First topic message reminder :

- Widzę, że ty też nie grzeszysz nagannym humorem. - Powiedziałam, a po chwili obie śmiałyśmy się jak dwie szajbuski. Po chwili zdałam sobie sprawę, że wszyscy siedzący na sali patrzą na nas jak na ostatnie kretynki, a mój brzuch nadal szalał. No cóż, w końcu ta sałatka to moja dzienna porcja warzyw. Więcej już jeść nie będę, więc władowałam sobie ogromną ilość warzyw na talerz. Tak samo uczyniłam z talerzem siedzącej naprzeciwko Elliott, uśmiechając się do niej.
- Jesteś chuda jak patyk, dziewczyno. Powinnaś też coś jeść. - Dodałam, widząc jej zdezorientowaną minę. - A teraz, ładnie, siup. - Nabiłam na widelec sałatę i wcisnęłam jej do buzi. Sama później też sobie władowałam. Pewnie wyglądałyśmy teraz jak chomiki, z pełną ilością jedzenia zgromadzonego w policzkach.

Gwar w Wielkiej Sali momentalnie przerwany został przez odgłosy kilkunastu sów, których ciała opierzone piórami różnorakiego ubarwienia pojawiły się w chwili gdy większość głów uczniów zwróciła głowy w stronę inną niż własny talerz. Niektóre kurczowo ściskały w dziobach listy od stęsknionych za pociechami, żadna bez wyjątku miała do stopy przywiązany najnowszy numer proroka codziennego co tylko podsyciło ciekawość uczniów, którzy z góry założyli, że dzisiejszy temat musi być niezwykle interesujący i szokujący. Nie pomylili się ci co osądzili, że temat jest bardziej traumatyczny aniżeli sensacyjny. Pół pierwszej strony zajmowało zdjęcie mężczyzny wieku średniego, kpiąco śmiejącego się w obiektyw. U dołu fotografii znalazł się dopisek powiadamiający o tym, że jest to niejaki Michael Grief poszukiwany listem gończym za kilka większych przewinień. Cały artykuł nie był długi, lecz poruszający. Opowiadał o rzekomym powrocie zła w świecie magii czego dowodem jest masowy mord na mugolakach mający miejsce niedawno na obrzeżach Londynu. Reporter nie bez powodu oskarża o ten okrutny czyn wspomnianego wyżej Griefa, a nawet posuwa się do odważnego porównania czarnoksiężnika do Czarnego Pana siejącego niegdyś strach w świecie magii.
Po sali przeszedł cichy szmer, niektórzy poruszali się niespokojnie, szeptali między sobą przerażeni ów wydarzeniami. Jedna z uczennic nerwowo krzyczała coś o swojej rodzinie mugoli podczas gdy dwójka dryblasów z ostatnich klas oznajmiała, że to brednie i wbrew opinii innych na siłę głośno i przekonująco próbowali udowodnić, że to wymysł proroka by przyciągnąć jak największą ilość czytelników. Zdania na ten temat były podzielone, lecz artykuł zdołał wywołać sporo zamieszania nie tylko wśród uczniów, ale także i wśród kadry nauczycielskiej która pomimo widocznego zdenerwowania próbowała zachować niezmącony spokój.

Wypiła od razu całą zawartość kieliszka. Ona również poczuła złudne ciepło, rozchodzące się po jej ciele. A tak naprawdę to temperatura jej organizmu obniżała się, co spowodowane było rozszerzaniem się naczyń krwionośnych pod wpływem alkoholu. Podstawiła kieliszek, by nalał jej jeszcze.
- Znaleźć ciebie nie jest tak trudno, jak mogłoby się wydawać - dodała cicho, po czym zaczęłą zastanawiać się na jego pytaniem. Jednak szybko znalazła odpowiedź.
- Nie jest tak dobrze, by nie mogło być lepiej, ale nie jest też tak źle, by nie mogło być gorzej.

uznałam, ze to się dzieje w innym czasie, bo my mamy noc, a Proroka przynosili rano xD

-Dobra Iechyd da- podniósł znów kieliszek, i go opróżnił.- Zanim zapomnę- wyciągnął fiolkę i rozlał dwie równe porcje do szklanek- to tak na koniec, bo przecież nie chcemy dać się złapać pijani jak bele, pamiętam ostatni raz i tym razem noszę to ze sobą na wszelki wypadek, pamiętasz mój otrzeźwiacz błyskawiczny, to tak w razie czego, jak będziemy musieli wracać.- polał następną kolejkę- Mam pytanie dalej Dimitr drze koty z Igorem.

Ona nie piła ostatnio zbyt dużo, więc ten drugi kieliszek wypiła wolniej, jednak i tak po chwili stał się on już pusty. Pewnych przyzwyczajeń nie jest łatwo się wyzbyć, tym bardziej, jeśli człowiek nie chce się ich wyzbywać.
Ona nie pamiętała, jak wracała po pijaku (właśnie, zbytnio pijana była). Choć w sumie dobrze, bo nie było czego wielce pamiętać.
- W sumie, to nie wiem. Osatnio rzadko widzę się z Dimitrim i nie zauważyłam, żeby kłócił się z Igorem, choć nie można wykluczyć, ze takowe starcia nie miały miejsca.

- Czyli cisz jak miło to słyszeć, może zmądrzeli z wiekiem- nalał jeszcze kolejkę -Więc Co porabiasz aktualnie, ostatnio o wielu rzeczach dowiaduje się ostatni, wiesz badania eksperymenty, to co zwykle.-Popatrzył na Tamarę- ale pewnie nie chcesz o tym słyszeć, aha i tak po przyjacielsku, uważaj na drinki które ktoś może Ci serwować oczywiście poza moimi pijemy to samo, ktoś znalazł prezent który zostawiłem w szkole, taki - pokazał rękoma- słoiczek czystej Amortencji- uśmiechnął się- szczególnie dobra i mocna mi wyszła- podniósł kieliszek- Wypijmy za miłość, nawet tą którą sieje się eliksirami Iechyd da

- Być może. A może to tylko cisza przed burzą - odparła. Właściwie zastanawiała się, jakim cudem mogło być tak cicho? Ogólnie, nie tylko w tym momencie?
- A, nic, oprócz tego, że próbuję się uczyć, ale średnio mi to wychodzi - odpowiedziała, a po chwili dodała - a ty, jak zwykle siedzisz w eliksirach, że ci to się nie znudzi.
Słuchała uważnie wykładu Aleksandra o tym, żeby wystrzegała się drinków od nieznajomych i takie tam. Przecież wiedziała, że musi być ostrożna. A gdy usłyszała słowa wypijmy za miłość, wtedy coś w niej się odblokowało. W jej głowie pojawiało się mnóstwo obrazów. Przypomniała sobie. Wszystko.
Kieliszek wypadł jej z rąk.
- Muszę iść, przepraszam - wybąkała i skierowała się pospiesznym krokiem w stronę drzwi, a po chwili wyszła z Wielkiej Sali.

Patrzył jak wystrzeliła z Wielkiej sali pokiwał głową, spełnił toast, uśmiechnął się zawartość Kieliszka Tamary zapalił, zamknął butelkę, i ociągając się sięgnął po szklankę wypił zawartość, krzywiąc się nieco, już po chwili był rześki jak niemowlę, po alkoholu w jego ciele pozostało jedynie wspomnieni.
- Skuteczny jak zawsze, mimo że ciągle paskudny w smaku- mruknął do siebie- Berth mogłabyś posprzątać -zwrócił się do skrzatki- zostaw paszteciki i herbatę poczytam jeszcze trochę.
Poczytał tak do drugiej w nocy po czym udał się na spoczynek.

Simon cieszył się że napisał do Jane. W końcu byli przyjaciółmi i powinni sobie pomagać,w tych lepszych ale też w tych gorszych. A Jane mu pomogła. Uświadomiła mu parę rzeczy. Wiedział ze Daniel nie wróci,a o nic na to nie poradzi. Przytulił mocno Jane,po czym nalał im ciepłej herbaty.:
-Masz rację...-szepnął tylko. Nie był dobry w tego typu mowach,szczególnie przed dziewczynami..

Jane odetchnęła z ulgą. Była świetną pocieszycielką, to prawda. Potrafiła wyciągnąć z każdego dołka. Ale w sprawie, o której rozmawiała z Simonem sama była dość rozdarta. Z jednej strony brakowało jej Daniela, obwiniała się za jego śmierć, ale z drugiej - wiedziała, że nie może pozwolić na to, by Simon się obwiniał.
- Mam -odszepnęła, upijając łyk ciepłej herbaty. Jedyne co mogą teraz zrobić, to żyć dalej, i udawać, że nic takiego się nie stało, a rana w sercu zalepi się sama.
- Nie martw się. Nie zapomnisz go -powiedziała. Skąd wiedziała, że Simon się tego obawiał? Bo sama cholernie sie tego bała. Że pewnego dnia obudzi się, i będzie się czuła wyśmienicie. Będzie żartować z przyjaciółmi, będzie miała innego chłopaka... Wrr... Ale ona swojej matki nigdy nie zapomniała. Daniela też nie zapomni. Nie ma takiej opcji.
- A w razie gdybyś spróbował, walnę Cię w głowę tak, że od razu sobie przypomnisz -spróbowała go rozbawić. Martwiła ją jego zatroskana mina, zamiast szerokiego uśmiechu.
- Przejdziemy przez to razem -szepnęła pewnie -Obiecuje CI. Cokolwiek się nie stanie, zawsze, ale to zawsze możesz na mnie liczyć. A zresztą.. nawet jak nie będziesz chciał, będę Ci pomagać. Jestem jak... -zmyśliła się -... powiedzmy, że jak smród w butach. Już myślisz, że się mnie pozbyłeś, a tu nagle wyskakuję krzycząc :"Niespodzianka, wróciłam!".
Ah, Jane. Ty i te twoje porównania.

-Jesteś wielka Jane. Przez duże W-posłał jej słaby uśmiech.Chiał ją jakoś pocieszyć,podnieść na duchu ale był kiepski w te klocki. Gdy powiedział że go znajdzie i zdzieli po głowie albo to o tym smrodzie w butach zaśmiał się cicho;
-Jesteś niemożliwa Jane naprawdę niemożliwa-puścił do niej oczko,
popijając herbatkę.

Zaśmiała się.
- Tak wiem, wiem. Nie schlebiaj mi tak bo moja niska samoocena wzrośnie –puściła mu oczko i zaczęła coś nucić. Na początku sama nie wiedziała co, ale potem słowa same wyszły z jej ust.

„Przyjaciel potrzebny od zaraz,
Nich tylko za bardzo się stara!
Przyjaciel potrzebny od zaraz,
Niech nie chodzi tylko za mną z konta w kąt.
Przyjaciel potrzeeebbbnnnyy od zaraz…!”

Nie wiedziała, czy Simon wie co dziewczyna nuci. Była to jedna piosenka którą kiedyś usłyszała w radiu jej siostry. A swoją drogą, to całkiem fajne urządzenie. Ale odbiegam od tematu.
- Będzie dobrze. Wiesz co właśnie robię? Leje na stare fundamenty.. to co leją mugole i buduje na tym nowy dom. I będzie on pełen łez. Ale tylko tych łez szczęścia. Gdy życie daje nam cytryny… -zaczęła wesoło – Zrobimy z nich lemoniadę.
Mimo, że Jane starała się być ciągle uśmiechnęła, jej oczy nadal pozostały smutne. I choćby nie wiem jak się starała, z dnia na dzień tego nie zmieni.

/W razie jakbyś chciała posłuchać to >tutaj< jest piosenka, którą nuci Jane/

/Event Primo Aprilisowy/
Pojawił się przed świtem, aby przygotować wszystko na śniadanie, wtedy powinno byś odpowiednie stężenie, a uczniowie i studenci po 5 minutach wdychania powinni zacząć się śmiać.
Szybko i niezauważenie zaczął rozmieszczać flakoniki z Gazową wersją Eliksiru rozśmieszającego pod stołami używając zaklęcia Przylepca pod blatami, wychodząc z sali po spełnieniu zadania rzucił Accio usuwając zatyczki z flakoników, z uśmiechem psotnika opuścił sale.

Po przymusowych wakacjach, które jak uznał dyrektor na pewno mu się przydadzą, dostał niespodziewany list polecający mu wrócić do Hpgwartu. Choć sam nie wie, co bylo gorsze: pobyt w szpitalu czy powrót do codzienności szkolnej.
Już od pierwszego kroku na terenie tej przebrzydłej szkoły zaatakowały go twarze stworzeń, które zamiast siedzieć w ławkach powinny raczej być trzymane gdzieś w Zakazanym Lesie. A potem Salvatore napisałby zachwycające dzieło "O mózgach zwierzęcych i podatności na czarną magię" - czym z pewnością zasłużyłby sobie na miano jednego z najzdolniejszych czarodziejów historii.

Humor miał na wskroś parszywy. Pogoda spod słonecznego psa, wszędobylski pisk ptaków i bezcelowa zieleń wiosenna. Nie można wyobrazić sobie czegoś bardziej infatylnego.

Gwałtownie pchnął drzwi do wielkiej sali, z lubością pozwalając, by drewniane skrzydła z hukiem uderzyły o kamienne ściany. Zamilkły głosy. Rozszedł się dźwięk szybkich kroków najbardziej znienawidzonego nauczyciela Hogwartu.

Salvatore uśmiechnął się do siebie paskudnie.
Właściwie jest coś pociągającego i podniecającego w ocenianiu męczeńskiej pracy tych nierobów. Wystawianie kolejnych Trolli i mieszanie z błotem chwiejnie emocjonalnie nastolatków. Zastanawiał się, czy przyczynił się kiedyś do jakiegoś samobójstwa.
Witaj, wiosno! Tak cudownie wyglądać będzie krew i pot na twoim odrażającym łonie.

Usiadła znudzona przy krańcu stołu Gryfindoru. Położyła głowę na blacie. Wpatrywała się w drzwi wejściowe, w których lada moment powinien znaleźć się Nicholas. Tak dawno się nie widzieli, że nie mogła się doczekać momentu, w którym zobaczy jego krzywą facjatę. Poza tym musiała go dopytać o relacje między nim a Elliott. Czy to na balu to tylko takie potańczenie sobie czy jednak chociaż jakaś znajomość. Uśmiechnęła się na samą myśl o tym, jak Ślizgon będzie nią zmęczony.

Tak właściwe sam nie wiedziałem czemu idę na ten "obiad". Margaret była najbardziej upierdliwą osoba pod słońcem,a ja chyba jestem masochistą. Bo kto przy zdrowych zmysłach idzie na spotkanie z osoba która tylko dział ludziom na nerwy...No ale cóż.
Drzwi od Wielkiej slai jak zawsze były otwarte. Przekroczywszy próg zacząłem rozgadać się za dziewczyną. Gdy w końcu udało mi się znaleźć rudego potworka,wziąłem jedne głębszy oddech i pewnym krokiem poszedłem w jej stronę.:
-Cześć-powiedziałem siadając. W mojej ręce znalazła się wykałaczka,abym mógł na czymś odreagować małą gryfonkę.

Kiedy tylko go zauważyła zmrużyła oczy i zaczęła dokładnie obserwować, niesamowicie dobrze się przy tym bawiąc. Normalnie wstałaby i zamachała tak, żeby jej towarzysz od razu mógł ją dostrzec. Teraz jednak bardzo chciała uprzykrzyć mu życie. A niech sobie szuka! Zachichotała widząc jak rozgląda się ze nią. Widziała, że chyba nie do końca jest zadowolony z tego spotkania, z czego Margaret był jeszcze bardziej zadowolona. W sumie nie wiedziała czemu. Przecież z natury nie była wredna. Raczej nie. Śledziła go wzrokiem dopóki nie odszedł do niej tak blisko, że patrzyła mu prosto w brzuch. Podniosła głowę ze stołu i popatrzyła w górę.
- Hej. - Powiedziała z uśmiechem, kiedy on już siadał. - Co słychać? - Zagadała, żeby tylko nie było między nimi ciszy. Nie chciała jeszcze mówić o tym, co było celem jej spotkania z chłopakiem. On jeszcze nie wiedział co go czeka. Gryfonka musiała się powstrzymywać od zacierania rąk z podniecenia.

Szwendając się samotnie po dziedzińcu w końcu uznała, że wróci do zamku. Pogoda na dworze była bardzo ładna, ale jakoś wyjątkowo dziewczynę denerwowało, że nie jest deszczowo, szaro i brzydko. Dokładnie jak jej nastrój. Była wściekła, że nawet pogoda robi jej na złość. Z wściekłości miała wielką ochotę uderzyć głową w ścianę, ale jednak powstrzymała się, gdyż nie była jeszcze na tyle zdesperowana żeby rozwalić sobie głowę. Co to, to nie, ale za to z całej siły kopnęła w mur. I co się stało? Takim oto sposobem Ślizgonce prawie odpadła stopa. Idiotka, nie pomyślała, że ściany zamku mają ponad metr grubości. Teraz, jeszcze bardziej zła weszła to Wielkiej Sali. Może gdy zobaczy jakieś znane jej twarze, poczuje się lepiej. Niestety, nikogo z jej przyjaciół nie było, co jeszcze bardziej ją zdenerwowało i dobiło. Rozglądając się po sali, dostrzegła Jane, Simona, Margaret, z którą zbytnio nie rozmawiała no i Nicholasa, którego wolała nie komentować. Oczywiście powody do tego były nieuniknione. Niestety, nie zobaczyła żadnej jej lubianej twarzy. Gdzie się wszyscy podziali?
Dziewczyna oparła się o ścianę i patrzyła na stół swojego domu. Nie miała ochoty do niego zasiąść. Nie była głodna, ani nawet spragniona. Z resztą, gdyby chciało jej się pić, zapewne poszłaby do swojej walizki, gdzie przemyciła Ognistą Whisky, padłaby na podłogę i zaczęła pić. Więc teraz zadawała sobie pytanie: Dlaczego tutaj, do jasnej anielki, przylazła? Jeden kij z tym. Kath poprawiła swoją kaszmirową sukienkę, która była o wiele krótsza niż te, które nosiła na co dzień. Do tego jak cudownie eksponowała jej nogi! No i czarne, potargane rajstopy, które powoli zaczynały być jej znakiem rozpoznawczym. Góra sukienki była bez ramiączek, a w pasie był tylko przewiązany mały beżowy pasek. Na ramiona miała narzuconą skórzana kurtkę, a całość jej stroju wyglądała naprawdę bardzo ładnie. Dziewczyna uniosła wysoko głowę i zaczęła po kolei puszczać ironiczne uśmieszki każdemu, kto raczył na nią spojrzeć. Miała wielką nadzieję, że kiedy uczta się skończy, wszyscy sobie pójdą, a ona zostanie w sali sama.

Roberto szedł spokojnym krokiem obracając po drodze sygnet dookoła palce.Szedł,chcąc czy nie,ale robiąc hałas swoimi butami,na co oczywiście nie zwracał zbytnio uwagi.Podobało mu się jedno w tej szkole,a mianowicie że nie trzeba było wiecznie chodzić w szatach,bo tego chyba by nie przeżył.Nie lubił chodzić w szatach,bo mu to przypominało (Nie wiadomo czemu) Mugolskich księży.Roberto idąc do wielkiej sali,do której trudno trafić nie było.Kiedy doszedł do wielkiej sali,rozejrzał się...Cóż nikogo nie znał,co nie było wielką niespodzianką,rozejrzał się i zobaczył dziewczynę,która chyba nie była zbyt zadowolona z życia. Podszedł do niej chowając rękę z sygnetem w kieszeni.Po drodze zastanawiając się jak by mógł do niej zagadać,ale nic sensownego do głowy,więc postanowił że będzie szczery.
- Masz minę jak byś chciała rozwalić pół szkoły.- Stwierdził z uśmiechem,nie żeby go to bawiło,ale sam z chęcią porozwalałby trochę szkoły.Zwłaszcza te cholerne drzwi i schody.- Jestem Roberto Volpe,gdyby cie to obchodziło.- Powiedział uśmiechając się.

Stała nonszalancko opierając się o drzwi, kiedy to jej wzrok na chwilę utkwił w chłopaku, który właśnie wchodził do Wielkiej Sali. Nie było zbytnio w nim nic ciekawego, ale jakoś przykuł uwagę dziewczyny. Na chwilę patrzyła na niego znużonym wzrokiem, a potem popatrzyła w punkt siedzący dalej, przy stole.
Morgenstern.
Och, jak ona go nie znosiła! A jednak, wyjątkowo ją pociągał. Nawet po ich okropnym rozstaniu. Z resztą... dalej ją pociąga. Dziewczyna przez chwile mierzyła Ślizgona wzrokiem, a potem w końcu dała sobie na chwilę odpocząć oczom, bo już od tego ciągłego marszczenia brwi zaczynała ją boleć głowa. Przejechała kilka razy palcami po skroniach.
Nagle dostrzegła, że owy chłopak, który niedawno wkroczył do sali, zbliża się do niej. Co za bezczelność! Jeśli podejdzie, najnormalniej w życiu jej przeszkodzi. W czym, pytacie? W nudzeniu się, ot co.
Chłopak coś tam do niej wypaplał, ale dziewczyna nie za bardzo go słuchała, a gdy popatrzył na nią wyczekując na odpowiedź, coś tam wybąkała.
- Taaaa, w pewnym sensie mam wielką ochotę to zrobić - Odpowiedziała mu, patrząc na niego spod półotwartych oczu. - Katherine. - Przedstawiła się chłopakowi, po czym znowu odwróciła wzrok, wlepiając go daleko w głąb sali.

Roberto spojrzał tam gdzie ona patrzyła,czyli...Nigdzie! Uśmiechnął się sam do siebie,patrząc się dalej w głąb wielkiej sali,od tak bez powodu.
- Zwykle zły humor,ma swoje powodu,więc jeśli można wiedzieć to co ciebie wkurzyło?- Zapytał bezpośrednio,nie miał jakoś ochoty na rożnego rodzaju podchody i inne tego typu,zresztą musiał korzystać ile tylko można póki nikt prawie go nie znał,i nie wiedział kim jest, później może już być za późno... Roberto zamyślił się na chwilę,zastanawiając się czy i tutaj może zostać znaleziony,niby jest to najbezpieczniejsze miejsce w całej Anglii,ale czy na pewno? I czy na pewno Roberto nie pragnie zostać odnalezionym? Jakaś jego części jeszcze tego nie chce,wie że jest jeszcze za wcześnie,to cześć odpowiadająca za zdrowy rozsądek,druga która odpowiada za jego nienawiść, chciała by spotkać się z tym bękartem,już teraz natychmiast... Roberto otrząsnął się od tych bądź co bądź ponurych myśli,i ponownie spojrzał na dziewczyna,która nie sprawiała wrażenie jak gdyby była uradowana jego towarzystwem,za pewne spodziewała się,a raczej pragnęła by podszedł do niej ktoś inny,jak zresztą większość osób na jej miejscu.

Dziewczyna naprawdę była tym wszystkim znużona. Teraz miała ochotę odejść z tego miejsca. Jej zły nastrój dodatkowo się powiększał z każdą sekundą, kiedy to patrzyła za okno, gdzie mogła dostrzec pogodę. Ciągle idealne przedwiośnie. Gorzej być nie mogło.
I naprawdę nie chodziło o to, że towarzystwo Puchona jej przeszkadzało (ale nie odpowiem, czy przeszkadzało, czy nie). Kath, po pierwsze: nie zwykła rozmawiać z uczniami tego domu, a po drugie: osoby z domu borsuka zazwyczaj były przez nią gnębione. I była bardzo zaskoczona, że Roberto znalazł odwagę do niej podejść. Ludzie najczęściej uciekają, gdy widzą jej wieczny grymas lub bojowe nastawienie do świata. O co chłopakowi chodziło?
Nie wiedziała, czy szczerze odpowiedzieć na pytanie. W końcu postanowiła zdać się na szczerość. Wzruszyła ramionami i wzięła głęboki wdech.
- Często mam tak, że coś denerwuje mnie bez przyczyny - Powiedziała, krzywiąc usta w grymasie. - Jak nie trudno zauważyć, jestem osobą, która rzadko kiedy się nie buntuje, a jak to kiedyś mój ulubiony mugolski pisarz powiedział: "człowiek musi istnieć, aby się buntować". - Dodała, patrząc na chłopaka. Jej słowa nie za bardzo były zrozumiane, ale to żadna nowość. W końcu aby rozmawiać z Katherine nie trzeba było jej rozumieć.
- A ty? Jak to się stało, że nie uciekłeś gdzie pieprz rośnie? Raczej nie trudno zauważyć, że jestem Ślizgonką. I że moje zachowanie jest odpychające. I jestem nie w sosie. Co się zmusiło do tego, żeby zagadać? - Zapytała Puchona podejrzliwie. Naprawdę była ciekawa. A może tego chłopaka wynajął jakiś Ślizgon po to, aby ją śledził? - Chyba popadam w paranoje - a potem dodała szeptem, gdy zdała sobie sprawę jakie myśli jej chodzą po głowie. Miała nadzieję, że chłopak tych słów nie dosłyszał.

- Ach Slytherin! - Wyrwało mu się z ust.- Kocham ten dom,naprawdę.Moja rodzina od pokoleń zamieszkiwała dom,który jest odpowiednikiem tutejszego 'Węża' Niestety wygląda na to że ja jestem czarną owcą w tej jakże "Normalnej" Rodzinie.- Powiedział przyglądając się dziewczynie.- Kiedy zamieszkiwałem w Polsce zamieszkiwałem dom Węża,ale tutaj najwidoczniej nie jestem dość dobry,by mieć ten zaszczyt.- Roberto na chwilę zastanowił się nad słowami dziewczyny.
- Co mnie skłoniło? Cóż może nie wiedza?- Zapytał,w końcu jej nie znał,w sumie prawie nikogo tutaj nie znał.- Jak powiedział mój ulubiony pisarz mugolski 'Nie wiedza jest błogosławieństwem'- Powiedział z uśmiechem,wyglądało na to że nie tylko on czytał literaturę mungolską,chociaż musiał przyznać że pierwszy raz spotkał się z osobą która mówi o tym głośno.Literatura mungolska wcale nie jest zła,a tym bardziej gorsza od naszej,po prostu jest bardziej skomplikowana dla nas.To tak samo jak by mungolowi dać nasza literaturę,tylko ktoś z otwartym umysłem, zrozumiał by piękno takiej literatury.Roberto zastanowił się na chwilę,nad pewną sprawą,otóż zastanawiał się jak można wściekać się na wszystko bez przyczyny? On wiedział jaki jest powód jego wściekania się,przyjął go i zaakceptował.Nie mniej nie więcej miał Zachwianie emocjonalne,ale ta dziewczyna nie wyglądało na taką co by miała podobny problem,czego Roberto nie skomentował.Zastanawiał się nad tym,czy powinnien w jakiś sposób skomentować to 'Chyba popadam w paranoje' Trudno było tego nie dosłyszeć,skoro stali tak blisko siebie,ale chyba nie było by to zbyt taktowane,dla tego udał że tego nie słyszał.
- Prawdę mówiąc sam nie wiem co we mnie weszło żeby z tobą porozmawiać,z reguły nie zagaduje pierwszych lepszych osób,ale jak widać ta reguła ma swoje odstępstwa.I szczerze mówiąc wcale tego nie żałuje,może przyjdzie czas że pożałuje tego że nie spieprzyłem gdzie pieprz rośnie,ale na chwilę obecną bardziej czuje że znalazłem osobę dość rozsądną,z którą można porozmawiać.- Powiedział z namysłem- A na spieprzanie przyjdzie czas później.- Dodał z uśmiechem.

Popatrzyła na chłopaka z niedowierzaniem. Nie wyglądał na osobę, której potomkowie rodziny od lat należą do Slytherinu. Wręcz przeciwnie, dziewczyna mogłaby przysiąść, że wyobraża sobie ich jako Gryfonów czy Puchonów. Było to dla niej nie lada szokiem.
Zaciekawiło ją też to, że chłopak także czyta mugolską literaturę. Może w jego wypadku to nic dziwnego, ale Kath obecnie bardzo żałowała tego, że o tym wspomniała. W końcu ona nienawidzi mugoli, charłaków i szlam, tak samo jak cała jej rodzina. Jednak ich dom nie stroni od mugolskich urządzeń elektronicznych. Ślizgonka uwielbiała oglądać telewizję, czy słuchać swojego walkmana, który niestety na terenie Hogwartu nie działał. A szkoda, bo gdyby działał, dziewczyna miałaby notorycznie słuchawki w uszach.
Jeszcze bardziej zaciekawiło ją to, że chłopak nazwał ją "osobą rozsądną,z którą można porozmawiać". Pierwsze, co jej przyszło na myśl, to: Żebyś się nie zdziwił. Jednak nie wypowiedziała tego głośno. Po prostu głupkowato się uśmiechnęła.

Jej twarz wyrażało albo zaskoczenie,albo właśnie się zastanawiała jakim by to zaklęciem go potraktować.Roberto na taką myśl uśmiechnął się jeszcze szerzej,przypuszczał ze jej milczenie jest spowodowane właśnie tym że waha się między klątwą Cruciatus,a innym mniej bolesnym w skutkach zaklęciem,cóż na jej miejscu Roberto wybrał by klątwę Cruciatusa.Nie,tak nie można.Skarcił siebie w myślach Roberto,nie tak łatwo jest się pozbyć starego przyzwyczajenia że wszyscy chcą go pozabijać.
- No dobra,albo nadal będziemy patrzeć na siebie jak takie dwa głupki,albo chodźmy się gdzieś przejść.- Powiedział,nadal nico zamyślony- Chyba ze już masz mnie dosyć.- Dodał z nieskrywanym uśmiechem,bo jak to kiedyś pewna osoba powiedziała "Przebywanie w towarzystwie Roberta,dłużej niż 5 minut.To wyzwanie każdego z was" Pamiętał to dobrze,kochany nauczyciel zaklęć...

Cóż, wprawdzie Kath była dzisiaj bardzo znudzona, co było pewnie widać po jej minie. Znudzona i wściekła - dwie rzeczy, które można było z niej wyczytać. I jakoś w dodatku nikomu nie śpieszyło się jej pocieszyć, uspokoić. I prawidłowo, bo jeśli jeszcze ktoś do niej coś powie na temat jej nastroju, to noga, ręka, mózg na ścianie!
Na chwilę zastanowiła się nad propozycją chłopaka. Co mogła o nim powiedzieć? Może i był sympatyczny, jak każdy Puchon i miło się jej z nim konwersowało, ale obecnie naprawdę potrzebowała trochę spokoju i odpoczynku. Pokręciła głową, układając swoje usta w grymasie.
- Nie, dziękuję, ale chyba naprawdę powinnam już pójść. - Powiedziała. - Miło się gawędziło, ale teraz pozwól, że pójdę do swojego dormitorium pobawić się ze swoim szczurem. - Dodała, a myślami była już w swoim pokoju i niemal czuła ciepło futerka swojego puchatego przyjaciela. Chciała się uśmiechnąć do chłopaka, ale ponownie wyszedł jej z tego grymas, a potem bez żadnych pożegnań i nie oglądając się za siebie wyszła z Wielkiej Sali zostawiając chłopaka samego.

Roberto przez chwilę patrzył za dziewczynę,wzruszył jedynie ramionami i ruszył dalej,a dokąd? Nie znał jeszcze tego zamku,więc pewnie tam gdzie go nogi poniosą,modląc się w duchu by nie trafiać na kolejne feralne dzrwi,lub kapryśne schody.Tak czy siak Roberto odszedł,ponownie bawiąc się swoim sygnetem,co robił dość często, wolał zabawę sygnetem,niż obracać w rekach różdżką,co także za swego razu czynił bardzo często.Problem polegał na tym,że w tedy za bardzo go kusiło by rzucić na kogoś zły urok,a przecież ma się stać nową osobą prawda? To znaczy ma udawać... Tyle że... Cóż chciał tego czy nie,to mimo wszystko stawał się nową osobą,może gorsza,może lepszą, wszystko okaże się z czasem.