Gwar panujący na trybunach był niewiarygodny. Zebrało się chyba więcej ludzi niż na ostatnich Mistrzostwach Świata w Quidditchu, a to właśnie jemu, Ralphowi Withmanowi, dyrektor powierzył zadanie otwarcia finałowego meczu quidditcha.
Choć przez moment ogarnęła go trema, wkroczył dumnie na środek boiska, uśmiechając się szeroko, mimo że nikt tego nie dostrzegał. Przecież wszyscy znajdowali się wysoko nad powierzchnią, by mogli obserwować grę na wysokości obręczy.
Ralph wyciągnął swoją różdżkę, odetchnął i wycelował nią w krtań, wymawiając wyraźnie:
- Sonorus!
No to się zacznie.
- WITAM WSZYSTKICH NA FINAŁOWYM MECZU PUCHARU JUNIORÓW W QUDDITCHU. DZISIEJSZEGO DNIA ZMIERZĄ SIĘ ZE SOBĄ ZNAKOMITE ZNIKACZE Z HOGWARTU I RÓWNIE WYŚMIENITE REEMY Z RIVERSIDE.
Rozległy się okrzyki, wiwaty i brawa. Uczniowie i dorośli wyśpiewywali bojowe piosenki, by zachęcić drużyny do działania, choć te nadal znajdowały się w szatniach, gdzie wraz z trenerami omawiały ostatnie szczegóły. Te dzieciaki były naprawdę zdolne i należał im się wszelki podziw.
- POWITAJMY GROMKIMI BRAWAMI REEMY Z RIVERSIDE – wykrzyknął, wskazując w kierunku, z którego wylecieli na swych miotłach zawodnicy w zielonych szatach. – ORAZ ZNIKACZE Z HOGWARTU – tym razem odwrócił się w przeciwnym kierunku, do drużyny, która użyczyła na ten szczególny dzień swojego stadionu.
Kanadyjczycy i Anglicy zaprezentowali się, wywołując jeszcze większy entuzjazm na trybunach i zbliżyli się do Ralpha, który miał rozpocząć mecz. Był chyba podekscytowany bardziej od nich wszystkim razem wziętych.
Sięgnął do wielkiej skrzyni po kafla, którego miał zaraz rzucić w górę. Wcześniej jednak musiał wygłosić końcówkę swojej przemowy.
- JUŻ ZA CHWILĘ, ZA PARĘ SEKUND ROZPOCZNIE SIĘ NAJWIĘKSZE WYDARZENIE TEGO ROKU. ZAWODNICY POWINNI OCZYWIŚCIE PAMIĘTAĆ, ŻE WSZELKIE NIECZYSTE ZAGRYWKI BĘDĄ KARANE. PANIE I PANOWIE, ROZPOCZYNAMY FINAŁ!
I rzucił w górę kafla, a zawodnicy poderwali się, by przechwycić piłkę. Zaraz po tym wypuścił również tłuczki i znicza, a potem na nowo wycelował różdżką w krtań, wypowiadając w myślach Silencio.


W kostkach wypadło 6, czyli zaczyna Hogwart.

Co za emocje!! Po wczorajszym treningu Bell była w bardzo dobre formie i teraz tylko marzyła sobie o tym jak to zabierze kafla i od razu pomknie z nim do pętli. Wyrwała się więc do piłki kiedy tylko została rzucona i pomknęła przez boisko ale chyba myślała zbyt optymistycznie i za mało poświęcała uwagi przeciwnikom, bo oto któryś z nich zabrał jej kafla. O nienie, na pewno nie taki początek sobie wyobrażała. Już co prawda bez kafla, poleciała za przeciwnikiem mając nadzieję, że może uda się jej przejąć piłkę.

Teddra była super przygotowana na rozgrywki finałowe! A przynajmniej tak jej się wydawało. Była super naładowana, bo wkładała sporo energii w treningi od kiedy pokłóciła się z Riverem i musiała go systematycznie ignorować, nawet jeśli mieli ze sobą większość zajęć i musieli współpracować podczas kanadyjskiego quiddtchowania. Tak więc agresywna ciemnoskóra Kanadyjka wleciała w bojowym nastroju na boisku. Jakiś dziwny nauczyciel rzucił kafla, który natychmiast przejęły znikacze. Ale co tam, jakaś pierdoła łapnęła się za kafla, bo Teddra bez problemów wyrwała jej piłkę z dłoni szturchając niezbyt delikatnie rudowłosą koleżankę. Niestety ta pomknęła za nią i Manseley szybko odnalazła wzrokiem Percy’ego, by podać mu sprytnie kafla!

Percy był tak skoncentrowany, jak chyba jeszcze nigdy w życiu. W szatni nie odzywał się do nikogo, zbyt skupiony i spięty przed meczem, od którego wszystko zależało. Przecież musiał się wykazać jako zawodnik i jako kapitan, zwłaszcza że ostatnio nie szło mu najlepiej, a to był finał!
Teraz zacisnął mocno palce na trzonku swojej miotły, lecąc dosłownie kawałek za Teddrą, której może prywatnie specjalnie nie lubił, ale która była świetną zawodniczką i, ciekawa rzecz, z którą znacznie lepiej dogadywał się na boisku niż w życiu codziennym. Manseley sprytnie odebrała kafla zawodniczce Znikaczy, a widząc że ta nie zamierza odpuścić i siedzi jej na ogonie, podała piłkę Percy'emu. Złapał ją mocno i zanurkował, omijając innych zawodników i zbliżając się do pętli przeciwników. Uda się, czy nie uda? Wykonał rzut i z zapartym tchem patrzył, co zrobi hogwarcki obrońca.


6

Dzisiaj był wielki dzień dla Znikaczy i Julia jak nigdy odczuwała presję otoczenia. Nie dość, że jej matka leżała w szpitalu, to w dodatku miała spotkać się z Sunny na boisku. Dawno się nie widziały i trochę denerwowało ją to, że będą miały okazję do pogadania dopiero po meczu. W każdym razie wzbiła się w powietrze, obserwując uważnie kafla, który przechodził wciąż z rąk do rąk. Nie miała więc nawet szansy na to, żeby przegapić rzut Kanady. Obroniła go bez problemu i podała do ścigającego Znikaczy. Może jednak ten mecz nie będzie taki zły?

6

Gra toczyła się od kilkunastu sekund, a w przeciągu nich, od razu drużynie przeciwnej udało się przejąć kafla. Morale spadły gwałtownie. Szczególnie w momencie, w którym po pierwszym rzucie Percivala kafel pognał w kierunku bramek. Nietrafiony. Przynajmniej Julia czuwała (drużyna powinna całować ją po stopach). Już w moment później D'Angelo złapała kafel w dłonie, próbując się odbić. Za szybko, zbyt nadgorliwie, bez rozmysłu, zapalczywie, żeby się odbić, a to Kanada odbijała się im, już po chwili przechwytując piłkę. Niech ich szlag. Dobrze wiedziała kogo przeklinać w głowie. Nie klonojadów. Siebie. Tak łatwo przepuścić okazję... Wrrrr.

3

Dzisiaj był wielki dzień dla wszystkich fanów Quidditcha i nie miało znaczenia to czy byli duzi czy mali oraz czy kibicowali Znikaczom czy Reemom. Zjednoczyli się na stadionie i dawali zawodnikom tak pozytywną energię, że Rasheed chodził dzisiaj jak nakręcana zabawka, której ktoś przekręcił mechanizm zbyt mocno. Tak się rwał do gry, że tylko czekał na odpowiedni moment aby przygrzmocić komuś tłuczkiem, a i taka okazja szybko się trafiła. Nie zastanawiał się więc długo, ba, nawet wcześniej nie szukał Filipa wzrokiem na boisku i po prostu podleciał do piłki, odbijając ją w stronę ścigającego Kanady.

[1]

Udało mu się choć na chwilę dostać do głównego składu. Tym większa była presja. Zważywszy na to, iż treningi szły mu beznadziejnie (no, poza jednym), to nie spodziewał się cudów. Nieważne, że sam ciągle ćwiczył, nic nie jest ważne! Najważniejsze są kostki przecież! A te dziś autorce nie sprzyjały. Więc biedny Jack, który pełen nadziei wytoczył się z szatni na pożyczonej miotle. Wzbił się w górę, obserwując ruchy zarówno swojej drużyny, jak i przeciwnej. Latał sobie to tu, to tam, a kiedy zobaczył She, uśmiechnął się do niej lekko i zabrał kafla. No i wszystko byłoby super, bo mknął sobie ku obręczy, kiedy oberwał tłuczkiem. Może to nie on wytrącił mu kafla, ale zdenerwował go do tego stopnia, iż pozwolił na przechwycenie piłki przez Znikaczy. przeklął pod nosem i próbował powrócić do gry.

5

Nie. Źle. Żle. Żle. Żle. Tak nie powinno być. Przypomniała sobie ostatni trening z Jackiem, w którym szli mniej więcej łeb w łeb (no dobra, jemu szło trochę lepiej, dlatego bardziej przyłożyła się do treningów ostatnimi czasy) i…. i dupa. Zabrał jej kafla. Ze wszystkich ścigających Kanady, jemu najmniej chętnie oddała pole manewru. Zdeterminowana tym niechcianym zwrotem akcji, przyśpieszyła, doganiając gnoja (bo się będzie jeszcze chełpił, jak ostatnio podczas wspólnej gry) i kafel, po niebezpiecznie niepokojącym czasie w końcu znalazł się z powrotem w jej dłoniach. Szybki zwrot, przyśpieszenie i pognała a drugą część boiska, odbijając sobie to upokorzenie rzutem do bramki. Traf! Bo jak inaczej zmotywować drużynę niż pierwszym, drużynowym golem? Skupiona na grze w pozycji Ścigającego, obserwowała uważnie kafel, gotowa do podjęcia nowych działań gdyby coś poszło nie po jej myśli.

1

Na ten dzień czekali  chyba wszyscy. Wszystko działo się tak szybko, że trudno było dostrzec co kolwiek a znalezienie znicza w tym całym zamieszeniu było wręcz nie wykonalne. Ale właśnie to zadania teraz czekało na Estelle Moliere. I nic innego jej teraz nie miało interesować jak mała złota kuleczka. W ogóle to jak tutaj się znalazła mogło graniczyć w cudem, także może i tym razem cudem okażę się do, że złapie znicza. Presja była podwójna bo to finał i jednocześnie liczyła na nią cała drużyna, nie chciała wiedzieć co się stanie jak tego meczu nie wygrają, ale nie mogła, aby strach ją pokonał. Musiała teraz z siebie dać więcej niż sto procent. Teraz musiała pokonać samą siebie. Nie mogła za bardzo dostrzec co się dzieje, ale widziała jak ścigający podają sobie kafla, a zaciekli rywale próbując im go odebrać. Wszystko działo się w ułamku sekund.
Gdy dostrzegła błysk nie daleko trybun musiała zaryzykować, szukającego Znikaczy nigdzie nie wiedziała, a nie mogła pozwolić na to, aby to on pierwszy dostrzegł znicza. Zanurkowała i poszybowała w wyznaczonym sobie celu. Już myślała, że ma w go w zasięgu ręki, ale uciekł, znikając jej znowu w zasięgu wzroku. Ze złości, zagryzła wargę, niemal do krwi. Musiała go mieć.

Proszę państwa, co za chwila, co za mecz, River Quayle, tak, ten River który miał tytuł Gracza Quidditcha roku, chociaż nie wygrał finału bludgera, ani wyścigów miotlarskich, ani nie wziął udziału w żadnym meczu, wreszcie postanowił naprawdę zagrać na boisku! Można by tu wieszać na nim psy, że nie chodził na treningi i nie ćwiczył, ale przecież River nie na darmo miał tytuł gracza roku, po prostu i bez tego był niesamowicie dobry!
To też na boisko oczywiście wkroczył jak zwykle pewny siebie. Tylko spojrzeniem gdzieś tam uciekł, widząc Manseley, co by nie myśleć o tym jak potworna między nimi panuje teraz atmosfera i o tym, że stał się przez nią bezdomnym! (No nie do końca, bo zamieszkał z bratem już pięć minut po odejściu z Tedowego mieszkanka)
Tak czy siak, obecnie Quayle przewiązał swoje długie włosy w szalony kok i szybko wzbił się w powietrze, by stamtąd obserwować wyłącznie rozgrywkę i polować na tłuczki. Jak powszechnie wiadomo Quayle uwielbiał atakować biednych graczy na miotłach odbijając w ich kierunku te oszalałe piłki. To też, gdy tylko taka okazja się nadarzyła, nie omieszkał spróbować! Mocno odbił pałką piłkę, która brutalnie poleciała w stronę Hogwarckiej ścigającej. Bingo! Dziewczę aż upuściło kafel. A zadowolony z siebie Quayle aż podrzucił sobie pałkę, by zaraz zgrabnie ją ponownie złapać.

2

Cóż za emocje na tym meczu, naprawdę! Niestety jak widać w Hogwarcie tylko jeden ścigający cokolwiek działał, dziewczyna którą wcześniej szturchnęła wydawała się być teraz strasznie niemrawa. No dobra, mieli też niezłą obrończynię, skoro udało jej się zwyciężyć z ich boskim kapitanem, za którym z pewnością też nie przepadała jak tak. W każdym razie przeciwniczka leciała w stronę ich bramki, ale na szczęście River jak zwykle perfekcyjnie wcelował tłuczkiem i kafel obrał idealny kurs, by Teddra mogła go z łatwością złapać. Pewnie znalazłaby czas na uśmiech do swojego przyjaciela, ale po pierwsze był finał, po drugie, ale ważniejsze, nie odzywała się do niego, więc bez słowa pomknęła w stronę bramki Znikaczy. A ponieważ jest ona perfekcyjnym graczem sama przebrnęła przez całe boisko i strzeliła w kierunku lewej pętli. Trzymajcie kciuczki!

6!

Obserwowała grę i mimo tych wszystkich wydarzeń, które odgrywały się poza boiskiem zapomniała o wszystkim i teraz była już maksymalnie skoncentrowana na meczu. Co prawda dalej była nieco wkurzona jednak pierwsza obrona poprawiła jej humor. Mimo tych niezbyt udanych treningów szło jej całkiem nieźle. Teraz kiedy w jej kierunku leciała ścigająca Reemów patrzyła tylko i wyłącznie na kierunek w którym zmierzała piłka i... No cóż po raz drugi udało jej się obronić bramkę, hehs. Po chwili rzuciła kafla do ścigającego ze swojej drużyny.

6 deal with it   

To kpina, prawda? Dużo się wydarzyło i jeszcze tego nie poskładał. Ale nie chciał teraz o tym myśleć, nie unosił się tym razem honorem. Warunek był prosty, dla stypendium miał zrobić wszystko jeśli chciał stąd wyjechać. Dlatego stawił się na boisku z drużyną, nadal nie rozumiał fenomenu Tannera jako kapitana, który według Caspra dawał dupy na lewo i prawo, ale co kto lubi. Young też był zajebistym kapitanem, którym Villiers wytarłby podłogę i to w akcie desperacji, ale teraz... Teraz to raczej się nie liczyło. Znów latał, znów pewne rzeczy zostały mu odpuszczone. Ciężkie grzechy, nie?
Uniósł się w górę latając co raz szybciej i szybciej. Pewnie dlatego na początku nie był zbyt aktywny i trochę omijał Shenae, lecz w pewnym momencie pojawił się obok pętli, a Julia podała mu kafel. Niewiele czasu na podjęcie decyzji. Machnął do Krukoni, by leciała równolegle z nim i w pewnym momencie wyminął jakiegoś super Kanadyjczyka podając dołem kafel, który z pewnością został złapany. Wszak to taktyka czyni z Ciebie zawodnika.

2

Nie było chyba nawet sensu patrzeć czy kafel wleciał do bramki czy nie, bo jak tylko D’Angelo przygotowała pozycję do rzutu, jak zawsze, w ferworze konkurencji, nie obejrzała się za siebie, a kafel, zamiast ulecieć w kierunku bramek, wyleciał jej z rąk, przy mocnym łupnięciu w ramię. Skrzywiła się znacząco. Bardziej z niepowodzenia niż z bólu. Niefart. A ostatni trening dał jej do myślenia, ze powinna była oprócz opanowywania technik ścigającej, ogarniać też zagrożenia na boisku. Zanim złapała się za ramię, rozciągając je sobie zręcznie w locie, rzuciła mordercze spojrzenie w kierunku pałkarza, a już chwilę potem pognała za graczami. Byle odzyskać prowadzenie. Dzięki Merlinowi i niebiosom za niezawodną Julkę i Kacpra, którzy w zastraszającym tempie wyprowadzili akcję, a D’Angelo, jeszcze na boisku przeciwnika, już w moment później odebrała kafla, znajdując się szybko w bramce, w niedalekiej odległości od niej. Kolejny rzut. Tym razem celny, co? Nawet, kurna, rozejrzała się za tymi gnidami z pałami, a co.

1

Rasheed był maksymalnie skupiony na meczu i bardzo zadowolony z tego jak Julia grała. Była dzisiaj w wyśmienitej formie co ukazywała nam na każdym kroku, wspaniale broniąc ataki Kanady. Musiał pamiętać żeby pogratulować jej po meczu. Tymczasem znowu zaatakował wściekle tłuczek, podając do drugiego pałkarza, który z kolei ponownie podał do niego, bo oczywiście był wirtualny bo Znikacze się opierdalają. W każdym razie za drugim razem celnie miotnął go w któregoś Reema. Pięknie. Sobie też będzie mógł pogratulować!

[4] i [2]

Tanner, super szukający i kapitan Znikaczy z Hogwartu. Dzień sądu ostatecznego. Kto będzie lepszy - on czy ta dziwna szukająca z Kanady? Miał nadzieję, że on. Presja, która spoczywała na jego piersiach była ogromna.
Gdy mecz się zaczął, nie wiedział kompletnie co ma z sobą zrobić. Latał dookoła boiska, wypatrując znicza. Jego rywalka zanurkowała w pewnym momencie i Tanner był pewny, że przegrali, znicz był przecież tak blisko niej. Jednak nie udało jej się go uchwycić. Przyszedł czas na pokaz Tanner'a - pognał on za złotym zniczem, wymijając przy tym zręcznie wszystkich zawodników. Uśmiechał się lekko do siebie, ale tym razem jemu także się nie powiodło, znicz uciekł. Co za szkoda. Może następnym razem będzie lepiej?

(6, 4)

Taka presja i stres! Jednak Cameronowi taki stan za bardzo nie przeszkadzał. W końcu na ten mecz czekał tak bardzo długo. Po omówieniu strategii z trenerem udali się na boisko. Po zapowiedzi, gra się zaczęła. Latał w pobliżu obręczy Kanady i czujnie wypatrywał ścigających Znikaczy. Czuł jak w jego żyłach buzuje adrenalina, która dawała mu jeszcze więcej energii. Pierwsza próba rzutu kaflem przez przeciwników, została powstrzymana przez Rivera. Piękny widok jak ktoś z Anglii obrywa, nie ma co gadać. Jednak Cameron starał się za bardzo nie podziwiać tego widoku, starając się skupić na reszcie boiska. W końcu przyszła jego kolej na obronę i pewnie nie zdziwi was fakt, że obronił. Jeszcze nie zmęczony meczem, miał ogromne szanse na to. A poza tym, jakoś w końcu dostał się do kadry swojej szkoły. Łapiąc kafel uśmiechnął się do siebie. Szybkim ruchem podał go do jednego ze swoich ścigajacych.

2

Brawo, Cameron! Percival wyszczerzył się radośnie do kumpla, który tak dzielnie powstrzymał ścigającego Znikaczy, który próbował wkroić im bramkę. Merlinie, szło nieźle, choć jeszcze nie padł żaden gol - obie drużyny były w dobrej formie, River siał prawdziwe spustoszenie. Miał nadzieję, że Stella złapie znicza i ich zmagania zakończą się zwycięstwem Reemów.
Schwycił kafel, podany mu przez Camerona, i już, już miał oddać go Jackowi, kiedy nagle jego ramię przeszył ból. Krzyknął i upuścił piłkę. Z trudem utrzymał się na miotle, walcząc z nieznośnym bólem, zadanym przez złośliwy tłuczek. No cóż, widocznie pałkarze Znikaczy też byli w dobrej formie.

O nie. Nie będziemy dziś frajerzyć. Jak bujać to my, ale nie nas. Zatem kulturalnie tutaj zacnie obserwował wszystko sobie z góry i ładnie szybował czując te podniecenie tych wszystkich dziewczynek, które chyba były tu na miotłach całkiem przypadkiem, bo był pewien, że poza ładną buźką nie mają nic do zaoferowania. Jednak popłynął w dół i gdy zobaczył, ze Sharker stara się grać i to po męsku to wykorzystał moment, żeby zabrać kafel i rzucić go dalej, nie spodziewał się jednak, że jakiś rudzielec wyskoczy i zabierze. Nie będziemy się tak bawić. Villiers poleciał zanim. Na pohybel!

3

No i w końcu nastała jej szansa! Tak bardzo chciała grać i wcisnęli ją na boisko, by mogła się wykazać wraz z Riverem. Układ idealny, czyż nie? A tak się bała, że Lazare wykopie go z drużyny po nieszczęsnym treningu w Lynwood. Zaskoczył ją jednak i to całkiem miło.
Gra toczyła się, a ona wyszukiwała wzrokiem jakiegoś celu, który mogłaby walnąć. I gdy tylko napatoczył się tłuczek, odbiła go prosto w zawodnika Znikaczy, by stracił kafla. Choć z piłkami tenisowymi szło jej tragicznie, przynajmniej podczas tej prawdziwej, ostatecznej rozgrywki mogła się jako tako wykazać. Brawa dla niej, wielce szczęśliwej Sunday Grimes, która spełniła jedno ze swoich marzeń.

3

Ech, na Merlina, żal mi Jacka. Próbował się zrewanżować po tym, jak tak niehybnie dał się omamić i zabrać sobie kafla, ale gra mu ewidentnie nie wychodziła. Lawirował między zawodnikami obu drużyn, próbując być dosłownie wszędzie, więc ostatecznie był nigdzie. Bał się, iż przegapi moment, w którym powinien przechwycić kafla. I nie chciał być gorszy od Folletta, ale niestety los zadecydował inaczej. Kiedy zgarnął piłkę, która wypadła Villiersowi (och, szkoda, że muszą grać w przeciwnych drużynach!) zaczął szybko zbliżać się to obręczy przeciwników. Jednakże daremny był to trud, bo nim się zorientował, a Znikacze przejęli jego kafel. Wybornie. Go home Reyes, you're drunk.

3

Skubaniec. Czuwał. Zlapał. Jak mógł? No, po solidarnemu z drużyną. Po prostu. Zawinęła się od razu z pod bramek, powracając do gry. Nie ma co załamywać rąk. Rozgrywka toczyła się dalej. Znikacze kontra Kanada (jak oni się tam zwali?). Na ten mecz mogła nawet polubić Ślizgonów, a co. No, prócz Julki, za nią przepadała niezależnie od przydziału domów. A Rasheeda aktualnie tylko za to, że znów przejęli za jego udziałem kafla. Fuck yeah. Trochę w niesmak, że Casper, jak szybko go złapał, tak samo szybko się go pozbył. Kanadol przejął piłkę, co prawda Villers pognał za nim, ale dla pewności zrobiła to samo. Najwyżej wezmą nieszczęśnika z dwóch stron. Eh… ile tak jeszcze gra mogła się toczyć bez żadnego trafienia? Dognali razem ze Ślizgonem do Reyesa (znów on?!) i mniej więcej współpracując – mecze łączą ludzi – w końcu odebrali kafla. She trzymała go dzielnie w garści, przez… wystarczająco długo, żeby zbliżyć się do bramki przeciwnika i pod nią spróbować swoich sił.

6

Boże, czy naprawdę na meczu nie było innego pałkarza? Rasheed czuł się jak jakaś maszyna, zaprogramowana na machanie ramionami niczym neandertalczyk, a musiał to robić cały czas, bo drugi zawodnik zniknął mu z oczu. To było smutne bardzo, bo on będzie potem tak bardzo zmęczony i smuteczek tym większy, ale cóż zrobić. Musiał bronić swoich kolegów przed paskudnymi Reemami, zwłaszcza, że kafel był w ciągłym ruchu i momentami aż nie było wiadomo kto aktualnie jest przy piłce. W każdym razie po raz kolejny zamachnął się z zamiarem strącenia jakiegoś przebrzydłego Kanadyjczyka z miotły i powiem wam, że nawet go trafił. Szkoda tylko, że nie wytrącił mu z tych złodziejskich łap kafla.

[1]

Gra była co raz bardziej zacięta i niebezpieczna, a jak nie było widać znicza tak nie było go widać teraz. Leciała nad boiskiem, zataczając koła. Musiała się skupić na grze. Choć było to trudne, zwłaszcza kiedy Znikacze zdobyli pierwszego gola. Widać obie drużyny były na tym samym poziomie. Jeszcze gorzej się poczuła, gdy szukający Znikaczy zauważył znicza. Nie wiele brakowało, aby go złapał. Co za emocje, trybuny szalały, zawodnicy z determinacją, próbowali zdobyć kolejnego gola, a ona nie wiedziała co się dzieje. Próbowała znaleźć znicza gdzie indziej, ale gdy znowu myślała, że go złapie, on gwałtownie skręcił w lewo i o mało, co nie zderzyła z barierką, a jeszcze tego jej tu brakowało, aby Reemy stracili szukającego przez jakąś głupią barierkę....  Nie mogła sobie na to pozwolić, miała nadzieję, że jeszcze go złapię. Tanner  Champan to jeszcze nie koniec !!.





[6] , [3]

Wszystko działo się tak szybko. Ludzie latali na tych miotełkach jakby dementorzy byli centralnie za nimi. Dziwnie się czuł widząc jak sporo osób obrywa i upuszcza kafla. Pewnie właśnie ten moment wykorzystała jedna z ścigających Znikaczy. Jej rzut należał do tych precyzyjnych i którego Cameron nie obronił. Z wielkim poczuciem wstydu zobaczył jak kafel przelatuje przez obręcz i tym samym dodając punkty na konto Anglików. Na cholerną brodę Merlina! Westchnął ciężko i spróbował ukryć malujący się na jego twarzy grymas. Miał nadzieję, że Kanada szybko odzyska te punkty. Najlepiej byłoby gdyby złapali znicza i szybko to zakończyli.

1