- Lubię takie niespodzianki. - powiedziała, gdy unormowała już oddech. Puściła oczko do dziewczyny i usiadła na pomoście.
- No to ewentualny chłód mamy już za sobą. - zaśmiała się krótko. - Teraz już tylko może być gorąco. - dodała z rozbawieniem.

Udała się na pomost w stroju kąpielowym. Nagle poczuła jak chłodna bryza uderza o jej skórę, więc owinęła się szczelnie ręcznikiem i usiadła z brzegu, nawet nie podchodząc do altanki w której było już parę osób. Jakoś nie chciała pchać się w tamtą stronę, a jedynie poczekać na swojego kuzyna. Nie widziała go od czasu spotkania w Hogsmeade, a od tamtego czasu sporo się zmieniło w jej życiu. W końcu Nathaniel nie wiedział o jej planach, o tym, że opuszcza szkołę i szykuje się na posadę w ministerstwie magii. Będzie chyba nawet najmłodszym aurorem... Przynajmniej będzie miała trochę czasu, żeby "oswoić się" z ciągłym zabieganiem w Londynie i poza nim. Jakoś sobie tego nie wyobrażała, jednak była dobrej myśli. Rzucać zaklęcia potrafiła perfekcyjnie, z rozwiązywaniem pewnych problemów też była niezła, więc nie musiała się niczym przejmować.
Christine zapatrzyła się przed siebie. Piękne widoki ciągnęły się całymi pasmami, co dodawało jeszcze większego uroku, poza tym było widać skrawek plaży, na której miał miejsce owy ślub...

Latem, kiedy jest bardzo gorąco, wyprawa na plażę to bardzo dobry pomysł. Oczywiście trzeba zabrać ze sobą ręcznik, kąpielówki i olejek do opalania. Tak też zrobił Nathaniel. Gdy jednak otrzymał list od kuzynki szybko odpisał i chowając rzeczy do domku w pośpiechu pobiegł w miejsce, gdzie mieli się spotkać. Gdy dostrzegł dziewczynę, jego wargi ułożyły się w promiennym uśmiechu, który od razu dosięgnął jego roześmiane oczy.

Słysząc, że ktoś biegnie, odwróciła głowę w lewą stronę, a dostrzegając Nathaniela zerwała się z miejsca.
- Zaraz będę - zacytowała jego słowa, chociaż tak naprawdę trochę sobie na niego poczekała zanim przybiegł! Na zewnątrz robiło się już ciemniej, ale pomimo tego nadal było naprawdę pięknie, bo wszystkie światła na wyspie zostały zapalone, oświetlając ją w ciekawy sposób. Zaczynała kochać to miejsce. Nie tylko ze względu zdarzeń jakie tu miały miejsce, a widoków, które były w stanie nawet powalić czarodzieja na kolana.
- Hej Nath - mruknęła, idąc prosto w jego stronę.

- Cześć, Davis! - zawołał, jeszcze bardziej przyśpieszając. Gdy stanął już obok niej chrząknął znacząco, po czym dodał - Znaczy, Shiomi. - Spojrzał na nią krytycznie, lustrując twarz, która prócz rumieńców kwitnących na jej policzkach, nic a nic się nie zmieniła. Tego się nie spodziewał. Kobieta wcale nie stała się dobroduszną mamuśką, ale jest wciąż starą, tak przez niego uwielbianą Christy. Wyobrażał sobie, że dziewczyna urośnie co najmniej 10 centymetrów, włoży fioletową spódnicę w kwiaty, zrobi wysokiego koka i umaluje się by schować przed światem pierwsze zmarszczki. Nie rozczarował się. Christine była wciąż jego młodą, roześmianą kuzynką. Gdy ją ujrzał niemal pacnął się w czoło wspominając swoją głupotę. Czy naprawdę wyobrażał sobie, że dziewczyna tak nagle się zmieni...?
Nie mogąc się opanować, przytulił kuzynkę z całej siły, wdychając wpierw chrapliwie powietrze w usta.

Gdy chłopak się poprawił, faktycznie zarumieniła się, jednak potem parsknęła śmiechem. O nie, nie miała zamiaru stawać się dorosłą już w wieku siedemnastu lat. W środku niej dalej kryła się paroletnia Christine z wiecznym ADHD. Pomimo tego wszystkiego, wiedziała czego chce od życia i tym różniła się od innych. Miała tylko nadzieję, że nie będzie musiała żałować swoich decyzji.
- Davis też może być, bo po części dalej się nią czuję - szepnęła nad jego uchem jakby w tajemnicy, kiedy tylko przytulił ją do siebie - u...Udusisz mnie. Jeszcze chcę trochę pożyć, Nath.
Stwierdziła, nie mogąc nawet wyciągnąć rąk z jego objęć. Wypuściła ciężko powietrze i wtuliła się w niego, wiedząc, że ostatnie wydarzenia i tak nie zmienią nic między nimi.
- I co słychać ? - ostatecznie wydostała się z objęć i usiadła na pomoście, zanurzając nogi po części w oceanie. Na zewnątrz robiło się coraz ciemniej.

Gdy dziewczyna wyszeptała mu do ucha potwierdzenie wszelkich swoich nadziei, chłopak uśmiechnął się błogo. Właśnie tego skrycie oczekiwał. - Hmm... Nie dziwię się, skoro rozmawiam z panną młodą. - Puścił do niej oczko, po czym niechętnie poddał się Christy, która zręcznie wyswobodziła się z jego objęć.
- Co słychać? - nim odpowiedział wywrócił ramionami i wbił wzrok w idealnie równe kafelki. Nie zauważył nawet, że dziewczyna przysiadła.
- U mnie praktycznie codziennie to samo. Nie, żebym narzekał na nudę, w tym jestem sobie sam winny - westchnął ciężko, po czym dostrzegłszy, że jakże jemu znana ruda czupryna przemieściła się, przyklęknął tuż obok niej, mocząc koniuszki palców w absurdalnie czystej wodzie. - A dostałaś coś ciekawego? - spytał szczerze zaciekawiony. Było to dość dziwne pytanie w związku z tak długą rozłąką... w dodatku z tym, że dziewczyna wyszła dzisiaj za mąż, ale było już za późno by mógł ugryźć się w język.

Zakołysała się na boki, po czym położyła plecami na pomoście, by móc patrzeć z dołu na Nathaniela błądzącego wzrokiem po kafelkach.
- Nuda ? W takim wypadku mogłeś przecież do mnie napisać - zauważyła, unosząc odrobinę głowę w górę, żeby odgarnąć włosy w tył - niekiedy sama nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Dopiero później dowiedziałam się, że Kazuo tu jest i miałam kłopot z głowy. Ale w każdym momencie byłabym zdolna się wyrwać, przecież wiesz - powiedziała Christy i uśmiechnęła się szeroko. Wiedziała, że już za niedługo wszyscy wrócą do Hogwartu, a Nathaniel dalej myślał, że będą się widywać jeszcze przez ten rok w szkole. Postanowiła poruszyć ten temat za jakiś czas. Zastanawiała się nad jego reakcją. Wiedziała, że nie będzie z tego zadowolony, bo i ona nie była.
- Mnóstwo pieniędzy, sukienki, życzenia, ale najwięcej było kwiatów - podpowiedziała kuzynowi, wracając do siadu, kiedy tylko pochylił się, żeby pomoczyć koniuszki palców w wodzie.

- Czyli w paru słowach; nic, co dorównało by temu co da Christy Nathaniel - oświadczył łobuzersko, po czym usiadł obok niej nie zdejmując klapek, które wciąż dyndały mu na stopach. Nagle zaczął zastanawiać się jak to będzie, gdy dziewczyna pójdzie do Hogwartu... Przecież to trochę nie typowe, by ktoś już w siódmej klasie wyszedł za mąż. Trwać w parze, owszem, ale żeby było jakiekolwiek małżeństwo? Nigdy o czymś podobnym nie słyszał. Jego kuzynka zawsze była wyjątkowa i ekscentryczna. To od zawsze w niej cenił. Jednakże po kie licho wychodziła tak młodo za mąż? Mogliby przecież chodzić ze sobą jeszcze przez jakiś czas... Przecież teraz tyle rozwodów. Ojciec zawsze karcił rozstania małżonków, nie raz wygłaszał kazania na ten temat. Spojrzał jednak na kuzynkę i nagle wszelkie zwątpienie prysnęło jak bańka mydlana. W jaki sposób mógł zwątpić w odpowiedzialność Christy? Cóż, póki co nie będzie wyjawiał żadnego sprzeciwu, ale nie zna gościa. Cóż, jeżeli ją skrzywdzi...
- Christy, czy jesteś... szczęśliwa? - spytał niepewnie. Czuł, że to pytanie powinien zadać wpierw.

Nathaniel powinien wiedzieć, że Christine naprawdę nie chciała prezentów, a, że tego nie zauważył... Zaraz gdy zadał jej pytanie wrzuciła go z pomostu do oceanu. Zaklaskała w swoje dłonie, śmiejąc się uroczo i kiwając swoją głową z uznaniem. Czy była szczęśliwa ? Na chwilę obecną bardzo, jednak w kółko miała pewne obawy. A niepotrzebnie.
-To masz za te prezenty. Nic nie chcę od ciebie, Nath - powiedziała przekonywająco. Chciała już zacząć ten temat. Wahała się jednak od czego zacząć. Zebrała sobie wszystko w myśli i popatrzyła na kuzyna.
- Jestem bardzo szczęśliwa. Z tym, że wiele rzeczy się zmieni... W tym roku nie pisałam testów na szóstą klasę, a na siódmą... To był mój ostatni rok w Hogwarcie. Byłam w ministerstwie magii i chyba załapię się nawet na aurora. Będziemy pisać ze sobą listy, a kiedy tylko będziesz w Hogsmeade, będę mogła się tam teleportować. Teraz mieszkam w Tokio...
Powiedziała, po czym westchnęła ciężko, bo i tak nie mogła znieść tej myśli, że znów będzie daleko kuzyna. W prawdzie znów będą się widywać, ale to nie to samo.

Gdy dziewczyna wrzuciła go do wody zakrztusił się, lecz nie wodą, a ze śmiechu. Zawsze była nieprzewidywalna, ale teraz poczęła już balansować na granicy jego wytrzymałości psychicznej. Christy zawsze dziwnie okazywała swoje zmieszanie, wręcz nie dziewczęco, ale to w jego mniemaniu był naprawdę wielki plus. Woda zdawała się być ciepła, więc Nate nie czuł zbytniej różnicy pomiędzy lądem, a tą ochładzającą kąpielą. Machał samymi nogami, a ręce przyłożył do tułowia i wyglądał prawie jak bohaterowie scooby'ego doo. Jedynej bajki, którą kiedykolwiek oglądał i dzielił się relacją z kuzynką. Christine zawsze jedynie udawała, że go słucha. Zrozumiał to dopiero niedawno, ale bardzo jest jej wdzięczny za to, że zwyczajnie go nie odtrącała i nie mówiła, że to głupie.
Gdy usłyszał wiadomość, którą go poczęstowała, zamurowało go i po chwili zaczął tak manewrować nogami, że raz zapadał się pod taflę, a raz wynurzał. Nic nie odpowiedział, jednak zaczerpnął głęboko powietrze i dosłownie zapadł się pod ziemię. Nie chciał teraz z nikim rozmawiać.

Christine widząc w jakim szoku jest Nathaniel lekko skrzywiła się.
- Nath ! Nathaniel ! - wrzasnęła, chociaż i tak sprawiał wrażenie, że jej w ogóle nie słucha. Zaniepokojona jego stanem, nachyliła się w stronę wody i wyciągnęła go z niej, przyglądając się badawczo. Wiedziała, że wyglądał co najmniej tak, jakby chciał zapaść się pod ziemię... Na chwilę obecną pod wodę. Zaraz jednak Christy nie wytrzymała i przytuliła go mocno do siebie, lekko kiwając się na boki.
- To nic nie zmieni. Słyszysz ? - szepnęła mu do ucha, nadal się krzywiąc. I pomyśleć, że w Hogwarcie spotkali się tylko parę razy... Zaczynała żałować, że nie będzie mogła spędzić z nim więcej czasu w roku szkolnym, bo będzie zajęty nauką. Tak, dobrze wiedziała, że w drugiej klasie nauczyciele biorą się za swoich uczniów. Właśnie od wakacji wszystko się miało zmienić. Jedynie ruda dalej wmawiała sobie inaczej. Miała nadal cichą nadzieję, że kuzyn nie zerwie z nią kontaktu ze względu na to, co właśnie się dzieje.
- Jeśli nawet będzie taka potrzeba, to porozmawiam z dyrektorem i przyjedziesz do mnie na jakiś czas... Musimy odrobić te parę miesięcy - a może i lat...- dodała mimowolnie w myśli i potrząsnęła energicznie głową.

Uśmiechnęła się do niej, obserwując to jak się zachowywała. Była zupełnie inna od większości dziewczyn, bardziej żywiołowa, spontaniczna i optymistyczna. To wszystko przy melancholijnych dziewczynach Hogwartu było wielkim plusem. Podpłynęła bliżej pomostu.
- Gorąco powiadasz, brzmi jeszcze lepiej - powiedziała do niej, po czym wygrzebała się z wody i usiała na pomoście. Odgarnęła krótkie kosmyki z twarzy, aby nie wpadały jej do oczu i wychyliła twarz w stronę słońca. Przymrużyła nieco oczy, kontem oka jednak nadal spoglądając na brunetkę.

Juliet maszerowała teras po pomoście i myślała nad tym co miało miejsce nad basenem. Nie mogła zrozumieć kto mógł bu ją wołać, albo chociażby znać. W tym zamyśleniu nie zaówarzyła nadchodzącego chłopaka. Momentalnie w niego uderzyła.
-Bardzo przepraszam-jęknęła

Gdy dziewczyna wyciągnęła go z wody, a nawet wyszeptała coś do ucha - spuścił głowę i zasępił się w absurdalnie równą taflę, chociaż w głębi duszy pragnął do niej wskoczyć i odpłynąć tak daleko i tak szybko, by ta go już nie odnalazła. Wiedział jednak, że jeżeli "tą" będzie Christy w życiu nie da mu takiej szansy. Pływa od niego dwa razy szybciej i wie, że nie wachałaby się wskoczyć do wody w ubraniu, jeżeli byłoby to konieczne.
- Nic nie zmieni? - powtórzył jej obietnicę pytająco. Wiedział, że to tylko puste słowa, ale trzymał się ich jak kotwicy. Nate zdawał sobie sprawę z tego, że ich relację po tym ślubie diamentralnie się odmienią. Myślał jednak, że zmieni się jej charakter czy wygląd, a nie miejsce zamieszkania.
- Zostań - poprosił cicho, gdy tylko usłyszał, że przeprowadza się aż do tokio. - Proszę, zostań... - powtórzył nagle na nią spoglądając. Uznał, że jest to coś ostatecznego, że nie zmiein swojej decyzji... Natomiast ona raczej nic jeszcze w tym kierunku nie zrobiła. Dopiero co się pobrali, po kie licho taki pośpiech. Nagle gwałtownie się ożywił i aż podskoczył gdy uświadomił sobie, że jest jeszcze jakaś szansa.
- Proszę, proszę, proszę, proszę! - powtarzał w kółko jak refren, patrząc na dziewczynę błagalnie, lecz już ze swoim chakaterystycznym uśmieszkiem.

Dopiero teraz zdawała sobie sprawę z tego co właściwie robi. Jęknęła żałośnie, nie wiedząc co powiedzieć. W końcu jednak otworzyła usta.
- Nabroiłam między mną a moimi rodzicami... Oboje chcieli, żebym wróciła do domu. Wszystko, pięknie mówiąc, olałam i zerwałam z nimi kontakt - dodała jeszcze od siebie i zakryła twarz w dłoniach, a łokcie kładąc na chudziutkich udach. Czuła się okropnie, bo nie wiedziała co zrobić. Dla innych proszenie Nathaniela po prostu byłoby czymś zwyczajnym, jednak Christy nie mogła się pozbierać. Za dużo działo się ostatnim razem - ślub, Tokio, wiadomość od wściekłych rodziców i te inne wydarzenia sprawiały, że ona sama się w tym wszystkim już gubiła.
- Nathaniel, to nie jest takie łatwe... - rzuciła przytłumionym głosem przez palce u swoich dłoni - Ustaliliśmy wszystko...
Nadal nie dawała za wygraną. Chciała jak najprędzej znaleźć się w zacisznym miejscu ze słuchawkami w uszach i przemyśleć to i owo. Naprawdę teraz tego potrzebowała na tą chwilę. Nie uśmiechała się, bo nie wiedziała nawet jak się ma zachować.

,,Mam dości,, pomyślała. Rozejrzała się ostatni raz po całym pomoście i szybkim krokiem ruszyła już w stronę baru. Miał ochotę na coś zimnego do picia. ,, Tak muszę się czegoś napić słońce źle na mnie działa'' powtarzała sobie w myślach.

- Wyznaję zasadę 'hakuna-matata', która jeszcze nigdy mnie nie zawiodła. Wszystko da się rozwiązać, ze wszystkiego da się wybrnąć, ale musisz tego chcieć, Christy, ja Cię nie będę do niczego zmuszał. Jeżeli chcesz pojechać do Tokio ze swoim mężem, będę tęsknił, ale przeżyję. Jeżeli zaś chcesz zakończyć edukację i oficjalnie skończyć szkołę - w dodatku posiedzieć jeszcze ze mną i czynić rzeczy, hmm.. typowe dla nas - tutaj wyszczerzył zęby jeszcze intensywniej, chociaż już od pewnego czasu zdawało się, że to niemożliwe.
Spojrzał na kuzynkę, pewien, że może nie teraz, ale w końcu uda mu się ją przekonać. Czy to takie trudne? Zawsze był uparty i zawsze tak skutecznie tym irytował, że w końcu druga strona poddawała się. Nie lubił atakować, wolał zmuszać do kapitulacji. Spojrzał rozpopromieniony na kuzynkę i puścił oczko, po czym przeniósł wzrok na ocean. Już prawie zachód. Przyłożył rękę do czoła tworząc daszek, by nieco dokładniej zlokalizować słońce.
- Przecież nie chcesz jeszcze zostać kurą domową... nie do twarzy Ci z fartuchem. A po za tym wiesz, że ja proszę, proszę, proszę... - Usłyszał stłumione kroki i rozejrzał się. Zauważył jakąś blondynkę, która oddalała się najwyraźniej czymś zirytowana.

Skrzywiła się i popatrzyła w jego stronę, tym razem już opuszczając obie dłonie w dół.
- Nie, Nat – powiedziała stanowczo – dobrze wiesz, że jeśli wrócę do szkoły będę siedziała z nosem w książkach i nie będę miała za bardzo czasu wyskakiwać do Hogsmeade, żeby zobaczyć się z Kazuo. W siódmej klasie jest naprawdę sporo nauki... Oczywiście, że widywałabym się z nim od czasu do czasu, ale to może wszystko rozwalić... Nie chcę stracić kogoś na kim mi zależy.
Christine zerknęła w prawą stronę gdzie oddalała się jakaś blondynka, którą mijała już parę razy tu na wyspach. Gryfonka najwyraźniej chodziła czymś niezadowolona.
- Kurą domową ? Nie, nie – mruknęła – A teraz wybacz, chcę trochę ochłonąć...
Mówiąc to, oparła dłonie na brzegu i wsunęła drobne ciało do tafli wody, przez cały czas trzymając się pomostu. Ocean był zimny. Na jej skórze nawet pojawiła się gęsia skórka, świadcząca o tym, że jest jej zimno. Może i tak było, ale chyba tego potrzebowała w tej chwili.
Popatrzyła przez ramię na księżyc, który odbijał się w wodzie i podpłynęła bliżej Nathaniela, żeby mu coś powiedzieć.
- Muszę to przemyśleć – powiedziała i uśmiechnęła się niepewnie, jednak zanim zdążył się na nią rzucić, czy jakoś inaczej okazać entuzjazm, dodała: - Ale nic nie obiecuję !
Choć szczerze wątpiła, że wróci, to i tak nie chciała mówić o tym kuzynowi. Pierwszy raz od... Zawsze mieli inne zdanie na jakiś temat. Nie wiedziała, że taki dzień w ogóle nadejdzie skoro już od jedenastu lat rozumieli się nawet bez słów.

Brooklyn przyszła na pomost. Miała czekać na Wilkiego, więc czekała. Rękoma oparła się o barierkę, i zapatrzyła się na morze. Fale leniwie uderzały o drewnianą konstrukcję, a wiaterek przyjemnie mierzwił jej włosy. Cieszyła się, że zna chociaż kogoś z nowej szkoły.

O czwartej nad ranem wszystko na Malediwach wydawało się obce. Chociaż przebywa tu już od blisko trzech tygodni, nigdy nie spacerował o tej godzinie. Mimo wszystko, okoliczności i tak nie dałyby mu dzisiaj zasnąć. To dziś dostał sowę od swojej wieloletniej znajomej, więc nie mógłby zaprzepaścić spotkania z nią. Gdy doszedł do pomostu, zauważył czarnowłosą dziewczynę opierającą się o barierkę i wyglądającą w morzę. Z niczym nie pomyliłby tej czupryny.
Gładka posadzka skutecznie tłumiła jego kroki i zakradł się na dziewczynę z wyciągniętymi rękoma, po czym umieścił je na jej powiekach.
- Powiedziałbym "aku-ku", ale brzmiałoby to głupio... Co powiesz na "Zgadnij kto to?" - spytał przesadnie wesołym tonem.

Dziewczyna wystraszyła się a raczej zaskoczyło ją, gdy nagle poczuła na zamkniętych powiekach czyjeś chłodne dłonie. Zaraz potem jej uszu dobiegł wesoły głos, po którym poznała Wilkiego.
-Obydwie wersje brzmią głupio, ale skoro chcesz, to będę zgadywać! - odpowiedziała entuzjastycznie. - Hmm, Wilkie? Zgadałam? - spytała odwracając się tym samym do bruneta.
-Cholera, ale Ty jesteś wysooooki - powiedziała zdziwiona, zadzierając głowę.
Dopiero zdała sobie sprawę, jak dawno go nie widziała. Musieli nadrobić tak długi czas niewidzenia się.
-No więc teraz, będziemy razem w domu? - zagadnęła.
Nie mogła napatrzeć się na przyjaciela. On zawsze był taki szczęśliwy i uśmiechnięty.
Bardzo odkrywcze Brook - pomyślała. Nie umiała zdobyć się na nic mądrzejszego, szczególnie o czwartej nad ranem.

- Możliwe - mruknął niechętnie. Zauważył, że zrobił z siebie debila. Co go w ogóle podkusiło, żeby przywitać się z nią w tej sposób? - Miło, że przyszłaś Brook. To niemożliwe, że nigdy wcześniej nie zauważyłem Cię w Hogwarcie. - Oświadczył poważnie, po czym wypuścił powietrze z ust z głośnym haustem.
- Wysoki? - Spytał marszcząc brwi, ale kąciki jego ust tak czy siak drgały, bezlitośnie brnąc w uśmiech. - Ja nie jestem wysoki, to ty jesteś niska. - Gdy to powiedział, puścił do niej oczko, po czym złapawszy się z dwóch stron barierki, przysiadł na niej.
-Zaufaj mi, zdolniejszego ślizgona nie znajdziesz! Póki co jestem najlepszy w klasie. - Skierował na nią wzrok - Nie musisz się z góry martwić, że będziesz odstawała od reszty. Czasem Ci pomogę. - Spojrzał na nią smutno i wydął wargi do tego stopnia, że tykały już nosa. Po chwili zaś uśmiechnął się łobuzersko, chociaż można było wyczaić w tym nutkę typowo ślizgońskiej wyższości.

-Czyli jesteś nie do końca pewna tego co do siebie czujecie - oświadczył dobitnie, chociaż trochę nieśmiało, po czym gwałtownie się zarumienił. Co jak co, ale aby wziąć ślub, trzeba być całkowicie pewnym co do uczuć, które żywisz do drugiej osoby. Trochę było mu wstyd, że odezwał się w tak ważnej sprawie, mając na swoich barkach zaledwie jedenastoletnie doświadczenie. Chcąc nie chcąc schował twarz w dłoniach i skulił się delikatnie, a jego dobry nastrój pękł jak za pomocą czarodziejskiej różdżki. Zdawało mu się, że trochę dramatyzuje, ale szczerze bał się jak dziewczyna zareaguje. Może wnerwi się na niego i zacznie prawić, że jest za młody i głupi by odzywać się w takich sprawach, może ucichnie i ucieknie z płaczem, może już nigdy się do niego nie odezwie... Szczerze mówiąc, zaniepokojenie narastało z każdą chwilą i coraz bardziej obawiał się jej reakcji, a przedłużanie tej chwili niepewności było jeszcze gorsze od wszystkich z trzech opcji.
- Przepraszam - wyszeptał gorączkowo, wtapiając roztargniony wzrok w urywek gleby i podpłynął do niego. Bez trudu wczołgał się na podest i owinął lekko zmarznięte już ciało suchym ręcznikiem.
Odbijające się w wodzie promienie, współtworzyły z cudowną paletą barw nieba obraz jak z bajki. Ognista kula chyliła się ku zachodowi, a fioletowe i różowe obramowanie scaliło ją w każdym calu. Chłopak jednak szybko oderwał wzrok od tego cudownego widoku i odpowiedział niepewnie na kolejne słowa swojej kuzynki.
- Przemyśl to tutaj! - zawołał machając na nią dłonią. - Muszę odpisać na parę listów, więc dam Ci z 20 minut. - Pokazał dziewczynie język, po czym zbierając niezdarnie swoje rzeczy pobiegł energicznie do altanki.

Brooklyn zauważyła, że Wilkie zasępił się na chwilę. No i patrz co zrobiłaś Brook - skarciła się w myślach. -Trzeba było zareagować bardziej entuzjastycznie - w jednej chwili, i jej zrobiło się głupio.
- Mi też jest strasznie miło, tak długo się nie widzieliśmy - zrekompensowała się, uśmiechając szeroko. - Nie zauważyłeś, bo dopiero się przeniosłam - odpowiedziała.
- Za wysoka to ja nigdy nie byłam, ale jestem pewna, że to ty urosłeś - powiedziała, po czym również usiadła na barierce. Nie wyszło jej to tak zgrabnie jak Wilkiemu. Cóż, barierka była wysoka.
-Najlepszy? - spytała z podziwem. - W takim razie ja siadam z tobą na większości lekcji - zaśmiała się. - Raczej nie martwię się o odstawanie od reszty - powiedziała. - W końcu, z jakiegoś powodu jestem Ślizgonką - w jej głosie dało się wyczuć dumę. - Po prostu, boję się, że nie dogadam się z nikim, nie poradzę z nowym materiałem czy coś... - posmutniała na chwilę. Niedługo potem, na jej twarz znów zagościł uśmiech. Wilkie miał w sobie coś tak pozytywnego, że nie dało się przy nim załamywać.

- Siadasz ze mną? - Spytał, po czym uśmiechnął się łobuzersko. - Wiem, że to jest raczej wadliwe, ale ja również mam coś w tej kwestii do powiedzenia - oświadczył poważnie, a uśmiech nie znikał z jego warg. Dawno nie odbił mu aż tak dobry humor, ale domyślał się, że Brook maczała w tym palce. Kto jak nie ona, potrafił wzniecić w nim uśmiech samym pogodnym spojrzeniem? Uwielbiał się z nią droczyć i szczerze tęsknił podczas roku szkolnego gdy ona uczęszczała do szkoły oddalonej o tysiące kilometrów. Nigdy jednak nie zdobyłby się na to, aby jej to powiedzieć. Nie należał zaś do osób otwartych.
- Hmm... Może mi się tylko zdaje, ale odstawanie od reszty to jest raczej to samo, co odstawanie od reszty i nic tego nie zmieni. - Powiedział do dziewczyny powoli, jakoby musiał coś tłumaczyć komuś opóźnionemu psychicznie. - A o to czy Cię zaakceptują nie musisz się martwić. Jak wejdziesz do dormitorium ze mną pod ramię, nie ma innej możliwości. - Uśmiechnął się dziarsko, po czym puścił perskie oczko.