Rolvsson nigdy nie zastanawiał się nad ilością "fanów" Voldemorta, bo nie wierzył, że ktoś może po jego upadku interesować się w takim stopniu Czarną Magią. Nie pomyślał nawet o dzieciach śmierciożerców, a okazuje się, że to było głupie zapomnieć o nich.
- Że co pan powiedział?
Spojrzał na Cassie jakby to ona miała mu wyjaśnić co właśnie usłyszał. I zapewnić go, że to nie była żadna wizja, przepowiednia ani nic z tych rzeczy.
- Oby to nie było to o czym myślę.
Złapał Alexa za łokieć i potrząsnął nim lekko, czekając na wyjaśnienia. Wbił w niego oskarżycielskie spojrzenie. Teraz już był pewien, że nie chciał tu być.

Ocknął się i spojrzał na Prince.
- Co się stało? Czy mówiłem coś co się lekko rymowało? - zapytał lecz i dodał
- Po co ja się zabierałem za rozczytywanie wizji. Powiem tyle, dlatego byłem przekonany że Jej wizja jest prawdziwa, gdyż... Sam czasami wygłaszam przepowiednie, jeżeli mówiłem coś z martwym wzrokiem, i było w tym trochę rymów, to była to przepowiednia. Co dokładnie powiedziałem? - Zapytał ciekawy odpowiedzi.

- Oprócz tego, że przypomniał Pan wyglądem trupa lub innego pochodnego ducha, nic szczególnego - prychnęła. - Straszy nas Pan nie na żarty! Tak nie można - jęknęła, czując nieprzyjemne szybkie bicie serca, a kiedyś tak cieszyło... W każdym razie spojrzała na Alexa jakby miała go zabić. - Świetnie, kolejny wizjoner do kolekcji. - zaznaczyła w powietrzu znak cudzysłowu. - Mroczne dni spowiją Hogwart, nikt nie spostrzeże się kto ani jak zniszczy nasz świat. To co kochamy, to co uwielbiamy, będzie nam zabrane, a w zamian za to będzie niebo nam dane. Wszystko dobro bronić się musi, jedna wielka chmura zła nadciąga, potrzeba żalu i skruchy. A teraz się ładnie i grzecznie pytam, czy to jakiś żart? - och tak, ta kobieta miała dość małą cierpliwość.

Rymowało? Czy on sobie z niego żartuje?
- Jak rymowanka to nie brzmiało. Nic w stylu entliczek, pentliczek i jakiś stoliczek.
Dopiero jak wypowiedział słowa zrozumiał, że mogło to być zupełnie nie na miejscu, ale jakoś na razie nie przejął się tym.
- Wygłaszał pan przepowiednie wcześniej, a spełniły się?
Usiłował sobie przypomnieć o czym mówił. To oczywiste, że nie powtórzy ich słowo w słowo ale jakiś ogólny sens może zapamiętał. Cass była niezła, jemu trudno było nauczyć się linijki z książki na pamięć, nie mówiąc o zapamiętywaniu tego co ktoś mówił i powtarzaniu tego. Sens ogólny pamiętał, ale musiał to powiedzieć własnymi słowami. Szybko przytaknął Cassie, to wszystko zaczęło przypominać mu jakiś sen. Wcale się nie zdziwi jak zaraz się obudzi.

- Nie, jeżeli nie wierzysz mi to zapytaj jakiegoś innego "WIZJONERA", jeżeli Ci nie pasuję to powiedz, może jednak powinienem zginąć. - powiedział patrząc na Nich pełen powagi.
- Zawsze mozecie użyć na mnie eliksiru prawdy albo Legilimencji. - powiedział, uwazając to za najrozsądniejszy pomysł.
- Jeżeli uważasz mnie za kłamcę to powiedz mi to, wyrzuć to z siebie. - powiedział łagodnie.
- Tak, było ich niewiele, lecz się spełniły. Nie jestem "wróżbitą", jestem poprostu osobą która casami coś palnie "nie od siebie".

Załamana opuściła dłonie.
- Nie uważam Cię... To znaczy Pana za kłamce, ale to się wydaje być złym snem. - powiedziała potulnie, spuszczając wzrok. Nie wiedziała zupełnie, jak ma się teraz zachowywać. Zamiast ostentacyjnie odejść, siedziała tu, słuchając kolejnych wizji, kolejnych prawd, które mogą zniszczyć dobro. Gdzież ten legendarny Harry James Potter? - Co mamy teraz zrobić? To ma się wydarzyć.

Przez chwilę poczuł się jakby siedział tutaj ze swoimi kochanymi siostrzyczkami, które jak nie usłyszały od niego tego co chciały zachowywały się podobnie do niego.
- Czy ja powiedziałem, że nie wierzę? Albo cokolwiek takiego?
Wzruszył ramionami wywracając w tym samym czasie oczami. Postanowił się już nie odzywać albo nie, dlaczego miał nic nie mówić.
- Nie uważasz profesorze, że to dziwne. Selen ma wizję a później pan wygłasza przepowiednię. Nie żebym miał jakąś paranoję, ale muszę zadawać pytania aby sobie wszystko poukładać.
Powiedział spokojnie tym razem starając się uważniej dobrać słowa. Nigdy nie wiadomo jak teraz reaguje. Rozważał przez chwilę aby zaproponować mu szklankę wody, ale odrzucił ten pomysł.

- Teraz? Teraz musicie się uczyć, i mów do mnie po imieniu tak jak inni do mnie mówią. - spojrzał na Nią.
- Potrenujcie zaklęcia obronne, oraz... teleportację. Od dzisiaj daję Wam oficjalne pozwolenie do ćwiczenia teleportacji poza murami hogwartu, będziecie ćwiczyć uniki za pomocą teleportacji. - powiedział i uśmiechnął się.
- Wiesz co to jest reakcja łańcuchowa? Jeżeli jedna osoba wygłosi przepowiednię w danym loku, to inna osoba, o zdolnościach na tym samym poziomie też ją wygłosi.

- Ale... - jęknęła. Znowu miała się uczyć? Przecież skończyła edukacje na całe swoje życie w Hogwarcie - Chciałam się wtrącić. Obydwoje z Princem mamy po 17 lat, zaś ja odchodzę w tym roku ze szkoły. Chyba to pozwolenie na teleportację jest zbędne.
Dziwnie było mówić do nauczyciela po imieniu, czuja się w tym momencie jako znajoma a nie uczennica. Selena po eliksirze od pielęgniarki zasnęła na łóżku, pokrytym białą pościelą. - Reakcja łańcuchowa? Szczerze mówiąc, olewałam wróżbiarstwo. - wyznała, zakładając nogę na nogę. - I chcesz zrobić nową gwardię? - spytała.
Na upewnienia, że nie jest to snem, zerknęła na Prince i uszczypnęła go w ramię, czekając na reakcje.

Skąd miał wiedzieć, że tak to działa. Nie jest w tym biegły. Wie, że są wizje i przepowiednie i, że na tym jego wiedza się kończy. Gdyby wiedział wszystko nie miałoby sensu jego siedzenie w szkole.
- Ale przecież Selena nie wygłosiła przepowiedni tylko miała wizję - zauważył, spoglądając w stronę okna. A teleportację już opanował, umiał to robić i nie potrzebował pozwolenia od nauczyciela aby to ćwiczyć.
Nadal jakoś nie chciał w to wszystko uwierzyć, za dużo miał pytań, na które nie znał odpowiedzi i na które ich nie dostanie. Westchnął ciężko zbierając z czoła opadające włosy. Podskoczył czując uszczypnięcie, marszczył znos patrząc na Puchonkę, po czym powiedział:
- A już myślałem, że to sen.
Miał dziwne wrażenie, jakby w tym czasie czytała mu w myślach. Wiedział, że to niemożliwe, a nawet jeśli to wielce nieprawdopodobne. Lekko uszczypnął ją w dłoń aby i ona przekonała się, że to prawda.

Tak, mogę się mylić, według mnie tak działa, odkryłem to podczas swoich przepowiedni, gdy ja wygłosiłem jedną na parterze, a moja matka na piętrze, oboje nie wiedzieliśmy o swoich przepowiedniach, a jednak je wypowiadaliśmy łańcuchowo. Matka mi o tej reakcji opowiedziała. Tak, chcę założyć nową gwardię, tym razem Gwardię Swiatłości. - odpowiedział.

Skrzywiła się, czując uszczypnięcie. Pech! Zaiste pech! Rozmasowała dłoń.
- Gwardię Światłości? - ugryzła się w język w porę. - Może jakieś wymagania co do tej całej armii? Chyba powinieneś zebrać młodzież po sumach.
Chrząknęła. I teraz miała zostawić to wszystko, wyjechać na wakacje, a następnie wrócić i zajmować się uczniami po siekance?

Czuł się zupełnie niezrozumiany.
- Wizja i przepowiednia to chyba dwie różne sprawy? I one też na siebie wypływają?
Oparł się o wezgłowie łóżka zmęczony dzisiejszym dniem. Marzył tylko o ciepłym łóżku z wygodną poduszką i chwili spokoju. Jednak ciekawość wzięła nad nim górę i chciał jeszcze chwilkę zostać. Ziewnął, zakrywając usta dłonią, ale to nie przeszkodziło mu spojrzeć na Alexa i Cassie przepraszająco.
- I oprócz ćwiczenia wszelkich możliwych zaklęć to coś byśmy na tych spotkaniach robili? I każdy mógłby się na nie zapisać? Czy tak jak mówi Cass tylko Ci po sumach?
Był ciekawy jak to miało wyglądać i jaką wizję tego wszystkiego miał Alex.

- Tylko pełnoletni, gdyż to by była grupa, która by miała na celu zwalczanie zła. Na zajęciach byśmy także tworzyli nowe zaklecia, oraz testowali moje wynalazki. Kiedyś udało mi się rzucić zaklecie wywołujące i leczące cukrzycę, ale to już przeszłość. Dla wszystkich uczniów zrobię klub "złamanej różdżki", będą na tych zajęciach ćwiczyć zaklęcia, lecz nie będą brali udziału w walkach. - wyjaśnił Alex.

Wstała z łóżka, zerkając na zebranych.
- Wiecie co... ja się muszę z tym przespać, pomyśleć - rzekła krótko, zbierając swoje rzeczy i zakładając bluzę na siebie. Podeszła do śpiącej Seleny, pogłaskała ją po policzku, a następnie odwróciła się na pięcie - Prince, powiesz mi potem ciąg dalszy. - poprosiła i uśmiechnęła się lekko. - Cześć - skierowała się do wyjścia i chwyciła za klamkę.

Rolvsson najchętniej sam już by poszedł, ale został jeszcze przy Selenie. Może się obudzi zaraz i będzie chciała o coś zapytać. Podłożył sobie poduszkę pod głowę.
- Czyli będą dwa kluby?
Podniósł głowę i z uśmiechem pożegnał Cassie. Jemu też przyda się sen, ale zdąży się jeszcze wyspać. Nie chciało mu się stąd ruszać na razie, było równie wygodnie co na każdym innym łóżku byłoby mu w tym momencie.
- A weźmiesz sobie kogoś do pomocy? Bo samemu będzie Ci ciężko?
Wstał po chwili z łóżka na którym przebywał do tej pory i ruszył w ślady Cass. Zatrzymał się przy drzwiach i pożegnał z Alexem zostawiając go w sali samego z Selen. Może jak się dziewczyna obudzi sam będzie chciał zadać jej kilka pytań?

Alex pożegnał się z Cassie a po chwili także z Princ'em po czym czekał aż dziewczyna się wybudzi, musiał z Nią porozmawiać na temat wizji. Cuż, sam miał zdolności do przepowaidania przyszłości lecz nie potrafił sobie ich "zwizualizować". Było dla niego obojętne ile będzie czekał, godzinę, dwie czy może dwa dni, najważniejsze były informacje. Jednak zmęczenie wzięło górę. Alexa wzmógł sen i usnął na krześle. Może jak się obudzi to uzyska odpowiedź na swoje pytania...

Wróciła do Skrzydła Szpitalnego ubrana w najnowszą kolekcje matki. Dziś w modzie była stonowana szarość wraz z czerwonymi dodatkami - a w przypadku Cass paznokciami. Przez całą długość schodów można było słyszeć równomierny stukot obcasów. Och, bardzo cieszyła się z tej kolekcji matki. Nie spięła włosów, pozwoliła lokom spadać na jej ramiona niczym wodospad. Czyżby wszyscy zasnęli?
- Moi Panowie... - powiedziała potulnym głosem, budząc ich szturchnięciem. - Przemyślałam to sobie wszystko w dość intrygujący sposób - zaczęła mówić, jednak nikt się nie obudził. - ALEX! - krzyknęła, tracąc cierpliwość, już nieźle była nadszarpnięta po wczorajszym. Poczekała chwilę, aż usiądzie na łóżku i zaczęła mówić dalej - To irracjonalne. Po pierwsze jak nas uczono na Historii Magii Zwolennicy Voldemorta zniknęli i rozproszyli się. Nie mogą pogodzić się z porażką. Ich pan nie żyje! Więc nie możemy mówić o żadnym powrocie zła. Po drugie utworzenie gwardii sprawi, że powstaje jakaś niewyobrażalna panika. Jeśli już to powinny być w tą chorą sytuację zaangażowani nauczyciele, nie uczniowie. Panika jest taką rzeczą, którą absolutnie nie powinniśmy wywoływać. Rozumiem Pański dar, jak zarówno Seleny - w tym momencie zastanawiała się, czy sama nie oszalała, że w to uwierzyła - Jednak póki się nic nie wydarzy, nie warto stawiać całego Hogwartu na nogach. I z całym szacunkiem, nie uważam Pana za szaleńca - lub też idiotę, nie chyba nie mogę użyć tego słowa - Ta sprawa jest na tyle dziwna, że nie możemy działać słomianym zapałem. Wszystko trzeba przemyśleć, a w szczególności to, czy wizja Seleny - zerknęła na łóżko, na którym jeszcze spała dziewczyna - jest prawdziwa. Zarówno Pańską jak i jej wizje można różnie interpretować. Z tego co mi wiadomo, jednorożce trzymają się Zakazanego Lasu i nie wychodzą na polanę, czyli jego skraj. - spojrzała na Prince, szukając w nim wsparcia.

Po rozbudzeniu słuchał co mówiła Cassie.
- Tak, masz całkowitą rację, ale wiesz jednorożec może być symbolem przywróconego zdrowia, lub nawet życia,a trójka to jedna z najpotężniejszych liczb w magii - powiedział ziewajac.
- Poza tym o gwardii nie będzie nikt wiedział oprócz wtajemniczonych. Tak w ogóle to w Jej wizji był dzień czy noc, nioe wiadomo jakie miny mieli CI ślizgoni. Pamiętajcie także, to mogło być tylko Jej wyobrażenie, jednak wątpię żeby ta wizja była nieprawdziwa, wręcz przeciwnie, wypowiedziałem przepowiednię, która w pewien sposób łaczy się z wizją Seleny - spojrzął na dziewczynę, która nadal spała.
- Nie warto budzić paniki, owszem, lecz trzeba się przygotować. - powiedział po czym wstał z krzesłą na którym spał.
- Cassie, śliczny strój - powiedział gdy wreszcie się rozbudził.
- Wiesz, to mogło być mentalne połączenie z kimś kto to obserwował, lecz wątpię w to. Na pewno by o tym wiedziała bo wy to czuła co ta osoba. - powiedział.

- Jednorożec może być też symbolem narodzonego życia, czyli że na przykład Tobie urodzi się trójka ślizgonów. - powiedziała, siadając na krześle naprzeciw niego. - Poza tym znasz, jakiekolwiek przypadki tak wczesnego pojawienia się daru? Sprawdzałam w bibliotece i nie ma. - dodała szybko zanim jeszcze otworzył usta. - Poza tym, kogo chcesz wtajemniczać, jak tak naprawdę nie znamy umiejętności uczniów? - spytała, unosząc brew i kładąc dłoń na biodrze. - To już nie czasy świetności Harr'ego Potter'a.
Pogładziła sukienkę.
- Dziękuję, projekt mamy. - uśmiechnęła się pogodnie, ale nie odwróci jej uwagi od problemu - O ile mi wiadomo znamy zeznania dwóch osób, skąd wiesz, że inna nie poczuła czegoś "dziwnego". Naprawdę rozpatrzyłabym, czy Selena nie wdychała się za dużo oparów na lekcji eliksirów. - zakończyła swoją przemowę wpatrując się w nauczyciela. Och, jakże było widoczne, że przed chwilą spał. Włosy w "artystycznym" nieładzie i ten nieprzytomny wzrok.

Przebudziła się. Patrzyła na Prince, na Cassie i zatrzymała wzrok na profesorze. Sara opowiadała jej o wszystkich profesorach, ale nie wspomniała tylko o jednym. Sama nie wiedziała dlaczego. Przez drzwi wszedł mały rudy kot. Poszedł do łóżka Seleny i położył się. Teraz kot wyglądał jak pomarańczowa kulka.

- O, witaj Seleno. Mam nadzieję że się wyspałaś - powiedział uśmiechając się.
- Jestem Alex - powiedział nie wspominając nic o swojej posadzie gdyż nie chciał Jej spłoszyć.
- Tak więc, co zawierała Twoja wizja? Opowiedz mi wszystko ze szczegółami - powiedział czekając na wyjaśnienia.

Wszedł do Skrzydła Szpitalnego. Był trochę zmieszany, znowu się spóźnił. Niech by go szlag!
- Przepraszam za spóźnienie, ale zatrzymała mnie pewna... pilna potrzeba... - powiedział... Jak zwykle trafiał nie w porę. Spojrzał, czy może tylko on się spóźnił. Jednak tylko on. Selena leżała na łóżku, Cassie siedziała i Prince też tu był, a nawet Alex. Skinął wszystkim na powitanie.

- Witam, a więc to jest nasza zagubiona duszyczka - powiedział śmiejąc się delikatnie.
- Nieszkodzi, wczoraj tylko dyskutowaliśmy nad moją przepowiednią i jej powiązaniem z wizją Seleny. Nie wiem czy się przedstawiałęm, ale jestem Alex - powiedział i wyciągnął rękę do chłopaka, krocząc w Jego kierunku.

Uścisnął dłoń Alexa. Delikatnie i serdecznie się uśmiechnął.
- William Leach. Miło poznać Pana, Panie profesorze...
Czuł się trochę niezręcznie, ale stres i napięcie powoli z niego uchodziło. Był coraz bardziej rozluźniony.

Wywróciła oczami, gdy tylko usłyszała, że cały jej monolog poszedł na nic. Poprawiła sukienkę, która kończyła się w połowie uda. Czasami zdawało jej się, że Selena w ogóle nie słyszy, co się do niej mówi. Wstała gwałtownie z krzesła i podeszła do jednego z okien, patrząc się na znakomity widok. Nie potrafiła ukryć dłużej poddenerwowania. Była ciekawa, jak profesor ma zamiar to wytłumaczyć dyrektorowi, inaczej nie może prowadzić dodatkowych zajęć. Poczuła ssanie w żołądku i tym sposobem, przypomniała sobie o papierosach, które zginęły dziwnym trafem.
- Więc? - spojrzała wyczekująco na Selenę.