Dziewczyna źle się trochę czuła. Szukała pielęgniarki. Bolała ją głowa i brzuch. Weszła do sali. Rozejrzała się, a tu widzi....Briana.
-O kurczaki, nieźle się załatwiłeś- odpowiedziała Ingrid z nutką sarkazmu.
-Co ci się w ogóle stało?- zapytała, po czym stanęła przy oknie rozglądając się.

/BRIAN jest w śpiącZce - sorry za capslocka ale pisze z iPoda
Leżał tam i nic do niego nie docierało jedynie pojedyncze dźwięki, lecz nieukładające się w całość. Wiedział że coś jest z nim nie tak, tak podświadomie. Gdyby tylko ktoś go wybudził...
Dlaczego to zawsze jemu się zdarza? Nikt mu na to nie odpowie. Teraz prawdopodobnie , jeżeli nic nie pomoże to zostały mu gdzieś 24 miesiące życia. Oby mu pomogli...

Dziewczyna cały czas patrzyła się w okno i czekała no odpowiedź chłopaka. ale tu nic. Rozejrzała. Powolnym krokiem podeszła do Briana i coś mu mówiła.
-Chyba jesteś w śpiączce. Ależ ty marnie wyglądasz.-Gadała Ingrid jak do zabawki. Po chwili wzięła krzesło i usiadła przy łóżku Briana i coś szeptała do siebie.

Znów słyszał jakieś dźwięki, ale nic poza tym. Był w krainie snów, gdzie wszystko działo się po jego myśli, lecz czy na pewno? Tego nie był pewien. Wdział swoje rozdarcie emocjonalne względem Connie i Francesci, lecz był pewien że obie jednak wolą Namidę. Dziwnie się z tym czuł, ale szanował ich uczucia. Może jeszcze jest szansa żeby wszystko naprawić, może Namida wcale mu nie zagraża? Tego nie był nikt pewien.

Chwilę po tym jak wnieśli chłopaka, wbiegła do środka. Wcześniej jednak musiała poszukać pielęgniarki. A, że nigdzie jej nie zastała to postanowiła wrócić do skrzydła szpitalnego. Nie potrafiła się jakoś obwiniać za to wszystko, ale szczerze mówiąc martwiła się okropnie.
Kiedy zobaczyła małą krukonkę, prychnęła tylko pod nosem.
-Nudzisz się dziecko? - Mruknęła słysząc, jak gada sama do siebie. Usiadła przy brzegu łóżka i spoglądała czule na przyjaciela. Położyła rękę delikatnie na jego czoło. Nie było z nim najgorzej, ale nadal był nie przytomny. Coraz bardziej bała się, że stało mu się coś poważnego. Postanowiła wysłać sowę do jednej osoby.

Po chwili zaczął się jakby wybudzać, najwyraźniej coś mu podano, chociaż nikt nie był tego pewien. Leżał już tam jakiś czas. Jego pierwsze słowa brzmiały.
- Francesca... Connie... - powiedział nie otwierając oczu. Był jakby nadal w śpiączce, ale było już lepiej. Ten stan w porównaniu z poprzednim był jak śmierć kliniczna, a zwyczajna. Docierały do niego dźwięki otoczenia, ale nie rozpoznawał żadnych. Ciągle tylko jakieś senne obrazy.

Jej sówka wleciała do pokoju, jakby pewna, że jej pani ma dla niej jakieś zadanie. Pogłaskała zwierzątko po dziobku i przypięła mu karteczkę, zaadresowaną do Francesci. Kiedy usłyszała swoje imię, natychmiast spojrzała na chłopaka. Mimo wszystko nie wydawał się, żeby jego stan jakoś diametralnie się polepszył. Co mogła zrobić? Kompletnie nic. Czekać i dać mu odpocząć. Sprawdziła, czy czasem nie ma gorączki.

Ciągle leżał na łóżku. Co jakiś czas wypowiadając imiona "Connie" i "Francesca". W głowie jednak widział walkę Connie i Francesci, w czasie w którym on umarł. W jego "śnie" dziewczyny się kłóciły która ma iść na pogrzeb Briana, gdyż żadna nie chciała. Gdyby to się działo na prawdę, a on powrócił by jako duch najprawdopodobniej by się całkowicie załamał psychicznie.

Przeniosła swój zgrabny tyłeczek na parapet. Spoglądała przez okno, raz po raz ziewając. Taka pogoda była dodatkowo przygnębiająca. Pukała paznokciami raz po raz o szybę, zastanawiając się nad... właściwie niczym. Nic nie przychodziło jej do głowy, co by było warte żeby się tym frasować, chociaż wiele miała takich rzeczy. Westchnęła głęboko, ukrywając twarz za kolanami. Raz czy dwa zerknęła tylko na mamroczącego przez sen chłopaka.

Scar zaabsorbowana przyglądała się całej scenie. Podczas gdy Michelle w dalszym ciągu dąsała się na pannę Lightwoood, to do Skrzydła Szpitalnego ktoś przyniósł nieprzytomnego Gryfona. Hearta chyba, do tego doszła jakaś Krukonka (która nie raczyła się nawet przywitać) i bardzo dobrze znana Scar - Connie Tenebres (ta zresztą też nie powiedziała dzień dobry).
- Poczekaj, Michelle - mruknęła do siostrzenicy i skierowała się do łóżka pacjenta. Żadna tam śpiączka to nie była, a wyjątkowo dziwna utrata przytomności i świadomości chyba też.
- Tenebres, kulturalniej mi tu. Nie jesteś na boisku - powiedziała dość ostro do ślizgonki i podniosła powieki Briana, by poświecić w nie latarką. O, takie podstawowe badania. Podeszła do szafki z eliksirami, wyciągając z niej jeden, o okropnie pokręconej nazwie ale na wszelkie urazy głowy idealny, bo wyleczyłby i ten najcięższy. Odkorkowała buteleczkę i wlała go do gardła Gryfonowi. Odstawiła mały flakonik na szafkę stojącą obok łóżka, po czym pochyliła się nad nim, żeby poklepać go po policzkach. Tak dla otrzeźwienia.
- I już, po sprawie - skwitowała, krzyżując ramiona na piersi. Zerknęła na srebrny zegarek, żeby sprawdzić czas. Chwila moment i powinien się obudzić, a wtedy o wszystkim się Scar dowie, o tak.

Po chwili się ocknął, poklepywanie po policzku wcale nie było delikatne, a wręcz prawie bolesne.
- Auć... - powiedział rozcierając sobie policzek, po czym rozejrzał się dookoła.
- Gdzie jest Connie? - pytał się o przyjaciółkę przy której stracił przytomność. Bał się że Jej się coś stało, ale po chwili zauważył Ją. Próbował wstać, ale niestety, nie mógł, zbyt mocno go jeszcze głowa bolała.

- Poważnie? To czemu wyglądasz jak spocony piłkarz? - Powiedziała podirytowana. Mogliby ją zwolnić. Inna pielęgniarka na pewno nie miałaby by nic przeciwko odwiedzin nocnych. Ale Scar oczywiście jej musiała kiedyś wywalić stąd Namidę.
Kiedy zobaczyła, że Brian się budzi, nie zeszła z parapetu. Uśmiechnęła się lekko.
- Leż... - Wypowiedziała do niego jedno słowo, dziwnie przesycone czułością. Jakoś nie potrafiła tego opanować. W końcu jej przyjaciel się ocknął.

Rozejrzał się dookoła. Pielęgniarka nad nim sterczała, nie zaprzeczył by jednak Connie, trochę od Niej zalatywało zdechłym szczurem, ale to z powodu tego leku, który mu przed chwilą podała, od niego też capiło, tyle że z ust. - Connie, nie powinnaś odpoczywać w Dormitorium? - zapytał się czule. Bał się o Nią, ale nie wiedział czy to coś da. Miał ochotę wstać, podejść do Niej i Ją pocałować, ale nie w tym stanie i nie tutaj. Niestety, miał ochotę także przytulić Francescę.

A pewno, że było bolesne. W końcu miała go otrzeźwić, a nie głaskać. No, dodatkowo jeszcze miała nowo zrobione paznokcie, a te do najkrótszych nie należały. No trudno, powiadają przecież, że bolesne leczenie przynosi najlepsze rezultaty.
- Ta niewychowana wywłok... uczennica? - spytała. Dość podejrzane, żeby to Gryfiak tak bardzo zżył się ze złą haniebną Koni, ale Scar postanowiła w to nie wnikać. Obydwoje jacyś dziwni byli.
No masz Ci los, Tenebres jeszcze podskakuje. Pannie Lightwood w pyskówki nie wypadało się wkręcać, bo jednak była dorosła, a i niedługo opuszczała tę szkołę, a chciała to zrobić w dobrym stylu.
- Tenebres, oćmągu, będę tak miła i nie zaprowadzę Cię do dyrektora - powiedziała słodko, po czym wycelowała w nią swoją różdżkę.
Potem wypowiedziała po kolei kilka zaklęć; Jęzlep, Expelliarmus, Bubbleforce. Ahm, niech teraz postoi sobie w wielkiej bańce bez możliwości mówienia i wydostania się, i dodatkowo pozbawiona różdżki, która spoczywała w dłoni Scar.
- Miejmy nadzieję, że to cię uspokoi, Tenebres - powiedziała do niej, po czym odwróciła się do Hearta.
- Słucham zatem. Co się wydarzyło przed przyjściem do Skrzydła Szpitalnego? - spytała tonem, nie znoszącym sprzeciwu.

-Nie ma potrzeby- Odpowiedziała Brianowi.
Nim spostrzegła cokolwiek się stało, już siedziała w wielkiej bańce pod wpływem kilku zaklęć. No cóż, ona robi jej łaskę i nie zaprowadzi do dyrektora? W tym momencie to Connie mogłaby Scar do niego podać. Ale wolała tam już więcej nie wchodzić.
Jak to w swojej pełnej ignorancji, usiadła nawet się nie przejmując. Właściwie to fajne uczucie. A najlepsze, że pozbawiono jej nie swojej różdżki tylko Briana, którą miała na przechowanie. Jej kochany patyk pewnie nadal spoczywa w szufladzie szanownego pana dyrektora.
Ziewnęła ponownie, bezgłośnie.

Ton nie znoszący sprzeciwu na niego nie działa. Spojrzał na Connie i wytrzeszczył oczy.
- CONNIE! - krzyknął widząc co się dzieje. Był przerażony, ale jednocześnie żądny zemsty. Wyciągnął rękę przed siebie jakby trzymał różdżkę.
- Sectum S... - zaczął krzyczeć, ale zobaczył że nie ma różdżki. Rzucił się z powrotem na poduszkę. Niech tylko zdejmą z niego namiar i wypuszczą ze skrzydła szpitalnego.. Niestety, nie prędko to nastąpi, chociaż samo ściągnięcie namiaru jutro. Jakby teraz przydało się zaklęcie w typie "rączek", żeby tak wystarczył kontakt mentalny z różdżką, żeby je rzucić, ach... Niestety, nie znał takiego zaklęcia, a bardzo by mu się teraz przydało. Żeby mógł tak cisnąć w pielęgniarkę jakąś klątwą... gdy zobaczył co się dzieje z jego różdżką spojrzał na pielęgniarkę.
- Moja różdżka! Ty d... - zaczął, ale na szczęście nie skończył. Miał jeszcze resztki godności.

- Oh, jakie to... - Scar udała baaardzo wzruszoną. - Mdłe - dokończyła dobitnie. - Koni! - przedrzeźniała piskliwy głos Briana, by potem wybuchnąć śmiechem. Jakie to było żałosne, mdłe, niesmaczne, melodramatyczne. Pielęgniarce nie pozostawało nic, jak tylko co chwilę chichrać się pod nosem.
- Spokojnie, waleczny Gryfiaku - powiedziała już normalnym, aczkolwiek surowym tonem. - Twoja Koni najwyżej się uspokoi, uwierz, tam jej się nic nie stanie - zapewniła, po czym oparła się dłonią o kant szafki.
Widziała w tych młodzieńczych, zdesperowanych oczach błyski wściekłości. Ciekawe dlaczego? - ironicznie przechodziło jej przez myśl.
- No, no, dokończ chłopcze. Co tam chciałeś dodać? - spytała kpiąco. Oczywiście dokładnie wiedziała, przed powiedzeniem czego w ostatniej chwili się powstrzymał, ale co tam.
- A teraz po raz ostatni proszę o opowiedzenie mi, dlaczego tu trafiłeś - powiedziała bardziej stanowczo, choć cierpliwość zaczynała jej się kończyć.

Najpierw sobie siedziała. Potem spoglądała lekko zdziwiona na Briana, aż w końcu tylko lekko się uśmiechnęła. Szkoda, że nie miał różdżki. Scar by całkiem nieźle oberwała.
"Myślę, że chciał powiedzieć dziwka... Zgadzam się" - Chciało się wyrwać z jej ust, ale coś się nie udało więc najzwyczajniej w świecie zrezygnowała, wpatrując się w Briana i Scar.
Najwyraźniej to jedno zdarzenie wystarczy. Kilka chwil, a już wszyscy będą mówić, że są parą. Tylko, czy ona na prawdę tego chciała? Nie miała pojęcia.

Spojrzał na Pielęgniarkę i zrobił minę, która wyrażała politowanie dla Pielęgniarki. - Cóż, wie PANI. Było się tu i ówdzie, robiło się to i tamto. Może się spadło z drzewa, a może się zderzyło z Panią. - powiedział i zrobił minę słodkiego aniołeczka. Cóż, lepiej pasował by do Slytherinu.
- Tak się składa że próbowałem zabić Connie, ale niestety gałąź mi przeszkodziła. - powiedział do pielęgniarki okłamując Ją, musiał udawać że jednak niezbyt za Connie przepada, a przynajmniej nie na tyle by być z Nią, w końcu wiedział, a raczej słyszał że pielęgniarka jest wredną plotkarą.
- Wie Pani, Ona jest strasznie twarda. Byle Cruciatus Jej nie złamie. - powiedział poważnie. Udawanie zawsze przychodziło mu z łatwością.
- Kurczę! Czemu nie użyłem imperiusa? - powiedział kiwając głową, tym razem dając po sobie poznać kpiący stosunek do Pielęgniarki.
- Wie Pani, pięknie Pani wygląda. Te ostre paznokcie pasują pani do zgorzkniałej duszy i twardego serca... - powiedział szczerząc się.

Scar spojrzała na chłopaka jak na niedorozwiniętego. ON. MIAŁBY. NADAWAĆ. SIĘ. DO. SLYTHERINU? Gdyby Scar to słyszała, to pewnie śmiałaby się przez najbliższe kilka dni. Mylił się, i to bardzo. Nie był ani kpiący, ani wredny a tym bardziej ironiczny. Z takimi 'ripostami' i zachowaniem, to nie pasował praktycznie nigdzie indziej, niż do mugolskiego przedszkola.
Brzmiał jak zacofany w rozwoju dzieciak i tak Scar zamierzała go traktować. A teraz próbował jej wmówić, że nie cierpi Connie? Najpierw histerycznie za nią woła, chce jej pomagać, rwie się ze szpitalnego łóżka, niczym bohater do swej dziewoi, by uratować ją z rąk złej czarownicy, a teraz takie historyjki.
- Odpuść sobie, Heart. Beznadziejnie kłamiesz. Spytam jeszcze raz i naprawdę radzę odpowiedzieć zgodnie z prawdą - poprosiła. - Co się stało? - powtórzyła, ale po raz ostatni. Właściwie każde słowo zaintonowała odpowiedni, żeby Gryfon dobrze zrozumiał. Z takimi to nigdy nie wiadomo.
Zaśmiała się (któryś raz z kolei) słysząc jego uroczy komplement.
- Heart, twoje słowa są niczym balsam, na me twarde, ślizgońskie serce i zgorzkniałą duszę, wzruszyłam się - zakpiła, przykładając dłoń do serca w dramatycznym geście.

Słysząc ich rozmowę, miała ochotę położyć się na ziemi, zacząć walić pięścią w ziemię i po prostu się śmiać. Ale, to nie w jej stylu, a dodatkowo dziwnie by to wyglądało. Ciekawiła się co z tego wszystkiego wyniknie i jak długo ta bańka się utrzymuje. Tak samo jak jęzlep. Przydałoby się już coś powiedzieć, bo chyba była trochę lepsza w gnębieniu niż Brian. W końcu to jej żywioł, chleb powszedni oraz pasja. Zapewne kariera nauczyciela z tymi cechami będzie owocna. Prychnęła pod nosem, właściwie bezgłośnie.

- Cóż, czy wszystkie stare rury są takie czy Ty jesteś wyjątkiem? - zapytał szczerząc się wrednie, po czym udawał że główkuje. - Powiedzieć czy nie powiedzieć, oto jest pytanie! - krzyknął jakby Amerykę odkrył.
- Cóż, jeżeli byś zmądrzała i się do edukowała jeszcze, to może, bo na razie to czuję się jakbym z pierwszakiem gadał, albo z własną sową, o przepraszam, bez obrazy dla sowy. - powiedział uśmiechając się. Skoro ona go może obrażać i w ten sposób go traktować, to czemu on ma być inny.
- Wiesz, widziałem różne idiotki, ale Ty je bijesz o głowę. Normalnie rekord guinesa w głupocie. Dziwię się, że tak inteligentna osoba jak dyrektor zatrudniła taką niedorajdę jak Ty. - powiedział i oparł głowę o poduszkę.
- A teraz proszę mi wybaczyć, ale nie mogę zbytnio się nadwyrężać, gdyż jestem po ciężkim wypadku. - podsumował udając powagę, po czym obrócił się z bólem na drugi bok i zamknął oczy, udając że śpi.

- Czyli w twoim mniemaniu starą rurą zostaje się w wieku 20 lat? - spytała. - Ciekawy pogląd, nie powiem nie - odpowiedziała tylko, wcale nieprzejęta. W ogóle nie cięte i nie obraźliwe, a raczej nudne i przewidywalne riposty kwitowała tylko potakiwaniem głowy, bo była już po prostu znudzona.
- Słuchaj, chłopcze. Jeśli ci tu tak źle i niedobrze, to nie ma problemu. Jeszcze teraz pójdę do dyrektora i powiem, że chcesz wrócić do starej szkoły. Szanowny pan Wharton bardzo się ucieszy, uwierz. Jeden pasożyt mniej - oznajmiła radośnie, skrobiąc coś na kawałku pergaminu.
Spod jej pióra wydobywały się kolejne litery, układały się w wyrazy.
''... Mam tu niepełnosprawnego umysłowo." , ''...Wpadniesz na kolację'' , ''Przy okazji pójdziemy do Hanny, tak na odwiedziny''
Zaadresowała kopertę i włożyła list w dziób sówki, po czym otworzyła okno i wypuściła ją.
- Czy bezpodstawne obrażanie mojej osoby sprawia, że czujesz się lepiej, chłopcze- który-jest-zajebiście-niedowartościowany? Doprawdy, współczuję - powiedziała z troską.
- Jesteś mięczakiem, skoro utrata przytomności była dla ciebie ciężkim wypadkiem. Connie, szkoda tracić na niego czas. Mogłam Ci wtedy pozwolić spędzić tu całą noc z Namidą, a może wtedy nie dobierałby się do ciebie ten wymoczek - powiedziała, ale tym razem, jakby to była szczera (i tym razem nie złośliwa!) rada dla Connie. Jednak nie ukrywała, że zrobiła to bardziej podniesionym głosem, żeby Gryfiak dokładnie usłyszał. Oh, ale pewnie tego nie dosłyszał i nie powinien już pyskować, bo przecież 'spał'.

-Wypuść mnie z tego wre... O!- Dopiero chwilę później skapnęła się, że już umie mówić. Ale bańka jak na złość, dźgana paznokciem, nie chciała zniknąć.
Spoglądała jak Scar coś pisze i zastanawiała się czym to może być. Czyżby mówiłą poważnie o tym, żeby go deportować do starej szkoły.
Kiedy usłyszała co pielęgniarka mówi, najchętniej by rzuciła w nią zaklęcie. Chcąc czy nie chcąc, chociaż miała swoją dumę to jednak obrażano jednego z jej nie wielu przyjaciół.
- Trzeba było. Mogłaś wtedy inteligentnie o tym pomyśleć... - Skomentowała krótko, odwracając głowę w bok i lekko się burmusząc jak dziecko.

- Wiesz, nic o mnie nie wiesz. Może masz rację, nie potrafię być wredny i Connie nie powinna marnować czasu na takiego wymoczka jak ja, ale przynajmniej ja mam jakąś wiedzę na temat magii, o której Ty bała byś się przeczytać chociażby przez ścianę. - powiedział tym razem spokojnie, widział że nic nie daje zgrywanie wrednego. Kobieta miała racje. Brian nie jest odpowiednim chłopakiem dla Connie. Lecz czy to zmienia postać rzeczy.
- Wiesz, masz rację, jestem niedowartościowany. Jedynymi moimi wartościami jest rozkochanie w czarnej magii i klątwach. Tak w ogóle to wiesz, masz racje, mogłaś im na to pozwolić, teraz przynajmniej Connie by nie myślała o nim ciągle, a Francesca by nie miała w głowie zawrócone. - powiedział i mimo bólu wstał z łóżka. Kręciło mu się mocno w głowie ale poszedł po różdżkę, podniósł ją i z trudem spróbował rzucić zaklęcie.
- F-finite... - powiedział łapiąc się za głowę. Niestety nie podziałało. - FINITE! - krzyknął ciskając różdżką w stronę Connie. Tym razem się udało. Wszystkie czary prysnęły, a Connie była wolna. Zaklęcie bardzo go wyczerpało.
- Wiesz, może i jestem wymoczkiem, ale nie zawaham się pomóc komuś kogo lubię. - powiedział i w tym momencie zemdlał z wyczerpania.

Wyleciała z wielkiej bańki z cichym trzaskiem. Akurat wstawała i trochę się wystraszyła. Spojrzała na Briana. Wcale nie myślała ciągnie o Namidzie... a może? Ale skąd on to wie? Przecież tego nie pokazywała.
Kiedy zemdlał, podeszła do niego szybko. Chyba dodatkowo mocno uderzył głową o ziemię.
- Może coś zrobisz? To chyba nie jest zwykła utrata przytomności - Warknęła na Scar, ale po chwili uspokoiła się trochę.