First topic message reminder :

/przepraszam, że sie wpycham z samonauką, ale nie mam innego miejsca

w innym czasie

Samonauka pierwsza, wrzesień 2023

Popołudniowe rozluźnienie i magiczny nastrój wypełniały kuchnię, kiedy Gwen zabrała się za szlifowanie swoich umiejętności. Stała przy blacie, otoczona książkami z przepisami i magicznymi składnikami, w głębokim skupieniu. To był czas, który poświęcała swojej pasji - magicznemu gotowaniu. Wiedziała, że chce po eksplorować dania zagranicznych kuchni magicznych. Tym razem postanowiła eksperymentować z daniami kuchni chińskiej, łącząc ją z magią, jak to miała w zwyczaju. Miała przed sobą szereg starannie wyselekcjonowanych składników: świeże warzywa, soczyste langustniki i wyjątkowe przyprawy, których nie sposób było znaleźć w zwykłych sklepach. To były skarby magicznych rynków, które Gwen odwiedzała, by znaleźć unikalne smaki dla swoich kulinarnych kompozycji. Planowała sprawdzić się w odtwarzaniu smaków takimi, jakie pamiętała z domowych zawodów między Honeycottami. Pierwszym etapem była magia przypraw. Rzuciła zaklęcie, a małe płomienie zaczęły tańczyć pod garnkami. Delikatnie, wykorzystując proste zaklęcia, zaczęła dyrygować sprzętem kuchennym, przyprawy zaczęły unosić się w powietrzu i mieszać w odpowiednich proporcjach. Miała już wyjątkowy sos sojowy, który sam w sobie był dziełem sztuki. Kolejnym krokiem było przygotowanie składników. Wykorzystując dominującą rękę do utrzymywania czarów różdżką, ćwiczyła oburęczność w lewą chwytając nóż i kroiła warzywa, starając się zachować ich odpowiednią formę. Ruszyła po chwili z magicznymi składnikami nad garnek, starannie mieszając i dobierając ich kolejność. Jej kuchnia wypełniła się zapachem podpalonych w powietrzu lekkim incendio przypraw i smażonych warzyw. Magia i umiejętności kulinarne splatały się ze sobą, tworząc unikalne danie, które nie tylko zachwyciłoby podniebienia, ale i według jej intencji i rozumienia azjatyckich procesów kulinarnych, miało dodać wigoru i poprawiać nastrój. W końcu, kiedy potrawa była gotowa, Gwen wydobyła ją na talerz i z uśmiechem podziwiała efekt swojej pracy. Jeszcze tylko machnięcie różdżką tu, machnięcie tam i kompozycja nabrała prezencji. Miała szczerą nadzieję, że smak był równie zniewalający, co wygląd. Wyciągnęła swój notes, by oszacować walory smakowe dania, owoce morza potrafiły bowiem być niezwykle kapryśne. Z każdym kęsem, poczuła, że jej umiejętności z magicznego gotowania nadal ewoluują i Wciąż czeka ją wiele pracy, by osiągnąć poziom podobny prawdziwym Mistrzom. Ten wieczór był kolejnym krokiem na magicznej ścieżce, którą sobie wybrała. Nie była to tylko nauka, to była jej pasja, sposób na wyrażenie siebie i dzielenie się magią z innymi. Popołudniowe chwile spędzone w kuchni były dla niej niezwykle cenne, bo to tam magia spotykała się z jedzeniem, tworząc coś wyjątkowego. W końcu usiadła przy stole i delektowała się swoim dziełem, nie mogła odsunąć od siebie jednak myśli, że jeszcze wiele można było poprawić. Przeglądając swoje zapiski, a także przyniesione książki, podczas delektowania się daniem, znalazła przepis na chiński deser, który od dawna chciała wypróbować, a którego składniki mogły być względnie proste do zdobycia. Zadecydowała, że to będzie jej kolejne wyzwanie. Właśnie takie chwile spełniały jej życie i dawały sens jej magicznemu talentowi.
zt

+

Danie: ryż zapiekany z mięsem i przyprawami, pokryty starym serem grana padano (@Scarlett Norwood nie wiem czy aktualne przehandlować przyprawy?)
Wynik k100: 97 -> 20 za wynik k6 = max
Wynik k6: 4 (za postać młodszą niż 2 miesiące przerzuciłam k6 i wylosowałam 4)
Drugi punkt: eliksiry

Podziękowała ślicznie Lockiemu za pomoc, zapamiętując, że potrafi być nie tylko profesjonalny ale też i szarmancki. Nie chcąc przeszkadzać na lekcji szepnęła, że mogą porozmawiać o zegarku czy o czymkolwiek zechce ale po zajęciach. Nie chciała wyjść na kujonkę jednak wolała wzmacniać pozycję Hufflepuffu w Punktach Domu. Im więcej zrobi, tym więcej punktów zyska.
Przemknęła z kociołkiem i dwoma garnkami do swojego stanowiska - handlując ze Scarlett, jeśli wciąż miała problem z wymianą produktów mącznych na przyprawy.
Zniknęła w chmurze parującej wody lecz uważnie obserwowała nauczycielkę kiedy ta przedstawiała wzór. Przećwiczyła to na sucho, zapamiętała, powtórzyła w myślach a potem zajęła się sprawnym gotowaniem i zapiekaniem. Przemykała między uczniami i studentami po rękawice kuchenne czy dodatkowe ściereczki. Usilnie starała się na bieżąco zachować porządek na swoim stanowisku pracy co w pewnym momencie zakrawało na pedantyzm. Szło jej całkiem nieźle, nie miała większych problemów poza zbyt silną parą wsiąkającą w końcówki jej włosów przez co kręciły się w nieprzyjemny dla oka sposób. Otarła czoło od tej wilgoci i wyciągnęła różdżkę. Starannie uniosła flakonik z eliksirem w powietrze i korzystając ze wzoru, który pamiętała, miała przećwiczony i też rozpisany - dodała kilka kropel do dania. Na końcu, gdy już wycierała ręce o fartuszek znalazła na kuchennej półce kosteczkę sera grana padano. Z pomocą zaklęcia - bo tarka znajdowała się zbyt wysoko - starła go trochę na wiór i posypała danie. Wyglądało całkiem... w porządku. Nie nadawało się do serwowania w restauracji z powodu swojej prostoty jednak nie znalazła w trakcie lekcji nic, co mogłoby negatywnie wpłynąć na ten smak. Czekając na ocenę nauczycielki, posprzątała wokół siebie i przemknęła w kierunku części stołu za którym stał @Lockie I. Swansea. Uśmiechnęła się niepewnie.
- Hej, Lockie, chcesz mnie poratować w późniejszej konsumpcji mojego dania? Mój żołądek sobie z tym nie poradzi... - nie kłamała! To była prawda. Poza tym nie oszukujmy się, Lockie trochę wpadł jej w oko swoją roztaczaną aurą. Nie miałaby nic przeciwko aby utrwalić się w jego pamięci jako ta, co podarowała smaczne jedzenie. Z tego co się orientowała, mężczyźni odczuwali szczęście jedząc coś nie tylko dobrego ale i sprezentowanego.

Lockie nie zdążył nawet podnieść na nią wzroku, by dostrzec idealnie okrągłe, maślane, pięknie wypieczone ciastko, które kusiło nie tylko wyglądem, ale i zapachem, a na dodatek podkręcone było eliksirem euforii. Nim chłopak zorientował się, skąd dobiegał dziewczęcy głos, inny, może trochę bardziej piskliwy, może cichszy, wybrzmiał w okolicy, paradoksalnie skupiając na sobie całą uwagę. Gryfonka spojrzała na Iris z wymalowanym na twarzy niedowierzaniem, gdy po raz drugi w ciągu jednej lekcji tak otwarcie i jawnie, a w dodatku na jej gust nieudolnie, próbowała podrywać Ślizgona w jej obecności. Trzymane w jej dłoni ciastko skruszyło się w drobny mak, gdy zacisnęła na nim kłykcie równie silnie, jak zaciskała teraz szczęki. Fałszywy uśmiech rozciągnął jej wargi, lecz nim zdążyły rozchylić się i powiedzieć o dwa słowa za dużo, wepchnęła doń resztkę zgniecionego ciastka, mamrocząc pod nosem coś pomiędzy "ojej", a "ja pierdole". W ułamku sekundy odwróciła się na pięcie, by trzema długimi susami znaleźć się z powrotem przy swoim stoliku, wściekle żując zajebiście dobre ciastko. Liczyła, że eliksir szybko poprawi jej humor, bo aktualnie kipiała.

Danie: burrito
Wynik k100: 60 + 20 (kostka k6) - 10 (nie lubi jeść) = 70 (parzysta)
Wynik k6: 4
Drugi punkt: eliksiry

  Nie idzie mi bardzo dobrze, bardzo źle też nie. Widać w gotowaniu, tak jak i w większości innych przedmiotów i zajęć, jestem i będę średniakiem i naprawdę mi to nie przeszkadza. Ze spiżarni mam fasolę, od Lockiego pomidory, a w dodatku na blacie tuż przy mnie materializuje się por, do którego nie poczuwa się nikt obok mnie. Postanawiam go użyć i wychodzi mi mieszanka, którą obficie doprawiam. Teraz tylko trzeba to wszystko zawinąć w tortillę i powinno wyjść nieźle.
  Przez chwilę przyglądam się flakonikowi, potem skupiam się na tym, co objaśnia profesor Honeycott. Kiedy w końcu zabieram się do pracy, panikuję tylko odrobinę, no prawie tyle, co nic. Panując nad drżeniem ręki, dodaję cenny eliksir do ryżu i chwilę jeszcze mieszam go na patelni, pilnując, by ogień nie był zbyt duży i przypadkiem nie odparował. Nie wiem, czy mi się udaje, ale nie słyszę też protestów nauczycielki, więc chyba jest nieźle. W końcu rozkładam na blacie tortillę, dokładnie wygarniam na niego farsz i nawet udaje mi się ukraść z blatu kilka listków kolendry, które dopełniają całości wizualnie, choć pewnie smakują jak mydło. Najtrudniejszą częścią jest zawinięcie buritto w taki sposób, żeby placek się nie rozwalał, ale w końcu mi się udaje i muszę przyznać, że wygląda to naprawdę dobrze.

Wprawiwszy w ruch swoje narzędzia pracy, ruszyła między stanowiskami, by służyć jako pomoc i móc podzielić się radą ze swoimi uczniami. Spojrzała na @Anna Brandon, która szeptała tak cicho, że się Honeycott aż musiała do niej nachylić, by dobrze usłyszeć pytanie, na które odpowiedziała wesołym śmiechem.
- Och! - spróbowała złapać lecącą @Maximilian Felix Solberg solniczkę, ale nie udało jej się- Panno Brandon. - zaczęła spokojnie, obserwując jak ślizgon gmera w swojej miksturze z mieszanką rozbawienia, rozczulenia i szczerego żalu - Bez obaw! To nie jest eliksir euforii, tylko kilka kropel w wersji rozrzedzonej, substytut rozwodniony odpowiednimi do dań wytrawnych i słodkich produktami. - spojrzała na nią - To, co pomyślą sobie uczniowie, to niestety jest poza moją mocą - choćbym bardzo chciała, nie mam takiego wpływu na to, co się dzieje w nastoletnich głowach. - uśmiechnęła się szerzej i puściła jej oko. Widząc zawziętą minę Brandonówny powstrzymała się przed dodaniem, że wszystko było dla ludzi i że wolała pozwalać uczniom poznawać rzeczy na swoich lekcjach niż po ciemnych zaułkach nocą, ale niestety, zdawała sobie sprawę, że z niektórymi służbistami nie da się znaleźć nici porozumienia.
- Doceniam jednak Pani troskę i dziękuję za pytanie. Pięć punktów dla Hufflepuffu. - znała takich obowiązkowych prefektów jeszcze za czasów kiedy sama była studentką.
Uśmiechnęła się następnie do Solberga pocieszająco, widząc jak ciężko szło mu z opanowaniem swojego... dania i skierowała kroki dalej, by zajrzeć na stanowisko @Lily Blackwood i @Aiyana Mitchelson.
- Bardzo ciekawe rozwiązanie! - pochwaliła pomysł połączenia ich dań - Nie mogę się doczekać, żeby spróbować. - przyznała szczerze, nim nie skierowała się dalej. Uniosła brwi, na widok jajecznicy Swansea, ale był z niej taki dumny, że postanowiła się jedynie uśmiechnąć i spojrzeć dalej, co porabiała @Fern A. Young. Deser, który zmajstrowała, wyglądał naprawdę apetycznie, co ją zaskoczyło, bo była pewna, że przydzieliła ją do grupy tworzącej dania wytrawne - niemniej cieszyła się, że dziewczyna się odnajduje w kuchni, w której praca wymagała uwagi, a nie szczególnie uważnego słuchania.
Pokiwała brwiami w odpowiedzi na mrugnięcie @Scarlett Norwood, bo po części zainspirowana jej planami dyplomowymi pomyślała o przygotowaniu zajęć szacujących pracę z eliksirami w kuchni i zwróciła swoje kroki do stanowiska @Trevor Collins.
- Niestety, panie Collins, każdy miał przewidziany swój mały flakonik. - zajrzała do tego co upichcił - Niemniej wydaje mi się, że wszystko tu wygląda, tak czy siak, apetycznie? - dodała z uśmiechem. Upewniwszy się, że wszystkim idzie sprawnie, wróciła na swoje stanowisko na czele klasy i odchrząknęła lekko:
- Moi drodzy, przerwę wam jedynie na chwilę. Panna Brandon zagadnęła mnie w szczególnej sprawie, w związku z czym chcę zająć waszą uwagę na momencik w razie, gdyby kogoś jeszcze to niepokoiło. Produkt, który otrzymaliście we flakonach nie jest narkotykiem. Zgodnie ze statutem szkoły, żaden nauczyciel w tej placówce nie poda wam na lekcji żadnego środka, który mógłby was uzależnić, zrobić wam krzywdę bądź w jakikolwiek sposób wam zagrozić i jeśli tak się dzieje, nie wahajcie się zgłaszać tego swoim opiekunom, czy też bezpośrednio listem do dyrekcji. - uśmiechnęła się - Jednocześnie przypominam przedstawiony wam wzór, który zaznacza, jakie składniki spożywcze mogą mieć jaki wpływ na różne roztwory. Dla tych, którym może być smutno, że nie dostali do pracy pełnowartościowego eliksiru euforii... - tu spojrzała wymownie na Solberga, którego wzdychanie słyszała przynajmniej kilkukrotnie podczas trwania lekcji - Czy ktoś ma pomysł, co poza kawą może działać na nas pobudzająco? - rzuciła luźnym pytaniem - Zielona herbata, yerba mate... - zaczęła podsuwać propozycje, chcąc zachęcić uczniów do udziału w dyskusji.

Bawiła się bardzo dobrze, gotując u boku Lily. Nie miała dziewczynie za złe, że została wzięta za jej siostrę. Uśmiechnęła się do niej promiennie zapewniając, iż wszystko jest w porządku. Tak po prawdziwe, tą małą pomyłkę odebrała bardzo ciepło, bo skoro do niej doszło, starsza Puchonka musiała mieć tyle samo frajdy podczas wspólnego pracowania nad daniem, co ona sama.
Rozmawiała ze starszą dziewczyną bardzo swobodnie, już dawno zatracając nieprzyjemne uczucia, które towarzyszyły pierwszoroczniaczce na początku ich znajomości. Dopiero słowa @Gwen Honeycott sprawiły, że przerwała rozmowę. Spojrzała na nauczycielkę z zaciekawieniem, uważnie wysłuchując tego, co chciała im przekazać. Gdy padło słowo "narkotyki", wyraz twarzy dziewczynki stał się bardzo poważny. Chciała zadać kobiecie pytanie, jednak to właśnie pani profesor stała się tą, która pyta. Na szczęście nie na ocenę, a przynajmniej taką miała nadzieję.
- Coś z dużą zawartością cukru? Albo... Hmm... Imbir? - powiedziała.
Nastawienie Gwen wydało się dziewczynce na tyle luźne, że odezwała się bez podnoszenia ręki. Jedenastolatka czuła się na jej zajęciach bardzo swobodnie. Miała też trochę pytań, między innymi o eliksir, który użyli do dania, ale też o coś znacznie bardziej przyjemnego do prowadzenia dyskusji. Zaczęła od bezpieczniejszej opcji.
- Czym jest yerba mate, proszę pani? - zapytała.
Nie miała jeszcze styczności z tym naparem, ale brzmiało to dla niej na tyle orientalnie, że już teraz pragnęła podzielić się zdobytą wiedzą, ze swoją lubującą się w podróżach, ciotką. Kto wie, może zainspiruje ją to do odwiedzenia kolejnego kraju.

Gdyby Aneczka wiedziała, że jej zaniepokojenie zostało odebrane jako zawziętość, byłaby w ciężkim szoku, jednak dzięki błogiej nieświadomości odzyskała zachwiany spokój. Tak jak mówiła nauczycielce, wiedziała, że profesor Honeycott ma na lekcji wszystko pod kontrolą, ale ten komentarz o substytucie uważała za bardzo potrzebny. Podziękowała Gwen i zabrała się za swoją pracę, może nie robiąc jej idealnie, ale wystarczająco dobrze, by uzyskać zamierzony efekt. Połączenie gotowania z wiedzą o eliksirach bardzo przypadło jej do gustu, a choć wzór zdawał się skomplikowany, Ania z puchońską cierpliwością rozpracowała wszystko jak należy. Kiedy skończyła, nie zostało jeszcze zbyt wiele czasu do końca lekcji, ale wystarczająco, by rozejrzeć się po klasie, podziwiając cudze dzieła.
- Guarana ma wiecej kofeiny niż kawa - odpowiedziała na pytanie nauczycielki. - Ale pobudzające właściwości ma również czarna herbata, chociaż działa wolniej niż kawa.
Miała ochotę wdać się w naukowe detale, ale to raczej nie był czas na to, ani miejsce. Była ciekawa co podsuną inni uczniowie i studenci, bo przecież odpowiedzi na pytanie pani profesor mogło być bardzo dużo.

Danie: ryż na mleku zapiekany z jabłkami i cynamonem
Wynik k100: 23 + 20 (za kuferek MG i eliksiry) + 10 (za zainteresowanie gotowaniem = 53,
Wynik k6: 2, ale byłam w spiżarni, więc 3
Drugi punkt: Eliksiry

- Ryż zapieczony z jabłkami i cynamonem - odparła na pytanie Gwen, ze świadomością, że tu w Wielkiej Brytanii nie jest to szczególnie popularna potrawa, ale z tymi składnikami trudno było uradzić coś ciekawszego. Wolała ugotować coś w miarę prostego, by chociaż tego nie spieprzyć, skoro miała obawy w kwestii dodawania eliksiru.
- Nie ma sprawy - uśmiechnęła się @Kate Milburn, próbując wymyślić jakiś dowcip na temat cukru. Szło jej jednak niespecjalnie - Ja weszłam dwa razy, ale o mały włos. Kto by się spodziewał, że potrafią takie być?
Adela wróciła do gotowania, co było jej mocną stroną - zdecydowanie bardziej obawiała się mieszania dania z eliksirem, bo w materii wywarów nie była tak biegła jak w kuchni, szczególnie że co chwila coś ją wytrącało ze stanu skupienia. Lubiła zamieszanie, jednak nie przepadała za nadgorliwością, więc wywróciła oczami na słowa @Anna Brandon.
Mimo licznych wytrąceń, w finalnym rozrachunku Adela poradziłą sobie z zadaniem. Danie było dobre, eliksir dobrze wsiąknął, a jej udało się to bez problemu podać na talerzu. Oczywiście, nie wszystko poszło idealnie, ale Adela nie była typem osoby, który jakoś bardzo przejmował się drobnymi niedogodnościami.

Danie: fish n chips, ale bez chips
Wynik k100: 43 + 10 za k6
Wynik k6: 5


- E tam, głodni studenci zjedzą wszystko. – uśmiechnął się pocieszająco do Iana, bo choć nie miał pojęcia dokąd chłopak zmierzał ze swoim daniem, to był przekonany, że nie może być AŻ tak źle. Jego podejrzenia potwierdził jedynie komentarz nauczycielki, która w gruncie rzeczy narobiła mu ochoty na pieczeń ze śliwkami. Jak to dobrze, że zbliżała się jesień…
Samo gotowanie nie wyszło mu najgorzej, kiedy jednak przeszli do części związanej z eliksirem euforii jego szczęście się skończyło. Terry nie miał ręki do warzenia mikstur, a przede wszystkim brakowało mu dokładności i dyscypliny, której ta dziedzina magii wymagała. Nic więc dziwnego, że pomimo uważnego wysłuchania instrukcji, jak dodawać eliksir do przygotowywanego przez siebie dania, szesnastolatek coś sknocił, przez co nie uzyskał zamierzonego efektu. Jego ryba była po prostu całkiem smacznym daniem, brakowało jej jednak tego kopa, którego spodziewał się po dodaniu do niej eliksiru euforii.
- No i chuj z tego wyszedł, jak zwykle. – westchnął i nachylił się, spoglądając przez ramię przyjacielowi – A jak tam Twoje owocowe mięsko, uczyni mnie szczęśliwym?

@Ian D. MacTavish

Danie: słodkie
Składniki
Ilość: 3 składniki
Jakie? przyprawy i dwa dowolne, więc ryż i śliwki

W życiu nie wpadłby na to, że Gwen zabierze go ze spiżarni. Nie spodziewał się, że w ogóle tam będzie, czy raczej, że za nim tam pójdzie. To było absurdalne w swoim istnieniu i założeniu, więc kiedy tak śmiało poprowadziła go do stanowiska w kuchni tuż obok swojego, Shercliffe uniósł brwi, jakby chciał jej zapytać, czy został przyłapany i właśnie odbywał swoją pierwszą karę w studenckim życiu. Wszystko na to wskazywało, więc westchnąwszy ciężko, spojrzał na składniki, jakie tutaj można było znaleźć, podczas gdy pozostali zebrani wyraźnie próbowali uratować to, co gotowali, a kiedy padło na to, że ma zrobić coś na słodko, wybrał ryż i śliwki, jakie jego miarą pasowały do różnych przypraw, jakie wcześniej wylądowały przy jego stanowisku pracy. Wolałby, co raczej oczywiste, zrobić coś zdecydowanie bardziej mięsnego, jak dla hipogryfa, ale skoro Gwen doskonale bawiła się karząc go za istnienie, musiał w tym swoim stoickim spokoju przygotować coś, co by się nadawało.
- Och, wybacz, że nie podskoczę z radości, ale bolą mnie stare kości - mruknął w stronę @Gwen Honeycott, kiedy znalazła się na tyle blisko, żeby go słyszeć, w momencie, w którym rozdawała eliksir, licząc na to, że ich wszystkich rozbawi i ucieszy. On, niczym najbardziej radosne słońce tego świata, zwyczajnie tkwił w miejscu, nad swoim mało foremnym daniem, mając wrażenie, że gumochłon poradziłby sobie z nim lepiej, ale zwykł karmić zwierzęta, a nie wymagające damy.

@Frederick Shercliffe

Uśmiechnęła się do @Aiyana Mitchelson:
- To taki egzotyczny napar z ostrokrzewu, działa jak kawa, ale jest trochę zdrowsze! - wyjaśniła pokrótce - Bardzo dobre odpowiedzi, dziewczyny, po pięć punktów dla Hufflepuffu! - wtedy na chwilę wyszła ze swojego stanowiska, dostrzegając przemykającego lisa, który chciał najwyraźniej uniknąć obecności na lekcji, by po chwili wrócić w towarzystwie Shercliffe'a, którego ustawiła na miejscu tuż obok swojego własnego.
- Mmm... ryż i śliwki. - uśmiechnęła się do niego zaczepnie, myśląc, czy może zastanawiał się jak zmajstrować coś na zaparcia, bo przy takim doborze składników wywar z pędzistolca może nie być potrzebny- kreatywnie! - postawiła flakon na blacie jego miejsca pracy - Z bólem pleców proszę, udaj się do pani Finch, na pewno ma na to jakiś dobry eliksir. Cierpiący uczniowie to nie to, czego potrzebujemy na lekcjach! - mówiąc to, uśmiechała się, bo wiedziała, że chyba nie da się uczynić Freda bardziej cierpiącym, niż zmusić go do gotowania, kiedy on ewidentnie nie planował być mistrzem kuchni.
- Kochani, zaraz kończymy, proszę, powoli ogarniajcie swoje stanowiska pracy i swoje dania. - powiedziała do reszty zebranych w kuchni uczniów, bowiem ocena za pracę na lekcji to nie tylko powodzenie w tworzeniu zleconej przekąski, ale także utrzymanie porządku w miejscu pracy i sprzątanie po swoich kulinarnych wyczynach.

Danie: wieprzowinę z owocami
Wynik k100: 6 + 20 z k6 = 26
Wynik k6: 4

- Nie jestem taki pewien, czy takie wszystko, ja bym tam nie zjadł niektórych rzeczy, nawet jakby mi za to zapłacili. Ktoś kiedyś gadał o jajecznicy z móżdżkami, nie tknąłbym tego nawet przez grubą szmatę - oznajmił @Terry Anderson, bo to brzmiało tak paskudnie, że nie było szans, żeby w ogóle po coś podobnego sięgnął, a później westchnął, spoglądając na to, co przygotowywał, łypnął na @Gwen Honeycott, kiedy wspomniała coś na temat tego, że podobne dania były popularne i zaraz spłonił się po czubki uszu, bo takiego stwierdzenia raczej się nie spodziewał i zaraz skoncentrował się na swoim daniu, by jęknąć cicho, gdy okazało się, że miał w nie wpakować eliksir. Jak, to jeden Bóg raczył wiedzieć. Bo akurat z tego był totalną nogą i tłumaczenie mu czegokolwiek było skazane na porażkę, a przynajmniej tak sądził.
Więc, zamiast jakoś mocno koncentrować się na eliksirze, skoncentrował się na tym, żeby odpowiednio ładnie podać swoje danie, znalazł gdzieś nawet bazylię i chociaż ona nie pasowała tutaj smakiem, całkiem ładnie prezentowała się na czubku jego koszmarnie brzydko przyrządzonego mięsa. Starał się, a to chyba było najważniejsze, a przynajmniej to sobie powtarzał, wiedząc, że nie wszystko jest i może być idealne, żeby nie powiedzieć, że wiele rzeczy w jego wykonaniu było raczej, cóż, koszmarnych.
- Bo ja wiem? Chyba nie tak źle, przynajmniej nie przeżarło go na wylot, ale bałbym się to tknąć - stwierdził w stronę Terry'ego, bo był prawie pewien, że widział, jak nad daniem uniosła się chmurka z trupią czaszką.

Słysząc słowa nauczycielki, Aiyana spojrzała na swoje stanowisko pracy. Nie znała się na zaklęciach czyszczących, ani magicznych urządzeniach. Do sprzątania zamierzała wziąć się zatem w iście mugolski sposób. Ale aby tego dokonać, musiała zasypać @Gwen Honeycott swoimi pytaniami.
- Proszę pani, skąd mogę wziąć ścierkę do przetarcia blatu? A te miseczki to umyć ręcznie czy może czarodzieje mają jakąś zmywarkę?
Kiedy już została poinformowana, jak należy obchodzić się z brudnymi naczyniami w tym magicznym świecie, wzięła się za sprzątanie razem ze swoją kuchenną wspólniczką. Nawet przy takich czynnościach, tryskała tą swoją dziecięcą energią. Zdecydowanie się nie nudziła, postrzegając sprzątanie jako kolejną formę rozrywki. Wpływ na to miało kilka czynników, między innymi bardzo dobre towarzystwo oraz duże zainteresowanie tym wciąż obcym dla niej, światem.
Kiedy już wszystko było gotowe, a ich stanowisko należycie uprzątnięte, stanęła przy nim, wyraźnie zadowolona. Lekcję gotowania oceniała bardzo pozytywnie. Atmosfera panująca w kuchni była wspaniała, nauczycielka cudowna, a szabrowanie spiżarni, ekscytujące. Choć pewien skrzat miał co do tego zapewne mocno odmienne zdanie. Najważniejsze w tym wszystkim było jednak to, że udało jej się nawiązać kolejną znajomość. I to jedną z puchonek.