[Ja jestem w Pokoju wspólnym, więc nie możemy xD]

-Racja - przyznała, słysząc jej porównanie do króliczka i złego wilka. -Kogoś kto mnie rozumie w znaczeniu kogoś z kim mogę obgadywać innych, na przykład tych dziwacznych puchonów. - wytłumaczyła i spojrzała w stronę ich stołu. Jakaś dziewczyna prawie zsiniała za śmiechu, a druga właśnie chyba udławiła się czymś do picia. Na twarzy Alexis pojawił się typowy grymas.
Módl, się o ładną buzie, bo na rozum już za późno, pomyślała, patrząc na tą pękającą ze śmiechu brunetkę.
-Mój brat? On mnie rozumie w każdym calu, jest taki sam jak ja i dlatego jest taki genialny - rzekła. Nigdy, ale to nigdy w życiu nie powiedziała o nim złego słowa i nie zamierzała kiedykolwiek powiedzieć. Patrzyła na niego jak w obrazek i nie było dla niej niczego ważniejszego.
-Niee, pokój wspólny to kiepski pomysł, pod ziemią teraz jest straasznie duszno. Pójdźmy na błonia, albo jakieś wyższe piętra. - zaproponowała.

Weszła do Wielkiej Sali, nieświadoma całego zamieszania. Przed pchnięciem drzwi, rozpuściła włosy i przybrała na twarz uśmiech. Och, nawet nie mogła opisać, jak bardzo miała ochotę na melona! W sali panował wielki gwar, przyszła w porę! Akurat podawali gorące jedzenie. Wzrokiem zaczęła szukać kogoś znajomego, bowiem nie chciała jeść w samotności. Zerknęła na stół ślizgonów i niemało się zawiodła. Uśmiech zszedł z jej twarzy. Ruszyła w stronę Hufflepuffu, tłumacząc sobie, że nie warto tak zaczynać dnia. Usiadła prawie że na środku długiego stołu, obserwując innych. Poprosiła pierwszaka, siedzącego obok, o podanie melona. Mały chłopiec przypominał jej Chucka. Co za przeklęty dzień! Chwyciła naszykowaną dlań porcje i ponownie zaczęła szukać jakiegoś ratunku, z kim mogłaby pogadać.

- Ekhm... no, skoro rozumie Cię w każdym calu, to dlaczego z nim, nie możesz obgadywać innych? - skrzywiła się. Jakie ambitne hobby. Obgadywanie puchonów. Po co w ogóle o nich myśleć? Są ważniejsze sprawy, na świecie. Ale każdy jak widać, ma co do tego inne zdanie.
- W lochach, duszno? - zmarszczyła brwi. - Przecież teraz jest tam najchłodniej. Nie, nie chcę iść na błonia. Za dużo tam ludzi i słońca. Pójdźmy gdzieś niedaleko. To jakiejś klasy czy coś. - odparła już wyraźnie znużonym tonem. Teraz będziemy przez godzinę dyskutować o tym, gdzie się przenieść. Już lepiej nigdzie nie iść.

Pierwszak tak energicznie opowiadał o nowej miotle, czy też innym sprzęcie (naprawdę Cassandrę nie interesował Qudditch), uderzył dłonią w talerz z owocem. Cass jakby pękło serce. Spojrzała na chłopaka zawiedziona.
- Czy mógłbyś uważać? - spytała jeszcze miło, chcąc panować nad swoimi nerwami. Jeszcze jak na złość był to ostatni kawałek melona na stole Puchonów.

Wszedł do Wielkiej Sali, a na jego ustach już od pewnego czasu wisiał uśmiech. Dlaczego przyszedł właśnie tutaj i właśnie teraz? Gdyby ktoś ośmieliłby się go spytać, nie potrafiłby odpowiedzieć. Jest głodny? Stanowczo nie. Poszukuje towarzystwa? To przypuszczenie spowodowało, że chłopak uśmiechnął się łobuzerko. I jeszcze czego? Westchnął przeciągle, po czym usiadł przy stole Ślizgonów, wtapiając nieprzytomne spojrzenie w podest, na którym od setek lat stoją krzesła dla ciała pedagogicznego.

Wzruszyła ramionami i skrzywiła się nieznacznie.
-Możemy iść do jakiejś pustej sali, tu się robi tłoczno - powiedziała, widząc wchodzącego chłopaka, którego całkiem niedawno widziała w pokoju wspólnym.
Zastanowiła się przez chwilę i doszła do wniosku, że nawet się jeszcze nie przedstawiła.
-Tak w ogóle, to jestem Alexis - wyciągnęła rękę do ślizgonki.

Jeszcze zanim Alexis zdążyła się odezwać Victorie odwróciła się od niej i sprawdzała czy przypadkiem po tej drugiej stronie nie ma czegoś lepszego do picia.
- Noo, możemy iść. - mruknęła wciąż pozostając tyłem do Brooxter. W końcu odwróciła się do niej i zauważyła jej sterczącą w powietrzu rękę. Rzecz jasna jej nie uścisnęła. Co one mają po trzydzieści lat, żeby sobie ręce ściskać?
- Zabierz tą rękę złotko, i wyjdźmy w końcu z tej sali. - powiedziała tylko, nie obdarzywszy jej nawet spojrzeniem. Jeżeli Alexis planowała zachować z Victorie dłuższą znajomość powinna się do jej odzywek przyzwyczaić. Bo, nie każdy potrafi.

Ignorantka, skwitowała w myślach Alexis i schowała rękę do kieszeni. Dorzuciłaby jeszcze kilka epitetów, ale po co ma sobie strzępić język.
Spojrzała na zegarek i zrobiła zakłopotaną minę.
-Właściwie powinnam iść Alexa i zadbać o moje "W" z Zaklęć, wiec jednak nie będę mogła z tobą pójść - powiedziała i westchnęła głośno. - Więc do zobaczenia na lekcjach, czy tam w dormitorium. Na mnie już czas. - dodała i wstając złapała za ostatnią szklankę oranżady.

Słysząc jej słowa, Gray o mało nie udusiła się ze śmiechu. W z zaklęć? Czy ona żartowała?! A wydawało się, że jest w miarę normalna. W miarę.
Ta dziewczyna jakby obraziła się za jej odzywkę. A to w pewnym sensie Victorie imponowało. Nie podała jej ręki - więc ta obrażona uciekła. Pysznie.
A wydawało się, że wszyscy ślizgoni są normalni.
Zrezygnowana sięgnęła po tą nieszczęsną filiżankę kawy. Pociągnęła z niej łyka, co spowodowało kolejne skrzywienie.

Rzuciła tylko gniewne spojrzenie w kierunku Gray i wywróciła oczami. Gdyby nie była tak przekonana o swojej urodzie pewnie zaczęłaby się z nią bić, ale zepsuła by fryzurę, połamała paznokcie czy coś w tym stylu. Można by rzecz, że była też tchórzem, do czego oczywiście nigdy by się nie przyznała, a na zemstę jeszcze znajdzie się pora. O tak, Alexis ma bardzo dobrą pamięć.
Rzuciła szklankę na podłogę, bo odniesienie jej do kuchni było zbędnym wysiłkiem i trzasnęła drzwiami wielkiej sali.

Zaczęła się rozglądać za pożądanym obiektem. Jak można tak ześwirować na punkcie jednego konkretnego owocu? Hah! Mam go! Melon znajdował się na stole Ślizgonów tuż przy brunecie, który uśmiechał się łobuzersko. Wstała od Puchonów, zmierzając ku zielonym. Przystanęła przy chłopaku.
- Czy to miejsce jest wolne? - spytała, kątem oka dostrzegając melon. Jak cieszyła się bardzo, że nie ma na sobie szat domu. Uśmiechnęła się czarująco w stronę chłopaka.

Z początku, gdy jakaś blond włosa dziewczyna odezwała się z za jego pleców, z zamiarem zajęcia miejsca przy stole Ślizgonów, w życiu nie przypuściłby, że ów prośba kierowana była do niego. Nie dostrzegając jednak żadnej reakcji ze strony innych obrócił się do nieznajomej i uniósł wysoko brwi. Tego się nie spodziewał... ciemne tęczówki, anemiczna cera, niecodzienna burza blond loków. Zamrugał gwałtownie, otrząsając się z szoku.
- Jasne, jasne. - Posłał jej podejrzliwy uśmiech, po czym pchnął chłopaka siedzącego obok niego, by zrobić miejsce dziewczynie.

Uśmiechnęła się do niego wdzięcznie.
- Dzięki, zaczynam uważać, że ludzie z mojego domu zapomnieli już o kulturze. - dodała, opanowując złość na pierwszaka. Usiadła obok chłopaka, zerkając na niego - Tak w ogóle, jestem Cassie - rzekła, podając mu dłoń z niemałym uśmiechem. Och, nikt nie odtrącił ją ze Slytherinu, czyżby jakieś święto? Chodź nie, znała bardzo wiele takich wyjątków, kto wie może tajemniczy nieznajomy będzie się do nich zaliczał.

Rozejrzała się po chwili siedzenia w milczeniu.
-Ach, Arthur przepraszam, ale będę musiała już się zbierać - powiedziała szybko, spoglądając na zegarek.
Wzięła jabłko i pomachała koledze na pożegnanie.

Znużony, niewyspany, nieuczesany i ziewający postanowił zaszczycić swoją obecnością Wielką Salę. Co prawda początkowo zamierzał udać się do kuchni, ale po głębszych przemyśleniach postanowił tego nie robić. Pisk skrzatów i ich służalcze gesty były tym czego chciał dzisiaj wyjątkowo uniknąć. Kawę do kubka umie jeszcze sobie nalać sam. Przynajmniej umiał kiedy był zmuszony do tego ostatnim razem. Idąc przez korytarze z wieży nie rozglądał się na boki, równie dobrze mógłby to zrobić z zamkniętymi oczami. Droga była mu tak dobrze znana. Co prawda mógł pójść na około albo znaleźć inną drogę dla urozmaicenia życia, ale po co? Tak było dobrze.
Przeklinając w myślach Pokój Wspólny Krukonów za jego położenie, brnął właśnie przez Salę Wejściową. Jakby mógł mieć o to pretensje do kogokolwiek oprócz założycieli tego zamku. Prychnął. Rowena Ravenclaw o czym ona myślała wybierając jedną z wież? Gwar panujący w Wielkiej Sali skutecznie uniemożliwił mu dalsze rozmyślania. Tylko zdążył przestąpić jego próg a ból głowy dał o sobie znać. To będzie jeden z tych niezapomnianych dni. Usiadł na skraju stołu, gdzie w chwili obecnej znajdowało się najmniej osób. Wyciągnął różdżkę i wycelował nią w dzban kawy i za pomocą zaklęcia Wingardium Leviosa nalał ją sobie do kubka. Chwała Merlinowi za zaklęcia niewerbalne. Teraz znudzony z kubkiem w rękach, z łokciem opartym na stole i podpartą głową, patrzył na stół w poszukiwaniu czegoś co mógłby uznać za jedzenie.

Wstał za wcześnie. O wiele wiele za wcześnie. Obudzony porannym świergotem ptaków, stwierdził, że nie zaśnie z powrotem i nie pozostało mu nic, jak wstać, ubrać się w coś i zejść do Wielkiej Sali na śniadanie. Oczywiście zapomniał, że dawno przerósł baldachim łóżka i wstając, uderzył się w niego z głuchym hukiem. Szlag zaklął w myślach i ledwo przytomny wyszukał swojej walizki, a w niej jakichś ubrań. W końcu ubrał się jakoś i przemierzył odległość z Dormitoriów Gryfonów do Wielkiej sali - czyli całe sześć pięter. Nareszcie, u celu, padł na ławkę najbliżej do drzwi. Nie miał ochoty przechodzić na drugą stronę Sali, żeby usiąść na drugim krańcu stołu Gryfonów - uważał to nawet za głupotę, czy raczej bezsens. Chwycił gliniany kubek znajdujący się w pobliżu i nalał do niego mocnej herbaty. Po paru łykach, oprzytomniał z lekka i poszukał wzrokiem na stole czegoś w rodzaju kanapki. Po chwili na jego talerzu leżało parę grubych kanapek i kiść winogron. Rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu Proroka Codziennego. Czas poczytać stek bzdur. Chociaż, może i znajdzie się jakiś interesujący artykuł.

Po kolei odrzucał pomysły jedzenia poszczególnych produktów. Za słodkie, za mdłe, za daleko stoi i musiałby znów wyciągać różdżkę aby przywołać odpowiedni półmisek albo zakomunikować komuś, że go chce. Kawa mu wystarczy. Zamoczył usta w napoju i skrzywił się. Za gorzka, a ku jego wielkiemu i nieopisanemu szczęściu cukier stał na wyciągniecie ręki. Zaczął od dosłodzenia jednej łyżeczki, następnie dosypał drugą i dopiero po trzeciej kawa miała w miarę pożądany smak. Rozejrzał się ponownie, może coś nowego pojawiło się na stole. Wyczuł, że opiera się o coś łokciem. Dopiero kiedy podniósł go zobaczył, że tym czymś jest gazeta. Rozłożył ją na pierwszej stronie i bez większego zainteresowania zaczął czytać jej zawartość, ale z czasem zaczął prześlizgiwać wzrokiem po literach. Pochłonięty tą czynnością nie zauważył, że ktoś usiadł na przeciwko niego.

Jego ostatni rok tutaj. No tak. A on woli spędzać go, robiąc takie trywialne czynności jak czytanie Proroka Codziennego. Spochmurniał na chwilę i rozejrzał się uważnie po sali. Znał każdy fragment szkoły aż za dobrze. Po chwili nad jego głową przeleciała sowa i zrzuciła mu na talerz paczuszkę i list doczepiony do niego. Otworzył ślamazarnie paczkę, a jego oczom ukazała się nic innego jak książka. Adresatem listu i paczki był jego wuj Andrew. Powoli i bez większego pośpiechu przeczytał list i przyjrzał się książce. W tym samym momencie, spożywał jedną z kanapek trzymając ją w prawej dłoni.

Nadal prześlizgując wzrokiem po małych literkach upił łyk kawy. Była już lekko wystudzona i nie groziło mu poparzenie, co prawda najbardziej lubił kiedy była zimna, ale w tym momencie nie miało to większego znaczenia. Przerzucił gazetę na ostatnią stronę, może tam znajdzie coś co przykuje jego wzrok. Nierozwiązana krzyżówka była właśnie tym czymś. Jeszcze jakieś pióro i atrament, a o to akurat przy stole Krukonów nie było trudno. Jakaś, na oko czwartoroczna, w pośpiechu kończyła esej. Dookoła niej leżały nie tylko porozrzucane pióra ale i otwarty kałamarz. Sięgnął po jedno z nich, zamoczył końcówkę w czarnym, jak się okazało atramencie i rozpoczął rozwiązywanie krzyżówki. Była na tyle pochłonięta esejem, że nic nie zauważyła. To dobrze. Wpisując hasła w kratki umilał sobie poranną kawę.

Długie stoły z Wielkiej Sali zniknęły, a ich miejsce zastąpiły pojedyncze ławki z krzesłami.
Na każdym biurku leży pióro z kałamarzem, zaczarowane tak, aby nie można było ściągać w żaden sposób. Przez cały dzień uczniowie przychodzą pisać egzaminy końcowe. Uczniowie piątej i siódmej klasy zdają Standardowe Umiejętności Magiczne oraz Okropnie Wyczerpujący Testy Magiczne.

Więcej informacji co do zdawania egzaminów pojawi się w najbliższym czasie w Ogłoszeniach.

Jaydon poszedł do Wielkiej Sali. Co chwila zdenerwowany mierzwił sobie włosy. Nie był tak zestresowany od kiedy... No w zasadzie nie pamiętał nawet. Nerwowo poprawiał krawat, zamiast tego wciąż go coraz bardziej przekrzywiając. Już przy wyjściu zabrano mu jego pióro, co go dość zdenerwowało, bo miała nadzieję, że chociaż ona mu pomoże. Wytarł ręce w czarne rurki i usiadł przy swoim stoliku, aby napisać ostatni egzamin w tej szkole.

Ruszyła na salę, natychmiast siadając w jednej z ławek. Christine szybko przewidziała, że pióra i atramenty są przygotowane tak jak rok wcześniej, dlatego też swojego nie brała. Od razu gdy zasiadła zaczęła stukać nerwowo paznokciami w ławkę, żeby po chwili zacząć pisać egzamin, do którego podchodziła po raz ostatni, ze względu na to, że wychodzi ze szkoły o rok wcześniej. Teraz miała mieszane uczucia co do tej sprawy, jednak nikomu nic o tym nie mówiła - nie było sensu.

Dzisiejszy dzień można było uznać za decydujący o jego przyszłości. Nie przejmując się za bardzo, usiadł przy wolnej ławce. Uznał, że stres w niczym mu nie pomoże. Zaczął rozglądać się po zebranych. Niedługo przyjdzie ta chwila, gdzie trzeba będzie napisać to coś i można się pożegnać ze szkołą. Uśmiechnął się pod nosem, dotykając pióro.

Weszła lekko zdenerwowana na salę, w końcu miała pisać te, niby tak ważne egzaminy. Jednak dziewczyna zdawała sobie sprawę, że i tak nie napisze ich nie wiadomo jak dobrze. Przez ostatni rok opuściła się w nauce. Ale jak miało się tak nie stać, jak przez praktycznie cały pierwszy semestr nie było jej w Hogwarcie. Gabrielle usiadła w jednej z ławek i zaczęła pisać, mając nadzieję, że matka wybaczy jej wyniki. Bo rewelacyjne to one nie będą. To Krukonka wiedziała.
Przerwała na chwilę pisanie i rozejrzała się po sali. Uśmiechnęła się do siebie, widząc znajome jej osoby. Trochę ulżyło jej, stres się odrobinę zmniejszył. Wróciła więc do pisania.

Nerwowo chodziła po dormitorium, czekając na moment, w którym będzie musiała wyjść z pomieszczenia i ruszyć do Wielkiej Sali. Nauka po nocach mogła w każdej chwili stracić znaczenie, przez stres. Cała wiedza mogła wyparować w mgnieniu oka. Spojrzała na zegarek i poczuła dziwny ścisk. Zignorowała go i sięgnęła po pióro, ale w ostatniej chwili zorientowała się, że przecież wszystko jest przygotowane. Odetchnęła głęboko i wyszła z dormitorium.
Pod Wielką Salą czekała już większość piątoklasistów. Ucieszyła się widząc, że nie tylko ona się denerwuje. Pobladłe twarze znajomych nie wyglądały na zadowolone. Mało kto był spokojny, dlatego prawie nikt nie zauważył ciszy, która była bardziej przenikliwa niż kiedykolwiek w tym miejscu.
Gdy drzwi Wielkiej Sali zostały otwarte wszyscy weszli do środka. Niektórzy energicznym (może trochę za bardzo) krokiem, inni półwłócząc nogami. Zajęli miejsca i kręcąc się nerwowo na krzesłach czekali na testy.
Audrey uśmiechnęła się blado na myśl, że siódmoklasiści mają gorzej. Przecież... są jeszcze owutemy. To zdecydowanie poprawiło jej nastrój. Czekała więc cierpliwie. Kiedy wszyscy otrzymali testy, przeczytała swój ze spokojem i zaczęła wypełniać wyznaczone miejsca.

Cassandra Elizabeth Lancaster nie mogła spać przez całą noc. Aby utrzymać stabilność swojego organizmu, ciągle piła kawę. Jednak stres wciąż zjadał ją od środka. Nie potrafiła nic przełknąć. Czuła jakby na jej żołądku zawiązał się drut kolczasty. Gdy dotarła do Wielkiej Sali, wzięła głęboki oddech. Dasz radę, Cass, marzenia, miej je na uwadze. Podeszła do ławki pod ścianą. Show must go on. Założyła nogę na nogę i czekała na egzamin.