First topic message reminder :

- Widzę, że ty też nie grzeszysz nagannym humorem. - Powiedziałam, a po chwili obie śmiałyśmy się jak dwie szajbuski. Po chwili zdałam sobie sprawę, że wszyscy siedzący na sali patrzą na nas jak na ostatnie kretynki, a mój brzuch nadal szalał. No cóż, w końcu ta sałatka to moja dzienna porcja warzyw. Więcej już jeść nie będę, więc władowałam sobie ogromną ilość warzyw na talerz. Tak samo uczyniłam z talerzem siedzącej naprzeciwko Elliott, uśmiechając się do niej.
- Jesteś chuda jak patyk, dziewczyno. Powinnaś też coś jeść. - Dodałam, widząc jej zdezorientowaną minę. - A teraz, ładnie, siup. - Nabiłam na widelec sałatę i wcisnęłam jej do buzi. Sama później też sobie władowałam. Pewnie wyglądałyśmy teraz jak chomiki, z pełną ilością jedzenia zgromadzonego w policzkach.

Mathilde, wdzięczna za przyzwolenie dziewczyny, wgryzła się w kromkę, z której już po paru chwilach nic nie zostało. Zaspokoiwszy pierwszy głód, resztę swoich kanapek jęła jeść znacznie wolniej. Zainteresowania?
- Och… - Dziewczyna zamyśliła się i podrapała za uchem – Nie wiem. Zawsze interesowałam się alchemią. Jak tata. – uśmiechnęła się na wspomnienie swojego rodzica. – Rozumiesz. Trucizny, eliksiry, mikstury. Magia, nie? Nie umiem tak dobrze machać różdżką. Na Merlina! Gdyby mnie zaatakował dementor, nie wiedziałabym co zrobić. Prawdopodobnie bym dała się zjeść jak czekoladka. – Zachichotała. Było jej miło, że ktoś się nią zainteresował. Potrzebowała jakiegoś towarzystwa, samotność na dłuższą metę była szalenie nudna.– A ty?
Podniosła wzrok na nową postać, uśmiechnęła się. Powoli zaczęła dochodzić do wniosku, że im więcej tym weselej. A nowa dziewczyna robiła wrażenie energicznej i ciekawej. Do widzenia, nudo!
- Dobry wieczór! - przywitała się z przyjaciółką Jane.

Na twarzy Jane pojawił się banan, gdy Math zjadła pierwszego tosta. Dziewczyna była taka drobna, taka delikatna.
- Ja? –zamyśliła się- No cóż. Kocham muzykę. Granie, śpiewanie i inne taki bzdety. Bardzo lubię też rysować. Podobno do tych dwóch rzeczy mam smykałkę. A poza tym…. Jestem ścigającym Krukonów. I lubię czytać i się uczyć. I to chyba wszystko.
Zaśmiała się, i upiła łyk soku. Po chwili rozległo się za nią łupnięcie, i znany głos.
- Cześć Elliott! Math, to moja najlepsza przyjaciółka, Elliott. Ell to Mathilde –przedstawiła je sobie, jak to wypadało. O.

Mathilde jakoś nie mogła sobie wyobrazić tej odrobinę (trzeba to przyznać) niezdarnej osóbki jako ścigającego Krukonów. Chociaż słyszała, że niektórzy, pomimo niezdarności, na miotle są zupełnie innymi ludźmi. Ona sobie zupełnie nie radziła z Quditichem, ani w ogóle z lataniem. Za każdym razem lądowała w skrzydle szpitalnym, potłuczona i posiniaczona.
- Ścigającym? – Trzeba przyznać, była pod wrażeniem – Jeeej. Ja bym sobie rady nie dała. – Jane zyskała w jej oczach naprawdę wiele. Drużyna domu to nie przelewki.
- Miło mi poznać! – uścisnęła rękę Elliot. A to dopiero dobry dzień… Poznała dwie nowe osoby, które, póki co, wydawały się być sympatyczne i miłe.

Zadowolona usiadła koło Jane. Potem klepnęła się w czoło i podniosła tyłek do góry, podając Math rękę.
- Miło mi. Przepraszam, że tak przez stół, ale czasami tak trzeba. - Uśmiechnęła się do nowo poznanej i z powrotem usadowiła zgrabną pupę na ławie. Rozejrzała się po stole w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia i po chwili zastanowienia sięgnęła po jabłko.Ta... nie ma to jak pożywna kolacja. Zaśmiała się w duchu.
- Przypadkiem usłyszałam twoją wypowiedź, droga Jane. Chciałabym jedną rzecz sprostować. Nie "podobno", nie "podobno", tylko masz. - Uniosła otwartą rękę do góry. - Nie. Nie chcę słyszeć żadnego sprzeciwiania się.
Pokazała przyjaciółce język i mrugnęła do Mathildy.
- Ey... ty jesteś ścigającą? Serio? Jakoś mi to wyleciało z głowy. W takim razie niedługo staniemy przeciwko sobie.
Uniosła dwa razy brwi. Uśmiech chwilowo nie schodził jej z twarzy.

Jane zaśmiała się, obgryzając tosta.
- O ile pamiętam, to ja miałam o sobie opowiadać –powiedział, pokazując przyjaciółce język. Ot, tak. Dziecinny gest.
- No, jestem. Pewnie zapomniałam ci o tym wspomnieć. Dziwne, że taki mały chochlik i do tego niezdara reprezentuje swój dom, czyż nie ?-spytała wesoło – A wy podobno gracie, tak ? Ze Slytherinem ?
Jane coś tam słyszała o meczu.
Spojrzała na Math. Musiała czuć się w nowym towarzystwie nieco wyobcowana.
- Na pewno byś sobie poradziła! Kilka lekcji u panny Stivenson i będziesz latać jak zawodowiec.
Mrugnęła do dKrukonki i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

Ciekawie przysłuchiwała się rozmowie przyjaciółek. Obie grają w Quditicha ? Rany. Niespotykane. Elliot była z innego domu, więc będą kiedyś musiały grać przeciwko sobie… Ciekawe kiedy Gryffinor będzie grał przeciwko Slytherinowi? Wiedziała, że oba te domy nie darzą się sympatią, więc mecz może być wybitnie ciekawy. Faule i podobne rzeczy. Nigdy nie była zainteresowana tym sportem, ale wypadałoby się w końcu pokazać na jakimś wydarzeniu tego rodzaju.
- Zawsze można spróbować… - uśmiechnęła się do Jane – Ale będziesz musiała zaopatrzyć się w cierpliwość i przypomnieć sobie parę zaklęć leczących. – podrapała się za uchem lekko zakłopotana. – Więc gracie ze Ślizgonami, tak? – zwróciła się do Elliot – Chyba nie bardzo się z nimi lubicie… - mówiąc „wy” miała na myśli oczywiście Gryfonów. Sama nie przepadała za Slytherinem… Całe to gadanie o czystości krwi, mugolach i szlamach wywoływało u niej niechęć. Czasami miała ochotę krzyknąć jednemu czy drugiemu, że nie są dużo lepsi od pospolitego charłaka. Szczerze? Uważała ich za zadufanych w sobie snobów, ale tego nie powie na głos. Może jej kompanki mają inne na ten temat zdanie…

- Oj tam... Taki szczegół. - Machnęła lekceważąco ręką, a po kolejnych słowach Jane zmarszczyła nosek. - No właśnie... musieli być naprawdę zdesperowani skoro wzięli na to stanowisko ciebie.
Miała nadzieję, że dziewczyna zorientuje się, iż żartuje.
- Taak. W końcu. - Kiedy tylko przeczytała o tym fakcie w ogłoszeniach, przeleciała w podskokach cały zamek, śmiejąc się jak wariatka i przywalając co chwila w ściany. Tak dawno nie było żadnego meczu, że poważnie się za tym stęskniła. Oczywiście, były treningi. Ale to przecież nie to samo. Nie te emocje, atmosfera i ogólnie nie to! Już miały nawet urządzić z Bell protest! Ale nie... dyrcio chyba zmądrzał i dobrowolnie zorganizował to przedsięwzięcie.
- Niektórzy są naprawdę w porządku. Choć, szczerze mówiąc... działa mi na nerwy to ich całe gadanie o czystości krwi.
- Math, mówiłaś coś o alchemii, prawda? Wspaniała rzecz. - Uśmiechnęła się do dziewczyny, po czym zasłoniła sobie usta ręką tak, żeby Jane nie słyszała o co chodzi. - A na tych lekcjach raczej uważaj. Nie wiadomo, co jej strzeli do głowy.

Jane skrzywiła się.
- Za długo cię znam, żeby brać to do siebie. Ale wiedz, że gdyby nie to, byłabym poważnie obrażona! Ot, co!
Chwila powagi… i ryknęła śmiechem. Jane nie umiała kłamać, czy udawać. Zawsze czymś się zdradzała.
- Hehe, nareszcie. Od tak dawna nie było meczu – zwróciła się do Math – Spokojnie. Zaklęcia lecznicze mam opanowane do perfekcji. Ktoś mnie w końcu musi składać do kupy po meczu, co nie ?
Mrugnęła do dziewczyny. Elliott zasłoniła sobie usta, tak, aby Jane nie słyszała co mówi Krukonce. Nasza bohaterka pod wpływem impulsu sięgnęła po szkicownik i uderzyła nim Elliott w ramie (oczywiście nie mocno. Ile taki chochlik może mieć siły?)
- Słyszałam! –krzyknęła, mimo, ze w cale nie słyszała. Po prostu byłą pewna, że Elliott mówi coś o niej. I nie było to miłe. Haha, i na potwierdzenie jej przypuszczeń, Gryfonka lekko zarumieniła się.

Mathilde przysłoniła usta dłonią, aby druga Krukonka nie widziała jej parsknięcia. Gdy Jane jednak uderzyła swoją przyjaciółkę, nie mogła się powstrzymać i kaszlem próbowała zakryć śmiech. Konspiracyjnie puściła oko do Elliot i uśmiechnęła się szeroko.
- Alchemia, tak! – o eliksirach mogła mówić godzinami. Zaiskrzyły jej się oczy. - Mój tata mnie uczył. Rozumiesz; sam kiedyś tym się interesował. Nie żeby szukał kamienia filozoficznego, nie, nie! Chociaż nie przeczę, że się tym ciekawił. – zamyśliła się – Mój dziadek i pradziadek i niemalże wszyscy w rodzinie byli bardziej alchemikami niż czarodziejami. – uśmiechnęła się. – Stąd eliksiry to też mój konik.
- No, to kiedy jest ten mecz? - zapytała, nie dając sobie się za bardzo rozmarzyć. Mogłaby się wyłączyć i wyjść na… no cóż. Dziwaczkę. – Chętnie zobaczę, jak dokopujecie Ślizgonom! – Tak, nie umie ukrywać, że nie przepada za domem węża.

OT: Ktoś to przeczyta? Nieważne, ja też już miałam lecieć. Dobranoc i do jutra. ;D

- Hm - mruknął coś na temat tego rodzaju potraw, jednak nie na tyle głośno, żeby Angie mogla usłyszeć. Nałożył sobie na porcelanowy talerzyk ryżu i czegoś, co przypominało nieco chińszczyznę... a czy tym było, to już nie wiadomo. Jakkolwiek, miała mnóstwo kolorowych (i jakich zdrowych!) warzyw.
Ma się rozumieć, on również nie zapomniał o tym święcie, co zresztą każdy głupi mógł zauważyć. W końcu inaczej nie poruszyłby wcale tego tematu, co jest okropnie logiczne. Twan jakoś nigdy nie przepadał za Walentynkami, ale nie, żeby siedział wtedy w dormitorium i smętnie podpierał ściany i patrzył jak zakochane pary chodzą, trzymają się za ręce. Nie-nie-nie. On wtedy, próbował... znaleźć sobie kogoś, bo uznał, ze skoro każdy chciałby spędzić ten dzień z kimś, a nie każdy znalazł swoją drugą połówkę, to na pewno są jacyś samotnicy. Otóż to. Tak też, ten dzień był dla niego zazwyczaj okazją to wielu... rozmów, tak.
Ale teraz miał Angie, więc wszystko będzie inaczej.
- W Hogsmeade, podobno... Pójdziesz tam ze mną? - Nie owijał w bawełnę, skoro nie było co i po co, tylko od raz spytał co chciał. Może powinien być nieco mniej przewidywalny i nie robić akurat tego, co było najbardziej oczywiste? Mógł na przykład powiedzieć "a no bo wtedy wyjeżdżam do domu", taak, byłoby ciekawie. Tyle, że teraz za późno na taki miały, niewinny żarcik.
Bądź co bądź, cieszył się, że będzie mógł z kimś tak na serio spędzić Walentynki. A nie tak... hm, skakać z kwiatka na kwiatek.

Spojrzała na nią z pokerową miną.
- To ty potrafisz się obrażać? - Zmarszczyła brwi i mimowolnie się uśmiechnęła. - Nie wierzę. Nie ma mowy. Ot co!
Ostatnie sformułowanie powiedziała dokładnie tym samym tonem, co Jane parę sekund wcześniej.
- Przez całe wieki! A ja tu przeżywam katusze. O! Popatrzcie! Nawet policzki mam spuchnięte z przejęcia.
No dobrze... nie z przejęcia. Po prostu zaliczyła bliski kontakt ze ścianą. Ale kto by się tym przejmował, no! Nikt nawet nie zauważy i weźmie to za urocze rumieńce. Hłe, hłe.
- Tak, i to jestem ja! - Pokazała znowu język Jane. - Chyba będę was musiała pilnować na tych lekcjach.
Przewróciła oczami.
- Auć! No wiesz! Ja cię tu zachwalam, a ty mnie notatnikiem?! Mnie bohatera? - Spojrzała na nią urażona, w międzyczasie mrugając do Math.
I wcale się nie zarumieniła! To przez te głupie zamkowe ściany! Co one w ogóle tutaj robią, hę?
- Coś o tym wiem. Moja rodzina, od strony ojca, przez całe pokolenia zostawała po kolei lekarzami w związku z czym, teraz pałeczka spoczęła na mnie. Udało mi się nawet z tatą stworzyć eliksir na kaca. - Uniosła dwa razy brwi. - Mecz jest chyba w piątek, o ile się nie mylę. Też mam taką nadzieję.
Zaśmiała się.

// Jane... na trzecim piętrze odpiszę ci jutro dopiero gdyż, iż nie mam weny na smutne posty // :(

Jane walnęła przyjaciółkę jeszcze raz.
- Nie prawda! Prawie zawsze składam się sama! I jak już powiedziałam, słyszałam!
Walnęła ją jeszcze raz, tym razem całkiem słabo. O tak, dla efektu, po czym schowała szkicownik.
Jane siedziała cicho. Ona nie chciała mówić o swojej rodzinie. Bo co tu dużo mówić? Praktycznie jej nie miała. Znaczy się…. Miała, Caroline, ale siostra również była nieczuła na problemy innych. W końcu skończyła Slytherin. Tak jak powinna była go skończyć Jane. Ale ona wcale nie chciała. Nie lubiła Ślizgonów. Znaczy się… Oczywiście, z paroma wyjątkami. Kath, Nataniel itp. Ale oni byli osobami godnymi lubienia. Mimo ostatniej kłótni z chłopakiem. Mimo tego, że dla niego musiała okłamywać najlepszą przyjaciółkę.
Jane niewzruszona obgryzała tosta. Jakoś nie mogła się przemóc i w końcu go zjeść.

//Dziewczyny, mam prośbę. Ja muszę się już zbierać (brat idzie spać), ale mogłybyście wstrzymać się z postami do jutra? Mimo że nie obowiązuje tu żadna kolejka. Po prostu chce brać udział w tej dyskusji. //

Spacerując po mrozie Aksel zrobił się odrobinę głodny, Postanowił kulturalnie pójść do Wielkiej Sali przekąsić co nieco przy stole nauczycieli. Będzie tam jadł po raz pierwszy w życiu. Do tej pory jadał tylko przy stole Huffelpuffu kiedy był jeszcze uczniem. Bardzo miło wspominał tamte czasy. Wspominając je uśmiechnął się do siebie wśród tłumów ludzi w pomieszczeniu. Spojrzał w górę. Niebo było zachmurzone. Tak dawno tego nie widziałem. - Westchnął w duchu i przyśpieszył trochę, bo poczuł jak burczy mu w brzuchu. Usiadł na swoim nowym miejscu. Czuł się doskonale jako nauczyciel. Nalał sobie soku z dyni i chwycił kawałek kurczaka. Uważał, że na razie to mu wystarczy.

Zachichotała, widząc przekomarzanie się jej nowopoznanych towarzyszek. Była między nimi silna więź i było to doskonale widać.
- Eliksir na kaca to dobra rzecz! – powiedziała, kiwając ze zrozumieniem blond główką. – I lekarska profesja się nam na lekcjach przyda na pewno. – udała poważny ton – Ktoś będzie musiał mnie poskładać do kupy. I ocucić i w ogóle. A jak ta zniknie w przestworzach, to co mi zostanie? – otarła wyimaginowaną łzę z oka, po czym zachichotała. Miała wielką nadzieję, że się za bardzo nie spoufala.
- Na pewno przyjdę kibicować. – uśmiechnęła się serdecznie. Nawet jeśli nie interesują ją Quditich w najmniejszym stopniu, to z chęcią obejrzy klęskę Ślizgonów. Była niemalże już jej pewna. Aż spojrzała z niechęcią na stół Slytherinu.
Krukonka wydawała się być przygnębiona. Mathilde wolała nie dociekać; nie znają się jeszcze dostatecznie dobrze, aby pytać się, co jej dolega. Uśmiechnęła się tylko, w jej mniemaniu, pocieszająco i odgryzła spory kawałek swojego tosta.

//już odpisałam.:-) Mam nadzieję, że się za bardzo nie pospieszyłam, ale nie wiem kiedy Wy będziecie na forum...:-)

Jane obgryzała beznamiętnie swojego tosta i piła sok. Odpłynęła myślami bardzo daleko. Do dnia, kiedy dostała list z Hogwartu. Jak zwykle siedziała w swoim pokoju, zamknięta na klucz. Pisała piosenkę. Brzdąkała na gitarze i układała słowa, gdy sowa z impetem uderzyła w jej okno. Jane wstała i wpuściła ją do środka. Przeczytała list ze skupieniem. Wyszła ze swojego pokoju i skierowała się do pokoju Caroline, obok. Cicho zapukała i weszła do środka. Siostra przeczytała list i zaczęła pocieszać Jane, że w Hogwarcie nie jest tak źle. Ale Jane nic nie było w stanie pocieszyć…
- Jane, wszystko gra?- z zamyślenia wyrwał ją znajomy głos. Jane szybko się otrząsnęła .
- Przepraszam. Zamyśliłam się. Co mówiłyście? – spojrzała na Krukonkę i Gryfonkę. Całkowicie się wyłączyła. Jak to było możliwe? No tak, było. Ona ostatnio się wyłączała coraz częściej.

//Spoko. Dzięki :D//

Mathilde dokładnie zmierzyła wzrokiem Jane. Nie wydawało jej się dziwne, że się wyłącza, sama przecież bardzo często odpływa w chmury, ale to że wyglądało na to, że jej wspomnienia nie były przyjemne. Jej marzenia były zazwyczaj przyjemne. No cóż: przyjemniejsze od rzeczywistości. Uśmiechnęła się zakłopotana. Nie wiedziała, jakie problemy trawią jej nową znajomą, ale nie chciała dociekać. Jak autorka już wspominała, dopiero się poznały i w złym guście byłoby wypytywać o tak prywatne, a wręcz intymne, sprawy.
- Och, w sumie nic ciekawego. – odpowiedziała Krukonce – Ja się zadeklarowałam, że przyjdę na mecz. Tylko. – uśmiechnęła się szerzej, w sumie nie bardzo wiedziała, o czym innym mówiły. Dowcipne uwagi też się liczą?
Jej żołądek był już niemalże pełny, a przynajmniej nie upominał się już więcej o jedzenie. Normalnie to by znaczyło, że opuszcza Wielką Salę i wraca do dormitorium czytać książki lub robić inne rzeczy nie wymagające towarzystwa. Dzisiaj miało być inaczej… chyba. Upiła jeszcze jednego porządnego łyka soku i niezbyt elegancko otarła usta łokciem.

Spojrzała spode łba na przyjaciółkę.
- Jeśli będę miała posiniaczone ramię, to zgłoszę to, jako przemoc fizyczną w celu zmniejszenia przewagi nad Slytherinem podczas meczu. Jak mnie ktoś tu przywali - wskazała na owe ramię - to będę się skręcać z bólu.
Pokręciła głową, udając skrajnie obrażoną lub jak kto woli - fochniętą.
- Najlepsza. Szczególnie po paru godzinnej imprezie, podczas której wydaje ci się, że chcesz wyjść za mąż za butelkę sherry. - Zachichotała, kiedy przed oczami przeleciała jej osobliwa scenka z nią i Morgane w roli głównej. Cyrk w najczystszej postaci. Ot co!
- I prawidłowo. Gryfonom przyda się każdy głos do kibicowania. - Puściła zawadiacko oczko do Math.
Spojrzała z wysoko uniesioną brwią na Jane. Dziewczyna miała niemrawą minę. No tak, rozmowa o rodzinie nie była dla niej wymarzoną rzeczą.
- Mówiłyśmy, oj mówiłyśmy. Ale w sumie nic ciekawego, choć biorąc pod uwagę fakt, że biorę udział w tej konwersacji, to wszystko jest ciekawe. - Przewróciła oczami. Oczywiście, żartowała. Miała nadzieję, że Math nie weźmie jej za zapatrzoną w siebie laskę. Jane doskonale wiedziała, że tak nie jest.

Jane wypuściła powietrze z ust ze świstem.
- Jeszcze raz was przepraszam. Czasami mam takie chwilę, że się wyłączam.
Wywróciła oczyma.
- Tak, tak. Wiemy, że z tobą zawsze coś się dzieje, nasza ty skromna Gryfonko – roześmiała się.
Krukonka odgarnęła rude włosy za ucho i przyjrzała się dziewczynom.
- Idziecie na Bal Walnetynkowy? –spytała po chwili. Ona chciała iść, ale Daniel jej nie zaprosił, a samej było tak głupio. W ogóle go ostatnio nie widziała. Gdzie się podziewał?

- Bal Walentynkowy? – zapytała Mathilde, krztusząc się sokiem. – Och. Nikt mnie nie zaprosił. To raczej oczywiste. – uśmiechnęła się trochę smutno.– A wy? – puściła im konspiracyjnie perskie oko.
Chciałaby mieć swojego księcia, który by ją zaprosił na zabawę. W pięknej sukni i ze wszystkimi atrybutami dobrego balu.
Bądźmy jednak realistami. Wystarczy się rozejrzeć. Wszędzie wokół hollywoodzkie piękności z długimi nogami, lśniącymi włosami, śnieżnobiałymi zębami i perfekcyjnymi twarzami bez ani jednej skazy na licu. Na Merlina! Nie można przejść spokojnie korytarzem, aby nie potknąć się o supermodelkę. Więc, jeżeli jakiś potencjalny książe mógłby wybierać we wszystkich tych Afrodytach, czemu miałby zwrócić uwagę na taką szarą myszkę, jak Mathilde? Musiałby być wariatem. Ślepym do tego! Niestety, blond zjawy mogą tylko marzyć.

- Oczywiście, że skromna. A jak! - Zaśmiała się perliście.
Bal Walentynkowy? No ba! Nigdy nie ominęła żadnej imprezy, więc dlaczego teraz by miała? W życiu!
- Ależ oczywiście, że tak! Wydałam całe oszczędności na sukienkę i maskę. Ups.. przepraszam. Wprowadziłam was w błąd. Maskę zrobiłam sama. Tylko materiały kupiłam. - Wyszczerzyła się.
- Math, nie przejmuj się. Ja też idę sama. Pójdziemy razem, jeśli chcesz. A ty Jane, jak się mają sprawy z Danielem?

Jak teraz czuła się Puchonka? Jak nazwać te emocje? Hm...oczekiwanie? Lekkie zażenowanie przypuszczeniem, iż Gryfon jej nie zaprosi?
Znad cudnie pachnącej herbaty przyglądała się Tłanowi nakładającemu sobie jedzenie. Na ,,W Hogsmeade..." postawiła kubek obawiając się, iż w przypływie emocji czy to negatywnych czy pozytywnych wyleje napój. Uff, a jednak zaprosił. I dobrze, że nie bawił się w bogaty wstęp, czułe słówka, czy coś podobnego. Tuż po uldze pojawiła się euforia. Taki też uśmiech pojawił się na jej twarzy, najpierw trochę wstydliwy, przechodząc w ten pełny szczery, do bólu szczęśliwy.
- Czy pójdę? – przekrzywiła zabawnie głowę, unosząc sceptycznie brew – Pewnie, że tak! – prawie krzyknęła radośnie. Gdyby nie stół ich dzielący pewnie Angie rzuciłaby się w objęcia chłopaka, tak jak to zrobił Kolin, przewracając wazę z flakami. Zauważyła to, lecz nie zwracała dużej uwagi. Wiedziała, że coś się święci już od imprezy Effie i Alexis, na której była.
- Podobno to bal maskowy. Wiesz jak się ubierzesz? – zagadnęła chłopaka. Jej strój przygotowany leżał w jej dormitorium i czekał, aż Puchonka go zaprezentuje.
Czekając na odpowiedź, postanowiła spróbować zapiekanki, której sobie nałożyła. Udawała twardą, ale po trzecim kęsie nie wytrzymała i odsunęła talerz. Oczywiście ceniła skrzaty domowe i ich pracę, jednak tą zapiekanką nie trafili w jej gust. Popiła więc szybko potrawę herbatą z imbirem, niwelując okropny jej smak. Nie widziała miny Gryfona, ale z pewnością nieźle się bawił widząc jej przygody z niesmaczną wołowiną.

Jane uśmiechnęła się o Math.
- Ja cię zapraszam. O! W tejże chwili!
Zaśmiała się. Elliott już miała wszystko gotowe. A Jane oczywiście wszystko na ostatni moment. Jak zwykle.
- Pomożecie mi?- spytała błagalnie- Potrzebuje osobistego fryzjera i makijaży sty bo ludzie uznają mnie za śmierciorzerce i wyrzucą – wyszczerzyła się do przyjaciółek. No w sumie… czemu Math miałaby nie zostać jej przyjaciółkom? Jane doskonale ją rozumiała. Ale wszystko zależy od tego, jak sprawy dalej się potoczą.
Westchnęła ciężko.
- Daniel to mój… chłopak?- wyjaśniła Krukonce- Ehh... Nie zaprosił mnie. W ogól ego ostatnio nie wiedziałam. I mam głupie wrażenie, że on coś przede mną ukrywa. Gdy rozmawiamy... W jego oczach jest coś takiego... Może popadam w paranoje, ale znam Daniela bardzo dobrze i po prostu wiem, że coś jest nie tak.
Jane napiła się soku. Wyrzuciła z siebie wszystko, za jednym zamachem. Czekała tylko na reakcje dziewczyn.

- Ey... A ja to co?! - Obruszyła się. - Mam zostać sama?
Zaśmiała się jednak. Jeśli pójdą we trzy, to będą to najcudowniejsze walentynki w jej życiu.
- Spokojnie. Wszystkim się zajmiemy. Mam na zbyciu parę masek, gdyż iż zrobiłam ich trochę więcej. Tak, żebym miała do wyboru. Sukienki jakieś macie, mam nadzieję. Tak? Zajmę się wami, a na końcu sobą. Potrzebuję tylko paru minut.
- A Daniel... nie przejmuj się nim. Skoro ma jakieś wątpliwości, to na ciebie nie zasługuje. I tyle. Może ma dla ciebie niespodziankę, o której nie może ci powiedzieć, choć bardzo chce?

- Naprawdę poszłabyś ze mną na ten bal? – zapytała, niedowierzając. Byłoby wspaniale!- Tak. Mam jakąś tam sukienkę. – podrapała się za uchem. – I maskę od Ciebie? Na pewno będzie urocza! Buty też się znajdą. – Makijaż i fryzurę załatwi się w dniu balu. Ach! Uznała za zbędne odpowiadać na pytanie Jane. W głowie zaczęła układać już plan! – Myślicie, że puszczą nas do Hogsmeade przed balem? Muszą! Rozumiecie, taki bal to nie przelewki. Trzeba się przygotować! – Uśmiechnęła się zawadiacko do towarzyszek.
Nie wiedziała, jak miała pocieszyć (czy to dobre słowo?) Krukonkę. Nie znała się na chłopakach, a tym bardziej na ich psychice i tajemnicach. Ledwo powstrzymała się przed wzruszeniem ramionami; byłoby to chyba trochę niedelikatne.
- Może nie ma czasu… Dużo nauki, rozumiesz. Zadania domowe, te sprawy. – uśmiechnęła się pocieszająco. – Na którym jest roku? – zapytała z czystej ciekawości. – I z jakiego jest domu? – Może go kiedyś widziała, albo o nim słyszała.

//IDamn, wysłałam zanim przeczytałam wiadomość Elliot. Przeprasza i zaraz ją naprawi. ^^' EDIT: No i już.

Uśmiechnęła się do Krukonki.
- Jasne! Pójdziemy we trójkę! A jeśli nie masz sukienki, mogę ci pożyczyć. Mam jedną, trochę dla
mnie za małą. Ale na ciebie będzie w sam raz! O buty też się nie martw! Pożyczyłam od Kath pół garderoby!
Zaśmiała się.
Po chwili jednak uśmiech zniknął z jej twarzy.
- Nauka... ale czy ona nie pozwala mu wysłać sowy? Choćby z napisem, „Nic mi nie jest, Kocham Cię” ? To przecież nie jest trudne....
Westchnęła ciężko.
- Dobra! Koniec z tym! Idziemy się bawić! Co nie ? – spojrzała na swoje towarzyszki z trochę wymuszonym uśmiechem.

- Na pewno niedługo ci wszystko wyjaśni. Zobaczysz. - Przygarnęła ją do siebie ramieniem. - Zamiast tego ja ci to powiem, dobra? Kocham cię! Lepiej ci choć trochę?
- Masz może jakieś buty na obcasie? Bo moja szafa takowych nie posiada. Znaczy jedna para jest, ale są to botki, a potrzebuję sandałki w sumie. Tak wiem, jest zima. Ale czego się nie robi, żeby dobrze wyglądać, prawda?
Podskoczyła z radości. Jak ona uwielbiała takie przygotowania!
- No to dalej! Ruchy, ruchy, ruchy! - Zaczęła się wiercić na ławce, zjadła do końca jabłko i zaklaskała podekscytowana. Najlepsza część wieczoru. Przebieranie, układanie włosów, malowanie. Awww... euforia, po prostu euforia. Wstała i zaczęła chodzić w kółko, przypominając sobie, czy wszystko włożyła do torebki.