Zawsze była ambitna. O ile dane zagadnienie ją interesowało to potrafiła poświęcić mu naprawdę dużo czasu. Od kiedy jednak przejęła opiekę nad Puchońską drużyną to ta ambicja poszła jeszcze bardziej w górę, powodując, że wciąż czuła nakładaną przez siebie samą presję i nie mogła odpuścić treningów nawet po wygranym meczu. Absolutnie nie zamierzała odpuszczać nawet po zakończeniu sezonu, a zwycięstwo tylko dało jej dodatkowego kopa i wiarę, że w przyszłym roku naprawdę mają szansę walczyć o puchar. Nie zamierzała ułatwiać przeciwnikom zadania i marnować czas na leżenie i pachnienie, dlatego regularnie wskakiwała na miotłę i ćwiczyła sama lub z przyjaciółmi.
Tego dnia miała poćwiczyć rzuty z Silvią. Żadna z nich nie była ścigającą, ale należało szkolić się na każdej pozycji, by być gotowym na każdą możliwość, jakby przed meczem nagle kogoś zabrakło. Poza tym najbliższe rozgrywki miały odbyć się dopiero po wakacjach, więc mimo wszystko miały czas na jakiś spokojniejszy trening, a przecież mimo wszystko, wciąż najważniejsze w tym wszystkim było, żeby się po prostu dobrze bawić.
- Cześć! - Przywitała się wesoło, nie mogąc się powstrzymać od uściskania dziewczyny, kiedy tylko spotkały się w umówionym miejscu, z miotłą w ręce i kaflem pod pachą. - Jak ja się cieszę, że wygrana tak wszystkim siadła na ambicję! Jak tak dalej pójdzie, to będziemy niepokonani! - Przyznała entuzjastycznie, nie kryjąc w ogóle swojego zadowolenia. Puchoni ostatnio naprawdę porządnie wzięli się za miotły, co wzbudzało w Williams ogromne pokłady szczęścia i dumy, a nadzieje na przyszły sezon tylko rosły.
Wskoczyła na miotłę, żeby nie marnować czasu na pogaduchy, które mogły przecież równie dobrze odbyć się w powietrzu i rzuciła piłkę w stronę przeciwniczki, starając się, aby rzut był celny, ale trudny do przejęcia.

Atak: H
Kolejka: 1
Punkty: 0

Spoiler:

Świetnie. Pomysł wspólnego treningu wydawał się dla Valenti idealnym rozwiązaniem. Kochała quidditcha i wszystko, co z nim związane. Mogłaby praktycznie nie zsiadać z miotły, gdyby tylko było to możliwe. Dlatego kiedy padła propozycja, bez nawet jednej chwili zawahania przystała na nią i niedługo później znajdowała się już na zewnątrz, napawając się zapachem trawy, z miotłą na ramieniu i szerokim uśmiechem na wargach.
Nie, nie była jedną z tych, którym to powinna siąść ambicja po meczu. Dla niej teraz rozpoczynał się najważniejszy czas, w końcu miały się zacząć wszystkie ważne mecze teraz. Nie mogła pozwolić sobie na zatrzymanie, czy (Merlinie uchroń od tego!) jakiekolwiek cofnięcie się. Dla niej od razu oznaczałoby to rezerwowy skład, a tego zamierzała unikać jak ognia.
-Cześć! Bardzo się cieszę, że możemy polatać. - stwierdziła luźnym tonem. I na szczęście to tyle, jeśli chodzi o pogaduchy, bo obie wskoczyły po krótkiej rozgrzewce na miotły, gotowe do działania.
Pierwsza piłka posłana przez panią kapitan, była naprawdę precyzyjna i Silvia miała spore kłopoty z uniknięciem jej. Na szczęście ostatecznie poszło jej nieźle, przy okazji złapała piłkę i nim Nancy zdążyła zareagować, celnie wymierzyła rzut. Włoszka sama była zaskoczona tym, ile siły była w stanie w to włożyć! Zapowiadała się dobra zabawa, więc wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu


Unik:6
Atak J
Kolejka: 1
Punkty: Silvia 0:0 Nancy

Jeszcze do niedawna pewnie stresowałaby się treningiem z Silvią, która była zdecydowanie bardziej doświadczoną zawodniczką. Wygrana jednak dodała Nancy skrzydeł, a czas spędzany z drużyną na treningach i wspólna impreza sprawił, że w końcu się rozluźniła i nie spinała się w towarzystwie zawodników. Wczuła się w to i chyba ją zaakceptowali, więc nie było kompletnie czym się przejmować. Dlatego bez stresu, a z ogromnym entuzjazmem i szerokim uśmiechem zabrała się za trening.
Valenti ewidentnie nie zamierzała dawać jej taryfy ulgowej - i bardzo dobrze! Pierwsze podanie zdążyło ją zaskoczyć, bo zanim usadowiła się wygodnie na miotle, piłka pomknęła w kierunku Williams z ogromną prędkością, godną wielkiego chłopa. Nie zdążyła nijak zareagować, a kafel trafił ją idealnie w głowę, a potem spadł na ziemię! Brawo pani kapitan! Wspaniały początek!
- Och, wow... Tego się nie spodziewałam! Gdzie chowasz swoje mięśnie Silv? - Zaśmiała się, bo nie zamierzała dzisiaj dać się wyprowadzić z równowagi przez jakąś piłkę. Podleciała na dół, by podnieść kafla i szybkim manewrem wróciła na poprzednią pozycję, by od razu zaatakować przeciwniczkę, wkładając w to całą swoją siłę i celując w głowę, by nie pozostawać jej dłużną za siniaka na czole.

Unik -
Atak J
Kolejka: 2
Punkty: Silvia 2:0 Nancy

Unik -
Atak f
Kolejka: 2
Punkty: Silvia 2:2 Nancy

Nawet nie spodziewała się tego, że jej rzut może spowodować takie rezultaty. I prawdopodobnie nikt nie powinien się tego po niej spodziewać. Silvia nie miała wspaniałych umiejętności jako ścigająca, ale może to najwyższy czas, aby przemyśleć dokładnie swoje zachowanie i to, co robiła na boisku?
-Sama się nie spodziewałam, że tak potrafię! - powiedziała, zgodnie z prawdą. Może to szczęście początkującego? Jakkolwiek by to tłumaczyć, aż zrobiło jej się delikatnie wstyd, że mogła zrobić krzywdę koleżance z drużyny. Widząc, jak piłka majestatycznie odznacza się siniakiem na czole Nancy, poczuła delikatne wyrzuty sumienia. Ale widać było od razu, że to nie miała być babska zabawa, bo puchonka odpłaciła jej się dokładnie tym samym. Valenti nawet nie próbowała zrobić żadnego większego uniku, bo to nie miało sensu. Również dostała celnie w czoło, co wywarło na niej spore wrażenie. - Nancy, gdzie ty masz te mięśnie? - zaśmiała się, parodiując wypowiedź koleżanki, bo również zasługiwała w tym momencie na nie małe uznanie. Złapała piłkę i precyzyjnie wycelowała w nią, po czym rzuciła z nadzieją, że ponownie uda jej się trafić.

Obie zaczęły niemalże perfekcyjnie. Nancy zdawała sobie jednak sprawę, że to absolutnie o niczym jeszcze nie świadczy i należy skupić się na kolejnych rzutach zamiast cieszyć z sukcesów. Choć musiała przyznać, że pewnie całkiem zabawnie wyglądać to jak dały sobie nawzajem po głowie. Podania były świetne, ale chyba przydałoby im się popracować nad unikami. Szczególnie Williams, bo kolejny raz już wychodziły u niej braki w tym temacie. Na szczęście miała mnóstwo czasu do następnego meczu i przez wakacje będzie mogła podszkolić się w tym temacie.  
- No właśnie nie wiem, to chyba po prostu dobre prądy powietrzne! - Zaśmiała się w odpowiedzi na pytanie Silvii i chyba trochę przymknęła przy tym oczy. Zdecydowanie było to kolejnym błędem, bo piłka śmignęła niezauważona, a Puchonka otrzymała od swojej przeciwniczki kolejnego siniaka w gratisie. Mina nieco jej zrzedła kiedy poczuła uderzenie w udo i zorientowała się, że nawet nie próbowała złapać tej piłki, bo po prostu nie było kiedy. Wypuściła powietrze z rezygnacją i podleciała na dół, by chwycić kafel.
- Ok, twój refleks jest niesamowity. - Przyznała próbując się mocniej skoncentrować. Żarty żartami, zabawa zabawą, ale czas wziąć się w garść. Nie czekała ani chwili dłużej, tylko posłała piłkę w kierunku Silvii, starając się zrobić to tak, by utrudnić jej przechwycenie piłki i zyskać dzięki temu kolejny punkt.

Unik 2
Atak F
Kolejka: 3
Punkty: Silvia 3:2 Nancy

Nie ma co ukrywać, że pochwały z ust Nancy jakby dodatkowo dodawały Włoszce skrzydeł. Każdy lepiej potrafił latać, kiedy miał świadomość tego, że jego zaangażowanie było doceniane, prawda? Z nią więc nie było inaczej.
-Musi taki być, bo inaczej nie zobaczyłabym znicza. - wyszczerzyła zęby w uśmiechu, kiedy zwracała się do swojej dzisiejszej przeciwniczki. I pewnie było w tych słowach sporo racji, a Valenti pozostawało mieć nadzieję na to, że do końca ich dzisiejszego spotkania będzie wykazywała się takimi świetnymi umiejętnościami jak teraz.
Dlatego kiedy piłka pomknęła w jej stronę, precyzyjnie wycelowana przez Nancy, nie wahała się nawet sekundy. Złapała ją i nim puchonka zdążyła odpowiednio zareagować, od razu zaatakowała, bez cienia skrupułów. No i wszystko poszło niby świetnie, tylko że jakoś tym razem Silvia nie użyła aż tyle siły, co poprzednio. Może faktycznie bała się zrobić dziewczynie krzywdę? Na szczęście chociaż jej rzut był dosyć precyzyjny i pozostawała spora nadzieja na to, że trafi z panią kapitan.


Unik 6
Atak B podniesione do D
Kolejka: 3
Punkty: Silvia 3:2 Nancy

Nancy nigdy nie szczędziła pochwał jeśli tylko miała powód by kogoś nimi obdarować. Nawet jeśli miały to być takie oczywistości jak refleks szukającej z oficjalnej drużyny. Pozytywna motywacja była strategia, którą chciała wspierać swoją drużynę, która rosła w siłę. Na myśl o przyszłym sezonie aż ją skręcało z niecierpliwości. Nie spodziewała się, że tak szybko przestawi się ze strachu na ekscytację, a wystarczył jeden mecz by naprawdę to pokochała. Żałowała tych lat spędzonych jedynie na trybunach, dlatego teraz zamierzała wykorzystać ostatni rok w hogwarcie do granic możliwości, a jeśli miałby się skończyć wygranym pucharem? To by było coś wspaniałego...
- Masz rację, na tej pozycji to chyba najważniejsza cecha, nie? - Zapytała z ciekawością. Nigdy nie miała okazji gonić za zniczem, ale wyobrażała sobie jak wiele skupienia i umiejętności potrzeba, by najpierw wypatrzeć tą malutką kuleczkę, a potem jeszcze ją złapać. Zdecydowanie wolała swoje tłuczki, które również były bardzo szybkie, ale przynajmniej widoczne już z daleka! Na potwierdzenie swoich słów Silvia ponownie pochwaliła się swoją zwinnością, posyłając piłkę w stronę Williams. Tym razem była jednak odpowiednio przygotowana i bez problemu przechwyciła piłkę, by bez chwili wahania odesłać ją ponownie w kierunku Vatenti, starając się ją jakoś zmylić.

Unik  5+1=6
Atak G -> I
Kolejka: 4
Punkty: Silvia 3:2 Nancy

Unik 1
AtakD
Kolejka:4
Punkty: Silvia 3:4 Nancy

-Na pewno jedna z ważniejszych - stwierdziła w odpowiedzi na jej pytanie. Na tyle na ile dotychczas wiedziała, było to dosyć istotne.
Nie spodziewała się, że z pozoru niewinna gra, w którą zaczęły się bawić, przekształci się w tak zacięty pojedynek. Jednak jak i druga puchonka nie odpuszczała. Silvia wiedziała, że to niby tylko trening, niekoniecznie musi wszelkie swoje zdolności pokazywać podczas tego latania, ale za to Nancy wykazywała się świetnymi zdolnościami, niemal za każdym razem. I tak oto ta tura skończyła się w taki sposób, że coś rozproszyło dosyć skutecznie Valenti. Nie skupiła się ona dostatecznie mocno przez co kafel rzucony przez panią kapitan, precyzyjnie uderzył znów w jej czoło. Uderzenie ogłuszyło na chwilę Włoszkę. Nie spodziewała się, że dwa razy w ciągu jednego treningu zostanie tak skutecznie dwukrotnie znokautowana. Gwiazdki pokazały jej się przed oczami i mimo to jakimś cudem udało jej się utrzymać piłkę, nie upuścić jej na ziemię. Ale chwilę zajęło, nim doszła do siebie na tyle, aby wyprowadzić odpowiedni atak.
-Nancy, nie patyczkujesz się - skomentowała jej zagranie po czym sama wycelowała w puchonkę. Chyba jeszcze odczuwała uderzenie, bo zdecydowanie zbyt mało siły w to włożyła i szczerze wątpiła, że piłka realnie trafi w cel.

Unik 6
Atak C, ale +2, czyli E
Kolejka: 5
Punkty: Silvia 3:4 Nancy

Gdyby to było tylko niewinne rzucanie kaflem, to żadna z nich nie wyniosłaby z tego treningu nic wartościowego. Mimo że najbliższe rozgrywki miały się odbyć dopiero w nowym roku szkolnym, a to był jedynie luźny trening, to nie zamierzała się obijać. Na początku chciała jedynie podnieść podupadłą drużynę, ale wraz z wygraną jej ambicje urosły i chociaż nie aspirowała na zawodowca, to chciała się doskonalić w tej dziedzinie. W końcu będąc kapitanem musiała się dobrze prezentować, a już na pewno nie odstawać od drużyny, w której obecnie było kilku naprawdę dobrych zawodników. Takich jak Silvia. Dziewczyna wciąż ją nieco stresowała, choć starała się nie dawać tego po sobie poznać. Za każdym razem kiedy przyszło do treningu z zawodowcem, to coś ściskało Nancy w żołądku, a dłonie jakoś bardziej się pociły. Nie zamierzała jednak powtórzyć 'popisu', który dała przed Hem, dlatego była skupiona do granic możliwości. Choć starała się, żeby nerwy nie zapanowały nad dobrym humorem. Z łatwością przejęła nadlatującą piłkę, nie dając się zbić swojej przeciwniczce i od razu odrzuciła go w przeciwnym kierunku.
- Trening to trening! Nie zamierzam się obijać! - Krzyknęła wesoło, obserwując czy Silvii uda się przejąć podanie, czy może zdobędzie punkt.
- A jeśli mogę spytać... Jak wyglądają wasze treningi z Osami? - Zapytała ze szczerym zainteresowaniem. Osy były jej ulubieńcami, a już szczególnie od kiedy odwiedziła ich rozlewnię miodu wraz z Lyallem. Nie myślała na poważnie o dołączeniu do żadnej z drużyn, ale nie szkodziło przecież trochę o to podpytać, skoro miała okazję.

Gdyby tylko Włoszka miała świadomość tego, jakie odczucia wzbudza w Nancy, zapewne spróbowałaby zmienić jakoś swoje zachowanie, czy nastawienie tak, aby puchonka poczuła się znacznie pewniej w jej obecności. Bo nawet nie podejrzewała, że ktokolwiek mógłby się czuć niepewnie przez to, co do tej pory osiągnęła Valenti. Quidditch stał się dla niej najważniejszy już jakiś czas temu, ale to nie tak, że z dnia na dzień osiągnęła wszystko to, co teraz posiadała w tej dyscyplinie. Zajęło jej to wiele lat, ale nigdy nie mówiła o sobie jako o kimś wspaniałym. Pod tym względem była bardzo skromną osobą, która sądziła, że każdy radzi sobie znacznie lepiej. Choćby fakt, że to właśnie Nancy była kapitanem o czymś świadczył. Dziewczyna musiała być dobra, a nawet cholernie dobra i Silvia uważała, że to tylko kwestia czasu, aż uwierzy w swoje siły i zacznie grać w jakimś zajebistym klubie.
Na szczęście tym razem poszło jej znacznie lepiej. Sprawnie złapała kafla, którego precyzyjnie wycelowała w nią Nancy. Bez chwili namysłu rzuciła piłkę w jej stronę, równie mocno co pani kapitan, z niecierpliwością czekając na rezultaty.
Milczała chwilę, kiedy usłyszała pytanie z jej ust, zastanawiając się, jak do dobrze ubrać w słowa.
-Inaczej... - powiedziała po dłuższej chwili. Uznała jednak, że ta odpowiedź może nie być wystarczająca, więc po chwili dodała. - W zasadzie przede wszystkim ćwiczone są różnorakie zagrania taktyczne tak, aby na boisku przeciwnik nie mógł Cię niczym zaskoczyć. Inne dla każdego rodzaju stanowiska, jakie zajmujesz w drużynie. Dostosowane pod umiejętności i twoje predyspozycje. No i przede wszystkim treningi mogą trwać nawet po kilka godzin, w szczególności kiedy zaczyna się sezon, to są one niemalże codziennie. - wisiała chwilę w powietrzu czekając na atak ze strony Nancy. -Nie myślałaś nad tym, by zgłosić się do jakiejś drużyny? - zapytała po sekundzie czy dwóch ciszy. Ona sama nie musiała się nigdzie zgłaszać. Ktoś zauważył jej dokonania i zaproponowano jej zawodową grę. Potem kilka transferów aż wróciła do Wielkiej Brytanii. Ale uważała, że quidditch to najlepsza przygoda w jej życiu.

Unik 5
Atak E podniesione na F
Kolejka: 5
Punkty: Silvia 3:4 Nancy

Problem nie leżał ani w Silvii, ani w innych zawodnikach, tylko w Nancy i jej braku pewności siebie. Wiedziała, że Silvia jest przesympatyczną dziewczyną, która pewnie nie miała zamiaru jej oceniać, i której zdecydowanie nie powinna się stresować. Niestety, rozsądek podpowiadał jedno, a stres robił swoje. Mimo wygranej wciąż czuła się trochę nie na miejscu i potrzebowała jeszcze czasu, żeby przyzwyczaić się do nowej funkcji i zaakceptować to, że się do tego nadaje. Kapitaństwo przewróciło jej dotychczasowe, szkolne życie do góry nogami. Dało nowe cele, nowe znajomości, nowe zobowiązania, a tyle nowości, w połączeniu z jej tendencją do stresowania się każdą pierdołą, potrafiło przyprawić o zawrót głowy. Na szczęście miała przed sobą całe wakacje, żeby wziąć się porządnie w garść, ogarnąć i przygotować mentalnie na następny sezon, w którym Puszki miały wrócić do walki o puchar! Wierzyła z całego serca, że są w stanie to zrobić.
Uważnie obserwowała piłkę, skupiając się na przejęciu podania i jednocześnie słuchając tego, co dziewczyna ma do powiedzenia na temat swojej drugiej drużyny. Wyciągnęła ręce w stronę piłki, starając się przejąć kafla, ale ten zdążył jedynie musnąć jej palce i wymknąć się na ziemię, dając tym samym Valenti kolejny punkt.
- Tam już nie ma za wiele miejsca na zabawę, nie? Ostry trening i masa ciężkiej pracy. Podziwiam... - Przyznała, zlatując na ziemię po upuszczonego kafla, a chwile później wróciła na pozycję, gotowa do kolejnego ataku. Może powinna też przyjąć taką taktykę? Sama traktowała quidditcha głównie jako rozrywkę, ale przecież wielu członków drużyny chciało zająć się tym zawodowo.
Rzuciła piłkę w kierunku Silvii, starając się zbić przeciwniczkę i zarobić kolejne punkty.
- Jeszcze kilka miesięcy temu nie myślałam nawet, żeby zgłosić się do szkolnej! - Przyznała, nie kryjąc rozbawienia. Gdyby ktoś jej na początku roku powiedział, że jeszcze w tym semestrze zostanie kapitanem, to popukałaby się jedynie w czoło. - Ale muszę to w końcu przemyśleć. - Dodała jeszcze, z lekką niepewnością. Powoli rodziły się w niej kolejne małe marzenia i z każdym kolejnym treningiem nabierała ochoty na więcej i więcej.

Unik 3
Atak D
Kolejka: 6
Punkty: Silvia 4:4 Nancy

Unik 2 podniesione do 3
Atak G obniżony do F
Kolejka: 6
Punkty: Silvia 4:5 Nancy

Włoszka doskonale rozumiała, jakie uczucia mogą kłębić się w głowie Nancy, choć wcale nie musiało to tak na pierwszy rzut oka wyglądać. Doskonale pamiętała swoje debiuty na boisku i to, jak niepewnie się wtedy czuła. Choć od pierwszego momentu, gdy wsiadła na miotłę, wiedziała, że to jest to miejsce, w którym zawsze chciała być, to mimo wszystko, gdzieś tam wątpiła, czy postępuje słusznie. Musiało minąć naprawdę wiele czasu, nim w końcu przekonała się, że coś jednak potrafi i nie bez powodu zaprosiły ją do współpracy jakieś drużyny. Dlatego podejrzewała, że w przypadku Nancy mogło być bardzo podobnie. Może gdyby cała drużyna puchonów zmieniła swoje nastawienie i bardziej uwierzyła w umiejętności, które posiadają, następny sezon stałby się dla nich najlepszym? Kto wie, jakie dzikie zwierzęta mogłyby z nich wyjść, gdyby do ich dobrych umiejętności dodać jeszcze trochę wiary w siebie...
Nic nie mogła poradzić na to, że atak wyprowadzony przez Nancy, przeleciał jej między palcami. Mimo, że dokładnie widziała, co przeciwniczka robi, kafel minął jej dłonie i poszybował ku ziemi. Puchonka ruszyła za nim w pościg, wyłapując go kilka centymetrów nad gruntem i uśmiechając się sama do siebie. Wróciła na wcześniej zajmowane miejsce, by dalej kontynuować grę i rozmowę z Nancy.
- Każdy czuje, że musi robić wszystko to, co do niego należy i jeszcze więcej. Stawki są tutaj większe, niż szkolny puchar, bo w grę wchodzą już pokaźne sumy galeonów. - stwierdziła. Wycelowała ponownie kaflem i precyzyjnie rzuciła go w kierunku Nancy, z nadzieją, że uda jej się w tej turze ponownie zdobyć jakiś punkt. Miała nadzieję, że tym razem atak zostanie wykonany poprawnie. Zaśmiała się słysząc kolejne słowa, które do niej dotarły. - Nancy, jesteś świetna, więc nie rozumiem, po co Ci te wątpliwości. - przyznała, bez cienia szyderstwa czy czegokolwiek, co mogłoby wprawić jej koleżankę w zakłopotanie. - Jeśli tylko będziesz chciała zgłosić się do jakiejś drużyny, daj znać. Mogę zagadać w Osach, może coś da się zrobić. - dodała jeszcze po chwili. Wiedziała, że czasami poręczanie za innych mogło przynieść nie do końca takie skutki, jakby sobie tego człowiek życzył, ale jeśli chodziło o Nancy, to nie miała żadnych wątpliwości.

Unik 2
Atak E
Kolejka:7
Punkty: Silvia 5:5 Nancy

Puchoni mimo kiepskiej większości sezonu mieli w tym momencie naprawdę coraz bardziej wyrównane szanse na puchar w przyszłym roku. Faktycznie brakowało im pewności siebie i wiary, że są w stanie pokazać więcej. A przecież byli! Zmiana kapitana jak i większości składu drużyny nie była prosta, ale w ostatnim meczu pokazali przecież, że stać ich na więcej. Gdyby faktycznie wygrali w przyszłym sezonie, to czyż nie byłby to dla Nancy idealny pierwszy krok do sportowej kariery? Czekał ją ostatni rok studiów, to chyba był najwyższy czas, by zdecydować się, w którą stronę iść. Nigdy nie wiązała swojej przyszłości ze sportem, ale nie wiązała jej też z niczym innym, a przecież musiała przyznać, że kiedy wyleciała na boisko, to mimo ogromnego stresu, czuła również, że jest dokładnie tam, gdzie być powinna. Wszystkie decyzje w jej puchońskiej głowie musiały długo dojrzewać, zanim zostaną wcielone w życie, ale czuła jak powoli, nieśmiało, odzywały się myśli o dołączeniu do pozaszkolnej drużyny. Tym bardziej że czuła jak wielkie wsparcie ma w swoich quidditchowych partnerach.
Uśmiechnęła się radośnie na komplement, który padł w jej stronę. Odruchowo chciała zaprzeczyć, ale ugryzła się w porę w język. Jej brak pewności siebie pewnie był widoczny, mimo że starała się to bardzo ukrywać, szczególnie przed drużyną, ale wcale nie było trzeba tego potwierdzać słowami.
- Dzięki, staram się nadrabiać te stracone lata. - Uśmiechnęła się z wdzięcznością do dziewczyny i to był błąd. Spuściła kafla z oczy tylko na moment, ale ta chwila wystarczyła, by przeleciał jej między palcami. Wywróciła oczami z rozbawieniem i podleciała na dół, po piłkę.
Kiedy natomiast usłyszała propozycję, to oczy aż jej błysnęły z podekscytowania. Nie spodziewała się po sobie takiej reakcji, a jednak szczerze ucieszyła się na myśl o Osach. Czyżby jednak podświadomie tego chciała? Przerzuciła piłkę z ręki do ręki, zastanawiając się przez chwile co odpowiedzieć. Osy były jedną z jej ulubionych drużyn, z drugiej strony wiedziała, że jej przyjaciel Tadek miał zamiar zasilić szeregi Srok. Gdzie odnalazłaby się lepiej? Chwila, czy ja właśnie rzeczywiście biorę pod uwagę dołączenie do drużyny..?
- Wiesz co... Rozważę to jeszcze. Dziękuję, to naprawdę wiele dla mnie znaczy. - Uśmiechnęła się, z nieco większą pewnością niż na początku. Musiała przyznać, że ta rozmowa dała jej dużo do myślenia i podbudowała ją na duchu. Będzie miała co analizować wieczorami w łóżku.
Zorientowała się, że wciąż trzyma piłkę w ręce, rzuciła więc w kierunku Silvii, licząc, że uda jej się ją zaskoczyć i złapać kolejny punkt.

Unik 6
Atak C podniesione do E
Kolejka: 7
Punkty: Silvia 5:5 Nancy

Każdy miał szansę na wygraną, tak zawsze uważała Valenti. Nie było żadnego sensu w odgórny zakładaniu jakiegoś zdarzenia, bo koniec końców, los bywał naprawdę nieprzewidywalnym. Szczególnie w takiej grze jak quidditch. Ile to razy zdarzało się, że przegrywała drużyna, której szukający złapał znicz? Bądź ścigający nagle musiał zajmować inne miejsce na boisku niż powinien, bo ważniejszy gracz został wyeliminowany? Silvia widziała już takie zdarzenia i zawsze ją one zadziwiały. I utwierdzały w przekonaniu, że niemożliwe nie istnieje... Puchoni zawsze mieli szansę na wygraną. Trzeba było ich tylko upewnić w tym przekonaniu, a kolejny sezon mógł należeć do nich. Jednak chyba wpierw należało zacząć od pani kapitan, której niepewność aż promieniowała poza jej ciało.
- Dopiero jak pojawiłam się w Hogrwarcie, to nauczyłam się, jak korzystać z miotły. - powiedziała, co było kompletnie zgodnym z prawdą. Miała nadzieję, że ta mała uwaga wspomoże Nancy i poprawi jej nastrój. Skoro dziewczyna dopiero zaczynała swoja przygodę z quidditchem, to wszystko co piękne przed nią!
- Jeśli tylko będziesz chciała jednak, daj znać. - dodała jeszcze, ciekawa czy Nancy faktycznie zdecyduje się na taki krok. Na szczęście w tym momencie rzuciła ona kafla w kierunku Silvii. Ta była idealnie przygotowaną. Piłka nie mogła jej zaskoczyć i nie zrobiła tego. Złapała ją na wysokości swojej twarzy i od razu wyprowadziła celny rzut w stronę swojej dzisiejszej przeciwniczki, mając ogromną nadzieję, że celnie ją trafi, zdobywając kolejne punkty.

Unik 4
Atak A
Kolejka: 8
Punkty: Silvia 5:5 Nancy

Williams nie miała jeszcze praktycznie żadnego doświadczenia, ale jako wierny kibic już od najmłodszych lat oglądała mecze i tego typu niespodziewane akcje. Quidditch był bardzo nieprzewidywalną grą, w której poza umiejętnościami trzeba było mieć też trochę szczęścia. Ostatnio fortuna im sprzyjała i pozostawało tylko mieć nadzieję, że pozostanie z nimi w przyszłym sezonie. A nawet jeśli mieliby odnieść klęskę to i tak najważniejsza była zabawa, bo sport, szczególnie ten na poziomie szkolnym, a nie zawodowym, miał przede wszystkim dawać im radość. Ostatnimi czasy nic nie cieszyło jej tak, jak kolejne treningi i możliwość wskoczenia na miotłę. Tym bardziej że już prawie uzbierała kwotę na nowego nimbusa, który czekał na nią na wystawie w sklepie, codziennie odpowiednio konserwowany i polerowany.
- Naprawdę? Myślałam, że latasz od zawsze. - Zaskoczyła ją tą informacją. Silvia była ich najmocniejszym zawodnikiem, z największym stażem w profesjonalnej drużynie. Z góry założyła, że dziewczyna latała wcześniej, niż zaczęła chodzić. Jak widać założenie było błędne, a Valenti swoje wysokie umiejętności wypracowała w naprawdę krótkim czasie. Ta świadomość faktycznie tchnęła w Nancy pozytywne myśli, bo to oznaczało, że nigdy nie było tak naprawdę za późno, żeby zacząć. Mimo że został jej tylko rok w szkole, to wciąż była przecież młoda, a kariera mogła czekać tuż za rogiem. Czy się uda? Tego nie wiedziała, ale wiedziała, że na pewno warto spróbować. Musiała tylko postawić sobie pytanie, czy się odważy?
- Potrzebuję trochę czasu, żeby się z tym oswoić, ale powiem ci, że naprawdę mnie kusisz. - Uśmiechnęła się do dziewczyny z wdzięcznością. Potrzebowała tego.
Znowu lekko się przez to zagapiła, ale umknęła w ostatniej chwili przed nadlatującą piłką. W ostatniej chwili, zanim kafel poleciał na ziemię, udało jej się go złapać i wykonała rzut w stronę przeciwniczki. Niestety od razu widziała, że nie było to dobre podanie. Tym razem piłka nie poleciała tam, gdzie Nancy chciała ją posłać, być może rozproszyła się trochę przez te wszystkie emocje.

Unik 5 +1 do literki
Atak G -> H
Kolejka: 8
Punkty: Silvia 5:5 Nancy still

Wielu zaskakiwała taka informacja, kiedy włoszka mówiła o tym, od jak długiego czasu siedziała na miotle. W Calpiatto, latanie nie było tak popularnym zajęciem, jak tutaj w Hogwarcie. Tam będąc nawet nie brała pod uwagę tego, że mogłaby spróbować swoich sił jako zawodnik quidditcha. Może również wielu tamtejszych uczniów miało podobne do niej podejście, wiele by to wyjaśniało. -Naprawdę. Wcześniej nawet nie brałam pod uwagę latania, a co dopiero zawodowej gry. - może właśnie jej przypadek miał natchnąć Nancy do dalszej pracy nad swoimi umiejętnościami? Jeśli tak, to wspaniale. Włoszka uśmiechnęła się szeroko w jej stronę, traktują atak, jaki w jej kierunku wykonała bardziej jako podanie, niż faktyczną konieczność bronienia się. Luźna atmosfera sprzyjała obu, bo wydawały się być rozluźnione i zadowolone ze wspólnego treningu. Silvia przerzuciła piłkę kilka razy z dłoni do dłoni, przyglądając się jej szwom. -Jasne, rozumiem! To jednak poważna decyzja, której nie należy podejmować pochopnie. Wielu myśli, że gracze mają łatwe życie. Ale nie biorą pod uwagę, że to naprawdę ciężka praca. I każda, nawet najmniejsza kontuzja, może pociągnąć za sobą kolejne, które mogą wykluczyć Cię już na zawsze z rozgrywek - czuła się zobligowana do powiedzenia wprost o tej mniej przyjemnej stronie bycia graczem quidditcha, która często jest pomijana. Ale mimo wszystko uśmiech na jej ustach sugerował, że nie ma co tak bardzo się tym przejmować. Zrobiła jedną małą pętlę w powietrzu, nie wiedzieć czemu i po co. Może to jakiś sposób na zmylenie Nancy? Chyba tak, bo od razu po niej wyprowadziła kolejny atak, znacznie bardziej precyzyjny i silny, niż poprzednie. Może tym razem uda się pokonać Nancy?

Unik 5 -> 4
Atak H
Kolejka: 9
Punkty: Silvia 5:5 Nancy łeb w łeb

Przypadek Silvii był dowodem na to, że wcale nie trzeba było trenować od najmłodszych lat, z największą intensywnością, żeby osiągnąć sukces w tej dziedzinie. A może Włoszka miała po prostu wrodzony talent? Nancy widziała jak dziewczyna radzi sobie z miotłą i jak bezbłędnie sprawdza się na pozycji szukającego.
- To jestem pod wrażeniem. Naprawdę. - przyznała, uśmiechając się do dziewczyny, a w jej oczach rzeczywiście można było dostrzec pewnego rodzaju podziw. Słowa Silvii rzeczywiście obudziły w niej więcej zapału i motywacji. Może dołączenie do drużyny to nie był tak głupi pomysł? Może warto jednak podążać za marzeniami, choć te mogłyby się wydawać bardzo nierealne? W końcu czy cokolwiek stało na przeszkodzie, żeby po prostu spróbować swoich sił? Zawsze przecież mogła zrezygnować i chociaż nie byłoby przyjemnym uczuciem dowiedzieć się, że się nie nadaje, to przecież nic w gruncie rzeczy by się nie stało. Wróciłaby z podkulonym ogonem na szkolne boisko, rozegrała swój pierwszy i zarazem ostatni sezon szkolnych rozgrywek, a później odłożyłaby nimbusa do szafy i zajęłaby się czymś innym. Czy to była taka straszna wizja? Gorszą na pewno byłoby spędzenie młodości w pracy, która nie wzbudzałaby jej zainteresowania, z myślami, że straciło się okazję na robienie czegoś, co rzeczywiście sprawiało jej radość. Nawet jeśli tym zajęciem miał być dość niebezpieczny sport.
- Oczywiście, że to ciężka i niebezpieczna praca! I do tego dość nieprzewidywalna... - od razu przyznała dziewczynie rację. Doskonale zdawała sobie sprawę, że poważne rozgrywki mogły nieść za sobą daleko idące konsekwencje. Na początku nieco bała się kontuzji, ale z każdym kolejnym treningiem uodparniała się na ból, a każde kolejne złamanie przesuwało jej granice wytrzymałości. - Jaką miałaś najpoważniejszą kontuzję? - zapytała, tak ze zwykłej ciekawości, skoro już przeszły na ten bolesny temat. Williams w ciągu swojej krótkiej kariery zdążyła złamać rękę, nos i kość udową, była ciekawa czy ta statystyka ma jakiekolwiek przełożenie na rzeczywisty stan rzeczy, czy to ona ma po prostu strasznego pecha.
Cały czas obserwowała uważnie ruchy swojej przeciwniczki i mimo sprytnej zmyłki przechwyciła piłkę bez większych problemów, a zachęcona tym manewrem sama wyrwała nieco do przodu, wyminęła dziewczynę i wykonała rzut zachodząc ją od tyłu. Tak się zagadały, że przestały się skupiać na grze i choć rozmawiało jej się bardzo dobrze, to jednak należało wprowadzić nieco dynamiki do tego treningu.

Unik G +2 do litery
Atak B +2 = D
Kolejka: 9
Punkty: Silvia 5:5 Nancy coś mi mówi, że tak będzie do końca

Włoszka od stosunkowo niedawana uważała, że spełnianie swoich marzeń jest najważniejsze. Wiele musiało się zmienić w jej życiu, aby dotarła do tego momentu, w którym aktualnie się znajdowała. Pewnie gdyby miała taką możliwość, rozważyłaby niektóre zmiany w swoim życiu, ale czy byłby to dobry wybór? Teraz ciężko określić. -Daj spokój, Nancy. W szkole pełno znajdziesz graczy, którzy zdecydowanie bardziej zasługują na takie słowa uznania - stwierdziła luźnym tonem, nie przez skromność, ale dlatego, że naprawdę tak uważała. Była dobra, może ktoś by uznał, że nawet bardzo dobrym graczem. Ona sama nie miała o sobie aż tak wysokiego mniemania. Dużo pracy, dużo jakiegoś wrodzonego instynktu do tej gry. Ale czy coś więcej? Nie była pewna czy tak jest.
Temat ich rozmowy zszedł na kontuzje, co od razu wywołało w głowie Włoszki pewnego rodzaju wspomnienia. Twarz paskudnie uśmiechajacego się jej chłopaka wykwitła w jej umyśle i wspomnienie tego, w jak "cudowny" sposób rozpoczęła się ich relacja. Od złamanego nadgarstwa i zawieszeniu dla Silvii quidditcha na kilka miesięcy. Kontuzja może i brzmiała dosyć błacho ale powikłania były znacznie gorsze.
- Wiesz, trochę ich było... - uśmiechnęła się, odpowiadając w delikatnie wymijający sposób. Nie chciała mówić o tym, że najczęściej największe kontuzje powodował pewien ślizgon... Ale nie mogła pozostawić puchonki bez żadnej wiedzy, więc ruszyła do odpowiedzi. - W pierwszym swoim zawodowym meczu, tuż po tym, jak złapałam znicz i wygrałam mecz dla swojej drużyny, dostałam od pałkarza przeciwnej pałką prosto w nos. Była wielka sprawa, zalałam się krwią, obudziłam w Mungu po trzech dniach. - parsknęła śmiechem i odwróciła głowę tak, by dziewczyna zobaczyła jej profil. - Na szczęście nie popsuł mojego idealnego profilu.
Jakimś cudem atak skierowany w Valenti, w żaden sposób jej nie zaskoczył. Może po prostu nie chciała po raz kolejny mieć złamanego nosa, a może to jakiś instynkt, ale piłkę przechwyciła od razu, idealnie celując w przeciwniczkę. Jednak chyba zmęczenie organizmu zaczynało pojawiać się w jej ciele, bo rzut, choć bardzo precyzyjny, nie miał w sobie zbyt wiele siły.

Unik 1+1 -> 2
Atak F
Kolejka: 10
Punkty: oj nie, nie Silvia 6:5 Nancy

Myśląc o tym wszystkim, Nancy dostrzegła, jak bardzo jej życie zmieniło się w ciągu tych ostatnich kilku miesięcy. Rozpoczynała ten rok będąc w zupełnie innym miejscu niż była teraz i gdyby ktoś jej wtedy powiedział, że nie dość, że zostanie kapitanem, to jeszcze będzie na poważnie rozważać przyszłą karierę w quidditchu, to w życiu by nie uwierzyła. A jednak, ku swojemu własnemu zaskoczeniu podobały jej się te zmiany. Coraz odważniej czerpała z życia to, co jej oferowało, a wstąpienie do drużyny byłby wręcz idealnym podsumowaniem tego okresu.
- To, że inni też są świetni, nie umniejsza twoim umiejętnościom. - przyznała, rozkładając ręce. To nie tak, że chciała jej słodzić, czy przypodobać się ze względu na możliwe załatwienie miejsca u Os w przyszłości. Naprawdę była pełna podziwu dla umiejętności Silvii i nie widziała powodów, by nie mówić o tym głośno. Co by nie mówić, włoszka była ich najmocniejszym ogniwem w drużynie i co do tego Nancy nie miała wątpliwości.
Quidditch potrafił naprawdę dać w kość, a ryzyko uszkodzenia było naprawdę duże, na szczęście większość kontuzji wymagała jednej wizyty u uzdrowiciela, albo kilku łyków niesmacznego eliksiru. Niestety bywały też takie, które mogły zmusić do długiej rekonwalescencji lub nawet przekreślić sportową karierę i warto było zdawać sobie z tego sprawę, zanim podpisze się umowę z zawodową drużyną. Czy Williams była na to gotowa? Wydawało jej się, że tak, chociaż mimo kilku mniej poważnych wypadków tak naprawdę nie miała wyobrażenia, jak to może wyglądać w rzeczywistości.
- Na szczęście wciąż jest idealny! - zawtórowała dziewczynie śmiechem, słysząc tę nieco makabryczną historię. Bliskie spotkanie z pałką musiało być bardzo nieprzyjemne, jako pałkarz doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Ten nagły wybuch wesołości nieco ją rozproszył, przez co nie zauważyła nadlatującej piłki. Uderzenie w bark zwiastowało punkt dla Valenti, przez co w końcu ktoś ponownie wysunął się na prowadzenie. Nancy nie zamierzała jednak pozostawać dłużna i kiedy tylko podniosła piłkę z ziemi, poderwała się do góry, by zaatakować od boku z nadzieją na rewanż.

Unik 4
Atak C
Kolejka: 10
Punkty: Silvia 6:5 Nancy

Mimo wszystko, wciąż było miło usłyszeć komplementy dotyczące swoich umiejętności, choć Valenti wciąż nie potrafiła do tego przywyknąć. Bez względu na to, ile osób i jak często by jej coś podobnego powtarzały, nie mogła zmienić swojego podejścia do tego wszystkiego. Cóż, chyba pod tym względem obie puchonki były dosyć podobne. Choć pewnie w ogóle nie zdawały sobie z tego sprawy. -Być może, ale chyba nie ma sensu o tym więcej rozmawiać. - stwierdziła krótko, uśmiechając się delikatnie w kierunku Nancy. Chyba wypadałoby się skupić na prowadzonej właśnie grze, prawda? Ciężko jednak było to zrobić, kiedy co chwilę obie zaczynały się głośno śmiać i super bawić. I mimo, że atak pani kapitan był naprawdę dobry i bardzo precyzyjny, Silvii jakoś udało się wywinąć. Nie dość że Silvii udało się złapać piłkę, to jeszcze należało wyprowadzić odpowiedni atak. Tylko że w czasie tak głośnego śmiania się, było to praktycznie niemożliwym. - Nancy, bardzo mnie dekoncentrujesz - stwierdziła, wciąż śmiejąc się głośno, choć wcale jej ta dekoncentracja nie przeszkadzała. Miło było tak po prostu śmiać się i ćwiczyć granie jednocześnie, bez jakiegoś wielkiego spięcia, czy coś, co zazwyczaj towarzyszyło na treningach w drużynie, gdzie Włoszka grała na co dzień. Nie mniej, spróbowała wyprowadzić odpowiedni atak, ale piłka wyślizgnęła się z jej dłoni o wiele szybciej, niżby tego chciała. Trajektoria lotu piłki zmieniła się dosyć znacząco, przez co zaczęła mocno wątpić, czy obiekt miał możliwość dosięgnięcia celu.

Żeby nie trzeba było tak scrollować

Spoiler:

Unik 4 + 2 = 6
Atak B -> D
Kolejka: 11
Punkty: S 6:5 N

W tej kwestii rzeczywiście były do siebie bardzo podobne. Choć Nancy uwielbiała prawić ludziom komplementy i obserwować, jak zazwyczaj ich twarze wtedy się rozpromieniają, to sama również kompletnie nie umiała ich przyjmować. Nie ważne ile razy i od jak wielu osób coś usłyszała i tak miała ogromną potrzebę negowania każdego dobrego słowa, kierowanego w jej stronę.
Kiwnęła głową, zgadzając się, że nie ma chyba sensu dłużej o tym mówić. Powoli zaczynało robić się późno, a one większość czasu spędziły na rozmowie, zamiast skupić się na grze. Williams specjalnie to nie przeszkadzało, czas mijał im bardzo przyjemnie, a poznawanie lepiej swoich zawodników to też była dla niej ważna kwestia. Pogadać jednak mogły w każdej wolnej chwili, a trening wymagał już nieco więcej czasu i zaangażowania.
Ledwo opanowała kolejny wybuch wesołości, ale mimo to udało jej się przechwycić piłkę, nie dając tym samym kolejnych punktów Silvii.
- Oh, to dobrze! Nie może być zbyt łatwo! - rzuciła wesoło i podleciała w górę, by zrobić szybką pętlę i rzucić kaflem w kierunku przeciwniczki, licząc na to, że tym razem ponownie wyrówna punktację. Nie miało dla niej większego znaczenia, kto zdobędzie to symboliczne zwycięstwo, ale mimo wszystko rywalizacja była rywalizacją i zamierzała do samego końca dawać z siebie wszystko, a przynajmniej tyle ile mogła w tej luźnej, przyjaznej atmosferze.

Unik 5+ 1 = 6
Atak I +2 = J
Kolejka: 11
Punkty: S 6:5 N

Wspólny trening z panią kapitan był dla Silvii ważnym doświadczeniem, dzięki któremu uznawała, że będzie miała większe szanse na poznanie jej i, miejmy nadzieję, zaprzyjaźnienie. Bardzo ważnym były odpowiednie stosunki wśród graczy jednej drużny, dzięki czemu można było unikać niepotrzebnych konfliktów a i lepiej zrozumieć ewentualne zagrania, którymi gracze potrafili się posługiwać. Włoszce ten dzisiejszy trening z pewnością wiele dał i miała nadzieję, że jeszcze nie raz będzie miała okazję do wspólnego latania z Nancy, nie tylko na treningu wspólnym drużyny. Coś jednak wyraźnie było prawdziwego we wcześniej rzuconym przez Włoszkę stwierdzeniu, jakoby Nancy ją delikatnie rozpraszała. Teraz, kiedy mniej rozmawiały, uniknięcie ataku zaserwowanego jej przez puchonkę nie stanowiło żadnego problemu. - Widzisz? Teraz mam szansę pokazać tę swoją wspaniałą formę, o którą mnie tak oskarżasz! - rzuciła jeszcze wciąż rozbawiona, bo ten chwyt faktycznie mógłby uchodzić za popis umiejętności. Co prawda rzut Nancy nie był aż tak celny, jak niektóre wcześniej zaserwowane, ale za to piękny chwyt puchonki już więcej mówił, niż jej dotychczasowe zagrywki. Nie czekając na kolejne rozproszenie uwagi, szybko wycelowała piłkę, ze zdecydowanie większą siłą, niż wymagało tego dzisiejsze spotkanie. Nie mogła sobie jednak odmówić przyjemności, jaką było obserwowanie idealnie wymierzonej w przeciwniczkę piłki.

Unik 1
Atak J
Kolejka: 12
Punkty: S 8:5 N

Spotkanie towarzyskie z udziałem kafla i mioteł może i nie było najbardziej wymagającym treningiem, ale również potrzebnym. Zdaniem Nancy kluczem do udanego przyszłego sezonu było zgranie drużyny, a żeby  do tego doprowadzić, to wszyscy musieli spędzać wspólnie jak najwięcej czasu. Mimo że dziewczyny już wcześniej się znały, to nigdy nie miały okazji jakoś bardziej zacisnąć więzi, tym bardziej że Silvia dopiero niedawno wróciła do Hogwartu. Nic jednak nie stało na przeszkodzie, aby teraz to nadrobić, tym bardziej że być może za jakiś czas świeżo upieczona pani kapitan zdecyduje się dołączyć do jej drużyny. Sama na pewno nie odważyłaby się na taki krok, ale mając obok bliską osobę, wszystko wydawało się już bardziej prawdopodobne.
Włoszka kolejny raz zaprezentowała sprawny chwyt, który mógł udowodnić, że była dobra nie tylko jako szukająca, ale i na pozycji ścigającego sprawdziłaby się z pewnością świetnie. Williams już miała powiedzieć to na głos i kolejny raz oskarżyć Valenti o świetną formę, ale nie zdążyła, bo kafel pomknął w jej kierunku z ogromną siłą i prędkością. Nie będąc w pełni skupioną na grze, nie miała szans piłki ani uniknąć, ani tym bardziej złapać. Zaskoczenie na twarzy szybko przerodziło się w grymas bólu, kiedy twarda skóra zderzyła się z jej ramieniem. Nie był to ból porównywalny do tłuczka, ale nie było to również nic przyjemnego.
- To ja chyba jednak wrócę do tego rozpraszania... - rzuciła z rozbawieniem, masując obolałe miejsce, a chwilę później podleciała na dół po piłkę. Wciąż miała szansę wyrównać punktację! - Uważaj, bo twój idealny profil wcale nie jest taki bezpieczny! - zaśmiała się, wracając na miejsce, po czym ruszyła do przodu, próbując wykonać zmyłkę i rzuciła piłkę, wkładając w to zdecydowanie więcej siły niż poprzednio.

Unik 1
Atak D
Kolejka: 12
Punkty: S 8:7 N przed nami decydujące starcie!

Każdy trening był dobry, o ile zawodnicy odpowiednio się do niego przykładali. Nie chodziło tylko o zaangażowanie fizyczne, równie ważne było to psychiczne, gdzie należało skupić się na grze i planowanych zagrywkach. Równie ważna była po prostu dobra zabawa, która tutaj była stałym punktem. Z dobrą zabawą szły w parze dobre humory, a to zawsze było ważne, bez względu na to, jakie stanowisko w drużynie się zajmowało.
Nawet nie przypuszczała, że jej rzut może przynieść takie piękne rezultaty. Nie ma co ukrywać, z nie małym zadowoleniem obserwowała, jak kafel uderzył (może tylko ciut za mocno) w Nancy, tym samym udowadniając, że faktycznie miała dobre zdolności ta szukająca. - Mam nadzieję, że nic Ci się nie stało! - zawołała w jej stronę, ze szczerym zmartwieniem w głosie, bo chyba faktycznie trochę przegięła. Zmartwienie szybko zostało zastąpione śmiechem, bo jak się okazało, Nancy nie zamierzała w żaden sposób pozostać jej dłużną. Siła z jaką posłała kafel w stronę Włoszki z pewnością dorównywała temu, co przed chwilą sama zaprezentowała. Piłka uderzyła ją bardzo mocno prosto w udo, chwiejąc pozycją, jaką Silvia zajmowała na miotle. Niewiele brakowało, aby spadła. Opanowała się jednak i wyrównała swoją pozycję, oddychając głęboko. - Nie zamierzasz pozostawać mi dłużną, co? - parsknęła śmiechem, po czym rzuciła kaflem, ale zdecydowanie lżej, jakby leniwie. Może miała już dość treningu na dziś?

Unik 2 + 1 -> 3
Atak E
Kolejka: 13
Punkty: S 9:7 N

Leniwy trening pod koniec przerodził się w nieco bardziej intensywną rozgrywkę, jakby obie dziewczyny chciały wykorzystać jeszcze te ostatnie podania i dać z siebie wszystko. I z jednej i z drugiej strony poleciały świetne podania, choć to po stronie Silvii pozostała przewaga. Nie było w tym nic dziwnego i Nancy nie spodziewała się raczej innego wyniku. Tutaj doświadczenie miało ogromne znaczenie i ciężko było to przeskoczyć. Williams jednak absolutnie się tym nie przejmowała, w końcu miała całe wakacje na nadrobienie zaległości, zanim przyjdzie im rozegrać kolejny mecz.
- Wszystko w porządku, bywało gorzej! - odparła machnąwszy ręką. Czuła jak pod skórą wykwita już porządny siniak, ale skutecznie ignorowała nieprzyjemny ból. Nie było tak źle, żeby nie mogła wykonać swojego podania. Lekko się wystraszyła, widząc jak Silvia zachwiała się niebezpiecznie, ale wyglądało na to, że wszystko jest w porządku. Odetchnęła z ulgą, bo wcale nie miała zamiaru jej na sam koniec uszkodzić. - Absolutnie nie zamierzam! Puchoni walczą do końca! - krzyknęła kiedy już była pewna, że nic tak naprawdę się nie stało. Piłka pomknęła w jej kierunku, ale bolące ramię nie pozwoliło na porządny chwyt, dając już chyba tym samym zwycięstwo Valenti.
- Dobra, ostatnia runda! - zarządziła i rzuciła piłkę, starając się chociaż trochę wyrównać punktację, chociaż już czuła, że to wcale nie było dobre podanie.

Unik 6
Kolejka: 13
Punkty: S 9:7 N

Przewaga istniała, ale była naprawdę niewielka w tym momencie. Nancy świetnie sobie radziła jako potencjalna ścigająca w drużynie. Przynajmniej było wiadomo, że w razie czego, obie mogły zastępować innych graczy na boisku podczas kolejnych meczy w sezonie. Puchoni mogli osiągnąć naprawdę wiele. Włoszka bardzo mocno w to wierzyła. Pozostawało tylko czekać, ostro trenować i dać z siebie wszystko! Nie było sensu odpuszczać, opierdzielać się. Silvia wiedziała, że na pewno wiele czasu w wakacje spędzi z miotłą pomiędzy nogami. Nie było innej możliwości, aby nie zabrała jej na wyjazd wakacyjny. O ile w ogóle będzie miała czas się na niego udać, bo przecież sezon quidditcha był ważniejszy.
Na szczęście od jej rzutu nic poważniejszego się Nancy nie stało, bo znacząco uspokoiło Włoszkę. Wolałaby nie dyskwalifikować tak dobrej zawodniczki jak ta, z którą przyszło jej teraz trenować. Uśmiechnęła się na wzmiankę o tym, że puchoni walczą do samego końca. Miała bardzo podobne podejście do tego wszystkiego i naprawdę sądziła, że z Nancy będą się bardzo dobrze dogadywać.
- W takim razie, atakuj - przygotowała się dokładnie na to, co miało nadejść. I choć rzut Williams był precyzyjny i naprawdę mocny, to Silvia nie miała najmniejszego problemu z tym, aby się obronić. Już miała wyprowadzić kolejny atak, ale uznała, że nie ma to większego sensu. Obie były zapewne cholernie zmęczone mimo wszystko. - Powiem Ci Nancy, świetny trening, oby więcej takich. - stwierdziła z uznaniem w głosie, kiedy podleciała do pani kapitan z kaflem pod pachą. - W kolejnym sezonie naprawdę wygramy puchar - dodała po chwili z pewnością w głosie, która nawet ją zaskoczyło. Pozostawało dać z siebie wszystko i wszystko stanie się możliwe. Jednak nie dziś. Na dziś obie miały dość.

/Zt. x2