Nie spodziewała się, że Lei zareaguje tak entuzjastycznie. Ba, nawet myślała, że jeszcze ją pogoni z tego pomostu! W końcu kto lubił gadać o kimś takim jak Justin?
- Chyba szukał fanek czy czegoś w tym rodzaju - stwierdziła - Raczej nie przyszedł tam, by gapić się na kwiatki.
Vera miała już okazję przeczytać kilka wywiadów tego dzieciaka, z których wywnioskowała, że jest on zboczony. Chociaż to teraz takie popularne wśród nastolatków. Czerwonowłosa kompletnie tej głupoty nie rozumiała.
- I jeszcze była taka różowa laska, co miała bluzkę z napisem "Królowa jest tylko jedna" i małego pieska - powiedziała - A raczej małą bestię. I gadała łamanym angielskim.
Miała teraz nadzieję, że towarzyszka nie przepędzi jej z tego miejsca. Ale w zasadzie i tak by stąd nie poszła.

Nathaniel dał jej duuużo do myślenia, co też sprawiło, że wszystko trwało więcej niż krótką chwilę. W końcu po jakimś czasie podniosła się i wstała, wyszukując kuzyna wzrokiem.
- Chyba jednak zostanę przy opcji pozostania w Tokio - zawołała gdy wreszcie znalazła go i uśmiechnęła się blado, odchodząc. To było już postanowione, a nie chciała zmieniać decyzji, żeby jeszcze bardziej wszystko komplikować.
- Do zobaczenia w Hogsmeade ! - krzyknęła, pomachała Nate'owi i teleportowała się do swojego domu, wiedząc na czym w końcu jej zależy w tym cholernym życiu.

Lei nie wyobrażała sobie, jak taki mały, dziwny chłopiec (płeć rozpoznała dopiero po imieniu) może mieć fanki. Żeby chociaż był przystojny, albo coś w tym rodzaju, ale on nawet nie miał talentu!
- Mugolska głupota przerasta wszystko - pokręciła głową. Oczywiście wśród czarodziei także byli idioci, ale co z tego, skoro mugole mieli takich, którzy swoją głupotą potrafili przebić wszystkich dookoła? - Królowa jest tylko jedna? - powtórzyła czarnowłosa, unosząc brwi do góry i dając upust swojemu zdziwieniu. - Świat schodzi na psy - skomentowała, siadając na deskach i opuszczając nogi do wody.

- Widzę, że zmęczenie udziela się też Tobie - powiedziała, spoglądając na ziewającego przyjaciela.
Tak dobrze jej się z nim rozmawiało, ale fakt jest faktem, że mogła wybrać jakąś lepszą porę na spotkanie.
Słysząc jego propozycję, uśmiechnęła się szeroko. Spodobała jej się opcja z noclegiem i spędzeniem dnia w towarzystwie Wilkiego. Głupio było jej jednak przyjąć zaproszenie chłopaka, nie wiedząc co powiedziałby na to jego współlokator.
- To na prawdę świetny pomysł, jednak wrócę dziś do siebie, dobrze? - spytała niepewnie.
- Spotkać możemy się o każdej porze, wiesz, że dla Ciebie zawsze mam czas. - Miała ogromną nadzieję, że Wilkie nie poczuje się urażony odmową. Zależało jej na niewielu rzeczach, ale jedną z nich na pewno była przyjaźń chłopaka.

Szedł drewnianym pomostem, lekko kiwał się na boki. Sam nie wiedział do kąt idzie. Nie bardzo go to obchodziło. Chciał jak najszybciej znaleźć się w domku i położyć się.

Upomnienie 1/5 - czwarty punkt regulaminu ogólnego

- Hmm... Brook. Już wkrótce koniec wakacji i wiesz co? Miałabyś czas, żeby spotkać się ze mną i paroma osobami w Hyde Parku w Londynie 28 sierpnia o godzinie 17? Będzie z pewnością Fran i zastanawiam się właśnie, kogo tu jeszcze zaprosić.
Uśmiechnął się do dziewczyny zachęcająco. Już dawno w głowie bazowało mu to spotkanie, ale dopiero teraz uświadomił sobie jak bardzo chce, aby i ona się na nim pojawiła.
- A i jak chcesz... Nie będę nalegał. Czyli jednak już idziemy do siebie... - Westchnął przeciągle, a ów westchnięcie przerodziło się w jeszcze bardziej przeciągłe ziewnięcie.
Nie mogąc się opanować, przytulił dziewczynę i już po chwili bez słowa oddalił się w stronę domku.

EDIT1; Gdy teraz, w pełni władz umysłowych czytam ten komentarz, to aż uśmiecham się z politowaniem. Wybacz mi ten wyjątkowo zaniżony poziom ^^. Pisałem go około 3 w nocy.

Założyła na siebie cokolwiek i pobiegła na pomost. Co prawda były ostatnie dni wakacji na Malediwach, jednak ona spędzała je nie robiąc właściwie nic. Dzisiaj na przykład, ciągle leżała w łóżku. Nie chciało jej się wstać, takim okropnym była leniem. No i nie miała pojęcia co mogłaby robić. Obeszła już chyba całą wyspę, a ludzie coś nie pragnęli nawiązywać z nią kontaktu.
Właśnie dlatego napisała do Emmy. Może trochę przesadziła z panikowaniem. Gryfonka mogła pomyśleć, że się paliło czy coś... jednak nuda w mniemaniu Bell była tak samo niebezpieczna.

Po, co prawda krótkim i mało wyjasniającym liście od Bell od razu teleportowała się na Malediwy. Zastanawiało ją, co też tak ważnego mogło sie stać, że krukonka ściągała ją aż z Irlandii. Dzisiaj w Dublinie bylo szczególnie deszczowo, z tego to powodu miała na sobie dżinsy, jakaś bluzkę i długi powiewający na wietrze czarny sweter. Na Malediwach natomiast pogoda była zupełnie inna. Gdy Emma znalazła sie wsród mnóstwa ludzi odzianych tylko i włącznie w kostiummy poczuła się nieco...dziwnie.
- Jestem. - oświadczyła stając za Bell. - Co się stało?

Zadowolona ze znalezienia sobie towarzysza do zabicia nudy na dzisiejszy wieczór, podążała w stronę pomostu. Jej mina zdradzała jakąś obojętność. To wszystko oczywiście przez jej współlokatorkę, której jakoś nie potrafiła strawić. Lubiła gryfonów, ale takie 'dziunie' po prostu odrzucały Am. Tym razem postanowiła wyrwać się z domku. Jej przyjaciele pałętali się gdzieś pomiędzy barem a basenem, przez co byli raczej zajęci utrwalaniem nowych znajomości. Dziewczyna nie miała im tego za złe, bo sama wiedziała jak to jest. W Hogwarcie ciągle latała do nowych znajomych, nie przejmując się bliższymi osobami, tak jak teraz oni. Na szczęście w zanadrzu był także Wilkie, który czasami ratował ją w takiej sytuacji jak ta. Ucieszyła się więc i tym razem, kiedy dostała list z odpowiedzią na wcześniej zadane pytanie, mówiącą 'sam się nudzę, chętnie się spotkam'.
Gdy zbliżała się do pomostu, odruchowo i automatycznie odgarnęła gęste włosy na prawą stronę tak, jak zawsze. Błękitnymi tęczówkami doszukiwała się znajomej, ciemnej czupryny, chociaż na razie nie była ona w zasięgu jej wzroku.

Od wczoraj chłopak chodził dziwnie zamyślony i spokojny. W środku obawiał się, że może znów powraca jego dawne "ja". Chociaż niedawno przeżył rewolucję i nawet przyzwyczaił się do stałego uśmiechu na wargach, to wciąż szokuje on jego dawnych przyjaciół. Niedawno nie posiadał żadnych chęci, aby poznać kogokolwiek nowego. Zaprzyjaźnił się z paroma osobami, już z czystej konieczności, ale resztę trzymał na dystans. Jedyne czym się zajmował to dokuczanie każdemu, kto nie jest ze Slytherinu. Nie dopuszczał do siebie myśli lub jakichkolwiek możliwości, aby żyć inaczej. Pewnego ranka po prostu obudził się wolny i szczęśliwy, uśmiechnięty i zadowolony... Nie narzekał na pogodę, a cieszył się z upałów. Nie dokuczał uczniom tylko ze względu na stereotypy. Chociaż wciąż nie wyzbył się Ślizgońskiej złośliwości i ciągle raz na jakiś czas wstanie nabuzowany i czasem pożre się z kimś wyjątkowo irytującym, to obdarza wszystkich stanowczo cieplejszymi uczuciami.
Gdy doszedł na pomost, wpierw ujrzał Emmę i Bell, które rozmawiały przy barierce. Posłał im szeroki uśmiech i pomachał spazmatycznie z dość pokaźnej odległości.
Spacerując w miejsce, gdzie umówił się z Amayą, wciąż rozmyślał o tym jak zareaguje gdy zaczną beztrosko konwersować. Sam nie wiedział co w nią wstąpiło, że do niego napisała, ale chciał jej pokazać, że teraz jest zupełnie innym człowiekiem.
Jednakże już po chwili dostrzegł jakże mu znaną burzę brązowych włosów i ruszył ku niej, mimowolnie uśmiechając się od ucha do ucha.

Trzeba było przyznać, że sama Amaya i Wilkie kłócili się już parę razy o swoje zdanie, ale i tak cała rozmowa wyglądała interesująco. No, biorąc pod uwagę tą w domku, to nawet o sto razy bardziej. Nagle kątem oka zauważyła, że ślizgon zbliża się w jej stronę, więc przymknęła na chwilę powieki, żeby przytłumić wszystkie złe emocje. Nie chciała tym razem prowadzić szybkiej wymiany zdań z nim. W końcu je otworzyła, żeby popatrzeć na niego.
- Więc co to za stan krytyczny, hmm ? - spytała normalnie, przechylając głowę odrobinę w lewą stronę i unosząc ciemną brew. Chyba pierwszy raz aż tak bardzo cieszyła się na jego widok. Może wreszcie uda jej się oderwać od zgiełku tej wyspy ? Co jak co, ale nie należała do osób, które w kółko zachwycały się jej pięknem, chociaż na to zasługiwała.
- Cieszę się, że spotkanie może zadziałać w dwie strony - odparła, mając oczywiście na myśli oderwanie się od nudy. Amaya uśmiechnęła się szerzej i zerknęła w bok, jakby pytając czy już chce się teleportować, czy nie chciałby tu na chwilę zostać. Robiło się ciemno, ale na szczęście nie istniało nic takiego w stylu ciszy nocnej... Uczniowie przelatywali z baru do restauracji krzycząc coś głośno, a nauczyciele nic sobie z tego praktycznie nie robili. Trzeba było przyznać, że brunetce czasem było szkoda, że nie zdążyła jeszcze wkręcić się w jakieś zawiłe towarzystwo, przy którym mogłaby prawie o wszystkim zapomnieć.
- Gdyby nie ty, właśnie rozważałabym czy nie skoczyć z tego pomostu - spostrzegła patrząc na drewno, przez co włosy zasłoniły na parę sekund jej twarz.

Stała przez chwilę na prawie samym końcu pomosty, czekając na pojawienie się Emmy. Wypatrzyła trochę dalej niewielką altankę, która właściwie nietrudna była do zauważenia, i już miała zamiar w niej usiąść kiedy za nią niespodziewanie pojawiła się Em.
- No wreszcie! - wykrzyknęła, jakby wyjątkowo długo czekała. A przecież dopiero co tu przyszła. Wyściskała Gryfonkę, przecież taaak długo się nie widział, prawie całe wakacje!
- Co się stało? Stało się coś strasznego. - W tym momencie zniżyła głos do szeptu, jakby właśnie miała zamiar powierzyć blondynce jakąś tajemnicę. - Nudzi mi się i to tak okropnie, że mój mózg siada i nie chce ruszyć. W ogóle mam wrażenie, że się zepsuje i podczas roku szkolnego do niczego nie będzie się nadawał.
Stała teraz dokładnie naprzeciw Em i obserwowała każdy jej gest, a szczególnie oczy. Właściwie rudowłosa nie była zbyt wysoka, więc odrobinę się odsunęła, żeby głupio nie spoglądać w górę.
Międzyczasie pomachała do Wilkiego, którego zauważyła kontem oka. Jednak szedł w stronę dziewczyny... ach, tak, to była przecież starsza o rok Krukonka, Amaya.
- Dlatego musimy coś wymyślić - oznajmiła, już normalnym tonem.

David szedł długim pomostem aż doszedł do końca, gdzie zauważył krukonkę. Podszedł do metalowej barierki po czym pochylił się nad nią.
-Ale tu jest czysta woda.-powiedział pod nosem. Odszedł od barierki i usiadł na szerokiej ławce. Po chwili wstał i zaczął biec w stronę plaży gdy nagle potknął się o jednego z przechodniów i uderzył głową w podłogę.

- Duuszę się! - wystekała, zdzuszona uściskem Bell. Kiedy już ta ją w końcu puściła przysiadła sobie na pomoście mocząc nogi i przyglądając się małej rudej dziewczynce bawiącej się wiaderkiem. Przy okazji, podobnie jak krukonka pomachała do Wilkie'go.
Ponownie skierowała spojrzenie na Bell, za wszelką cenę starajac się nie podpatrywać co też ślizgon robi z tamtą krukonką. Ale nie musiała długo czekać, by zająć swoje myśl czym innym niż Twycross.
- Czekaj... ściągnęłaś mnie, aż z Irlandii pisząc, że to sprawa życia i śmierci a tymczasem chodzi o to, że Tobie się NUDZI?! - wykrzykneła, strasząc przy tym dziewczynkę z wiaderkiem. To jest... niewyobrażalne. No ale czego się spodziewała? Wkońcu to Bell, a dla niej nuda była równie niezbezpieczna co wielka masakra.
- Bell. - zaśmiała się nieco histerycznie - Czy ty... - Ledwo zdążyła dojść do początku swojego kazania, kiedy to jakis straszy chłopak poslizgnął sięi uderzył w głowę.
I na dodatek się nie ruszał! Podeszła do niego szybko i potrząsneła nim.
- Chyba powinnyśmy go docucić.

Tak, właśnie czegoś takiego się spodziewała. Stała więc spokojnie, z lekkim uśmiechem na twarzy, można by rzec, że lekceważącym i słuchała słów Emmy. Wiedziała, że jak się wygada to popatrzy na to wszystko od innej strony i z pewnością zaradzi tej okropnej nudzie. Aż tu nagle niespodzianka! Przerwała w pół słowa, co do niej niepodobne było i spojrzała w tym samym kierunku co Gryfonka.
Istotnie, leżał tam nie jakiś chłopak, tylko David, Krukon z jej roku albo starszy. Chciał się zabić, czy co?
- Mądra myśl - przytaknęła i wyciągnęła różdżkę. W końcu nie było łatwiejszego sposobu, by przywrócić go do przytomności. - Aguamenti - szepnęła, kierując strumień wody na głowę chłopaka. Ups, chyba wyszedł nieco za duży, ale Bell jakoś nigdy nie umiała kontrolować ilości cieczy wytryskującej z końca magicznego patyka.

- Nuda. Potworna nuda. Nuda, jakiej jeszcze nigdy nie poznałem. Mówiłem, że prawie wyliczyłem wszystkie drzazgi w ścianie domku? - Westchnął ciężko, po czym posłał dziewczynie czarujący uśmiech. Zastanawiał się już czy nie podejść do Emmy i Bell, mimo tego, że umówił się z kimś innym. Teraz zaś dostrzegł, że dobrze zrobił. Z dziewczynami mógł spotkać się chyba w każdym momencie, są przecież w jak najlepszych stosunkach. Może nie znają się zbyt długo, ale wie, że tylko z nimi może zrobić stosowny jak na jego kreatywność bałagan. W końcu nie ma do czynienia z amatorkami. Ich trio nie ma sobie równych.... Za to z dziewczyną nie widział się od piątej klasy. Nie rozstali się w zbyt dobrych relacjach, a taka sowa może być jedyną okazją na odnowienie przyjaźni. Nigdy nie zapomni, jak przez związek z nim, dziewczyna stawała się coraz bardziej ponura i wredna. Chciał wszystko odkręcić, chciał pokazać jaki jest teraz...
- Hmm.. Czyli praktycznie jestem Twoim bohaterem? - Spytał, unosząc jedną brew i spoglądając nań łobuzersko. Już dawno przestał przejmować się opinią innych i mówił to, co ślina mu na język przyniesie.
- To aportujemy się na London Eye? Nigdy tam nie byłem... a przecież przez dość długo okres czasu mieszkałem w Londynie. Co ty na to? - Spytał, prychając jak dureń z nadymanymi policzkami. Nabył takie odruchy jeszcze w towarzystwie Brook, jakiś miesiąc temu. Wcześniej był absolutnie opanowany, więc takie elementy mogły być dla Am szokiem.

- Bell! On jest... mokry! - zauważyła niezwykle inteligentnie. Nie sądziła, że docucić w języku Bell oznacza oblać. Potrząsnęła rękoma, by wysuszyć je z wody.
- Tylko dlaczego on wciąż się nie budzi? Może powinnyśmy go zanieść do jakiegoś szpitala, czy coś?
- Ej! - wrzasnęła krukonowi prostu do ucha. To go powinno w końcu obudzić. - Znasz go w ogóle? Jest z Twojego domu, o ile się nie mylę... Ale jak ma na imię? Patrick? Don? Daniel? - wymieniała po kolei imiona, chcąc "dopasować", któreś z nich do chłopaka.

Otworzył oczy i ujrzał Jedną uczennicę z Gryffindoru. Poczuł ból głowy.
-Ale mnie głowa boli -powiedział przerażony - mógłby ktoś powiedzieć co się stało, ponieważ ja za bardzo nie pamiętam.

- Ha! - wykrzyknęła Em, widząc otwierającego oczy krukona - Widzisz Bell? Docuciłam go! Powinnam zostać uzdrowicielem. - stwierdziła, wielce z siebie zadowolona.
- Otóż mój drogi, podziwiałeś piękne malediwskie widoki, kiedy to poślizgnąłeś się i walnąłeś głową o podłoże. - wyjaśniła z szerokim uśmiechem na twarzy.
- I co z nim teraz? Może go odprowadzimy do hotelu, czy gdzieś tam, gdzie mieszkacie? - zwróciła się do Rodwick.

Amaya nigdy nie była w szoku widząc, że ludzie się zmieniają. Dla niej było normalne, że impertynencki uśmiech potrafił zmienić się w bardziej niefrasobliwy, spokojny i opanowany. Tak samo było z nagłymi, innymi zachowaniami. Ten uśmiech Wilkie'ego niegdyś był w stanie podbić jej serce i pozwolić sobie na ulotne zapomnienie w jego towarzystwie.
- Drzazgi w ścianie domku ? - spytała jakby z podziwem, bo trzeba było przyznać, że takowych było potwornie dużo - Aż się boję zapytać ile ci to czasu zajęło, żeby przeliczyć choćby połowę - nagle po raz pierwszy od ich ostatniego spotkania zaśmiała się, wreszcie unosząc kobaltowe tęczówki na twarz byłego chłopaka. I co tu mówić... Niegdyś żar miłości doprowadzał ich do obłędu, a teraz jakby za sprawą machnięcia różdżki i wypowiedzenia formułki chłodzącego zaklęcia, wszystko prawie zgasło. Oczywiście w dziewczynie nadal tliło się jakieś maleńkie uczucie, ale nie chciała się do tego przyznać. Liczyła przynajmniej na odnowienie znajomości do przyjaźni. Choćby takiej jednej, ulotnej.
- Tak można powiedzieć - i przez większość czasu nim byłeś... Dodała dziewczyna w myśli, natychmiast zirytowana krzycząc na siebie w duchu - Za to ja też jestem, ale Twoim.
Amaya skinęła jeszcze delikatnie głową na pytanie o aportowaniu do London Eye, a kąciki jej herbacianych ust powędrowały ku górze w uroczym uśmiechu.

- No. Jest - zareagowała tak, że można by powiedzieć, że właściwie nie zareagowała. - Kąpiel każdemu się przyda - wzruszyła ramionami, nadal nie przejmując się tym, że David był mokry.
- Znam, znam. Zwie się David - rzekła, obracając chłopaka tak, żeby leżał twarzą do góry. - Nie wiem. Nie umiem ocenić czy stało mu się coś poważnego. Nie wygląda na rannego ani nic...
Już chciała powiedzieć, żeby po prostu go zostawiły, to ktoś inny się nim zajmie, ale akurat w tym momencie Krukon ocucił się o czym dało znak głośne zadowolenie Emmy.
- O, Merlinie! On utracił pamięć. Powinnyśmy go zabrać do Munga - oświadczyła, jednak opcja by zanieść go do domku była o wiele łatwiejsza, wiec Bell z chęcią na nią przystała. - Dobra. Zaniesiemy go do domku.. tyle, że nie wie w którym mieszka. To ty za nogi, a ja za ręce?

- Hmm, to może zanieśmy go do Twojego domku? Albo go komuś podrzucimy i tyle. - odparła, chwytając chłopaka za nogi i unosząc do góry. Teraz krukon był w bardzo ciekawej pozycji.
- O, Merlinie jakiś ty ciężki! - spojrzała na niego z niezadowoleniem. - Swoją drogą, dobrze, że jednak nie pojechałam na te wakacje. Nie wytrzymałabym w takiej temperaturze. - oświadczyła, ścierając pot z czoła. Jej dziwaczny sweter powiewał teraz lekko, zasłaniając Bell.

- Hmm.. dobra, podrzucimy go gdzie popadnie, bo nie chcę mieć zwłok w pokoju - stwierdziła. Co prawda to był Krukon, ale Bell nie była taka ochocza w pomaganiu każdemu kto znajdzie się w potrzebie. We wszystkim przecież trzeba zachować umiar!
Chwyciła Davida za ręce i ruszyła pierwsza, co wcale nie było łatwe. Chłopak był cały mokry, przez co wyślizgiwał jej się z dłoni. Strach był pomyśleć, co by się stało gdyby upadł po raz kolejny i to z takiej pozycji. Może kręgosłup by my się złamał? Brr, wtedy z pewnością nie odbyłoby się bez Munga i specjalnej opieki. Chociaż, może uzdrowiciele umieliby go naprawić w kilka minut? Nigdy się tym nie interesowała, wiec nie miała bladego pojęcia.
- Dałabyś radę - wydyszała. - Chodziłabyś w samym kostiumie i całe dnie spędzała w wodzie. W takim stroju to na pewno się przegrzejesz.

-Dzięki za pomoc, ale dalej dam sobie radę. - Przerażony i mokry David wstał. Młody czarodziej chciał się dowiedzieć czemu był mokry, ale nie miał już czasu więc podziękował ponownie i zaczął się szybko oddalać.

- David, słonko! Gdzie idziesz? Wracaj natychmiast! - krzyczała za nim. A widząc, że ten nie reaguje pobiegła szybko za nim.
- Nie możesz jeszcze iść. Boli Cię głowa. A co jeśli, przewrócisz się zaraz znowu? - tłumaczyła mu spokojnie i powoli, żeby wszystko dobrze zrozumiał.
- A teraz - znów chwyciła jego kostki do góry - zaniesiemy Cię do naszego prywatnego gabinetu. - powiedziała i zamachała do Bell, by jej pomogła. W końcu sama go nie udźwignie.

-Nie potrzebuję pomocy. - powiedział bardzo przerażony. Po czym chciał uciec lecz Emma trzymała go za kostki.
-Możesz już mnie puścić? Nie potrzebuję pomocy. - Starał się jak najprędzej zabrać z tego pomostu lecz w końcu ustąpił i usiadł na ławce.