First topic message reminder :

Tuż przy wiszącym moście znajduje się to niezwykłe miejsce. Nikt nie wie kto, kiedy i po co ustawił tutaj te kamienie. Możliwie, że były jeszcze nim zbudowano Hogwart.
Każdy kto usiądzie w środku, zamknie oczy i w zupełne ciszy wsłuchiwać się będzie w otaczające odgłosy ma szanse usłyszeć ciche szepty zamieszkujących to miejsce duchów.

Szczerze powiedziawszy, wcale by się aż tak bardzo nie zdziwiła, gdyby w plotkach o meblach w sali transmutacyjnej było jakieś ziarenko prawdy. Po Pattonie spodziewać się można było wszystkiego, a przemiana niereformowalnych uczniów w ławkę czy coś podobnego była dosyć wygodna, biorąc pod uwagę możliwość 'wkopania' kałamarnicy w nagłe zniknięcie biedaka. Oczywiście był to najbardziej czarny scenariusz jaki mogła sobie wyobrazić i chyba nie do końca prawdopodobny (bo przecież dyrko by do niczego takiego nie dopuścił), ale co tam. Niektóre rzeczy trzeba sobie tłumaczyć nawet w tak pokrętny i absurdalny sposób.
- Uwielbiam. Wiesz, teraz to jeszcze pikuś, bo wszyscy jesteśmy tak naprawdę dorośli, ale te kilkanaście lat temu to nie mam zielonego pojęcia, jak rodzice dawali radę to wszystko ogarnąć. W sensie nas - całą gromadkę dzieciaków i jeszcze przygotowania. Przecież to musiał być istny armagedon - zaśmiała się na samą myśl. Myślała już o tym kiedyś i nawet zapytała mamę o to, jak sobie wtedy radzili, ale ta tylko wybuchnęła śmiechem i odparła, że 'ma się swoje sposoby'. Słysząc kolejne słowa Maxa prychnęła niby urażona i posłała mu najbardziej piorunujące spojrzenie, na jakie było ją stać. - Uważaj, Solberg, bo jak sobie nagrabisz to nie będę już więcej taka milutka - powiedziała, grożąc mu przy tym palcem, tak dla podkreślenia, że mówi całkowicie na serio. Tak tak, a krowy umieją latać.
- To chyba... dobrze? - Bardziej spytała, niż rzeczywiście odpowiedziała i przekrzywiła przy tym głowę w bok. Nie potrafiła stwierdzić, czy to dobrze, czy nie, biorąc pod uwagę to, co się wydarzyło. Na plus zdecydowanie było to, że wrócił do domu i zapewne miał tam jakieś zajęcie, więc może choć na chwilę udało mu się oderwać myślami.
- Weź, aż mam ciarki - rzuciła jedynie, kiedy wspomniał o selekcji naturalnej. Chociaż faktycznie w tej szkole działy się takie rzeczy, że taka opcja mogła nie jednej osobie przebiec przez myśl. Ale i tak mroziła krew w żyłach, bo to mocno kłóciło się z ogólnymi założeniami na temat szkół. - O, czyli klasyka - samo się stało - parsknęła, ale do śmiechu to jej akurat było daleko. Mogło to zabrzmieć mocno średnio, ale nie chciała być złośliwa ani nic takiego. - Dobra, zostawmy to już może, też nie chcę cię męczyć, bo to musi być okropne. Nie będę ci matkować, jesteś zbyt duży na takie rzeczy - dodała po krótkiej chwili, chcąc przejść na nieco inne tematy, już nie tak bezpośrednio związane z tamtą sytuacją, bo zdawała sobie sprawę, że naprawdę nie było to dla niego nic przyjemnego. Poza tym kim była, żeby jeszcze bardziej to rozgrzebywać?
- Hm, no skoro sam proponujesz, to żal nie skorzystać - odparła, aby następnie spojrzeć mu w oczy i nareszcie można było dostrzec u niej nikły ślad rozbawienia. - I mam ci uwierzyć? No nie wiem, nie wiem... Czasem kłopoty same nas znajdują, więc wiesz. A co do tego drugiego, to nawet nie śmiem się łudzić, że nic więcej, jak to ująłeś, wokół ciebie nie jebnie. Marzenie ściętej głowy - rzuciła. To było po prostu niemożliwe, nie ma się co okłamywać. - Co powiesz na kubek gorącej czekolady jak już wrócimy do zamku? Chyba że masz jakieś inne plany, to wtedy kiedy indziej, wiesz, gdzie mnie szukać - zaproponowała, nie ruszając się jednak jeszcze z miejsca. Nie spieszyło jej się do wychodzenia z igloo.

+

Zwierzę: Wozak
Łapanie: 3+3
Modyfikatory: Tak (Pani Hudson)
Sukces

Ruszyła za Fern, wyraźnie zadowolona ze swoich zdobyczy. Dzięki otrzymanej pomocy, udało jej się złapać aż dwa zwierzaki: jackalope'a oraz szpiczaka. Była zadowolona ze swoich osiągnięć i nie potrafiła wyjść z podziwu, patrząc na ilość złapanych przez znajomą, stworzeń.
"Jesteś w tym naprawdę dobra! Dwa wozaki za jednym zamachem!"
Nie ukrywała sposobu, w jaki na nią patrzyła. Young była dla dziewczynki mistrzynią w łapaniu magicznych stworzeń i raczej nic nie zmieniłoby tego obrazu.
Zainspirowania działaniami Fern, też zapragnęła złapać własnego wozaka! Skorzystała z obecności @Bridget Hudson, ponownie zasypując nauczycielkę pytaniami, dotyczącymi łapanego stworzenia. Niestety, te brzydko mówiące fretki nie należały do zwierząt, które łatwo było przekupić. Mogła jednak liczyć na pomoc ze strony nauczycielki, dzięki której bezproblemowo zakradła się do niespodziewającego się ataku, wozaka.
- Mam cię! - zawołała triumfalnie. - Bardzo pani dziękuję.
Ceniła sobie rady kobiety. Dzięki nim udawało jej się pochwycić zwierzęta bez większego wysiłku. Miała już trzy różne, jednak nic nie wskazywało na to, że zamierzała odpuścić sobie dalsze łowy. Nadal tryskała energią. Nawet, kiedy Fern przeklinała tak bardzo, że poczuła silną potrzebę zakrycia uszek pochwyconemu wozakowi!

@Fern A. Young

/zt x2

Trafienia: - 
Cel ataku:  @Fern A. Young
Atak: 11
Punkty kuferkowe: 26 (+4 za gogle, kompas, koszulke i rękawice) = 30
Przerzuty: 6/6/ (przynależność do drużyny, gibki jak lunaballa, silny jak buchorożec, 3 za kuferek)

Na rozgrywki bludgera zgłosił się trochę z bomby. Któregoś dnia zauważył wiszące na tablicy ogłoszenie i bez zastanowienia dopisał swoje nazwisko na i tak już całkiem długą listę chętnych. O samej grze wiedział tyle, że jest na latających miotłach i chyba nie cieszy się największą popularnością. Dopiero po czasie doczytał, że w gruncie rzeczy była to czysta napierdalanka na tłuczki. W pierwszej chwili był w szoku, że dyrektorka w ogóle zgodziła się na zorganizowanie takiego turnieju, szybko jednak przypomniał sobie do jakiej szkoły chodził – tutaj bezpieczeństwo zdecydowanie nie było priorytetem. Przez kilka kolejnych dni zastanawiał się nawet, czy nie cofnąć swojego zgłoszenia, bo nie wyobrażał sobie, że miałby kogokolwiek zrzucać z miotły na wysokości kilku albo i kilkunastu pięter, koniec końców wygrała jednak jego ludzka ciekawość. Chciał się przekonać, czym właściwie był ten cały bludger i na czym polegał jego urok – wszak pół szkoły chodziło podekscytowane, nie mogąc doczekać się zbliżających się rozgrywek.
Ucieszył się, kiedy przydzielono go do pary z Carly, mając w pamięci ich ubiegłoroczne wspólne treningi, kiedy jeszcze dziewczyna była w szkolnej drużynie quidditcha. Na miejscu stawił się w pełnym ekwipunku, na który składały się jego gogle, ochraniacze i sportowe rękawice, wziął ze sobą także jeden z kompasów miotlarskich, które dostał na ostatnie święta bożego narodzenia. Ubrany w magiczną koszulkę quidditchową życzył koleżance powodzenia i odepchnął się od ziemi, nabierając prędkości w powietrzu. To jemu przypadło rozpoczynać dzisiejsze starcie, zatem bez zbędnego przedłużania wycelował i posłał tłuczek w kierunku Ślizgonki. Zabawę czas zacząć.

Trafienia: ★
Obrona: 6
Punkty kuferkowe: 0
Przerzuty: -

W pierwszej chwili zastanawiała się, czy przyjmą jej zgłoszenie, gdy zapisała się do rozgrywek bludgera, ze względu na głuchote. Jednak słuch do uderzania pałką i posyłania tłuczków nie był nikomu potrzebny. Wystarczyło uważnie obserwować otoczenie, mieć trochę zwinności, zręczności, siły... Właściwie to nie miała zbytnich szans na utrzymanie się w grze. Zwłaszcza przed takimi wykwalifikowanymi zawodnikami jak Terry. Puchon trenował, był w drużynie, a ona nie. Na dodatek na ostatnim, a właściwie swoim pierwszym treningu ślizgonów zalała się krwią, śmiejąc się przy tym z pewnością dziwnie, ale tego nie słyszała. Od całego tego wypadku, w którym całe jej życie wywróciło się do góry nogami, miała ochotę polatać na miotle nie z ciekawości, bo przecież nie pierwszy raz śmigała w powietrzu, a raczej, żeby oberwać. Ciągnęło ją bardziej do niebezpieczeństw niż wcześniej. Miała szesnaście lat, buntowała się, próbowała przekraczać granice, chociaż nikt na bludgerze nie zamierzał ginąć, a grono pedagogiczne czuwało nad swoimi pisklętami.
Nic ją nie rozpraszało nawet zbieranina gapiów. Miała sprzęt szkolny. Drużynę tworzyła z jakimś Jamiem, nie za bardzo znała chłopaka, ale jako że był w Slytherinie i prowadził pozalekcyjne kółko przyrodnicze, a na nazwisko miał Norwood, szybko skojarzyła, że to brat tej blondynki, która unosiła się jak nimfa na wodzie obok Terrego, chociaż patrząc na jej wzrost to skrzat ogrodowy.
Widziała, jak tłuczek leci w jej stronę i może zrobiła to specjalnie, czyli nic. Nie ruszyła się, boleśnie dostając w lewy bark. Puchon miał mocne uderzenie, chociaż nie bolało tak, jak powinno, bo piłki zagłady były odpowiednio zmodyfikowane to jednak żółty kolor, jakim oberwała Young, ogłaszał rażąco, że to drużyna Hufflepuffu wysuwała się na prowadzenie już po pierwszym ataku.

/Nie zwracajcie na mnie uwagi, ja tu tak tylko pooglądać Was, ananasy

Danny nie zdążył jeszcze poznać dzieciaków, przynajmniej większości z nich. W Hogwarcie był dopiero od kilku dni, a pierwszą lekcję miał poprowadzić dopiero w piątek. Nie oznaczało to jednak, że siedział bezczynnie na czterech literach i objadał szkolne skrzaty! Choć trzeba przyznać, że to również robił, zwłaszcza gdy w kuchni pachniało świeżym pieczywem, które skrzaty potrafiły upiec w sposób absolutnie mistrzowski. Ale większość czasu spędzał na szwendaniu się po szkolnych korytarzach, które kiedyś przemierzał najpierw jako uczniak, a potem jako student. Każdy zakręt, każda kamienna ławka i każdy tajemny korytarz zdawały się przywoływać wspomnienia dawnych przygód.

Podczas jednego z tych spacerów, przemierzając zaułki i zakamarki zamku, natrafił na tablicę ogłoszeń. Na pierwszy rzut oka wydawała się zawalona papierzyskami i notatkami o zgubionych żabich oczach, kartach czekoladowych żab i magicznych eliksirach, ale coś przykuło jego uwagę. Informacja o szkolnym turnieju bludgera wywołała u niego natychmiastowy błysk w oku. Przypomniał sobie nagle to, co mówiła Gwen podczas festynu – o pierwszorocznych, o ich pierwszych doświadczeniach z tłuczkami, o dziwnych decyzjach dyrekcji. Już wszystko było jasne.

Z zainteresowaniem przebiegł wzrokiem po terminarzu i dostrzegł, że za niespełna godzinę miał się odbyć pojedynek między parą puchonów i ślizgonów. Wydawało się to doskonałą okazją do bliższego przyjrzenia się młodszym zawodnikom – zwłaszcza tym, którzy zdecydowali się grać w tę najbardziej zwariowaną wersję quidditcha. Dzieciaki obrywające tłuczkami z farbą? Brzmiało jak całkiem niezły pomysł na spędzenie południa!

Bez zbędnej zwłoki zahaczył jeszcze o Wielką Salę. Nie miał czasu na pełne śniadanie, ale zdążył wrzucić w siebie jakieś zimne grzanki i kawałek ciasta, które smakowało podejrzanie podobnie do wczorajszego deseru. Popił to wszystko kubkiem mocnej, choć już nieco chłodnej kawy, która przynajmniej pomogła mu się rozbudzić. Z energią, której sam dawno u siebie nie czuł, ruszył w kierunku boiska.

Dotarł na miejsce kilka minut przed rozpoczęciem pojedynku. Skinięciem głowy przywitał się z Limierem, który pełnił funkcję sędziego. Postanowił stanąć nieco na uboczu, by nie rzucać się w oczy, i z nieukrywaną radością zaczął obserwować zmagania młodych miotlarzy. Widać było, że dzieciaki dawały z siebie wszystko – każdy ruch był pełen zapału, każdy strzał w tłuczek pełen siły i determinacji. Danny uśmiechnął się pod nosem, przypominając sobie, jak sam kiedyś latał z podobnym entuzjazmem. A może nawet z mniejszym. Przynajmniej oni nie mieli jeszcze pojęcia, jak bardzo mogą się połamać, gdy sprawy pójdą nie tak.

Trafienia: -
Cel ataku: @Terry Anderson
Atak: 7
Obrona: -
Punkty kuferkowe: 28 (+2 za koszulkę i gogle) = 30
Przerzuty: 5/5 (3 za kuferek, 1 za drużynę, 1 silny jak buchorożec)

Nie był pewien na to, co miał w głowie, kiedy zapisywał się na rozgrywki, poza tym, że mogło być naprawdę ciekawie. Mecze quidditcha bywały nudne, kiedy pałkarze robili swoją robotę, a tutaj… tutaj samemu trzeba było unikać tłuczka i odpowiednio go odbijać, aby trafić w przeciwników. Nie była to jego pozycja, ale skoro miał okazję się zabawić, nie zamierzał rezygnować. A jednak, gdy stawił się na miejscu, ze swoją koszulką quidditchową i goglami w ręce, poczuł małe zdziwienie na widok swojej partnerki, którą okazała się Young. Być może ona nie kojarzyła jego, ale on z kolei musiał pamiętać o jednej z dziewczyn, która straciła słuch, skoro jako prefekt miał dbać o wszystkich, będąc pomocą nauczycieli. Irytujące. Niemniej nie rozumiał, co tutaj robiła, tak jak zdziwił się, widząc Terry’ego i Carly. Przeciw siostrze tak naprawdę nie miał ochoty grać, ale jakiekolwiek wycofywanie się nie wchodziło w rachubę. Ostatecznie zostawało celowanie, póki co w Puchona, który miał nadzieję, nie odbierze tego personalnie.
Rozterki w kogo z żółtej drużyny trafiać jeszcze chwilę mu towarzyszyły, kiedy zaczynali grę, aż do momentu, gdy zobaczył, że Fern nawet nie cofnęła się, gdy tłuczek leciał w jej kierunku. Miał ochotę powiedzieć coś do niej, ale zrezygnował, wiedząc, że to nie miało zbyt wielkiego sensu. Jednak dzięki temu, że dziewczyna dostała tłuczkiem, a żółta farba zaczęła znaczyć jej ubranie, problem, w kogo celować sam się rozwiązał.
Przejął tłuczka i uderzył, wiedząc, że mógł zrobić to o wiele mocniej, ale wciąż było to wystarczająco celnie.