bardziej podobać. Nie znał zbyt dobrze osób, które znajdowały się na boisku, ale to teraz nie było przecież ważne. Mecz trwał, więc skupiał się tylko na tłuczkach, które nie mogły dosięgnąć nikogo z jego drużyny. A przynajmniej starał się, bo wciąż oglądał się za Astrid. Tak bardzo, że spudłował. Niefajnie, no.

6.

Katniss odebrała kafel od bramkarza. Posłała mu krzepiący uśmiech. Może miał gorszy dzień. Poza tym, i tak dobrze się spisywał. Cholerka, jak dalej tak będzie, mogą mieć problemy. Co prawda, to tylko mecz towarzyski, ale jednak zależało im na wygranej. Jeszcze nie wszystko stracone.
Postanowiła jeszcze raz spróbować kontrę. Widziała przecież, jak wielokrotnie doświadczeni zawodnicy tak robili i zdobywali ważne punkty. Jej poprzednia akcja została zniszczona, ale raczej przypadkiem. Tym razem nie mogła się pomylić. Musiała idealnie wycelować w pętle, omijając bramkarza. Skierowała się w stronę pętli przeciwnika, zręcznie omijając stojących jej na drodze graczy. Skupiła się, biorąc głęboki wdech i rzuciła w lewo, kierując wzrok w prawo dla zmylenia Krukonki.

1 <3

Mimo usilnych starań Amelii, po raz kolejny dała ciała. Tym razem nikt już nie uratował honoru drużyny. Rzucając się w stronę pętli, przez głowę Amelii przeleciało milion myśli na sekundę. To wcale nie dlatego, ze Gryfoni mieli dobrych ścigających. Byli przeciętni. Tak samo jak panna Wotery. Nie wiadomo jak i kiedy piłka przeleciała jej między palcami. Ogromna szkoda. Kolejny stracony punkt Krukonów, kolejny punkt Gryfonów. Pani kapitan po meczu zwali ją z miotły i nikt nie pomoże jej wstać z murawy boiska. Będzie tam leżała i cierpiała, umierając powoli, za hańbę, jaką przyniosła na drużynę. Kafla odrzuciła do Bell, ledwo widząc przez łzy napływające jej do oczu z powodu wiatru.

5

Do tej pory Bell trzymała się gdzieś z boku, kiedy Shenae i MMS podawały sobie piłkę i ktoś tam, nie jestem pewna kto, zdobył jednego gola dla krukonów. Było po równo i wydawało się, że nie jest tak źle, kiedy blondynka z Gryffidoru trafiła do pętli. Bell od razu znalazła się blisko Amelii, złapała piłkę i WZIUUUUUUUUU już było po zupełnie drugiej stronie boiska, nikomu nie podając kafla, sprytnie omijając wszystkich ścigających z przeciwnej drużyny. Rzuciła do lewej pętli, mając nadzieję, że to będzie celny rzut i uda jej się znowu wyrównać punkty.

1

Dobrze, że Farai nie była skupiona na Devenie i nie wiedziała, że go tak bardzo rozprasza, bo byłaby z pewnością niesamowicie zła. Tymczasem zaś ganiała po boisku za zniczem, co wcale nie było takie łatwe. Był cholernie szybki i niesamowicie zwrotny. Omal nie wleciała w trybuny, próbując go dorwać. Ostatecznie prawie go miała, ale jednak trochę zabrakło do osiągnięcia sukcesu. Kiedy zupełnie straciła go z oczu, zatrzymała się, rozglądając za czymś błyszczącym. Przy okazji obserwowała wyrywkowo jak radzi sobie jej drużyna. Nie było źle, była całkiem zadowolona. Wiadomo, że wolałaby, aby wygrali, ale jak przegrają to nic się nie stanie. Nie mniej po krótkiej analizie postanowiła ponownie rzucić się w pogoń za zniczem.

1,3

Może trochę mało widoczna, może nie ale Margaret była na meczu. Tak. Latała w powietrzu goniąc za tłuczkami, by choć trochę pomóc swojej drużynie, ale na razie niezbyt jej się to wszystko udawało. Pan Loczek ciągle pudłował, a ona? No cóż, na razie jej się to nie zdarzyło, ale była prawie pewna, że na pewno gdy już odbije to spudłuje. Trochę pesymistyczne nastawienie, ale co tam. W końcu stwierdziła, że latanie za nimi nie ma sensu i spojrzała w stronę ich bramki, gdzie właśnie Bell szykowała się do rzucenia kaflem w bramkę. Zagryzła wargę, bo czuła się bezsilna, a przecież chciała, by jej drużyna zwyciężyła, a ona mogła się do tego przyczynić. Wtedy właśnie w jej kierunku pomknął tłuczek, który bez ociągania się odbiła prosto w swoją współlokatorkę, licząc na to, że ta nie będzie miała jej tego za złe. W każdym razie w końcu trafiła, a kafel w końcu trafił w ręce Gryfonów.

/5, za 10 pkt w kuferku przerzut na 2

Ings nigdy nie sądziła, że gra w Quidditcha może być aż tak dynamiczna. Polatała sobie ledwie kilkanaście minut i już wrzucono cztery bramki, i oczywiście żadna nie była z jej udziałem. Może to dlatego, że przez dłuższy czas była zajęta obserwowaniem swojej kochanej Astki, która właśnie wtedy latała po całym boisku w poszukiwaniu złotej piłeczki. Ruda czuła nieodpartą chęć pomocy blondyneczce, ale nie mogła przecież przez całe boisko że znicz nie leci w tę, tylko w drugą stronę. Cóż, w takim wypadku dziewczyna będzie sobie musiała radzić sama! Niebieskooka akurat wypatrzyła, jak ścigający Krukonów dostaje w banię tłuczkiem, tracąc tym samym kafla. I wziu, w tenże sposób ów kafel już spoczywał w uścisku Szwedki... z którego po chwili został skradziony.



pięć, kafel dla Kruczków, I TAK STRACICIE