Christine nadal była w przekonaniu, że mu się należało. Jednak nie mogła sobie wyobrazić wspólnego ignorowania siebie, właśnie to była jedna z rzeczy, która zmusiła ją do tego, żeby ulec temu wszystkiemu. Zaklęła na siebie w myśli, że jednak mogło się to odbyć bez zbędnych ran.
- Nie, wydaje Ci się - powiedziała poważnym tonem i zerknęła kątem oka na ciemne niebo, które powoli zaczynało się rozjaśniać. Naprawdę tak długo już tam siedziała ? Przez to wszystko nawet straciła poczucie czasu.
- Chodźmy w inne miejsce, tu jest za zimno - odparła, bo na wieży wiał dość mocny wiatr, który zaczął jej przeszkadzać.

Objął ją znowu ramieniem.
- Dobrze, chodźmy do środka, masz jakieś konkretne miejsce, do którego chcesz iść, Christy? - spytał czule, nie chciał jej truć, że powinna wypocząć, sama uznała, że nie, to nie. Pogładził jej włosy, a następnie otworzył drzwi przed nią.

Blada jak ściana wdrapała się na szczyt wieży. Ile jej tu nie było? Miesiąc? Dwa? Trzy? Nie miała pojęcia, nic nie mieściło się w jej głowie. Wielki mętlik, a przecież to był czas przemyśleń! Nie wiedziała, jak postąpić, jak żyć, co w ogóle o wszystkim myśleć. Podeszła do muru, wychylając się delikatnie i zerkając w dół. Och, minęła parę. Od razu zabiło jej serce z lekkiej zazdrości, byli szczęśliwy, te uśmiechy na twarzach. Jednak na wieży było czuć lekkie zdenerwowanie? Nie potrafiła tego określić.

Hanna oparta o parapet, jak to miała w zwyczaju nazywać, obserwowała jak deszcz opada na błonia. Zawsze uważała te małe kropelki wody za niezwykłe zjawisko. Zimne powietrze i pojedyncze kropelki deszczu uderzały co jakiś czas o jej nagie ramiona, na których pojawiła się gęsia skórka. Kiedy tylko odpowiedziała na list Cassandry zjawiła się ty niemal błyskawicznie pokonując, co drugi schodek. Możliwe, że tylko się jej wydawało, ale nie widziała jej od dobrych kilkunastu dni. Obróciła głowę ku blondynce i uśmiechnęła się niepewnie. W tym momencie żadne inne rozwiązanie nie przychodziło jej do głowy.

Nie dochodziły do niej głosy z zewnątrz. Wciąż patrzyła na ziemię pod nimi, tuż za barierką. Była taka wolna? Niczym się nie przyjmowała, a zarazem była najważniejszym składnikiem roślin żyjących na błoniach. Cud nad cudami, czy zwykła koegzystencja? Westchnęła ciężko, jak nie ona, całkowicie przybita. Który dziś? Jaki dzień tygodnia?

Rudowłosa przez chwilę w milczeniu obserwowała jak dziewczyna wyraźnie skupia się na to, co działo się poza wieżą. Westchnęła cicho i dłonią założyła jeden kosym włosów za ucho.
- Długo Cię nie było. - Słowa, które wypłynęły z jej ust były ciche, jednak po pustej wieży rozeszły się wielokrotnie docierając też ku Cassandrze. Spuściła wzrok na swoje buty, a włosy skutecznie zasłoniły jej twarz i emocje jakie się na niej malowały. Zabrakło jej odwagi aby ponieść wzrok.

- Och, Hanno! - rzekła bardzo emocjonalnie i rzuciła się w jej ramiona, zanosząc się płaczem. - Ja, ja... To znaczy Chuck, ja nie wiedziałam, co z nim - płakała jak oszalała. - Wróciłam tam... dom... dom wyglądał jak jakieś pole bitwy - gorzkie łzy spływały po zaczerwionych policzkach - Ja nie wiem, nie wiem, co się dzieję!

Kiedy dziewczyna rzuciła się w jej ramiona Hanna przez moment cała zesztywniała. Na swoim ramieniu poczuła mokrą substancję, jak sama oceniła łzy Cassie. Przytuliła ją mocno.
- Już dobrze. - Szepnęła do jej ucha i wtuliła się w jej włosy. - Wszystko będzie dobrze. Tylko opowiedz mi co się stało.
Odsunęła się od niej i czule otarła jej łzy z policzka.
- Gdzie jest teraz Chuck ? Wiesz co z nim ?
W głowie narodziło się jej kolejnych tysiąc pytań, jednak postanowiła je zadać jak dziewczyna nieco się uspokoi.

- Niee! - krzyknęła, ocierając łzy. - Ja tam byłam, on nie, wszystko porozwalane, wpierw zaczęłam krzyczeć na niego, że mógłby dbać o porządek w domu, pytać, gdzie są skrzaty, nikt mi nie odpowiadał... Coś mu się stało, czuję to. - dodała cicho, spuszczając nisko głowę - Nie ma po nim śladu. Zero kontaktu, nikt nic nie wie. To jakiś obłęd!

Widząc łzy dziewczyny, po jej policzkach spłynęło kilka samotnych łez do których po chwili dołączyły następne. Tak się bała, że Cass ją zostawiła, że już nigdy nie wróci, podczas gdy ona szukała brata.
- Znajdziemy go. - Powtórzyła ocierając stróżki łez, które spływały po zarumienionych policzkach. Cholera, ślizgoni nie płaczą.
- Ktoś musi wiedzieć, co z nim jest. - Powiedziała przytulając się do dziewczyny. - Byłaś w ministerstwie ? Muszą coś o tym wiedzieć.

- Ann, nie mogę iść do Ministerstwa, on wcale do grzecznych nie należał. - usiadła na podłodze, wycierając lecące łzy. - Nie wiem, już co mam robić. Chodzić po ciemnych zaułkach? Szukać winnych i sama walczyć w imię sprawiedliwości? To idiotyczne, a trafię jeszcze do Azkabanu - mówiła już załamanym głosem, przestała płakać. - Byłam wszędzie, wszędzie.

- Nie będziesz walczyć sama. - Powiedziała cicho i podniosła jej brodę tak aby mogła je patrzeć w oczy. - Będę szukać z Tobą, wiesz, że pójdę z Tobą wszędzie. Znajdziemy go.
Przejechała dłonią po jej mokrym od łez policzków i pocałowała ją w czoło zimnymi wargami.
- Pytałaś na Nokturnie ? Tam wiele wiedzą o brudnych sprawach, udamy się tam jutro rano jeśli chcesz.

- Byłam, używa pseudonimu, który już na szczęście znam, ale i oni nic o Chucku nie wiedzą. - ukryła twarz w dłoniach - To wszystko na nic. Czuję jakbym straciła najważniejszą część siebie... - dodała cichutko, a następnie zerknęła w jej oczy - Dziękuję, że jesteś.

- Znajdziemy go. - Powiedziała chwytając jej dłoń i ukrywając ją w swojej. - Obiecuje Ci, że go znajdziemy.
Zamknęła oczy i przez chwilę wsłuchiwała się w przyspieszony oddech Cassandry. Czuła jej zdenerwowanie. Chciała zaproponować kolejny pomysł na akcję poszukiwania brata puchonki, jednak nic nie przychodziło jej do głowy. Sytuacja wydawała się beznadziejna.

Wszystko działo się w takim tempie, że nawet się nie obejrzała, a nowy nauczyciel zjawił się koło nich.
- O co chodzi ? - zapytała wszystkich zebranych na szczycie wieży. Kiedy Kazuo od niej odszedł naprawdę zaczęła się niepokoić o to, co dzieje się gdzieś na dole, skoro wszyscy patrzyli w tamtą stronę. Podeszła razem z nimi na chwilę i zerknęła w dół widząc jakąś blondynkę , której ubrania zaczepiły się o jedną z rzeźb. Przytkała ręką usta i otworzyła szerzej swoje oczy.
- Tak, idźmy stąd - stwierdziła, zważając na to, że mogła być spokojna, bo ciągle był tu nauczyciel.

Zapłakana spojrzała na nią.
- Jak możesz obiecywać coś, w co w ogóle nie wierzysz? - spytała szeptem, gwałtownie wstając z zimnego kamienia. - Ty sama w to nie wierzysz i okłamujesz mnie w geście pocieszenia? Tak to nie działa, Ann. Przerwa, tak potrzebuję przerwy. Zostać sama, lub też nie - dodała ostatnią część zdania do siebie. - Skontaktuje się z Tobą, dzięki. - nie przytuliła się, nie pożegnała. Gardziła już bliskością, czuła, że coś jest nie tak, a to paraliżowało jej całe życie. Nie spojrzała w jej oczy, tylko ruszyła ku wyjściu.

Hanna przez krótką chwilę wpatrywała się w miejsce gdzie przed chwilą zniknęła Cassie. Przez krótki moment próbowała ułożyć sobie w głowie wydarzenie, które przed chwilą miały miejsce. Fala uczuć gwałtownie w nią uderzyła, a jej oddech mocno przyspieszył.Po jej policzku popłynęło kilka łez.Na wieży było jeszcze kilka osób, więc rudowłosa pospiesznie wstała z miejsca i wybiegła z wieży.

Alex wszedł na szczyt Wierzy Astronomicznej. Miał nadzieję że Lynn przyjdzie i pozwoli mu wyjaśnić całe zajście. Przecież wiedziała że ma słabe nerwy. Tyle razy już próbował zginąć. Każdy jego pocałunek Lynn był jak uzdrawiajacy czar, który pozwalał mu przetrwać na tym, pełnym zła i nienawiści świecie. Oparł się o barierkę i spojrzał w dól, był to okropny widok.
********************************************************************************************************************
Alex odszedł od barierki. Wiedział że nie może tego zrobić. Wysztko przez jakiego chłopaka?! Nie, musiał to jakoś odkręcić. Jednak jak? Był smutny. Ze łzami w oczach, lekko łkajac skierował swoje kroki ku wyjściu z wierzy. Nie oglądał się za siebie gdyż wiedział że mógł by skoczyć. Alex pobiegł na wiszący most. Tylko tam mógł odnaleźć spokój i ukojenie duszy.

Gabrielle wspięła się po tej sporej ilośći schodów, która wielu sprawiałą problem. Jednak nie jej, mieszkającej w wieży Ravenclawu już od pięciu lat. Dlaczego tu przyszła? Nie wiedziała dokładnie. Chciała chyba nacieszyć się Hogwartem przed końcem roku szkolnego. A gorąco nie pozwalało jej na wyjście na błonia. Dziewczyna nie znosiła upałów.
Gabrielle oparła się o barierkę i spojrzała przed siebie.

Zapewne z powodu nudy i aktualnym braku zajęć, jego nogi przywędrowały aż na szczyt wieży, po setkach schodów. Co dziwne, nie poczuł zmęczenia. Miał nadzieję, że znajdzie odrobinę prywatności, czy raczej... samotności. Cały czas znalazł się ktoś spragniony rozmowy i zwykle padało na Luke'a jako wybranka do nowej znajomości. Ale chyba mu to nie przeszkadzało. Samotność źle na niego wpływała. Stanął na szczycie schodów i zobaczył, że nie jest sam. Oparta o barierkę krukonka, najwyraźniej szukała tego samego co on lub po prostu chciała odpocząć od zgiełku, upału czy hałasu.
- Witaj. - odparł i westchnął. - Jestem Luke. - przedstawił się, po czym podał jej dłoń.

Chyba nie tylko ona szukała odpoczynku od upału, bo chwilę po niej na wieżę ktoś wszedł. Dopiero, gdy usłyszała głos tej osoby, zorientowała się, że to chłopak. Odwróciła się do niego i lekko się uśmiechnęła.
- Witaj - odpowiedziała - Gabrielle - przedstawiła się i uścisnęła rękę chłopaka.
- Ty też nie wytrzymujesz tych upałów? - zapytała z ciekawością, słyszalną w barwie jej głosu.

- Upały? Hę? - mruknął nieprzytomnie. - Ach! Tak... - skłamał. Miał nadzieję, że zabrzmiało to jak najbardziej szczerze. Westchnął, dla lepszej wiarygodności.
- Nie rozumiem jak można tak wytrzymywać na błoniach. - powiedział szczerze. Luke nie wytrzymałby ani sekundy ze świadomością, że może jakoś pożytecznie spędzić czas.

Odpowiedź Luke'a wydała jej się trochę nieszczera, jednak zachowała swoje wątpliwości dla siebie.
- Ja także nie rozumiem, jak można być tak głupim, by tam przesiadywać - odparła szczerze. Jak można było siedzieć w tym upale, na takim slońcu?

Postanowił nie kontynuować tematu upału, a zmienić go na luźniejszy temat.
- Gdzie chciałabyś wybrać się na kolonie? Ja sam, jeszcze nie jestem zbyt zdecydowany... - westchnął. Zastanawiał się pomiędzy Beauxbatson a lasem w górach. Do plaży go nie ciągnęło, a zwłaszcza do hotelu. Co prawda, mogłaby być niezła zabawa, w piasku i morzu można robić mnóstwo rzeczy, a samych zabaw jest bez końca. Durmstrang? Nie... nie lubił tamtejszych. Po poznaniu paru z nich... no cóż. Nie było to przyjemne.

- Kolonie? A tak, słyszałam coś o tym - odparła. Tak, widziała to ogłoszenie. Były cztery propozycje - Durmstrang, Beauxbatons, hotel przy plaży i las w górach. No cóż, szkoły od razu odpadły, to mają być w końcu wakacje, co nie? Wymianę można by zrobić w trakcie roku szkolnego. Hotel przy plaży? No cóż, nie bardzo jej odpowiadała ta opcja. No bo co? Będą się tylko kąpać non stop? Gabrielle była za tym lasem. Jakoś tak, po prostu.
- Najbardziej podoba mi się opcja wycieczki do lasu w górach. Jednak jeśli wybiorą coś innego, będę musiała się z tym pogodzić.
Gabrielle nie lubiła, gdy nie mogła dostać tego, czego chciała.

- Fakt, ta opcja brzmi interesująco. - potwierdził. Domyślał się, że mało osób chciałoby wymiany... tak więc pomyślał, że lepiej nie wspominać o tym, że wypad do Beauxbatson mu się podoba.
Wyobraził sobie co by było gdyby wybrali Durmstrang... Brrr. Wzdrygnął się.
Lepiej zmienić temat.
- Tak więc, Gabrielle. - westchnął. - Na jakim jesteś roku? Czy może raczej, który rok teraz kończysz?