Może być. Patrzała na niego z czułością, którą słowami nie można opisać.
W końcu udało się i jemu zrozumieć, został jeszcze Allistair. Nie można ich traktować jako oddzielne osoby między innymi dlatego, że mają jedno ciało i traktując je jako dwie różne osoby można narobić sobie niezłych problemów.
Dziewczyna zaśmiała się i spojrzała na niego zamyślona. Pierwsze co jej przyszło do głowy, to fakt, że powinien jej zapłacić za kolejny tydzień miażdżenia komarów… jednak jak na razie wolała o tym nie wspominać. Kiedy jego ręce powędrowały gdzieś niżej Nikola zarumieniła się i warknęła na niego kiedy zmienił miejsce, które wskazywał.
Martwiła się… zwłaszcza, że zobaczyła go tu teraz… cały czas myślała o Corin, Aaronie i Allistairze… a nawet nie wiedziała, że i jemu mogła stać się ogromna krzywda. Na szczęście stał przed nią cały i zdrowy i uważał, że dziewczyna zasmarka mu koszulkę. Zirytowała się troszkę i spojrzała na niego pretensjonalnie, trzepnęła go w łeb, tak jak to robiła Victorique i powiedziała niezadowolona.
- Ja tu się o ciebie martwię i cieszę się, że Ci nic nie jest, a dla ciebie najważniejsza jest koszulka, no wiesz, pff – odburknęła niezadowolona i odwróciła się do niego tyłem niby to obrażona. Cieszyła się, że spotkała kogoś bliskiego, w końcu mogła się choć trochę rozluźnić.

Kiedy słowami nie można opisać takiej czułości, to zaczyna się już powolutku miłość... No dziewczyny, czy ty aby nie za bardzo wpadałaś? I to jeszcze w przepaść z kimś, kto swobodnie może z niej w każdej chwili wyleźć i Cię zostawić na wieki wieków. Ryzykowna gra. Może zbyt ryzykowna dla słodkiej puchonki?
Ostatnio nie zamordowała żadnego... Za obijanie w pracy się nie płaci! Chociaż oczywiście po pierwsze nie miała chwilowo możliwości („Biedak przecież mieszka w Japonii i więcej go nie zobaczę! A tak strasznie marzyłam, żeby zaciągnąć go do łóżka zaraz po moim heroicznym mordzie na podłej, pijącej krew samicy!”), a po drugie to on bardzo chętnie będzie jej płacił nawet za oddychanie. Byle by tylko w ten jeden konkretny sposób.
Jego mina wskazywała na to, że bardzo dobrze powodziła wzrokiem za jego dłońmi i teraz miał powód, żeby się z buraczka śmiać. W sumie tych powodów miał całkiem sporo – wynajdował je w każdej dowolnej dla siebie chwili. Wystarczyło, że się ruszyła i już mógł jej dokuczać. Miała wtedy taką słodziuśką minkę! Miała sporo z Viki. A jego kruszynka miała sporo z niej.
- Oczekujesz, że się z radości, że się martwisz zesram czy co? - Spytał unosząc lekko brew w górę. To nie byłby dobry pomysł trzeba przyznać. Lepiej, żeby się aż tak nie cieszył! Westchnął widząc jej plecki. Więc za kare wystawił po dwa palce w ręce i dźgnął ją po obu stronach, gdzieś pod żebrami. W magiczne, gilgoczące miejsce.

Prychnęła pod nosem jak niezadowolona kotka. Brakowało jeszcze, żeby uniosła wysoko ogon i odeszła pozostawiając go samego sobie. No ale cóż, ogona nie miała…
Jego kolejny ruch był… straszny. Dziewczyna podskoczyła w miejscu i pisnęła, a raczej wydała z siebie dosyć dwuznaczny dźwięk, odwróciła się w jego stronę, objęła się rękoma i spojrzała na niego zdezorientowana. Prawdę mówiąc nie miała zielonego pojęcia co się stało. Wpatrywała się w niego oczekując jakiegokolwiek wyjaśnienia co właściwie chłopak teraz zrobił, ale odpowiedziała jej cisza.
W końcu opuściła dłonie i wyprostowała się niepewnie, przejechała jedną dłonią po miejscu, w którym poczuła dziwaczne ukłucie.
Co do jego wcześniejszych słów, nie chodziło o to, że ma się mega cieszyć czy coś, wygłupiała się wypowiadając tamte słowa, tak samo jak się obrażała, no ale cóż.
- Co… – w końcu zaczęła niepewnie. – co ty zrobiłeś? – spytała lekko spięta. Ojć… znalazł jej słaby punkt… no jeden w wielu. Zrobiła krok do tyłu i wpatrywała się w niego nieufnie, bojąc się, że znowu to zrobi.
- Nie rób tak więcej – poprosiła, nie wiedziała, czy on ją posłucha, ale cóż innego ma zrobić? To uczucie, kiedy dźgnął ją, było tak dziwaczne, że nie wiedziała co ma o nim myśleć.

Ogona nie miała i to jest powód tego, że nie odeszła? Bo ja znam dużo innych i bardziej prawdopodobnych. Chociaż jego kolejny ruch mógł faktycznie sprawić, ze wszystkie odeszłyby w niepamięć. Bo sam nienawidził gilgotek... Między innymi dlatego, że nie miał pojęcia gdzie je ma i mogłoby się okazać, że zacznie się chichrać kiedy dotknie się go w najmniej spodziewanym miejscu.
Spojrzał na swoje palce i... Jego mina powiedział już wszystko. A przesycało jego twarz zło. Czyste zło. Zło nie do ogarnięcia. Bidula została dobita do ściany, a chłopak dorwał się nad jej oczki ze swoimi szybkimi paluszkami (Bez skojarzeń proszę!).
- Błagaj, żeby przestał – Pan i władca się bawi swoją zabawką. Proszę nie przeszkadzać...

Oż kurczaki… Dziewczyna spojrzała na niego lekko przestraszona. Nawet nie wiedziała kiedy, ale już opierała się o ścianę, a chłopak rozpoczął diabelską torturę. Jak najbardziej powstrzymywała się żeby nie piszczeć, nie powtarzać, tego dźwięku, który wydobyła wcześniej i żeby się nie śmiać.
- B… – nie umiała nawet słowa powiedzieć – Bła… – ona zaraz nie wytrzyma! –Przestań, zrobię co tylko zechcesz, ale przestań! – w końcu udało się coś powiedzieć, a ona zaczęła się po prostu śmiać, nie wytrzymała już, co jakiś czas z jej ust wydobył się cichy pisk i… no cóż.
- Błagam Cię! – wykrzyczała, normalnie ta dziewczyna zaraz umrze tutaj, skona i nigdy więcej jej nie zobaczymy, będzie musiała odleżeć swoje i spędzi w łóżku cały rok szkolny. RATUJCIE JĄ BO MI SIĘ DZIEWCZYNA UDUSI ZE ŚMIECHU!

Wiedział, że długo nie wytrzyma. Takie tortury potrafią być jednymi z najgorszych. Hm... A co powiesz kochanie na drewniany stolik. Przywiązana do niego śliczna niewiasta... Srebrzystymi linkami. Tak cienkie, a jednak jest ona tak bezbronna, że nie może się uwolnić. A przy jej stopach przedziwna maszyna. Jakby pręt, który zaczyna się obracać. Na nim pióra, miękkie szczoteczki i kilka innych, delikatnych przedmiotów. I wszystko dotyka jej ślicznych, nagich stópeczek i paluszków. Cóż za rozkosz dla oczu i uszu początkującego sadysty, który w wyrafinowany sposób potrafił doprowadzić do szaleństwa i błagań. Tak dziecinko. Błagaj dalej... Błagaj więcej... Błagaj...
- Głośniej... Coś mówiłaś, nic nie słyszę? - Musiał się z nią drażnić. No po prostu musiał. Już zdążył znaleźć te miejsca, które wzbudzają w niej największe drgawki. I to właśnie w nie celował pozwalając jej na to wicie się pod nim. Kurcze... Wolałby, żeby takie dreszcze i taka ekstaza przechodziła przez nią z innego powodu, ale raczej dziwne by było, gdyby na środku dziedzińca stał z odpiętym rozporkiem. I nie pasowałoby to do jej charakteru... Chociaż cicha woda brzegi rwie, mam rację Kocico?

Początkujący sadysta? POCZĄTKUJĄCY?! To już jest zaawansowany stopień sadyzmu, chłopak się nad nią tak bardzo znęcał, dodatkowo czerpał z tego taką przyjemność, że tego nie można nazwać początkującym… to był stopień mistrzowski! Chociaż chłopak bardziej się specjalizował w torturach. Torturach tak okrutnych, że nawet ona Nikola Nightmare nie potrafiła się oprzeć i była w stanie zrobić WSZYSTKO byleby tylko mogła przetrwać jeszcze jeden dzień…
Ona nie chce umierać! Nie pożegnała się ze światem! Nie może umrzeć, nie jako dziewica! To by było straszne! Nie dość, że w samotności i w takich okolicznościach to jeszcze…
- Błagam Cię! Błagam Cię! Zrobię WSZYSTKO czego sobie zażyczysz, tylko przestań, no hahaha – wykrzyczała, jednak nie tak głośno jak mogłoby się wydawać, mimo wszystko nie miała donośnego głosy i jej krzyk przypominał głośniejszy ton głosu kogoś innego… no cóż głośniej już nie da rady… Mam nadzieję, że dziewczyna nie zacznie się dusić przez ciągły śmiech.
- Nie wytrzymam, ja umrę! – ‘krzyknęła’ wijąc się przed nim we wszystkie kierunki.
Cicha woda brzegi rwie? Hmmm może tak, a może nie...

Oj on nie jest wcale żadnym sadystą. On się tylko bawi w dość specyficzny sposób. Kot też się tylko bawi, kiedy gryzie wodzącą wokół jego pyszczka rękę i uwiesza się na nodze wbijając pazury w nowe spodnie. I nikt mi nie wmówi, że taki futrzak czerpie przyjemność z sprawiania innym bólu... Naoki nie czerpał! On chętnie oglądał, jak dziewczyna się śmieje. I boli ją brzuch pewnie od tego, ale to przy okazji.
To on może jednak rozepnie ten rozporek, skoro dziewczyna nie chce być dziewicą? No chyba, że Japończyk w przypływie ogromnych chęci sprawił, że autorka pominęła parę wyrazów ze zdania otrzymując takie, jakie chciała. Pt. „Przeleć mnie, bo nie chce być dziewicą”, czy coś w tym guście.
- Wszystko? - I tutaj moment kulminacyjny. Najzwyczajniej w świecie zrobił krok do tyłu przy tym ją puszczając. Nie miała innego wyboru jak paść na ziemię na pupę. A on co? Stał i chyba zastanawiał się do czegoż to może wykorzystać to swoje „wszystko”. Ha i po co komu eliksir lojalności czy coś w tym stylu, jak można mieć taką władzę w palcach!

Wspomniałam, że dziewczyna nie chce umierać jako dziewica, a do śmierci jeszcze jej daleko, więc niech chłopak tak się nie śpieszy.
W końcu się odsunął, a dziewczyna tak jak przewidział zjechała plecami po ścianie i siedziała na ziemie łapiąc oddech. Może i powiedziała wszystko… no ale nawet ja jako autorka nie jestem pewna, czy będzie w stanie to wszystko wykonać lub się zgodzić. Jeżeli chłopak dobrze by podszedł dziewczynę w tym momencie, nacisnął na jej słaby punkt, to by zrobiła to wszystko, o którym wspomniała.
Jak na razie nie myślała o tym, musiała odpocząć, ponieważ wbrew pozorom te tortury były bardzo, bardzo męczące.
Usłyszała jego pytanie, jednak nie odpowiedziała na nie. No bo co? Rzuci jeszcze taką propozycję, że dziewczyna nawet nie będzie w stanie o tym pomyśleć, a co dopiero wykonać tą prośbę. Westchnęła pod nosem i po kilku próbach w końcu udało się jej wstać.
- Tak więc… – zaczęła już spokojnie, chociaż niepewnie – czego sobie życzysz? – musiało ciekawie to zabrzmieć, jak osoba, która zwraca się do swojego pana, jak służąca, która przybiegła do księcia na dźwięk dzwoneczka gotowa zrobić wszystko, by tylko rozkapryszony następca tronu był szczęśliwy. Wcale nie chciała żeby tak to zabrzmiało… ale tak jakoś wyszło.

Wersja, którą ja i Naoki zrozumieliśmy była zdecydowanie fajniejsza, ale jak już musisz psuć, to psuj. Szczególnie, że i tak się już odsunął. I teraz spoglądał na nią z taką wyższością. Z taką pełną władzą. On. Naoki Shindo. Japoński cud, który przyćmiewał wszystkich na świecie swoją idealnością teraz miał w swoim panowaniu mini kobietkę. Która zrobi dla niego wszystko. Oh już wiedział czego zażąda od niej i... A nie, chwilka. Wcale nie wiedział. Przechodził mu przez głowę stos pomysłów, ale żaden nie wydawał się być na tyle mądry, by go teraz wykorzystać. Bowiem każdy z tych czynów mógł na niej wymóc pięknym uśmiechem pełnym białych i równych ząbków, czy swoim erotycznym i jakże pociągającym spojrzeniem. Nie mógł zmarnować szansy na coś... Na coś wielkiego! Coś... Coś... Coś mu świta.
- Będziesz przez tydzień trzymała się mnie jak swojego właściciela i spełniała każde moje najmniejsze zachcianki – Jak już coś robić to z hukiem! Myślę, że akurat taki służalczy tydzień mieści się w „zrobię wszystko”. Oj jak już pięknie planował te siedem dni. Bez jakiegoś tam Aarona. Bez Allistara. Cud, miód, malinka.

Tak mając do dyspozycji wszystko, nie można się tak szybko zdecydować. Dziewczyna wpatrywała się w niego z wyczekiwaniem z nadzieją, że jak będzie go pośpieszać, to palnie coś głupiego co może zrobić bez problemu, jednak tak nie było. Słysząc jego słowa spojrzała na niego jak na wariata, ale widząc, że jakoś jego mimika twarzy się nie zmienia zaczęła przetwarzać słowa uważając, że to ona coś źle zrozumiała. Zamknęła oczy i myślała przez tą chwilę, nagle się  napięła jak rozłoszczona kotka, można nawet rzecz, że jej włosy trochę się najeżyły ze zdenerwowania> Nikola zacisnęła piąstki i ‘zaatakowała go’.
- A co ja jakieś zwierzątko?! – spytała pretensjonalnie i fuknęła pod nosem niezadowolona. Nawet nie wiedziała jak teraz przypominała taką rozpuszczoną kotkę… No ale cóż, dziewczyna zaczęła myśleć, co chłopak może z nią zrobić przez ten tydzień… jako służąca, co do niektórych rzeczy chyba będzie mogła się nie zgodzić, więc jeżeli będzie jej coś nie pasowało, to będzie musiała znaleźć odpowiedni powód. Ale jak on może wykorzystać fakt, że będzie jego… własnością… Chyba nie będzie jej przebierał w sukienki dla służących, bądź lolitek, co w jego kraju jest takie popularne, on nie wygląda na takiego, co by się zachwycał czymś takim, więc to odpada… chyba, że zrobi to dla czystej przyjemności dręczenia jej… Wracając do zwierzątka… na smyczy chyba też jej nosić nie będzie, mimo wszystko może i jest… specyficzny, ale do czegoś takiego się chyba nie posunie. No cóż, nie powinno być tak źle, najwyżej zacznie się kłócić.
Prawdę mówiąc przyciskała ją jedna rzecz, a mianowicie fakt, że ona nie kłamała, nie chciała kłamać. Gdyby mu powiedziała, że zrobi wszystko, a by tego nie zrobiła, to by źle się ze sobą czuła i takie tam… głupie poczucie sprawiedliwości, grrr.
Nikola westchnęła pod nosem i spojrzała na chłopaka trochę zmarnowana.
- No dobrze… skoro powiedziałam, że wszystko zrobię, to niech będzie… Do następnego tygodnia jestem… – trochę się zawahała przed tym ostatnim słowem, odwróciła wzrok i wydukała w końcu – twoja. – O tak! Nikola od zawsze pragnęła być prywatną służącą zboczonego, japońskiego mutanta (dop. Kocham <3), yay! Cieszmy się…

Nie był idiotą, który tak po prostu palnąłby pierwsze lepsze. I takimi nadziejami wręcz się go obraża, więc wypraszam sobie! Było to od początku oczywiste, że wykombinuje albo coś skomplikowanego, albo coś genialnego. I oto się stało... Mwahaha!
Milczał patrząc na nią... Aż tu nagle HYC! Wziął ją za rękę, pociągnął do siebie i podniósł przerzucając przez ramię. Oczywiście kiedy już wisiała klepnął ją w pupę i przytulił policzek do jej boczku, żeby lepiej ją trzymać.
- Jeju jeju jaka ty jesteś słodziutka! - Powiedział z przesadzonym zachwytem, co było prawdą, ale oczywiście poniekąd miało na celu zdenerwować ją jeszcze bardziej. Zrobił z nią parę kroczków w stronę środka dziedzińca, a potem szybki piruecik. Jakby chciał pokazać, że jest tak lekka, że mógłby ją tak nosić cały dzień, a nawet jeszcze podrzucać!
- Moja dziecinko... Kupimy Ci klatkę – Oświadczył jej tonem poważnym i bardzo na serio. Powinna się go bać. Powinna być przerażona. Bo trzeba przyznać, że to psychol. Jeden wielki psychol! Uciekajcie wszyscy! Szalony Naoki idzie i niszczy wszystko na swojej drodze niosąc na ramieniu worek kartofli... A nie, jakąś puchonkę.

Czy ona go obraża? Czy ona wmawia sobie, że na sto procent tak zrobi? Nie… ona MIAŁA nadzieję, że może raz potknie mu się noga i nie uda mu się wymyślić czegoś co może ja wnerwić, bądź sprawić, że będzie żałowała swojej decyzji.
Okey… tego się na pewno nie spodziewała. Chwila… jedna sekunda, a ona już wisiała na jego ramieniu, oberwała w tyłek, co sprawiło, że na jej policzkach pojawiły się rumieńce. Podwinęła nogi do góry chcąc jakoś zasłonić swój tyłek, ale jakoś nie wyszło.
- Ej! – próbowała się awanturować, dodatkowo słysząc jego słowa spojrzała na niego lekko niezadowolona i odburknęła pod nosem – Nie jestem!
Piruet uspokoił dziewczynę. Wisiała jak lalka na jego ramieniu wpatrując się nieprzytomnie w przestrzeń przed nią.
Czuję się jak lalka…
Pomyślała i westchnęła pod nosem, spojrzała na tył jego głowy zarumieniona, jej tęczówki zadrżały, a ona postanowiła sobie wisieć tak do następnego tygodnia.
- ŻE JAK?!- słysząc słowo klatka spojrzała na niego jak na kompletnego wariata. No dobra… TEGO NAWET NIE WZIĘŁA POD UWAGĘ! Weźmie ją do swojego dormitorium, zamknie w klatce i będzie karmił trzy razy dziennie, aaa, ratunku!
- Ej… czekaj, waa! Nie mówisz chyba poważnie! Żartujesz z tą klatką prawda?! – zaczęła panikować na jego ramieniu. Musiało to dziwnie wyglądać dla przypadkowych przechodniów.

A ja się pytam – gdzie myśli pt. „Allistar będzie na mnie zły!”. Naokiś... Kurcze, mam ochotę go nazwać Kukuś. Więc Kukuś wiedząc, że puchonka olewa swoją lamę i pozwala mu na wszystko miał ochotę spotkać go i zaśmiać się mu w twarz – prowadząc przy tym Nikolę na smyczy, która na szyi miałaby piękną, diamentową obróżkę. Cudowna wizja!
- Ooo i jeszcze się awanturuje. Mam ochotę Cię jak taka stara ciotka wytargać za poliki! - Chyba lepiej, że wisiała na jego ramieniu niż jak miałby robić to, co powiedział. Już to widzę „Oj moje puciu puciu tak dawno się nie widzieliśmy! Gdzie są moje poliki? Tu są moje poliki!”. Przerażająca wizja. Dobrze, że jest facetem i jeśli kiedykolwiek będzie wujkiem, to raczej będzie stał obok jako taki poważny człowiek, który czasem pogłaska po włoskach, a potem rozczochra.
- Wolisz tylko pionowe szczeble, czy kratkę? - Spytał nadal nie zmieniając swojego poważnego tonu. Nawet, jeśli żartował zazwyczaj w takich momentach, to tym razem dość długo się trzymał bez wybuchu śmiechu. Oczywiście nadal jej nie postawił. Zrobi to zapewne kiedy zacznie czuć to piórko na sobie. Albo kiedy jakimś cudem zacznie się męczyć. Bo teraz cały czas z nią spacerował robiąc kółeczka i slalomy.

Szybko zaczęło się jej kręcić w głowie, więc przestała się szarpać i grzecznie wisiała na jego ramieniu. Dodatkowo widziała, że jej szarpanina nic nie daje, więc wolała zrezygnować z bezcelowej walki.
Allistair?! ALLISTAIR?! Proszę o nim nie wspominać przy niej. Dziewczyna martwi się o niego jak diabli, szuka go po całej szkole, wysyła sowy, nie potrafi się z zamartwienia wyspać. A ON NIE DAJE ZNAKU ŻYCIA! Jak on może to jej robić?! CHOCIAŻ LIST! A on co? Lepiej żeby go wilkołaki dorwały, bo jak to dziewczyna zrobi, to będzie żałować, ze nie był jedną z ofiar…
O Jezu… a jednak myśli o smyczy i obróżce… może jeszcze załatwi jej dzwoneczek na szyję, żeby wiedział gdzie jego pupilek akurat się znajduje… STOP! Wyłączyć ten tok myślenia, ona nie jest zwierzątkiem!
- Już wolę tu wisieć – powiedziała chroniąc swoje policzki dłońmi. Co to, to nie, jej policzki niech chłopak zostawi w spokoju! Nie zniosłaby tego jakby to zrobił!
- Hmm pionowe… – powiedziała, a po chwili się opamiętała – WRÓĆ! Nie chce żadnych! – dobra to zaniecha musiała być już komiczna. Znowu zaczęła się trochę wiercić, a po chwili opadła zmęczona i westchnęła pod nosem. Niech ją wniesie do swojego dormitorium pod pretekstem, że jest jego Przytulanką, bez której nie zaśnie… to byłoby komiczne… i przesadzone!

Zły Allistar. Podły! A Naoki korzysta. I nie widzi nic złego w korzystaniu HA! Może i jest w tym trochę dupka. Może nawet więcej niż trochę. Do tego ogrom egoisty. Jednak to była kwintesencja Naokisia. I za to wszyscy powinni go kochać. Kochać jak diabli. I podziwiać. I pławić się w blasku jego chwały i... Oj, zbyt skromnie.
Podpowiedz mu ten dzwoneczek Nikolko, to masz to załatwione. Sam raczej na to nie wpadnie, ale wszystko jest możliwe. Wystarczy zasugerować. Rzucić jakieś dzyń dzyń nad uchem. Może nie jest wybitnie bystry, ale skoro był w Ravenclaw to przecież domyśla się bardzo szybko o co biega, kiedy dostaje odpowiednią aluzję.
- To wiś... - To mówiąc przesunął ją trochę bardziej do przodu. Trochę bardziej... Teraz trzymał ją w łydkach obiema dłońmi, a ona sobie wesoło dyndała z przodu. Twarzą naprzeciwko jego... ekhem. Jednak miała szansę bez problemu wyciągnąć dłonie i oprzeć się o ziemię. Mistrz dziwnych pozycji, to trzeba mu przyznać.
- Pierwsze słowo zawsze jest najbardziej znaczące. Osobiście znajdę jakąś klatkę i przemaluję ją na fioletowo. Ten kolor będzie ładnie pasował... - I tu pojawia się pytanie DO CZEGO? Jeśli dziewczyna oparła się wcześniej rękami o trawnik, to ją posadził i mogła teraz spojrzeć na jego twarz. A na niej przerażająca mina wskazująca na to, że wymyślił coś potwornego!... ZNOWU!

Grrr…
Wrrrrr…
Phyyyyyyy…
- Puść mnie! – ta pozycja już jej w ogóle nie odpowiadała! Położyła dłonie na ziemi chcąc jak najszybciej stopami dotknąć podłoża. W końcu się udało, dziewczyna usiadła i wzięła głęboki wdech.
W końcu na ziemi… jak dobrze jest siedzieć…
Nikola odchyliła głowę do tyłu i spojrzała na chłopaka z dołu. Zadrżała…
Fiolet…
- Ano… – zaczęła niepewnie… prawdę mówiąc nie była pewna czy chciała wiedzieć, co chodzi mu po tej rozczochranej łepetynie, ale odważyła się – Może się dowiedzieć do czego będzie pasował? – Jeszcze nie usłyszała odpowiedzi, a już żałowała… Och jak żałowała…
Dziewczyna się następnym razem nauczy, żeby nie najpierw pomyśleć, a później zgadzać się na takie rzeczy… On naprawdę ma zamiar zamknąć ją w klatce? Serio?!

Słowa nie powiedział, ale jak już wcześniej wspomniałam pozwolił jej na opadnięcie swoją śliczną pupeczką na dół. Niech się cieszy, że tak się o nią zatroszczył i postanowił zamiast tworzyć jej przez chodzenie w kółko mętlik w głowie, położyć. Ha! I nie mogła uciec. W końcu miał swoje cudowne 'wszystko'.
Oj, to pytanie obudziło w nim jakby diabła. Opuścił na nią spojrzenie. Twarz jeszcze była poważna. Tylko jakieś dziwne ogniki latały w jego oczach jak szalone. A potem na jego twarzy pojawił się cyniczny uśmiech. Majtnął brwiami w specyficzny dla swojego podrywackiego stylu życia sposób i... E odwrócił się i ruszył do przodu jak gdyby nigdy nic. Niewiedza czasem jest gorsza niż najbardziej ohydna i okropna prawda... No nie Nikiś?

Serio? SERIO?! Tak po prostu sobie poszedł. No dobra dziewczyna zadrżała, ten jego pomysł albo był cholernie chory, albo nie miał go w ogóle i chciał tylko wyprowadzić dziewczynę z równowagi.
Zmarnowana Nikola opadła i leżała plackiem na ziemi wpatrując się w niebo rozkojarzona… Jest jego, ekhem, własnością niecałe dziesięć minut, a już nie wytrzymuje psychicznie, po tym tygodniu to dziewczyna albo trafi do wariatkowa, albo będzie tak wytrzymała, że tylko pozazdrościć.
Oj tak… niewiedza potrafi doprowadzić do szału, zwłaszcza w takim momencie jak ten. Gdyby ktoś ci powiedział, że w przeciągu tego tygodnia umrzesz… bałbyś się każdego dnia nie wiedząc, który ma być tym ostatnim, każdy krok byłby dla ciebie krokiem po drodze śmierci, a każdy twój ruch byłby przepełniony strachem.
Dziewczyna uchyliła powieki i spojrzała przez chwilę na niebo.
- Ano… – zaczęła niepewnie nie spoglądając na niego, wyprostowała się i dopiero teraz zlustrowała go spojrzeniem – powiedziałeś, że mam być twoją własnością? – spytała dla pewności… No cóż jest kilka różnic pomiędzy służącą i własnością… wróć… - Czy, że mam Cię traktować jak swojego właściciela? – tutaj też była bardzo duża różnica, wręcz przepaść pomiędzy tymi dwoma stwierdzeniami. Na jej ustach pojawił się znajomy mu uśmiech, przepełniony pewnością siebie…

Nie poszedł. On tylko odszedł kawałeczek po to, żeby zmusić ją do podejścia... Lub nawet podbiegnięcia do niego. Niech leci za swoim panem. Niech się przed nim płaszczy błagając, żeby na nią spojrzał, żeby jej dotknął.
- Yhy? - Stanął i odwrócił się do niej. Chyba bardzo lubił spacerki, bo zdawało się, że ma zamiar przejść się jeszcze kawałek dalej. Gdy zaczęła mówić to też uczynił, aż w końcu stanął przy wejściu. Zdawało się, że coś wyjął z kieszeni. Chyba coś kombinował. I już po chwili mogła zobaczyć co. W ich stronę szybował zwykły, trochę większy koszyk na którym leżał jakiś kratkowany koc. Nie trudno się domyślić, że planował piknik. Dobrze, że wcześniej się dogadał ze skrzatami, żeby mu to przygotowały. Dogadał się nim przyszedł tu na dziedziniec. I koszyk przeleciał tu prosto z podziemi. Długa droga. Oby nikt nic po drodze ze środka nie podwędził. Chociaż były tam tylko dwie rzeczy...
- To drugie – Odpowiedział podejrzewając, że próbowała się wstrzelić w lukę, która pozwoli jej coś wykombinować. Nawet jeśli to zrobi... To nic nie zmieni. Był tak przekonujący i tak dominujący, że i tak dostanie to co chce -  Będziesz przez tydzień trzymała się mnie jak swojego właściciela i spełniała każde moje najmniejsze zachcianki. Dokładnie to powiedziałem.

Wstrzeliła się w lukę. Uśmiech nie schodził z jej twarzy. Była zadowolona. Trochę dziwne połączenie, no ale cóż, jakoś da radę, jedno nie wyklucza drugiego, a daje jej możliwość obrony w niektórych sytuacjach. Ciekawe czy ta obrona będzie konieczna.
Chłopak odchodził od niej. Spoglądała jak sobie idzie, będzie dziś miała już wolne? Albo ją sprawdzał i ma do niego podbiec jak wierny psiaczek szczekając uroczo pod jego nogami i prowokując go, żeby ją pogłaskał… chyba mu się zwierzaki pomyliły, ona wolała być leniwa jak kot. Nie będzie błagać o uwagę, jak będzie potrzebować to przyjdzie zamruczy lub miauknie dwa razy i dostanie pieszczotę na którą zasługuje, nie musi biegać za swoim ogonem, wykonywać sztuczek prosić, ona po prostu dostanie to co chce. W takiej sytuacji jaka tutaj zawitała wolała spojrzeć na swojego właściciela, który chce żeby ona za nim pobiegła, obróciła się do niego dupą i poszła dalej spać, pomrukując pod nosem, sprawiając, że jej właściciel się wróci i pogłaszcze ją, bo jest taka urocza! No chyba, że będzie miał smakołyki, tak jak w tym wypadku.
Dziewczyna wstała i prowadziła koszyk wzrokiem. Niepewnie spojrzała na niego i chciała ujrzeć co znajduje się w środku.
Będziesz przez tydzień trzymała się mnie jak swojego właściciela i spełniała każde moje najmniejsze zachcianki… najmniejsze zachcianki… Jak ja nie zabije Allistaira, to on zabije mnie zapewne.
Westchnęła pod nosem lekko zrezygnowana. No cóż kocica musi się dostosować, nie ma innego wyjścia.

Raczej nie zrobi nic takiego, że potrzebowałaby jakiejś obrony. Chociaż nie ma problemu. Może pogonić za swoim ogonkiem, on bardzo chętnie popatrzy. Niektóre koty tak robią. Może kupi jakieś smakołyki i będzie ją na nie przywoływał? Ciekawe, co Nikola najbardziej lubi. Będzie ją musiał dyskretnie podpytać. Może jakiś owocek? A może jakiś słodycz? Detektyw w środku Naokisia musi się uaktywnić! Na razie jedyne, co miał to ów koszyczek. Opadł zaraz przed dziewczyną, a chłopak zabrał z niego koc odsłaniając zawartość. Gdy on rozkładał na ziemi niewielką płachtę materiału ona mogła obejrzeć zawartość. Znajdowało się tam plastikowe pudełko i butelka pełna wody smakowej, truskawkowej. Kupił ją jeszcze w Londynie i zostawił, na teraz kokretnie.
Usiadł spoglądając na nią i klepiąc miejsce obok siebie. No chodź maluszku... Chodź do swojego pana. Niech się tobą... Zajmie...

No tak… niektóre tak robią, więc to był zły przykład. Ale one są w tym aspekcie lepsze od psów, ponieważ potrafią go złapać!
Kiedy chłopak zajął się rozkładaniem koca dziewczyna uklękła przy koszyku i uchyliła wieko zaglądając do środka. Woda… pudełko… Nic ciekawego. Chociaż, ciekawiło ją co było w pudełku, ale wolała jak na razie nie sprawdzać. Opuściła wieko i spojrzała na niego. Wołał ją do siebie… Dlaczego nic nie mówił? Nie wiedziała jak ma na to zareagować, ale podeszła do niego na czworaka jak zahipnotyzowana… albo raczej jak zaciekawiona kotka. Usiadła obok niego i spojrzała niepewnie.
- Co… – wyszeptała spoglądając na niego z dołu. Przechyliła głowę delikatnie w bok, a włosy trochę przysłoniły jej twarz, jej usta lekko się rozchyliły, jednak nie powiedziała nic… mimo iż nie robię tego często, to muszę przyznać, że dziewczyna wyglądała w tym momencie pięknie, jak anioł, który spadł z nieba tuż przed chłopakiem i nie rozumie w jakiej sytuacji się znalazł. Biedny, bezbronny, zagubiony aniołek…
- Co będziemy robić? - w końcu aniołek odważył się i przemówił ludzkim głosem zaskakując jeszcze bardziej śmiertelnika.

Tak teraz się zastanawiam ze spóźnionym zapłonem... Może dziewczyna tylko myśli, że się wstrzeliła. Przecież dziecinko – on ma zaplanowany każdy szczegół. Jest w Ravenclaw, prawda? Myślisz, że tego braku ogromnej bystrości nie zastępuje coś innego? Może ma zmysł strategii godny samej bogini greckiej, Ateny. Może wszystko co robisz. Każdy twój nawet najmniejszy ruch już jest z góry zaplanowany i przewidziany? Może jednak należy się tego chłopaka obawiać...
Zahipnotyzowana... No proszę! Do tego jeszcze jeszcze uwodzi oczami i... A nie, to już wiedział od zawsze. Dlatego to wykorzystuje i czasem patrzy w ten niecodzienny sposób, albo po prostu majta brwiami. Jedna tym razem to on przez chwilę wpatrywał się w nią jak obrazek. Jak ciele w malowane wrota. Jak jak... Oj z tego zapatrzenia wpadło porównań, bo i autorką się gapi. Dajcie nam chwilę, musimy się napatrzeć.
(…)
- A jak myślisz geniuszu? - Po jakimś czasie, kiedy autorka oprzytomniała i była w stanie pisać dalej również Naoki oprzytomniał. Zajęło nam to jakieś kilka minut, które były prawie niezauważalne w przypływie tego, że czas przy niej i tak mu bardzo szybko leciał. Dlatego też jakże grzecznie jej odpowiadając wyjął pudełko i położył je na kocu między nimi.

Jeżeli naprawdę był mistrzem strategii i przewidywał każdy jej ruch, to dlaczego nadal tutaj był? Wszakże on się nią chociaż trochę zainteresował, a skoro wie co zrobi, to znaczy, że nie jest przewidywalna… No ale każdy ma inne gusta… ach i autorka nie wmówi mi, że on się interesuje Victorique, bo niedawno stwierdził, że one to jedno.
Nie zauważyła jego zachwytu, wpatrywała się w niego wyczekująco, delikatnym spojrzeniem przepełnionym uczuciami – zresztą jak zawsze. W jej oczach można było znaleźć wszystkie jej aktualne uczucia. Mimo, że na jej twarzy było coś innego, to w oczach były one zawsze szczere.
Mamy do czynienia z aktorką, która nie potrafiła zmieniać uczuć, które ukazują jej oczy.
- Hmmm – zamyśliła się spoglądając na pudełko – to jest twój przenośny statek kosmiczny i zamierzasz mnie teraz porwać na swoją planetę. – powiedziała i pokazała mu język, po czym uśmiechnęła się szeroko i usiadła wygonie już całkowicie rozluźniona. Wpatrywała się w niego i lekko przechyliła głowę w bok.

Dlaczego tu jest? Dlaczego raz mówi jedno, a raz drugie? Bo jest dziwny. Co innego Ci na to powiedzieć kochanie. Niezdecydowany jak kobieta podczas okresu i skupiony jak w jakiestam mugolskiej bajce, a dokładniej anime, chłopak w kiteczce kucający w dziwnej pozycji! Nie zrozumiesz tego człowieka, więc go nie analizuj proszę Cię!
Oczy są zwierciadłem duszy... Będzie musiał zwrócić większą uwagę na to powiedzenie i mocno w nie uwierzyć.
- Do trzech razy sztuka kruszynko – On również wytknął jej język i pozwolił na dalsze myślenie. Mogła oczywiście być bezczelna i wziąć rękę, którą właśnie umieścił na przykrywce, a potem zabrać pudełko i je otworzyć, ale jest za milusia.