Wolnym krokiem, wręcz powłóczając nogami, weszła na pomost. W głowie miała pełno myśli. Tęskniła za Jessem, Vincentem i Frome...
Rozejrzała się, przeszła kilka metrów i usiadła na starych, szarych deskach. Zsunęła z nóg japonki i zanurzyła nogi w przejrzystej, ciepłej wodzie.
Odtwarzacz schowany w kieszeni kierował przyjemne dźwięki ukochanej muzyki do jej mózgu, uspokajając ją trochę i pocieszając.
Westchnęła i wpatrywała się w wodę, jakby widziała ją na oczy po raz pierwszy.

- Słucham więęęęc - odpowiedziała, leniwie przeciągając ostatni wyraz. - Co powiesz w tej kwestii? - spytała, wesoło machając nogami. Nie mając co zrobić z dłońmi splotła je sobie na kolanach. Cały czas rozmawiała z Wilkiem, uważnie przyglądając się jego roześmianej twarzy. Gdy chłopak zaczął tłumaczyć jej coś jak dziecku, a raczej jak osobie, która powinna trafić na Oddział Specjalistycznej Opieki wybuchnęła gromkim śmiechem.
-Taaak, bredzę już zupełnie od rzeczy. Ale chyba można mi to wybaczyć, biorąc pod uwagę tak późną, a właściwie tak wczesną godzinę, co? - zasugerowała. - Ah, i trzymam Cię za słowo, jeśli chodzi o to ramię - powiedziała, nie zastanawiając się nawet, jak głupio mogło to zabrzmieć. Była pod niemałym wrażeniem pewności siebie Wilkiego. - Tylko nie pomyśl proszę, że Ci się narzucam! - zreflektowała się szybko. Chwilę potem musiała stłumić ziewnięcie. Nie dość, że była ostatnio przemęczona, to teraz znów zarywała noce. Ale dla Wilkiego było warto. W końcu takich ludzi nie spotyka się często.

- Myślę, że da się coś zrobić. - odpowiedział z błyskiem w oku, po czym jak i ona, zaczął powoli machać nogami nad oceanem, a te, w przeciwieństwie do stóp dziewczyny, niemal muskały taflę wody. - Przykro mi, ale nie mogę tak po prostu wyeliminować nadziei tego tuzina dziewczyn, które chcąc ze mną siedzieć... to jest bezduszne. Jednakże obiecuję, że wszystkie spławię w swoim czasie i usiądę z tobą. - Puścił do niej oczko, po czym uśmiechnął dziarsko.
Gdy dziewczyna wybuchnęła śmiechem, w milczeniu rozkoszował się tym jakże przyjemnym dźwiękiem. Jak bardzo musiałby się wysilić, aby jej uśmiech trwał wiecznie? Do głowy wpadały mu coraz zmyślniejsze pomysły, jednakże bał się, że każdy z kolei tylko zrobi z niego debila. W ostateczności siedział zaś wciąż w milczeniu, i sprawił, że jej niepowtarzalny uśmiech zrzedł i przeklinał na siebie w myślach.
-Hmm... przyznam się, że ja również nie jestem niewinny. O ile zauważyłaś, dzięki mojemu powitaniu, pierwsze wrażenie zasugerowało pewne opóźnienie w rozwoju - powiedział to powoli i niepewnie. Dostrzegł, że jej wizyta, zarezerwowała uśmiech chłopaka na pełne 24 godziny.
Dziewczyna ziewnęła, ale nie miał zamiaru teraz iść spać. Było to samolubne, owszem, ale nie chciał stracić tego cennego czasu, który mógłby spędzić w jej towarzystwie.
- Co powiesz na te leżaczki? - wskazał podbródkiem altankę z zachęcającym uśmiechem.

Ubrany w swoje ulubione rurki, T-shirta oraz adidasy, najpierw postanowił wybrać się na pomost. Szczerze nie spodziewał się że tak wiele ludzi przyjedzie na te kolonie. W tamtym roku nie cieszyły się one tak wielką popularnością. Szedł powoli, rozglądając się za jakimś kolegą, lub dziewczyną, z którym mógłby pogadać o wydarzeniach ostatniego dnia. Jednak każda osoba, miała już towarzysza lub towarzyszkę. Jedynie westchnął lekko, i zaczął rozglądać się za jakimś pustym stolikiem. Gdy takowy ujrzał, zajął miejsce na krzesełku. Rozsiadł się wygodnie, i ze swojej podręcznej torby, wyjął kartkę papieru, i ołówek, i postanowił narysować wyspy. Choć nie miał wielkiego talentu w rysowaniu, to miał nadzieje że coś z tego wyjdzie. Zaczął rysować, jednocześnie odcinając się od świata.

Wybrał się na spacer brzegiem plaży, ale był tak zaludniony, że zrezygnował z tego pomysłu. Co ich tak wzięło na przechadzki? Że akurat dzisiaj... Ruszył w stronę pomostu, gdzie z daleka dostrzegł znajomego Krukona z klasy. Po drodze oczywiście nie obyło się bez przejścia obok grupy rozchichotanych dziewcząt, które ostatnio łaziły za nim wszędzie. Przewrócił oczami i stanął nad japończykiem, zaglądając mu ponad ramieniem w kartkę. Bez pytania zajął drugie krzesło, zasłaniając mu tym samym widok, po czym przywitał się.
- Cześć Ryjku.

Skoro ma już swój śliczny aparat, to pora pocykać co nieco. Poszła na pomost. Od dawna go sobie upatrzyła. Mia próbowała rozwalić jedną z drewnianych desek, ale marnym trampkiem by się jej nie udało. Rozejrzała się w około. Wystarczyła sekunda wiatru żeby jej włosy napadły z nienacka jej twarz. Podenerwowana odgarnęła je do tyłu. To co dziś fotografujemy panno Pourbaix? - zapytała samą siebie Mia. - Niebo jest fajne i chmurki też... A może ludzi? O tak ludzi! - pochwaliła siebie. Usiąde sobie gdzieś z boku i będę obserwować ludzi ze szkoły... Może cyknę im jakieś kompromitujące zdjęcie... Ale by było! A potem sobie pójde jeszcze w inne miejsca, o tak, tak, tak... - zaśmiała się. Jakiś chłopak przechodzący obok niej spojrzał na nią ze zdziwieniem.
- Czego?! - warknęła. Durny mugol... Zanim jednak zabrała się na fotek z zaskoczenia pocykała trochę krajobrazowych zdjęć.

Ryu dosłownie podskoczył z miejsca, gdy usłyszał głos Jareda. Na jego twarzy pojawił się grymas nizadowolenia, bowiem nie cierpiał, gdy ludzie go tak przezywali. W Japoni nie dało się z jego imienia zrobić jakiegoś wyzwiska do wyśmiewiska*, ponieważ tam ludzie mówili po japońsku.
-Jared, przecież mówiłem ci, żebyś tak mnie nie nazywał. - Powiedział. W końcu lekko się zaśmiał, bo bawiła go ta ksywka. Jednym szybkim ruchem zgniótł kartkę, i wyrzucił ją do morza. - Jak tam ci idzie z dziewczynami? U mnie na razie marnie. Ale jedna mi wpadła w oko... - Powiedział, lekko rozbawiony.

Dostrzegł jego niezadowoloną minę, ale nie przejął się tym specjalnie. Lubił droczyć się z ludźmi, choć tylko dla rozrywki, aby umilić sobie czas żartami.
- Oj tam, nie bądź taki poważny - powiedział rozbawiony jego reakcją. - Rysunek nie wyszedł? - zapytał. - Ach, mogłeś chociaż pokazać niedoświadczonemu artyście! - udał oburzenie.
- Z dziewczynami? Nie lubię się za nimi specjalnie uganiać. Wolę się z nimi przyjaźnić - dodał, po czym zdał sobie z czegoś sprawę. - A do tego głównie gadam z Krukonkami. Trzeba by to kiedyś zmienić, zaśmiał się.

Gdy usłyszał co mówi, na jego twarzy zatańczył uśmieszek. Spojrzał na morze, i próbował dojrzeć skrawki papieru z jego rysunku, jednak niczego nie znalazł.
-Po prostu nienawidzę przezwisk. - Powiedział. - I w żadnym innym wypadku, nie ujrzysz mnie z poważną miną. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Trzeba było mówić zanim skazałem mój rysunek na śmierć.
Gdy usłyszał dalszą część jego wypowiedzi, uśmiechnął się tylko tajemniczo, i pomyślał: Wymówka każdego romantyka. Uśmiechnął się w duchu.
-Ja też lubię sobie pogaędzić z Krukonkami. Według mnie tylko z nimi można poprowadzić normalny, w pełni sprawny dialog.

Chłopak odwrócił się, także zaglądając do wody. A nuż okaże się, że widać kawałek kartki? Po chwili było jednak jasne, że się przeliczył, nic nie było widać. A nawet jeśli, to przecież ołówek dawno by się rozmył.
- A tam takie przezwisko - machnął ręką. - Zwykła ksywka. Nie bierz tego zbyt poważnie, nie warto - dodał.
- Zapamiętam. A ty pamiętaj, że jeśli uważasz, że coś jest nie tak, masz się poradzić, zanim zmarnujesz dzieło - przestrzegł go żartobliwie.
Zastanowił się chwilę nad tym, co powiedział Ryu.
- Miło się z nimi gada, ale wierzę, że w innych domach też są fajne dziewczyny - uniósł brew. - Nie lubię ograniczać przyjaciół tylko do Krukonów. A normalny, w pełnie sprawny dialog można by nawet przeprowadzić z Puchonką, jeśli chce rozmawiać. A z tego co wiem, raczej nie mają nic przeciwko. Wystarczy trafić na odpowiednią osobę - skomentował w skrócie.

Spojrzał na niebo. Można było zauważyć, że niedługo, będzie można przyuważyć zachód słońca. I tak był zdziwiony, jak późno ono tutaj zachodzi.
-Ty możesz sobie mówić, ktoś będzie dobry, jeśli wymyśli jakieś przezwisko do imienia Jared. - Powiedział, lekko się uśmiechając. Spojrzał, na grupkę dziewczyn, spoglądającyh raz to na Jareda, raz to na Ryu. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, lecz poczuł też ukłucie zazdrości. Nie przejąl się tym zbytnio.
-Oh, widać że masz ten sam przypadek co ja. - Powiedział, i wskazał palcem na grupkę dziewczyn. Był już do tego przyzwyczajony, że na niego patrzą.

Zerknął w tym samym kierunku co Ryu, choć musiał odwrócić głowę. Niebo powoli zalewane było przez ciepłe barwy, a i rzeczywiście, spoglądając w drugą stronę można było dostrzec pary zbierające się na brzegu i pomoście. Zachód słońca, jedna z ulubionych rozrywek zakochanych. Nie rozpaczał z powodu braku partnerki, wręcz przeciwnie. Podobało mu się utrzymywanie kontaktów z dziewczynami w ciepłych stosunkach, ale bez zobowiązań.
- Jak wymyśli, to trudno - wystawił do japończyka język. - Chętnie się pośmieję.
Dystans - to tajemnica całego podejścia tego chłopaka do życia. Uważał, że trzeba się śmiać, póki można i nie brać wszystkiego na poważnie. Sztywne życie to również nudne życie. A po co się nudzić, skoro można je umilić?
- No tak, niestety - odpowiedział zerkając krótko (bardzo, bardzo krótko) na grupkę wskazanych dziewcząt. - Mogłyby tak nie piszczeć, nie uważasz?

Iśmiechnął się ciepło do Jareda. Nigdy jeszcze nie potkał osoby, z podobnym przypadkiem. Teraz czuł się jakby mnie samotny.
-Tak, mogły by o wiele mniej piszczeć. - Powiedział wyszczerzając się. Dopiero teraz zorientował się, że żywi do Krukona przyjaźń. Jeszcze raz spojrzał na dziewczyny, czasami cicho skradające się. Powoli zaczynały go irytować.
-Obecnie nie masz dziewczyny? - Zapytał.

Przewrócił oczami i wyciągnął różdżkę. Ile można było znosić to obleganie? Chociaż raz niech dają spokojnie porozmawiać. Uniósł różdżkę, nie wstając z miejsca i powiedział do nich głośno:
- Normalnie bym tego nie zrobił, ale moja cierpliwość ma granice! Depulso!
Dziewczyny zostały odepchnięte do tyłu, a większość z nich straciła równowagę i wylądowała w wodzie. Dobrze im tak, chociaż raz dostały za swoje wścibskie nosy. Ktoś kiedyś musiał to zrobić. Wrócił do tematu, jak gdyby nigdy nic nie miało miejsca.
- Nie i nie poszukuję. Poczekam sobie na kogoś, kto nie wariuje z byle powodu - stwierdził.

Chodząc po pomoście i jego okolicach Mia zawiodła się. Zwykle coś się tu działo, ale jak na złość nie wtedy, kiedy ona tu była. Prysły marzenia o byciu super reporterką. A już widziałam nagłówki... W dodatku Mia niefortunnie potknęła się, a aparat nienaturalnie wyskoczył z jej rąk. Mia puściła wiązankę przekleństw.
- Super... Co za szajs! - wrzasnęła. Próbowała dokręcić obiektyw. W między czasie usiadła na jakimś krześle.

Zaśmiał się lekko. Lekki wietrzyk ochłodził mu twarz. Odetchnął z ulgą. Zrozumiał, że dopiero teraz pogoda była podobna, do tej w Hogwarcie i Japonii. Uśmiechnął się w duchu, na myśl, że wreszcie skończyły się te jego męczarnie.
-To w twoim wypadku raczej mało takich znajdziesz. Wierz mi. - Pod koniec jeszcze raz się zaśmiał. - Dobrze, ja już chyba będe szedł, ale koniecznie musimy się jeszcze spotkać. - Powiedział, wstając z krzesła.

Zastanowił się nad słowami Ryu. Niekoniecznie się z nim zgadzał, ale każdy miał swoje zdanie, a on nie będzie tego innym wytykał.
- Nie sądzę, jest sporo normalnych dziewczyn, trzeba tylko wiedzieć, gdzie szukać - uśmiechnął się tajemniczo i również się zaśmiał.
- Jasne, cześć - odpowiedział, zostając na pomoście. Było mu wygodnie, nie chciał się stąd ruszać. Może ktoś zechce się dosiąść na miejsce japończyka? - Zawsze możesz wysłać sowę - dodał, kiedy Ryu wstał.

Paląc papierosa przyszła na pomost. Nie miała nic ciekawego do roboty, więc postanowiła sobie trochę tu posiedzieć.
Stanęła praktycznie na końcu pomostu i spojrzała na wodę. W zasadzie to zaczynało jej już się nudzić na Malediwach, a na dodatek wciąż panowały upały. Zaczynała tęsknić za Paryżem, a nawet do szkoły. Tam przynajmniej było więcej zajęć. I więcej osób do denerwowania.
Potrząsnęła głową na myśl o Hogwarcie. Ona chyba zaczyna wariować. Żeby tęsknić za szkołą?! Dobre sobie.

Wściekła na cały świat ruszyła w bliżej nieokreślonym kierunku, trafiając ostatecznie na pomost. Rozejrzała się krótko, aby obeznać się w sytuacji. Nie chciała przecież natrafić na jakąś Puchonkę, która z pewnością oberwałaby zaklęciem od Lei. Po co dorabiać sobie kłopotów? Nie, nie, tylko, jeśli będzie prowokowana. A miała wielką nadzieję, że do tego nie dojdzie. Idąc trochę zbyt energicznym krokiem po deskach pomostu dostrzegła Verę, która najwyraźniej nie miała nic ciekawszego do roboty. Podeszła do niej, licząc na zrozumienie podłego humoru. W końcu się przyjaźniły, choć w Slytherinie nie było to pojęcie ogólne i oznaczało wiele rzeczy na raz.
- Cześć - mruknęła.

Gapienie się na wodę tak ją znudziła, że już by stąd poszła, gdyby nie to, że podeszła do niej Lei. Odetchnęła w duchu, że to żadna Puchonka nie zaszczyciła jej swoją obecnością.
- Cześć - odpowiedziała.
Spojrzała na dziewczynę i wywnioskowała, że nie ma ona zbyt dobrego humoru. Czyżby Lei przyszła po to, żeby się wyżalić? Możliwe, aczkolwiek Vera raczej na to nie stawiała. Chociaż były przyjaciółkami, to przecież w środowisku Ślizgonów przyjaźń nie znaczyła tego samego, co na przykład w Gryffindorze.
- Widzę, że coś Cię gryzie - powiedziała.

Westchnęła krótko. Rzeczywiście, dostała list, w którym Aideen informowała ją o małych kłopotach ze smokami. Nie uśmiechał jej się powrót do Rumunii w ciągu kolonii, zdecydowanie wolała zostać na wyspie i nie przejmować się niczym.
- Gryzie, ale nie chcę o tym gadać - powiedziała szybko. I rzeczywiście, nie przepadała za rozmawianiem o sobie, swoich uczuciach. Wolała żeby ktoś zajął ją rozmową i odciągnął od beznadziejnych problemów, kotłujących się w głowie. - Mów o czymkolwiek, bo zaraz strzelę Sectumsemprą w pierwszego Puchona, który się tu pojawi - mruknęła, trochę zbyt rozdrażniona. Oczywiście mówiła całkiem poważnie, taka reakcja z jej strony nie była niczym wyjątkowym. Wybuchowa natura nie pozwalała na chwile zwątpienia w złości.

- Ok - odpowiedziała wzruszając ramionami - Nie będę Cię do niczego zmuszać.
Nie dziwiło ją to, że Lei nie chcę mówić o swoich problemach, w końcu która Ślizgonka to robiła? Vera osobiście nie znała żadnej, ale może taka osoba istniała. W każdym razie czerwonowłosa się tym nie przejmowała. Chociaż nieco zainteresował ją zapewne cholernie ważny problem przyjaciółki. Postanowiła jednak nie pytać ją o to, gdyż istniało zagrożenia zostania trafioną Sectumsemprą. A tego raczej Veronique nie chciała doznać.
- Dobra, tam se płynie statek - wskazała palcem w pierwsze lepsze miejsce na oceanie, jednak nie nic tam nie było poza wodą. Verę raczej nie to nie obchodziło. Po chwili wpadła na lepszy pomysł niż pokazywanie nieistniejących łodzi.
- W parku ostatnio widziałam Justina Biebera i jakąś różową potworzycę - mruknęła przypominając sobie te straszliwe kreatury z Londynu.

- Jaasne, poczekam cierpliwie - odpowiedziała. - Satysfakcja z pomagania w nauce jedynej, niepowtarzalnej i niedouczonej Brook, będzie warta zniszczenia nadziei tuzina dziewczyn - powiedziała, starając się zachować powagę. Słabo jej to wychodziło, więc po chwili po prostu zaczęła się śmiać. Kolejny raz podczas tego spotkania.
- Och, przestań.Twoje powitanie było po prostu... oryginalne i miłe - mruknęła z uśmiechem.
Nie, dzisiaj już na pewno nie zaśnie. A ostatnie dni wakacji warto było spędzić właśnie w taki sposób i w takim towarzystwie.
Brook spojrzała w stronę leżaczków, wskazanych przez Wilkiego.
- Sądzę, że będą o wiele wygodniejsze niż ta barierka - powiedziała, zeskakując tym samym na pomost.

Wyczuła zaciekawienie ze strony Very, ale nie zamierzała nic zdradzać. Jak najszybciej chciała zapomnieć o liście, choć jasno dawał jej do zrozumienia, że powinna wrócić do kraju i pomóc ze smokami. Któż poradzi sobie lepiej niż ona? Ze swoim podejściem mogła zrobić wiele, jednak nawet Lei nie miałaby szans w obliczu wściekłego potwora. Po prostu nie patrzyłby na to, kto stoi w pobliżu, smoki nie miewały takich zwyczajów. Spojrzała w kierunku wskazanym przez przyjaciółkę, ale statku nie było. Na jej kolejne słowa zareagowała nieco bardziej entuzjastycznie.
- Tego małego mugolskiego pedałka? Co on sobie myśli, pojawiając się w parku? - prychnęła. Taak, takie kreatury kochały rozgłos.

Podczas wybuchu śmiechu ziewnął przeciągle. Wyglądało to dość dziwnie, ale i tak teraz się czuł. Z jednej strony był totalnie zmęczony i padnięty, ale z drugiej, nie potrafiłby rozstać się teraz z Brook. Chciał wynagrodzić jej te lata rozłąki. Uwielbia dziewczynę i nie pamięta, by kiedykolwiek zaprzyjaźnił się z kimś tak blisko. O tak, Wilkie to skończony drań, często jest za szczery i stanowczo brakuje mu pokory, ale mimo wszystko poznał prawdziwą przyjaźń. W towarzystwie Brooklyn momentalnie się rozluźnia i potrafi żartować nawet podczas takiego wyczerpania.
- Chociaż wiesz co?
Spytał zeskakując z poręczy i łapiąc dziewczynę pod ramię.
- Co powiesz na nocleg u mnie? Z samego rana stawię Ci śniadanie w restauracji i popływamy w oceanie. - Zaproponował spoglądając na nią zagadkowo.

Że też coś ją skusiło, żeby zawitać na Malediwach!
Zmrużyła oczy, promienie słoneczne były dla niej równie uciążliwe, co namolna mucha. Przez ułamek sekundy w jej oczach można było dostrzec przerażenie. Aż dziwne, gdyż pomost należał do miejc, w których silne emocje graniczą z cudem.
Niestety, Deborah nie może być pewna nawet jednej sekundy, nie może pozwolić sobie na rozluźnienie, gdyż wtedy jej schizofremia da zdecydowanie we znaki.
Uśmiechnęła się pod nosem i odetchnęła z ulgą. Fałszywy alarm. Głupi, fałszywy alarm.
No cóż, teraz czas na mały rekonesans, skoro fatygowała się aż tutaj.
Kilka osób na krzyż rozprawiło o czymś zawzięcie.
Wakacje, pełen high life.
Ciekawe, czy coś ją tu zaskoczy. Pewnie nie, ale zawsze warto spróbować.
Usiadła na samiutkim początku pomostu i powoli zamoczyła stopy w przyjemnie chłodnej wodzie. Aż przymrużyła oczy, jednak szybko przywołała się do porządku i zaczęła rozglądać się dookoła z leniwym zainteresowaniem.
Czekała na kogoś? Raczej nie.
To miejsce przypominało jej zakład, z którego uciekła całkiem niedawno. Piach, piach i piach. Całkowite odgrodzenie od cywilizacji. Czyżby zapowiadała się powtórka z rozrywki?
Zaśmiała się melodyjnie pod nosem, gdy pomyślała, jak zareaguje jej braciszek, gdy ją tutaj zobaczy. Cieszyła ją perspektywa tego spotkania, chociaż nie miała zielonego pojęcia, gdzie może szukać Drazica.
Dlatego zastosowała metodę Durance'ów: Gdy szukasz, nie znajdziesz.
Właśnie z tego powodu będzie siedziała cały dzień na pomoście. A co!