Wbiegł do pokoju i chwycił dziennik "Zaklęć i Uroków" prawie nigdy nie przychodził do tego pomieszczenia, lecz teraz musiał, uczniowie zaliczali semestr i musiał powpisywać oceny do dziennika. Po chwili, trzymając dziennik, wybiegł z pokoju nauczycielskiego i skierował swoje kroki do gabinetu profesora zaklęć.

Weszła do pokoju ciągnąc za sobą jeszcze nierozpakowany kuferek po długiej i strasznie męczącej podróży.
Była konieczna, w końcu ojciec już nie tak młody, trafił do św. Munga... Dawno mu już mówiła, żeby odpuścił te aurorstwo i wziął zasłużoną emeryturę. Ale oczywiście uparł sie przy swoim. Wiadomo już, po kim Cornelia ma tą cechę...
W pokoju nikogo nie było. Położyła płaszcz na siedzeniu, wzięła dziennik i sprawdziła co to musi z tymi uczniami odrobić w następnym tygodniu. Czując się tak zmęczoną usiadła na krześle i włożyła nogi ze swoimi nowymi pantofelkami ad Armaniego na stół.
Przecież nikogo nie było...

Weszła nieco flegmatycznie, ciągnąc za sobą zmęczone, niezwykle bolące nogi. W jednej z dłoni trzymała wysoki plik papierów, drugą zaś zajętą miała ciągnięciem dużego kuferka, jeszcze nie rozpakowanego. Od czasu podróży, nie miała czasu by chociaż wyjść na spacer, nie mówiąc już o urządzeniu gabinetu, w którym miała przed dłuższy, miejmy nadzieję, czas. Przystanęła przed drzwiami, jakby niepewna, czy jest w odpowiednim pomieszczeniu. Nacisnęła jednak klamkę, po czym mahoniowe drzwi odpowiedziały cichym, nieznacznym skrzypnięciem. Omiotła wzrokiem cały pokój, obrzuciwszy taksującym spojrzeniem kobietę, która dość bezczelnie położyła nogi na stół. Nic jednak nie mówiąc na ten temat, postawiła kuferek gdzieś w kącie, obiecując sobie w duszy, że zabierze się za to, gdy tylko znajdzie czas. Najpierw musi opracować tematy na pierwszą lekcję, która miejmy nadzieję, nie będzie jedynie "tą organizacyjną".
-Dobry wieczór - rzuciła aksamitnie w stronę brunetki, siadając na jednym z wygodnych krzeseł, tuż przed stołem. Nie zaprzeczajmy, o wiele lepiej będzie jej się pracować przy biurku, ale że jest zajęte... Nie będzie się narzucać, nie pierwszego dnia szkoły. Uniosła wzrok znad papierów, wargi wyginając w uśmiechu. - Aristhea, nowa nauczycielka OPCM. - Powiedziała, powracając wzrokiem do swojej pracy, na zapewne całą noc. "Przywołała" do siebie dziennik krótkim zaklęciem "Accio!", po czym zanurkowała w nim nosem, odczytując, na jakim poziomie są uczniowie, ile punktów niegdyś im odjęto. Świetnie, wygląda na to, że z wieloma będzie musiała się użerać, czego nie lubiła.
-A Ty jesteś...? - Zapytała, uśmiechając się nieznacznie. Pozwoliwszy przejść sobie z kobietą na per "ty", poczęła bazgrolić coś w notatniku, zapewne coś dotyczącego planu na kolejną lekcję. Super, ponownie popadła w pracoholizm.

Na początku nie zauważyła nic, kiedy nowa nauczycielka weszła do pokoju. Była tak zajęta sprawdzaniem ,,testu umiejętności" połowy klasy, że nastrój melancholii i zapowiedź długiej pracy od podstaw zajęła jej całą przestrzeń.
Dopiero ,,dobry wieczór" wyciągnęło ją z tego stanu załamania.
-Och, dobry wieczór.
Szybko zdjęła nogi ze stołu zażenowana tym, że ktoś zobaczył jej ,,dziecinne" zachowanie. No ale w końcu miała dopiero 21 lat....
-Miło mi cię poznać. Jestem Cornelia Trace- również nowa nauczycielka, tylko od transmutacji. Jeszcze nie rozpakowana?- uśmiechnęła się do niej kiedy zobaczyła dwa kuferki- jej i Aristhea'y obok siebie.

-Nie, jeszcze nie. Niedawno przyjechałam, a muszę jeszcze opracować, co mogę zrobić na pierwszej lekcji, nie licząc oczywiście spraw organizacyjnych... - Opuściła pióro na kartki, przecierając lepkie, zmęczone już oczy. Od ilu już nie spała? Jakoś jeden do dwóch dni zleci, przynajmniej. Cierpiała na bezsenność, a wszelkie myśli, które aktualnie kłębiły się w jej głowie, były po prostu nie do zniesienia. A co, jak się nie uda? A co, jak mnie nie polubią? Aristhea lubiła usiąść w ciepłym pokoju, na krześle przed kominkiem, z gorącą czekoladą w prawej dłoni, interesującą książką w ręce, i pomiędzy sączeniem słodkiego napoju, a zanurzaniem się w świecie przedstawiony powieści, rozmyślać nad swoim życiem. Oczywiście, teraz nie miała chociażby kilku minut dziennie do takich melancholijnych wybryków, ku nieukrywanej złości kobiety.
Powiodła wzrokiem po całym pokoju, jakby w poszukiwaniu natchnienia. Oczywiście, jak możecie się domyślać - nadaremno. Nadal miała kompletną pustkę w głowie. Znając życie, będzie musiała improwizować, w czym, mówiąc szczerze, nie jest za dobra. Chociaż... Do lekcji pozostały jeszcze cztery dni, a to dość dużo, przynajmniej jak na wymyślenie tematu do rozmowy na poziomie z jej przyszłymi uczniami. Literki zaczynały się zlewać, nie mogła wyczytać z dziennika nic innego, nie licząc nazwisk. Przeklnęła pod nosem, nie przejmując się, jakie mogą być skutki owego czynu. Przecież, są tu tutaj tylko we dwójkę, a dlaczego Cornelia miałaby poskarżyć się dyrektorowi? Nawet szatynce wydawało się być to banalne i głupie.

-Aris-przepraszam mogę tak mówić do Ciebie? Widzę, że jesteś strasznie zmęczona, weź to zostaw, naprawdę nie warto tego wszystkiego wertować, jak jesteś zmęczona...
Dobrze wiedziała o czym mówi- samej jej się oczy zamykały nad tym dziennikiem, a kolorowe literki zaczynały tworzyć swojego rodzaju tęczę na kartkach.
Pierwsza lekcja jest najtrudniejsza, ale nie wiadomo jakbyś się starała, wychodziła z siebie, każdy jest inny i każdy odbierze Cię na swój własny sposób. Wierz mi, przeżyłam to...- zaczęła się cicho śmiać do siebie. Była strasznie zestresowana pierwszą lekcją, ale jakoś minęła normalnie, chociaż co niektórzy mieli od razu olewający stosunek do każdego a szczególnie do przedmiotu.
-Mmm, wiesz co, napiłabym się gorącej czekolady przed snem, co ty na to?

-Pewnie - przerwała owy monolog. Co jak co, ale lubiła swoje imię, zdrobnienia również, więc dlaczego ktoś nie mógłby jej tak nazywać? Zwłaszcza, że szatynka juz dawno przeszła na TY z Cornelią. -Może masz rację, ale po prostu wolę zrobić coś kilka dni przed, by potem mieć spokój... - Mruknęła mało inteligentnie. Owszem, zawsze odwalała brudną robotę początkowo, żeby potem mieć to z głowy. Nigdy nie przepadała za katorżniczą pracą, czego też nie będzie wymagała od swoich przyszłych uczniów, ale jakieś tam podstawy trzeba znać, prawda?
-Owszem, trochę prawdy w tym jest, jednak... Lepiej mieć już wyznaczone to, co się chce zrobić, co chce się osiągnąć... Niektórzy mogą się już z tym nie zgodzić, i tego zmienić się nie da... - Uśmiechnęła się niemrawo, zwyczajnie w świecie nie miała na nic siły. A co do olewającego stosunku do przedmiotu... Jeżeli posiada się umiejętność ciekawego prowadzenia lekcji, można zainteresować nawet największego śmierdzącego lenia.
-Och, pewnie. Uwielbiam gorącą czekoladę - w jej oczach po raz pierwszy błysnął ognik zadowolenia, a Aristhea utkwiła jeszcze przez chwilę wzrok w pustych kartkach, po czym odsunęła je na bok, kładąc ręce na swoich kolanach, bez celu.

-Oczywiście, od wyznaczania nam celów są nasze ambicje, a że my akurat mamy wysokie, to chyba dobrze?- uśmiechnęła się.
-Nie wiem jak w tej szkole, ale chyba skrzaty powinny nam coś przynieść? W mojej były na każde skinienie nauczyciela, ale chyba tutaj jest trochę inaczej...- rozejrzała się i pstryknęła palcami. Nic się nie stało, żaden skrzat się nie pojawił.
-No to chyba będziemy musiały zejść do kuchni. A może po drodze postraszymy kilku uczniów szlabanem za nieprzestrzeganie ciszy nocnej?-uśmiechnęła się łobuzersko. Oczywiście z tym szlabanem żartowała, nie chciała podczas swoich pierwszych dni pracy straszyć uczniów- przecież kilka lat temu sama nim była, a z regulaminem też nie zawsze się zgadzała.
Wstała z wygodnego krzesła i podeszła do drzwi.

//Chyba przeniesiemy swoją rozmowę do kuchni:)//

Wzruszyła ostentacyjnie ramionami na słowa dziewczyny. Niegdyś w swoim domu miała skrzata na własne usługi, któremu wcale nie przeszkadzało pomiatanie nim, wręcz przeciwnie, a wszelkie wykonywane prace dla Aristheii, nawet te katorżnicze, były dla niego przyjemnością. Teraz, raczej nie wykorzystuje nikogo do swoich samolubnych celów... No, z pewnymi wyjątkami.
Na wzmiankę o szlabanie, zamilkła chwilowo, by wkrótce uśmiechnąć się rozbawiona. Oj, wlepić szlaban Gryfonowi... Dobra, już kończę, miała nie męczyć Czerwonych ze względu na jej przynależność. No, pewne nawyki za czasów uczęszczania do Hogwartu jednak jej zostały, co podczas pracowania na posadzie nauczyciela, musi z siebie wyplenić. Niestety.
Wstała za kobietą, otwierając drzwi i przepuszczając przed sobą Cornelię. Nie wiedziała, gdzie jest jej sypialnia, a co dopiero jakaś kuchnia... Miejmy nadzieję, że druga nauczycielka wie co i jak. Wyszła za nią
// Pewnie ;)

Tfu! Czy chociarz w pokoju nauczycielskim nie mogo być dobrej kawy? Ze wstrętem odstawiła na bok kubek, poprawiając ukochaną, czarną pelerynkę z ciemnoczerwonym podbiciem. Planowała spędzić całą noc na załatwianiu spraw administracyjnych, zanim zacznie poznawać na nowo Hogwart. A potem jeszcze zaznajomić się z nowym podręcznikiem do poduszki ułożonej na kanapie sofy (nawiasem mówiąc, przydałoby się chociarz polowe łóżko). Właśnie zakładała nowy dziennik na podstawie listy wywieszonej jakiś czas temu w gablocie, gdy poczuła, że coś jest nie tak. Może na przykład to, że znajdowała się w jakimś ciemnym lesie, patrząc na taniec Wili, gdy nagle ktoś zza niej wystrzelił strzałę. Ugodziła jedną z pięknych istot, która padła na ziemię, nie martwa, lecz ciężko zraniona. Usłyszała jakiś przejmujący zgrozą krzyk. Wróciła do pokoju, gdzie zorientowała się, że ona sama krzyczy, przykładając ręcę do skroni.Jak można po raz setny oglądać to samo? Jak mogła odróżnić jej własną fantazję i sny od czegoś, co dzieje się naprawdę? Podeszła szybko do lustra i spojrzała na siebię z niechęcią. Znowu ta peleryna. Proszę, przecież to załosne. Zdjęła ją, ukazując blade jak ściana ramiona i czarną sukienkę. No dużo lepiej. Chwilkę, gdzieś tu powinien być barek...nie wierzyła, że nikt nie pomyślał o wygodzie nauczycieli, w końcu ile można biegać z góry na dół po kolejne butelki?

Spokojnie otworzył drzwi, rozglądając się po pokoju. Szybko przemierzył całe pomieszczenie, oceniając je jako zdatne dla nauczycieli. Zamknął za sobą drzwi mówiąc:
-Pusto tu... Na lekcjach wszyscy, czy co...
Usiadł na krześle i wziął do ręki podręcznik do transmutacji.
-Dziś lekcja... Ehh. Zobaczymy jak tutaj się sprawują uczniowie
I wczytał się w książkę zapominając o reszcie świata.

Profesor Abrienda Odell, znana również jako zastpczyni dyrektora, czuła się zobowiązana zorganizować spotkanie pedagogiczne w celu przedyskutowania ostatnich zdarzeń, jakie miały miejsce w Hogwarcie, jak i innych, ważnych spraw, mogących zaważyć na bezpieczeństwie i jakości nauczania w szkole. Rozesłała wszystkim sowy z powiadomieniem kiedy owe spotkanie się odbędzie, po czym poszła do pokoju nauczycielskiego. Usiadła na swoim ulubionym siedzeniu, mając nadzieję, że ktoś inny pomyśli o jakiś ekstra dodatkach, typu ciasteczka i INNE RZECZY. Czekała na przybycie kolegów i koleżanek!

Nero prosto z skrzydła szpitalnego udał się do pokoju nauczycielskiego. Dostał wcześniej wiadomość o odbywającej się tam radzie pedagogicznej. Domyślił się, że chodzi o te ostatnie porwanie. Nie mogło go tam zabraknąć. Po drodze kupił pudełko ciastek. Tak na w razie czego. Wszedł do pokoju i zobaczył panią dyrektor.
-Dzień dobry.
Powiedział kładąc pudełko na stole.
-Jakoś pusto tu?
Powiedział rozglądając się po pokoju. Faktycznie- nie było nikogo oprócz niego i pani dyrektor. Ciekawe co ona ma do powiedzenia w sprawie porwań. On na pewno ma dużo.

Pojawił się o ustalonej godzinie na radzie pedagogicznej, miał przy sobie dokumenty, zaś w zaczarowanej torbie, cały zestaw niezbędnych składników, zasiadł na swoim miejscu i czekał na resztę. Położył torbę przy fotelu, dokumenty położył na blacie, posiedział moment, po czym wstał i ruszył po swój kubek, nalał sobie ciepłej czarnej, dodał cukier i mleko zamieszał nucąc pod nosem. Rozejrzał się wokół i niezauważenie zaprawił kawkę odrobiną whisky. Wypił łyczek, po czym wrócił na fotel.

Mormija gdy tylko usłyszała, że ma się odbyć zebranie dotyczące końca roku, poczuła jakby nadszedł najlepszy dzień w miesiącu. Co oznaczało tyle, ze zaczyna zamieniać się w belfra.
Co za niesamowite uczucie, już za rok będzie zgorzkniałą kobietą, która hoduje koty i sprawdza kartkówki, zamiast bibliotekarką zostanie nauczycielką historii i będzie dręczyć małolaty.
Osunęła jednak te myśli od siebie i postanowiła udawać, ze wcale jej nie bawi dyskusja o poczynaniach chociażby takiej Cornelii, w ciągu roku.
Weszła do Sali, przywitała się z Aleksandrem i zasiadła za stołem. Nieco zniecierpliwiona postukała obcasem o podłogę o zaczęła bawić się bransoletką. Przy sobie maiła dosyć spora teczkę z protokołami i spisem wszystkich uczniów, którzy zalegają jeszcze z oddaniem książek. Czysta papierkowa robota.- Wspaniały dzień na zebranie, doprawdy – powiedziała jakby do siebie.

Jak ona nie cierpiała takich zebrań. To było najgorsze co mogło być. Ale cóż ona mogła poradzić? Chciała być nauczycielką to też tak ma. Ubrana jak zawsze elegancko opuściła swoj gabinet i powędrowała na trzecie piętro do Pokoju Nauczycielskiego. Miała nadzieję, ze to długo nie potrwa i się nie zanudzi. No chyba, ze będzie coś ciekawego to może jakoś wytrzyma.
Weszła do pomieszczenia i rozejrzała się po nim.
- Uh... - mruknęła tylko przeczesując palcami włosy i poszła zrobić sobie herbaty, gdyż kawy to ona nie znosiła.
No cappuccino to jeszcze mogła wypić, ale czarnej kawy nigdy. Tak więc zrobiła sobie herbatki i dopiero teraz zauważyła, ze nie jest tu sama. Uśmiechnęła się do Mormiji i skinęła głową Aleksowi. Usiadła przy stole upijając łyk herbaty.

Bonawentura nie lubił spotkań rady pedagogicznej - posiedzenia te były nudne i kompletnie nic nie wnosiły do życia. Dwie godziny gadania o niegrzecznych uczniach i kiepskich wynikach egzaminów, bla bla bla.
Mógłby bez tego żyć.
A wszystkich tych bęcwałów wyrzuciłby na zbity pysk. A w ich pokojach posadziłby rzeżuchę i w ogóle. Nareszcie byłby jakiś pożytek, o.
Wszedł do pokoju nauczycielskiego. Kompletnie zignorował bibliotekarkę i jej koleżankę, ale chcąc nie chcąc musiał obok nich usiąść.
-Dzień dobry.-wymruczał niewyraźne i zaczął udawać, że bardzo interesują go obrazy na ścianach. Byle tylko nie musiał rozmawiać ze swoimi szkolnymi koleżankami.

Och, wspaniale, Bonawentura także ich zaszczycił swoją obecnością – co było jednak do przewidzenia. Mormija tylko uśmiechnęła się pod nosem, zmieniając jednak minę na nieco obrażoną, gdy mężczyzna usiadł niedaleko jej i Murei.
- Och, witamy ogrodnika. – Rzuciła jakby trochę od niechcenia, zwracając się zaraz potem do swojej koleżanki.
– Widzisz, jednak nasz pracuś znalazł czas na obowiązki szkolne! Jak tam krzaczki, Wentura, przetrwały jednak?
Poprawiła włosy, a bransolety na jej nadgarstku głośno zadzwoniły.

Powstrzymała śmiech widząc Bonawenturę. Wszystkie wspomnienia z lat szkolnych wróciły. Nie, nie jest już tą małolatą, ale co tam. Chętnie by wszystko powtórzyła, tylko czy wypada?
- Witaj, witaj Kre... - odchrząknęła. - No witaj - zakończyła tylko machając ręką i spojrzała na Mormiję. - Co mnie naprawdę dziwi - odparła zerkając znów na mężczyznę niby to z poważną miną.
Ona zaczęła kręcić na palcu jedno pasemko włosów jak to miała w zwyczaju i gdyby miała gumę do żucia to pewnie by ją też żuła. No, znów poczuła się jak nastolatka. Ah...Rea opanuj się!

Bonawentura chciał się zapaść pod ziemię – przeklinał moment, w którym zdecydował że przyjdzie na zebranie trochę wcześniej. Jalby się spóźnił, nie musiałby słuchać tych „śmiesznych” żarcików dorosłych kobiet, które się mają za nastolatki.
- Nie martw się o moje krzaczki. – powiedział, przywdziewając na usta fałszywy uśmiech. –Mają się dobrze, dziękuję.
Zabębnił palcami o stolik i spojrzał na zegarek. No, ludzie. Przychodźcie, nie chcecie chyba się spóźnić?
Znowu czuł się jak uczniak-historia kołem się toczy? Czyżby na zawsze miał być skazany na durnowate docinki i żarciki? Czyż nie zasługuje na coś lepszego? Rośliny w tym względzie są dużo razy lepsze od ludzi – przynajmniej nie są wredne.

Kobieta ubrana w nauczycielską szatę przemierzała korytarze. Wlepiła już dzisiaj jeden szlaban, więc obowiązek nauczycielski chyba został poprawnie spełniony, prawda? Teraz mogła odpocząć w pokoju nauczycielskim, chociaż raczej nie zapowiadało się na to. Otworzyła drzwi uśmiechając się delikatnie i rozglądając po nauczycielach. Bardzo młodo wyglądająca Murea, zwana kaczką Mormija i człowiek o imieniu, które ciężko jej było spamiętać. Wydawało się, że z najważniejszych osób w kadrze brakuje tylko nauczyciela Quidditcha – Shane, prawda? W sumie więcej osób nie kojarzyło mimo iż już jakiś czas spędziła w szkole. Pewnie lepiej będzie im dane poznać się na wakacjach. Ale o tym potem.
- Dzień dobry wszystkim – Przywitała się grzecznie i usiadła na jednym z krzeseł i uśmiechnęła się serdecznie do wszystkich. Chyba większość nauczycieli ją lubiła, prawda? Raczej nie miała wrogów, bo w końcu nikt nie wie, że jest blisko z uczniem...

Brakowało jeszcze żeby i Mormija i Rei miały ubrane mundurki szkolne, żuły ostentacyjnie gumę i chichotały nie wiadomo z czego wprowadzając żenująca atmosferę wokoło.
- Oczywiście, wierzę ci na słowo, ze twoje krzaki są w idealnym stanie, ale pozwól mi na to bym w najbliższym czasie tego nie sprawdzała! – rzekła bibliotekarka i uśmiechnęła się słodko.
Cóż, bawiło jej dokuczanie Bonawenturze, chociaż dobrze wiedziała, że to złe, nie przystoi i w ogóle zachowuje się jakby miała alt 16 a nie 27.
Do pokoju weszła właśnie nauczycielka zaklęć, którą, szczerze powiedziawszy, Mormija nie darzyła wielką sympatią. Znaczy – w sumie nawet nie mogła określić jaki ma do niej stosunek. Chyba taki, jakie mają nieznane sobie kobiety, czyli por prostu odrobinka zawiści. O co? O byle pierdołę.
Spojrzała na Rei i miną dała do zrozumienia, że jest zaskoczona, ze młoda nauczycielka przyszła na zebranie.
– Dzień dobry… - odparła nieco ziewając.

A Marco lubił wszelakie rady pedagogiczne i inne nauczycielskie spotkania. Każdy moment dobry, aby spróbować podwyższyć poziom kształcenia uczniów i studentów! Tak, mężczyzna w głębi duszy był niezachwianym idealistą, mającym na względzie poszerzanie wiedzy swych podopiecznych. A to, że ktoś się źle zachowuje, to widocznie ma jakiś problem, który nauczyciele wspólnymi siłami powinni rozwiązać. Tak przynajmniej on to widział. I zapewne zdążyłby zostać zjedzonym przez kadrę kształcącą, gdyby tylko jego myśli wypłynęły na wierzch.
Spokojnie wracał ze spaceru po błoniach, gdzie miał dyżur. Przy okazji przemienił się w panterę, co by cały czas kształcić się w kierunku animagii. Człowiek uczy się całe życie, a nie wolno zaniechać nauki, bo z pewnością zanim się obejrzymy, wiedza wywietrzeje nam z głów. Jednak nic ciekawego się nie działo, więc Marco z czystym sumieniem mógł udać się na radę pedagogiczną, która dla zdecydowanej większości była zmorą i utrapieniem.
Przekroczył próg pokoju rozglądając się za jakimś dobrym znajomym. Jednakże póki co widział tylko nauczycieli znanych mu raptem z wyglądu i imienia i z którymi raczy się jedynie krótkim "dzień dobry". Tak też było i tym razem.
- Dzień dobry - powiedział na głos, kiedy zbliżył się do zebranych osób i uśmiechnął się przyjacielsko. Odrzucił włosy do tyłu i zabrał spod ściany krzesło, by na nim spocząć. Ciemne tęczówki wodziły po ludziach, ścianach i przedmiotach. Dłonie spoczywały na lekko rozstawionych nogach, palce szybko podrygiwały w takt niesłyszalnej muzyki. - Nareszcie wakacje, co? - zagaił, bo nie przepadał za ciszą czy drętwymi uwagami rzucanymi od niechcenia. Tak było przynajmniej sympatyczniej. A przynajmniej miał taką nadzieję.

Estella nie za bardzo lubiła rady pedagodiczne bo za bardzo nie lubiła gadania o uczniach. Przyjrzała się już przybyłym i podeszła bliżej.
- no to dzień dobry - Zaśmiała się. Ubrana w swoją szatę, najlepszą jaką miała i z zaczesaną w kok fryzurą wyglądała strasznie poważnie. Przyglądając się Mormiji i Murei które zachowywały się jak nastolatki wyglądała na zamyśloną. Zaczęła się im przyglądać bardziej. Widocznie dziewczyny się znały. Stanęła z boku by nie przeszkadzać mając jednak nadzieję że ktoś podejdzie i z nią zagada. W końcu chyba aż tak bardzo nie odstraszała.

Radny pedagogicznie to coś za czym Betty nie przepadała. Całe grono pedagogiczne zbiera się w jednym ustalonym miejscu i dyskutują o wszelkich sprawach. Dziewczyna rzadko bierze udział w takich dyskusjach. Woli usiąść gdzieś w cieniu i wysłuchiwać, chociaż wolałaby teraz znaleźć się w swoim gabinecie, z kubkiem gorącej herbaty oraz ciekawą książką. Jak mus to mus, jakoś się przetrwa te dwie bądź trzy godziny. A może okaże się tak, że będzie o wiele krócej trwała ta cała debata? Zobaczymy.
Hampson niechętnie wyszła ze swojego gabinetu na to jakże ważne spotkanie. Ledwo co żyła. Najchętniej to by położyła się do łóżka i przez najblższe kilka dni z niego nie wychodziła. Czyżby zaczęła chorować? Po kilkuminutowym marszu z gabinetu doczłapała się na trzecie piętro i tym samym doszła do samych drzwi pokoju nauczycielskiego. Cichutko zastukała w drzwi, aczkolwiek doszła do wniosku, że nie wchodzi do żadnego cudzego mieszkania tylko do gabinetu, gdzie każdy nauczyciel ma prawo wejść bez żadnych zastrzeżeń i innych takich. Tak więc otworzyła klamkę i przez chwilę rozejrzała się po pomieszczeniu.
-Dzień dobry wszystkim - przywitała wszystkich tak cicho, że pewnie nikt jej nie usłyszał. Podeszła do stołu gdzie wszyscy już zajęli miejsca. Także usiadła na krześle i wyczekiwała, kiedy zaczną się dyskusję. Przy okazji zauważyła Ramireza. Blondynka przez chwilę wpatrywała się w jego jakże piękne, długie włosy, lecz szybko zrezygnowała z tego widoku bowiem on mógłby za chwilę na nią spojrzeć. W tym czasie zaczęła wpatrywać się w swoje buty.