Usłyszała głos blondynki. Brzmiała sympatycznie, więc Lei uznała, że także przyodzieje taki ton. Nie miała ochoty na złośliwości. Jeden wyjątek od zasady nie zaszkodzi. Wróć - przecież od każdej zasady są wyjątki. A więc ma nawet usprawiedliwienie na chwilową zmianę swojego charakteru.
- Szkoda - przytaknęła.
Wstała i podeszła do jeszcze nieznajomej. Trzeba się było przedstawić, kultura przede wszystkim.
- Lorelei Lacey Elise Coleridge. Używam wszystkich imion, wybierz najładniejsze - uśmiechnęła się delikatnie i podała jej rękę.
Przyjrzała się też dokładniej bransoletkom. Podobał jej się dźwięk, jaki wydawały. Cóż, to chyba kolejne z dziwactw Ślizgonki. Mogła je zaliczyć do tej kategorii, w której miała swoje zdanie na temat chłodu. Uważała, że jest przyjemny. Myślę od rzeczy.

Jej głos również stał się sympatyczny, co od razu inaczej nastawiło Cass do nieznajomej. Cóż, lubiła czasem zamknąć oczy i słuchać. Wtedy wyobraźnia płatała niesamowite figle. Stwarzała obraz człowieka pasujący do jego głosu.
- Gdy pomyślę, że czeka na nas tyle miesięcy stosunkowo ciężkiej pracy... - westchnęła i również wstała. Na pewno nie będzie witać się z kimś, gdy jest na ziemi, to zwyczajnie niekulturalne. Uścisnęła delikatnie jej dłoń tak jak uczyła ją matka. Przecież nie musiała dygać... - Cassandra Elizabeth Lancaster - przedstawiła się pełnym imieniem tak jak jej towarzyszka - Lecz mów mi Cass, masz też jakąś ksywkę? - spytała, przecież była pewna, że nie zapamięta tylu imion. Zwłaszcza, iż jej głowa była zupełnie w innym miejscu, na pewno w chmurach. Zauważyła jak przygląda się bransoletkom od Ravena, uśmiechnęła się - Podobają Ci się?

Dziewczyna również wstała, co zdecydowanie pasowało Lorelei. Jak widać, nie tylko ona wykazała się kulturą.
- Jasne, Cass - odpowiedziała. - Zwykle mówią na mnie Lei.
- Tak, są śliczne - zerknęła jeszcze raz na bransoletki. - I wydają ładny dźwięk - uzupełniła, decydując się na zdradzenie swojego dziwactwa. Każdy jakieś miewał, a dla niej liczyła się oryginalność, która okazywała się w tych nietypowych zdaniach albo upodobaniach. Kreatywność, dlaczego z biegiem czasu powoli zaczynała zanikać? Niektórzy patrzyli tylko na charakter, inni tylko na wygląd. A co z wyjątkowością i odrębnością? Trzeba się jakoś wyróżniać z tłumu. - Lubię biżuterię - dodała na koniec, dodając całemu stwierdzeniu jeszcze szczyptę dziwactwa. Przez końcowe słowa wyszła na marzycielkę, którą, stety-niestety, nie była.

Ponownie nimi zatrzęsła, uśmiechając się blado. Nie potrafiła opisać słowami, jak były dla niej ważne, zwłaszcza te. Obiecała, że będzie je nosić, a tym samym pamiętać o nim.
- Lei, dobrze, to zapamiętam - puściła jej oczko i wskazała na piasek, aby usiadły. Cóż, po ostatnich wyprawach po wyspie czuła się wręcz wykończona. - Dźwięk jest bardzo magiczny - wypuściła powietrze, delektując się jego czystością. Chętnie napiłaby się mleka kokosowego czy też lemoniady. - Chyba jak każda kobieta - zaśmiała się - Ale te bransoletki jakby posiadały duszę, stanowią dla mnie ogromną wartość sentymentalną.

Nie wiedziała, czy owa towarzyszka jest magicznie uzdolniona, więc trudno było jej zacząć rozmowę. - Do jakiej chodzisz szkoły? - zagadała, chowając głębiej różdżkę. Mugol zdziwiłby się, że nosi patyk w kieszeni sukienki.

- Jak większość - sprostowała. - Jeśli tak, to bardzo dobrze. Mają swoją historię, bardziej wyjątkową niż krótkie stwierdzenie, że wybrałaś się na targ i kupiłaś je, bo były ładne. Jeśli coś ma swoją własną historię, to jest wyjątkowe - stwierdziła w typowy dla siebie sposób. Wartość sentymentalna była ważna, szczególnie, jeśli ktoś przywiązywał się nie tylko do miejsc i rzeczy, ale też ludzi. - I pewnie dlatego, że mają duszę wydają taki dźwięk - dodała na koniec. Sama uważała, że coś musi w tym być.
Uwadze Ślizgonki nie umknęło chowanie różdżki. Uśmiechnęła się lekko do siebie.
- Hogwart - odpowiedziała. - Nie musisz chować różdżki - zachichotała cicho.

Zaśmiała się cicho. Prawda była taka, że naprawdę wybrała się na targ, bo to aby kupić ładne bransoletki, bo te co posiadała przestały pasować do nowych ciuchów. Ach, te kobiece pobudki! A że spotkała tam Ravena, który wręcz uparcie się nie słuchał... I że teraz czuje jakby cały czas przy nim była dzięki tym koralikom? Czy to ma znaczenie?
- Pięknie to ujęłaś. Sama prawda, choć jestem ciekawa, czy zwykłe, piękne bransoletki wydają taki wesoły dźwięk. Nie wiem dlaczego, ale kojarzy mi się ze śmiechem ptaka. - dodała na koniec, biorąc w dłoń garść gorącego piasku. Poczekała powoli, aż przesypie się między jej palcami. Odetchnęła z ulgą, że trafiła na czarodziejkę. - Jak dobrze! Właśnie zastanawiałam się, o czym pomyśli mugol, gdy zobaczy patyk w kieszeni.

Dźwięk wydawany przez zwykłe bransoletki z pewnością był podobny, ale nie miał duszy. Co za tym szło - był tylko podróbką, marnym falsyfikatem, nie oddającym prawdziwego piękna, kryjącego się w historii.
- Myślę, że próbują ten dźwięk naśladować - stwierdziła. - Śmiechem ptaka? Możliwe, jednak dla mnie brzmią jak małe muszelki, które obijają się o siebie. Ten dźwięk zawsze kojarzył mi się z bardzo miłymi rzeczami.
Nie mogła wyjść ze zdziwienia, że jest miła dla nowo poznanej osoby, choć musiała przyznać, że miło jej się rozmawia z Cassandrą. Dawno nie miała okazji spotkać kogoś, z kim dogadywałaby się tak... lekko. Zaśmiała się na ostatnie słowa dziewczyny.
- Taaak, to z pewnością wyglądałoby dziwnie - potwierdziła.

Zastanawiała się, jak mogła zdefiniować duszę, czy każdy ją posiadał? Jaka mogła być? Spełniona, szczęśliwa, zagubiona? Przygryzła dolną wargę, próbując określić dusze jej najbliższych. Czy na pewno znała ich na tyle?
- Tak, naśladownictwo to najlepszy rodzaj komplementu - pokiwała głową, podkulając nogi pod siebie. Jakoś zimno jej się zrobiło... - Dlaczego dźwięk muszelek kojarzy Ci się miło? Opowiesz mi to? - poprosiła. Zawsze była bezpośrednia i otwarta, nawet nie brała pod uwagę, że owe wspomnienie może być tajemnicą. Na pewno uszanowałaby jej zamknięcie w sobie.

Zastanowiła się chwilę. W sumie nie miało to jakiegoś konkretnego powodu, po prostu ten dźwięk był sam w sobie ładny, miły i przyjemny.
- Muszelki są śliczne na zewnątrz, najbardziej lubię te malutkie, całe białe - zaczęła. - Ale w środku, posiadają morze lub ocean, choć zdaje się, że go nie mają, że są puste. Szum wody da się usłyszeć tylko w tych zakręconych, ślimaczych muszlach. A te zwykłe, lekko wypukłe, też mają to w sobie, choć bardzo szybko tracą, wypadając na brzeg. Potem jednak zyskują coś nowego, piasek, po którym chodziło tylu ludzi. Może ktoś na nią nadepnie, a może zauważy pośród wielu innych. A kiedy ją podniesie, przypomina sobie o kimś wyjątkowym, komu chciałby ją dać. Nie zawsze to robi, ale kiedy gubi się taką muszelkę z pewnością odczuwa się pustkę w sercu. Ja odczuwam - sprostowała. - Ale prawda jest taka, że nigdy nie zostają same. Mają wodę, potem złocisty piasek - zebrała garść i uniosła do góry, rozchylając palce, aby przesypał się między szparami. - a na końcu znajdują osobę, która się do niej przywiązuje.
Nieźle się rozgadała, a rzadko jej się to zdarzało.

Słuchała jej uważnie. Słowa, które stosowała w wypowiedzi, przemawiały do jej wyobraźni. Przymknęła na chwile oczy, słysząc w uszach szum i ptaków śpiew. Widziała prawdziwą oazę wśród palemek, a w dłoni miała muszelkę, tą właśnie maleńką oraz bielutką.
- Nigdy nie będą samotne - pokiwała głową po jej długim monologu. Po raz kolejny miała rację. Cass poczuła jakby znalazła bratnią duszę, która tak jak ona rozumie szept przyrody. - Boisz się samotności? - spytała. Jej bezpośredniość nie znała granic, czuła jakby przepaść między nimi, która tak czy siak była, ponieważ się nie znały, nagle zaczęła się zrastać, przestawała istnieć. Było to możliwe?

Przymknęła oczy, odganiając wspomnienia. Przyszło jej to wyjątkowo łatwo, ale co się dziwić, oklumencja właśnie po to istniała. Wypuściła cicho powietrze i otworzyła oczy, wzrokiem wodząc po prostej linii wody. Zdawała się kończyć w jednym miejscu, a tak naprawdę za horyzontem było jej jeszcze więcej. Na jej pytanie odpowiedziała dopiero po dłuższej chwili, choć i tak niezbyt pewnie.
- Czasami - rzekła w końcu. Nie zdradzało to zbyt wiele, a i było prawdą. Dalej nie miała pojęcia, dlaczego tak spokojnie rozmawia z Cass. Zbliżały się do siebie bardzo szybko, nigdy nie trafiła na osobę, z którą potrafiłaby się dogadać w ciągu kilku minut. - Nie lubię samotności, kiedy mam głowę zapełnioną wspomnieniami - dodała po chwili przerwy.

Cass uważnie przyglądała się reakcjom Lorelei. Była taka tajemnicza i intrygująca, przez to pozwalała sobie na te pytania. Gdyby nie była zagadką i gdyby mogła z niej normalnie czytać jak z pozostałych, sama wyciągałaby wnioski.
- Każdy człowiek jest czasami samotny. - skomentowała, otwierając oczy. Ponownie nabrała garść piasku, przesypując go między palcami. Był symbolem przemijania, symbolem życia ludzkiego. Westchnęła - Kiedy zaczynasz wspominać? - spytała po raz trzeci, zastanawiając się, kiedy usłyszy "basta, kim Ty w ogóle jesteś?!". Zauważyła, że Lor jako jedyna nie pytała, z jakiego jest domu, z jakiego domu była. Gdy skończyła przesypywać piasek, pogładziła loki i zaczesała je na bok.

Miała rację, każdy miewał momenty samotności. Dla niektórych były dobre, właściwie to nawet wskazane. Lei jednak nie czuła się w nich pewnie i traciła grunt pod stopami. Potrafiła być samotna tylko jeśli tego potrzebowała. Jeśli zjawiało się to nagle i dopadało ją w najmniej spodziewanym momencie, to zdecydowanie tego nie lubiła. Zwykle kończyło się na rozmazanym makijażu.
- Niespodziewanie - odpowiedziała, po chwili zastanowienia. Tak właśnie było. Sama starała się nie wspominać wcale, choć czasami było to niemożliwe. - A ty, kiedy jesteś samotna? - zapytała, chcąc odwrócić strony. Nie przepadała za mówieniem o sobie i swoich uczuciach, a i nie miała teraz ochoty na nagły wybuch spowodowany ciekawością Cassandry. Było to raczej naturalne, nie miała żadnych powodów do złości.

Wzięła głęboki oddech. Właśnie kiedy tak było? Czuła, że będzie długo mówiła, choć uważała, że nie powinna. Kim były dla siebie? Nieznajomymi, więc skąd takie tematy rozmów? Nie sądziła, że jeszcze kiedyś ją zobaczy.
- Zaczyna się niewinnie, poprzez jedno wydarzenie, potem sama się gubię, robię głupie rzeczy, pamiętając, że w te wakacje chce się wyszaleć. W tym momencie jestem samotna, bo nie wiem, jak postąpić. Wtedy właśnie przychodzę tu. Posłuchać szumu wody, a nóż opowie mi ciekawą historię i spojrzeć na piasek, informujący mnie, jak szybko życie przemija... Nie chciałabyś kiedyś cofnąć czasu? Ponownie się urodzić i postępować według własnego scenariusza? - spytała. Ona wbrew pozorom, co robiła, nie żałowała. Uważała te wakacje za coś szczególnego, a i tak wiedziała, jak postąpi po nich, co będzie dalej. Zawarła umowę, z której odwrotu nie było. Uśmiechnęła się blado, tuszując swój smutek.

Kilka chwil spędzonych we wspólnym towarzystwie i doszło do takiego tematu. Czas gnał jak szalony, albo po prostu znalazły wspólny język. Chyba po części rozumiała Cass, dlatego tak łatwo się z nią dogadywała.
- Wiem, że to nijaka rada, ale zrobisz to, co uważasz za słuszne. Zamartwianie się konsekwencjami sprawia tylko, że oddalasz się od decyzji, wchodzisz na nieznany teren i gdybasz, a to wcale nie pomaga - powiedziała cicho, ale wyraźnie, wciąż obserwując wodę. - O tak, bardzo chciałabym cofnąć czas. Oszczędziłoby to bólu, chociaż niezależnie od tego co bym zrobiła, i tak byłby obecny.
Czuła smutek, który dziewczyna trzymała w sobie. Poniekąd też go dzieliła.

Czyżby dziewczęta się nie dogadały? Cassandra nigdy nie myślała o konsekwencjach, być może jest to dziecinne, aczkolwiek chciała potrafić ryzykować w odpowiednich do tego chwilach. Szła do celu potrupach, tak więc nawet i w scieżce zawodowej nie było "ale". Zaśmiała się dźwięcznie. Czuła jakby znała ją miliony lat świetlnych. Czy tak właśnie zachowują się nieznajome?
- Wiesz, tu nie chodzi o gorzki zapach konsekwencji. On naprawdę nie istnieje. Ale o próbowanie życia. A żeby nie popsuć jego smaku, trzeba usiąść w ciszy, właśnie tu i posłuchać serca. - wytłumaczyła prędko, chcąć uniknąć nieporozumień. - Myślałaś kiedyś, jak to jest pójść nieznaną Ci drogą i nie móc już wrócić? - och, szczyt bezczelności! Biedna Cassandra nie wie, jaką posadę wybrać i chce się poradzić nieznajomej? Świat zwariował.

Miała mieszane uczucia co do swojego serca. Często wykręcało jej numery, jakby sobie kpiło, nie przepadało za współpracą. Kto wie, może serca tak mają?
- Wolę próbować życia bez słuchania serca - stwierdziła. - Zwykle to, co chce mi powiedzieć sprawia mi ból. Kiedy już go wysłucham i postąpię tak, jak radziło, czuję się gorzej. Może mam złe serce? - zapytała, nie oczekując odpowiedzi. - Ale nieznane drogi bardzo sobie cenię. Są dobre i złe, pełne wartości i zepsucia, ale każda ma rozgałęzienie. Prawie każda. Wrócić nie można, ale zawsze znajdzie się zakręt, a może akurat okaże się, że będzie objazdem? - powiedziała delikatnie, uśmiechając się.

Zaśmiała się ze sformuowania "złe serce".
- Wiesz, nasze serce czuje, a nie myśli, stąd często uważamy, że nam źle podpowiada. - rzekła smutnym głosem i wyciągnęła z torby najnowszy numer szkolnej gazetki. Czuła jakby jej słowa były właśnie idealnie dopasowane do sytuacji. Podała jej wypociny reporterów - A o to naoczny dowód, że serce powinno się spalić na stosie - dodała, podciągając nogi pod brodę. Czy to był smutek, gniew? Nawet tego nie potrafiła powiedzieć. Rzecz jasna wierzyła, że w owej gazecie jest nieprawidłowa ocena sytuacji. Westchnęła ciężko. - Czytałaś?