Nicka nagle wyrwał ze snu jakiś głos. Powolnie otworzył oczy i lekko się uśmiechnął widząc twarz pięknej dziewczyny. Podniósł do pozycji siedzącej i uśmiechnięty odparł - zasady są po to, aby je łamać... - po czym wziął koszulkę i położył koło siebie wzruszając nieznacznie ramionami. Odgarnął włosy i mrużąc oczy przed słońcem odparł - widzę, że też masz dosyć rzeczywistości, nieprawdaż? - w czasie gdy mówił podniósł się i spojrzał na dziewczynę, aby dodać - jak tam pierwsze dni w szkole? - pierwszy raz od kilku godzin poczuł się radośnie. Obok niego stała piękna dziewczyna, a on w końcu wyrzucił z siebie złe myśli i miał wrażenie, że zaraz odda interesującej rozmowie.

Bez pytania dosiadłam się do nowo co poznanego chłopaka bez koszulki, uśmiechając się dość szeroko. On też umiał czytać w myślach jak dzisiaj poznany przeze mnie profesor Cow? W duchu zaczęłam się śmiać, gdyż to zapewne zbieg okoliczności. Z uśmiechem wypisanym na twarzy odpowiedziałam pewnym tonem.
- Oderwać się od rzeczywistości to dobra rzecz, jednakże trzeba pamiętać kiedy powiedzieć sobie DOŚĆ! Pozostać w marzeniach i mieć gdzieś rzeczywistość to raczej złe rozwiązanie... - Przyznałam z uwagą, po czym kontynuowałam. - A co do nauki... Jakoś leci, wiesz... Jestem I rok na studiach i powiem, że ciężej niż w zwykłych klasach uczniowskich, ale... nie jest najgorzej. - Dodałam, po czym nagle spojrzałam na niego pytająco. Nie zwracałam uwagi na domy, jednakże obiecałam sobie, że będę trzymała się z dala od Ślizgonów! Wystarczy, że mój braciszek, zakała naszej rodziny jest w Slytherinie, mimo, że od pokoleń najczęściej członkowie mojej rodziny ukończyli Ravenclaw, Gryffindor oraz ewentualnie Hufflepuff. Z tym, że ten ostatni dom to skończyła tylko moja babcia... Cóż. Chyba coś z niej miałam skoro też tu wylądowałam. - W jakim jesteś domu, tak w ogóle?

Słuchał z uwagą Nafisy, która sprawiała wrażenie nadającej na tych samych falach.
- Na pewno nie w obślizgłej, zielonej mazi... Nienawidzę tego domu!
Nick wiedział, że Dhaliwal jest puchonką, bo widział ją kilka razy wychodzącą z ich dormitorium. Wcześniej wybuchnął śmiechem gdy powiedziała o rzeczywistości i marzeniach, gdyż to samo powtarzała mu jego mama w czasach dzieciństwa. Wtedy gdy Williams myślał o zostaniu mistrzem świata w Quidditchu, czy o posiadaniu Marylin Monroe jako żony, hahah. Teraz miał wspaniałą dziewczynę obok siebie i szczerze mówiąc liczył na to, że marzenie się spełni... Nie Marylin, a Nafisa... W każdym razie otrząsnął się z tych idiotycznych przemyśleń i nawiązał rozmowę
- No, ja jeszcze dwa lata spokojnie pociągnę, a dopiero potem studia. Jak tam twój domek, Hufflepuff?

Patrzyłam na niego z uśmiechem, bowiem czułam, że w pewnym momencie będziemy się wręcz uzupełniać. Tematy same się nawijały i czułam, że znam go niemalże od zawsze, chociażbym miała nie znać jego imienia i tylko kojarzyć go jako chłopaka bez koszulki. Zaśmiałam się w duchu na samą myśl i od razu zaczęłam kontynuować rozmowę.
- Nie powiem... Ze Slytherinu wychodzą potężni i silni czarodzieje, ale niekiedy są po stronie zła. Znając okoliczności sprzed kilku lat.. Wiemy o co chodzi. - Puściła mu dość zalotnie oczko, jednakże od razu spojrzała przed siebie, w stronę jeziora. - Jak mój domek? To nie tylko mój domek, ale nie powiem.. Wszystko w porządku. Wolałabym w sumie być jak moja rodzicielka w Ravenclaw, ale Hufflepuff też nie jest zły. Wiadomo... Każdy dom dobry, tylko nie Slytherin. - Uśmiechnęłam się szeroko.

- Ta, w pełni się zgadzam.
Nick odparł, po czym uśmiechnął się zalotnie i powiedział szyderczo z tonem pełnym rozbawienia, ale zarazem uroku
- Nie za ciepło Ci tutaj w takim stroju?
Roześmiał się, nie powstrzymał! Po chwili "zastopował" śmiech, po czym zapytał się ciekawy
- Skąd pochodzisz? Masz taki słodki akcent i wiem, że nie jesteś z Anglii. Poza tym tu nie ma dziewczyn z tak oryginalną i niesamowitą urodą.
Wiedział, że to był strzał w dziesiątkę, patrząc na reakcję dziewczyny i czekając na jej odpowiedź. Patrzył z uśmiechem... Spojrzał w stronę jeziora i powachlował sobie ręką przed nosem... Poczuł krople potu spływające po jego plecach i spojrzał w stronę jeziora... Nie zapytał się czy Nafisa chce popływać, ale tak wymownie tam spojrzał, że nie musiał mówić, aby pytanie się narodziło!

- Jest mi w sam raz. - Odparłam z uśmiechem. W końcu co miałam takiego gorącego na sobie. Właściwie nic, tylko zwiewną sukienkę z szalem puszczonym na ramiona. - Nie będę bawiła się w ciebie, by biegać bez koszulki. Zresztą... kobietom to nie wypada, cwaniaku. - Zaśmiałam się radośnie, po czym poprawiłam ozdobny szal i spojrzałam na chłopaka. - A widzisz! Zauważyłeś moją odmienność... Niech będzie, że ta moja... 'uroda' jest moim znakiem szczególnym. Urodziłam się w Indiach i w wakacje tudzież w ferie chętnie spędzam tam czas wolny. Rodzice kupili mi dom na osiemnaste urodziny dlatego, czemu nie skorzystać. - Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, zerkając na jezioro. - Co tam patrzysz? Chciałbyś się wykąpać? Ale.. wolno tutaj? Nikt nie zauważy? - Zaczęłam mieć obawy.

- O to się nie bój, kąpałem się tu tysiące razy... Nikt tu nie zagląda!
Nick miał nadzieję, że Nafisa wskoczy za nim do wody. Była piękna, ale uroda to nie wszystko. Miał wrażenie, że dziewczyna jest jego kompletnym uzupełnieniem. Mieli podobny charakter, a rozmawiali jakby znali się od lat. Rozbawiony Williams zapytał.
- Tak w sumie, piękna niewiasto... Jak masz na imię?
Po tym parsknął śmiechem. Rozmawiali o wielu sprawach a nie znali swoich imion. To znak, że łączyło ich coś więcej niż tylko spotkanie nad jeziorem! Nick zadowolony podniósł się z ziemi i spojrzał na puchonkę, aby po chwili sarkastycznie wyciągnąć rękę i spytać się.
- Pójdzie droga pani do wody? Czy mam raczej zanieść i wrzucić do niej na siłę... ?
Po tym wyszczerzył swoje zęby w uśmiechu i spojrzał na dziewczynę.

Przekręciłam teatralnie oczami.
- Niech Ci będzie... Na imię mi Nafisa. - Stwierdziłam z promiennym uśmiechem. - Ot! I cała aura tajemniczości się skończyła. - Odparłam z przekąsem. - Nieważne. A czy mogę wiedzieć jak tobie jest na imię? - Zapytałam z ponownym uśmiechem, który wdrapał się na moją twarz, po czym chwyciłam jego dłoń. - Nie będzie żadnego wrzucania! Wejdę dobrowolnie. - Po tych słowach wstałam przy jego pomocy i będąc blisko niego, patrzyłam w jego oczy. Nasze spojrzenia się spotkały. Poczułam, jak przechodzi mnie dreszcz. To było miłe uczucie. Poprawiłam szybko kosmyk włosów i uciekłam wzrokiem, gdzie zaczęłam patrzeć w jezioro. - A ty? To w końcu jak? Gdzie jesteś przypisany? Pasujesz mi do Ravenclaw, albo do Gryffindoru. Więc jak?

Chwila gdy ich oczy się spotkały była cudowna, niesamowita. Miał wrażenie jakby jego dusza się wypełniła, po czym czar prysł. Paniusia Nafiusia uciekła wzrokiem. No tosz ci skromniutka dziewczyna - Nick uśmiechnął się z przekąsem, patrząc na dziewczynę patrzącą w stronę jeziora.
- A cóż takiego przyciągnęło tak twoją uwagę? Faktycznie, piękna woda!
Williams się tylko roześmiał , po czym spojrzał w stronę jeziora. Złapał ją za rękę, po czym podniósł ją i wskazał na jezioro.
- Przygotuj się na zimną kąpiel, skaaarbieeee!
Wybuchł śmiechem i pociągnął dziewczynę energicznym ruchem, przez co oboje zaczęli biec w stronę wody. Gdy znaleźli się blisko niej, Nick krzyknął.
- NA BOMBĘĘĘĘĘĘĘĘĘE!
Po chwili jego nogi odbiły się od ziemi i spojrzał prosto w oczy dziewczyny.

Zmieszałam się całą tą sytuacją. Tu niby chęć kąpieli w wodzie, a tutaj nagle nasze wzroki się spotykają. Co miałam zrobić. Nic, musiałam uciec wzrokiem, gdyż się zarumieniłam i zawstydziłam. Nie chciałam, by chłopak to widział. Podparłam się jednakże pod boki, ponownie na niego zerkając.
- Ty nie bądź taki mądry... Nadal nie zdradziłeś mi swojego imienia, cwaniaku. - Ze śmiechem uszczypnęłam go w nosek i w sumie razem z nim podbiegłam do wody, ówcześnie zdejmując sukienkę pozostając w samej bieliźnie i szalu, który otulał moje zgrabne, ciemnej karnacji ciało. - Na bombę?! Ale nie znamy głębokości jeziora... poza tym przy brzegu jest pewnie płytkie! - Wykrzyczałam przestraszona.

- Ja nie znam głębokości tego jeziora? AR JU TOKING TU MI BEJBE?!
Cały rozśmieszony zrzuciłem z niej szal w ostatniej chwili, po czym wraz z Nafisą wskoczyłem do jeziora. W locie na nią zalotnie spojrzałem, po czym wpadłem do jeziora. Woda była zimna, nie bardzo, ale jednak. Miała koło 24 stopni tak na oko. Wynurzyłem po chwili głowę, a zaraz po tym zrobiła to dziewczyna. Widziałem, że jest jej zimno, więc szybko objąłem ramieniem, po czym zacząłem szybko rozcierać jej ciało.
- A nazywam się Nick...
Gdy zobaczyłem, że już nie drży na całym ciele chlapnąłem prosto w jej twarz wodą. Rozbawiony sytuacją spojrzałem na nią i powiedziałem...
- Młodszych się nie bije, złotko
Błysnąłem ząbkami w szyderczym uśmiechu patrząc w urocze oczy Nafisy, czekając na jej ruch.

Nie protestowałam, zresztą i po co. Miałaby ominąć mnie tak świetna zabawa? Bez ryzyka nie ma zabawy, a życie ma się tylko jedno. Jeżeli już o tym mowa... Nie chciałabym być nieśmiertelna. To nudne i bolesne. Nie zniosłabym widoku śmierci moich bliskich, gdzie ja byłabym tą nieśmiertelną. Za dużo krzywdy bym sobie tym wyrządziła. Nagle ocknęła mnie z myśli zimna woda, do której wskoczyłam razem z młodzieńcem. Woda była średnia, jednakże zrobiło mi się zimno. Z pomocą przybył jednak Nick, który pomógł mi się rozgrzać. Pomoc nie trwała zbyt długo, bowiem od razu chlupnął we mnie wodą. Zrobiłam oczywiście to samo.
- No pewnie... Uroczo zarozumiały... Musisz być Gryfonem. Jestem tego pewna, Nick. - Przyznałam z uśmiechem, bowiem czułam, że miałam rację.

Nicka zaskoczyła bystrość studentki. Sarkastycznie wyrecytował z udawanym przejęciem.
- Gdzie króluje odwaga... I do wyczynów ochota!
Po tym wybuchł śmiechem i zanurkował, aby pociągnąć dziewczynę za nogę. Po chwili znaleźli się oboje pod wodą. Naprzeciwko siebie. Williams'a przebiegły dreszcze podniecenia. Dziewczyna była piękna niezwykle piękna. Wiedział, że jest młody, nawet bardzo dla dziewczyny. No cóż, spojrzał na dziewczynę z uśmiechem, po czym spojrzał na nią zalotnie. Wiedział, że dopiero co weszli pod wodę, więc mieli jeszcze dużo powietrza.
- Kocham wyczyny!
Zabulgotał pod wodą, nie miał pojęcia czy dziewczyna go zrozumiała. Był ciekawy jej reakcji.

- Do wyczynów ochota? Tego chyba nie było w orygi... Aaa! - Zdążyłam tylko wykrzyczeć z nie lada zdziwieniem, gdy zostałam wciągnięta za nogę pod wodę przez chłopaka. Nick miał szczęście, że umiałam pływać oraz utrzymywać się jakiś czas pod wodą. W innym wypadku już musiał by mnie ratować. Po raz drugi poczułam bliskość z tym chłopakiem. Czułam, że jest ode mnie młodszy, że jest zwykłym uczniem, a ja studentką, ale nie przeszkadzało mi to. Znam takich studentów, z którymi nie mogę się dogadać, a znam zwykłych uczniów z którymi mam dobre, wspólne tematy. Nasz wzrok ponownie się złączył. Tym razem nie uciekałam wzrokiem. Uśmiechnęłam się do niego zalotnie.
- Ja też kocham wyczyny. - Zaśmiałam się, patrząc wprost na niego.

"GUL! GUL! GUL!" - to usłyszałem z ust Hinduski. Uśmiechnąłem się tylko i wyłoniłem z wody, ponieważ poczułem, że niestety brakuje mi powietrza.
- Gul gul gul... Guul... GUL! GUL! Gul? Gul. Gul. Gul.
Wyśpiewałem te słowa, po czym roześmiałem się w stronę dziewczyny. Tam, pod wodą było niesamowicie, wspaniale. Spojrzałem w oczy dziewczyny i spytałem się.
- Jesteś dobrą pływaczką, coooo ? Może jakiś wyścig, hym?
Puściłem zalotnie oczko do Nafisy i szepnąłem jej do ucha.
- Ale pamiętaj, ja nigdy nie przegrywam
Gdy szeptałem niesamowicie się zbliżyłem do niej i znów przeszły mnie dreszcze, ale po przekazaniu informacji po prostu się odsunąłem i w promiennym uśmiechu czekałem na odpowiedź puchonki. Już zastanawiałem się jakim podstępem "załatwić" "rywalkę".

- Żadne Gul, Gul, Gul. - Zaśmiałam się radośnie. - Ja wcale tak nie mówiłam. Powiedziałam, że ja też lubię wyczyny. Cokolwiek to znaczy. - Uśmiechnęłam się szeroko, po czym poczułam przyjemny dreszcz, gdy chłopak ponownie się do mnie zbliżył. No nie! Nigdy tak się nie czułam, jak w tym momencie, przy nim. Młody mężczyzna działał na mnie niemalże piorunująco. Otrząsnęłam się z uśmiechem, odsuwając się nieco.
- Wyścig? Nie... Chyba nie mam ochoty. A poza tym... nie bądź taki skromny, bo pójdę do Tiary Przydziału i wylądujesz w Slytherinie i nie będę ciebie lubiła! - Podeszłam do niego, po czym patrząc mu w oczy, pogroziłam palcem, śmiejąc się przy tym.

Gdy dziewczyna powiedziała, że nie ma ochoty chłopak w sumie w ogóle się nie zdziwił.
- Widzę, że znów wygrałem. No nic, takie umiejętności i urok osobisty dobrze współgrają, nie ?
Wybuchł śmiechem, po czym podszedł do dziewczyny, a raczej podpłynął i odgarnął mokre włosy na bok. Po chwili zaczął trząść się na wszystkie strony przez co woda z jego ciała leciała prosto na dziewczynę. Po chwili dodał jeszcze kilka chlapnięć i wydał okrzyk bojowy, po czym rzucił się na nią i lekko podtopił, po czym sam wpłynął pod wodę i zbliżył się do niej i spojrzał prosto w oczy. Widział, że dziewczyna ulega czarowi. Zbliżył się do niej i nagle złapał za ręce, po czym pociągnął w dół. Ajć, to był błąd! Znalazł się pod dziewczyną, która to wykorzystała i go złapała. Był jej "więźniem"... Roześmiał się tylko i patrzył wciąż na puchonkę. Widział teraz tylko ją, zapomniał o wszystkim, o całym świecie...

Przewróciłam tylko teatralnie oczami, słysząc znowu te jego wywody o skromności o uroku osobistym. Podparłam się tylko pod boczki, patrząc na niego.
- Oj, przestań już, to nie jest zabawne. - Powiedziałam całkiem poważnie, nie śmiejąc się, ani nie uśmiechając. Przestałam jednak mówić cokolwiek, gdy chłopak znowu zaczął się wygłupiać, tj. chlapać mnie wodą, tudzież wciągać mnie pod nią. Tym razem to jednak ja miałam przewagę!
- Syneeeek, nie przeginaj ty mi tutaj, dobrze? - Zaproponowałam z uśmiechem, będąc tuż nad nim, patrząc głęboko w jego oczy. - Teraz będę wredna i bezlitosna, wiesz?! - Zaczęłam się śmiać, łaskotając go tu i ówdzie, mając nadzieję, że Nick ma łaskotki.

NIE! NIE! NIE! Trafiła w sedno! Nick zaczął się wierzgać jak opętany. Wydzierać na wszystkie strony i zanosząc nieopętanym piskiem. Rzucał się na wszystkie strony i był wykończony po kilkunastu sekundach. W końcu padł wykończony i zrobił maślane oczka, po czym spojrzał na piękną dziewczynę.
- Jezuuuu, kobietoooo... Boję się!
Roześmiał się, ale w duchu marzył, aby już więcej dziewczyna go nie łaskotała. Znalazł słaby punkt Williamsa i miała jak go "ukarać"! Nick tylko spojrzał błagalnie i na chwilę wyłonił jakimś cudem głowę spod wody. Gdy zanurzył się z powrotem jakimś ekwilibrystycznym wyczynem puścił się po prostu w dół i dzięki temu, mimo że dziewczyna miała nogi Nicka, ten trzymał ręce w dole, więc pociągnął za nogi dziewczyny, przez co ta straciła równowagę i go puściła! Zaraz po tym złapał ją za biodra i wyrzuciła nad wodę, sam również się wynurzając. Zaniósł się nieopętanym śmiechem i wyrzucił z siebie
- Mówiłem, że zawsze wygrywam!
Po tym puścił do niej oczko.

- Po co Jezus.. Wystarczy Nafisa. - Przyznałam z uśmiechem, po czym uśmiech zamienił się w śmiech. Czułam, że to słaby punkt Nicka i sprawnie i umiejętnie go wykorzystałam do złych czynów. Tak, byłam zła, ale w tym pozytywnym znaczeniu. Nie chciałam go przecież skrzywdzić. Przez łaskotki też można umrzeć. Niby człowiek się śmieje, wszystko fajnie, ale w końcu śmiech radosny zamienia się w śmiech nerwowy.. Brak mu tchu i zgon gotowy! Nie chciałabym stracić tak wspaniałego towarzysza... Ten jednak musiał się zemścić. Uknuł spisek! Znowu, bez mojej zgody wylądowałam w wodzie.
- Ty! Ty wstrętny, mały karaluchu... - Podeszłam do niego dość zdenerwowana. - Pożałujesz i tym razem nie będą to łaskotki. - Wydusiłam, po czym spojrzałam na brzeg. - Tam jest moja różdżka, więc uważaj. - Uśmiechnęłam się w dość cyniczny sposób, ale niech wie, że ze mnę też nie ma żartów. A tak w ogóle to chciałam go troszkę nastraszyć. - Koniec, ok? Żarty się skończyły. - Odparłam, podążając w stronę brzegu jeziora, cała mokra, zmęczona, zdyszana. Nie chciałam tak wyglądać, ale stało się.

Nick się zdziwiił. Nie wiedział czy ona udaje, czy na serio się wkurzyła. Był zaskoczony, ale musiał zadziałać. Postawił wszystko na jedną kartę! Podbiegł do niej i złapał zdziwioną za nogę, po czym zaczął łaskotać! Ta zaczęła się również rzucać na wszystkie strony tak jak Nick.
- Zemsta jest słodka, hahahahaha!
Wiedział jednak, że dziewczyna zmieniła przed chwilą humor, więc po chwili puścił zanoszącą się śmiechem dziewczynę i pobiegł w stronę brzegu rozbawiony. W końcu wygramolił się i uśmiechnięty spytał
- Dziewczyny potrafią zabijać?
Zadowolony poczekał aż dziewczyna wyjdzie na brzeg i czekał na jej reakcję.

Też miałam łaskotki, ale nie w takim stopniu jak Nick. Poza tym nie poniosłam się łaskotkom, bo humor troszkę mi się popsuł. Starczyło mi na dzień dzisiejszy zabawy. Dobry nastrój zaczął mnie opuszczać, bo zaczęłam myśleć o szkole i o dniu, który właśnie się kończył. Wszystko byłoby w porządku, gdyby Nick w sumie nie wyzwał mnie na pojedynek. Przynajmniej tak to odebrałam. Schyliłam się po moją różdżkę. Orzech, łuska syreny, 10 i ¾. Czułam do niej jakiś sentyment, odkąd ów różdżka wybrała mnie u Oliwandera na Pokątnej. Wycelowałam różdżką w chłopaka z dość zadziorną miną.
- Potrafią zabijać... I to jeszcze jak...

Spojrzałam na niego, jakby z delikatnym wywyższeniem, po czym odrzuciłam gdzieś na bok moją różdżkę i uśmiechnęłam się do niego szeroko, jak przed kilkoma chwilami wstecz. Zrobiło mi się nieco głupio...
- Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zły za tą akcję z różdżką. Po prostu nie miałam już ochoty na wygłupy. A tobie wszystko wybaczam. Jesteś dobrym Gryfonkiem. - Zaśmiałam się wesoło, po czym i ja również zaczęłam zarzucać na siebie swoje ubranie, w tym przypadku zwiewną sukienkę. - Napiszę do ciebie na pewno.. Ale uważaj, moja sowa dziobie. - Odparłam z uśmiechem. - I mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy. - Mówiąc to, zastygłam w bezruchu, patrząc w jego oczy.

Czułam, że to ta chwila. Chwila pożegnania, chociaż w naszym wypadku tylko tymczasowego. Różniły nas tylko domy i wiek, ale łączyła ta sama szkoła i dogadywanie się. Uśmiechnęłam się do niego, po czym od razu zarumieniłam, gdy poczułam dotyk jego warg na swoim policzku w ramach pocałunku. Położyłam dłoń na policzek i uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.
- Jeszcze nigdy nie czekał na dziobanie sowy... Wariat... - Odparłam sama do siebie, machając mu na pożegnania, po czym również odeszłam w stronę szkoły, z tym, że w zupełnie innym kierunku od Nicka. Tak... to był piękny dzień... Przepiękny, bo spędzony z bratnią duszą, którą w końcu odnalazłam.

// zakończenie wątku. Dobranoc! :*