Kamienna Ściana

Znajduje się w lochach. To za nią kryje się wejście do Pokoju Wspólnego i dormitoriów Slytherinu. Po podaniu hasła, ściana rozsuwa się, ukazując tajemne przejście.

- Eliksiry to jest to, co mnie interesuję. Oprócz tego to Czarna Magia, a OPCM również. Zapisałam się także na Numerologie. Rodzice tak chcieli, bo powiedzieli, że mi się to przyda.
Szli razem chwile czasu. Czyżby Randen’owi było zimno? Jej to nie przeszkadzało.
- Zachęcam Cię, abyś zapisał się na eliksiry. Są naprawdę ciekawe i mówię Ci, że warto.
Zatrzymali się przed kamienną ścianą.
- Jak na razie, numerologia to dla mnie czarna magia – zaśmiała się od porównania. Lubi się uczyć Czarnej Magii, zna jej każdy sekret, a tu porównuje do niej coś, czego nie potrafi. Śmieszne.

Westchnął i po chwili ciszy się odezwał:
- Zastanowię się nad eliksirami - powiedział uśmiechając się. Kiedy zorientował się która jest godzina natychmiast się z nią pożegnał i pobiegł na spotkanie.Wolał nie myśleć o tym co się stało, ślizgonka wcale nie okazała się aż taka wredna. Czekał niecierpliwie na kolejne spotkanie.

Szli powoli. Teraz to Ran podtrzymywał się Andrea’y. Wreszcie, po kilku minutach znaleźli się przed kamienną ścianą.
- Może nie jestem ‘typową’ ślizgonką?
- Wytrzymasz tu, dopóki nie wrócę? – zapytała. Chłopak nie wyglądał najlepiej.

- Zauważyłem - zaśmiał się - no pewnie - chwilę potem złapał się ściany i próbował się wyprostować jednak ból zaczął dokuczać mu jeszcze bardziej. Usiadł wygodnie pod ścianą i czekał na Andreę.

(Destiny Blake)
Destiny przyszła pod pokój wspólny z kamienną twarzą. Od razu rozpoznała dziewczynę, któa przed nim stała.
TO ta wieka święta, pomyślała i zalała ją irytacja.

Odetchnęłą głęboko. W ich kierunku szła ta napuszona egoistka.
- O matko... - mruknęła. Natychmiast przybrała ślizgoński wyraz twarzy.
- Idę, mam nadzieję, że zdążę przed nią schować się do Dormitorium.

(Destiny Blake)
- Nie zdążysz - powiedziała Destiny, wyrastając jej za plecami - bo już tu jestem i wszystko słyszę.
Skrzywiła się, po czym przyjrzała chłopakowi obok.
- Nie martw się, nie będę cię nękać, ale skoro się mnie tak boisz, to uciekaj, chowaj się.

Roześmiała się.
- Ja się Ciebie boję? Ach tak, zapomniałam. Zasadziłaś gdzieś moze pieprz? Nie mam gdzie uciec - odrzekła lekceważąco.
- Wybacz, mojego cennego czasu nie warto marnować dla kogoś takiego jak Ty.
- Zaraz wracam - zwróciła się do Randy'ena.
Po sekundzie zniknęła za kamienną ścianą.

(Destiny Blake)
- Twoje słabe docinki nie są śmieszne - poinformowała ją Destiny i weszła do pokoju wspólnego. Nie chciała iść za dziewczyną, ale w końcu to był też JEJ pokój, a musiała gdzieś iść spać.

Pojawiła się w przejściu do pokoju.
- Jestem – poinformowała bruneta. – Proszę – podała mu eliksir. – Jeśli nadal będzie Cię boleć, to bez sprzeciwu pójdziemy do Skrzydła Szpitalnego.
Uśmiechnęła się do niego.

- Nieee - powiedział - tylko nie skrzydło szpitalne - jęknął - już mi lepiej !
Wziął od niej eliksir i podziękował śląc jej jeden ze swoich uśmiechów.
- No to pa - powiedział żegnając się z Andreą -, ale pamiętaj zakład trwa - zaśmiał się.
Poszedł spowrotem do kurkońskiego dormitorium, żeby odpocząć.

Nerwowo mijała kolejne zakręty rozglądając się, jednak kiedy po raz kolejny minęła tą samą ścianę wiedziała, że się zgubiła. Przeklęła cicho o oparła się o kamienną ścianę zastanawiając się w którą stronę powinna pójść. Zamknęła oczy i zaczęła analizować dokładnie swoją drogę z Pokoju Wspólnego Hufflepufu.

Zimno. Zimno. Straszliwie, straszliwie zimno. Ledwo szedł, mrużąc oczy, jakby chłodne powiewy wysuszały i tak niedziałające gałki oczne. Lodowate powietrze ścinało krew w żyłach, szczypało w skórę. Laska postukiwała regularnie o podłogę wraz z akompaniamentem przekleństw.
Zgubił się, bardziej niż pewne. Kręta sieć lochów bywała trudna do zrozumienia nawet dla uczniów, którzy nie byli ślepi.

Lorelei snuła się korytarzami, nie mając co ze sobą począć. Miała dość Ślizgonów, ale sama nie wiedziała co było tego powodem. Może miała dość i siebie? Bardzo możliwe. Przechodząc obok kamiennych ścian usłyszała przekleństwa, wypowiadane znajomym głosem. Wyszła zza zakrętu, a jej wzrok od razu powędrował do Krukona. Bardzo dobrze znanego Elise. Nie zważając na jego niezbyt przyjemny humor postanowiła się odezwać, aby wiedział, czyje stopy przywędrowały w to miejsce.
- Samael? - zapytała nieco zdziwiona.

Zatrzymał się, jak rażony piorunem. Mina stężała jeszcze bardziej, brwi zbiegły się w jedną linię, czoło przecięły zmarszczki.
Elise miała głos, którego nie da się zapomnieć. Zwłaszcza w jego przypadku, zwłaszcza dlatego, że kiedyś wypowiadała tym głosem najpiękniejsze słowa, jakie przyszło mu słyszeć.
Ale to było kiedyś.
- Elise - warknął, odsuwając się o krok. Serce przyspieszyło. Jad sączący się z ust był fałszywy, nieprawdziwy, ale brzmiał tak tylko dla niego samego.
Bo jedynie on wiedział.
- Tygodnie udawało mi się ciebie uniknąć. Że też musiałem teraz cię spotkać.

Zrobiła nieco naburmuszoną minę, obserwując chłopaka. Tak jak się spodziewała, spotkanie nie miało należeć do przyjemnych pogawędek. Ach, co za szkoda! Nie ruszała się z miejsca. Stała i nie dopuszczała do siebie myśli, że jego słowa bolą. Troszkę, malutko. Nie, to nie było ważne. Trzeba było to wyrzucić. Przecież przy Constantinie też się tak czuła. I przy Namidzie, z którym często flirtowała. Zwyczajne, kto by się przejmował. Oszukiwała samą siebie.
- No proszę! Co więc sprowadza cię do lochów? - zapytała pogardliwie, odwdzięczając się za ten niemiły ton.

- Ty, Elise! Szukałem cię dziś, by móc ci przekazać, jak bardzo cię nienawidzę. I że nie zmieniło się to przez ostatnie tygodnie, w których nie dałaś mi możliwości spędzenia czasu na uroczych rozmowach z tobą.
Uśmiechnął się drwiąco. W duchu, był zadziwiony tym, jak sam potrafi wydobyć z siebie tyle zawiści wobec istoty, do której żywi coś dokładnie odwrotnego.
Rzecz w tym, że Samael "nie wyleczył" się z Elise. Zalegała w nim. Była czymś, co wraz z odejściem, odebrało mu resztkę ciepła.
I teraz cały czas było zimno, tak zimno.

- Jestem zaszczycona, że mogłam być powodem, który ściągnął cię z samej wieży do lochów - skłoniła się. Zwykle w takich sytuacjach przejmowała się mimiką twarzy i przybrałaby kpiący uśmieszek, jednak teraz nie musiała tego robić. Doskonale wiedziała, że Samael nie zobaczy wykrzywienia warg. Ukłonu też nie. Robiła to dla siebie, czy może po to, aby wiedział, że wykonuje jakiś ruch? Podniosła się, obserwując go dalej, bacznie i ostrożnie.
- Drżysz - stwierdziła oschle, z niemałą kpiną w głosie. Zastanawiało ją, co mogło być tego przyczyną. Przecież w lochach wcale nie było tak lodowato.

- Jesteś zaszczycona? Myślałby kto, że dla takiej zarozumiałej dziewczynki jak ty, to żadna nowość - mruknął. Uderzał w jakiekolwiek punkty, nie sięgając do rezerw czułych, tych, które naprawdę mogły ją zranić do głębi; jeszcze nie.
Drżenie.
W lochach powietrze było stałe, jakby zatęchłe, chłodne. Dlatego co gwałtowniejsze ruchy odczuwał, pojmował percepcją jako drżenie cząsteczek powietrza wokół niego.
Zazwyczaj jednak, tylko wydawało mu się, że to czuje. Przypisywał sobie więcej zdolności, niż w istocie posiadał.
- Tak - wycedził, stojąc nieruchomo w miejscu, nie cofając się o krok. - Nic nie poradzę, że w tej cholernej szkole wszędzie jest cholernie, cholernie zimno! - wyrzucił z siebie z wściekłym wyrzutem w jej stronę.

- Czasami takie rzeczy są miłym połechtaniem mojego zarozumiałego ego - stwierdziła, uśmiechając się cwaniacko mimo woli. Dlaczego kłamanie w jego towarzystwie szło tak dziecinnie łatwo?
- Zimno jest przyjemne - stwierdziła, wpuszczając do lochów jeszcze więcej chłodu. Lubiła je. To było takie dziwactwo, którego nikt nie był w stanie zrozumieć. Lubiła tą odmienność. Lubiła lód, choć tylko materialny. - Wręcz przeciwnie, jest gorąco - kontynuowała tą dziwną wymianę zdań. Dla niej było, nie kłamała.

- I wszechświat znów kręci się wokół twojej osoby. Bawi cię to, Elise? Myślenie, że dzierżysz w dłoniach nici marionetek?
Urwał. To było na wpół bezpodstawne, a jak wpadnie w ten ton, może sprawić, że Elise już nigdy, nigdy nie zechce z nim porozmawiać.
A nie chciał tego. Mogłaby natknąć się na niego tu, teraz i po prostu minąć. Wiedziałby, że to ona, ale po chwili, czując zapach znanych mu perfum. Nie krzyknąłby za nią, nie zawołał.
Nawet takie rozmowy jak ta, były mu potrzebne. Przynajmniej słyszał jej głos.
- I znów okazuje się, jak wiele nas różni. Chyba wszystko, moja droga. Chyba wszystko.

Nie do końca zrozumiała, co miał na myśli. Czyżby była tą złą? Traktowała ludzi tak źle? Egoistycznie podchodziła do życia? Na pewno nie w takim stopniu. Nie kierowała ludźmi. Każdy miał swoją wolność. Może to stwierdzenie tak ją zdenerwowało? Aż się gotowała. Zacisnęła delikatne dłonie w piąstki. Opanuj się, Elise. Nagły wybuch złości nie pomoże, zdawała sobie z tego sprawę. Mogła go minąć. Mogła też odejść w każdej chwili.
- Zgadza się, wszystko - zanuciła śpiewnie, powstrzymując się od złowieszczego mruknięcia. - Dlatego właśnie wydaję ci się zła - stwierdziła, mrużąc oczy, czego naturalnie nie mógł dostrzec.

- Nie masz racji, Elise. Gdybym ciebie uważał za złą, siebie musiałbym mieć za ucieleśnienie dobra - mruknął w odpowiedzi. Szponiaste, blade palce zacisnęły się mocniej na białej lasce, zakołysał się na stopach do przodu i tyłu.
W myślach szukał czegoś, co zabrzmiałoby wystarczająco pogardliwie. Nie mógł jakoś. Zazwyczaj nie miał z tym problemu. Teraz chciał przedłużyć ich kąśliwą "rozmowę" chociaż odrobinę.

- Przykro mi to słyszeć - skomentowała. - Już myślałam, że budzę postrach.
Lorelei Lacey Elise Coleridge w roli potwora, kto nadawałby się bardziej? Zacisnęła nerwowo zęby, uspokajając się, aby nie strzelić zaklęciem w bliżej nieokreślonym kierunku. Powstrzymała z trudem wielką chęć wyładowania złości. Panowanie nad sobą nie było jej mocną stroną, a on zdawał się o tym wiedzieć. Musiał ją znać, choć trochę. Nic nie poradzi na to, że główna cecha charakteru to właśnie wybuchowość.

- Budzisz, na swój sposób.
Wyrwało mu się, zanim zdążył ugryźć się w język. Jeszcze jakiś czas temu, dodałby do tego coś, co zupełnie zanegowałoby te słowa, a Elise roześmiałaby się, cicho, dźwięcznie. Zmarszczył brwi, serce zabiło jeszcze mocniej. Czuł zapach jej perfum.
Chciał jej powiedzieć, że przez te tygodnie, jej głos nabrał czegoś innego. Wybrał jednak inną wypowiedź.
- Istnieją ludzie, którzy potrafią wyzwolić w innych najgorsze instynkty. Budzisz atawizm. Możesz to wziąć za komplement, jak sobie chcesz.

Och, nie, to raczej nie był komplement. Przeciwnie; jej duma została nieco naruszona tym stwierdzeniem. Nieprawdziwym oczywiście. W takich momentach najbardziej korciło ją, aby użyć swojej zdolności, którą ćwiczyła tak długo. Przyjemnie byłoby się dowiedzieć, co tak naprawdę myśli, aby przytoczyć sobie jakiś przykład z jego myśli. Jednak okazywało się, że jest to pewnego rodzaju pójście na łatwiznę. Zyskałaby niesłychaną przewagę, a Samael nawet by się nie zorientował. Ciche szperanie w głowie, kilka niewinnych myśli i sprawa załatwiona! Ale tego nie zrobi. Dlaczego? Bo te kilka dodatkowych obelg, które bez wątpienia tlą się w głowie Krukona z pewnością nie pomoże.
- To stwierdzenie potraktuję wyjątkowo i nie uznam go za komplement - powiedziała, zdradzając nieco swoje rozdrażnienie.

- Jak zechcesz, Elise - mruknął cicho, tracąc powoli zdolności obrażania jej co i rusz. Teraz marzył tylko o tym, by odeszła.
Sam odejdzie.
Mówienie jej kłamstw... "prosto w oczy" nie było zbyt trafnym określeniem, ale takie bezustanne kłamanie, obrażanie i sącząca się z niego podwójna dawka pogardy, to było zbyt wiele. Zbyt wiele, wobec istoty, do której wciąż czuł tak wiele.
- Jak tylko zechcesz - dodał z pewnym rozgoryczeniem w głosie. Chybotliwym krokiem, zniknął w ciemnościach lochów. Ciemnościach, które tylko dla niego były przyjazne.

Nic już nie powiedziała, obserwowała go tylko, jak niezbyt poradnie odchodzi w kierunku innego korytarza. Zmarszczyła lekko brwi i otrząsnęła się, ruszając z powrotem w tą samą stronę. To było dziwne spotkanie. Pełne dziwnej nieuprzejmości. Oczywiście nie spodziewała się z jego strony czego innego, ale teraz pomyślała, że sama nie musiała być nieuprzejma. Może warto było postępować normalnie, zgodnie z tym, co się czuło? Zwyczajnie, bez warczenia. Lacey Elise, czyżbyś miała problem? Zaśmiała się cicho i wyrzuciła Samaela z głowy.

Niestety, nie udało mu się oddać książki w terminie, czyli do wczoraj. Teraz, przygotowany do śmierci w najokrutniejszych torturach, stał niedaleko wejścia do królestwa ślizgonów, oparty z nonszalancko o ścianę tak, żeby mieć dobry wgląd na to, kto wchodzi i wychodzi.
Podręcznik trzymał w wolnej ręce, drugą standardowo mając schowaną w kieszeni. Nie chciało mu się szczerze stać tu nie wiadomo ile, dlatego też odmierzał czas... w dość specyficzny sposób. Liczył przechodzące osoby. Jako, że ruch zbyt duży nie był, dał sobie w myślach jeszcze 'od siedmiu do dziesięciu osób' i wtedy się stąd zwinie. Na szczęście był dość częstym gościem w tych okolicach, toteż jak na razie nie został obdarowany przez nikogo nienawistnym spojrzeniem. Do niektórych, od czasu do czasu kiwnął głową w przywitaniu, nadal jednak wyszukują wzrokiem znajomej blond czupryny.