Mugoloznawstwo było jedny z tych przedmiotów, na które Max uczęszczał w celu łatwego podniesienia sobie średniej ocen. W końcu wychowywał się w świecie bez magii, więc większość poruszanych tutaj tematów nie była dla niego nowością. Co więcej mógł dzielić się szczegółami, których nie opisuje się w podręcznikach. Kiedyś dopadł w swoje ręce jeden z nich i niektóre opisywane tam "fakty" rozśmieszyły Solberga. Czarodzieje mieli bardzo ciekawe spojrzenie na świat mugoli. Najbardziej zadziwiał go fakt, że uważali za coś niezwykłego niektóre mugolskie wynalazki i technologię, podczas gdy sami parali się magią, która była dużo bardziej nieprawdopodobna i niemożliwa do wytłumaczenia.  No i odrzucając niektóre mugolskie wynalazki, czarodzieje sami utrudniali sobie życie. Ale niestety w Hogwarcie było to wręcz niemożliwe do obejścia. Mugolska technologia tutaj nie działała i trzeba było radzić sobie innymi środkami. Max zastanawiał się, co było w planach dzisiejszej lekcji, skoro zostali wezwani na ścieżkę zdrowia. Może bieg z przeszkodami? Nie zważając na słowa profesora, odruchowo zabrał ze sobą swoją różdżkę, ubrał się w dresik i ruszył w stronę ścieżki zdrowia. Gdy dotarł na miejsce zauważył, że nikogo jeszcze nie ma. Usiadł więc na jednym z większych głazów i czekał na resztę.

Lubiła zajęcia z mugoloznastwa prowadzone przez Harringtona. Zawsze wymyślał dla nich coś ciekawego. Tym razem również postanowiła się udać na lekcję, tym bardziej, że odbywać się ona miała na świeżym powietrzu. Strauss zaczęła przypuszczać po temacie niedawnej pracy domowej, że będzie to miało jakiś związek ze sportem. Dlatego też zgodne z sugestią nauczyciela zamiast pojawić się na ścieżce w zwyczajnych szkolnych szatach miała na sobie sportowe obuwie i dresy składające się z szarych spodni, granatowego t-shirtu oraz krukońskiej bluzy, w której często trenowała na miotle.
Miała przy sobie również różdżkę. Wszystko przez to, że nie czuła się komfortowo jeśli gdziekolwiek się bez niej ruszała dlatego nie zamierzała zostawiać jej w dormitorium. Poza tym zalecenie nauczyciela nie oznaczało od razu zakazu przynoszenia różdżek. Musiała tylko dbać o to, by nigdzie jej nie zgubić. Dlatego po odpowiednim zabezpieczeniu jej tuż przy swoim boku, ruszyła w na błonie, by skierować się ku miejscu, w którym mieli się spotkać z Harringtonem. Liczyła na to, że czeka ich owocna lekcja.

Mugolololoznawstwo.
Chyba jedyny przedmiot, z którego najlepiej dawał sobie radę. Głównie wynikało to z tego, jak przeżył własne dzieciństwo, praktycznie bez magii i bez potrzeby jakiegokolwiek angażowania się w życie społeczne czarodziejów. Nie potrzebował nawet natchnienia, by robić zadania domowe - ręka sama w sumie brnęła do tego, by chwycić za pióro i zapisać za pomocą tuszu odpowiedzi na pytania Harringtona. Lekcje z nim zawsze wydawały się ciekawe, a Felinus wracał z nich bardziej pełny energii, niż zazwyczaj bywał. Miał nadzieję na to i tym razem, gdy jednak zamęczył do cholerny obraz, który postanowił opowiedzieć ze szczegółami historię swojej śmierci. Naprawdę, nie oszukujmy się - Lowell miał inne, ważniejsze rzeczy do zrobienia, aniżeli udawanie zaintrygowanego historią Google'a studenta.
Nie bez powodu przyszedł zmęczony - jakoby było po nim widać, że nie najlepiej spał rano. To prawda, niezbyt przyjemnie mu się odpoczywało; jakby miał mniej sił, niż kiedykolwiek wcześniej. Cholerna działalność artystyczna - już bardziej przypasowała mu praca w gospodarstwie, jeżeli ma się na nim męczyć mniej, a skóra piec od pojawiającego się słońca.
Faolán ubrał na siebie przede wszystkim luźną, czarną koszulkę bez żadnego napisu. Nogi zaś zakryte były przez dresowe spodnie, w których czuł się w miarę swobodnie, aczkolwiek wyobcowanie przy innych uczniach. Jakby nie było - ten strój przysługiwał mu tylko w pracy i w domu rodzinnym, kiedy to po ciężkim dniu mógł wziąć prysznic, umyć się, odświeżyć umysł i oddać krótkim, aczkolwiek przyjemnym rozrywkom. Wziął ze sobą także różdżkę, ale nie miał zamiaru jej używać.
Zauważył kilku uczniów, niektórych z nich kojarzył z wcześniejszych lekcji, lecz wybrał jako towarzysza dąb, o który to oparł się plecami, czekając na nauczyciela.

| Można zaczepiać, jeżeli ktoś ma ku temu powód! |

Ubrani na sportowo? Zajebiście, nie ma, kurwa, co. W końcu nie będzie musiał kręcić się w tej popierdolonej szacie. Skoro różdżka nie była potrzebna, to zostawił ją w dormitorium, wciągnął na siebie szare dresowe spodnie, przyległy biały podkoszulek, jakieś adidasy i nacisnął na głowę czapkę z daszkiem, po czym wsunąwszy dłonie w kieszenie spodni, skierował się na miejsce spotkania. Nie wiedział, co profesor dla nich wymyślił, ale mógł się założyć, że to będzie jakieś bieganie, skakanie o tyczce, czy inne pojebane sporty, żeby przekonali się, w czym są dobrzy, a w czym chujowi i może zainteresują się tymi fascynującymi wyczynami mugoli. Generalnie - pierdolona nuda, ale z drugiej strony miał nad innymi pewną przewagę, ponieważ miał pojęcie na temat tego, co mogło się tam odpierdalać, a to, nie ma co ukrywać, było dość sporym plusem. Chociaż oczywiście, daleko było mu do zostawania jakimś pojebanym kujonem, czy coś takiego, ale zawsze liczyło się to, że mógł się, jakoś tam, wykazać. Całkiem nieźle, tak w sumie.
- Jak tam paluszki, Strauss? - rzucił w formie powitania, kiedy zauważył Violę i nawet lekko szturchnął ją łokciem w formie powitalnej zaczepki. Świetnie poszło im w czasie tego pieprzonego zielarstwa, więc może, teraz kiedy będą grali w jakieś wyścigi w workach, też pójdzie nieźle? Brakowało im tylko ich ostatniej partnerki do zbrodni i na pewno zrobią tutaj wykurwistą furorę. Przestąpił z nogi na nogę i zauważył w tym momencie niewielką pisankę, która jakby nigdy nic leżała sobie na krzaku. Sięgnął po nią bez zastanowienia i wrzucił ją do kieszeni dresów, mając nadzieję, że gdzieś po drodze jej nie rozwali.

@Violetta Strauss

Szukanie pisanek nr 6: I

Nie bardzo wiedziała, czego może od nich oczekiwać profesor, ale postanowiła zastosować się do jego zaleceń i zostawiła wszystkie swoje rzeczy, w tym różdżkę, w dormitorium. Może powinna ją zabrać, ale była zbyt posłuszna, żeby zachowywać się jakoś inaczej. Ubrała również swój sportowy, niesamowicie elegancki strój, w którym chodziła również na zajęcia profesora Walsha i spokojnie skierowała się na miejsce spotkania, zastanawiając się, co dalej. Nie mogła jednak sobie odmówić i nawet do tego ubrania musiała przypiąć odznakę prefekta, w końcu była nim cały czas, niezależnie od tego, jak się sprawy miały. Do tej pory nie miała jeszcze okazji zrobić nic, co jakoś wpływałoby na jej relację z pozostałymi uczniami i pod pewnymi względami wolałaby nie używać władzy, jaką otrzymała, ale... Cóż, wychodziła z założenia, że może takie coś powstrzyma gagatków, którzy mieliby jakieś szalone pomysły.
Przywitała się ze wszystkimi przybyłymi, szczególny uśmiech posyłając Violi, ale nie chciała jej przeszkadzać, skoro już miała z kim rozmawiać, więc po prostu stanęła z boku i czekała na kolejne osoby, które mogły się zjawić oraz oczywiście na profesora. Zaczęła się zastanawiać, czy za chwilę czeka ich jakiś bieg przełajowy, czy o co właściwie chodzi.

Szukanie pisanek próba nr 6: D

Całkiem chętnie chodziła na mugoloznastwo, choć nie czuła absolutnie potrzeby zwiększania swojej wiedzy na temat niemagicznego świata. Żyła z nim na tyle blisko, że nie miała większych problemów, aby się w nim odnaleźć. Na lekcje Haringtona przychodziła głównie dla rozrywki, bo profesor zawsze wymyślał coś ciekawego, a czystokrwiści koledzy potrafili dostarczać dodatkowych atrakcji. Przypomniała sobie minę Nirah na widok kasownika do biletów na wycieczce w Londynie i uśmiechnęła się do wspomnień. Niezapomniany widok! Sama uważała, że tak duża izolacja czarodziejom jedynie szkodzi. Technologia mugoli gna tak szybko do przodu, że pewne wynalazki mogą już im zastąpić magię, albo a niedługo nawet ją przewyższyć. Warto wiedzieć co się dzieje po tej drugiej stronie, by potem nie stać na środku skrzyzowania nie wiedząc w która stronę iść i co oznacza to czerwone światełko na słupie.
Dodatkową mobilizacją do przyjścia na zajęcia była informacja, że będą zajmować się jakimiś około sportowymi tematami. Jako świeżo upieczona pani kapitan musiała zadbać bardziej o swoją kondycję, dlatego tym chętniej przyszła w wyznaczone miejsce, ubrana w sportowy strój do biegania. Różdżkę posłusznie zostawiła w domu, skoro miała jej nie być tego dnia potrzebna. Nie czuła się z tym źle, często zdarzało jej się zapominać o magicznym patyku.
Dotarłszy na miejsce przywitała się wesoło ze wszystkimi zgromadzonymi i podeszła do @Violetta Strauss, żeby ją trochę pozaczepiać.
- Cześć! Niecodzienne miejsce na lekcje, nie? Ciekawe co będziemy robić. - Zagadnęła rozglądając się i związując włosy w ciasnego kucyka, żeby jej nie przeszkadzały.

poszukiwania pisanek próba #7 I, udana, pisanka numer pięć złapana!

Miała ostatnimi czasy dość tego całego magicznego zgiełku, rzeczywistości, w której ci z różdżkami w dłoniach uważali się za lepszych od reszty istnień. Zupełnie jakby sami zapracowali na to, w którym ze światów przyjdzie im się urodzić i nie był to efekt przypadku.
Z ulgą i wdzięcznością zareagowała więc na informację spisaną na szkolnej tablicy ogłoszeń, mówiącą że na dzisiejszych zajęciach z mugoloznawstwa nie będą potrzebne im żadne magiczne atrybuty czarodzieja. Z radością mogła zostawić swoją różdżkę w dormitorium. Czy nie powinno być tak zawsze jeśli chodziło o ten rodzaj lekcji? Czy nie powinni spojrzeć z uznaniem i podziwem na tych, którzy codziennie musieli radzić sobie w życiu bez jej obecności? Żyli. Dawali sobie doskonale radę i odznaczali się w jej mniemaniu znacznie większą kreatywnością, niż istoty ze świata naznaczonego magią.
Pogoda była przyjemna, wiosenne słońce coraz odważniej zaglądało na hogwarckie tereny zielone. Zadanie domowe dotyczyło mugolskich sportów, także upatrywała w tym sporej podpowiedzi wobec przebiegu dzisiejszych zajęć. Opuścili zatęchłe ściany klas na rzecz świeżego powietrza. Frela nigdy nie była sportowym freakiem (no chyba, że odpalała sobie mel b i zasuwała szkitami góra-dół na błękitnej macie), ale podeszła do myśli o sportowej aktywności dość ochoczo, spodziewając się, że przyjdzie jej brać udział w sporcie grupowym i zapewne zostaną podzieleni na kilka (może dwie?) większych drużyn, aby zaiwaniać w kierunku piłek i bramek.
Humor miała dość dobry, nastawienie bojowe (zwłaszcza po niedawnej akcji z Gunnarem, który aktualnie był jej top 1 jeśli chodziło o poziom buractwa w jednym istnieniu) i do tego szczęście jej sprzyjało (jeszcze), bo po drodze napotkała podskakującą ochoczo pisankę pokrytą kolorowymi ciapkami. Podniosła ją w dłonie i mając w pamięci, że nie ma co chwalić dnia przed zachodem słońca, bo jeszcze oberwie jakąś paskudną klątwą, odczekała chwilę zanim zdecydowała schować się ją do kieszeni dresowych spodni. Nic złego się nie wydarzyło, więc mogła uznać, że zyskała kolejne jajo do swej wielkanocnej kolekcji, sukces!

Mugoloznawstwo to przedmiot, za którym Fayette zdecydowanie nie przepadała i uważała za zbędny w prawdziwym życiu. Czy wynikało to z jej wychowania i rodzinnych tradycji? Wielce możliwe. Nie zmieniało to jednak faktu, że na takie zajęcia od czasu do czasu musiała się wybierać.
Idąc ścieżką czuła się dość nieswojo z dwóch powodów. Jednym był fakt, że nie miała przy sobie swojej różdżki. Dość dziwaczne zarządzenie profesora. Co chwila miała odruch macania się w poszukiwaniu przedmiotu i padania w sekundową panikę, że coś zgubiła. Drugim powodem, dla którego czuła się niezręcznie był fakt, że musiała przyjść w sportowych ubraniach. Sport i ćwiczenia to dla niej nie nowość oczywiście, ale grupowe aktywności fizyczne (poza quidditchem w pełnym oporządzeniu) to już inna sprawa. Nie wstydziła się swojej figury, a jednak swojej protezy teraz wręcz nazbyt widocznej opasanej przylegającym materiałem legginsów. Zwykle ukrywała swoje kalectwo pod połami zwiewnych spódnic i sukni, a tutaj... Co tu dużo mówić. Jej zwykle wszechobecna brawura ulotniła się wraz z różdżką.
I w tym też nastroju przybyła na Ścieżkę Zdrowia trzymając się na uboczu i tak nie rozpoznając zbytnio żadnej znajomej twarzy.

Lekcje mugoloznawstwa, mimo że zazwyczaj mało dla Frei odkrywcze, należały do grona jej ulubionych. Stanowiły miłą odskocznie od magicznej rzeczywistości i czasem przywoływały nawet wspomnienia z czasów dzieciństwa, kiedy to wspólnie z tatą robili rzeczy kompletnie niemagiczne. Aż uśmiechnęła się na tą myśl, a gdy na tablicy ogłoszeń przeczytała, żeby wszelkie artefakty magiczne najlepiej zostawili w dormitorium, w myślach poparła ten pomysł w stu procentach i niemal od razu pognała w stronę wieży, co by zostawić niepotrzebne dzisiaj rzeczy i przebrać się w strój inny, niż pognieciony mundurek. Ubrała ulubione ostatnimi czasy dresy, włosy spięła w koka, którego już od dawna zwykła nazywać vel artystycznym nieładem, po czym ruszyła w stronę ścieżki zdrowia, na której mieli się spotkać z profesorem.
Pogoda była idealna. Promienie słońca przyjemnie otulały jej bladą twarz, tworząc przyjemną warstwę na skórze. Szczerze - takie lato w zupełności by jej wystarczyło. Już teraz było jej ciepło, mimo, że po drodze spotkała parę osób poubieranych w cieplejsze bluzy, czy cieńsze kurtki. Pewnie z niecierpliwością czekają na letnie upały, do których ona wciąż nie może się przyzwyczaić.
-Hej Frela. - Rzuciła krótko, stając tuż obok Krukonki. Rozejrzała się naokoło, stwierdzając po chwili, że rzeczywiście nigdy wcześniej tu nie była. Nazwa owej ścieżki kompletnie nic jej nie mówiła, dlatego musiała sporo się nagimnastykować, aby trafić na odpowiednie miejsce, po drodze oczywiście pytając milion innych osób w którym kierunku powinna się udać.

@Freja Nielsen

Zajęcia, które mogły być związane ze sportem! Zwykłym! Nie tam latanie na miotle, ale może coś więcej, coś ciekawszego! Ochoczo przebrała się w sportowy strój, czyli odpowiednie buty, getry nieco za kolana, a do tego luźna koszulka. Nie ubierała bluzy, ale przewiązała ją w pasie. Różdżkę zostawiła w dormitorium, skoro taka była prośba profesora. Spięła włosy i ruszyła na zajęcia. Po drodze trafiła na idącego w tym samym kierunku @Ferdinand Emerson, którego jedynie uderzyła lekko pięścią w ramię, wołając "berek" i pobiegła na miejsce, gdzie miała się odbyć lekcja.
- Co tak wolno? - zawołała do przyjaciela, przechodząc do truchtu tyłem, przez co nie zwróciła uwagi na to, czy ktoś jest za nią. Zatrzymała się w miejscu, spoglądając po pozostałych osobach. Dostrzegła @Violetta Strauss, @Nancy A. Williams oraz @Maximilian Brewer, do których lekko machnęła ręką z uśmiechem. Z dwójką z nich bycie w grupie było wesołe, ale nie była pewna, czy na tych zajęciach chciałaby, aby jej dłonie krwawiły. Nie mieli używać różdżek, więc prawdopodobnie teraz nikt by jej nie pomógł. Uśmiechnęła się jeszcze do @Victoria Brandon, chcąc do niej podejść, gdy dostrzegła przy dębie pisankę. Leżała na tyle daleko od stojącego pod drzewem chłopaka, żeby mieć pewność, że nie jest jego. Podniosła jajko z ziemi, wkładając je do kieszeni bluzy. Oby tylko nie wypadło.
- Ciekawa jestem, gdzie jeszcze leżą... Ty też jakieś znalazłaś? - spytała blondynkę, stając w końcu obok niej, czekając przy tym na Emersona. - Oby profesor szybko przyszedł... Nie mogę się doczekać - dodała, uśmiechając się szeroko do Victorii. Choć stała spokojnie, dziewczyna mogła widzieć entuzjazm w oczach Lou i chęć do dalszego biegu, czy ćwiczeń.

szukanie pisanek: F (udane) (3 znalezione pisanki)

Szukanie jajek: Próba VII: nieudane 2 /5


Mugoloznastwo mimo, że pozbawione było najczęściej magii i wymagało sprawności fizycznej to było jednymi z ciekawszych zajęć w szkole. W dodatku zarażona przez dziadka miłością do świata niemagicznego Gabrielle nie potrafiła odmówić sobie przyjścia na dzisiejszą lekcję. Ubrana w klasyczny mundurek ruszyła w kierunku ścieżki zdrowia, która to była miejscem dość ciekawym, zwłaszcza w kontekście nauki o mugolach, wszakże bardziej pasowałby do treningu drużyny Qudditcha, jednak blondynka nie zamierzała negować wyboru nauczyciela, który to słynął z niekonwencjonalnych metod nauczania.
Z uśmiechem na ustach i masą pozytywnego nastawienia przeczesała palcami blond włosy, zagarniając je do tyłu. Już z daleka dostrzega wiele znajomych twarzy, każdego obdarzając uśmiech i machając na powitanie (@Maximilian Felix Solberg @Victoria Brandon @Nancy A. Williams @Loulou Moreau). Ostatecznie podchodząc do @Felinus Faolán Lowell, którego kojarzyła z Pokoju Wspólnego Puchonów mając okazję rozmawiać z nim tylko kilka razy.
- Cześć! - rzuciła wesoło, widząc, że reszta pochłonięta jest już rozmowami, dlatego nie chciała im przeszkadzać. - Wziąłeś ze sobą różdżkę? - zapytała, bo sama miała wątpliwości czy powinna ją zabierać, skoro nauczyciel powiedział, że nie będzie im potrzebna. Ostatecznie zostawiła ją w dormitorium, choć nie czuła się pewnie z podjętą przez siebie decyzją.

Szukanie pisanek 5: F (4 udana)

Jako że miał całkiem sporo styczności ze światem niemagicznym, to wiedza przekazywana na zajęciach z mugoloznawstwa była dla niego prosta i przystępna, a nauczycielowi rzadko udało mu się go czymś zaskoczyć – no, chyba że była to kwestia miejsca i formy zajęć, które, tak jak na przykład dzisiaj, często bywały dość nietypowe. Zgodnie z zaleceniem profesora, wbił się w dresik i nie zabrał ze sobą różdżki, zgarnął za to Fillina razem z Nessą, zgodnie z nową niepisaną tradycją chodzenia na większość lekcji w takim właśnie składzie. Po drodze, kiedy tamta dwójka rozmawiała o jakichś mało go interesujących tajnikach transmutacji, gdzieś niedaleko dostrzegł wielkanocną pisankę, do której zaraz popędził, by schować do kieszeni i powiększyć tym samym swoją kolekcję, po czym dołączył do towarzyszy i za moment znaleźli się na ścieżce życia razem z resztą uczniów, oczekujących na zajęcia. Nie był tego dnia w najlepszym nastroju, więc nawet nie chciało mu się gadać typowych dla siebie i Fillina głupot czy razem z resztą zastanawiać się, co takiego na dziś mógł wymyślić ten wariat Harrington, choć gdyby ktoś go spytał, obstawiałby, że pewnie czeka ich jakiś sport albo wycieczka. Chyba nic szczególnie ekscytującego.

@Gabrielle Levasseur

Nigdy jakoś nie przejmował się tym, z jakimi uczniami wchodzi w interakcje; poprawka - rówieśnikami. Zawsze bywał typem samotnika, który nie zwracał uwagi na tak niepotrzebne rzeczy. To znaczy się, wiedział, że są potrzebne, ale niestety - w większości przypadków, mimo iż Hogwart stanowi miejsce do nawiązywania różnorakich relacji, te kończyły się, gdy również koniec miało zdarzenie zakończenia nauki. Trochę bywało to poniekąd fałszywe - dlaczego zadają się ze sobą tylko dlatego, gdyż tak wymaga tego życie w tej magicznej szkole? Nie wiedział. Może nawet nie chciał wiedzieć.
Wbrew pozorom nauka o zjawiskach w społeczeństwie bywa wyjątkowo trudna i obciąża umysł do tego stopnia, iż sam człowiek nie wie, co jest słuszne, a co nie jest.
Zauważył wówczas ją - drobną (pod względem dokładania na ten czas cegiełek od każdej ze stron) znajomą, z którą miał okazję, jakby chciał przeliczyć, tylko parę razy porozmawiać. Mimo wszystko wydawała się być sympatyczna - jak to w sumie na Puchonkę przystało.
- O, hej, Gabrielle. - odpowiedział spokojnie, spoglądając na nią spod drzewa, na którym to opierał cały swój ciężar. Wówczas się wyprostował, dostosowując swoje zachowanie do zasad obowiązującej wszędzie kultury. - To pytanie... jest dość specyficzne. Powiem szczerze, że, nawet jeżeli nie będzie potrzebna, to wolę mieć ją przy sobie, tak na wszelki wypadek. - przyczyn było bardzo dużo. Cholernie? Nie, to niezbyt ładne słowo. Głównie podejrzewał, że aktywność fizyczna na świeżym powietrzu może być źródłem najróżniejszych problemów, dlatego postanowił ją wziąć. I ewentualnie móc się bronić podczas powrotu. - A Ty? Postanowiłaś ją pozostawić, czy jednak zabrać ze sobą? - zapytał się, być może nie oczekując odpowiedzi, ale mając nadzieję, że ta jednak się pojawi.
Nie miał żadnych wymagań, ale miło się jednak rozmawiało z kimś, od czasu do czasu.
- Lekcje mugoloznawstwa zawsze były nietypowe. Jak myślisz, co profesor Harrington teraz wymyślił? - zapytał się, spoglądając na nią.

Skoro różdżki miały nie być potrzebne, z radością zostawiła swoją w dormitorium, żeby przypadkiem sobie i komuś z otoczenia nie zapewnić dodatkowych, zapewne niezbyt przyjemnych wrażeń. Kiedy się tutaj pojawiła, większość osób zainteresowanych zajęciami była już chyba na miejscu, zwłaszcza biorąc pod uwagę utworzone grupki i wyczekujące wyrazy twarzy. Czego tym razem mieli się spodziewać po Harringtonie? Ten miał zwykle przecież ciekawe pomysły i dzięki jego lekcjom otrzymywała sentymentalne powroty do swoich czasów przed czarowaniem.
Dlaczego ten sznycel Boyd znowu wyglądał, jakby przejechał go wózek ze słodyczami w hogwarckim pociągu? Tym razem nie chciała męczyć go jednak swoją obecnością. Uznała, że przesada byłaby równie niezdrowa, co całkowite zignorowanie problemu. Może potrzebował chwili spokoju, bo po prostu wariował od ciągłego śmigania na lekcje po tym, jak postanowił załapać się na nie wszystkie?
Jasne, że nie potrafiła tego zostawić zupełnie bez reakcji. Rzuciła w niego wyjętą z plecaka pluszową akromantulą, która wtuliła się w jego ramię, po czym zaczepnie kiwnęła głową.

@Boyd Callahan

Poszukiwania jajek: I

Przybyła na zajęcia bez różdżki i ubrana w odpowiedni strój sportowy. Niekoniecznie były to spodnie do jogi, które opinałyby jej seksownie nogi oraz sportowy stanik pod rozpiętą sugestywnie bluzą (oczywiście, sięgającą do pasa, by odsłonić pośladki). O nie. Lubiła się pokazać, lubiła swoje ciało i nie krępowała się mięśni, nad jakimi pracuje każdego dnia. Ale ma też w sobie tyle pokory, by jako prefekt nie świecić dupskiem przed nauczycielem. Wybrała zatem spodnie do joggingu, podkoszulek oraz luźną bluzę. Tak, aby nie zmarznąć o tej porze roku, ale móc tez luźno się poruszać i ćwiczy. Do tego oczywiście odpowiednie buty.
Ścieżkę znała bardzo dobrze, często tutaj biegając. Truchtała sobie zatem, włosy mając związane z wysoki kucyk. Skoro to zajęcia sportowe, to mała rozgrzewka przed nie zaboli.
Przystanęła przy @Fayette Richerlieu, będąc niemalże całkowitym przeciwieństwem wyjątkowo tego dnia cichej Krukonki. Peril tryskała energią i optymizmem, uśmiechając się do Francuski.
- Oy! Będzie ciekawie, podejrzewasz może, co profesor przygotuje? Już kiedyś uczył jazdy na rowerze, było zabawnie patrzeć na rosłych studentów na kółkach - zaczęła paplać, przeciągając się po biegu. A potem, wykonując skłon, zauważyła w trawie nieopodal buta coś kolorowego. Sięgnęła po pisankę, prostując się po tym.
- Ty patrz no, musiało zostać po Wielkanocy - oceniła, oglądając jajko.

Czuł się dziwnie w dresie – zwłaszcza przemierzając szkolne korytarze, na których wyróżniał się strojem wśród ubranych w mundurek uczniów. Wbił spojrzenie pod nogi, żeby nie krzyżować z nikim spojrzenia, ręce schował do kieszeni i przyspieszył kroku, byle szybciej wypaść na błonia. Zgodnie z wolą nauczyciela, różdżkę zostawił w swoim dormitorium. Nie miał przy sobie nawet torby, przez co było mu jeszcze bardziej niekomfortowo – cały czas miał wrażenie, że o czymś zapomniał. Bo może zapomniał. Kiedy na horyzoncie zamajaczyła mu niesforna czupryna @Aslan Colton, Ruben zrównał się z nim truchtem.
– Siema – powiedział cicho. Zmierzył go szybkim spojrzeniem, po czym wrócił do wpatrywania się w ziemię. Trochę to było niezręczne – niby sobie wszystko wyjaśnili na wizzbooku, ale i tak od ich ostatniej cywilizowanej rozmowy minęło ładnych parę lat. – Co tam? – zagaił niemrawo, ramię w ramię z Lwem zbliżając się w wyznaczone miejsce i... zamarł nagle, bo przed oczami zamajaczyła mu biała plama włosów @Freja Nielsen. Nie... a może? – O kurwa – powiedział sam do siebie, kiedy dziewczyna odwróciła się na chwilę twarzą do niego. To była ta mugolka... która najwyraźniej wcale nie była mugolką. Zrobiło mu się duszno. – O kurwa – powtórzył, odwracając się do niej tyłem, chociaż ten wysiłek i tak można było od razu spisać na straty – przecież prędzej czy później w trakcie lekcji będzie musiała go zauważyć. O Merlinie.

Czuła się zupełnie tak, jakby szła właśnie pobiegać. Legginsy, obcisły podkoszulek i zarzucona na ramiona bluza, którą pewnie i tak przewiąże w pasie. W dodatku nie miała ze sobą różdżki, nigdy jej ze sobą nie brała idąc ćwiczyć, a najwyraźniej teraz profesor miał w planach jakąś aktywność fizyczną, bo inaczej po co mieliby zakładać coś, co nie będzie im się plątać pod nogami? Wyobraziła sobie bieganie w tych długich do ziemi szatach. Szkolna pielęgniarka i nauczycielka magii leczniczej chyba nie wiedziałyby, od kogo i czego powinny zacząć "naprawianie" uczniów.
W zasadzie to mugoloznawstwo nie należało do przedmiotów, do których jakoś mocno się przykładała. Nie czuła takiej potrzeby, poza tym wiedziała całkiem sporo o świecie pozbawionym magii od swoich dziadków i to jej wystarczało. Zdążyła już zauważyć, że o wiele bardziej podoba jej się ten, w którym przebywała na co dzień, choć i ten mugolski nie był tak do końca beznadziejny.
- A Ty co tak siedzisz? Jeszcze nie zaczęliśmy, a już się zmęczyłeś? - zaśmiała się, podchodząc do @Maximilian Felix Solberg.

Gdy usłyszał znajomy głos, natychmiast spojrzał w tym kierunku. Widząc puchonkę, uśmiechnął się szeroko i wstał, aby się z nią poprawnie przywitać.
-Jeszcze odczuwam skutki naszego ostatniego treningu. - Zaśmiał się na jej słowa dając jej buziaka w policzek. Ścieżka była już pełna uczniów czekających na początek lekcji. Wszyscy zastanawiali się nad formą dzisiejszych zajęć. Miejsce było nietypowe i zalecenia nauczyciela tak samo.
-Myślisz, że czeka nas jakiś bieg z przeszkodami? - Zapytał Aleksandry. Ścieżka zdrowia nie była im obca. Czasem wybierali się tutaj pobiegać, ale Max nie był w stanie wyobrazić sobie, do czego jeszcze można by ją wykorzystać. Z drugiej strony, taka mini sztafeta szkolna była dla Solberga ciekawą opcją. Niektórych z uczniów nie widział jeszcze podejmujących jakikolwiek wysiłek fizyczny, a tak bieg to nie było byle co. Rozbawiła go wizja pielęgniarki, która nagle będzie musiała zająć się tuzinem uczniów, którzy zrobili sobie coś podczas zwykłego biegania po błoniach.


@Aleksandra Krawczyk

Był nieco skonfundowany, gdy dowiedział się, że na lekcję mugoloznastwa ma nie brać różdżki i przyjść w sportowym stroju. Ogólnie te lekcje, choć niezwykle ciekawe i traktujące o świecie, którego kompletnie nie znał, wymagały od niego wyjścia poza strefę komfortu. No ale jak trzeba to trzeba – zostawił różdżkę w dormitorium i przywdział nowiutki, ortalionowy dres, kupiony z myślą o porannych przebieżkach, które nigdy nie dochodziły do skutku.
Na błonia szedł lekkim krokiem, korzystając z pierwszych podrygów prawdziwej, pięknej wiosny. – No siema – odpowiedział Rubenowi, który znikąd pojawił się obok niego. Gdyby nie to, że był w doskonałym humorze, zacząłby biadolić i zastanawiać się skąd ten ryży chuj się tu wziął czy między nimi wszystko jest ok. – Umm, wszystko ok. Jestem ciekawy co będziemy odpierdalać, skoro mamy być bez różdżek. A co u ciebie? – rozmowa na najwyższym poziomie, naprawdę. Chciał spytać czy wyjaśnił sprawę ze swoim ojcem, ale wyczuł, że coś jest nie tak. Skuja dwa razy powtórzył przekleństwo, po czym jak balerina nagle się odwrócił, unikając czyjegoś wzroku. Rozejrzał się po okolicy, zastanawiając na czyj widok Rubs się tak zmieszał. Nawet nie chciał się przyznać sam przed sobą, że po ujrzeniu @Freja Nielsen resztki śniadania gwałtownie wywróciły mu się w żołądku. Wolał zdecydowanie bardziej skupić się teraz na dziwnym zachowaniu Rubena. – Ugh, Skuja, przed kim się tak chowasz? – spytał go cicho.

@Ruben R. Skuja

Z zamyślenia i nieśmiałego jeszcze wystawiania buźki w kierunku pierwszych cieplejszych promieni słońca wyrwał ją znajomy głos. Głos, który niegdyś codziennie towarzyszył jej w krukońskim dormitorium i był namiastką domu – z zewnątrz chłodnego i budowanego lodem, a w środku wypełnionego szczelnie pierwszymi zmaganiami z magicznym światem, który krył w sobie wiele niewiadomych. Później zniknął gdzieś nagle na cztery miesiące, informując o aktualnym położeniu jednym jedynym listem.
Widziała ją już od jej powrotu w Wielkiej Sali. Widziała w Pokoju Wspólnym. I choć w sercu nie mogła opanować radości i szczęścia na myśl o tym, że znowu jest tutaj, obecna, cała i zdrowa, to czuła też pewnego rodzaju namiastkę żalu skierowanego w jej stronę. Czy naprawdę na przestrzeni tylu lat zażyłej znajomości zasłużyła wyłącznie na krótką lakoniczną wiadomość, która informowała o tym, że wszystko w porządku i nie musi się martwić?
- Hei Frea – powiedziała, przenosząc na nią wzrok. Tęskniła. Tęskniła, a jednocześnie biła się z myślami - z jednej strony cieszyła się, że przyjaciółka miała okazję przepracować w sobie to i owo oraz wyjść na prostą. Z drugiej była poirytowana faktem, że z taką łatwością pozwoliła sobie na zniknięcie. Może dlatego nie potrafiła rozmawiać z @Frea Ragnarsdóttir jak gdyby nigdy nic się nie stało? Przecież obie wiedziały, że zmieniło się wszystko. - Fajnie, że wróciłaś, bo… – Zaczęła, chcąc przeprosić ją za to, że nie poświęciła jej wystarczająco dużo czasu. Opowiedzieć o tym, jak bardzo nie fair było to, że postanowiła zignorować sześć jej listów i wreszcie w końcu móc się wyspowiadać z tego, co przez cały ten czas ciążyło jej na sercu, pozbawiało snu i odbierało możliwość…
hva faen?
Przerwała rozmyślania, bo jej uwagę zwrócił ktoś, kogo widziała dwa razy w życiu. Tylko rzecz, kurwa, w tym, że nie powinno go tu być. Czyżby profesor posunął się do takiego paskudztwa, że postanowił zwerbować tu przypadkowego mugola, aby zaprezentował grupie ćwiczenia na mięśnie ramion? A potem co, wyczyści mu pamięć? A może jednak jej wzrok zawodzi i ma już przywidzenia? Zmrużyła oczy, ale nie zdążyła mu się zbyt dokładnie przyjrzeć. Nie-magiczny @Ruben R. Skuja odwrócił się na pięcie, najwyraźniej nagle zainteresowany czymś w tle. - Ja pierdole, Frea, przecież to ten mugol… – poinformowała towarzyszkę zupełnie jakby ta doskonale wiedziała o czym Nielsen mówi. Poczuła, że robi jej się słabo. No bo to jednak chyba żaden mugol. Lepiej w sumie dla niego, aby nim nie był. A może i lepiej, żeby był? Poczuła, jak coś zaciska jej się w żołądku – podczas wspólnych rozmów przecież go nie okłamała, co najwyżej siliła się na przemilczenie kilku spraw.
Ale praca w wydawnictwie? Serio?
O Merlinie, a jeśli on naprawdę tam pracuje i jest łącznikiem między światem czarodziejów a mugoli? Może tuszuje co trzeba? Może jego matka to wiedźma?
TYLE PYTAŃ, TAK MAŁO ODPOWIEDZI.
Tylko kurwa co by robił w takim razie w towarzystwie mesje @Aslan Colton?
Nie było innego wyjścia, jak przekonać się samemu. Ruszyła powoli w kierunku krukońskiego kumpla, aby się przywitać.

Widząc w tłumie zbierających się ludzi choć jedną znajomą twarz w postaci @Hemah E. L. Peril już miała się wyszczerzyć w swoim firmowym uśmiechu, kiedy to momentalnie przypomniała sobie jak nago się czuła w sportowym ubiorze, który ubierała tylko do własnych treningów nie przewidując, że grupowe zajęcia sportowe mogą się wydarzyć w Hogwarcie. Przystąpiła z nogi na nogę, zgrabnie ukrywając protezę za normalną nogą i z zastygłym uśmiechem zdenerwowania próbowała zachowywać się jak najbardziej normalnie.
- Hema... - Zaczęła, ale na szczęście białowłosa sama zaczęła gadać jak najęta o rowerach i innych lekcjach z mugolowej wiedzy. Zmarszczyła brwi próbując sobie jakąś przypomnieć. - Na rowerach? O rany, chyba nigdy nie miałam okazji tego dotknąć... dość rzadko bywam na tych zajęciach. - Przyznała podpierając się pod boczki, ale kiedy Gryfonka schyliła się, Fay mimowolnie zesztywniała bardziej przesuwając protezę o milimetr dalej, za swoją nogę. Na szczęście, panna Peril jedynie rozciągając się znalazła pisankę w trawie, co przyniosło Francuzce ulgę i zaskoczenie. - Pisanki? Tutaj? Jebana, ale ci się przyfarciło. - Skomentowała nachylając się do dziewczyny, aby przyjrzeć się z zainteresowaniem jajku. - Słyszałam, że są zaczarowane przez psotniki i dają same złe uroki. Jesteś pewna, że to bezpieczne je samymi rękami dotykać? - Dodała trochę z nutą przestrachu.

Zostawienie różdżki w domu i pójście na lekcje wydawało mi się  dramatyczną głupotą. Mimo wszystko zrobiłem to, chociaż gdybym chciał żyć jak jakiś bylejaki mugol, przeprowadziłbym się do matki i bawił się z nią w tworzenie idealnej rodzinki. Co oczywiście pomarudziłem Boydowi i Nessie zanim nie poszliśmy na lekcje. Swoją drogą nie mam ponownie pojęcia kto nas na to zaciągnął. Trochę po ostatnim paintballu myślałem o tym, że może tym razem będziemy strzelać z prawdziwych mugolskich broni i będziemy mogli pozabijać jakichś Ryżych czy Orzechujskich. Najarani tym pomysłem wyruszyliśmy w drogę, ale im bliżej do celu, tym nasz plan wydawał się być nierealny; ja plotkowałem z Nessą o transmutacji, zmienianiu się,  eliksirach na przemianę, żuciu liści i innych bardzo fajnych dla mnie rzeczach, a Boyd szedł przed nami z miną jakby wąchał kupę FUJa. Dlatego zakańczam na chwilę rozmowę z przyjaciółkę, żeby pyrgnąć przyjaciela pytając jakieś co jest, kurwa i wbić łokieć w bok Gryfona, żeby go rozweselić czy coś. I to nie był tylko mój pomysł bo oto dostał pluszakiem od swojej kapitan drużyny. Odwracam się w kierunku Moe, by sprawdzić czy to na pewno ona, podnosząc rękę zachęcająco na powitanie. Wyglądała na znacznie lepsze towarzystwo obecnie niż naburmuszony Gryfon. Oczywiście żart, Boyd zawsze jest najlepszym kompanem.
- Widzę wasz kapitan bardzo dba o wasze morale, a może po prostu bardzo lubi Ciebie - mówię zaczepnie i głaszczę pluszaka na ramieniu Boyda, machając zalotnie brwiami.

@Boyd Callahan @Morgan A. Davies

  Na lekcje mugoloznawstwa nie chodził po to, żeby pogłębiać swoją niezbyt rozległą wiedzę o świecie niemagicznych, bo go to niespecjalnie interesowało. Chodził przede wszystkim dlatego, że Harrington miał naprawdę zajebiste pomysły (a także na złość swoim konserwatywnym rodzicom) i właściwie nigdy nie było na nich nudno – na paintballu bawił się wybornie, wycieczka do Londynu też była świetna, więc nie wątpił, że i tym razem profesor przygotował dla nich coś niebagatelnego. Szczególnie, że ostatnia praca domowa, jak i miejsce zajęć wyraźnie sugerowały, że może to być coś związanego ze sportem; a to samo w sobie sprawiało, że nie mógł sobie ich odpuścić.
  Ubrał się zgodnie z zaleceniem na sportowo, wrzucając na siebie ślizgoński podkoszulek, ciemne spodnie dresowe i zielone trampki do kompletu; różdżkę zostawił w dormitorium, ale nie dlatego, żeby ustosunkować się do prośby profesora, a dlatego, że zwykle tak robił, gdy szedł ćwiczyć, a zapowiadało się na to, że właśnie to będą dziś robić. Ścieżkę zdrowia, gdzie mieli się stawić, kojarzył bardzo dobrze – często korzystał z niej w ramach swoich treningów. Nie spieszył się więc zanadto i na miejsce dotarł dość mocno na styk, acz nieobecność profesora wskazywała, że spóźnienia na pewno nie zaliczył.
  Nim zlustrował zebranych w poszukiwaniu ofiary znajomej twarzy, którą mógłby zaczepić, jego uwagę przyciągnął błysk w pobliskim krzaku. Okazało się, że jest to kolejna z pisanek, których zbieranie okazywało się – przynajmniej dla niego – niezwykle frustrujące, ale jako że cechował się upartością hipogryfa, nie miał zamiaru odpuścić, póki nie zbierze całego kompletu. Chociaż może powinien…
  — Co do… kurwa! — warknął wyraźnie skonfundowany, kiedy sięgnął po jajo, a to… wykształciło ni stąd ni zowąd ogromne rekinie zębiska i najzwyczajniej w świecie go upierdoliło, by zaraz po tym z trzaskiem się deportować. Rudzielec przycisnął odruchowo udziabaną rękę do piersi i odsunął się o kilka kroków, potrącając przy tym – chyba – kogoś ramieniem. — Droch chrích ort — prychnął jeszcze cicho po irlandzku, złorzecząc złośliwemu jaju. Ewidentnie nie miał do tego szczęścia.

// jakby ktoś chciał uznać, że to właśnie jego Will potrącił to droga wolna c:

Jajo wielkanocne: A -> 10% (nieudana) + efekt: B, próba VI

Na tę lekcje nie zamierzałem się jakkolwiek przygotowywać, acz same wytyczne co do niej były dla mnie dość ciekawe, acz przerażające. Wszystko bowiem wskazywało na aktywność fizyczną, czemu prędzej do mojej pięty achillesowej, aniżeli do moich wyżyn umiejętnościowych. Zostawiłem w dormitorium różdżkę i Proximę, nie widząc potrzeby brania węża na taką lekcję. Oprócz tego ubrałem się w krótkie spodenki i sportową koszulkę z logiem "Łajnobomb", których osobiście nie lubiłem, ale akurat sama koszulka bardzo mi się spodobała, a na taką okazję była idealna. Ubrałem też jedną z niezliczonej ilości par butów, które miałem w swojej szafie. Na błoniach niezwykle mozolnie wybierałem się w umówione miejsce, jakby odwlekając samą lekcję, która nie będzie jedną z moich najlepiej wspominanych. Na miejscu spotkałem pare znajomych twarzy, którym skinąłem głową na powitanie i stanąłem samotnie gdzieś z tyłu, nie będąc w najlepszym humorze.

Do ostatniej chwili nie jestem pewna czy chcę iść uczyć się o mugolach - wydaje mi się to trochę niepotrzebne a jednocześnie też całkiem ciekawe. Ogłoszenie o lekcji jest jednocześnie całkiem zachęcające - spotkanie na ścieżce zdrowia i sportowy strój może oznaczać chyba tylko jakąś sportową aktywność, a ta akurat mi się bardzo przyda. W quidditchu w końcu nie jest ważne tylko samo latanie, ale również to, czy mam siły utrzymać się na miotle.
Zakładam na siebie długie spodnie dresowe w kolorze butelkowej zieleni i szarą koszulkę na ramiączka - chyba bardziej ślizgońsko już nie może być, ale nakładam na to wszystko jeszcze rozpinaną bluzę w kolorach drużyny. Na dworze może i jest całkiem ciepło, jednak nim się zmęczę (jeśli) to pewnie chwila minie. W ogłoszeniu o lekcji nie da się nie zauważyć wzmianki o różdżce. Postanawiam jej ze sobą nie zabierać, dobrze wiem, że przy uprawianiu sportu może tylko przeszkadzać, nawet jeśli zdarza się, że w kryzysowych sytuacjach warto byłoby jej użyć. Wolę mimo wszystko polegać na mocy magicznej nauczyciela niż nadziei, że różdżka się nie złamie.
Na miejscu już jest całkiem sporo osób, podchodzę więc do grupy, kiedy niespodziewanie wpada na mnie @William S. Fitzgerald. Prawie się przewracam ale ostatecznie udaje mi się utrzymać równowagę.
- Jejku, Will, nie wiedziałam, że nadal na mnie lecisz! - Heheh, rzucam głupio i patrzę co też on tam szuka w krzakach. - Szukasz skarbów?